კაფეში ფანჯარასთან მდგონ მაგიდაზე იჯდა მარიამი და გაჰყურებდა წვიმისგან საველებულ ქუჩას სადაც ადამიანები სწრაფი ნაბიჯებით მოძრაობდნენ... აპრილის 6 რიცხვი იყო, უკვე მესმე თვე გავიდა.. ტკივილით სავსე მესამე თვე.... ანუკის გარეშე უბრალოდ სუნთქვა უჭირდა !! ენატრებოდა, გაუსაძლისად და სულის ტკივილამდე ენატრებოდა მარიამს ანა.
-აი თქვენი შეკვეთა- მიმტანის ხმამ გამოაფხიზლა.. ლოყაზე ჩამოვარდნილი ცრემლი თითით მოიშორა, გაუღიმა და მადლობა გადაუხადა.. სულაც არ შეუმჩნებია მიმტანის მოჟუჟუნე თვალები მარიამს...
ჭიქიდან უგემურად მოსვა ანანასის წვენი.. კაფეში წყნარი მუსიკის ჰანგები ისმოდა, რაც უფრო მოქმედებდა მარიამის განწყობაზე.. ტელეფონი ამოიღო და სწრაფად დაწერა მესიჯი
"სად ხარ ? "
"სახლში რა ხდება " მალე დაუბრუნა პასუხი ალექსანდრემ
"შენთან მოვდივარ " მიწერა, შეკვეთის საფასური გადაიხადა და კაფიდან მშვიდი აუჩქარებელინნაბიჯით გავუდა.
მიუყვებადა ნაწვიმარ ქუჩას რომელიც ძმის სახლამდე მიუყვებოდა და ფიქრობდა ანაზე .. როგორც ყოელთვისს ისევ ანაზე !

მარიამ ასანიძე 21 წლის , მეტად ლამაზი, ქერა მწვანეთვალება გოგონაა. სამედიცინოზე სტომატოლოგიურზე სწავლობს უკვე მეოთხე წელია.. ჰყავსს დედა ლალი , მამა მახო და უფროსი გიჟი ძმა ალექსანდრე. ყველასთვის სამაგალითო შვილები ჰყავთ ლალის და მახოს . მარიამის ცხოვრება იდიალური იყო. ჰყავდა საუკეთესო მეობარი ანუკი ავალიანი . ყოველთვის სხვანაირი იყო მარიამი ანასთან. განსაკუთრებულად უყვარდათ ერთმანეთი . მოკლედ.. ერთმანეთის ცხოვრებიდ ცხოვრობდნენ ეს ორი გოგონა. ერთად იცინოდნენ და ერთად ტიროდნენ. მაგრამ ხომ იცით როგორი უსამართლოა ცხოვრება. ბედნიერად ყოფნას არ გაცდის. მაშინვე რაღაც საშინელი უნდა დაგატეხოს თავს .

5იანვარი
ღამის 11საათი იყო. მარიამი უკვე დაწოლას აპირებდა ტელეფონმა რომ დარეკა.. ეკრანზე ანუკის და მისი ფოტო გამოისახა.. გაეღიმა დაუპასუხა.. ანუკიიმ ეგრევე მიაყარა.. "სოფელშ მივდივართ გუკასთან და უნდა წამომყვეო" მარიამმა უარი უთხრა და ისიც დააყოლა "შენც სახლში დაეტიეო" ანუკიმ არდაუჯერა და სხვა მეგობრებთან ერთად წაიდა . სულ 5ნი ყოფილან, 2ი ბიჭი და 3ი გოგო.. ანუკიმ ბოლოს უთხრა მარიამს "დედაჩემმა იცის რომ ტასუნასთან ვარ (ტასოც სოფელში მიდიოდა) შენც დაგირეკავს და ასე უთხარიო " მარიამი გაგიჟდა "ნიაკო დეიდას როგორ ატყუებო, გთხოვ არ წახვიდე, გართობა თუგინდა ჩემთან გამოდი და აქ დარიო " ანუკიმ ერთი გადაიცპხარხარა დაქალის ქოთქოთზე , "ხვალ გნახავ ... გაკოცე ბევრიო" უთხრა და ტელეფონი გათიშა... მარიამს აღარ დაურეკავს გაბრაზებული ჩაწვაა ლოგინში და დაიძინა.
დილით თვალები გაახილა და ეგრევე ანუკის დაურეკა მაგრამ ოპერატორმა აცნობა რომ ნომერი გამორთული იყო ... გაბრაზდა "დაუჯდა ჩერჩეტს" თქვა ჩუმად ტელეფონი საწოლზე მოისროლა და ყავისგასაკეთებლად გავიდა სამზარეულოში ... უცებ კარზე ბრახუნი გაისმა.. ლალისს გასვლა არც აცადა "მეგავაღებ ანუკი იქნებაო" უთხრა დედას დაა კარებისკენ გგაიქცა... მივარდა კარებს გააღოო.. კარებში უცხო, მეტად სიმპატიური, მაღალი
შავთვალება ბიჭი იდგა აჭრილი სახით.. მარიამმა გაკვირვებული სახით შეხედა "დიახ ვინ გნებავთო " უთხრა და პასუხს დაელოდა.. "მარიამი?" მოკლედ იკითხა ბიჭმა.. მარიამს მისს ჩახლეჩილ ბოხ ხმაზე გააჟრჟოლა და და უბრალოდ თავი დაუქნია "გამომყევიო" გაისმა ისევ ბიჭის ხმა, შეტრიალდა და კიბეებზე დაეშვა
მარიამს არც უფიქრია.. ისე ჩაიცვა კედები , ლალის უთხრა "გავდივარ ,მოვალ მალეო" და გაოცებული ქალი სამზარეულოს კარებთან დატოვა... სადარბაზოდან გავიდა თუარა შეამჩნია "ფერარის" კარებზე მიყუდებული უცნობი ბიჭიდა კიდევ ერთხელ გაცრა ტანში... მიუახლოვდა თუარა კითხა "რახდებაო?" ბიჭმა ამოხედა ერთი ამოისუნთქა და ხმის კანკალით დაიწყო ლაპარაკი .. "გუკამ გამომგზავნაო, მითხრა ანუკის საუკეთესო დაქალიაო,-ამის გაგონებაზე მარიამს თვალთ დაუბნელდა წამიერად- მისმინე ახლა ძლიერი უნდა იყო, ავარია ოხდა სოფლიდსნ რომმ მოდიოდნენო .. გუკა ტასუნა და ლიკა გადარჩნენო მაგრამ...." ამისმეტი არაფერი გაუგია მარიამს.. ირგვლივ ყველაფერი დაბნელდა.
ანუკი და ილიკო დაიღუპნენ.. ავარია ილიკოს დაუდევრობის გამოომხდარა! და საშინელი შედეგით დასრულდა. მარიამი ისე ცუდად იყო ნიაკო დეიდაც კი მას ამშვიდებდდა და გვერდში უდგა! არ ჭამდა, არ ლაპარაკობდა, არ ეძინა ... ანუკის დასაფლავებაზეც სასაფლაოსთან ახლოს ერთერთ სკამზე მოკუნტული იჯდა და ჩასასვენებლისთვის გაეშტერებინა თვალი.. მხოლოდ ის შენიშნა როგორ უყურებდა შავი აწყლიანებული თვალები , მაგრამ ვერაფერი იგრძნო... უბრალოდ არ შეეძლო იმ წამს რამე ეგრძნოო ტკივილის გარდა რომელიცც ანუკისს დაკარგვას გამოეწვია..
მოკლედ .. დროგავიდს მაგრამ მარიამს მაინც ისე ტკიოდა ! უფრომეტადაც.. მონატრებაა ახრჩობდა.. ანუკის სიზმარშიც კი ვერ ნახულობდა და ამაზე უფრო ბრაზდებოდა ... რთული იყო მარიამისთვის ანას გრეშე ცხოვრების გაგრძელება მაგრამ იცოდა .. ანუკის არმოეწონებოდა რომ აკეტილიყო და თავი ეტანჯა.. მაგრამ მაინც ვერიშორებდა ანუკიზე ფირებს... ეს ლოგიკურიცაა.. ანუკი მარიამის ნაწილი იყო...


ალექსანდრეს კარები შეაღო და გასაღები კედელზე მიმაგრებულ მოჩუქურთმებულ თაროზე დადო..
-ალექსს.. დაუძახა სიყვარულით უფროსს ძმას
-მარიამ აქვარ.. მოესმა ძმის მხიარული ხმა მისაღებიდან დაა ხმის მიმართულებით წავიდა..
-რას აკეთე.... სიტყვაა შეაშრა როდესაც სავარძელში შავთვალება უცნობი დაინახა.. გაცრა, დაბურძგლა, წამოხურდა, შეაცია.. მუხლებში ძალა ამოეცალა და კედელს შეუმჩნევლად მიეყუდა რომ არ წაქცეულიყო ..
-მოდი გოგო მოდი.. სტუმარიმყავს -სიცილით უთხრა ალექსმა და დას ხელი მოკიდა.. მარიამმაც ძმისკენ გადადგა 2 ნაბიჯი .. - გაიცანი მარიამ ეს მაქსიმე ახვლედიანია.. ჩემი კარის მეზობელი, მაქს ეს მარიამია ჩემიპატარა დაიკო ... გააცნო ალექსანდრებ ორიი დაბნეული ადამიანი ერთმანეთსს..
-სასიამვნოა მარიამ... ჰაერში მისი ბოხო ხმა გაისმა და მარიამისკენ მისი დაძარღვული ხელი გაიშვირა ...მარიამს ისეათი შეგრძნება დაეუფლა თითქოს მთელ ტანზე ჭიანჭველები დაიდოდნენ ..
-ჩემთვისაც მაქსიმე... მაქსიმეც არანაკლებ დღეშიი იყო .. მარიამმა მის ხელს თავისი ნატიფი ხელი შეაგება... შეხებისას ორივე წამოხურდა და ხეის გულები აეწვათ ...