„ -რას აფასებთ ადამიანში?
-მთავარია , უშვალო იყოს. არ მიყვარს ისეთი ადამიანები, რომლებიც შენ მიმართ გულწრფელები არ არიან. მიყვარს უბრალო ადამიანები , ისინი ყოველტვის ბუნებრივები არიან , მათ არ სჭირდებათ თავის მოჩვენბა ჭკვიანად ან სულელად , ისინი ცხოვრებენ უბრალოდ და ლამაზად.
-რატომ ლამაზად?
-იმიტომ , რომ ყველაფერი უბრალო ლამაზია. წარმოიდგინეთ,რომ უყურებთ მთას რომელიც თითქოს ცას ერწყმის , არაფერი ისეთი , ჰომ უბრალოდ ლურჯის და მწანეს ნაზავი , სრული ორი ფერი და იდილია.“

თვალებს ვახელ , ისევ ეს უცნაური სიზმრები. ეს ბოლო ხანია, რაღაცნაირ სიზმრებს ვხედავ თითქოს ვიღაც ჩემს გონებაში ძვრება და მელაპარაკება. საათს დავხედე , დილის 6 საათია. ვერ ვიძინებ , ადგომა კიდე საშინლად მეზარება. თვალებს ვხუჭავ და უაზროდ მეფიქრება. რისი მიღწევა მინდა ცხორებაში. ყველაფერს მარტივად ვუყურებ , ვცდილობ მაქსიმუმი სიამოვნება მივიღო ყველაფრისგან. ვერ ვიტან სირთულეებს. მიმაჩნია , რომ ადამიანები ცხოვრებას ჩვენ თვითონ ვართულებთ. „ვალდებული ვარ ეს გააკეთო“. არ მიყვარს როცა , მაიძულებენ ის გავაკეთო , რაც არ მსურს . თითოელ ადამიანს აქ შესაძლებლობა გააკეთოს ის , რაც მას უნდა. „ცხოვრება ერთი წამია“_ო ამბობენ , და რატო უნდა დავკარგოთ ეს წამი , იმის კეთებით რაც არ გვიყვარს. ამიტომ, ყოველთვის ვცდილობდი , დავტკბარიყავი იმით რაც მქონდა . მსიამონებდა მეგობრებთან უბრალოდ ლაპარაკი და ნაყინის ჭამა. მიყვარდა ღამე ფიქრი , ყავა და სიგარეტი. გიჟდებოდი ზღაპრებზე. მიყვარდა ოცნება. დავხატავდი წარმოუდგენელ სიტუაციებს გონებაში , ისეთ ისტორიებს ვქმნიდი, რომლებსაც ახდომა არ ეწერა და ეს მსიამოვნებდა.
-ადექი ქალო , უნივერსიტეტში გაგვიანდება - მიყვირის ბებიჩემი
- ვდგები ჰო - თავს უცებ ვიწესრიგებ და უნისაკენ ჰერი ჰერი. სწავლის მოყვარული არ ყოფილვარ , საშუალ ნიშნებით დავამთავრე სკოლა და მოვხდი გეპეიში.
-გეღირსა მოსვლა- ღიმილით მეგებება ილია
-აუ , პირველს დავადოთ რა , ჯოკრის მუღამზე ვარ -ამბობს ნატა , ჩემი უსაყვარლესი და უმაგრესი გოგო.
-ნაყინები ჩემზეა -წამოვიძახე მე.- ლევანი სადაა?
-მოდის , გზაშია
-ოკეი
მე(ნინა) , ლევანი , ილია და ნატა - გეპეის საუკეთესო მოთამაშეები ჯოკერში. პირველ დღეს გავიცანი და იმის მერე დღე და ღამე ერთად ვართ.
-ნინა , შენ კიდე ეულად დადიხარ გოგო?
- აუ ლევან გცემ ეხლა , სულ ნერვებს როგორ უნდა მიშლიდე
- კაი გოგო ყველაფერზე კი არ უნდა გაიბუტო- მოდის და ლოყაზე მკოცნის.
აუფიტორიაში შევდივართ და მიდის ჯოკერი ფართი. ბოლო ლექციას ვესწრები და ნაყინების საჭმელად მივდივართ.
ხელსი ნაყინებით დამშვენებულები , ვსეირნობთ და ვიცინიართ. უცებ ლევანი ჩერდება და ვიღაცას მთელი ძალით ეხვევა.
- არ უნდა გეტქვა რო ჩამოხვედი ? -ეკიტხება ლევანი
- გუშინ ჩამოვედი შენ თავს ფიც და ვაპირებდი შენთან დარეკვას
-გაიცანით ჩემი ბავშვობის მეგობარი დამი- გვაცნობს ლევანი - ესენი კიდე ჩემი სიამაყეებიი ნინა , ილია და ნატა არიან.
-სასიამოვნოა -ვამბობ ერთხმად.
დამის ვაკვირდები , მაღალიდა სუსტი იპია , დსახეზე დიდი ნაიარევით , უხდება მის სახეს. და უცებ საშინელი სურვილი მწავს , ამ ნაიარევზე შეხების.ვუყურებ ვუყურებ და ვერ ვწყდები. ისიც მე მიყურებს და რაღაც ისეთს ვგრძნობ გულში , ვერ ავღწერ.


საცდელი თავი