ბავშვობა
-ნუცა წამო გავერთოთ-საღამოს შემოვიდა მაქსიმე
-ბოლო გართობა მაქსიმე?-ვკითხე სევდიანად
-ბოლო გართობა შენი მტრის იყოს-გამიღიმა და ლოგინიდან წამომაგდო
ახლა (ნუცა)
-ნუცა წამო გავერთოთ-თქვა მაქსიმემ მივუხვდი ჩანაფიქრს
-ბოლო გართობა მაქსიმე?-ზუსტად ისე ვუთხარი როგორც ბავშობაში
-ბოლო გართობა შენი მტრის იყო-მიპასუხა და ზუსტად ისე ამაკონწიალა, როგორც ადრე. ლიპარტელიანების ეზოში, რომ გადავედით მაშინ გამახსენდა გოჩას ვალინკები.
-მე გოჩას ვალინკებს თუ არ ჩამაცმევთ, ფეხს არ გამოვადგამ-ამის თქმა და ძმების სიცილი ერთი იყო.
-გოჩას კიდევ აქვს შენახული ეგ ვალინკები-სიცილით თქვა მაქსმა
-ახლა ალბათ კარგად მექნება-გავიკრიჭე მე
-ხო ისე მაშინ რა პატარა ფეხი გქონდა-ახარხარდა შმაგი
-არც გოჩას ქონდა ლაფათკები-მეც სიცილით ვუთხარი.
-მე მოვძებნი-სირბილით გაიქცა მაქსიმე. მალევე დაბრუნდა ვარდისფრად შეღებილი ვალინკებით, ზედ, რომ უამრავი წარწერა ქონდა და ნახატები ამშვენებდა. ბავშვებმა ითხოვეს მოგვიყევით ვალინკების ისტორია, მაგრამ ვიუარეთ იქმდე სანამ ჩვენს ადგილზე არ მივიდოდით. ჩვენი ადგილი 10 წლის ასაკში აღმოვაჩინეთ. ლიპარტელიანების სახლი ზედ მთაზე დგას უკან ეზოს რომ დაუყვები პატარა ხრამია იმას, რომ გადაივლი მთის ქვეშ ულამაზესი ადგილია.
-ხრამზე ჩვენებურად-ისე უცებ წამოიძახა მაქსიმემ ფეხი დმიცდა და ზედ ლექსოს დავახტი.
-ოე გოგო რამსიმძიმე ხარ-აბურტყუნდა ლექსო
-შენგან განსხვავებით მოზვერი არ ვარ-ენა გამოვუყავი და წამოვდექი.
ხრმას მივუახლოვდით და შმაგმა დაიწყო.
-,,დღეს ხრამში თუ ამოვყავი თავი თვენც გადმომყვებით’’
ეს იყო 10 წლის ბავშვის ფიცი იმ დროს და ჩვენც სასაცილოდ ყოველ გადასვლაზე, როცა ამას ამბობდა პასუხად ვუბრუნებდით
-,,ჩვენ შენთან ვართ ძმა’’-მაქსიმემ წარმოთქვა ჩემთან ერთად და როგორც რიტუალს შეეფერებოდა მწკრივში ჩავდექით
-,,ერთი ყველასთვის და ყველა ერთისთვის“-ერთად წამოვიძახეთ და გადავხტით. ბავშვების გაოგნებულ მზერას ვაიგნორებდით და როგორც ბავშვობაში ისე გავიქეცით. პირველი როგორც ყოველთვის შმაგი მიდიოდა. მორები ისევ ისე იყო განლაგებული ყველა რომ მოვთავსდით კოცონი დავანთეთ და მაშინ დავიწყეთ ამ ამბავის მოყოლა.
-მე 11 წლის ვიყავი, ნუცა 10 მაქსი კი 9ის როცა ეს ადგილი ვიპოვეთ. მაშინ მშობებთან ვიკამათე მე დიდიც მეგონა თავი გოგო მომწონდა მეზობელი სახლიდან. სულ ვუდარაჯდებოდი და ვაწვალებდი. ის კი ისეთს მეტყოდა მიწასთან მასწორებდა. იმ დღეს სიყვარული უნდა ამეხსნა და მშობლებმა არ გამიშვეს სულ ძალით შემიყვანეს და დამაძინეს. შუაღამეს ნუცა მაღვიძებს და მეუბნება. წამოდი მერე რა ის გოგო ამის ღირსი არ არის ჩვენ გავერთოთ სადმეო. სამივემ ჩავიცვით ჩვეთვის სპეციალურად შეკერილი ჯარის ფორმა რომელიც ბებიაჩემმა შეგვიკერა ბაბუს საპატივცემულოდ და ნუცა, როგორც ნათლიის შვილი სულ ჩვენთან იყო და ბაბუსაც სასწაულად უყვარდა ვინაიდან მამიდაჩემი მის ასაკში დაკარგეს. მე და მაქსიმეს ვალინკები გვქონდა აი ნუცასთვის რა გაგვეკეთებინა არ ვიცოდით ხოდა ჩვენს მეზობლად ერთი აბეზარი ბიჭი ცხოვრობდა ჩვენზე ორი წლით იყო დიდი და იმას მოვპარეთ ვალინკები ამისთვის. მერე საღებავები ავიღეთ ჩანთაში ჩავტენეთ და უკანა ეზოს დავუყევით. ხრამთან მისულები რაც მოისმინეთ ის ვთქვით, მერე კი როცა გადავხტით სირბილით წავედით მაშინ მე წავიქეცი და ნუცას დახმარებით, მოვაღწიეთ ამ ადგილს. ბავშვობიდან ქონდა გამჯდარი ექიმობა სულ სახვევი ქონდა თან ან რამე ისეთი, რომ გაგვჭირვებოდა ყველა ვარიანტში დაგვეხმარებოდა. მორზე დამსვა და მუხლი გადამიხვია მერე მივხვდით რა ლამაზ ადგილას ვიჯექით. კოცონი დავანთეთ და გიტარები ამოვიღეთ. გიტარაზე სამივე 5 წლის ასაკიდან ვუკრავთ და გამომდინარე აქედან ხმაც დავიხვეწეთ. პლედში გახვეულები ვმღეროდით ჩვენს საყვარელ სიმღერას ,,აყვავებულა არაგვზე დეკა’’ ეს სიმღერა იყო ყველაფერი და მერე მდიოდა სხვები. ცოტა ხანი ნუცა ყველას ბოტებს აკვირდებოდა და მერე გადაწყვიტა მოეხატა. გოჩას ბოტები ვარდისფრად შევღებეთ და ზედ ჩვენთვის ყველაზე ლამაზი მოგონებები მივაწერეთ, თარიღები, ინიციალები, მუსიკის სახელები და ორნამეტები. ამის მერე სანამ ნუცა წავიდოდა სულ ასე ვიქცეოდით არ ქონდა მნიშვნელობა ყინვა იყო თუ იწვოდა აქაურობა. გოჩამ ეს ვალინკები შეინახა ვიაიდან ნუცა მისთვისაც როგორც პატარა და ისე იყო უბრალოდ ის ჩვენზე დიდი იყო და უკვე მოსაბეზრებელი იყო ჩვენი გამოხტომები თან ის აქ ცხოვრობდა და დინჯი იყო ჩვენ კი ქალაქელი გატუტუცებული ბავშვები ვიყავით. ლუკას და ნატას აქაურობაზე ვუმალავდით მათი დიდი სიყვარულის მიუხედავად.-დამთავრა თუ არა შმაგიმ მაქსიმემ სიმებს ხელი ჩამოკრა და ,,აყვავებულა არგვზე დეკა’’-ს სიმღერა დავიწყეთ ყოველთვის როცა ვმღერი თვალებს ვხუჭავ მაგრამ უნებლიედ გავახილე და ლექსოს თვალებს გადავაწყდი. მერე ვიმღერეთ ,,ჭრლო პეპელა“ .
-აუ ნუცა ჩვენი სიმღერა რაა-ძალიან მთხოვა ნიკამ
-შანსი არააა-ისეთი ვიუარე გეგონებოდათ რამე ისეთი იყოს.
-აუ ძაან გთხოოოვ-ყელი გამოწია
-არათქო-ისე ვუთხარი მე
-მე დავიწყებ და ზუსტად ვიცი შენც ამყვები-მითხრა და დაიწყო ქუჩის ბიჭების ,,თოვლი მოსულა“ მეც უნებლიედ ავყვი და ჩვენ ხმა ერთმანეთს ძალიან ლამაზად ერწყმოდა ნიკოს ხმა უცნობმა ხმამ , რომ შეცვალა. ჟრუანტელმა მთელს ტანში დამიარა მოვრჩით თუ არა ნატა აკისკისდ
-ამ შუა ზაფხულში რას აიტეხეთ ,,თოვლი მოსულა’’?
-ნიკოს ბრალია-გავიბუსხე მე და ჩემი ჟაკეტი უკეთ შემოვიჭიდე სხეულზე
-ჩაიცვი-ლექსომ თავისი ჟაკეტი მომცა და გვერძე მომიჯდა
-არა შენც შეგცივდება-ვუთხარი თბილად
-არაუშავს პლედი მაქვს და ორივე გავეხვევით ერთად-მითხრა, გულზე მიმიხუტა და პლედი ორივემ მოვიხურეთ.
-იცი როგორი ლამაზი ხარ?-ჩამჩურჩულა ყურში თუმცა უკვე ძილის ბურუსში ვიყავი გახვეული და ვერ ვიაზრებდი მის სიტყვებს.
ნატა
ჩემს გვერდით თორნიკე ზის და თვალებით მჭამს.
-ვიცი, რომ კარგი პროფილი მაქვს-ვუთხარი ისე თავი არც შემიბრუნებია მისკენ
-ვინ მოგატყუა ეგ?-წაისისინა
-შენი თვალები მეუბნებიან-ეშმაკურად გავუღიმე და ხოტორა თმაზე ხელი გადავუსვი
-ჩემი ხოტორა-ჩემკენ გადმოიხარა და შემბოჭა
-შენი არვარ-ავჭყივლი მე-აი ხოტორა მართლა ვარ-და გავიცინე
-ჩემიც ხარ და ხოტორაც-ისევ თავისას უბერავს
-ოე მაკჩიკ შენ ყრუ ხარ?-ვკითხე სასაცილოდ
-არა შეეენ?-გამიცინა ვაიმეეე ახლა გული წამივა მეტეორი დამეცემა და ავატარივით ჰაერის ბურთზე ვიტრიალებ
-ისაა არც მე-მეც გავუცინე მაგრამ მის სიცილთან შედარებით დაჭყანვა უფრო იყო.
-ვაიმე რა საყვარელი ხარ გოგოო-ლოყებზე ორივე ხელი მომიჭირა ისე, რომ ტუჩემი გამომეზიკა და გაურკვეველ ხმებს გამოვცემდი. ლოყები, რომლებიც სასაცილოთ ამომბურცვოდა დამიკოცნა და სულ გამიწითლა
-მეტკინა იდიოტო-შევუბღვირე, როგორც კი შემიშვა
-ვაიმე შეგჭამ გოგოო-ისევ ისე საყვარლად მეთამაშებოდა და ლოყებს მიწელავდა
-კაიფში ხარ?!-სიცილით ვკითხე მეც
-კიიი ჩამაკაიფე-გადაიხარხარა და ხელში ამიტაცა
-ვაიმეეე დამსვი იდიოტო-ავკივლდი მე
-არაა-როხროხებს წერეთელი
-კიიიი
-არააა-დაჯდა და მეც კალთაში ჩამისვა
-ოოოხხ რა მოუსვენარი ხარ გოგო დატკბი-მომაძახა მაქსიმემ
-ენას ამოგაძრობ-მუშტი მოვუღერე
-ფეხები არავის მოჭამო-გამიღიმა და ნინასთან ფლირტაობა გააგრძელა
-იდიოტი-ამოვიბურტყუნე და თორნიკეს ყელში ჩავმალე თავი. დავინახე როგორ დააყარატაომ და გამეცინა
-რაიყო?-მკითხა სასაცილოდ
-არაფერი-ვუპასუხე და დავდუმდი მერე ვაკოცე და დამეძინა
ნანუკა
-ეი ქაჯო გაიყინები მოიხურე ეს-პლედი მესროლა ვირმა. ვირი რათქმაუნდა შმაგია.
-ქაჯები შენკენ მოიკითხე უიმედო რომანტიკოსო-არ ჩამოვრჩი მე
-ქაჯების რა გითხრა და ნაშებს მოვიკითხავ დიდი სიყვარულით-ენა გამომიყო
-რა გაცანცარებს ამხელა კაცს?-შევუბღვირე მე
-ვაიმე რა საყვარელი ხარ აწითლებული სახით-მითხრა და ფეხზე წამომაგდო
-რას აკეთებ?-შევკივლე უცებ
-გიტაცებს-მითხრა სრული სერიოზულობით
-აი იდიოტო გამიშვი-ავფართხალდი
-არა-კბილებში გამოცრა
-ვაიმე მართლა მიტაცებ?-შევიცხადე როცა ბავშვებს მოვშორდით
-არა შენს მოტაცებას მირჩევნია დათვი მოვიტაცო-მითხრა და ძირს დამსვა
-აქ რა მინდა?-გარემოს თვალი მოვავლე
-უნდა გაზღვევინო რაც დამიშავე-წარბები სასაცილოთ აათამაშა
-შანსი არააა-ავკივლდი მე
-არის არის-იცინის და მიახლოვდება
-გახსოვს?! ზუსტად ასე გამიკეთე ქორწილში ჩემთან ახლოს მოიწიე მეგონა მაკოცებდი და გამექეცი-მითხრა დამთბარი მაგრამ მკაცრი ხმით
-17 წლის ღლაპი ვიყავი-ამოვიხავე
-ახლა ხომ ხარ დიდი გოგო?-მკითხა სერიოზულად
-ვარ მერე?-შევხედე გამომცდელად
-გავიმეოროთ?-მკითხა სრული სერიოზულობით
-არა არ გაპატიებ ლიპარტელიაო არასდროს გეფიცები-ავკივლდი მე
-მოიცა მის მერე აღარავისთვის გიკოცნია?-მკითხა გაკვირვებულმა
-არა ძალიან ბევრს ვაკოცე-ცოტა დავიენი
-არა არა მთელი 4 წელი მე მელოდი გოგო?-გამეკრიჭა
-კი აი ვიკლავდი თავს რა-არადა სიმართლეს რომ ამბობს ეს ხეპრე რა ვქნა?
-ხოოო? მაშინ აი ეს ლამაზი ლოყები რატომ გაგიწითლდა?-მკითხა და ხელი გადაატარა რა გავაკეთო ქალი ვარ უკვე და ჩემდაუნებურად დამეხუჭა თვალები
-ხედავ? ისე ისე გემართება ეს მითხრა და უხმოდ ავუყევით ისევ ბავშვებისკენ მიმავალ გზას. ეს იყო სამაგიეროს გადახდა? ფმ უეჭველი რაღაც აქვს ჩაფიქრებული გავიფიქრე და ეშმაკურად გადავხედე შმაგს მან კი ჩაიცინა და გზა ისევ მშვიდად გააგრძელა.
ნუცა
დილით თავზე მახტება ნატა ტირილით.
-ნატა რა დაგემართა-უცებ წამოვყავი თავი-ნატა ნატა მიპასუხე-ვეხვეწები და თან სახეზე ვეფერები
-ლიკა ნუცა ლუკა ავარიაში მოხვდა-მარცალ მარცვალ ამბობს და უფრო უმატებს ტირილს. არ მიტირია წამოვდექი მშვიდად ტანე ჩავიცვი ქვემოთ გიჟივით ჩავვარდი ლექსოს მანქანის გასაღებს გიჟივით დავწვდი და მანქანაში ჩავჯექი. მესმოდა ბავშვების ყიჟინი, მაგრამ არ ვჩერდებოდი ურცხვად და უშიშრად ვმართავდი მანქანას. მესტიიდან თბილისში 5 საათში ისე ჩავედი ვერც გავიგე, სასწაული სისწრაფით მოვდიოდი არაფერს ვაქცევდი ყურადღებას მხოლოდ ლუკა მედგა თვალწინ. სასწრაფოთ გადავრეკე ახლობელ ექიმებთან და მითხრეს, რომ ტრავმატოლოგიურში არის გადაყვანილი.
-გაუძელი ჩემო პატარა მე შენთან ვარ-მთელი გზა ვბურტყუნებდი და საავადმყოფოსთან ისეთი დავამუხრუჭე ყველა მე მიყურებდა. ახლა შევამჩნიე ბრაბუსი მყავდა წამოყვანილი აშკარად მაქვს გემოვნება. ვამე ახლა ღადაობის დრო იყო? საკუთარ თავს გავუბრაზდი და გიჟივით შევვარდი.
-ლუკა ახლაია სად არის?-ვკითხე მორიგე გოგონას
-მეხუთე საოპერციოში, მეორე სართულზე კოლიდორის ბოლოს-მითხრა და გვერდი ამიარა
-მოვედი ჩემო ბიჭო-ლით ავედი და ჩემი ნაცნობი ექიმის კაბინეტში შევედი
-ავთო მითხარი რომ ყველაერი რიგზეა-მივვარდი უცებ
-ორი საათია შეყვანილი ყავთ ნუცა ვიცი, რომ გაუძლებს ეგ ხომ შენც იცი?-მეკითხება თბილათ-მისმინე ახლა ძლიერი უნდა იყო მას ჭირდები-მითხრა და წამოდგა
-ავთო ოპერაციაზე შემიშვი-ავხედე ბიჭს
-არა ვერ მოგცემ უფლებას სხვა რაც გინდა ის მთხოვე-მითხრა კატეგორიულად
-გთხოვ-შევევედრე ისევ
-არა ნუცა არა შენც უნდა გესმოდეს-ეს მითხრა და გარეთ გავიდა. მეც გავედი და კალიდორში უემოციოდ მჯდომი ნუცა, რომ დავინახე ტვინში სისხლმა ამასხა და საერთოდ არ მოვრიდებივარ
-ამ ძუკნას აქ რა უნდა?-ავკივლდი-როგორ ბედავ შე თავხედო აქ მოსვლა სასწრაფოდ მოშორდი აქედან თუ არ გინდა გაგიერთიანო თავ-ყბა. მოშორდი დროზე-ვკიოდი და თან ვურტყავდი. ეს ჩემი სუსტი წერტილია გაბრაზებულზე შემიძლია ადამიანი ძალის მიუხედავად ისე ვცემო, რომ მოკვდეს ესეც გენებში გვაქვს. ნიაზე ჩაფრენილი ვიღაცამ მომაშორა ხელებს და ფეხებს გაუაზრებლად ვიქნევდი. არანაკლებ დღეში იყვნენ თაია და ნატა. ნატალიას თორნიკე აკავებდა აი თაიას დაკავება ვერავინ შეძლო. ნიას მივარდა და თმებში წვდა ყველაფერს დავიჯერებდი იმის გარდა რომ ეს მშვიდი და გაწონასწორებული გოგო ასე გაბრაზდებოდა. თმაში წვდა თავისზე დაბალ ნიას უკან გადაუწია თავი და კბილებში გამოსცრა
-უნამუსო ვიყო თავს წაგაცლი ახლა აქედან თუ არ აორთქლდები, შენ ჩემზე უკეთ იცი რაც შემიძლია და თუ არ გინდა აქვე გაგასხმევინო ტვინი წაეთრიე-ბოლოს უღრიალა და იქვე მიაგდო
-კიდევ ერთხელ გაეკარები ლუკას და არ გაცოცხლებ. ეს თქვა და ისე დაუშინე კედელს მუშტები და ფეხები კაცს შეშურდებოდა. თაია გომელაური ჩემი ტოლი ყოფილა. ოფიცრის შვილი და თვითონ ცნობილი დეტეკტივი თაია გომელაური. ეს რომ მიჩურჩულა ლექსომ სიამაყისგან გავიჯგიმე. ვუყურებდი თაიას და მასში ვხედავდი მომთმენ, გიჟ ამავე დროს მშვიდ და მოსიყვარულე ქალს. გვერდით მივუჯექი თავი მხარზე ჩამომადო
-ლუკას რომ რამე დაემართოს ვერ გადავიტან-ვუჩურჩულე მე
-არ დაგვტოვებს ნუცა, ის ამას არ გაგვიკეთებს შენ გგონია ნია მართლა უყვარს ჩემს გასაღიზიანებლად იქცეოდა მასე თორემ ასი წელი მისნაირს არ შეხედავდა. არ დამტოვებს, ვერ დამტოვებს, არც და ვერც გავუშვებს-ეს მითხრა და ექიმი გამოვიდა
-როგორ არის?-დინჯად იკითხა თაიამ
-შემდგომი 72 საათი კრიტიკულია. ოპერაცია წარმატებით დამთავრდა. ხო თაია რომელია?-იკითხა ექიმმა
-მე-ისე ისე უპასუხა
-ძალიან გაგიმართლათ, ოპერაციამდე ზუსტად ასე ამბობდა: ,,თაიას უთხარით სიცოცხლეზე მეტად მიყვარსო“, შემდეგ კი ნარკოზი გავუკეთეთ-მოწყვეტით დაეცა თაია და ახლა შევამჩნიე, რომ ტიროდა თაია გომელაური ტიროდა ჩემი სულელი ძმის გამო.


პ.ს აი ნახეთ რამხელა თავია და რამდენი ემოცია ხოდა ველი ბევრ კომენტარებს და შთაბეჭდილებებს. ბოდიშით შეცდომებისთვის.