თბილიში საღამოთი დაბრუნდნენ, თორნიკემ ჯერ ლიზა და თიკა მიიყვანა სახლში მერე კი სხვები, დაემშვიდობნენ ერთმანეთს. სახლში დაღლილი შევიდნენ, ანასტასია სახლში დახვდათ, ორივე გულში ჩაიკრა და ჩაკოცნა. მისაღებში წავიდნენ და ჩამოჯდნენ.
- დაიღალეთ გოგოებო? ყავას ხომ დალევთ თუ გშიათ?
- არა, დეე, მხოლოდ ყავას დავლევ მე, გზაში ვჭამეთ. ცივ ყავას თუ გააკეთებ გამახარებ.
- მეც მხოლოდ ყავას დავლევ.
- კარგით ახლავე. - მათ სახეებზე ეცინებოდა ტასოს. სამზარეულოში გაუჩინარდა, ცივი ყავა ნაყინით მოამზადა და ტკბილეულთან ერთად გამოუტანა.
- ასე მალე რატომ ჩამოხვედით ?
- თორნიკეს, ტყუპების მეგობარს, საქმე გამოუჩნდა და ჩვენც წამოსვლა გადავწყვიტეთ- თაკომ უპასუხა.
- აუ, დე იცი რა სილამაზე იყო ?! ზღაპარში მეგონა თავი. - თვალები უბრწყინავდა ლიზას.
- ხო ვიცი, ძალიან ლამაზი კუთხეა. - გაეღიმა წარსულის გახსენებისას. კარზე ზარის ხმა გაისმა.
- მე გავაღებ დეე.. - ლიზა წამოდგა, ზღურბლზე კი მონატრებული მამა დაუხვდა, ძლიერ მოეხვია მამაკაცს, მანაც ხელები შემოხვია და თავზე აკოცა. მისაღებში შევიდნენ.
- როგორ ხარ მამიკო? კარგი დრო გაატარეთ ?
- კი მაა, ძალიან მაგარი იყო.
- თაკო, როგორ ხარ? მოგეწონა ჩვენი სახლი და სვანეთი ? - თბილად გაუღიმა გოგონას.
- კი, ძალიან ლამაზი ბუნებაა, სახლი კი მყუდროა.
- დღეს საღამოთი სამივე უნდა გაემზადოთ, წვეულებას ვაწყობ სადაც ჩემს ბიზნეს პარტნიორებს და საზოგადოებას გავაცნობ თქვენს თავს.
- აუ, რა საჭიროა მაა, არ მიყვარს მსგავსი წვეულებები. - აწუწუნდა პატარა ბავშვივით ლიზა, ფეხების ბაკუნიღა აკლდა.
- ამ ერთხელ კარგი ? - სიცილით უთხრა შვილს.
- კარგი ხო.. - ენა გამოუყო.
- შენს ბავშვებსაც უთხარი, მძღოლს გამოგიგზავნით რვა საათისთვის.
- კარგი, ეხლა უნდა წავიდე გამოვიძინო იქ, რომ არ ჩამომეძინოს. - სიცილით უთხრა, აკოცა მშობლებს და კურტუმის ქნევით ოთახში გაუჩინარდა. შხაპი მიიღო, მაიკა გადაიცვა და დაწვა.
- გაიღვიძე ლიზა, შვიდი საათია, მომზადებას ვერ მოასწრებ.
- მეძინებაააა.. ცოტახანი რაა.. - წუწუნი დაიწყო და საბანი თავზე გადაიფარა.
- ადექი მიდი გავდივარ. - სიცილით უთხრა ანასტასიამ და ოთახი დატოვა.
წყალი გადაივლო, თავი მოიწესრიგა და ოთახში დაბრუნდა. ლურჯი კოჭებამდე კაბა აარჩია, რომელიც წელზე ჰქონდა გამოყვანილი, ფორმებს კარგად უჩენდა. ცალ ფეხზე შეხსნილი ბარძაყამდე, წინ კი ჭიპამდე ჩახსნილი, მისი დიდი მკერდის გამო, ძალიან ლამაზად ჰქონდა ტანზე. ფეხზე შავი მაღლები შეუხამა. თვალებზე მუქი ლურჯი ჩრდილებით შეიღება, მის შავ თვალებს უფრო ამუქებდა, გრძელი წამწამები ტუშის მეშვეობით უფრო დაიგრძელა, წითელი ტუჩსაცხი გადაისვა და მზად იყო. სარკის წინ დატრიალდა, საკუთარ ანარეკლს თვალი ჩაუკრა, შავი კლადჩი აიღო და ოთახი დატოვა.
- დედიკო რა ლამაზი ხარ. - თბილად გაუღიმა და აკოცა შვილს.
- თქვენც დეე..
ანასტასიას გრძელი, შავი კაბა ეცვა, წელზე ამოღებული. ფეხზე წითელი ფეხსაცმელი და ამავე ფერის კლადჩი ეჭირა. სადა მაკიაჟი გაიკეთა, თმები კი აწეული ჰქონდა.
თაკოს კლასიკური, შავი ნაჭრის შარვალი და თეთრი პერანგი აარჩია. ღია ცისფერი ჩრდილები გაიკეთა, მის ღია ცისფერ თვალებს უფრო ღიას აჩენდა. თმები კი ცხენის კუდივით შეუკრია.
მძღოლმა ზუსტ დროს მოაკითხათ, მანქანაში ჩასხდნენ და რესტორანში წავიდნენ . იქ მისულებს ირაკლი შესასვლელთან შეეგებათ, შავ შარვალ- კოსტუმში იყო გამოწყობილი, შიგნიდან თეთრი პერანგი ეცვა და ძალიან სიმპატიური იყო, მათი დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა და გადაკოცნა. ერთად შევიდნენ დარბაზში. პროჟექტორმა მათი სხეულები გაანათა და ყველას ყურადღება მიიპყრეს, ჟურნალისტები სურათებს უღებდნენ. შუაგულისკენ წავიდნენ, თაკო მეგობრებთან მივიდა. ირაკლიმ მიკროფონი მოიმარჯვა და ყურადღება მოითხოვა.
- მადლობას გიხდით მობრძანებისთვის, მინდა გაგაცნოთ ჩემი მომავალი მეუღლე ანასტასია დანელია და ჩვენი ქალიშვილი ელიზაბეტ სამხარაძე. - გაბრწყინებული თვალებით უყურებდა მათ და თითოეულ სიტყვას სიამაყით წარმოსთქვამდა. - წლების წინ საუბედუროდ ჩვენი გზები გაიყო, მაგრამ ჩვენ კვლავ შევხვდით ჩემი შვილის წყალობით ერთმანეთს, მან მე სიკვდილისგან მიხსნა. მინდა გაგიზიაროთ ჩემი სიხარული და კარგი დროის ტარება გისურვოთ.
ყველა გაკვირვებული უყურებდა, ზოგიც იზიარებდა მათ ბედნიერებას, ზოგს კი არც აინტერესებდა. ბნელ კუთხეში მდომი ქალი კი, ამაზრზენი სახით უყურებდა, მის თვალებში ბოროტების სხვივები ანათებდნენ. ჟურნალისტები თითოეულ სიტყვას იწერდნენ, გაზეთების ასაჭრელებლად.
ირაკლი, ყველას აცნობდა ქალიშვილს, ყველა ღიმილით ხვდებოდა დედა-შილს. ლიზას ასეთი ცერემონიები არ უყვარდა, ცოტახნით ბაღში გაიპარა და სკამზე ჩამოჯდა. საზურგეს თავი მიაყრდნო და ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას შეჰყურებდა. ჩახველების ხმა მოესმა, ადრესატის მხარეს გაიხედა და თორნიკე ნაროზაული დახვდა.
- ქალბატნო ექიმო, აქ რას აკეთებთ?
- მგონი კარგად ხედავ, უბრალოდ მარტო მსურს ყოფნა. - აგრძნობინა, რომ ზედმეტი იყო.
- მეც მსურს აქ ყოფნა. - მის სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია და მის გვერდით ჩამოჯდა.
- კარგი, მაშინ მე წავალ. - ფეხზე წამოდგა, ზურგი აქცია, წასვლას აპირებდა როდესაც თორნიკემ ხელი ჩასჭიდა და ზედ აიკრა. ცალი ხელი წელზე ჰქონდა შემოხვეული, მეორე კი თმებში შეუცურა, თავისკენ მიიზიდა და ბაგეებს წაეტანა. კოცნიდა მომთხოვნად და ვნებიანად. ჰაერის უკმარისობის გამო მოშორდა და მწარე სილაც მიიღო.
- შენ.. შენ.. იდიოტო ამას როგორ ბედავ ! საყვარელი ქალი მყავსო და მე მკოცნი ?! თუ კარგი გასართობი ნახე ჩემი სახით?! - თვალებიდან ნაპერწკლებს ისვრიდა, თან ცდილობდა ბიჭის მარწუხებიდან თავი გაენთავისუფლებინა.
- ჰმ, მე ვთქვი ეგ და არ მახსოვს?! - ღიმილ შეპარული მზერით დასცქეროდა ზევიდან, თან ართობდა სიბრაზეში შეპარული ეჭვიანობა.
- დიახ! ზუსტად შენ თქვი! ხელები მომაშრე ახლავე!
- აბა დავფიქრედე.. - ნიკაპთან ცალი ხელი მიიტანა და ფიქრის იმატაცია გაითამაშა. - არა, ეგ არ მითქვამს, ცილს მწამებ ქალბატონო ექიმო. მე ვთქვი მიყვარს თქო! რატომ მგონია, რომ ეჭვიანობ? - მოჭუტული თვალებით უყურებდა.
- მოჩვენებები დაგწყებია, ბატონო გამომძიებელო. - თვალი ჩაუკრა და ირონიულად გაუღიმა.
- ჰოო?! ეჭვი მეპარება, მაგრამ იყოს როგორც გინდა. ახლა კი, ერთ ადგილას წავალთ მე და შენ!
- არსად ვაპირებ მე წამოსვლას! ხელი შემიშვითქო! - კოპები შეკრა.
- ჰოპ.. - ორივე ხელი საჯდომთან მოჰკიდა და მხარზე გადაიდო, საჯდომზე ცალი ხელი მოსცხო. - ვაა, რა მკვრივი საჯდომი ჰქონიათ ექიმებს. - სიცილით უთხრა თან უკანა გასასვლელისკენ მიჰყავდა.
- იდიოტობის განსახიერებავ, სკალპელით დაგაჭრი სათითაო თითს თუ ხელს არ გააჩერებ, დამსვი ეხლავე! - ყვიროდა, ხელებს და ფეხებს ერთნაირად იქნევდა.
- ჩშ, ნუ წიოკობ მარტის კატასავით რაა, თავი ამტკივდა! - კიდევ მოსცხო.
- ხელები გააჩერე! - მისი სახე, რომ დაენახა, პომიდოროვით წითელი იყო. მანქანასთან მივიდნენ, შიგნით ჩასვა და კარები ჩაუკეტა, რომ არ გადმოსულიყო, თვითონ მოუარა და რულს მიუჯდა.
- სად მიგყავარ ხომ არ გაგიჟდი?! ინერვიულებენ, რომ ვერ მნახავენ.
- ნუ ღელავ, ვინც საჭიროა იცის..
გზაში არაფერი აღარ უთქვამს, საზურგეს მიეყრდნო და თვალები დახუჭა, სალონში გაჯერებულ მის სურნელს ღრმად ისუნთქავა.
მანქანა სასტუმროს სადგომზე გააჩერა, სწრაფად გადადის ბიჭს არც ელოდება, გრილი ჰაერი სახეზე ელამუნება, თითქოს მდგომარეობას უმსუბუქებს. მასთან ახლოს მიდის, უფრო და უფრო უახლოვდება, ხელს მის თითებში ხლართავს და თან მიჰყავს. ლიფტში შედიან, ლიზა მის სიახლოვეს ვერ იტანს, თითქოს მის ფილტვებს ჰაერი არ მიეწოდებოდეს. ოთახში შედიან, კარს თორნიკე ხურავს. მისაღებში ავეჯი არ არის, ერთი დიდი მაგიდა დგას სადაც უამრავი ტილოა მოთავსებული, გვერდით კი მოლბერტი დგას.
ახლოს მიდის და გაოცებული შეჰყურებს ტილოებს სადაც ყველგან თვითონ არის გამოსახული, სხვადასხვა ფორმაში. ზოგ სურათში იღიმოდა, ზოგში სიბრაზისგან თვალები უელავდა. უცქერდა ნახატებს და სრული სიცხადით წარსულში მოგზაურობდა. ერთ - ერთ ნახატზე პირველი შეხვედრა იყო გადმოტანილი, რომელიც არც კი ახსოვდა, მის მეხსიერებას დავიწყებული ჰქონდა. მწვანე ჭაობის ფერი, თვალები აღუდგა თვალწინ, პირველი შეჯახების დროს, რომ მიიქცია მისი ყურადღება. თორნიკეს არსებობაც კი დავიწყდა.
ტილოებს უყურებდა და პირველად ხედავდა ზუსტ ანარეკლს, თითქოს საკუთარი თვალების ელვარებას ხედავდა, თითქოს სარკე იყო სადაც ზუსტი ანარეკლი იკვეთებოდა და მის გრძნობებს გადმოსცემდა. შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ქაღალდს დატოვებდა და გაცოცხლდებოდა ის დრო. აქამდეც ბევრჯერ დაუხატიათ, მის თაყავნისცემლებს, მაგრამ ზუსტად ვერც ერთი უხატავდა თვალებს.
- ეს.. ეს.. რა არის? - ძლივს ამოიჩურჩულა გაოგნებულმა ლიზამ.
- გახსოს ჩვენი პირველი შეხვედრა, კაფეში?! არამგონია გახსოვდეს, მაგრამ მე მახსოვს. ზუსტად ხუთი წლის წინ, პირველად ჩამივარდა გულში, შენი დიდრონი შავი თვალები. ძილშიც კი არ მაძლევდი მოსვენებას, მეღვიძებოდა და ვხატავდი თითოეულ ნაკვთს. პირველად მაშინ აღმოვაჩინე ხატვის ნიჭი, რომ მქონდა. როდესაც მომენატრებოდი, აქ მოვდიოდი, დავჯდებოდი და მათ ვუყურებდი. გამომძიებელი ვიყავი, მაგრამ ვერ გიპოვე, ვერსად გიპოვე, არადა ბევრი გეძებე. ვინანე, ვინანე სახელი, რომ არ გკითხე. ზუსტად იმ ინციდეტიდან ოთხი წლის მერე, სავაჭრო ცენტრში დაგეჯახე, მეგონა მეჩვენებოდი, როგორც ყოველთვის, მაგრამ ნამდვილი იყავი. მეტკინა, ძალიან მეტკინა, რომ ვერ მიცანი, არ ვიყავი შენთვის ისეთი მნიშვნელოვანი, როგორც შენ ჩემთვის. მერე ჩემს თავზე გამეცინა, რატომ უნდა დაგმახსოვრებოდი. სიკვდილისგანაც შენ გადამარჩინე, მფარველ ანგელოზად მომევლინე. შენს გვერდით, რომ გავიღვიძე თავი სიზმარში მეგონა, ისე მინდოდა მთელი გულით ჩაგხუტებოდი და მეყვირა, რომ მთელი ჩემი არსებით მიყვარხარ, მაგრამ ისე წავედი არაფერი გითხარი. ვიცოდი, რომ ჩემთვის იყავი გაჩენილი და მაინც შევხდებოდით ერთმანეთს. - მთელი არსებით გააბედნიერა თორნიკეს სიტყვებმა ელიზაბეტი, ვერ იჯერებდა ამ ყველაფერს თუ მას ეუბნებოდა, მთელი არსება ფერადმა სხვივებმა მოიცვა და საბოლოოდ შეკრეს მძლავრი კონა, რომელიც თორნიკესთან ერთად იარსებებდა. - შენი პირველი ნახვის შემდგომ, ხატვა იმაზე მნიშვნელოვანი გახდა ჩემთვის, ვიდრე ჩემი ცხოვრება უშენოდ. შენი დახატვის დროს სხვა სამყაროში ვაღებდი კარს, სადაც მხოლოდ მე და შენ ვიყავით.
ყველაფრი სხვაგვარ ელფერს იღებდა იქ, იმ კედლებში სადაც ერთ დროს მხოლოს თორნიკეს სიყვარული ტრიალებდა. სადაც ეხლა ლიზას და თორნიკეს სიყვარული იდგამდა ფეხს.
მასთან ახლოს მივიდა გოგონა, ხელები კისერზე შემოსჭიდა და მთელი გრძნობდით ეამბორა ბაგეებზე. ამ დროს უბრალოდ ,, მიყვარხარ’’ თქმა ზედმეტი იყო, ეს კოცნა ყველა ფერად გრძნობას იტევდა.
- იცი რა მსურს ახლა? ყველაფერი და ყველა სურვილი შენთან მოდის და ერთნიანდება, მხოლოდ შენ მჭირდები, სმუდამოდ უნდა სრულდებოდეს ეს სურვილი.
მათი თვალები ვნებისგან აკიაფებული, გოგონას აწითლებული ღაწვები, მთრთოლვარე ბაგეები და გულისცემა, რომელიც მამაკაცის ბედნიერებისგან მხტუნავ გულსაც, კი აჯობებდა დარტყმების რაოდენობით.
პერანგს სხეულიდან აგლეჯს, როგორც კი ეხება სხეულზე, თორნიკე თავშეკავების უნარს კარგავს და კაბას მთლიანად აშორებს სხულიდან, ნაჭერი შრიალით ეცემა იატაკს. მამაკაცი მის მთრთოლვარე სხეულის გარდა ვერაფერს აღიქვამს. თვალები ებინდება, სისხლი ისე აწვება საფეთქლებს თითქოს გადმოსკდომა სწადიაო.
საწოლზე აწვენს, თან კოცნას არ სწყვეტს. მსუბუქი კვნესის ამოძახილი ისმის ოთახში. ამ ჟესტით კმაყოფილი მის მოფერებას განაგრძობს. სხეულის თითოეულ მილიმეტრს უკოცნის და მისით ვერ კმაყოფილდება. მკერდზე აკრავს ტუჩებს, რამდენიმე ადგილზე კოცნის, გაბურცულ ძუძუსთავებს ტუჩებს შორის იქცევს, ენისწვერით მის გაღიზიანებას ცდილობს. ლიზას ხმამაღალ კვნესას, მისი ოხვრა მიჰყვება თან.
ხელს მუცლიდან საცვალში უცურებს, თან მისი სხეულის შესწავლას არ წყვეტს. სხეული უფრო ეჭიმება, ფეხების შეერთებას ცდილობს, მაგრამ ფეხებს შუა ხელებს უცურებს და საშუალებას არ აძლევს, მის სახელს კვნესის დაბალი ხმით და თითებით მხრებს მიუყვება და თმაში აცურებს, მისკენ ქაჩავს და ბაგეებს უკოცნის.
კოცნით აღწევს დაჭიმულ მუცელთან, ჭიპის გარშემო კოცნის კვალს უტოვებს, მსუბუქად კბენს და ტუჩებს შორის იქცევს კანს, შემდეგ დაწითლებულ ადგილას ენის წვერს უსვამს. წელი ეზნიქება, მის სახელს კვნესას აყოლებს, ტერფებს ნაზ მატერიაზე ასრიალებს.
კვლავ მის ბაგეებს ეტანება, მთელი ვნებით კოცნის, ენას კბილს ანაცვლებს, სანამ სისხლის მლაშე გემოს არ შეიგრძნობს.
უკანასკნელ მატერიასაც იშორებს მამაკაცი სხეულიდან. ლიზა, დაბინდული და ვნება მორეულ სახეს არ აშორებს. მუცელი ეკუმშება, ფეხები ეჭიმება, მისი შეხებისას თავს უკან წევს და თითებს მხრებზე აცურებს, ფრჩხილებს ასობს მის კანს.
- შემომხედე..
- თორნიკე.. - ლოყები უწითლდბა და თვალებში უყურებს. მის თვალებში შიში იკითხება, სხეული ისე აქვს დაჭიმული, თორნიკეს გული ეკუმშება, ამას ლიზა, რომ ხვდება მისკენ წევს და ტუჩებზე ეტანება, თანხმობის ნიშნად.
პირველ ბიძგს, ლავიწზე ურჩად გადმოგორებული ცრემლი მოჰყვება, რომელიც ტუჩების მეშვეობით აშორებს. მთელ ოთახში მათი სიამოვნების ამოძახილები ისმის.
თორნიკე, თვალებში უყურებს, ხვდება როგორ უჩნდება სიამოვნების ნაპერწკლები და უფრო ღრმად შედის, მის მოძრაობას ჰყვება ლიზას სხეული. მის შავ სფეროებში ჩაძირული, ძლიერად იშლება ბიჭის სხეული, ორივე ჯერ არ განცდილ ყველაზე უცხო სასიამოვნო მორევში ეშვებიან, საიდანაც გაღწევა არც ერთს სურს. ( ჩემი თოკუნია ვაჟიშვილი ნუ გეგონებათ, უბრალოდ ლიზიკუნიასთან სხვანაირად იყო:დ)
- ელიზაბეტ! - მის სახელს ოხრავს, ერთდროულად ათავებენ, დაცვარული სხეულით უფრო მეტად ეკვრის ლიზა, ერთიანად დუნდებიან და ლოგინში ეშვებიან. სუნთქვა არეული თორნიკე, შორდება და ლოგინის მეორე მხარეს წვება.
ლიზას გულმკერდი სწრაფად ეკუმშება და უფართოვდება, გულისცემის დასარეგულილებლად. თავს გულ-მკერდს ადებს და თვალებს ხუჭავს.
- ისეთი ლამაზი და არაჩვეულებრივი ხარ, მხოლოდ მე მეკუთვნი, მინდა მთელი ცხოვრება შენს შავ სფეროებში ვიძირებოდე. - გოგონას იავნანასავით ჩაესმოდა მისი ხმა და გულის ცემა.
სუნთქვა შეკრული უყურებდა მძინარეს. ამ ხნის განმავლობაში ახურებული სხული ჩაუცხრა, აწითლებულმა ღაწვებმა პირვანდელი ფერი დაიბრუნეს, ტუჩები ღვინისფერი გაუხდა, მშვიდად სუნთქავდა.
ორი გული, ერთ რიტმში აძგერდა და ჩაიძირა წითელ ფერში. ასე საოცრად, რომ ანათებდა და ბედნიერებისგან ჭკუას აკარგვინებდათ.
დილით ტუჩების შეხება აღვიძებს, თვალებს ახელს და თორნიკეს ჭაობისფერ თვალებში იძირება.
- დილამშვიდობისა ქალღმერთო. - სითბოთი გაჟღენთილი ბოხი ხმით ეუბნება.
- დილამშვიდობისა გამომძიებელო. - ისიც უღიმის.
- ხელს თუ გამიშებ, სააბაზანოში შევალ, დღეს სამსახურში გავდივარ და დამაგვაინდება - ჩურჩულით ეუბნება. ხელები მარწუხებივით აქვს შემოხვეული წელზე.
- ჯერ ხომ შვებულებაში ხარ ? - თან ყელს უკოცნის.
- აჰ, გეყოოს.. მალე, რომ ჩამოვედი დავრეკე უფროსთან და შევუთანხმე, რომ გავდივარ. გამიშვი ჰა, ავდგე.
- ხელის გაშვება არ არის აუცულებელი ქალღმერთო. - ცხვირზე კოცნის და სხეულზე აკრული საბააზანოში მიჰყავს. თვალები უფართოვდება და ერთიანად უწითლდება სახე, ცხვირს მის ყელში რგავს.
- თორნიკეე.. გადი რაა, მარტო დავიბან და მერე შენ შედი, რა წესიააა.. - წუწუნებს სახე დამანჭული.
- ჩემი მორცხვი გოგო, ისე გცხვენია თითქოს შენი სხეულის თითოეული წერტლი არ მქონდეს შესწავლილი. - სიცილით უთხრა და ლიზასგანაც მიიღო მუცელში მუშტი, ნუ უფრო პრესზე. - თუ ნანობ და არ მოგეწონა?! - თითქოს ნაწყენი ეუბნება და მის სახეზე სცილის ძლივს იკავებს.
- მე.. მეე.. როგორ არ მომეწონა, უფრო სწორად კი არ მომეწონა გასაგიჟებელი იყო. - ერთი ამოსუნთქვით ამოიბურტყუნა და კვლავ აუწითლდა ლოყები.
- მიყვარხარ ჩემო ალქაჯო. - სველ თმებში თითებს უცურებს, შემდეგ მხრებს და ზურგს მიუყვება, მეორე ხელზე გელს ისხამს და ნაზად, ნელი მოძრაობით სხეულზე უნაწილებს. ნაზი მოძრაობით უქაფებს, გაპროტესტებას ცდილობს, მაგრამ მის ბაგეების შეხებით აჩუმებს. თვალებ მინაბული იდგა და მისი შეხებისგან ცეცხლის ალი ეკიდა სხეულზე.
ლიზას თამამდება, ხელებს ყელზე ხვევს და ტუჩების დალაშქვრას იწყებს. ზედა ტუჩზე კბილებს სდებს, ამას კი მამაკაცის ოხვრა მოჰყვება.
- ელიზაბეტ - ჩახლეჩილი ხმით იძახის.
- ჩშ! - თითებს მის სხეულზე დაატარებს, კუბიკებს ხაზავს და ყელში კოცნის,
- დროა საძინებელში დავბრუნდეთ, მეშინია არ გადამეწვე ქალღმერთო.
- არამგონია მე რამე მომივიდეს. აი, თქვენ კი, არამგონია დაბრუნება გინდოდეთ. - სიცილით ეუბნება და თითებით ქვემოთ იწყებს მოძრაობას.
- ჯანდაბა ! ჩემი ქალღმერთი ალქაჯად გადაიქცა! - ოხრავს და მის ტუჩებს ცხოველური ჟინით ეხება. კედელზე აკრავს, ხელებს თავთან უკვებს და სხულზე ეკვრება. ლიზა, კბენის კვალს უტოვებს ყურის ბიბილოზე და ამით მის გაგიჟებას იწვევს.
- ნუ მიწვევ გთხოვ, არ მინდა გატკინო. - გოგოს თვალებში ჭინკები დარბიან, ფეხს ბარძაყზე ხვევს და გამოწვევის ნიშნად თავისკენ იზიდავს. თითებს ფეხებს შორის უცურებს, საჩვენებელი თითით და შუა თითით ღრმად შედის. ლიზა, კვნესას ვერ იკავებს, უფრო ზედ ეკვრის ტკიპასავით, მაღლა წევს და თითების ადგილს იკავებს. ფრჩხილებს წელზე აჭერს მთელი ძალით და ქვემოდან ზევით მიუყვება. მტანჯველი და ნელი ბიძგებით ავსებს.
- თორნიკე.. - სიამოვნებით გაჟღენთილ ხმებს აყოლებს.
- ჰო, ელიზაბეტ. - ტუჩებზე ეტანება, ტემპს უმატებს და მალე ორგაზმის წამლეკავი ძალაც ატყდებათ თავს. მათ ახურებულ სხეულებზე, წყლის წვეთებიც კი ორთქლდება. ქვემოთ ძალა გამოცლილი ეშვება, თორნიკეს ხელები იჭერენ თორე შეიძლება წაიქცეს. თავს იმაგრებს და თორნიკეს სთხოვს გავიდეს, ისიც კოცნის და მარტო ტოვებს. ონკანი ცივი წყლისკენ შეაბრუნა, იქნებ ცოტათი მაინც გონს მოსულიყო, მაგრამ ვერაფერი შედეგი ჰქონდა. ცივმა წყალმაც ვერ მოახერხა, იმ ცეცხლის ჩაქრობა მამაკაცმა მის ორგანიზმში, რომ დაანთო.
ხალათს იკრავს დანამულ სხეულზე და ოთახში ბრუნდება. სურათს ამჩნევს, რომელიც ახალი დახატულია, ახლოს მიდის და აკვირდება. ლოგინზე წევს, წელს ზევით შიშველია, თმები ბალიშზეა გადაფენილი, ცოცხალი კადრი არის გაცოცხლებული.
- ცუდი ბიჭი ხარ.. - ჯუჯღუნით ეუბნება.
- რატომ ? - მასთან ახლოს მიდის და სხეულზე იკრავს.
- იმიტომ, რომ არაფრის ძალა აღარ მაქვს და სამსახურში უნდა წავიდე აუცილებლად.
- არ წახვიდე რაა.. - ორი თითი ყელთან მიიტანა და თვალები საყვარლად მოჭუტა.
- ოპერაციები მაქვს წინასწარ ჩანიშნული და ვერ გადავატანინებ. - ტუჩებზე კოცნის და შორდება. კაბას იცვამს, ელვას ნელა და მტანჯველად თორნიკე უკრავს, თითებს მის კანზე ასრიალებს. კაბიდან მისი მკერდი ამაყად იმზირება, ვერ ითმენს და უკოცნის. თორნიკეც მოწესრიგდა და სასტუმრო დატოვს, მაქანაში ჩასხდნენ. მალე მიიყავანა სახლში, გადასვლამდე ახლოს მიიზიდა და ტუჩებზე წაეტანა.
სახლში შელასლასდა, არავინ დაუხვდა. თავის ოთახში შევიდა, შხაპი კიდევ მიიღო, რამდენიმე წუთი დაჰყო რადგან აგვიანდებოდა. ტანსაცმელი ჩაიცვა, მოწესრიგდა, ტაქსი გამოიძახა, მალე მიაკითხა და სავადმყოფოში წაიყვანა.
შენობაში შესულს ლევანი, შემოეგება და გადაკოცნა.
- სად გაიპარე გუშინ გოგონი ? - ეშმაკურად უმზერდა.
- მე.. მე.. სახლში წავედი. - ღაწვები აუფორაჯდა.
- რაღაც საეჭვოდ გაქრით შენ და თორნიკე ერთად. - ენა გამოუყო და თვალი ჩაუკრა.
- საქმეს მიხედე რაა .. - ისიც დაეჭყანა და კაბინეტში შეიკეტა.
ნინი, შევიდა მასთან საოპერაციო პაციენტების ანკეტები შეუტანა. ერთად გადახედეს ყველაფერს და პირველ პაციენტის ოპერაციაზე შევიდნენ. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა, გოგონას დაუტოვა გასაკერად და ოთახში დაბრუნდა.
თორნიკე, დაუხვდა კაბინეტში და ზურგს უკან კარები დახურა და ჩაკეტა.
- რას აკეთეეებ? - მისკენ, რომ იწევდა ძლივს ჰკითხა.
- ოო, ვერ მოვითმინე მომენატრე. - საყვარლად ამოიბურტყუნა. მეცელზე შემოისვა და დივანზე მიაწვინა.
- დრო რამდენი გაქვს? - ჩახლეჩილი ხმით იკითხა.
- მეორე ოპერაციემადე ნახევარი საათი.. - ვნება მორეულმა ამოილაპარაკა.
- საკმარისზე მეტიც არის.. - შარვალი ნელი მოძრაობით გახადა, თვითონაც გადაიძრო მაისური. ტუჩებს უკონცნის, ყელს მიუყვება კოცნით და მკერდთან ინაცვლებს. ლიფს აშორებს და შიშველ მკერდს ხელში იქცევს, მუცელზე კოცნის. ნელი მოძრაობით საცვალს აშორებს თან ბარძაყზე უტოვებს კოცნის კვალს. ლიზას კვნესის ამოძახილიც ვრცელდება ოთახში. თითებს თმაში უცურებს, მუცელი ეკუმშება, ჭიპის ირგვლივ კოცნის, შემდეგ კი ქვემოთ ინაცვლებს. გოგონა კრთება, სხეული უთრთის, კვნესის შემდეგ კი, როცა ერთიანად იცლება, გაგიჟებული ეტანება მის ტუჩებს, კვნესის როცა მამაკაცი მასში აღწევს. ფეხებს წელზე აწყობს და მასთან ერთად იწყებს მოძრაობას, ტემპს უმატებს და ერთიანად ივსებიან და იცლებიან.. ზევიდან აწვება და ყელს უკოცნის. ღრმად სუნთქავს. გული აუდ ჩაუდის და სწრაფად უცემს. ერთმანეთს ძლივს შორდებიან და იცვამენ. კოცნის და კაბინეტს ტოვებს. ლიზა, ძლივს მშვიდდება.
ნინი, შედის მასთან და აუწყებს ოპერაციის დროს, ხალათს იცვამს და უკან მიჰყვება. ოპერაცია რთულად მიმდინარეობს, პაციენტს გული უჩერდება, მაგრამ ხელის მასაჟის წყალობით ახერხებს ამუშავებას და ღრმად ამოსუნთქვას აყოლებს. ოპერაცია ორი საათი გრძელდება, გათანგული ბრუნდება კაბინეტში. იქ კი, მისთვის უცხო ქალბატონი ხვდება. სავარძელში იკავებს ადგილს.
- მიღების საათები დასრულებულია ქალბატონი, შეგიძლიათ ხვალ მობრძანდეთ.
- შენთან სამკურნალოდ არ მოვსულვარ, ასეთ იაფფასიან სავადმყოფოებში არ დავდივარ! - ირონიული, სიბოროტით გაჟღენთილი ხმით ეუბნება.
- არც არავინ გეხვეწებათ არაფერს! ხოდა დატოვეთ ჩემი კაბინეტი! - მკაცრად მიუგო.
- გასაფრთხილებლად მოვედი, ვიცი შენ და შენს ბოზ დედას რა გეგმებიც გაქვს, ირაკლის ქონებასთან დაკავშირებით! ყველაფერი ჩემს შვილს ეკუთვნის! ცხოვრებას გაგიმწარებთ თუ არ ჩამოსცილდებით! - ისეთი ამაზრზენი შეხედულება ჰქონდა და ხმას გამოსცემდა, ლიზა გულის რევის შეგრძნებამ მოიცვა, ახლა მიხვდა თუ რატომ ლამაპარკობდნენ ტყუპები მასზე ასე.
- ძალიან გთხოვთ დატოვეთ, ჩემი კაბინეტი, თორემ დაცვას გამოვიძახებ!
- მე გაგაფრთხილე, შენი საქმისა შენ იცი! - ამაზრზენად გადაიხარხარა და ფეხზე წამოდგა. მის თვალებში იმხელა ღვაძლი და სიბოროტე იკითხებოდა, გააცია. მისი სამუშაოს საათები დასრულებული იყო, ამიტომ სახლში წავიდა.