-იქნებ პირდაპირ გეთქვა რომ მკვლელად მუშაობ,-გაბრაზებული გაბრიელი ხელიდან სისხლს იწმენდდა და თან ჯერ კიდევ გაცეცხლებულ ლიზას ისე უყურებდა თითქოს მისი შეჭმა სდომებოდა
-მე მკვლელი კი არა დამსჯელი ვარ
-რა განსხვავება? ამ წამს საკუთარი ძმის ცოლი ლამის მოკალი
-ეგ არ ითვლება. მაჩვენე,-ლიზამ გაბრიელს უხეშად გამოგლიჯა ხელი და ჭრილობაზე დააკვირდა
-რატომ არ ეწერა სივში იმის შესახებ რომ ნაშვილები ხარ?
-ეს უპირატესობა აქვს უფროსის საცოლეობას
-ესეიგი ლაზარიმ იმიტომ წაშალა შენზე არასასურველი ინფორმაცია რომ ცოლობაზე დასთანხმდი?
-ჰო ეს მარტივი არითმეტიკაა,-უდარდელად აიქნია ხელი გოგონამ და ჭრილობაზე პლასტილი დააწება.
-რა სისულელეა,-აღშფოთდა გაბრიელი ლიზას ხელი გამოგლიჯა და დახედა
-არ არის სისულელე,-დაიბუზღუნა ლიზიმ და ფანჯარასთან მივიდა
-კარგი იმედია შენი ნივთები გაშრა წადი გამოიცვალე და გავისეირნოთ
-არ მინდა შენთან ერთად სეირნობა
-კარგი რა ხასიათი გამოგიკეთდება
-არ მინდა,-ლიზიმ თვალები ისე დაქაჩა ლამის გადმოუცვივდა
-ეს შემოთავაზება არაა ლიზა ბრაძანებაა
-მერე ვგავარ იმ ადამიანს ბრძანებებს რომ ასრულებს?
-სულ არ მაინტერესებს რას გავხარ მე მინდა რომ სასეირნოდ წავიდეთ
-როგორ?-ლიზი აღაშფოთა გაბრიელის სულელურმა ბრძანებებმა
-როგორც გესმის,-გაბრიელი ლიზას წინ აისვეტა დაჟირებული მზერით დააკვირდა გოგონას და მის მოქმედებას დაელოდა
ლიზა სასწრაფოდ მოეგო გონს გბრიელს მუშტი მოუღერა და სახეში ძიერად დაარტყა
-ეგეც შენ
-ასე არა?,-გაბრიელმა კბილები დააღრჭიალა ლიზას თავადაც მოუქნი ტორი მაგრამ ლიზამ სასწრაფოდ დაბლოკა მისი ხელი და კიდევ ერთხელ ამჯერად მუხლში ჩაარტყა
-გეტოფა,-დაიღრიალა ტკივილისაგან დაბრმავებულმა ბიჭმა და ხელები დანებების ჟესტით ასწია
-ხო და ახლა გეცოდინება ვის უფრძანო.
-არა არ მეცოდინება,-გაბრიელმა ფანჯრისკენ შებრუნებული ლიზა დაიჭირა საწოლზე დააგდო სანამ გონს მოვიდოდა თავზე ქუდი ჩმოაცვა და ქურთუკი მოახურა მერე იქვე ქამრით ხელები სხეულზე მიაბა
-რა ჯანდაბას აკეთებ?-შეუყვირა გოგონამ
-სანამ დალპები ჰაერზე უნდა გაგიყვანო

ლიზი უკმაყოფილოდ მიაბიჯებდა თბილი ფეხსაცმლით გაბრიელის გვერდით და კანკალებდა
-გცივა ლიზ?-დაცინვით იკითხა ბიჭმა
-არა ძვირფასო შენი სითბო ორივეს გვყოფნის,-ლიზამ ზიზღით შეხედა ბიჭს და დაეჭყანა,-რაზე ფიქრობდა ლაზარი შენ რომ გიშვებდა ჩემთან ერთად?
-ალბათ შენს უსაფრთხოებაზე,-გაბრიელმა ხელი დააქნია და მომავალი ავტობუსი გააჩერა
-საით მიდიხართ?-ჰკითხა მძღოლს
-ეს ხალხი სოფელში ბაზრობაზე მიმყავს თუ გინდათ წამოდით,-კაცი აშკარად არ იყო ხასიათზე
-კი მე და ჩემი საცოლე აუცილებლად წამოვალთ,-გაბრიელმა ლიზი უანგარიშოდ შესვა ავტობუსში და იქ გაჭედილ ხალხს ააკრა
-ვერ გიტან,-დაიჩურჩულა ლიზამ „საქმროს“ ყურთან
-მეც მთელი გულით ძვირფასო,-გამოეპასუხა ბიჭი
-შვილებო დიდიხანია ერთად ხართ?-დაინტერესდა მოხუცი ქალი რომელიც აქამდე მათ თითებზე აკვირდებოდა
-დიახ დეიდა უკვე 6 წელია მას აქეთ რაც ჩემი ლიზა „ჩარლის კაფეში“ გავიცარი ვერ წარმოიდგენთ როგორ ლამაზად ალაგებდა საპირფარეშოს,-გაბრიელმა სიცილი ძლივს შეიკავა როცა ლიზამ და იმ ქალმა ერთდროულად შეხედა
-ა არაუშავს შვილო მერე რა,-დაიბნა ქალი
გზაში ავტობუსში კიდევ და კიდევ ადიოდა ხალხი ლიზამ გაბრიელს ხელები მიაბჯინა მკერდზე და სულ რომ მოეკლათ აუკრძალა მიახლოება.
-აბა ხალხო მოევედით,-დაიწყო მძღოლმა,-ნელა და ორგანიზებულად ჩადით ჯერ ფეხზე მდგომები მერე კი მჯდომიარენი იცოდეთ თუ ერთმანეთს გადაუვლით უკან აღარ წაგიყვანთ


-აბა რა გვინდა აქ?
-ლიზა რა მუდო ხარ შეხედე რამდენი გასართობია აქ,-ლიზამ დიდ თეთრ მინდორზე გაწყობილი ბაზრობა შეათვალიერა აქ ყველგან სიხარული იყო ბავშვების ჟრიამული წყვილები ერთმანეთს სიყვარულით უყურებდნენ და თითქოს ამქვეყნად სხვა არავინ არსებობდა
-მათ ნამდვილად არ სცივათ,-დაისისნა გოგონამ
-და შენ რატომ გცივა ლიზი?
-არ მცივა,-სუნთქვას ამოაყოლა და იქვე იარაღის სასროლად გასწია
-შევეჯიბროთ?-გაბრიელმა გამომწვევად შეხედა
-რისთვის მე შენზე გაცილებით უკეთ ვისვრი,-გბრიელი უბრალოდ დაეჭყანა და იარაღს ხელი წამოავლო
ათიდან ცხრა სამიზნეს შესაშური სიზუსტით მოარტყა და იარაღი ლიზას გადასცა
-იცი წყვილები რა აზრს ატანენ ამ თამაშს?
-აარა უნდა ვიცოდე,-ეჭვით წარბი ასწია ბიჭმა
-ქალბატონი და ბატონი სმიტი,-დაისისინა ლიზამ და თვალები გადაატრიალა მაგრამ მე იარაღის სროლას დანებს ვამჯობინებ,-წარბი აზიდა მერე სადღაციდან სამი დანა გამოაძვრინა და იქვე ჩამოკიდებულ პატარა კაცუნას ორი თვალში და ერთი ცხვირში მოარტყა
-ძმაო ფრთხილად ამ ქალთნ,-დახლთან მდგომმა პუტკუნა ბჭმა ლიზის ყველაზე დიდი დათუნია მიაწოდა
-ხო მაგაზე მეც ვიფიქრე
-ახლა რას გავკეთებთ?
ლიზი დახტოდა აქეთ იქედ და იმ ბავშვს ჰგავდა რომელსაც სათმაშებით არასოდეს უთამაშია ახლა კი სათამაშოების ქვეყანაში მოხვდა და ნებსა მიეცა ნებისმიერით გართულიყო.
-ლიზი უკვე გვიანია წამოდი ავტობუსი გაგვასწრებს
-მაცადე აუცილებლად უნდა გამოვიცნო რომელი ჭიქის ქვეშ დამალა ამ ბიჭმა ბურთულა
-რაა,-გაბრიელი ბრაზით მიუახლოვდა ლიზა რომელიღაც მულტფილმის პერსონაჟს ჰგავდა მაგრამ ვერაფრით გაეხსენებინა რომელს
-ბევრი წააგო?
-ნახე რა მონდომებულია უფასოდ ვთმაშბთ
-რა კათილსინდისიერებაა შენი მხრიდან,-გაბრილემა გაიღიმა ბიჭს თავი დაუკრა და თავის ბავშვს ხელი დაავლო
-მოიცა,-დაიყვირა ლიზიმ რომელიც თავის თავს არ ჰგავდა,-აი ამაში
-არა,-ბიჭმა მარჯვბივ მდგარი ჭიქა ასწია და წიღელი ბურთულა გამოაჩინა
-ლიზი გეყოფა ალბათ სახლშ უკვე გველოდებიან აქ მობილური არ იჭერს ხომ არ დაგვიწყებია?

გარეთ გამოსულებს ირგვლივ არავინ აღარ დაუხვდათ ბინდშეპარულ ზამთრის საღამოს სულ მარტონი დარჩნენ ამ უცნობ ადგილას
-რაა არა არა აქ ხომ შეიძლება ცხოველები იყოს და შემჭამენ,-ლიზი მსახიობურად იმანჭებოდა
-გეყოფა წამოდი გზაზე გავიდეთ და იქნებ ვინმემ გამოიაროს
-გაააააბრიეეეეელ
-რამოხდა?-გარიელის მობილური მხოლოდ 15%-ს აჩვენებდა და ნელ ნელა ძალა ეკარგებოდა
-დავიღალე, მცივა, მშია, ფეხები სულ დამისველდა და მეშინია
-ხო მართალი ხარ თვშესაფარი უნდა მოვძებნოთ
-დამცინი? სად უნდა იპოვო აქ თავშესაფარი?
-აი იქ სულელო,-გაბრიემა ლიზას მხარზე ხელი დაჰრა და უცნაური კოშკის მსგავსი შენობისკენ წავიდა
-დაიანხე და მერე მოგივიდა არა აზრად?-უკმაყოფილოდ შეხედა ლიზიმ
-ჰოო,-ეს შენობა ძველის ძველი კოშკი აღმოჩნდა რომელსაც საბედნიეროდ სახურავი მთელი ჰქონდა და შიგნით თითქოს მათ ბედად ერთი საწოლი იდგა რათქმაუნდა ეს საწოლი მხოლოდ ლითონის კონსტრუქციას წარმოადგენდა მაგრამ ძირს ჯდომას სჯობდა.
-დაჯექი და დაისვენე მე ცეცხლს დავანთებ,-გაბრიელმა გარიდან სველი ფიჩხები შემოიტანა და პატარა კერია მოაწყო მერე ორი ხმელი ჯოხი დაიჭირა და ერთმანეთზე მათი გასმა დაიწყო
-ეჭვი მეპარება ცეცხლი აანთო
-ვითომ რატომ,-დაიბღვირა ბიჭი ცალყბად
-ეგ ჯოხები სხვა დასხვა ჯიშის უნდა იყოს აი ნახე,-ლიზიმ ხელიდან ერთ ერთი მათგანი გამოგლიჯა მერე იქვე დაგდებულ ჯოხებში მისგან განსხვავებული იპოვა სველ ტოტს მშრალი გული მოუძებნა და დაახლოებით თხუთმეტ წუთში ცეცხლიც გააჩაღა
-ვხედავ მოკვლის გარდა სხვა რამეც გცოდნია
-ასეა,-ამიოხრა ლიზიმ საწოლიზე ჩამოჯდა (ცეცხლი საწოლთან ახლოს დაანთო რომ ფეხები ადვილად გეშრო)
-ესეც ასე შეშა დილამდე გვეყოფა ტანსაცმელს და ფეხსაცმელს გავაშორბთ
-ჰოო კარგია,-ლიზას კანკალი მალე ისტერიკული გახდა და საწოლმაც მისგამო ისე დაიწყო ჭრაჭუნი რომ გაბრიელს ეს ხმები პირდაპირ საფეთქელში სცემდა
-ლიზი მოდი ჩემთან,-საწოლის მეორე მხარეს მჯდომი ბიჭი ლიზის მიუახლოვდა და ხელში ჩააფრინდა
-ხელი გამიშვი-დაიყვირა ლიზიმ
-რა გაყვირებს ზვავიღა გვაკლია მოდი აქ სასწრაფოდ! გული შემიჭამა შენმა კანკალმა
-არმინდა,-ამოილუღლუღა ლიზიმ ბავშვურად
-რაიყო ნუ გეშინია ალქაჯებს არ ვჭამ,-გაბრიელმა დემონურად ჩაიცინა და გოგონას ხელი ისე ძლიერად მოსწია ლიზი მკერდზე აეტმასნა.

-იცი დღეს მივხვდი რა მაკლდა ცხოვრებაში ყველაზე მეტად,-დაიწყო ლიზიმ დიდი პაუზის შემდეგ
-ჩემი ჩახუტება?-გაიკვირვა გაბრიელმა და ტუჩებით ლიზის თმას შეეხო
-არ გაბრიელ ჩასახუტებლად ლაზარი მყავს დედას ვგულისხმობ. კი მართალია დედაჩემი ძალიან მიყვარს და მასაც ასევე ვუყვარვარ მაგრამ ის ჩემი ბიოლოგიური დედა არაა
-შენ ფიქრობ რომ სხვა შემთხვევაში უკეთ იცხოვრებდი?
-ყოველ შემთხვევაში არ მომიწევდა მათთვის მომეჩვენებინა რომ ჩემი „საქმრო“ ხარ
-რატომ ლიზი რატომ ვარ მე აქ?
-იმიტომ რომ ამ ოჯახში მე ყველას უიღბლოდ მივაჩნივარ და ახლაც რომ არ ჩამომეყვანა ჩემი საქმრო .............. ხომ დაინახე რა რეაქცია ჰქონდა ვერას
-ისევ კანკალებ გცივა?
-არა
-აბა რა ხდება?
-გაბრიელ ჯერაც ვერ მიხვდი მე მეშინია შენია
-ჩემი გეშინია,-ახლა კი ლიზიმ ყოველგავრ ზღვარს გადააბიჯა ეს სიტყვები გაბრიელს იმდენად ეუცხოვა რამდენიმეჯერმე გაამეორებინა სმენამ ხომ არ მიღალატაო
-ჩემი რატომ გეშინია ლიზი?-იკითხა დაბნეულად
-იმიტომ რომ ლაზარიმ მოგაგზავნა ამოწმებ ხომ არ შემიძლია რომ ვუღალატო,-ლიზას ხმა სიცილმა გაბზარა გაბრიელს ახედა და გადაიხარხარა.
-ჰა ჰა ჰა სულაც არაა სასაცილო
-საიდან მოიტანე „ჩარლის კაფე“?
-შენც მოგეწონა არა? როგორ მოვიფიქრე ჩვენი ამბავი
-ხო გაბრიელ ლამისაა ჭკუიდან გადავიდე სიხარულისაგან.
.....................
ერთი თხოვნა მაქვს მკითხველთნ იქნებ გამაგებინოთ რას ფიქრობთ ისტორიასთან დაკავშირებით. გთხოოოოვთ