4.
ნელი ნაბიჯებით დავდივარ და გარშემო ხალხს თვალს ვარიდებ, არა იმიტომ რომ რამე დავაშავე და მრცხვენია, უბრალოდ აღარ შემიძლია მათი შესაცოდი სახეების დანახვა. კარიდორი ჩვეულებრივთან შედარებით ჩუმია და ნაკლებად ხმაურიანი, მაგრამ ამ დამაყრუებელ სიჩუმეშიც კი ისმის ის ზუზუნი ხალხი რასაც გამოსცემს ჩემს დანახვისას.
-როგორ ხარ? -ეკე ჩემ გვერდით არსაიდან ჩნდება და მიღიმის. მისი ღიმილი სხვებისგან განსხვავებით ნამდვილია, მის თვალებში კი მარტო სევდას ვხედავ, დამნაშავის სევდას, თითქოს რაღაცა ჩაიდინა რის გამოც ნამუსი მოსვენებას არ აძლევს.
-კარგად, შენ?- ვეკითხები და ვუღიმი. ჩემი ღიმილი აოცებს და ეს სახეზეც ეტყობა, მაგრამ თავის პირვანდელ გამომეტყველებას მალევე იბრუნებს და ღიმილს ღიმილითვე პასუხობს.
-კარგად, ცოტა დავიღალე მაგრამ კარგად.-ღიმილის დროს ოცდათორმეტივე კბილს აჩენს და იღრიჭება. -რაზე ფიქრობ? -კითხულობს როგორც კი მის სიჩუმე ისადგურებს და სახეზე ავდრობის ღრუბელი მიჩნდება.
-თამაშზე. -ჩუმად ვიძახი, თითქოს მეშინია ვინმემ არ გაიგოს. -მინდა რომ მიმიწვიონ.-ამას შედარებით ხმამაღლა ვიძახი. ეკეს გაოცებისგან თვალები უდიდება და პირს აღებს, მაგრამ შემდეგ ისევ კუმავს, ისევ აღებს.
-კარგად ხარ?! -ჩურჩულით მიყვირის და გაბრაზებული, ჩაწითლებული თვალებით მიყურებს. ვერ ვხვდები ასეთი რეაქცია რამ გამოიწვია. -კაი, რატომ გინდა?
-არ ვიცი. -ვიძახი ხმადაბლა და თავს დაბლა ვხრი რომ ვერავინ ვერ დაინახოს აცრემლებული თვალები. -უბრალოდ მინდა, მინდა რომ მოვკლა, ყველანი, სათითაოდ, მინდა რომ ვაწამო და მათი სიკვდილი გავწელო. მინდა რომ თვალებში ჩამხედონ და მათი ეგო დაინგრეს. მინდა რომ ცოცხალი დავრჩე იმისთვის რომ მთლიანი სისტემა ერთი თამაშით დავუმთავრო.
-ხომ იცი რომ ეგ შეუძლებელია? -მეკითხება სევდიანი ხმით და თავს აქნევს. -შენი აზრით მათ ეს მოწონს?
-მაშინ შეეწინააღმდეგონ. -თავს ვაქნევ, ჯიუტად. -არ მჯერა, არ მჯერა რომ არ შეუძლიათ, რადგან შეუძლებელი ამაში არაფერია. უბრალოდ თამაში შეწყვიტონ, აღარ მინდა ხალხის სიკვდილს ვუყურო. დავიღალე.
ეკე ახლოს მოდის და გულში მაგრად მიკრავს. მთლიან სხეულში მისი ოდეკალნის სურნელი მივლის და თვალებს ვხუჭავ. ვიცი რომ უნდა ვენდო, მაგრამ ამ დროს მეორე ნაწილი მეუბნება რომ უნდა გავექცე.
-შენ იქ არ მოხვდები, შენ იქ არ უნდა მოხვდე. -იძახის ჩუმად ჩემს თმებში და უფრო მაგრად მიკრავს გულში. -არ მინდა რომ იქ წახვიდე, საიდანაც ვეღარ დაბრუნდები. არ მინდა რომ მოკვდე.
-არ მოვკვდები. -ვიძახი იმედიანად, მაგრამ ვის ვატყუებ? სიმართლე მეც ვიცი. -უფრო სწორად, ადრე თუ გვიან ყველა ვკვდებით, მე კიდე იქ თუ წავალ რამეს მაინც გავაკეთებ და სულელივით არ ვიქნები.
-სულელივით არ ხარ. -მის ღიმილს ვგრძნობ და მთელ ტანში უცნაური ჟრჟოლვა მივლის. -თან არ მინდა რომ წახვიდე, ვერ გაგიშვებ. -იძახის და უფრო და უფრო მაგრად მიკრავს გულში.
ვეხუტები, ვეხუტები და მთელი სამყარო ქრობას იწყებს, მომწონს რომ მის მკლავებში ვარ მოქცეული და თავს დაცულად ვგრძნობ, პირველად ამდენი ხნის მანძილზე, მგონია რომ ეკე ყველასგან დაცვას შეძლებს, და რატომღაც მჯერა რომ მას ჩემი დაცვა თამაშიდანაც კი შეუძლია.


ვუყურებ ეკე როგორ ეხუტება კესის და ვერაფერს ვერ ვაკეთებ. მინდა რომ მივვარდე და ხელებიდან გამოვგლიჯო, მის მაგივრად მე ცავეხუტო და მისგან დავიცვა.
ჯანდაბა! რატომ ვარ ასე? რატომ მჯეროდა რომ ის ყოველთვის ჩემი იქნებოდა? რატომ მჯეროდა რომ სხვა არ მოეწონებოდა? რატომ არ გავაკეთე არაფერი?
-რა გჭირს? -ბექა მხარზე მეხება და რეალობაში მაბრუნებს. -გელაპარაკებოდით და გაითიშე, თითქოს რაღაც საშინელება დაგენახოს.
ხმას არ ვიღებ და თავით კესისკენ ვანიშნებ. გრძელი, წითური თმა მაღლა ცხენის კუდად აქვს აწეული, მწვანე, კაშკაშა თვალები დახუჭული აქვს, ლურჯი ჯინსები და ღია ცისფერი მაიკა აცვია. სახეზე სიმშვიდე და ბედნიერება აწერია, და იღიმის. თავისი თხელი, წითელი ტუჩებით ნაზად და მშვიდად იღიმის, თითქოს ამაზე ბედნიერი არასდროს არ ყოფილიყო.
-ნუ აშტერდები მაინც. -ნიკა მუჯლუგუნს ირტყამს და მაიძულბს მზერა მასზე გადავიტანო. -უთხარი შე*ემა, რა შეჭამე ტვინი.
-რა ვუთხრა? -ვკითხულობ და ნიკას თვალებში ვუყურო. -სათქმელი არაფერია. -ვიძახი მხრების აჩეჩვით ის კი თავს აქნევს, თითქოს უკმაყოფილო იყოს ჩემი პასუხით. -მე ის არ მომწონს, მაგრამ არც ის მომწონს ყველას დასანახად ეკეს რომ ეხუტება და მერე იძახის არ მომწონსო.
მათე თავს იქნევს და იღიმის, ბექა კი ისევ იმათ უყურებს, რომლებიც კიდევ ჩახუტებულები დგანან.
-ვკითხავ თუ გინდა. -იძახის უცებ და მისკენ იმედიანი თვალებით ვიყურები. -მაგრამ პასუხი თუ არ მოგეწონება მე არ დამაბრალო. ანუ უბრალოდ არ მოწონხარ და ყველა შენი მცდელობა დაგვიანებული იქნება.
-ვიცი. -თავს ვუქნევ და საშინელი სევდა მაწვება, მინდება რომ ყველაფერი ვუთხრა, ის ყველაფერი რასაც ამდენი ხანი ვმალავდი. -დიდი ხანია მომწონს. -ვიძახი ჩემდა უნებურად და სამივე ჩემკენ იყურება, მე კი ვიღიმი და ლაპარაკს ვაგრძელებ. -მართლა ძალიან დიდი ხანია, მაგრამ მეშინოდა თქმის. უბრალოდ... არ ვიცი... არ მინდა ეკესთან ერთად რომ იყოს... ვგულისხმობ რომ...
-სერიოზულად? -მოულოდნელად ბექა ფეთქდება და ბოლო ხმაზე ყვირის. კესიც კი შორდება ეკეს და ჩვენკენ იყურება. ბექა ამას ამჩნევს და შედარებით ხმადაბლა აგრძელებს ლაპარაკს. -იმ გოგოს სამი დედა*ფეთქებული წელი მოწონდი! შენ კი ამას ახლა იძახი, როდესაც ლამის შეყვარებული ყავს?!
ბექას ვუყურებ და მისი ნათქვამის არ მჯერა. მოვწონდი? როდის? მე რატომ არ მითხრა, რატომ არ მითხრა არავინ? ბექა ისევ ბრაზობს, ამიტომ ნიკასკენ ვიხედები, რომელიც მზერას მაშორებს, შემდეგ კი მათესკენ ვუყურებ, რომელიც დაბლა იყურება.
-შენც იცოდი? -ვკითხულობ გაკვირვებული. ნიკა და ბექა კესისთან ახლოს არიან, მაგრამ მათე? როდის აქედან ჩადაქალდნენ?! -რატომ არ მითხარით?!
-ეჭვები მქონდა. -იძახის მათე ხმადაბლა. -მაგრამ არ გეტყოდი რადგან შენ შენებურს დაიწყებდი, ის გოგო კი არ მემეტებოდა. -ვუყურებ და ვერ ვხვდები რას გულისხმობს როცა იძახის რომ არ ემეტებოდა. ჩემ კითვას ალბათ ისედაც ხვდება, რადგან ლაპარაკს აგრძელებს. -გუკა, აღიარე, ყოველ კვირას ახალ-ახალი შეყვარებული გყავს, გოგოებს წინდებივით იცვლი, უფრო ხშირად თუ არა, კესი კი მასეთი არ არის.
-რა იცი რანაირია?! -ვყვირივარ ბოლოს ხმაზე და ვგრძნობ რომ ნელ-ნელა ჩემი მოთმინების ფიალა ივსება.
-სამაგიეროდ მე ვიცი. -ცივად იძახის ბექა. -და ის მასთი არ არის. თან მას მართლა მოწონდი. გინახავს ვინმე, ვინაც იცოდა როგორი იყავი და მაინც მოწონდი? თან სამი წელი? იცნობ ვინმეს მასეთს, რადგან თუ იცნობ მინდა რომ გამაცნო.
-ბექა... -ვიწყებ, მაგრამ ცივად მაწყვეტინებს.
-არანაირი ბექა! -ბოლოს ასეთი ცივი ხმა როდის ქონდა არ მახსოვს. -სასაცილოა მასე ლაპარაკი. იძახი რომ გოგო ძალიან დიდხანს მოგწონდა, მაგრამ ამ დროს შეყვარებული გყავს, თან შეგახსენებ რომ წინას ორი დღის წინ დაშორდი და დგახარ აქ და ამტკიცებ რომ მოგწონს?! თან დიდი ხანია?! შენი საქციელი ამას არ ამტკიცებს, პირიქით, საპირისპირო მგონია და არ მოგცემ უფლებას რომ მისი გრძნობებით ითამაშო.
-დაწყნარდი. -ვიძახი გაცივებული ხმით. არ მჯერა რომ ამას ბექა მეუბნება. -არ გკიდია? მაინც არ ვაპირებ არაფერს, მომწონს მაგრამ ეგ არ ნიშნავს რომ აუცილებლად მასთან ერთად უნდა ვიყო. თან ალბათ უფრო იმიტომ მომწონს რომ ის მიუღწეველია, მაშინ როდესაც სხვა გოგოს აგდება ადვილად შემიძლია.
ბექა თავს მიქნევს და ეგ და ნიკა გვშორდებიან. მათესკენ ვიყურები, რომელსაც სახეზე ბრაზი აწერია, მაგრამ ხმას არ იღებს. ვუყურებ, ველოდები სხვებივით როდის გამლანძღავს და როდის წავა, მაგრამ ის რჩება, რჩება და იმედგაცრუებული მზერით მიყურებს.
-მართალს ამბობენ. -იძახის ხმადაბლა, დაწყნარებული ხმით. -მასე არ შეიძლება, შენი თავი თუ გკიდია და უბრალოდ გართობა გინდა, კაი გასაგებია. მაგრამ ამ გოგოს რას ერჩი? მით უმეტეს თუ აღიარებ რომ ის შენთვის მიუღწეველია, მაშინ რატომ არ ანებებ თავს? რატომ ეწვიანობ ეკეზე?
-არ ვიცი. -ვოხრავ და თავს ხელებში ვხრი. -უკვე არაფერი არ ვიცი. ყოველთვის მეგონა რომ მისი გულის დაპყრობას შევძლებდი, და თან ამავე დროს მეეჭვებოდა და მეგონა რომ ვძულდი, მაგრამ საკმარის ყურადღებას არასდროს არ ვაქცევდი. ახლა კი ის სხვასთან ერთად არის და ეჭვი მაქვს შანსის იმედიც კი არ უნდა მქონდეს.
-ცადე ამაზე არ იფიქრო და ბედნიერი იყო ნატალისთან ერთად. -მეუბნება და მიღიმის, თან ჩემ ახალ შეყვარებულს მაგონებს, ნატალის. ნატალი ლამაზია, მაგრამ ვსო, მარტო ლამაზია სხვა არაფერი არ აქვს.
-ხო, ვიცი, ვცდი. -ვიძახი და ჩემით ვშორდები მათეს და მის იმედგაცრუებულ მზერას.



ბუფეტში ჩუმად და მარტო დავდივარ, რაც სხვა დროს არასდროს არ მომხდარა. გონება გაფანტული ვარ და იატაკის გარდა სხვა ვერაფერს ვერ ვამჩნევ, ხალხი გადის და გამოდის მე კი ისეთი შთაბეჭდილება მაქვს თითქოს ერთ ადგილას ვიყო მილურსმნული და ვერაფერს ვერ ვაკეთებდე. ნაბიჯს ვდგავ და იმ წამსვე ვიღაცას ვეჟახები. თავს ვწევ და პირველი რასაც ვხედავ გრძელი წითელი, ოდნავ გაპუწული თმაა, რომელიც იმისდამიუხედავად რომ შეკრულია, მაინც გაიპუწა.
-ბოდიში. -იძახის დაბალი შეშინებული ხმადაბალი ხმით და მიღიმის, ნამდვილი კეთილი ღიმილით. -ძალით არ მინდოდა.
-ხო, ვიცი, არაუშავს. -ვეუბნები და ჩავლას ვაპირებ როდესაც მეძახის და მაჩერებს. მისკენ ვიყურები და მის მწვანე თვალებში ვიკარგები. ის კი მე მაკვირდება, თითქოს ჩემი სახის თითოეული ნაკვთის შესწავლას ცდილობს.
-რა გჭირს? -მეკითხება უცებ და მაიძულებს რომ რეალობაშ დავბრუნდე. სახე დასერიოზულებული და შეწუხებული აქვს. -შეიძლება არ მაქვს მაგის კითხვის უფლება, მაგრამ რა მოხდა? რატომ ხარ მასე?
-არაფერი. -ცივად ვპასუხობ და წასვლა მინდა, მაგრამ მისი მზერა მაიძულებს დავრჩე და თვალებსი ჩავხედო, და რაც მთავრია მინდება რომ ყველაფერი ვუთხრა მიდნა რომ არაფერი არ დავუმალო. -მართლა არაფერი. -ვამატებ როდესაც მის აღელვებულ სახეს ვხედავ.
-შეგიძლია მომიყვე, არავის არ ვეტყვი. -იძახის უცებ და ვხედავ რომ მართლა ხედავს და უნდა რომ დამეხმაროს, მაგრამ რატომ? -ანდაც შეგიძლია არ მომიყვე თუ არ გინდა და რავი... -ვხვდები რომ უხერხულად არის, ვხვდები რომ დახმარება უნდა, მაგრამ თან ცხვენია.
-დარწმუნებული ხარ რომ უფრო მნიშვნელოვანი საქმე არ გაქვს? ან რომ შენი შეყვარებული არ იეჭვიანებს? -ვეკითხები და სევდიანად ვუღიმი ის კი იბნევა.
-რომელი შეყვარებული? -კითხულობს დაბნეული და აქეთ-იქით იყურება. -გამაცანი რა. -იძახის და სიცილს იწყებს. -არა, სერიოზულად ვიზე იძახი?
-ეკეზე. -ვიძახი გაღიზიანებული და გვერდით ვიყურები ის კი უფრო იბნევა და მერე სიცილს იწყებს.
-ჩემი შეყვარებული არ არის, არც კი მომწონს. -იძახის და ფართო ღიმილით მიღიმის. -მეგობარია. -ამატებს და ღიმილი უდიდება. -კაი, აბა მოყევი რა გჭირს და რა მოხდა.
მას მივყვები უკან და სკამზე ვჯდებით, არ ვიცი ამას რატომ ვაკეთებ, არ ვიცი რატომ მივყვები და არ ვიცი რატომ ველაპარაკები, არც ის ვიცი მას რატომ უნდა დახმარება.
-გისმენ. -იძახის და იღიმის, მე კი მის ღიმილში ვიკარგები. -შეგიძლია მითხრა, არავის არ ვეტყვი. გამოხედვით კი გეტყობა რომ ვინმესთან ლაპარაკი გჭირდება.
-არაფერი ისეთი. -ვიძახი ხმადაბლა და დაბლა ვიყურები. -ბიჭებთან ვიჩხუბე. -წარბებს წევს და უფრო დაკვირვებით იწყებს ყურებას. -ისევ ვერ მოვრიგდით რაღაცაზე, მაგრამ ხანდახან მგონია რომ არც ცდილობენ მომისმინონ.
-ეგ ნორმალურია. -იძახის და იღიმის, მაგრამ სევდიანი ღიმილით. ისეთი გრძნობა მაქვს თითქოს ესმის რას ვგულისხმობ. -ეგ ყოველთვის მასეა, ეჭვი მაქვს ისინიც მასე გრძნობენ თავს. -თავს ვუქნევ, მაგრამ მეეჭვება რომ ისინიც მასე იყვნენ. -რაზე იჩხუბეთ? თუ საიდუმლო არაა.
-ერთ გოგოზე. -ვიძახი და ისიც უფრო ინტერესით მისმენს. -ვიღაც მომწონს, მაგრამ შეყვარებული მყავს, და ამაზე ბრაზდებიან. -სახე უფრო და უფრო ეღუშება და ვეჭვობ რომ ესეც ბრაზობს. ისევ ასე გაბრაზდებოდა რომ მეთქვა შენ მომწონხართქო? -ნუ მიყურებ მასეთი სახით.
-კაი, მაგრამ. -იძახის და ორი წამით ჩუმდება, თითქოს წინადადების ჩამოყალიბება უნდა. -მაშინ რატომ გყავს შეყვარებული და იმ გოგოს რატომ არ ეუბნები რომ მოგწონს? -თავს ვაქნევ, ის ვერ მიხვდება.
-იმ გოგოს არ მოვწონვარ, ჩემ შეყვარებულს კი კარგი ტანი აქვს. -ვიძახი მხრების აჩეჩვით, რაც უფრო აბრაზებს კესის და სახეზე წითლდება.
-მასე არ შეიძლება. -იძახის ცივი ხმით, მაგრამ ვგრძნობ როგორ ცდილობს რომ არ მეჩხუბოს. -ნუ იყენებ გოგოებს, მათ აქვთ გრძნობები და ეჭვი მაქვს შენზე ცუდად გახდებიან თუ გაიგებენ რასაც აკეთებ. თუ შენ შეყვარებულს ექცევი მასე, იმ გოგოს გარანტია არ ექნება რომ იგივეს არ გაუკეთებ.
-გარანტია არც მე მაქვს. -ვიძახი და თავს ვაქნევ, შემდეგ ვდგები და სკამზე მჯდარ კესის ზევიდან დავყურებ. -უნდა წავიდე.-ის პირს აღებს რომ რაღაც მითხრას, მაგრამ არ ვაცლი და მივდივარ. ასე აჯობებს.


ვუყურებ გუკას სხეული ნელ-ნელა როგორ მშორდება და პატარავდება. ვუყურებ და საშინელი ინტერესი მიპყრობს ვინ არის ის გოგო და რატომ თამაშობს გუკა სხვისი გრძნობებით.
-კესი? -ჩემი სახელი მესმის და ხმის მიმართულებით ვიყურები. ვიცი რომ ხალხს ჩემი აქ ყოფნა და ღიმილი უკვირთ, მაშინ როდესაც მარი ისევ სახლშია და გლოვობს, მაგრამ უკვე ორი კვირა გავიდა. ორი კვირა გავიდა და მე ისინი მყავს საპოვნელი.
-ბექა! -ვეძახი მეც და ვანიშნებ რომ გვერდით დამიჯდეს. ისიც არ აყოვნებს და გვერდით მიჯდება. სახე აწითლებული აქვს და თვალები ჩამქრალი და ჩამუქებული. მასაც ემჩნევა ის რომ იკამათეს. -მოხდა რამე?
-აარა, არაფერი ისეთი, დაიკიდე. -იძახის და თვალს მარიდებს, თითქოს სურს რომ რამე დამიმალოს. -რას შვები? როგორ ხარ?
-ცუდად. -ვიძახი ხმადაბლა და თავს მხარზე ვადებ. ბექასთან თავის მოჩვენება არ მჭრდება, თითქოს კარგად ვიყო და თითქოს საუკეთესო მეგობარი არ მომკვდარიყო. -და დავიღალე. -ვამატებ ხმადაბლა და თვალებს ვხუჭავ. -მინდა რომ ისინი მოვკლა.
-ვინები? -კითხულობს გაკვირვებული და მიყურებს, მაგრამ მე ხმას აღარ ვიღებ. თვალებს უფრო მაგრად ვხუჭავ, იქამდე სანამ წერტილები არ ჩნდება და არ მტკივდება. -კესი!
-ორგანიზატორების. -ვიძახი ბოლოს ხმადაბლა. -მინდა რომ ისე მოვკლა როგორც მათ მოკლეს ნინი. მინდა რომ ისინიც ვაწამო და შიშის ქვეშ მყავდეს, მინდა რომ თამაშში ვიყო.
-ნუ სულელობ. -იძახის გაღიზიანებული. -ილოცე რომ არ აგირჩიონ.
თავს ვუქნევ, მაგრამ ხმას აღარ ვიღებ. ანდა აზრი ხმის ამოღების? მათ მაინც არ ესმისთ, ანდაც არ უნდათ რომ ესმოდეთ. მე მჭირდება რომ თამაშში მოვხვდე, სხვა გზა არ მაქვს რომ გავიგო ისინი ვინები არიან. მე ისინი უნდა ვიპოვო, ამაში კი მხოლოდ თამაში დამეხმარება.


-კესარია, იქნებ ჩვენც მოგვაქციოთ ყურადღება. -ცივი ხმით იძახის ქიმიის მასწავლებელი და დაფასკენ გახედვას მაიძულებს, მე კი უბრალოდ დებილივით ვიღიმი. -გასაგებია რომ მეგობარი გარდაგეცვალათ, მაგრამ ეგ არ ნიშნავს რომ სწავლას თავი უნდა დააანებოთ. -ამატებს გამყინავი ხმით და თვალებში მიყურებს, მე კი მხოლოდ ვიღიმი.
-მართალი ხართ, მაგრამ არც თქვენ არ გაძლევთ არაფერი უფლებას რომ ასე მელაპარაკოთ. -ვიძახი და უფრო კომფორტულად ვჯდები სკამზე. არ ვაპირებ რომ კიდევ ვუთმინო ამ ქალს თავისი გამოხტომები.
ის ჩუმდება და დაფისკენ იყურება, მაგრამ ვიცი რომ ამას ასე არ დატოვებს. მაგრამ ამ წამს ეს ყველაზე ნაკლებად მადარდებს. კამერებისკენ ვიყურები და ისევ ვიღიმი. მინდა რომ შემამჩნიონ, მჭირდება რომ შემამჩნიონ.
-რას აკეთებ შენი აზრით? -ზუკა მუჯლუგუნს მკრავს და ხმადაბლა მეკითხება. -მოგკლავს.
-არ გამაცინო. -ვიძახი და სიცილის იმიტირებას ვაკეთებ. -ამ წამს სიკვდილისაც კი არ მეშინია. -ვამატებ სერიოზული ხმით.
-თამაშზე ფიქრობ? -კითხულობს და თავს ვუქნევ. -ცადე რომ მასზე აღარ იფიქრო და მალე ყველაფერი გაივლის. უბრალოდ ცადე რომ ზედმეტი ყურადღება არ მიიქციო და არ გაჰიწვევენ.
თავს ვუქნევ, მაგრამ არ ვიძახი რომ მინდა იქ წასვლა. მინდა მათი მოკვლა და მათი განადგურება.
ტელეფონი ხმადაბლა ზუზუნს იწყებს და მაცნობებს რომ მესიჯი მომივიდა. მე ც ვიღებ და ვნახულობ, ბექასგან არის.
ბექა:
დღეს ჩემთან ამოდიან ბავშვები და ამოხვალ? ეკეც იქნება და ბიჭებიც. ვიცი რომ სხვა შემთხვევაში არას იტყოდი, მაგრამ ისე ხარ გართობა არ გაწყენდა.
კესი:
რა მინდა მანდ? -_- მარტო შენ ნიკას და ეკეს გიცნობთ წესიერად. და დანარჩენებს არა, ამიტომ მადლობა მაგრამ არა.
ბექა:
თუ არ წამოხვალ, ვერც გაიცნობ. თან მოსაწევიც იქნება.
კესი:
srsly? -__- შეგიძალია გამახსენო მე როდიდან ვეწევი? არა დასაფასებელია სენი მონდომება, მაგრამ არა.
ბექა:
ცადე. არაფერი არ მოხდება ცდით, არ მოეგწონება და წამოდი, არ დაგაავებ, მაგრამ ცადე. უნდა გაერთო და ყურადღება გადაიტანო, რომ იმ თვითმკვლელმა აზრებმა თავი დაგანებონ.
კესი:
შეგახსენებ რომ თვითმკვლელი აზრები არ მაწუხებს. და არ მინდა წამოსვლა, და მოწევა. თუ რამეა გოგოებთან ერთად წავალ და არა ათ დაბოლილ ბიჭთან ერთად.
ბექა:
მეწყინა.
ბექა:
მაგრამ თუ პირობას მომცემ რომ დღეს საღამოს, ანუ პარასკევ საღამოს გოგოებთან ერთად კლუბში წახვალ, თან სახელს მეტყვი და სურათს გამოაგზავნი რომ დავრწმუნდე რომ წახვედი მაშინ თავს დაგანებებ.
კესი:
იცოდე ვიმახსოვრებ რომ თავს მანებებ. და კაი. წავალ.
ტელეფონს ჯიბეში ვიდებ და ვფიქრობ მართლა ღირს თუ არა სადმე წასვლა, რაც აშკარად მეზარება, მაგრამ მეორე მხრივ... უნდა გავერთო და ყურადღება გადავიტანო, მართალია ბექა.
ტელეფონს ვიღებ და მესიჯების წერას ვიწყებ.

კესი:
მოკლედ, ვიცი რომ შეიძლება ახლა ამის დრო არ იყოს, მაგრამ ყურადღების გადატანა ყველას გვჭირდება. ამიტომ დღეს სადმე რომ წავიდეთ? კლუბში მაგალითად. ოღონდ ვინმე დიდი წამოიყოლეთ.

თვალებს ვხუჭავ და ყველას ერთდროულად ვუგზავნი. სუნთქვას ვიკავებ და პასუხს ველოდები.
მარი:
კესი, არ ვიცი, სწორი არ მიმაჩნია რომ წავიდეთ...
ანი:
მარ, ლაპარაკი აქ ნინიზეა, კლუბების დედოფალზე. და ალბათ პირიქით გაუხარდებოდა. მე წამოვალ, და ჩემ დას ვეტყვი წამოვიდეს, 20-ის არის. მაგრამ ერთი უფროსი გვეყოფა?
მარი:
კარგი, ჯანდაბას წამოვალ. მაგრამ დიდხანს არ დავრჩეთ და კესი შენ გეხება ეს, ბევრი არ დალიო!
კესი:
ოკი, დოკი. ბევრს არ დავლევ, მაგრამ ვერ მოგატყუებ და ვერ გეტყვი საერთოდ არ დავლევთქო. ლოთი კესი ბრუნდებააა!
მარი:
უკვე ვნანობ რომ დაგთანხმდი...
ანა:
ნუ ხარ მუდო. რომელზე წავიდეთ? საღამოსკენ ხო?
კესი:
რვისკენ? ან ცხრისკენ, არ ვიცი რომელიც გინდათ...

ტელეფონს ჯიბეში ვაბრუნებ და კმაყოფილი სახით, და შეწუხებული ნამუსით ვაგრძელებ მასწავლებლის მოსმენას.


-ვისთვის იღებ სურათს? -კითხულობს ნიცა, ანას და და გაკვირვებული მიყურებს.
-ჩემი მეგობრისთვის, რომ ადრწმუნდეს არ მომიტყუებია. -ვიძახი და ვიღიმი, თან მოკლე ლურჯ კაბას დაბლა ვექაჩები. -დარწმუებულები ხართ რომ კარგად ვარ? -ვკითხულობ ხმადაბლა და შესასვლელისკენ ვიხედები. გრძელი, წითური თმა დაკულულებული მაქვს და მხრებზე მაყრია, წითელი, სისხლისფერი პომადა და მსუბუქი მაკიაჟი მისვია. ლურჯი, მოკლე კაბა კი მუხლს კარგად არის აშორებული, ფეხზე კი ლურჯი კეტები მაცვია, რაგა მაღალ ქუსლიანებით ისევ ვერ დავდივარ.
-კი! -იძახის გაღიზიანებული მარი და აწეულ თმას ისწორებს. მუხლებამდე შავი კაბა და მაღალ ქუსლიანი შავი ფეხსახმელები აცვია, მისი კაბაც როგორც ჩემი მოტკეცილია და ეჭვი მაქვს ისიც მოუხერხებელია.
-ნუ ნერვიულობ. -თაკო, ნიცას დაქალი იძახის და ქერა თმას ქარში აფრიალებს. გრძელი წითელი კაბა, და შავი მაღალ ქუსლიანები აცია, სახეზე კი ბლომად მაკიაჟი უსვია, რომელიც მის ყინულისფერ თვალებს ხაზს უსვამს.
ნიცასკენ ვიყურები და მეღიმება, ყველაზე კარგად მას აცვია. თეთრი, მუხლებამდე კაბა, თეთრი ფეხსაცმელები და მსუბუქი მაკიაჟი, ანასნაირი ღია ყავისფერი თმა კი ლამაზად აქვს ჩაწნული.
-აბა მე მკითხე, კესი. -იძახის ბუზღუნით ანა და ყველანი მისკენ ვიყურებით. ვერ ვხვდები რა უნდა. მოკლე შავი შორტები და ტყავის უმკლავო მაიკა აცვია, ფეხზე კი ოქრსფერი კეტევი, რომელიც არც კი ვიცი სად გამონახა, თმა კი მაღლა კუდად აქვს აწეული.
-რა გინდა, კარგად ხარ. -ვეუბნები და ვიღიმი. -შევიდეთ? -ვკითხულობ და თავს მიქნევენ.
როგორც კი შევდივართ Avicii-ის მუსიკა ისმის და იმ წამსვე ცეკვა მინდება და მავიწყდება ყველაფერი.
-წავალ სასმელს შევუკვეთავ. -იძახის ნიცა და გვშორდება, მე კი ვიღაცასთან ერთად ცეკვას ვიწყებ.
სამი სიმღერის მერე გოგოებთან მივდივარ, რომელებიც ერთმანეთს შეთქმულებივით უყურებენ.
-რა მოხდა? -ვკითხულობ და იმ მიმართულებით ვიღედები, რაც გოგოები. როგორც კი მათ ვხედავ ძარღვებში სისხლი მეყინება და საშინლად ვბრაზდები. ჩემ წინ ბექა და მთელი მისი სამეგობრო დგას. როგორც კი მხედავს, ჩემკენ იწყებს წამოსვლას და არც მე არ ვჩერდები ადგილას.
-აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?! -ვყვირივარ რომ რამენაირად მუსიკის ხმა გადავფარო, ის კი იღიმის. -ბექა!
-მაინტერესებდა უბრალოდ. -იძახის და სიცილს იწყებს, ახლოს მივდივარ და ცხვირში მოსაწევის სუნი მცემს და თავს ვაქნევ, აღარ მიკვირს.
-გინდა? -ბექა ხელს მიწვდის, სადაც აბები უყრია. -ექსტაზია...
-სად იშოვე? -ვკითხულობ და მეღიმება. მინდა რომ ერთი ავიღო, მაგრამ ამავე დროს მეშინია.
-აიღეე! -ბექა მიწვდის და მეც ვიღებ და პირში ვიდებ და ვიღაცის მოწოდებულ სასმელს ვაყოლებ. ყველაფერი წამიერად იცვლება, საგნები ფორმებს კარგავენ და ფერები ერთმანეთში ირევა, ხმა დახშული ხდება და ძალიან, ძალიან ბედნიერი ვარ.
ცეკვა მინდება და საცეკვაო მოედნისკენ მივდივარ, თან გზადაგზა ვსვავ. სხეულები ერთმანეთს ეხება და მერე აფეთქებასთან ერთად უკან ვარდებიან და ნაპერწკლები ცვივათ, შემდეგ კი ისევ იმავეს იმეორებენ. მუსიკა კი უფრო და უფრო ენერგიული ხდება და სხეულს ვეღარ ვიმორჩილებ. ვცეკვავ და სხვას არაფერს არ ვაკეთებ. სხეული მიოფლიანდება და ნაზი წვეთებით იფარება, მე კი ვერ ვჩერდები. მუსიკა უფრო და უფრო დახშულად მესმის, მაგრამ ბასის ხმას იდეალურად ვგრძობ.
-კარგად ხარ? -წინ ვიღაც მიდგება, ნაცნობი ხმით და სურნელით, მაგრამ ვინ არის ვერ ვხვდები. მისი სახე გადღაბნილი და ფორმა დაკარგულია, მაგრამ მისი მიახლოვე მსიამოვნებს.
-კიი. -ვიძახი მხიარულად და ბოლო ხმაზე ვყვირივარ რომ ბასის ხმა დავფარო, რომელიც მთელ სხეულში ვიბრირებს. -ვიცეკვოთ? -ვეკითხები და ცეკვას ვიწყებ, ოღონდ ამ ჯერად მასაც ვიყოლებ.
ჩვენი სხეულები ერთმანეთს ეხებიან და ყველა მიმართულებით ცეცხლისფერ, კაშკაშა ნაპერწკლებს ისვრიან, ერთნაირად, რითმულად ვმოძრაობთ და მის თბილ სუნთქვას კისერთან, კანზე ვგრძნობ. მის ცხვირი კი ოდნავ მეხება და შეხების ადგილს მწვავს, მთელი სხეულით მას ვეკვრი და თავი დაცულად მგონია. მის სურნელს ოდნავ ვისუნთქავ, რომელიც გაჟღენთილია, დეოდორანტის, ოფლის და ოდეკალონის სუნად, ოდნავ თუ ჩაუკვირდები სიგარეტის სუნიც იგრძნობა და ეს მაიძულებს მასთან უფრო მიჯაჭვული ვიყო. ხელებს კისერზე ვხვევ და უფრო მაგრად ვეკრობი, ეს შესაძლებელი თუა. მთლიანად მასში ვარ ჩაფლული და მთლიანად მისით ვარ გარემოცული. მის ცივ ხელებს წელზე ვგრძნობ და სასიამოვნოდ მაჟრიალებს. ცხვირს ცხვირზე მისმევს და შემდეგ ლოყებზე აცურებს. მე კი გაუნძრევლად ვდგავარ და მასში ვიკარგები. მისი ცხვირი ისევ ცხვირზე მეხება და მის ტუჩებს ვგრძნობ. ისინი არ მეხებიან, მაგრამ ჩვენ შორის მანძილი სულ რაღაც რამდენიმე სანტიმეტრია. მის თბილს სუნთქვას ვგრძნობ ტუჩებზე და ველოდები როდის მაკოცებს, მაგრამ ის უცებ მშორდება და ნაზად, მზრუნველად მადებს ფაფუკ ტუჩებს შუბლზე. მე კიდე მადლიერი უფრო მაგრად ვეკრობი და ჩახუტებული ვდგავარ მასთან ერთად, შუა საცეკვაო მოედანზე, როდესაც ჩვენ გარშემო ჰორმონებით გაგიჟებული წყვილები გაცხარებით კოცნაობენ.


თვალებს ძლივსძლივობით ვახელ და ვცდილობ გუშინდელი საღამოს მოვლენები გავიხსენო, მაგრამ ყველაფერი გადღაბნილი და არეულია. მაგრამ ყველაზე მკვეთრი მოგონება უცნობს ეხება, რომელიც ძალიან ნაცნობი, მაგრამ ამავე დროს არაამქვეყნიურად უცნობი იყო. მის სახეზე როცა ვფიქრობ წინ მარტო ფერები მიდგება, და ხმა, და სუნი, რომელმაც ჭკუიდან კინაღამ გადამიყვანა.
-ოჰ, გაგიღვიძია. -იძახის ჩემ გვერდით მარი და იღიმის. -გუშინ ისე იყავით ყველანი კინაღამ გული გამისკდა ცუდად არ გახდნენთქო. -გაკვირვებული ვუყურებ და გარშემო ვიყურები. ანას ოთახში ვართ.
-გუშინ რა მოხდა? -ვკითულობ ხმადაბლა. -რაღაცეები მახსოვს, რაღაცეები არა.
-არაფერი ისეთი. -იძახის მხრების აჩეჩვით.-ბიჭები რომ მოვიდნენ და ვიღაცამ, უფრო სწორად ვიღაცეებმა ექსტაზი დალიეს ყველამ ცეკვა დაიწყეტ. -იძახის და თავს მზრუნველი დედასავით აქნევს. -პირველი შენ გავარდი მოედანზე და არავინ არ იცის სად იყავი ან რატომ ან რას აკეთებდი. -თავს ვუქნევ, ეგ მახსოვს რას ვაკეთებდი, მაგრამ ვისთან? -შემდეგ კი წასასვლელად რომ მოვემზადეთ, ყველანი შენ გეძებდით, ბოლოს კი გუკამ გიპოვა, აწითლებული და გვითხრა რომ ვიღაც ბიჭთან ერთად იყავი. -ამას რომ ამბობს წარბებს ათამაშებს და იღიმის.
-წამო, მშია. -ვიძახი და სამზარეულოში გავბივარ მანამდე სანამ მარი დეტალებს მომთხოვს. მაგრამ არც იქ მხვდება უკეთესი მდგომარეობა. ანა და ნიცა სკამებზე ზიან გვერდი-გვერდ, თაკო კი წინ უზით და ლაპარაკობენ, მარი უკან მომყვებოდა და ახლა თაოს გვერდით ჯდება. მეც საჭმელს ვიღებ და მათთან ერთად ვჯდები. ყველას თვალები ჩემზეა მომართული და ელოდებიან ხმას როდის ამოვიღებ.
-ანა, შენები სად არიან? -ვკითხულობ უხერხულობის დასაფარავად, მაგრამ ნათლად ჩანს რომ უხერხულად მარტო მე ვგრძნობ თავს.
-ესპანეთში. -იძახის მხრების აჩეჩვით. -ერთ კვირაში ჩამოვლენ. -იძახის და თავს ვუქნევ, ანუ არავინ არ მყავს რომ უხერხულ და არასასურველ ლაპარაკს თავი ამარიდებინოს. -დაიწყე და არაფერი არ გამოტოვო. -იძახის და იღიმის. თავს ვაქნევ და პირს ვაღებ რომ მოყოლა დავიწყო, მაგრამ კარები იღება და შეშინებულს პატარა წამოკივლება გამომდის.
-ბოდიში თუ შეგაშინე. -იძახის უპერანგო გუკა და ვწითლდები. -ძალით არ მინდოდა. -ამატებს და ბრეტელებიან მაიკას იცვამს.
-აქ რა გინდა? -ვკითხულობ და გოგოებისკენ ვიხედები პასუხისთვის. აღარ მიკვირს ამდენ კაცზე გაშლილ მაგიდას რომ ვხედავ.
-სახლში ასე ვერ წავიდოდით. -იძახის ბექა და ისიც სამზარეულოში შემოდის. თავს ვუქნევ, მაგრამ ყველას თვალს ვარიდებ.
-ხოდა, მოყევი გუშინ რა ხდებოდა. -იძახის ახალ შემოსული ეკე და ყველას თვალისმომჭრელად გვიღიმის.
-მოხდა რამე? -ვკითხულობ და თავს დაბლა ვხრი.
-გუკამ ვიღაც ბიჭთან ერთად გიპოვა... -იძახის ახალ შემოსული ნიკა და ისიც ბიჭებს უჯდება გვერდით.
-თან არავინ არ იცის ვინ იყო. -ამატებს მათე და მეღიმება. ყველანი აქ არიან? და მე უნდა მოვუყვე? შანსი არ არის.
-არ მახსოვს. -ვიძახი და ვიღიმი. -მართლა არ მახსოვს მისი სახე, ან ხმა, მხოლოდ უცნაური, მიმზიდველი სურნელი. -ვიძახი და თავს მიქნევენ, ეტყობათ რომ არ ჯერათ. -თუ გახსოვთ ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ ვიყავი. -თვალების ბრიალით ვაგრძელებ. -თან მართლა არ მახსოვს არაფერი სხვა, მხოლოდ ის გასაოცარი სურნელი. -ვამატებ მეოცნებე ხმით და ვიღიმი.
-მაშინ ის მაინც გვითხარი როგორი "სურნელი" ქონდა. -დამცინავად და რაღაცნაირად ცივად იძახის ეკეს.
-არ ვიცი. -ვიძახი და ვჩუმდები, მაგრამ მერე ისევ ვაგრძელებ. -ოდნავ სიგარეტის, დეოდორანტის და ოდეკალონის. -ვიძახი და ისევ ვიღიმი ისინი კი თავს მიქნევენ, ოდნავ იმედგაცრუებულები.
-კაი, დაიკიდე არ გახსოვს ნუ გახსოვს. -იძახის ბექა და იღიმის. -გუკა, შენ ხომ დაინახე? როგორი იყო? -გუკა ნერწყვს მძიმედ ყლაპავს და თავს გვიქნევს.
-მაღალი იყო, მუქი თვალებით და თმით. -იძახის და ჩაფიქრების მერე ამატებს. -ფერს ვერ გეტყვით ზუსტად, რადგან ვერ ვარჩევდი. -თავს ვუქნევ, არც მიკვირს, სინათლეები მეც მახსოვს როგორი იყო. -თან მე მოწეული მქონდა, ამიტომ...
-გასაგებია. -ამხვნეშით იძახის ბექა და თავს აქნევს, შემდეგ კი ჩემკენ იყურება და იღიმის. -როგორც ჩანს შენს პრინცს ვერ ვიპოვით.
-ეჰჰ, რას ვიზამთ. -სევდიანად ვუქნევ თავს და მოჩვენებით ცრემლს ვიწმენდ სახიდან. ჩემ საქციელზე ყველას ან ეღიმება, ან ეცინება. ყველას გუკას და ეკეს გარდა.


ქუჩებში ნელა მივსეირნობ და მუსიკებს ვუსმენ. ხალხს ყურადღებას არ ვაქცევ და ნელი ნაბიჯებით დავბოდიალობ. მუსიკები ხმამაღლა მაქვს ჩართული, მაგრამ ყურსასმენებში ჩაღვრილი ჰანგები მაინც ვერ ფარავს ბოლომდე ქუჩის ხმას.
მოულოდნელად მთლიან ტანში უსიამოვნო ჟრუანტელი მივლის და ვჩერდები, მაგრამ შინაგანი ხმა მეუბნება რომ გავიქცე. თვალის კუთხიდან უკან ვიხედები და ჩემკენ მომავალ პირებს ვხედავ, მაგრამ შორიდან სახეებს ვერ ვარჩევ. ნაბიჯს ვუსწრაფებ, თან თვალს მათ არ ვაშორებ, რომლებმაც ჩემთან ერთად აუსწრაფეს სიარულს. ბოლოს კი სირბილს იწყებენ, არც მე ჩამოვრჩები და სირბილს ვიწყებ, მაგრამ ვიცი რომ ვერ გავასწრებ რამდენიმე მიზეზის გამო. მე მეშინია მათ არა, შიში კი მაბრკოლებს და აზროვნების საშუალებას არ მაძლევს.
როცა ჩიხს ვუახლოვდები ვტრიალდები და სახეში ვუყურებ ჩემ ხელა ან ცოტა დიდ თინეიჯერებს, გოგოებს და ბიჭებს, რომელებიც იღიმიან. არ ვიცი რატომ მაგრამ საპასუხოდ მეც ვიღიმი.
-ჩვენთან ერთად მოდიხარ. -იძახის ქერა და ნაბიჯს წინ დგამს, მაგრამ მე ფეხსაც არ ვიცვლი.
-რატო ხარ დარწმუნებული? -ვეკითხები და ისევ ვიღიმი. მაგრამ მოულოდნელად ყველაფერი გადღაბნას იწყებს და ვგრძნობ რომ ნელ ნელა გონებას ვკარგავ, კისერში კი საშინელ ტკივილს ვგრძნობ.