სანამ ქალაქის პრესტიჟული უბნის გზისპირა კორპუსში შეაბიჯებდა, ტატამ ტანსაცმლის უამრავი ბრენდული მაღაზია მოიარა და სამი ლამაზად შეფუთული ჩანთით მიუახლოვდა თავის კორპუსს. მისი ტელეფონი არ ჩერდებოდა, უამრავი ესემესი მოსდიოდა სხვადასხვა თაყვანისმცემლისგან და ისიც სიხარულით პასუხობდა თითოეულ მათგანს. არც მათთან შეხვედრებზე ამბობდა უარს, ამიტომ მარტო თითქმის არასოდეს იყო.
ტატასთვის პრობლემა მხოლოდ ის შეიძლება ყოფილიყო, დილით რა ჩაეცვა, თმა როგორ გაეკეთებინა და რომელი ფერის მანიკური გავიდოდა ამა თუ იმ ტანსაცმელზე. გულს უღრღნიდა ის, რომ დათა ყურადღებას არ აქცევდა. შეიძლება სინამდვილეში არც მოსწონდა, უბრალოდ ის ვერ აიტანა, რომ მისი ყურადღება ვერ მიიქცია. საკმარისი იყო დათას ხელი დაექნია მისკენ და გოგონაც სიხარულით ჩაუხტებოდა კალთაში, მეორე დღეს კი ისიც ურიცხვ თაყვანისმცემელთა სიაში შევიდოდა და არც კი გაახსენდებოდა. თუმცა, ამაზე არც კი დაფიქრებულა ტატა. ყოველ დღე, უნივერსიტეტში წასვლამდე სალონს სტუმრობდა და უამრავ პროცედურას იტარებდა იმ იმედით, რომ დათა იმ დღეს მაინც მიაქცევდა ყურადღებას, თუმცა ყოველ დღე იმედგაცრუებული და შეფიქრიანებული ბრუნდებოდა სახლში, გადაქექავდა დათას პროფილს, ფოტოს ყველა მოწონებას სათითაოდ ხსნიდა და ათვალიერებდა ყველას, ვინც დათას ფოტო მოიწონა. უფრო სწორედ, მხოლოდ გოგონებს. აკვირდებოდა თითოეულ მათგანს, მერე კი სარკეში იყურებოდა და ცდილობდა მიზეზი გაეგო თუ რატომ არ აქცევდა დათა ყურადღებას. შეიძლება რაღაც აკლდა?! კითხულობდა უამრავ სტატიას: „როგორ შეიძლება მივხვდეთ, რომ მამაკაცს მოვწონვართ?!“ „როგორ მოვხიბლოთ მამაკაცი?!“... გულდასმით კითხულობდა და ცდილობდა ზედმიწევნით დაეკმაყოფილებინა ყველა წესი, თუმცა დათასთან არაფერი ჭრიდა, ყველა მისი მცდელობა უშედეგოდ სრულდებოდა და ტატას თავი ყველაზე უბედური ეგონა.
ამ დღესაც, შევიდა სახლში. გულდათუთქული მიესალმა დედას, რომელიც პედიკურის კეთებით იყო დაკავებული და თავის ვარდისფერ ოთახში შევიდა. თვალი მოავლო იქაურობას, ჩუქურთმებიან, ჩარჩოში ჩასმულ ფოტოს გახედა, რომელიც საწოლის თავთან ედო, ხელში აიტაცა და ხელი ნაზად გაუსვა დათას გამოსახულებას. ჩარჩოს მინაზე კი თავისი პატარა ფოტო მიეკრა, ჩანდა თითქოს დათას კოცნიდა. გულზე მიიხუტა და ზურგით დაეშვა საწოლზე. ღრმად ამოიხვნეშა და ჩათვალა, რომ დედამიწაზე ყველაზე უბედური გოგოა.
კარზე ფრთხილმა კაკუნმა გამოაფხიზლა გოგონა და თავი წამოჰყო.
-შემოდი. -ნაზად თქვა მან და ოთახში 43 წლამდე ქერა ქალბატონი შემოვიდა, ნაზი ლასლასით მიუახლოვდა ქალიშვილის საწოლს და ჩამოჯდა.
-დედას პრინცესა, რატომ ხარ მოწყენილი დედი? -მზრუნველად დახედა ქალმა თავის განებივრებულ თოჯინას.
გოგონამ ტუჩები გაბუტულმა მოკუმა, თვალები ზეცისკენ აღაპყრო და უკმაყოფილოდ დაიჩრუტუნა.
-უნივერსიტეტში ერთი ბიჭია და არც კი მიყურებს.
-ჰმ... -წარბი ასწია ქალმა. -მერე მაგაზე დარდობ? ხომ იცი, რომ ვერავინ გაჯობებს? შენ ყველაზე ლამაზი და განსაკუთრებული ხარ. ვიღაც ხეპრეს გამო ნუ ინერვიულებ, თორემ გაიარა გარდატეხის ასაკმა და ნაადრევი ნაოჭები გაგიჩნდება. -ნერვიულად მოისვა ქალმა შუბლზე ხელი.
ტატა მაშინვე ზეწამოიჭრა და სარკეს მივარდა დაფეთებული. ახლოდან მოათვალიერა საკუთარი სახე და აღშფოთებულმა გულზე ხელი მიიდო.
-დედა, მსგავს რამეს ნუ მეუბნები! რა დროს ჩემი ნაოჭებია, ეგეც რომ გამიჩნდეს და დათას საერთოდ აღარ მოვეწონები, აღარასდროს.
ქალმა თავი გადააქნია, მერე კი ხელებგაშლილი მიუახლოვდა ქალიშვილს და გადაეხვია. ნაზად უსვამდა ხელს თავზე და სიტყვებით ეფერებოდა.
-დედას პრინცესა, დედიკოს დედოფალა, დედიკოს სიამაყე, მშვნება... -ქალი აგრძელებდა თავისი ქალიშვილისთვის ფრთების შესხმას, ტატა კი გაპრანჭვით კუმავდა ტუჩებს და ჰაერში იყურებოდა. სიტყვა სიტყვით იმახსოვრებდა დედის კომპლიმენტებს და ყველაფერს ზედმიწევნით იჯერებდა.

***
თეკლეს დილით ადრიანად გაეღვიძა, საწოლზე წამოჯდა. მთქნარებით გაიზმორა და საათს დახედა. ჯერ დილის 8 საათი იყო. ტელეფონი გამოაცოცა ბალიშიდან და ფეისბუქი შეამოწმა. დათას მიერ მოწონებული ფოტო გახსნა, სადაც ის და ოლიკო იყვნენ, ოთხი წლის წინანდელი ფოტო იყო, ოლიკო მაშინ კარეს და ჩოლკებს ატარებდა და დეპრესიისგან თვალები ოდნავ შესიებოდა. კმაყოფილად ჩაეღიმა დათას ლაიქზე, თეკლეს 45 ფოტოდან მხოლოდ ერთი რომ დაალაიქა და ისიც ოლიკოს გამო. უფრო მეტი კმაყოფილებით ჩაიღიმა, როდესაც დათას იმედგაცრუებული სახე წარმოიდგინა, როცა გაიგებდა, რომ ოლიკოს უკვე ჰყავდა მომხიბვლელი საქმრო. მდიდარი, წარმოსადეგი და სიმპათიური ბიჭი, რომელთანაც დათას შედარება არც კი შეიძლებოდა. თუმცა, დათას შესაძლოა არც კი აინტერესებდა ოლიკოს ასავალ-დასავალი და მისი მდგომარეობაც. ის, რომ მან მის შესახებ რაღაცეები იცოდა, ეს არც იყო გასაკვირი. ისეთი ტიპის მექალთანე ბიჭებს, როგორიც დათა გახლდათ, ახასიათებთ მსგავსი ცნობისმოყვარეობა. ალბათ, აინტერესებდა ისევ უყვარდა თუ არა თავის ყოფილს და ალბათ დარწმუნებულიც იყო, რომ პასუხი დადებითი იქნებოდა, შემდეგ კი ამით იტრაბახებდა.
ორგანულად ვერ იტანდა თეკლე დათას, ვერ იტანდა იმდენად, რამდენადაც ოლიკო უყვარდა. წამიერად ისიც კი ვერ აიტანა, რომ დათამ ოლიკოს ფოტოს შეხედა, ამის ღირსადაც არ ჩათვალა. ოლიკოს ფოტოს შეხედვის ღირსიც კი არ იყო დათა, რადგან მის გამო ლამის ფსიქიკურ აშლილობამდე მივიდა თავისი საუკეთესო მეგობარი. გაახსენდა, როგორ უჭერდა სიმწრისგან თავის ნაზ თითებს ოლიკო და როგორ ეძახდა ძილში დათას. თეკლე გვერდიდან არ შორდებოდა, მაშინ ყველაზე დიდი საზრუნავი ოლიკო იყო მისთვის და მასზე ძვირფასი იმ მომენტში არავინ ჰყავდა. გაახსენდა თავისი მეგობრის დედის დარდისგან ჩაშავებული თვალები, რომელიც ვედრებით შეჰყურებდა თეკლეს, იქნებ რამე ეშველა მისი ქალიშვილისთვის.
ოლიკო არ იყო ძლიერი, სუსტი და დაუცველი გახლდათ და ისეთადვე დარჩა. დათამ ის თავდაჯერებულობაც კი წაართვა, რომელიც სულ ოდნავი დოზით გააჩნდა ოლიკოს. ამიტომ მშიშარა და დაუცველ არსებად ჩამოყალიბდა, წლებმა და დრომ ვერ უმკურნალა. ემოციური დაცვა და კედელი სჭირდებოდა მუდამ, რომ თავი კარგად ეგრძნო. დაცულობა და ვინმეს მფარველობაში მყოფობა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო მისთვის, რადგან დამცავი კედლების გარეშე, შეშინებული კრავი ხდებოდა და დამფრთხალი აცეცებდა თვალებს. თვალებში თუ ჩახედავდით, დაინახავდით მათში პატარა, შეშინებულ გოგონას, რომელიც მუდამ შველას და დაცვას ითხოვს. მის გვერდით თეკლე კიდევ უფრო ძლიერი ხდებოდა და მუდამ მზადყოფნაში იყო, რადგან ისეთი ადვილი სამყაროში არაფერი არსებობდა, როგორც ოლიკოს გულის ტკენა. ამიტომ მუდამ გადაფოფრილი იყო მასზე თეკლე ქორივით, ოლიკოც გრძნობდა ამას და ემოციურად დამოკიდებული გახდა მასზე. თავის საქმროზე ბევრს უყვებოდა ოლიკო თეკლეს, ყველაფერს დეტალებში უყვებოდა და თეკლე გრძნობდა, რომ ოლიკო ბედნიერი იყო მასთან. ზურა ხელის გულზე ატარებდა, ჰქონდა კიდეც ამის შესაძლებლობა ემოციური და მატერიალური სიძლიერის გამო.
მესენჯერის წკრიალის ხმა შემოესმა თეკლეს და ფიქრებიდან გამოერკვა. ოლიკო წერდა, 11 სრულდებოდა.

ოლიკო ბოლქვაძე: რაშვები, როგორ ჩაიარა პირველმა დღემ?
თეკლე ბარათელი: რავი კარგად. ერთი გოგო გავიცანი, ტატა.
ოლიკო ბოლქვაძე: დაუახლოვდი?
თეკლეს ჩაეღიმა, რადგან იცოდა როგორი ეგოისტი დაქალი ჰყავდა და მიხვდა, რომ ახალი ნაცნობი არ ესიამოვნა.
თეკლე ბარათელი: არა რა დავუახლოვდი, რომ ჩამოხვალ მერე უკეთ გავიცნოთ. იმედია მოგვეწონება : ))
ოლიკო ბოლქვაძე: ხო. ზურა ჯერ ვერ ჩამოდის. ერთ თვეში ჩამოვა და მგონი ჩემი დანიშვნა უნდა. ისე მიხარია ვერ წარმოიდგენ, თან შენც ჩემს გვერდით იქნები.
თეკლე ბარათელი: რაა? მზად ხარ გათხოვებისთვის?
ოლიკო ბოლქვაძე: ვინიშნები ჯერ, ნუ იცი ეგრე შემოტევა. ქორწილი მერე გვექნება, მომავალ ზაფხულს ალბათ.
თეკლე ბარათელი: რომ ჩამოხვალ დამელაპარაკე წესიერად, ეგ სერიოზული ამბავია.
ოლიკო ბოლქვაძე: ხოდა ჩამოვდივარ ზეგ. 17:00 საათზე აეროპორტში დაერჭე, ბუშტებით :დ
თეკლე ბარათელი: რა ფერის ბუშტები უნდა ქალბატონს? :დდ შოკი ამბავი გინდა?
ოლიკო ბოლქვაძე: ჰააა? რა ამბავი? არ მითხრა ეხლა ვინმე მომწონსო, თორე გადავირევი :დ
თეკლე ბარათელი: არაა :დ თუ გამოიცნობ ჩვენს უნიში ვინ სწავლობს?! ; ))
ოლიკო ბოლქვაძე: არ მეხერხება ეს გამოცნობა, ვინ მითხარი?
თეკლე ბარათელი: დათა ჯიშკარიანი.
ოლიკოს პასუხი შეაგვიანდა და თეკლე ანერვიულდა. აშკარად გახსნა ბოლო მინაწერი.
თეკლე ბარათელი: ოლიიიი
თეკლე ბარათელი: აქ ხარ?
თეკლე ბარათელი: სად წახვედი გოგო?

თეკლე ლოგინიდან გადმოძვრა და ნერვიულად დაიწყო აქეთ-იქით სიარული, თან თავ-ბედს იწყევლიდა, რამ ათქმევინა?! მაგრამ რას იფიქრებდა, რომ ასე იმოქმედებდა, გოგო უკვე ინიშნება. მესენჯერმა გაიწკაპუნა და თეკლე ხამივით დაეტაკა ტელეფონს.

ოლიკო ბოლქვაძე: როგორ გამოიყურება?
თეკლე ბარათელი: რავი, დიდი ვერაფერი. ჩვეულებრივი ბიჭია რა...
ოლიკო ბოლქვაძე: მარტო დადის? შეყვარებული ყავს? შენ გაიცანი?
თეკლე ბარათელი: არ ვიცი მაგდენი. დამამატა წუხელ და შენი ფოტო რომ ნახა, მომწერა საიდან იცნობო და ჩამოდის თუ არაო. იდიოტია, მაგაზე არ იფიქრო.
ოლიკო ბოლქვაძე: რომელი ფოტო გიდევს ჩემი? მოიცა შემოვიდე

თეკლემ უკმაყოფილოდ გადააქნია თავი. არ მოეწონა ოლიკოს აფორიაქება.

ოლიკო ბოლქვაძე: რას ვგავარ მაგ ფოტოში, ეგ თუ ნახა მაგრად დამცინებდა, მაშინდელივით.
თეკლეს ბრაზი თვალებში მოაწვა.
თეკლე ბარათელი: ეხლა ჭკუიდან არ გადამიყვანო! ვინ ჩემი ფეხებია საერთოდ დათა ჯიშკარიანი? შენი ფეხის ფრჩხილადაც არ ღირს. საერთოდ, როგორ ფიქრობ ეგეთ რამეს? შენი თავის ფასი იცოდე! ჩამოხვალ შენ აქ და მოგივლი მე შენ.!!!
ოლიკო ბოლქვაძე: : (( არ მინდა დათას ნახვა.
თეკლე ბარათელი: ვეცდებით თვალი ავარიდოთ, მაგრამ შენც ხო იცი რომ ოდესმე მაინც შეხვდები? ამიტომ მოემზადე ამისთვის. იფიქრე ზურაზე, ვიცი რომ გიყვარს. ცოტათი აფორიაქება ბუნებრივია, ამდენი წელი არ გინახავს დათა და თან ისე გული გატკინა, ბუნებრივია შენი რეაქცია. თუმცა მე გყავარ! აბა მოგეკაროს!
ოლიკო ბოლქვაძე: მიყვარხარ <3
თეკლე ბარათელი: მე უფრო.

***
მადრიდის ერთ-ერთ ლამაზ უბანში, რომელსაც კაიე ბაილენი ჰქვია, ჭუჭყიანი ვარდისფერი კორპუსები ჭარბობს, რომელიც ქუჩებს ძველებურ ელფერს სძენს. ოლიკოს ძალიან მოსწონდა ეს უბანი და საღამოობით სეირნობა, თავის ტ*უპისცალ ძმასთან, ილიკოსთან ერთად. მათი მსგავსება ფიზიკურად და ხასიათით მკვეთრად შესამჩნევი გახლდათ და სწორედ ამ მსგავსების გამო, ხშირად ჩხუბობდნენ. მათი პატარა და, ნატალია, რომელსაც მალე 7 წელი შეუსრულდებოდა, ტ*უპების დიდი თავშესაქცევი იყო. მოსწონდათ პატარა დაიკოზე ზრუნვა და ჭკუის სწავლება. დარიგებების მიცემის დროს ერთმანეთს საუბარს არ აცდიდნენ ტ*უპები და კამათი ჩხუბში გადაეზრდებოდათ ხოლმე, ნატალია კი დროს იხელთებდა და თავისი თოჯინებით ერთობოდა, ან რაიმეს გააფუჭებდა და შემდეგ ტ*უპები მშობლებისგან ისმენდნენ დარიგებებსა და საყვედურებს.
თეკლესთან მიმოწერის შემდეგ ოლიკო ერთობ აღელვებული და აფორიაქებული იყო. დათა გაახსენდა და ძველმა იარამ თავი შეახსენა. შიში იგრძნო და ვერ გაეგო რისგან იყო ეს შიში გამოწვეული. მუცლით დაემხო საწოლზე, თავი ბალიშში ჩარგო და დათასთან შეხვედრის გარდაუვალობაზე დაფიქრდა. გაახსენდა ის ბედნიერი დღეები, რომელსაც დათასთან ერთად ატარებდა. სულ პატარები იყვნენ, მაგრამ სწორედ მას ეკუთვნოდა ოლიკოს პირველი კოცნა, პირველი სიყვარული და პირველი ტკივილი. გულში წვა და სიმხურვალე იგრძნო, რომელიც მთელს ორგანიზმს გადაეწოდებოდა და ვენებში სისხლს უდუღებდა.
დათამ და ოლიკომ ერთ-ერთ ოლიმპიადაზე, სკოლების შეჯიბრებების დროს გაიცნეს ერთმანეთი. ამ დროს ოლიკოს თავის სკოლაში ყველაზე პოპულარული და უკარება გოგოს სტატუსი ჰქონდა, დათა კი მაშინაც საკმაოდ მოხერხებული ყმაწვილი გახლდათ და დიდად არც გასჭირვებია ოლიკოსთვის თავის შეყვარება. ერთი წელი გაგრძელდა მათი ბედნიერი რომანი და ქალაქის ერთ-ერთ პოპულარულ წყვილად იქცნენ. ყველას უნდოდა მათი გაცნობა და მათთან დაახლოვება, თუმცა დათა ბუნებით აზიატი გახლდათ და ვერ იტანდა, ჩვეულებრივი მამაკაცური ისტერიკა ეწყებოდა, როდესაც ვინმე ოლიკოსთან დაახლოვებას შეეცდებოდა. ყველანაირად ცდილობდა ოლიკოს ცხოვრებაში ერთადერთი ადამიანი ყოფილიყო და მეგობრებისთვის განკუთვნილი დროის დათაზე დახარჯვა უხდებოდა ოლიკოს, რადგან თავად გოგონა ბუნებით რბილი, უკონფლიქტო და დამთმობი იყო. დათას ძალისხმევით, ბიჭმა გოგონას მთელი ყოველდღიურობა მოიცვა და არამარტო მის ერთადერთ შეყვარებულად, არამედ მის ერთადერთ მეგობრადაც კი იქცა. გოგონას ყველა შემოეძარცვა ირგვლივ და ვერც კი იგრძნო ეს, რადგან დათა მისთვის ყველაფერი იყო, პირდაპირ აღმერთებდა მას და ოლიკოსაც ხშირად მოუსმენია „გაღმერთებ!“ დათასგან.
20 ივლისს, ოლიკოს დაბადების დღეზე წავიდა დათა მისგან. წავიდა მოულოდნელად და ყველაზე საშინლად. „ისე აღარ მომწონხარ და მიყვარხარ, როგორც ადრე. ერთ გოგოს მოვწონვარ და რომ ვაკვირდები, შენ ყველაფრით გჯობია. ოლიკო, არ მინდა გული გატკინო, მაგრამ უნდა დავშორდეთ.“ კარგად ახსოვდა ოლიკოს წინადადების ბოლოს დასმული წერტილი, რომელიც მათი ურთიერთობის ბოლოს დასმულ წერტილსაც ნიშნავდა.
ოლიკო სრულიად მარტო დარჩა... არ ჰყავდა მეგობრები და არ ჰყავდა დათა. გაქრა, მისი ღმერთი აღარ არსებობდა და აღარც თვითონ იყო დათას ღმერთი. ალბათ მალე იგივე სიტყვებს სხვა მოისმენდა დათასგან და ამის გაცნობიერებისგან წამოსული ტკივილი თვალებიდან ცხელი ჩანჩქერივით ასხამდა. დათა კედელი იყო მისთვის, ის სიცოცხლისთვის აუცილებელი კედელი, რომლის გარეშეც ოლიკო უბრალოდ ოლიკო აღარ იქნებოდა. დათას გარეშე ოლიკო აღარ არსებობდა და მან გადადგა ნაბიჯი დათას დასაბრუნებლად, თუმცა მან იგრძნო, იგრძნო, რომ დათა მას ერთ-ერთ მასზე შეყვარებულ გოგონად აღიქვამდა და ეს იყო დეპრესიის დასაწყისი. აქ საბოლოოდ იგრძნო ოლიკომ, რომ დათა აღარ დაბრუნდებოდა, დათას ოლიკო აღარ სჭირდებოდა. დათა ოლიკოს გარეშეც დათა იყო, მაგრამ ოლიკო იმ დღეს მოკვდა. მოკვდა და ღრმად დამარხა ძველი, მხიარული, ვარდისფერ სათვალიანი გოგონა. ამის შემდეგ მისი ცხოვრება გაშავთეთრდა და რომ არა თეკლე, ვერასოდეს ვერ დააღწევდა თავს ცრემლით გაჟღენთილ ზეწარს. სწორედ თეკლემ წამოაყენა ფეხზე, თეკლე იყო ის მშენებელი, რომელმად დანგრეული კედელი აღუდგინა და მჭიდრო შემოავლო ოლიკოს. მას შემდეგ ოთხი წელი გავიდა, სამი მტკივნეული, ერთმანეთზე უფრო მტკივნეული წელი გაატარა ოლიკომ მარტოობაში, თავისი დათას გარეშე. შემდეგ კი მამამისის უფროსის შვილი გაიცნო მამას დაბადების დღეზე და იქედან დაიწყო ოლიკოს ახალი სასიყვარულო თავგადასავალი.
ფრთხილად წამოდგა გოგონა საწოლიდან და მის წინ მდგარ სარკეში საკუთარი გამოსახულება შეათვალიერა.
172 სმ. სიმაღლის, გამხდარი გოგონა იყო. ღია წაბლისფერი, მკერს ქვევით ჩამოზრდილი სქელი თმა ჰქონდა. სხეულის მომრგვალებული, ქალური ფორმები ძალიან მომხიბლავს და სექსუალურს ხდიდა სახით საყვარელ, თოვლივით თეთრ და ნაზ გოგონას. სქელი ვარდისფერი ტუჩები და სწორი, თეთრი კბილები ჰქონდა. ბუდეში ჩამჯდარი ღია თაფლისფერი თვალები, მზის შუქზე სულ უფრო უღიავდებოდა და ძალიან ღია მომწვანო გადაჰკრავდა.
აკვირდებოდა გოგონა თავის თავს და ფიქრობდა დათაზე, ვის დაინახავდა მასში დათა, როდესაც ოთხი წლის შემდეგ შეხვდებოდა. განიარაღებული იდგებოდა მის წინ, დაუცველი და უცებ ძალიან მოუნდა, რომ ზურაც მასთან ერთად ყოფილიყო. გვერდიდან არ მოშორებოდა და დაეცვა დათას კლანჭებისგან. გოგონას დათას შემოხედვისაც ეშინოდა, რადგან ეგონა რომ ამითაც გულს ატკენდა. მისი არაფრისმთქმელი გამოხედვა ყველაზე მეტად ეტკინებოდა ოლიკოს, რადგან ბევრი ფიქრის შემდეგ, ბევრი გათეთრებული ღამის შემდეგ, ოლიკო მიხვდა რომ თურმე დათას არც არასოდეს ჰყვარებია. ფიქრებიდან ტელეფონის ზარმა გამოიყვანა, სწრაფად მიირბინა გოგონამ საწოლთან და ტელეფონი აიღო.
-ჰო, ზურა. -ნაზად უპასუხა გოგონამ.
-დღეს სიურპრიზი გელოდება, ყველაზე ლამაზი კაბა ჩაიცვი და საღამოს 6ზე გამოგივლი.
-სად მივდივართ? -მომხიბვლელად ჩაიღიმა გოგონამ.
-ეგ სიურპრიზია.
-კარგი კარგი. -გაეცინა ოლიკოს.
მეორე მხრიდანაც გაიგონა გოგონამ ზურას ბოხი სიცილი.
-მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ. -უპასუხა გოგონამ და გულში რაღაცამ გაჰკრა, დათა მოელანდა და თავი ჯავშნის გარეშე იგრძნო.

***
17:30 საათზე ოლიკოს შავი მომდგარი, მუხლებამდე, მხრებზე გადაწეული კაბა ეცვა. თეთრი შიშველი ყელი მომხიბვლელად ელავდნენ მადრიდის ჩამავალი მზის ფონზე. ფეხზე წითელი მაღალი მოშიშვლებული ფეხსაცმელი და ასევე წითელი ხელჩანთა ეჭირა. სახეზე მსუბუქი მაკიაჟი და წითელი, ხასხასა პომადა უფარავდა სქელ, ამობურცულ ტუჩებს.
ზურამ უშველებელი ნერწყვი გადაყლაპა თავისი ულამაზესი საცოლის დანახვაზე, მანქანიდან გადმოვიდა, ჰალსტუხი შეისწორა, თან ოლიკოს თვალს არ აშორებდა. შემდეგ კი როგორც ჯენტლმენებს შეშვენით, მძღოლის გვერდით მანქანის კარი გამოაღო და ხელის ნელი მოძრაობით ოლიკოს მანქანის სავარძლისკენ ანიშნა. ოლიკო ნაზი, ქალური მოძრაობით და მომხიბვლელი ღიმილით დაიძრა მანქანისკენ და ჩაჯდა. ზურამ კიდევ ერთხელ შეისწორა ჰალსტუხი, ღრმად ამოისუნთქა და მძღოლის სავარძელს მიუჯდა. ფრთხილად შეათვალიერა თავისი ქალი, კმაყოფილად ჩაიღიმა და მანქანა დაქოქა.
30 წუთში ერთ-ერთი ძვირადღირებული რესტორნის წინ გააჩერა მამაკაცმა და მანქანიდან გადმოვიდა.
ზურა დადიანი 190სმ. სიმაღლის, შავგრემანი 26 წლის მომხიბვლელი მამაკაცი გახლდათ. მუდამ შარვალ-კოსტიუმი ეცვა თავისი სამსახურიდან გამომდინარე. ესპანეთის ერთ-ერთი მხსვილი ბანკის ფინანსისტი გახლდათ და ყურებამდე იყო შეყვარებული თავის საცოლეზე. ხელის გულზე ატარებდა ოლიკოს, ყველა კაპრიზს უსრულებდა და ერთ სულზე იყო, ცოლად როდის მოიყვანდა. მიაჩნდა, რომ ეს ერთი ნახვით შეყვარება იყო. ოლიკო დაინახა და მაშინვე დაისახა მიზნად მისი ცოლად შერთვა, ზურას მთავარი ღირსება კი მიზანდასახულობა იყო და თითქმის არასოდეს აცდენდა მიზანს.
რესტორნის მეორე სართული სრულიად დაცარიელებული იყო და სიმყუდროვეს მხოლოდ ჯაზ ბენდის წყნარი მუსიკა არღვევდა. წითელი მკრთალი შუქი უფრო რომანტიულს ხდიდა იქაურობას, დარბაზის შუაგულში ორ კაცზე გაწყობილი მაგიდა იდგა. ოლიკო ბუნებით რომანტიკოსი იყო. ამ სილამაზის, სიმყუდროვისა და რომანტიული აურის გამო გულზე ლამაზად მოელამუნა, ნაზი ღიმილით ახედა მის გვერდით მგომ მამაკაცს, რომელმაც მაგიდისკენ წაიყვანა და სკამი გამოუწია დასაჯდომად, თვითონ კი მის მოპირდაპირედ დაჯდა. ცოტა ხანი თვალებში უყურა ოლიკოს, შემდეგ კი ჭიქებში წითელი ღვინო ჩამოასხა.
-ამ ჭიქით, მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ ქალს გაუმარჯოს, რომელიც ჩემია. -მშვიდი, სიამაყით სავსე ხმით წარმოთქვა სადღეგრძელო მამაკაცმა და სერიოზულად ჩააშტერდა ოლიკოს, რომელსაც ლოყები ოდნავ აუწითლდა და მორცხვად ჩაიღიმა.
ცოტა ხანი მშვიდად ისხდნენ, ივახშმეს. შემდეგ ზურამ საცეკვაოდ გაიწვია, ცეკვის დასრულების შემდეგ მამაკაცმა ლავიწის ძვალზე აკოცა ოლიკოს და გოგონას სიამოვნებისგან თვალები მიელულა.
მამაკაცი უეცრად მის წინ ცალი მუხლით დაეშვა, გოგონას მარჯვენა ხელში ეჭირა, ჯიბიდან წითელი ყუთი ამოაძრო და ოლიკოს ახედა.
-ჩემს უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე მეყვარები და გპირდები, რომ შენი ყოველი დღე ასეთივე ლამაზი იქნება. ცოლად გამომყვები? -მამაკაცმა ყუთს თავი ახადა და გოგონას თვალებში, რესტორნის წითელ შუქზე აკიაფებულმა ბრილიანტის ბეჭედმა გაიბრწყინა.
ბენდმა დაკვრა შეწყვიტა და სრული სიჩუმე ჩამოვარდა, სიმყუდროვეს მხოლოდ ოლიკოს სწრაფი გულის ცემა არღვევდა, რომელსაც მარცხენა ხელი გაოცებისგან პირზე მიედო და გაბრწყინებული ჩაშტერებოდა მბრწყინავ ბეჭედს. გოგონას თვალწინ უამრავმა კადრმა გაირბინა, თუმცა აზროვნება ფაქტიურად აღარ შეეძლო. აღტაცებისგან, გაოცებისგან, მოულოდნელობისგან და სიყვარულისგან წამოიძახა გოგონამ, ის რასაც ზურა ოლიკოს დანახვის დღიდანვე ოცნებობდა.
-კი, კი, კი, კი... -ყვიროდა გოგონა.
ჯაზ ბენდის შედარებით მელოდიური მუსიკის ფონზე, ზურას ყელზე შემოხვეული ოლიკო ფრიალებდა და მდიდრული რესტორნის მეორე სართულიდან წყვილის ბედნიერი შეძახილები ისმოდა.