3 თავი
რა გრძნონაა შიში? ეს ერთ-ერთი ცუდი გრძნობაა რომელსაც ადამიანი განიცდის. თითქოს შენში შემოიჭრა ვიღაც და გაიძულებს მას ემსახურო. ემსახურო იმიტომ რომ არ დაკარგო ისეთი რამ რაც შენ სიცოცხლეს ამრავალფეროვნებს. შიძლება გეშინოდეს ბევრი რამის, მაგრამ თუ გეშინია იმისა რომ შეიძლება საყვარელი ადამიანი დაკარაგო საშინელებაა. დაკარგო ის ვინც შენს ცხოვრებას აზრს აძლევს. ხდის არა შავ-თეთრს არამედ მრავალფერიანს. აკეთბს ყველაფერს რომ შენ არ მოიწყინო და შენს სახეზე ერთი ცრემლიც არ ჩამოგორდეს. ამიტომაც გვეშნია საყვარელი ადამიანის დაკარგვის და სიცოცხლესაც კი გავწირავთ მის გადასარჩენად.

სწორედ ამ დღეში იყო კატო, თოკო და საბა. იმწამს ყველაფერს დათმობდნენ რომ ნინის არაფერი არ სჭირდეს. ვინ იყო მათთვის ნინი? ოო ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა ადვილიცაა და ამავდროულად რთულიც.

კატოსთის ნინი იყო ადამიანი რომლის გამოთაც ცხოვრობდა. ის აძლევდა სტიმულს. ნინი მისთვის შილიც იყო, დაც, დაქალიც და ნათესავიც. როგორც ნინის არ ყავდა მის გარდა არავინ ისე არ ყავდა კატოსაც. ორივე ერთმანეთს ავსებდა და ხდებოდნენ ერთი მთლიანობა. კატოს კარგად ახსოვს როცა მისი და მშობიარობას გადაყვა. მაშინ სულ რაღაც 17 წლის იყო. ჯერკიდევ ბავშვი დედობისთის, მაგრამ მას ერთი წუთითაც არ უფიქრია ნინის მიტოვება. გაზარდა როგორც საკუთარ შვილს გაზრდიდა და გვერდში დაუდგა როგორც და. ახლაც როცა ნინის გულის დაავადება დაუდგინეს თითქოს სიცოცხლეს წლები მოაკლდაო. უმძიმდა იმის გაფიქრება რომ ნინის რამე მოუვიდოდა.

თორნიკე ... ოო ჩვენ თოკოს გულში სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ომი იყო გაჩაღბული. კარგავდა დას,რომელიც ისე სჭირდებოდა როგორც თევზს წყალი არსებობისათის. სულ რაღაც 4 წლისები იყვნენ ნინიმ და თოკომ ერთმანეთი რომ გაიცნეს ბაღში. კარგად ახსოვს თუ როგორ წიწკნიდა თმებს და ნინიც გაბრაზებული სულ ბუზღუნებდა. შემდეგ გაიზარდნენ და ერთმანეთი არასდროს არ დაუკარგავთ. მათი ერთმანეთისადმი სიყვვარული კიარ შესუსტდა ასჯერ და ათასჯერ გაიზარდა. თუ სადმე ნინი იყო თოკოც აუცილებლად იქვე იყო და თუ თოკო იყო სადმე ავტომატურად ნინიც მასთან ერთად . რომ გეკითხათ ვინ გიყვარს ყველაზე მეტადო დაუფიქრებლად გეტყოდათ ნინის,რადგან ის იყო და რომელსაც თოკო ყოველთვის ნატრულობდა და აუხდა კიდევაც.


საბა ... ოოო საბაზე რა გითხრათ. მუდამ მომღიმარ ბიჭს თვალებზე ცრემლები ედგა. ნინი როგორც და ისე უყვარდა. შეიძლება თოკოს როგორც ისე არა მაგრამ არაფრით არ ჩამოუვარდებოდა. მართალია სულ რაღაც ხუთი წელია რაც იცნობს ნინის მაგრამ იმ ხუთ წელში იმ ციცქნა არსებამ ისეთ რაღაც გაუკეთა რომ მის გამო მკვლელობაზეც არის წამსვლელი. ძაან კარგად ახსოვს ნინის პირველ პერიოდში როგორ ექცეოდა. ამცირებდა და აბუჩად იგდებდა, მაგრამ ნინი ისე იქცეოდა ვითომაც არაფერიო. თავი სულ მაღლა ქონდა აწეული და დამცირებასაც არაფრად არ აგდებდა. სწორედ ამის შემდეგ შუყვარდა საბას. სწორედ იმ ამაყმა და ყველაფრისდამიუხედავად მხიარულმა გოგომ ისე დაიკავა საბას გულში ადგილი რომ არც უნდა ხელიდან ოდესმე გაუშვას. უნდა ყავდეს და დაიცვას ყველაფრისგან რომ ის ნატკენი გული უფრო არ ატკინოს.

და აი ექიმი გაოვიდა ნინის პალატიდან ...
-შეგიძლიათ შეხვიდეთ -უთრა იქ მყოფებს და დერეფანში გაუჩინარდა. თოკო აადგა და პალატის კარი შეაღო. მას მიყვნენ დანარჩენებიც.
-რამოხდა? აქ რატომ ვარ? - გაკვირვებული თვალებს აცეცებდა ნინი.
-ჩვ...ეე....ნ ...... - ხმიის ამოღბა დაიწყო კატომ მაგრამ სიტყვის დაბოლოება ბოლომდე ვერ შეძლო რადგან უფლებას არ აძლევდნენ თალებში არსებული ცრელები, როლებიც გადმოგორებას ცდილობდნენ. კატომაც მეტი ვეღარ მოითმინა და მის სახეზე ცრემლების ნაკადმაც იწყეს სვლა.
საბამ ატირებული ქალი ჩაიხუტა და პალატა მასთან ერთად დატოვა.
-თოკო შენ მაინც მითხარი აქ რა მინდა?- კიდევ ერთხელ იკითხა ნინიმ ოღონდ ახლა უფრო მკაცრი ტონით.
-გული წაგივიდაა და ალექსმაა მოგიყვანა სავადმყოფოში. -თქვა თოკომ და ნინის ჩაეხუტა.
-აა ჰო. მადლობა ალექს -თქვა ნინიმ და კუთხეში მყობ აწურულ ბიჭს შეხედა. შემდეგ თოკოზე გადაიტანა ყურადღება და ისევ გაკვირვებული თვალებით შეხედა ალექს. -გამაგებიეთ კაცო რახდება. გასაგებია რომ გული წამივიდა როცა ჩემი სახლი დავინახე როგორ იწვოდა, მაგრამ ახლა ისეთ ამბავში ხართ და ისე მექცევით ასე მგონია ვკვდები და მიმალავთ.
-არა შენ არ მოკვდები. გესმის? მე არ მოგცემ მაგის უფლებას რომ მოკვდე! არავითარ შემთხვევაში! შენ აქ რჩები!-გამკაცრებული ხმით თქვა თოკომ და უფრო მიიხუტა ნინი.
-ალექს შენ მაინც გამაგებიე რაზე ლაპპარაკობს ეს? ან რა სიკვილი აუტყდა?!
-თოკო დაგვტოვე!-გაისმა მკაცრი და ამავდროულად სევდამორეული ბარიტონი. თოკოც მოშორდა ნინის. ალექს თავი დაუკრა და პალატა დატოვა.
-ყველაფერს მოგიყვები ოღონდ დამპირდი რომ არ ინერვიულებ ! -თქვა ალექსმა მკაცრი ხმით და ნინის ლოგინთან არსებულ სკამზე ჩამოჯდა.
-რა ხდება? -თქვა ჩამწყდარი ხმით ნინიმ.
-მოგიყვები ოღონდ არ ინერვიულებ! -თქვა ალექსმა და დაიწყო. - ალბათ კარგად გახსოვს დღვანდელი დღე. ისიც კარგად გემახსოვრება სკოლიდან ერთად რომ ვბრუნდებოდით სახლებში. ეს არვიცი კარგად გახსოვს მაგრამ მემგონი უნდა იცოდე რომ შენი სახლი დაიწვა -ცდილობდა ისევ მკაცრი ტონის შენარჩუნებას,მაგრამ აშკარად არ გამოდიოდა. - რომ დაინახე ცოტახანი უყურებდი და გული წაგივიდა. კიდევ კარგი მოვასწარი დაგიჭირე და სასწრაფოდ სავადმყოფოში წამოგიყვანე. რამოდენიმე საათის შემდეგ თოკოც და საბაც მოვიდნენ. შემდეგ კატოც მოიყვანა თორნიკემ ... ჰო რაც შეგეხება შენ. არვიცი ამას როგორ მიიღებ მაგრამ არ მიყვარს მიკიბ-მოკიბვები. არც რამის რბილად შემოპარება შემიძლია, ამიტომ პირდაპირ გეუბნები რომ გულზე გაქ პრობლემა ... -თქვა და ნინის რეაქციას დააკვირდა,მაგრამ მის სახეზე ვერაფერი რომ ვერ ამოიკითხა გააგრძელა. - არვიცი რა გჭირს ან რამე გემუქრება, მაგრამ გპირდები რომ მე სანამ ცოცხალი ვარ შენ არაფერი გემუქრება. ... -თქვა ნინისკენ გადაიხარა შუბლზე ეამბორა და პალატა დატოვა. ...
წავიდა და დატოვა გაშტერებუული ნინი. ნინი რომელიც ჯერ კიდევ აანალიზებდა ალექსის სიტყვებს. ნინი რომელის ტვინიც ჯერ კიდევ ხარშავდა იმ სიტყვებს და კოცნას. ... ბევრი ფიქრის შემდეგ კი ვერ მივიდა დასკვნამდე თუ რას ნიშნავდა ალექსის კოცნა და ბოლო სიტყვები. რამეს ნიშნავდა კი ალექსისთის ნინი? ან რატომ პირდებოდა რომ არაფერი მოუვიდოდა თუ მისთვის სულერთი იყო? .... ამ ფიქრებში გართული ვერც კი შენიშნა ძილი როგორ მოერია და მორფეოსის სამყაროში როგორ გადაეშვა.

#ალექსი
მერე რა რომ რამოდენიმე საათის გაცნობილია ნინი. ყველაფრის და მიუხედავად გაგიკვირდებათ და მალევე შემოვიდა ჩემს გულში. არვიცი რატომ მაგრამ როცა ვხედავ სურვილი მიჩნდება ჩავეხუტო და არასოდეს გავუშვა. ამ გრძნობას ვერაფერს ვერ ვუხხერხებ. არა იმიტო რომ მომწონს მიყვარს ან რამე ასეთი. არამც და არამც! ნინის ისტორია როგორც კი გავიგე და მივხვდი რა აქ გადატანილი გულის სიღმეში რაღაცამ მიკარნახა რომ ის ხელიდან არ უნდა გამეშვა.
ასეც მოვიქეცი. პალატაში მასთან დარჩენილმა პირობა დავუდე რომ ყოველთვის მასთან ერთად ვიქნები და ყველაფრისგან დავიცავ. შუბლზე ვაკოცე და წამოვედი. ალბათ გაშეშებული და ფიქრებში ჩაძირული დავყოვე,მაგრამ იქ რომ დავრჩენილიყავი რა უნდა მეთქვა? ან რითი ამეხსნა ჩემი საქციელი ნინისთვის, როცა მე თვითონ არ ვიცი რატომ მოვიქეცი ასე. ცხოვრებაში გოგოს იმართ ასეთი რამ არ მიგვრძვნია. არა გოგოებთან როგორ არ მყოია ურთიერთბა. ბევრი ნაშაც მყავდა მაგრამ ნინის როგორც ნაშა ისე ვერ აღვიქვამ. ვერგავიგე მომწონს მიყვარს თუ მებრალება. არა სიყვარული აშკარად შორს არის ჩემგან. მოწონება? ეგ შეიძლება მაგრამ ეგეც მეეჭვება. რა დარჩა? სიბრალული. ოოო შეიძლება მებრალება კიდევაც, რადგან მშობლები არ ყოლია. დეიდამისი ზრდიდა. არა ზრდიდა კიარა ორივე ერთად იზრდებოდაა. ნუ არვიცი რა ესააა? დარწმმუნებული არც ამაში არ ვარ, მაგრამ ერთი რამ დაზუსტებით ვიცი რომ ნინის არასდროს არ გავუშვებ ჩემგან და სულ ჩემს გვერდით მეყოლება ყველაფრის მიუხედავად.

მალევე გამოვერკვიე ამ ფიქრებიდან და პალატის წინ სავარძელზე დამჯდარ თოკოს ხოლო მასზე მიხუტებულ მტირალ კატოს მივუახლოვდი.
-თოკო კატო სახლში წაიყვანე და ორივემ დაისვენეთ . მე დავრჩები ნინისთან. -ამის გაგონებაზე კატომ უფრო უმაა ტირილს რაზეც გაკვირვებული თვალებით შევხედე თოკოს.
-კატო კარგი რა დაწყნარდი. - დამწუხრებული ხმით თქვა თოკომ და ქალი უფრო მიიხუტა.-ნინი კარგად იქნება. აი ნახავ მალევე გამოჯამთელდება. არ იცნობ როგორია? ჩვენ კიდე წავიდეთ, სახლში მიგიყვან. დაისვენე და უკანვე წამოგიყვან.
-რომელ სახლშ თორნიკე? რომელში? -თქვა და უფრო უმატა ტირილს. აი თურემე რაშ ყოფილა საქმე. აქამდე როგორ ვერ მივხვდი.
-ჩემი სახლი ჰო იცი შენი სახლია და შეწინააღმდეგება არც გაბედო. -გაამკაცრა თკომ ხმა და ქალთან ერთად წამოდგა.
-მადლობ ძმა. მივიყვან მე კატოს ჩეთან და მალევე დავბრუნდები. -ახლა მე მომიბრუნდა .
-არა დაისვენეთ ორივემ და ხვალ მოდით. დღეს ისედაც რთული დღეს გქონდათ. გამოძინება არცერთშ არ გაწყენთ.
-კი მაგრამ ასე როგორ შეგაწუხოთ. დავტოვებ კატოს სახლში და დავბრუნდები. შენ რატო უნდა ათიო ღამე. -გაიკვირვე თორნიკემ.
-ხვალ დაბრუნდითქო რომ ვამბობ ანუ ხვალ უნდა დაბრუნდეთ. -გავიმკაცრე ხმა და ეჭვისთვაალით შევხედე.
-კარგი ჰო ოღონდ გამაგებიე ხოლმე როგორ იქნება და პასტა-ფურცელი მიეცი ნინის როგორც კი გაიღვიძებს.
-პასტა-ფურცელი რა საჭიროა? -გავიკვირვე მე.
-გაიგებ. -მითხრა,მხარზე ხელი დამკრა და კატოსთან ერთად დერეფანში გაუჩინარდა. მე კიდე პალატის კარი შევაღე და როცა დავრწმუნდი ნინის ეძინა, სავარძელშ უხმოთ ჩავესვენე.


#უცნობთან
-გელა როგორ თუ ვერაფერი გაარკვიე? არა რა სახელი იცი გვარიც იცი და როგორ ვერ გაარკვიე სად ცხოვრობს ან რამდენი წლისაა ან როგორაა. გადამრევ შენ მე რა! არმაინერესებს ხვალ ყველაფერი უნდა იცოდე თორე სამსახურს დაემშვიდობე. -თქვა მკაცრი აღელვებული ხმით და ყურმილი გათიშა.
რამოდენიმე წუთში კი ნაცნობ ადგილს მიადგა,რომელიც როგორც ყოველთვის გადაჭედილი იყო ადამიანებით. მანქანით ძლივს გაიკვლია ხალხში გზა და გრძელ თეთ ხაზთან შეაჩერა. მანქანიდან გადმოვიდა და მის წინ არსებულ ბრბოს მიუახლოვდა.
-აბა ფსონები დადევით. -ყვიროდა ულვაშა კაცი.- დღეს ორი უძლიერესი მრბოლელი ეჯიბრება ერთმანეთს. იოანე და დამიანე. -ყვიროდა ბოლო ხმაზე თან ფულს ითვლიდა. ჩვენმა უცნობმა და აგერ უკვე ნაცნობმა იოანემ მოწინააღმდეგესთან ანუ დამიანესთან გაიკვლია გზა,რომელიც მანქანის კაპოტზე იყო წამოწოლილი ყურში ყურსასმენები ეკეთა და თვალებდახუჭული უსმენდა სიმღერებს. მალევე მიხვდა თავზე ვიღაც რომ ადგა და თვალებ მოჭუტული ახედა.
-ვაა ჩვენი ვითომ მბოლელიც მოსულა. -თქვა დამცინავი ხმით და ფეხზე წამოდგა. -რაო წაგება მოგენატრა? არ გრცხვენია მაინც მე რომ მეჯიბრები?-ირონიას არ აკლებდა დამიანე.
-მოვლენებს წინ ნუ უსწრებ.
-ოჰ შეხედეთ რას მეუბნება?- ვითომ შეშინებულმა და ამავდროულად მომცინარმა წარმოთქვა ეს სიტყვები. - გინდა დავნიზლავდეთ? -უცებ წაოროშა სიტყვები და გაჯგიმული დაუდგა წინ იოანეს.-თუ მე მოვიგებ სანაცვლოდ შენ ხელს მომცემ. ოღონდ ჩემი ხელით მოგაჭრი. -თქვა ირონიულად და სათვალე გაისწორა.
-და თუ მე მოვიგებ შენს ჯართს და აიპოდს მე მომცემ -თქვა იოანემ მკაცრი ხმით.
-მოემზადე ხელის მოსაჭრელად -თქვა დამცინავი ხმით და მანქანაში ჩაჯდა. იოანეც მისნაირად მოიქცა და თავის ბიჭს მიუჯდა, თან იღმოდა იმაზე რომ როგორც იქნა დამიანეს ჭკუას ასწავლიდა.

ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის. პაროლი დამავიწყდა. ვეღარ შემოვდიოდი და დიდი წვალების შემდეგ ძლივს შემოვედი.
ჰო მართლა გილოცავთ აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულს <3
და რაც შეეხება მოთხრობას. ღირს გაგრძეელება?