იდილიას კარზე კაკუნი გვირღვევს, მეც მალევე ვდგები და მხიარულ ნოტაზე მივდივარ კარისენ, მაგრამ გაღების შემდეგ უსიამოვნებისაგან ვიჭყანები კაკუნა ლექტორს რომ ვხედავ.. ამას აქ რა ჯანდაბა უნდა გულში ვფიქრობ ისე კი რონიულ ღიმილს ვიკრავ სახეზე და ისე შევურებ
- პირისპირ უნდა ვისაუბროთ, სასწრაფოდ. აუდიტორიაში გელოდები.
მეუბნება და ისე რომ პასუხს არც კი ელოდება მიკაკუნობს .. ვიბნევი, რა საქმე უნდა ჰქონდეს ამ კუდიანს ჩემთან, თან ისე რომ ელენესთან ერთად არ მეუბნება.. ელენეს ხმას გამოვყავარ ფიქრებიდან, რომელიც დაბნეული მიყურებს და ჯერაც ვერ მიმხვდარიყო სიტუაციას
- ეს რა იყო ? როგორ გიყურებდა ?
- ყველაფერს მოგიყვები რომ მოვალ
ვეუბნები და ჩქარი ნაბიჯებით მივდივარ აუდიტოიისკენ, კარს ვაღებ.. ზურგით დგას და ფანჯარაში იყურება, ნაბიჯების ხმაზე ბრუნდება და ჩემსკენ მოდის
- იმედია ხვდები აქ რისთვისაც დაგიბარე
ახლა უკვე შედარებით წყნარი ტონით მეუბნება
- თუ საქმე ჩემსა და გუკას ურთიერთობას ეხეება, თქვენდამი დიდი პატიისცემის მიუხედავად მინდა გითხრათ რომ ეს თქვენი საქმე არ არის და ტყუილად ნუ დაიღლებით.. ახლა კი თუ შეიძლება გავალ, ძალიან დამღლელი დღე მქონდა
მაქსიმალურად მშვიდად ვესუბრები და მალევე მოვდივარ
-გუკა ჩემი შვილის შეყვარებულია
მისი ხმა კვეთს მანძილს ჩვენს შორის და დაბნეული ვბრუნდები უკან
- უკაცრავად ?
ვეკითხები, უკეთ რომ გავიაზრო მისი ნათქვამი, გულში კი ისე მიჭერს რაღაც საშინელი, ლამისაა ადგილზე გავთავდე
- გუკა და ნია წლებია ერთად არიან
ისევ წყნარად მეუბნება და თვალეს არ მაშორებს , თითქოს ჩემს ემოციებს აკვირდება
- ჯანდაბა, რა გნებავთ ნორმალურად ამიხსენით.
ვუყვირი და დაბნეული ვასავსავებ ხელებს ჰაერში
- ნუ ყვირი , ძნელია მაგრამ უნდა შეეგუო.. გუკამ უბრალოდ გამოგიყენა ვნებების ჩასაცხრობად, ითამაშა შენი გრძნობებით, გათელა შენი ნამუსი, მაგრამ როგორც კი საქართველოში დაბრუნდებით მაშინვე მიგატოვებს
ჩემთვის ყველაფერი ჩერდება ირგვლივ, არაფერი მოძრაობს, მისი საშინელი ფეხების კაკუნი ისმის მხოლოდ და გამყრუებლად ახმაურებს ყველაფერს ირგვლივ.. საშინელ გულის ტკივილს ვგრძნობ გულის არეში.. ასე ვერ მომექცეოდა, ამას ვერ გააკეთებდა.. მე მას ვუყვარვააააააარ. ჯანდაბა ვუყვარვარ! არ შეიძლება არ ვუყვარდე. არ შეიძლება ეს ყველაფერი მოჩვენებით იყოს და მე ვერ შემემჩნია ეს.. მე მის თვალებში სიყვარული დავინახე, დავინახე ხო.. ის მხოლოდ მე მეკუთვნოდა მისი სიყვარულით სავსე თვალები.. რა გამოდის ? მთელი ეს დრო ჩემი გრძნობებით ერთობოდა ? უბრალოდ გამომიყენა ? ღმერთ არა.. ამას ვე გადავიტან.. ტირილი მინდა მაგრამ, ვერ ვტირი, ცრემლეი არ მომდის.. ვერ გადმოვცემ ემოცას, ვერ ვუშვებ გარეთ რომ როგორმე გავთავისუფლდე..
- მომატყუა, მან მე მომატყუა..
მხოლოდ ეს ფრაზა მიტრალებს თავში, ოთახის კუთხეში ოთხად მოკეცილი ვწევარ გაყინულ იატაკზე და თავს ვამშვიდებ, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.. მაგრამ აღარაფერი იქნება კარგად.. რატო ვიტყუებ თავს.. უნდა დაველაპარაკო, ასე არაფერი გამოვა.. აუცილებლად ექნება ამ ყველაფერს ახსნა.. ფეხზე ვდგები, ვმშვიდდები და მაქსიმალურად წყნარად გავდივარ დერეფანში .. მის კართან ვდგავარ, სამჯერ დავაბრუნე დასაკაკუნებლად გაწვდილი ხელი თითქოს რაღაც ზებუნებრივი მექაჩებოდა უკან , მაგრამ უკვე მეოთხეთ მძიმედ ვაკაკუნებ და მალევე აღებს კარს. მხიარულად მეგებება და ხელს მხვევს წელზე, თუმცა ჩემგან რომ სიცივეს გრძნობს ციანებივით მშორდება და თვალებში მაშტერდება
- ჯენი რა დაგემართა
ტკივილნარევი ხმით ამბობს და ცდილობს სათქმელი, რომელსაც ვერაფრით ვაბავ თავს, თვითონ ამოიკითხოს თვალებში, თუმცა სიცარიელის გარდა ვერაფერს ვერ ხედავს.
- ჯენი მეტყვი რამოხდა ?!
უკვა გაბრაზება ეტყობა ხმაში თუმცა ცდლობს რბილად მესაუბროს
- გეტყვი, აუცილებლად გეტყვი და შენც იტყვი ყველაფერს, საბოლოოდ დავასრულებთ ამ ფარსს
ხელს მისკენ ვიშვერ და ირონიულ ღიმილს ვიკრავ სახეზე. იბნევა და გაკირებული მიყურებს .. აშკარად ვერ ხვდება რაშია საქმე.. წამით ფიქრდება და როგორც კი გონებაში ლექტორი ახსენდება, მაშინვე უმუქდება თვალები, ერთს იკურთხება, შემდეგ ჩემთან მოდის და ჩემს სახეს ხელებში იქცევს
- რა გითხრა ჯენი ?
ხმას არ ვიეღებ მინდა ყველა კითხვას თითონ გასცეს პასუხი
- ჯანდაბა! ჯენი მიპასუხე .. რა ჯანდაბა გითხრა იმ დედა მოტ****მა
ისვ იგინება და რომ ხვდება ხელებზე ტკივილამდე მიჭრს მაშინვე მაშორებს ხელებს
- ნია
მხოლოდ სახელს ვამბობ და თვალის ზღურბლზე მომდგარ ცრემლს მაშინვე უკუვაგდებ. ყველაზე მეტად არ მინდა მასთან ახლა ცრემლების ღვრა.. უბრალოდ პასუხები მჭირდება.. პასუხები ჩემს კითხვებზე.. იქვე იატაკზე ჯდება და ჩამკვდარ მზერას მავლებს
- დაუჯერე ?
სიჩუმეს არღვევს და ტუჩებსშუა მოქცეულ სიგარერეტს უკიდებს
- ...
ვჩუმდები არ ვიცი რა ვუთხრა.. მისი ერთი სიტყვაც მაჰიპნოზებს და აქამდე დაწყობილ სათქმელს ქაოსად მიქცევს ტვინში..
- ჯენი, ეჭვი შეგეპარა ჩემს სიყვარულში
მისი მკაცრი ხმის გაგონებისას მოულოდნელბისაგან ვხტები
- ...
ისევ ვერ ვიღებ ხმას, ვიცი ვერაფერს ვიტყვი ისეთს რაც თავს დამაღწევიებს ამ ჯოჯოხეთიდან, ჯანდაბა მე მის გრძნობაში ეჭვი შევიტანე.. ყველაფერი გავაფუჭე ჩემი უნდობლობით.. იმპულსებსა და ინსტიქტებს ავყევი.. ეს რა გავაკეთე, რა აზრი აქვს ახლა მოთქმას
- მაპატიე
სათქმელს ძლივს ვაბავ თავს და ობოლი ცრემლიც მიგორდება თვალიდან ლოყაზე
- ნუ ტირი. რა უნდა გაპატიო ? ის რომ ჩემი სიყვარული ტყუილი გეგონა ? თუ ის რომ უკანასკენლ მამაკაცად წარმომიდგინე.. როგორ გეგონა ომ ასე გამოგიყდენებდი
მაგიდაზე დადებულ ლარნაკს მთელი ძალით კრავს ხელს და ძირს ანარცხებს . ვცდილობ მივიდე და ჭრილობა დავუმუშავო თუმცა ახლოსაც არ მიკარებს.
- უბრალოდ მარტო დამტოვე
კბილებში სცრის და კარებისკენ იშვერს ხელს. ადგილიდან არ ვიცლი და ამაზე უფრო ბრაზდება
- ჯენი გადი
მიყვირის და მეც ისტერიკული ტირილით გავდივარ გარეთ, სწრაფად ვივლი გრძელ დერეფანს და ოთხში შესული მაშინვე ვეხუტები შეშინებული თვალებით მომზრალ ელენეს.. თავს ფეხებზე ვადებ და მთელი გულით ვტირი..
- იტირე ჩემო ლამაზო, გამუშვი ტკივილი გარეთ
მაგრად მხვევს ხელებს და თან თმაზე მეფერება
- მტკივა ელენე, მას ვატკინე და მისი ტკივილიც მტკივა
ამოვიხავლე და მთლიანად დავმალე სახე მის მკლავებში. არაფერს მეკიხებოდა.. იცოდა ასე უფრო მეტკინებოდა.. ტირილისგან გადაღლილს მეძინება და ვერ ვარჩევ გუკას შეხებას ცხადად ვგრძნობ თუ მესიზმრება .. მაგრამ ახლა ისე მინდა მისი შეხება, თუნდაც სიზმარი იყოს.. უბრალდ ვდუნდები და მის თითოეულ შეხებას წერტილ წერტილ ვიმახსოვრებ

***
ნიკამ ხელი მთხოვა.. მაგრამ არ ვიცი რას გავაკთებ, მეშინია ასეთი სერიოზული ნაბიჯის.. თუმცა ვერც მის გარეშე ვძლებ.. ჯენის დაწვრილებით ვუყვები ხელის თხოვნის მომენტს და ჩემს შეხედულებებისთვის ერთი ამოსუნთქვით მლანძღავს. საბოლოოჯამში ჩვენი კამათი ბალიშების ომით მთავრდება და კარზე კაკუნი აგვირგვინებს.. ჯენი ხიარულად აღებს კარს და ზღურბლზე მდგარ ლექტორს რომ ვუყურებ მიკვირს.. ელენეს რაღაცას ეუნება და ისიც მალევე გადის თან მიბარებს რომ დაბრუნების შემდეგ ყველაფერს მომიყვება.. დიდი დრო გადის ჯენის გასვლიდან, დაახლოებით ორი საათი ის კი მაინც არ ბრუნდება .. მინდა გაიდე მაგრამ კართან მისული უკან ბრუნდები და ისევ ველოდები.. კარი იღება და იქედან განადგურებული ჯენის სახეს რომ ვხედავ გული მეკუმშება..
ოთხში შემოსვლისთანავე მეხუტება .. თავს ფეხებზე მადებსდა მთელი გულით ტირის
- იტირე ჩემო ლამაზო, გამუშვი ტკივილი გარეთ
ვეუბნები, ხელებს ვხვევ და თავზე ვეფერები.. იქნებ როგომე დავამშვიდო
- მტკივა ელენე, მას ვატკინე და მისი ტკივილიც მტკივა
ძლივს ამბობს და სახეს მთლიანად მალავს ჩემს ხელებში . არაფერს ვეკითხები ვიცოდი ასე უფრო ვატკენდი.. ტირილისგან გადაღლილს ეძინება..
კარზე კაკუნია, ნეტავ ახლა მაინც ვინაა.. მგონი დღეისთვის საკმარისია , მობეზრებული ვაღებ კარს და ჩემს წინ მდგარ უფრო განადგურებულ წკლაურს რომ ვხედავ გული მეკუმშება მაგრამ დაქალური წიკები მეწყება, ლანძღავ და მისგან პასუხს რომ ვერ ვიღებ ვჩუმდები
- ელენე თუ დაამთავრე შეგიძლია ცოტახანს ჯენისთან დამტოვო და შენ ნიკასთან გახვიდე
ისე აქვს დაბოხმებული ხმა მიკვირს ეს მართლა გუკა არის თუ არა, წამით ვჩერები, წარმატებებს ვუსურებ და სწრაფი ნაბიჯებით გავდივარ ნიკასტან..
დერეფანი ისე იწელება, ამდროში საქართველოში ჩავიდოდი ფეხით.. ყველაფერზე ვფიქრობ ერთად.. არმინდა მისი დაკარგვა.. კარზე სწრაფად ვაკაკუნებ, ცოტა აგვიანებს, შემდეგ კი ნაცრისფერ სპორტულებში გამოწყყობილი მიღებს კას და მაშივე ბაგეებზე ვეტანები, უკვირს ჩემი საქცელი თუმცა მაევე ისიც მყვება კოცნაში და ჩემიანად შედის ოთახში
- თანახმა ვარ! მთავარია შენ გამიძლო
ყურთან ვეჩურჩულები და ისევ ვეტანები ბაგეებზე.

აპაააააააააააა გაიხსნა ინტრიგა ? ვლოდები შეფასებებს <3