ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (31)
–ნუთუ... შენ... შენ და ის... ანუ თქვენ... თითებს ჰაერში ატრიალებდა და ჯერ კიდევ შოკში მყოფი ბუტბუტებდა –არ მითხრა რომ ბავშვი გეცოდება და ჩემი მოკვლა გადაიფიქრე... მთელი ირონია ჩავაქსოვე ამ სიტყვებს და სიცილით ჩავიფრუტუნე... მოულოდნელად სახე გაასწორა ალქაჯმა, თვალებს აქეთ–იქით ატრიალებდა თითქოს რაღაცას იხსენებდო, საფეთქლებზე ხელი მიიჭირა და ოდნავ დაიზილა, თვალები დახუჭა რამდენიმე წამით, ნელა და დინჯად სუნთქავდა, მე ალექსი და ექიმი უბრალოდ უხმოდ შევყურებდით მის რეაქციებს, მანამ სანამ გახარებბულმა არ გაახილა თვალები და სიამაყით არ მომახალა –უკეთესი იდეა მაქვს! მიხეილ ჩემს კაბინეტში დავილაპარაკოთ ბავშვის მდგომარეობაზე! გასცა ბრძანებები და პალატიდან გავიდა... მაშნვე მივხვდი რომ მზაკვრული გეგმა მოიფიქრა, ასე ორმ აქედან გასვლის შანსები მცირდებოდა და სწრაფად უნდა მემოქმედა მაგრამ არანაირი გეგმა და აზრი არ მიტრიალებდა თავში –ალექს რამე მაჭამე თორემ გული წამივა... მუდარით შევხედე და ეს უკანასკნელიც რამდენიმე წუთში საჭმლით სავსე ლანგარით დაბრუნდა პალატაში.. ალექსი გვერდიდან არ მშრდებოდა მიუხედავად იმისა რომ იცოდა რა საფრთხეშიც იგდებდა თავს.. –მიხარია ბავშის ამბავი... სახე გაბადრულმა მითხრა –ნეტა რა მოიფიქრა ამ ალქაჯმა... გაღიზინებულმა წარმოვთქვი და მივხვდი არ ესიამოვნა ალისია ასე ორმ მოვიხსენიე–არ მეტყვი რამ შეგაყვარა? თემის შეცვლა ვცადე –მეც არ ვიცი და შენ რა გითხრა... ვერ ვიტყვი რომ მისი გული კეთილი და თბილია და ამიტომ შემიყვარდა.. არ ვიცი რაღაც მიზიდავს მასში და მითრევს.. –ნაცნობია ეგ სიტუაცია.. გავუღიმე როცა დევილი გამახსენდა, ისიც ასე მიზიდავდა სანამ თავდავიწყებით არ შემიყვარდა –ბავშის გამო ორივე იბრძოლებთ... აუცილებლად უნდა იბრძოლოთ! –დევილისთვის არ მითქვამს.. მოწყენილმა წარმოვთქვი –კი მაგრამ რატო? ეს მას მიზეზს მისცემდა რომ არ დანებებულიყო... –და შენ გგონია მე მიზეზი არ ვარ მისთვის? ვიცი რომ ჩემ გამო იბრძოლებს... საკუთარ თავში დარწმუნებულმა წარმოვთქვი და საწოლიდან ავდექი–გადი უნდა ჩავიცვა! მაისური, შარვალი და ბათინკი მალე ჩავიცვი, ჟაკეტს რომ დავწვდი ელვაშესაკრავთან ძალიან პატარა მრგვალი მოწყობილობა შევნიშნე, რაიმე ასაფეთქებელი ნივთიერება მეგონა მაგრამ კარგად რომ დავაკვირდი ზუსტად მივხვდი რაც იყო –ტერლეცკი როგორ ვგიჟდები შენზე ნეტა იცოდე! აღფრთოვანებულმა ხმადაბლა წარმოვთქვი და გადამცემი მაიკის შიგნით დავიმაგრე.... *** (თორნიკესთან) თოკამ და ბელამ სწრაფად აირბინეს თავშესაფრის მეორე სართული, ბელამ კარი გიჟივით შეგლიჯა და მაგიდაზე დადებულ ლეპტოპს ეცა –ასე ველურივით თუ მოიქცევი სუ გატეხავ მაგ ლეპტოპს! დაუღრინა ტერლეცკმა და კომპიტერი ხელებიდან გამოგლიჯა, სავარძელში ჩაჯდა და მუხლებზე დაიდო –ნუ იღრინები და მალე მოძებნე დამაწყდა ნერვები! არანაჯკლებ იყო გაღიზიანებული ბელაც. –თუ დამაცდი.... –იდიოტი! ჩაიბურტყუნა გოგონამ და ბარისკენ წავიდა წყლის დაასლევად, ჭიქა პირამდე არ ჰქონდა მიტანილი როცა თოკამ წამოიყვირა –არის! არის! შიშისგან ბელას ჯერ წყალი გადასცდა და მერე ისეთი ხველა აუტყდა ორმ სახეზე სულ გაწითლდა, სულს ვერ იტქვამდა, თან ბრაზი აწვებოდა და ისე იყო გაცეცხლებული ეჭვიც არ მეპარება რომ შესძლებოდა მოკლავდა თორნიკეს... ამასობაში კი თორკამ ბელას დანახვაზე სიცილი ვეღარ შეიკავა და გადაბჟირდა, ცალკე ბელა იხრჩობოდა ხველებისგან, ცალკე თორნიკე სიცილისგან. როგორც კი ბელა ცოტა დაწყნარდა და ისევ სააქაოს დაუბრუნდა, ფეხზე წამოიჭრა და თოკას მივარდა რომელიც უკან–უკან იხევდა მისკენ მიმავალი გამწარებული ბელას დანახვისას –მოიცა უბრალოდ გამეცინა... შენთვის არ დამიცინია...უფრო აუჩქარა ნაბიჯს უკან სვლით, თან ღიმილის შეკავებას ცდილობდა –მე შენ გაჩვენებ დაცინვას! დასჭექა ქალბატონმა და თოკას დაეტაკა, ჯერ ხელი ჰკრა და კედელზე მიაჯახა, მერე კი მუშტი დაარტყა მუცელში. ტერლეცკი რათქმაუნდა ეთამაშებოდა და ამის უფლებას აძლევდა თორემ ეს პატარა გოგო მიუხედავად ვარჯიშისა და საკმაოდ კარგად ბრძოლისა, მაინც ვერ მოერეოდა მასზე ორი თავით მაღალ და ძლიერ მამაკაცს, როცა ბელამ მეორე მუშტი ისევ მუცელში დაარტყა, ბიჭი შებარბაცდა და უგონოდ დაეცა იატაკზე. გაუნძრევლად იწვა, თვალები დაეხუჭა და თითქმის არც სუნთქავდა. –ადექი არ მჯერა მაგ ოინების! ისევ დაუყვირა გოგონამ...–მაინც არ მჯერა და ნუ სულელობ! ცოტა გამტყდარი ხმით თქვა, მერე კი ფეხი მუცელთან მიუტანა და შეანჯღრია მაგრამ ბიჭი ისევ იგივე მდგომარეობაში ეგდო, აქ უკვე შეეშინდა ბელას, გულმა სწრაფად დაუწყო ცემა და ჭირის ოფლმა დაასხა, თოკასთან ჩაიკუზა და მისი სახე ხელებში მოიქცია–თორნიკე ნუ მაშნებ! გაპარული ხმით წარმოთქვა, სახეზე ხელები მსუბუქად შემოარტყა, ცხვირთან ხელის ზედა მხარე მიუტანა რომ ეგრძნო მისი ცხვირიდან გამოსული ჰაერი და როცა დარწმუნდა რომ ბიჭი სუნთქავდა, ცოტა მოეშვა.–თორნიკე ნუ მაშინებ! რამის ტირილის ზღვარზე იყო, მაგრამ სწორედ ამ დროს იხელთა დრო ვაჟბატონმა, წამის მეასედში ბელას ზემოდან მოექცა და შეშინებულ გოგონას ისე დააცხრა ათრთოლებულ ტუჩებზე რომ ვერაფრის გააზრება მოასწრო ბელამ... ისე მონდომებით უკოცნიდა თითოეულ ბაგეს რომ შეუძლებელი იყო არ აჰყოლოდა ბელა, ნეტარების წუთები ისევ გოგონამ დაარღვია, აბა ბელა რის ბელა იყო რომ თავი დაეკარგა და გაეკეთებინა ის რაც ყველაზე მეტად უნდოდა, გველნაკბენივით მოშორდა ტერლეცკს და ძლივს გაითავისუფლა თავი მისი ძლიერი მკლავებისგან. თოკამ ჩაიცინა და ჩვეულებრივი სახით წამოდგა –ელექ მიღებული გაქვს ასე რომ წავიდეთ... კმაყოფილების ღიმილმა გაუპო ბაგეები –რაა.. რა ელექ? დაიბნა გოგონა მაგრამ დაახლოებით იცოდა რაზეც იყო საუბარი –ჩემი ტუჩებიდან წამოსული ელექ... საშინლად მიმზიდველი ხმით უთხრა თორნიკემ, ბელას კი ცისარტყელას ფერი დაედო, იქვე მიგდებულ ქურთუკს მოავლო ხელი და ისე გავიდა ოთახიდან რომ სიმწრით ერთი სიტყვაც ვეღარ უთხრა. პირველ სართულზე ჩასვლის შემდეგ თორნიკემ იარაღების კოლექცია გადმოალაგა, დანები, ყუმბარები, ბზრიალა მჭრელი ნივთები, პატარა მრგვალი გადამცემები რომლებიც ყურში მგრდებოდა, ორივემ აისხა საბრძოლო მასალა –აბა მზად ხარ? ერთი ამოისნუთქა თოკამ და ჰკითხა გოგონას –ახლოსაა? დაინტერესდა ბელა –მთაში მივდივართ ბელა.. ალქაჯმა ერთ–ერთ მთაზე აიყვანა.. როგორც ჩანს მთავარი ბაზა იქ აქვთ... –კარგი დროს ნუღა დავკარგავთ!.... *** (ვიქტორიასთან) ჩემთვის განკუთვნილ ოთახში ბოლთას ვცემდი, ვიცოდი თოკა და ბელა მომაგნებდნენ მაგრამ დროში ვიწვებოდი, ამისთვის კი რამე უნდა მეღონა, უნდა გამეწელა დრო რაც შეიძლება ხანგრძლივი ვადით... –შეიძლება? ოთახში დაკაკუნების შემდეგ თავი ალექსმა შემოყო –რა ხდება? შევშფოთდი –ალისიასთან უნდა მიგიყვანო... ღრმად ამოვისუნთქე –კარგი... კაბინეტში შევედით სადაც გაბრწყინებული სახით იჯდა ალქაჯი –როგორ გრძნობ თავს? აჰჰ უკაცრავად.. უნდა მეკითხა როგორ გრძნობთ თავს? ახლა ხომ ორნი ხართ ჯერჯერობით... მზაკვრულად გამიღიმა –რა გინდა? უემოციოდ ვკითხე –შენთვის ორი ამბავი მაქვს: ერთი ცუდი ერთი კარგი.. რომლით დავიწყო? –გისმენ! –ბავშვის წყალობით სიცოცხლე გაგიხანგრძლივდება, ანუ შენი მოკვლა ჯერჯერობით გადაიდო. ეს კარგი ამბავია! აფერისტულად გამიღიმა –და ანტიდოტი არ გინდა? გამიკვირდა –ეხლა ცუდ ამბავს გეტყვი: ანტიდოტის დამზადება აღარ მომიწევს, ეს ჩემთვისაა კარგი –ანუ? მოთმინებას ვკარგავდი –ანუ ის რომ გამზადებული ანტიდოტი მომართვი ვიქტორია... ბოროტულად გამიღიმა–შენი შვილის სისხლი მთლიანად ანტიდოტია! *** (თორნიკესთან) ისეთი სწრაფი ტემპით მიდიოდნენ რომ უკვე ტყის შუაგულში იყვნენ, მანქანა გააჩერეს, მეტად ვეღარ წავიდოდნენ, ჯერ ერთი საშიში იყო ვინმე შეამჩნევდა, მერე მეორეც ისეთიგზა იწყებოდა რომ მანქანა მაინც ვეღარ ავიდოდა... ფეხით გაუყვნენ ბილიკს, წინ თოკა მიდიოდა, უკან ბელა მისდევდა... უხმოდ მიაბიჯებდნენ დატკეპნილ ბალახზე, ზაფხულისთვის შესაფერისი ატმოსფერო იყო, მათ გარშემო ხეები ამწვანებულიყვნენ, ბუჩქები და ბალახებიც იგივენაირად ხასხასებდენ, რაც არაჩვეულებრივ გარემოს ქმნიდა. –შეიძლება ცოცხლები ვეღარ დავბრუნდეთ ხომ იცი.. დუმილი თოკამ დაარღვია –ვიცი! სერიოზულად უპასუხა გოგონამაც –შეგიძლია იქ არ ამოხვიდე! მზრუნველი ტონი იგრძნობოდა ტერლეცკის ხმაში –იდიოტურ რაღაცეებს ნუ მელაპარაკები! –ჯიუტი თხა ჩაილაპარაკა ბიჭმა თავისთვის –გავიგონე იდიოტო! არც ბელა ჩამორჩა. წინ წასული თოკა უცბათ გაჩერდა და მკვეთრი მოძრაობით მოტრიალდა, ისე რომ მის უკან მყოფი ბელა პირდაპირ თავით შეასკდა გულ–მკერდზე, თავი მაღლა ასწია და დაწვრულებული თვალებით მიაჩერდა –ისე მიყურებ ეხლა რომ თავს ვერ ვიკავებ! აღგზნებული ხმით გამოუტყდა ბიჭი –ნუ შეიკავებ! რამ გადარია ეს გოგო მეც არ ვიცი... ხოდა რო ეცნენ ერთმანეთს შუა ტყეში ლომი რო მოვარდნილიყო მაინც არ გაჩერდებოდნენ... თოკამ ბელა წელზე შემოისვა და ერთ–ერთ ხელს მიახეთქა, რასაც ბელას კვნესა მოყვა, შემდეგ კი მისი კბილები თოკას ხან ტუჩებზე, ხან ყელზე და ხანაც მხრებზე აღმოჩნდა... *** (ლინასთან) თავში ალისიას სიტყვები მიტრიალებდა, ჩემს შვილს ისე გამოიყენებდნე როგორც მე, საცდელ ვირთხად აქცევდნენ და ცხოვრებას დაუნგრევდნენ, იმაზე ვფიქრობდი რომ მისი სისხლი მამამისისთვის ანუ დევილისთვის წამალი იყო, რა ირონიაა ჩემი სისხლი კლავს–ჩემი შვილის კი უკან აბრუნებს... დევილი მაინც უნდა გადამერინა, სწორედ ეს გახდა იმის მიზეზი რაც შემდეგ გავაკეთე: ალისიას დავალებით ექიმმა ბავშვის სისხლის სინჯები ამიღო, მეც არ ვიცი რანაირად შეიძებოდა ამის გაკეთება, მაგრამ როგორც ექიმმა ამიხსნა თურმე ჩვეულებრივ ერთი კვირის ნაყოფისთვის ეს პროცედურა სასიკვდილოა მაგრამ მე ხმ უნიკალური ბავშვი მყავდა, ამიტომ პრობლემას არ წარმოადგენდა, ხოდა მეც ჩემი გეგმის განხორციელებას შევუდექი, სანამ ექიმი გასუკლი იყო, პალატაში მარტო ვიყავი, შპრიცით ქვე დადო სინჯები, ერთი ცალი ავიღე და ჟაკეტში ჩავმალე, მერე მისი გაქრობა რომ არ შეენიშნათ ცარიელი შპრიცი ავიღე და ვენიდან სისხლი ამოვიღე და იგივე ადგილზე დავდე სინჯების გვერდით... ახლა ისღა დამრჩენოდა დევილამდე მივსულიყავი როგორმე და წამალი მიმეცა, ამიტომ ალისიასთან მივედი –კარგია რომ მოხვედი... უნდა წავიდეთ.. მაცნობა „სასიხარულო“ ამბავი –სად მივდივართ? –ცხრა თვე აქ ხომ არ იქნები? ნიუ–იორკში გავფრინდებით საყვრელო, შენ ბავშვს გააჩენ და მერე მოგკლავთ.. ისეთი გაბრწყინებული სახით მეუბნებოდა და ისე გავღიზიანდი რამის იქვე ვეცი გამოვასალმე სიცოცხლეს –მაშინ ერთი თხოვნა მაქვს.. მეამიტური გამომეტყველებით შევხედე–დევილს უკანასკნელად ვნახავ.. ვიცი რომ ცოტაღა დარჩა და იქნებ მომცე საშუალება... რამის ცრემლები გადმოვყარე ისეთი მსახიობობა დავიწყე –უკვე ნახე! მკცრად მიპასუხა –გთხოვ ალისია... უკმაყოფილოდ შემომხედა –ჯანდაბას! მხოლოდ ერთი წუთი! უზომოდ კმაყოფილი ვიყავი, დერეფანში დაცვასთან ერთად მივაბიჯებდი და გულში სიხარულს დაესადგურებინა, საყვრელი მამაკაცი გადავარჩინე, მართალი დრო მაინც ვერ გავწელე მაგრამ დევილი ყველაგნ მომაგნებდა დარწმუნებული ვიყავი... დაცვა გარეთ დარჩა, მეკი შევედი იმ ჩაბნელებლ და დასტებულ ოთახში, უკვე ვიცოდი დევილი სადაც იქნებოდა და პირდპაირ იმ მხარეს გავეშურე, სწრაფი ნაბიჯით მივდიოდი მაგრამ როცა იმ ადგილას სიცარიელე დავინახე კინაღამ გული გამისკდა... მერე კი ვიგრძენი ცივი ჯაჭვი ჩემს ყელთან და სუნთქვა შემეკრა, მექანიკურად ჯაჭვებს მოვკიდე ხელი და ვეცადე ოდნავ მაინც მესუნთქა, რაღაცამ ერთიანად ქვემოთ დამქაჩა და თავი ვერ შევიკავე, მოწყვეტით დავეცი ძირს, უკან რომ გავიხედე დევილი ჩასისხლიანებული თვალებით იდგა, გააფთრებული მიყურებდა ისე თითქოს გარეული და ველური ცხოველი ყოფილიყო ჩემს ნაფლეთებად ქცევას აპირებდა.. –დევილ... სასოწარკვეთილმა წარმოვთქვი და წამოვდექი... დამეფიცება რომ ის ჩემი დევილი არიყო.. სხვა იყო.. თითქოს ეშმაკი ჩაბუდებოდა.. ისეთი საზარელი იყო რომ შემეშინდა... ჩემკენ წამოვიდა და ყელში მწვდა, გაოგნებისგან სრულიად პარალიზებული გავხდი, ვერც აქეთ და ვერც იქით ვინძრეოდი, უბრალოდ ამღვრეული თვალებით ვუყურებდი ჩემი საყვარელი მამაკაცის სხეულში მობინადრე მზვინვარე პირუტყვს...ვერ მცნობდა, არ იცოდა რომ მე ვიყავი, მივხვდი უკვე ბოლო ფაზაში იყო მისი მდგომარეობა და ჰალუცინაციები ჰქონდა, მიუხედავად იმისა რომ სახეზე ალბათ გალურჯებული ვიყავი რადგან ვიხრჩობოდი უკვე, მაინც ამოვიღე შპრიცი ჯიბიდან და მთელი ძალით ჩავარჭე კისერში... დავინახე მის უკან ის დაცვა როგორ შემოვიდა და ხელით ცდილობდნენ გაშველებას, დევილმა ხელი გამიშვა, ძალაგამოცლილი დავეშვი მიწაზე და ბუნდოვნად ვხედავდი როგორ მოიკიდე შორიცზე ხელი, გამოიძრო უკვე დაცარიელებული და შორს ისროლა, ჯერ კიდევ აფექტურ მდგომარეობაში მყოფი დაცვას ეცა და თვალის დახამხამებაში მოუსპო სიცოცხლე ორივე მათგანს.. მერე კი ჩემმა ქუთუთოებმაც ვეღარ გაუძლეს და უღონოდ დაეშვნენ ერთმანეთზე... ესეც ბოლოს წინა თავი... მიყვარხართ ჩემო თბილებო <3 როგორ დასასრულს ელით იქნებ გამანდოთ აზრები <3 მადლობა ყველას ვინც არ იშურებს კომენტარებს <3 პ.ს. ესეც მეორე ფოტო დევილის <3 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
