კიდევ იღიმის საერთოდ სულ იღიმის ყველაფერზე და ეს მე ძალიან მომწონს.
- ახლა რაუნდა გავაკეთოთ
დაბნეული დავაბოტებდი და ვცდილობდი გამოსავალის პოვნას, თუმცა უკვე ძალიან შორს ვიყავით.. წამით დავფიქრდი როგორ მსიამოვნებდა მასთან ერთად მარტო ყოფნა, მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე გრძნობას და ისევ ავქოთქოთდი :
- შარში ვართ, არა გუკა რაუნდა ვქნათ ახლა
- რა თქვი ?
სადღაც იყურებოდა, შემდეგ კი სწრფად გადმოიტანა მზერა ჩემზე.
- რა ვთქვი ?
- პირველად დამიძძხე სახელი, თან დსაერთოდ არ გიგლანძღივარ
- რა საზიზღარი ხარ
ხელით მიბიძგა წინ წავსულიყავით
- მგონი ინერვიულებენ..
- არაფერია, მაქსიმუმ დაგვსაჯონ
- ღმერთო ოღონდაც დასჯა არა და ცხოვრებაში აღარ დავარღვევ რეჟიმს
ხელებს ჰაერში ვასავსავებდი და ისევ არ ვწყვეტდი წუწუნს.. ხელი პირზე ამაფარა და ორგანიზმი ლამის შეგრძნებებით ამიფეთქდა
- რამდენს ლაპარაკობ, ახლა ხელს გაგიშვებს და ხმა არ ამოიღო, ან თუ რამეს იტყვი სასიამოვნო მაინც იყოს.. ნუ ჯაჯღანებ
ბოლოს ღიმილით დააყოლა და ხელი მომაშორა.
მე სიცილი ამიტყდა, ვერაფრით ვჩერდებოდი, ისე სასასაცილოდ მოქმედებდა
- ეს იყო ჩემი გაჩუმების ყველაზე სასაცილო ხერხი რაც კი ოდესმე ჩემს გასაჩუმებლად უცდიათ
ისევ ვერ ვჩერდებოდი.
- ლამაზი ღიმილი გაქვს
ყოველ გვარი შესავლების გარეშე მაჯახა და ერთანად ამახურა სხეულში. მიხაროდა ის რომ ჩემში რაღაც მოსწონდა, მაგრამ მაშინებდა გრძნობები რომლებიც ყოველ მის საქციელს უკან სდევდა .
- მადლობა
აფორაჟებულმა გავაგრძელე სიარული, გეფიცებით ვგრძნობდი მის დაჟინებულ მზერას და ბედნიერებას ვასხივებდი, როგორ ახერხებდა ჩემში ერთად ამდენი ემოციის გაღვიძებას.
- ნახე, ეს მგონი ქალაქის გეგმაა
ხელი გაიშვირა ჯიხურზე მიმაგრებული კარტოგრაფიულ რუკისკენ
და მიბიძგა წავსულიყავით
- მგონი გვეშველა
გავუღიმე და რუკისკენ წავედით. დიდი ვაი-ვაგლახით მივაღწიეთ სასტუმრომდე. აი იქ ჩვენ მისვლას ყველაფერი მერჩივნა, ვიცოდი რომ დავაშავე და ნერვიულობა სახეზე დამეხატა, აშკარად იგრძნო გუკამ ჩემი ნერვილობა მხარზე ხელი გადამისვა :
- გამაგრდი
ღიმილით დაამატა და წინ წავიდა. ფეხაკრებით მივდიოდით რომ არავის შევრმჩნიეთ. საბოლოო ჯამში ყველაფერმა მშვიდობით ჩაიარა, მივხვდით რომ ჩვენი დაგვიანების შესახებ არავინ იცოდა, ერთიანად ამოვისუნთქე, გუკას მივუბრუნდი და ხელი გავუწოდე
- მეგობრობის პირველი დღისთვის არაუშავდა..
კედელზე იყო მიყრდნობილი მიყურებდა და იღიმოდა
- ღმერთო ჩემო, სულ როგორ შეგიძლია იღიმოდე
- როგორც შენ სულ შგიძლია ლაპარაკობდე ისე.
ჩემს გაწვდილ ხელს თავის შეაგება.
- კარგი დასაწყისია
- ნამდვილად
ფეხის წვერით იატაკზე რააცებს ვხაზავდი და თან ველაპარაკებოდი
- ნამდვილი ბავშვი ხარ, დიდი ბავშვი.. საყვარელი ბავშვიც
პაუზის შემდეგ დაამატა და ხელის ზურგი ლოყაზე ჩამომისვა..
დავიბენი, არვიცოდი რა რეაქცია უნდა მქონოდა, ჩემში ჯენის ის სახე გამეღვიძებია ბიჭს რომ ხელს მოატეხდა ამ შეხებისთვის თუ ის ჯენი უბრალო ინსტიქტებით რომ იმოქმედებდა.. საბოლოო ჯამში ისევ ვუღიმოდი, მსიამოვნებდა მისი ასეთი დავშეკავებული შეხება..
- მგონი დროა წავიდე
- კარგი, ძილინებისა
- ძილინებისა
დამეფიცება რომ ისევ ვგრძნობდი მის მზერას სანამ ოთახის ზღურბლს არ გადაბიბიჯე.. კარს მივეყრდენი და ცოტახანს თვალებმოჭუტული, მშვიდად ვფიქრობდი დღევანდელ დღეზე.. მაგრამ რათქმაუნდა არსებობს სტიქიური მივლენა სახელად ელენე რომელიც წამში წამოხტა საწოლიდან, დამირღვია სიმშვიდიდს იდილია, ჩემთან მოვარდა და ათასი კითხვით მიმიყვანა საწოლამდე, დამსვა და კითხვიანიშნიანი მზერა მომაპყრო :
- რა მოხდა ? რატომ იღიმი ? შენ რა აკოცე ? მოიცა გაკოა ? მოიცა, ვაიმე ჯენი ხმა ამოიღე, სულელივით ნუ იღიმი
- ელენეე, ნუ აზვიადებ არაფერი მსგავსი უბრალოდ ვსეირნობდით..
- და უბრალოდ დაგადებილა, ღიმილზე გეტყობა
მანამ არ მომეშვა სანამ სიტყა-სიტყვით არ მომაყოლა თითოეიული ნაბიჯი, გაზადაგზა მაჩერბდა და უფრო მეძიებოდა კითხვებით.. როგორც იქნა შემშვა.
- ანუ რა გამოდის..
- არაფერიც არ გამოდის უბრალოდ გავისეირნეთ
- ხო ჯენი, აბა რა უბრალოდ. გაისერნეთ აბა რაა..
ცოტახანს მიყურა გაბუსული სახით და შემდეგ ერთაიანად მიაყარა .
- ჯენი, შენთვის ეს ყველაფერი უბრალოდ გასეირნება იყო?
- მეტი რა უნდა დავარქვა ..
- კარგი ახლა დაისვენე, ნამდვილად ვერ აზროვნებ
გაბუსულმა ჩაიბურტყუნა და საწოლზე დაემხო.
წყალი გადავივლე, მალევე მოვემზადე და ძალა გამოცლილი დავეშვი საწოლზე
- არ არის საჭირო მადლობა იმისათვის, რომ ვერავინ გაიგო მთელი დღით თქვენი გადაკარგვა.
ნახევრად მძინარემ ჩაიბურტყუნა საწოლიდან, მივხვდი რომ იღიმოდა.
- ჩამეხუტები ?
- მოდი..
მთელი ღამე ჩახუტებულება გავატარეთ, მგონი ასე ტკბილად ბოლოს როდის მეძინა არ მახსოვს..
დილით რათქმაუნდა ჩვეული ენერგიით გამაღვიძა ელენემ, მალევე მოვემზადეთ და სპორტდარბაზში გავედით.
- ვინც დილით ვარჯიში მოიგონა რა..
წუწუნით მივყვებოდი ელენეს ის კი სიცილით მპასუხობდა რომ :
- შენნაირი უქნარების სასჯელია დილით ვარჯიში - ო
მზერა სახეზე მიმეყინა დარბაზში შესულს..