მარიამი გაშტერებული უყურებდა მაქსიმეს..
-მოდი მაკუ დაჯექი, მე გავალ ყავას გავაკეთებ-უთხრა ალექსანდრემ და დას სავარძლისკენ უბიძგა.. მხოლოდ ახლა მოეგო გონს მარიამი და ძმის ნებას დაყვა... მაქსიმეს გვერდით ჩამოჯდა..
-არველოდი შენს ნახვას.. ცოტა დავიბენი.. უთხრა მარიამმა ძმის გასვლის შემდეგ... მაქსიმე მოულოდნელობისგან შეცბა.. ტანში გაცრა მარიამის ხმაზე..
-ჰო არც მე.. 3დღის წინგადმოვედი წინა ბინაში-უპასუხა ჩახლეწილი ხმით-როგორ ხარ ?- კითხა პაუზის შემდეგ.. მარიამი მიხვდა რასაც ეკითხებოდა..
-ახლა უკეთ.. მაგრამ მაინც ძალიან მიჭირს.. -თქვა და თავი დახარა რომ მაქსიმეს მისი ცრემლეი არ შეემჩნია..
-ვიციი.. შვენც გვიჭირს ილიკოს გარეშე.. -უპასუხაა სევდიენი ხმით სვანმა..
-ილიკო, ილოკო..-ირონიით წარმოსთქვა ბიჭის სახელი..
-ვიციი რომ გაბრაზებულიხარ ილიკოზე მაგრამ..
-არა მაქსიმე! ჩემთავს ვერ ვპატიობ..-შეაწყვეტინა ბიჭსს.. მისი გაოგნებული სახე დააიგნორა და ლაპარაკი განაგრძო ..-ანუკიმ იმსაღამოს დამირეკა.. გამომყევიო, მე კი გავბრაზდი და უარი ვუთხრი... მე რომ გავყოლოდიი.. მე რომ იქ ვყოფილიყავი არაფერიც არ მოხდებოდა.. -თხვაა და თვალები მაგრად დახუჭა,ცრემლები გაანთავისუფლა წამწამებისგან და ლოყებისკენ უბიძგა.. ბიჭი შეცბა.. ეტკინა.. ეტკინა მარიამის ცრემლები..
-ნუ სულელობ პატარავ.. შენი ბრალი არარის.. -უთხრა თავი შემოატრიალებინა და ცერა თითით მოწმინდა ცრემლი.. მარიამს ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარაა,მის ნათქვამ პატარაზე ,მაგრამ ყურადღება არ გაუმახვილებია .. იმავეტონით დაიწყო ლაპარაკი.. თან მაქსიმეს თვალს არ აშორებდა..
-მე ვერვიტან სიჩქარეს.. ბრალოდ პანიკა მეწყება, ვხტუნაობ, ვწივი... ილიკოც შეანელებდა იქ რომ ვყოფილიყავი... მაგრამ ანუკის ყოველთვის უყვარდა ადრენალინი და სისწრაფე..
მაქსიმე ჩუმად უყურებდა და ვინ იცის რას ფიქრობდა ...
-მადლობა უნდა გადაგიხადო! ვიცი როგორი ძნელი იყო შენთვის ჩემთან მოსვლა და.. და ანუკის შესახებ თქმა.. -თქვა ნაწყვეტ-ნაწყვეტად და ბიჭს გაუღიმა
-უარესი შენი იმ მდგომარეობაში დანახვა იყო.. -ჩუმად თქვა სვანმა მაგრამ ასანიძის ქალბატონს არაფერ გამოპარვია..
გოგონა წამოდგა ფანჯარასთან მივიდა, გააღო და სიგარეტის კოლოთი ამოაძვრინა ჯიბიდან..
-გინდა ? -კითხა და პასუხს არც დალოდებია, ისე მოუკიდა და ღრმა ნაპასი დაარტყა.. მაქსიმე გაქვავდა..
-რას.. რას აკეთებ გოგო? -კითხა და გოგონასკენ დაიძრა
-ანუკის მერე დაიწყე-უპასუხა მოკლედ და ახედა... მაქსიმე ძალიან ახლოს იდგა... მარიამმა ვერც გაიაზრა ისე გამოეცალა თითებიდან სიგარეტის ღერი და გადაფრინდა ფანჯრიდან..
-მაქსიმე! ჯერესერთი რასაკეთებ? და მეორეც ამით გარემო დააბინძურე..
-მირჩევნია გარემო დაბინძურდეს ვიდრე შენი სხეული .. -უთხრა და გაუღიმა
-გვიანია ჩემ ბიჭო გვიანი .. თქვა სიცილით მარიამმა და თავის ძმას გახედა რომელიც სამზარეულოდან მოდიოდა გაბადრული სახით... ცარიელი.. - ბიჭო აბა ყავა? -კითხადა ინტერესით მიაშტერდა..
-ფუუ.. ჯანდაბა.. დამავიწყდა, სოფიომ დამირეკა და ლაპარაკში გავერთე -თქვა ალექსმა სიცილით... მარიამს და მაქსიმესაც გაეცინა..
-გადაგრია მაგ გოგომ მოკლეთ.. უპასუხა დამ ღმილით და ჩანთა აიღო..
-მიდიხარ? კითხა მაქსიმემ და გულში რაღაც ჩაწყდა..
-კი მივდივარ, სასწავლიმაქვს ბევრი.. აბა ჭკვიანად და გამიხარდა შენი გაცნობა მაქსიმე -უთხრა ბიჭს და თვალი ჩაუკრა.. ძმასაც დაემშვიდობა დაა ნელინაბიჯებით გამოვიდა სადარბაზოში ..

მაქსიმე ახვლედიანი 25 წლის.. თავის დროზე წარმატებით დახურა ბიზნესის ფაკულტეტი და ახლა საკუთარი ბიზნესი აქვს.. ჰყავს დედა ირინა და მამა გიორგი.. დედისერთაა მაგრამ ამის მიუხხედავად არ იცის რა არის ეგოიზმი.. მეტად განათლენულია ჩვენი მაქსიმე.. ასე რომ ვთქვათ თბილისში ერთ-ერთი სასურველი სასიძოა ყველა ოჯახისთვის... ირინა და გიორგიც ყველაფერს აკეთებდნენ მაქსიმეს ბედნიერებისათვის.. მოკლედ ჩვენი სვანის ცხოვრებაც ჩვეულ კალაპოტს მიუყვებოდა მანამ მარიამს შეხვდა.. ამ მწვანეთვაება გოგომ, ქაოსი და ბევრი უცნობი გრძნობა შემატა მაქსიმეს ცხოვრებას... ბიჭს არასდროს დაავიწყდება შიშით და ტკიილით სავსე, აწყლიანებული მწვანე თვალები...
მომხდარიდან 5 დღეში მაქსიმემ ყველაფერი იცოდა მარიამზე და სწორედ ამიტომ იყიდა ბინა ალექსანდრესთან ახლოს .. ამბავი მოუვიდა "მარიამი თითქმის სულ ძმასთანაა ანუკის სიკვდილის შემდეგო" .. ასანიძის ქალბატონმა გაგიჟა სვანი ბიჭი და მაქსიმეც ხვდებოდა რომ მარიამის მიმართ, რაღაც უცნობ, თბილ და სასიამოვნო გრძნობას განიცდიდა.. მის დანახვისას აჩქარებული პულსი,სხეულში ჟრუანტელი,და გაოფლიანებული ხელის გულებიც ზუსტად ამას ამტკიცებდნენ..

მარიამმა ღამის ორ საათზე დახურა კონსპექტი და თვალები მუჭით მოისრისა.. ადგა პიჟამოები ჩაიცვა , ტუმბოზე მდგარ ანუკის სურათს აკოცა დაა ლოგინში ჩაწვა... მოიკუნდა და მუხლებზე ხელები შემოიხვია.. "გთხოვ მოდი ჩემთან" გაიფიქრა და თვალები დახუჭა იმ იმედით რომ ანუკის სიზმრად მაინც ნახავდა..
ტრიალ მინდორზე იდგა მარიამი.. მზე თვალებს ჭრიდა და თითქმის ვერაფერს ხედავდა.. "რახდება?" გაიფიქრა მარიამმა "სიზმარია ჰომ?" გაკრა გონებაში და ანუკის ძებნა დაიწყო ... "ნუთუ მართლა ვნახავ , ნუთუ მართლა" ფიქრობდა გულში და მზეს ხელით იჩრდილავდა.. უცებ ცოტა ჩამობნელდა.. თითქოს მზეს განათება დაუწიესო და იქვე შორიახლოს საქანელა გამოჩნდა სადაც ანუკი იჯდა..
-ღმერთო... -აღმოხდა მარიამს და მომღიმარე დაალისკენგაიქცა..-ანუკიი, ანუკი..- ყვიროდა გზაში მარიამი.. ანუკი ადგა.. თეთრი სარაფანა ეცვა და შავი დალალები მხრებზე დაჰფენოდა..რამოდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა მარიამისკენ და ხელებ გაშლილი შეეგება .. ისე ეხუტებოდა მარიამი ანუკის თითქოს ეშინოდა ისევ არავინ წამართვასო..
-ჩემო პატარა მომენატრე.. უთხრა უკვე ატირებულ მარიამს და თმაზე ხელი გადაუსვა..-მისმინე ბევრი დრო არ მაქვს რაღაც უნდა გითხრა.. - თქვაა ჩურჩულით და მარიამს თვალებში შეხედა.. შეშინებული სახე ქონდა მარიამს..
-ცოტა დრო? არა დაიცადე... იყავი რა ჩემთან.. მენატრებოდი.. რომ იცოდე როგორ მენატრებოდი.. ვკვდები გესმის? უშენოდ ვკვდები.. მონია გული ამომაცალეს.. ისე მემატრებიი სუნთქვა მიჭირს ხოლმე... არწახვიდე რა.. გთხოვ არ წახვიდე.. ჩემიტკივილი ხარ ანუკი.. ჩემი ბედიერება და ამავდროულად ჩემი უბედურება.. მიყვარხარ გესმის ? არდამტოვო რა.. კიდევ ერთხელ არ დამტოვო.. არგამწირო კლავ ამ ტკივილისთის არა.. გთხოვ , გთხოვ დარჩი ჩემთან..ამოხდა მარიამს ტირილით და ისევ ჩაეხუტა..
-ზუსტად მაგიტომ ვარ აქ.. რომ ვიცი როგორც ხარ და ვბრაზდები შენზე ქალბატონო... -უთხრა მოჩვენებითი სიბრაზით ანამ
-რაა ? რატო? -გაიკირვა გოგონამ
-მისმინე.. მალეუნდა წავიდე.. რაღაც მაქვს სათქმელი.. -თქვა ანამ და დაქალის სახე ხელებში მოიქცია.. თვალებში ჩახედა და განაგრძო..-ხოიცი როგორ მიყვარს შენი მწვანე თვალები? ხოიცი როგორ მიყვარხარ ? არ დავინახო .. გესმის? არდავინახო ეგ ჩემი საყვარელი თვალები მოწყენილი და ტირილისგან ჩაწითლებული.. მე კარგად ვარ .. იცოდე როცა შენ ტირიხარ მეც ვტირივარ გაიგე ? ზუსტად ისე როგორც ადრე.. ჩემი ხათრით.. გთხოვ განაგრძე ცხოვრება.. ჩემ წილ ბედნიერებასაც შენ გჩუქნი და გთხოვ კარგად გამოიყენე... გაიგე ჩემოპატარა? ჩემმაგივრადაც შენუნდა იყო ბედნიერი.. ისეთი ცხოვრებით იცხოვრე ჩვენ რომ ვოცნებობდი.., ჩემმავრადაც შენ იცხოვრე და იცოდე ყველაზე ბედნიერი ვიქმები ამით.. -დაამთავრა დამარიამს შუბლზე აკოცა..
-კარგი ოღონდ შენ არ გამიბრაზდე -უთხრა კვლავ სლუკუნით..
-ისე.. მაქსიმე კარგი ბიჭია.. -თქვა ანუკიმ სიცილით და მაგრად ჩაიკრა მარიამი გულში..-ახლა წავედი ჩემო პატარა... კარები იკეტება.. ისედაც ძლივს გავაღებინე..- უთხრა გოგონას და ლოყაზე მაგრად აკოცა..

მარიამს გამოეღვიძა და ცხარე ცრემლებით ატირდა... ატირდა ბედნიერებისგან და არა ტკიილისგან... მერე გაახსენდა ანუკის სიტყვები "ჩემ წილ ბედნიერებასაც შენ გჩუქნი, და კარგად გამოიყენეო" და გაეღიმა..
-ჩერჩეტი გოგო იქიდანაც ჩემზე ზრნავს.. ჩაიჩურჩულა გოგონამ და ცრემლები მოიწმინდა - მაქსიმე კარგი ბიჭიაო.. -გაიმეორა ანუკის სიტყვები.. -ჰაჰჰ მეც კივიცი რომ კარგი ბიჭია ჩემოპატარა.. -თქვა ანუკის მისამართით.. თითქოს და გვერდით ეჯდესო.. ანდა ვინიცის იქნებ ასეც იყო...

იმ ღამით ყველაზე ტკბილად ეძინა მარიამს.. მაქსიმესგან განსხვავებით ..



ბოდიში რომ დავაგიანე და ბოდიში პატარა თავისთვის.. იმედია მოგეწონებათ.. მიყვარხართ ძალიან და მიხარია რომ კითხულობთ..

სიყვარულით ბა.