-მარი გთხოვ არ გინდა ეს ისეთი საკითხია...
-ალექსანდრე გადი.-დავიყვირე ბოლო ხმაზე და ტირილი დავიწყე.
-მარი გთხოვ არ იტირო. მარი-ამ დროს ყველაზე მეტად მტკიოდა თუ მნიშნელოვანი აირაფერი იყო რატო არ მეუბნებოდა
-მარი რა ხდება რა გაყვირებს- შემოვარდა ოთახში კატო. ალექსანდრეს მოვშორდი და კატოსკენ გავიშვირე ხელები,ისიც მოვიდა და ჩამეხუტა.-ალექსანდრე რა მოხდა რა სჭირს?-ალექსანდრეს მიუბრუნდა იმან კი ქურთუკი აიღო და სახლიდან გავარდა.
-კატო ნიტა ვინ არის?-ვკითხე როცა დავმშვიდდი
-მარი იცი..-შეყოვნდა
-ორივე რატო არიდებთ ამაზე საუბარს თავს. რა ხდება ალექსანდრეს გარშემო?
-მარი ნამდვილად გინდა ამის მოსმენა?
-კატო მეღადავები ხო?
-მოკლედ ნიტა იყო ალექსადრეს შეყვარებული...
-და ეხლაც იმასთან დადის-შევაწყვეტინე
-დამაცადე. ალექსანდრეს შეყვარებული იყო. ერთმანეთი უყვარდათ და ბედნიერები იყვნენ მაგრამ როგორც არმოჩნდა ნიტას მარტო ფული სდომებია. წავიდა. ალექსანდრე სიგიჟედე იყო შეყვარებული. როცა ნიტა წავიდა გიჟს დაემსგავსა. დიდხანს რო არ გავაგრძელო ალექსანდრე გადაირია. მერე მამამ გადაწყვიტა ცოლი უნდა მოიყვანოსო. ნიტა 2 წლის წინ წავიდა, დაახლოებით ერთი წლის წინ კ სადღაცას გნახა. მას მიგამსგავს გადაირია გინდათუარა ნიტა დაბრუნდაო. დაგყვებოდა. გითვალთვალებდა. ვერ დავარწმუნეთ რო სხვა ადამიანი იყავი. ქეთის ელაპარაკა. მან ფფული ახსენა ალექსანდრემ კი მას მილიონი მისცა მაშინვე. მერე გადაწყვიტა უფრო გაეწვალებინე და მგონი შენ უკეთ იცი ბოლო წელი როგორ გაატარე.მერე ფსიქოლოგთან გვყავდა და მოვიდა აზრზე. როცა ნიტას გიწოდებდა შეუყვარდი და შენ ცოლად მოყვანაზე უარი აღარ უთქვამს. როცა საავადმყოფოში იყავი მაშინ საღ ჭკუაზე დაბრუნდა.
-მე მითხრა რო არ უნდოდა თავიდან ჩემი ცოლად მოყვანა
-ცდილობდა ეს არ გაგეგო რადგან იცოდა რო დიდი დარტყმა იქნებოდა შნთვის
-აჰა! ფულიანი ბიჭია და რომელ გოგოსაც უნდა იმას იყიდის და შეიყვარებს როგორც სხვას.
-მარი მაშინ სრულ ჭკუაზე არ იყო.
-თუ გამოკეთდა იმ გოგოს სახელს რატო ბოდავდა წეღან?
-არვიცი.
-რატო თავიდანვე არ მითხარით?
-შენი დაკარგვის შეეშინდა.-ხმას ვერ ვიღებდი
შუა დღემდე ვმეცადინეობდი. ალექსანდრეც არ ჩანდა. ჩამეძინა და როცა გამეღვიძა უკვე საღამო იყო. ალექსანდრე კი ჯერ კიდევ არ დაბრუნებულა. ქვემოდან უცნაური ხმები ისმოდა გეგონებოდათ ვინმე მოკვდა და გლოვობენ. ამის გარდა სიტყვებიც ნათლად ისმოდა რადგან ხმამაღლა მოსთქვამდნენ
-მარის რა ვუთხრათ?-იკითხა კატომ. ნეტა რა ხდება
-ვუთხრათ რო სადმე გაემგზავრა დასამშვიდებლად.- უპასუხა თემომ
-კაი მაშინ თემო შენ დარჩი ჩვენ ალექსანდრესთან წავალთ საავადმყოფოში.-სადო რა
-კარგი-თქვა კატომ და კარები გაიკეტა. ალექსანდრეს რაღაც შეემთხვა.რაღაც ისე არ არის.ღმერთო მიშველე.
-თემოოოო-დავიყვირე და ცრემლები წამომივიდა
-მარი შენ გაიღვიძე.. ხოო...ისაა.
-თემო ალექსანდრე სად არის? რა ხდება-ვკითხე ატირებულმა
-მარი ის..-ვერ ამბობდა სათქმელს
-რა მოუვიდა
-ავარიაში მოყვა
-არ არსებობს ღადაობ ხოო-უარესად ავტირდი-მასთან წამიყვანე
ალექსანდრე ორი კვირაა უკვე კომაშია. დავიღალე უკვე ამ ყველაფრით. ახლა ყვირილი ყველაზე მეტად მინდოდა. ყველაფერი თეთრად იყო და მეც ვყვიროდი ბოლო ხმაზე.
-ღმერთო არაააა
-რაიყო მარი?-წამოყო თავი ბალიშიდან ალექსანდრემ
-არაფერი სიზმარი ყოფილა. მე უბრალოდ ცუდი სიზმარი ვნახე. არაფერია.
-გასაგებია. დღეს სკოლაში არ წახვალ.
-ვითომ რატო?
-ექიმთან მივდივართ
-გასაგებია.
-დღეს ფეხზე უნდა დადგე.
-მგონი აჭარბებ-ვუთხარი სიცილით
და აი ჩვენც ვართ საავადმყოფოში. ამდები ხანი ჯდომისგან ძალიან მოვიწყინე.
-ალექსანდრე თუ რამე დამიჭირე.
-ნუ გეშინია. თან ხო იცი ჩემი იმედი არ უნდა გქონდეს.-მითხრა სასაცილოდ
-საზიზღარო.-ვუთხარი და პირველი ნაბიჯი გადავდგი-არ არსებობსსსსსს
-ნელა არსად გვეჩქარება.-მისი სიტყვები მამხნევებდა. თითქმის მივაღწიე. ოღონდ ეხლა არა..
-ალექსანდრე-დავიძახე და ინერციით მისკენ წავედი. რო არ დავეჭირე ეხალა გაშლართული ვიქნებოდი იატაკზე.
-ჩემი ბატი.-თქვა სიცილით.
-კაი ერთი. ერთხელ კიდე ვცადოთ.-მეორე ცდაზე გამიმართლა და გავიარე მარტომ ეს მცირე მაგრამ ჩემთვის მნიშვნელოვანი გზა. ამ დროს შემოვიდა ოთახში დედაჩემი და მამაც მოჰყვა.
-მარი შენ..-დედას უკვე ცრემლები მოსდიოდა.
-ხედავ დე ყველაფერი არ გამოგიტოვია. შენ ხედავ როგორ ვიწყებ სიარულს.
-ცანცარავ. მოვიდა და ჩამეხუტა.
-და წაქცევა უკვე მოასწრო ძლივს მოვასწარი დაჭერა-თქვა ალექსანდრემ და გაუღიმა
-დედას ბატიიი-დაიწყო დედამ
-რა ყველა ბატს მეზახით ხალხო ცოტახანში ჭყვიტინს დავიწყებ მგონი.
და აი უკვე ორი კვირა გავიდა და დღეს პირველად გადავდგი ყველას და ყველაფრისგან დამოუკიდებლად პირველი ნაბიჯები.
-ოპაააა. ეხა დაიწყო. ამას ვერ გაააჩერებ სახში-უთხრა თემომ ჩემ ბიჭს

-აეეე საჭესთან მე ვჯდებიიი.-დავიწყე ლაპარაკი
-კაი ერთი და იცი ტარება?
-რათქმაუნდა საყვარელო. მომე გასაღები.-ვუთხარი და ხელი გავუწოდე
-მართვის მოწმობა არ გაქვს მარიამ.
-თემო რო გთხოვე ხო მომიტანე?
-კი.
-ხოდა ერთხელ და სამუდამოდ მოვშორდეთ საავადმყოფოებს რა თორე აღარ შემიძლია-ვთქვი და ჩავხტი მანქანაში.ალექსანდრეც გვერძე მომიჯდა.
-საით ბატონო ალექსანდრე?
-თბილისი მოლში-მითხრა მშვიდად
-კარგი-ვუთხარი და მანქანა დავძარი.-და იქ რა გინდა?
-უნდა ვიშოპინგოთ.
-ისევ შარვალ-კოსტუმი უნდა იყიდო?-ვკითხე მობეზებით
-არა კაბები
-ჰა ჰა ჰა ჰა ჰა, შენ კაბა რად გინდა?-ვკითხე გულუბრყვილოდ.
-მარი მართლა სულელი ხარ თუ თავს იდებილებ. შენთვის უნდა ვიყიდოთ რაღაცეები
-არ მინდა არაფერი კაი რა-ვუთხარი და მანქანის მობრუნება ვცადე.
-არ გაბედო და უკან არ დაბრუნდე. მალე თბილისი მოლში-თქვა მკაცრად
-ალექსანდრე მე არ....
-ხმა!
-ალექსანდრე არ მინდა არაფრის ყიდვა კარგიი?-ვუთხარი და მანქანა გავაჩერე
-შენ არ გინდა მე მინდა.
-რას ნიშნავს შენ გინდა რო ვამბობ არას ესეი...-და ვიგრძენი მისი ტუჩების შეხება.
-დაქოქე მანქანა და წავედით.
-კაი ხო ჯანდაბას
როგორც იქნა მივედით დანიშნულების ადგილზე
-ალექსანდრე ხო იცი არა რო ჩემთვის დატვირთვა და ბევრი სიარული არ შეიძლება.
-მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრა სანამ ხტუნაობას დაიწყებდი და კიდე სანამ მანქანას ასე კარგად მართავდი ასე რომ წამოდი კატო გველოდება.
ძალიან ბევრი კაბა აარჩია და-ძმამ. მერე შარვლებზე გადავიდნენ მერე მაისურებზე მერე სამკაულები. ამის მერე დიდი ფარფაშა კაბები ამკიდეს და გასახდელისკენ გამიშვეს. ამდენი რამ ცხოვრებაში არც მქონია და არც ერთ დღეს ჩამიცვამს. და აი რა მოხდა იმ დღეს
-ალექსანდრე ეს კაბა არ მომწონს!-დავიწყე წითელ ზურგზე მთლიანად ამოღებულ და მოკლე კაბაზე წუწუნი.
-გიხდება რა გინდა.მშვენიერი ტანი გიჩანს.
-კაი და სად უნდა ჩავიცვა?-ვკითხე დაინტერესებულმა
-მაგალითად კლუბში ამ საღამოს რო წაგიყვან.
-რა მინდა კლუბში ბიჭოოო?-დავიწყე ხმამაღლა სიცილი
-დღეს თოკოს დაბადების დღეა და ავღნიშნავთ.

-აააა და იმას უნდა აღნიშვნააა?
-უნდა თუ არა არ მაინტერესებს. მაგისმა გლოვამ წაიღო ტვინი.
-სალოც ცუდ დღეშია.
-სალო რატო? არ მითხრა რო..
-არ იცოდი შენნ? ოხ მარი რა რო არ იცი რატო ტლიკინებ?-დავუწყე საკუთარ თავს ჩხუბი
-რა ხდება?
-სალოს თოკო მოსწონს მარა თავიდან ანისთან იყო ის ვაჟბატონი ეხა კიდე იმას მისტირის.
-გასაგებია.
-არსად არაფერი თქვა თვითონ მოაგვარონ.
როგორც იქნა მივაღწიეთ სახში და დასვენების საშუალება მომეცა.
-ალექსანდრე მე ცოტახანს უნდა დავიძინოოო.-ვუთხარი და ოთახში ავედი.საწოლში გემრიელად მოვკალათდი და თვალები დავხუჭე. უკნიდან ალექსანდრე ამეკრო და ჩამიხუტა
-გითხარი რო მიყვარხარ?-დაიწყო მან
-კი თან ძალიან ბევრჯერ.
-მერე?
-რა მერე? რა გინდა ალექსანდრე?
-არაფერი რა უნდა მინდოდეს. მარტო ერთხელ მაკოცე.
-კაი ერთი. ვითომ რატო? რისთვის დაიმსახურე.-ამაზე წარბები ზემოთ აზიდა
-მოდი გავიხსენოთ შენი სუსტი წერტილი-უკვე ცუდად იყო ჩემი საქმე.
-არ გაბედოოოო...-ვუთხარი მაგრამ ვინ მოგისმინა-ალექსანდრეე. გთხოვვვ გაა....ჩერ..დიიიიიი კაი რააა-ვუტხარი და ფრჩხილები მკლავზე ჩამოვუსვი. ამან ღუტუნი იცის და რა ვქნა მე?
-კაი რა მარი მეტკინა!-დაიწყო წკმუტუნი
-იმედია აცრილი ხარ ცოფზე?
-აჰაა ეგრე არა?-მითხრა და ლოგინიდან ადგა. ჩემ მხარეს წამოვიდა
-რას აკეთებ ალექსანდრე-მაშინვე ამიტაცა ხელში
-შენ მაცადე.
-არა გთხოვ არ გინდაა-ვუთხარი მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად აბაზანაში შემიყვანა და ცივი წყლის ქვეშ დამსვა.
-შე დეგენერატო მცივააააააა თბილი წყალი მაინც ჩართეეე.
-კაი-მითხრა და ცხელი წყალი მოუშვა თვითონაც სველდებოდა.ვიდექით ასე გაშეშებულები. ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და საკოცნელად წამოვიდა. ისეთი თვალებით მიყურებდა ვერ შეეწინააღმდეგებოდ. და აი შემეხო მისი მარწყვივით წითელი ტუჩები. გადავეშვი სხვა სამყაროში. იქ სადაც ჩვენს გარდა არავინ იყო. ხელები წელზე მომხვია და მთელი გრძნობით ვკოცნიდით ერთმანეთს.კედელს მივეყრდნე და ალექსანდრეც ჩემთან ერთად დაფრინავდა ღრუბლებში. ეხლა მივხვდი რას ნიშნავს სიყვარული მაგრამ სიტყვებით ვერ გადმოვცემ. ახლა კი ცოტა თამაშის დროა. დავუსხლტი ხელიდან და ოთახში გამოვვარდი მარა რად გინდა კარები დაკეტილი იყო. კარებთან მოვტრიალდი და მომამწყვდია ბატონმა ალექსანდრემ თავის მკლავებში. სიცილი დაიწყო
-რა გაცინებს დეგენერატო სულ სველები ვართ.

-მერე რა მოხდა.-მითხრა ისევ სიცილით.
-კარგი რა ალექსანდრე გამიშვი გამოვიცვალო თორე გავცივდები და შენც იგივეს გირჩევ. ჯობია ჩაიცვა.
-კარგი.-მითხრა და ხელები გამიშვა
-გადი უნდა გამოვიცვალო.
-მარი იცი მკვირვებ! შენი ქმარი ვარ. შენთან მძინავს, გკოცნი და რისი გრცხვენიააა?
-ალექსანდრე მოშორდი აქედან
-არა-მითხრა მტკიცედ.
-კარგი.-ვუთხარი ამაყად და სააბაზანოში შევედი.ტანი გავიმშრალე, მოკლე მკლავიანი მაიკა და მოკლე შორტი ჩავიცვი და გამოვედი. სისველე ისევ ვიგრძენი რადგან ალექსანდრე დამხვდა კარში და ისე ჩამეხუტა თითქოს სადმე გავიქცეოდი.-შე სულელო ადამიანო კარგი რა ალექსანდრე გამიშვი-გავთავისუფლდი მისი მკლავებიდან და ოთახიდან გავიქეცი. მთელ სახლში დავრბოდით ბოლოს მისაღებ ოთახში დამიჭირა.
-რატო გამირბიხარ?
-არ გაგირბივარ.
-აბა ეს რა არის.
-კარგი რა უნდა მოვემზადოთ. თან გოგოები მოვლენ მალე. აიღე ტილო და წადი გამშრალდი მეც გამოვიცვლი.-როგორც იქნა ორივე მშრალები ვართ. ავიღე ჩემი ნოუთბუქი და ეგრეთ წოდებული “facebook.com”_ში შევედი.ლოგინზე მოვკალათდი და სტატუსების თვარიელება დავიწყე ალექსანდრეც რაღაც საბუთებბის თვარიელებაში იყო გართული.-ეს ბო*ი. არ უნდა გაუნგრიო ეხა თვყბა და არ უნდა გადააბა ფეხებით თავის კა*პა დაქალეზე?
-რა ხდება-მკითხა ალექსანდრემ
-ანი წერს რო ვისაც არ გევასებით და განსაკუთრებით შენო მე ომნიშნა ჯანდაბამდე გზა გქონიათ მე მაინც ჩემსას მივაღწევ და ცხოვრებას დაგინგრევთო თითოეულ თქვენგანს ვინც მე ბედნიერება მომპარაო.
-ესეიგი საკუთარ თავს ისჯის-მითხრა ალექსანდრემ კმაყოფილმა
-ეგ როგორ ჭკუის კოლოფო?
-თვითონ დაიღუპა თავი. მაგაზე ნუ ინერვიულებ დეგენერატია ვიღაცაა.
-კაი მე რამეს გავაკეთებ და ვჭამოთ.
-და რას გააკეთებ?
-კარტოფილს შეგიწვავ.-ვუთხარი და სამზარეულოში ჩავედი. სულ ცოტაც და მზად იქნებოდა
-ალექსანდრე მოდიიიი-გავაწყვე მაგიდა ორ კაცზე და დავუძახე. ხმა არ გამცა-სად არის ეს ბიჭი?-ჩვიბურტყუნე ჩემთვის და ოთახში ავედი-კარგი რა ეხლა უნდა ჩაგძინებოდა მაინც და მაინცც?-ვუთხარი ჩუმად და პლედი უნდა დამეფარებინა როცახელი დამავლო და ლოგინზე წამომაკოტრიალა.
-შე არასწორო ხმა რატო არ გამაგონე?
-არ მშია!
-მე კი ძალიან მშია და გამიშვი რო ვჭამო
-არ გაგიშვებ!-მითხრა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა
-ალექსანდრე გეყოს!-ვუთხარი და ადგომა ვცადე

-ისეთი გემრიელი ტუჩები გაქვს მინდა სულ გკოცნიდე და გვერდით მყავდე
-მეც მინდა სულ ერთად ვიყოთ მაგრამ მშია.
-კაი წამო-მითხრა და დაბლა ჩავედით.მაგიდასთან დამჯდარმა მკითხა-იმედია არ მოვიწამლები
-ნუ გეშინია ჩემო სიცოცხლეეე.
ჭამა დავასრულეთ, მაგიდა ავალაგე, ჭურჭელი დავრეცხე და ხელებს ვიმშრალები როცა უკნიდან ალექსანდრეს სურნელი ვიგრძენი.ცოტა ხანს ასე ვიდექით ჩუმად. მერე თავისკენ მიმატრიალა. ორივე ტუჩი დაამიკოცნა, წელზე ძლიერად მომხვია ხელები და თავი ჩემს თმებში ჩარგო.
-ალექსანდრე-ვუთხარი მშვიდად
-ჰოუ
-რამე კინოს ვუყუროთ რაა?
-მაგალითად
-შენ აარჩიე
-კაი-როგორც ჩანს ამ ვაჟბატონს საშინელებათა ფილმები უყვარს.
-რამე კომედიური უნდა ჩაგრთო.
-ვიცოდი რო ასეთი კინოები არ გეყვარებოდა და გოგოების უმეტესობა ასეთ ფილმებს შიშით უყურებენ
-მაგრამ მე გამონაკლისი ვარ.-ფილმი ახალი დაწყებული იყო-აჰ აჰ აჰ აჰა ჰა დაინახე ალექსანდრე როგორ წააცალა თავიიი. ღმერთო რა სასაცილოააააა.
-შენ რა ასეთ ფილმებზე სიცილით კვდები?
-მე განსხვავებული ვარ გენაცვალეე.-ვუთხარი სიცილით.ჩავეხუტე ალექსანდრეს დივანზე მოვკალათდით და ასე დაწოლილებს ჩაგვეძინა. სიზმარიც კი შესანიშნავი ვნახე. ყველაფერი შავად იყო. მხოლოდ მე და ალექსანდრე ვიყავით. მხოლოდ ჩვენ და არაფერი სხვა. ჩვენ და უსასრულობა მაგრამ როგორც გავარკვიე უსასრულობასაც ჰქონია დასასრული. რადგან ვიღაცის ხმამ გამღვიძა. იმის ხმამ ვინც სიცილით კვდებოდა...


იმედია მოგეწონებატ. მიყვარხართ ყველაააა :* <3