გვერდზე ჩავუარე ჩემს სამიზნეს, თუ 100 მეტრით მოშორებით გავლა გვერდზე ჩავლაა, რა თქმა უნდა. ვინ თამაშობს გოლფს 33 გრადუს სიცხეში, თუ არა ვინმე 50 წლის ფუქსით გაბერილი მილიონერი? ხელში მისთვის განკუთვნილი გოლფის ჯოხი მეჭირა, მაგრამ ახლოს მისვლა არ მინდოდა. ბოლოს მაინც გავემართე.

ოფლი წურწურით გამდიოდა. რატომ? იმიტომ, რომ მეცვა გრძელმკლავიანი მაისური და მაჯაში მინი-იარაღს ვმალავდი, სხვათაშორის სპეციალურად ჩემთვის დამზადებულს.

ჯოხი გავუწოდე და წამებში ძირს ეგდო, მე კიდე ვკიოდი :

– ვაიმე, სისხლი მოსდის! ჩქარა სასწრაფოში დარეკეთ?!

მოულოდნელად მისმა ორმა დაცვამ ხელი მტაცა, გადამაგდო და თავს დააცხრნენ მათ ბოსს. უკვე მკვდარს, რა თქმა უნდა. შოკური მდგომარეობიდან მომსახურე პერსონალმა გამომიყვანა, რომლის წევრი, ამჟამად მეც ვიყავი.

რა ვისწავლე იმ წელიწად-ნახევრის განმავლობაში, რაც ვარ დაშანტაჟებული მკვლელი :

1. მიუხედავად იმისა, რომ მილიონერების უმეტესობას 10 სმ ქონი იცავთ, ტყვია მაინც აღწევს მათ ორგანიზმში – არა, ხომ ნამდვილად წარმოუდგენელია?!

2. მსახიობობა – ვესვრი თუ არა ჩემს სამიზნეს, პირველი მე ვკივი და პირველი მე ვხდები ცუდად.

3. ყველანაირი პროფესიის მორგება – დაწყებული მეხანძრიდან, დამთავრებული პრომო გოგონათი.

რჩევა ყველა მილიონერს :

თუ არ გსურთ, რომ მოკვდეთ, ნუ გახვალთ სახლიდან.

როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი? მოდი დავბრუნდეთ წელიწადნახევრით უკან.