ვინ თქვა რომ სიყვარული ბედნიერებაა??!!
თავი 9

კატერინას პოვ:
-არ მინდა რომ მამას ვუთხრა ეს (ნინაკა)
როგორც კი ჩემ ოთახში შევდივართ წყნარად იწყებს საუბარსს.. ვიცოდი რომ ასეე მოხდებოდაა... ვიცოდი რომ ჩემი აქ წამოსვლა შეცდომა იყოო...თავი დავხარე... არაფერს არ ვპასუხობ..
-კატერინა შენ სულლ გაგიჟდი? გაფრრინეე? ხვდები მაინცც რაა გააკეთე? (ნინაკა)
ბოლო ხმაზეე მიყვირისსს ნინაკაა.. ვხვდები რომ უკვეე პიკზეაა დაა ვეღარ აკონტროლებსს თავისს თავსს... ოთახში გუგაა შემოდის დაა მშვიდად მიდგებაა წინ...
-ნინაკაა არაფერი მომხდარაა დააა ნუუ გადაირევი(გუგა)
ნინაკა გაკვირვებული შესცქერის გუგაას.. მეც მიკვირსს ასე მშვიდად როგორ არის..
-შენ ცალკეე დაგელაპარაკებიი.!! (ნინაკა)
ეუბნებაა გუგას... მერეეე კი მე მიბრუნდებაა
-შენ კიდე ბარგიი ჩაალაგეე თბილისში ვბრუნდებით(ნინაკა)
კბილებში ცრისს და ჩემი ოთახიდან გადისს.. ახლა ვხვდები რომ ყველაფერი ცუდისკენ მიიწევსს.. აარ მინდოდა მისი დასვენებისს ჩაშლაა მაგრამმ მეეე ყველაფერი გავაფუჭე.. გუგაა მიბრუნდებაა და სახეზე მიყურებსს... ვხვდები რომ რაღაცის თქმა უნდაა მაგრამმ თავი ვერ მოუბიააა...ნელაა იხრებაა და ყურში მიჩურჩულებს:
-ცუდი არ იყო ის ღამე მაგრამ ყველაფერი არ დამთავრებულა (გუგა)
ძარღვები მეჭიმება.. როგორ შეუძლია ასე მშვიდად ყოფნა.. როგორ როცა ყველამ გაიგო იმ ღამის შესახებ...
-ყველაფერი შენი ბრალია იმ დღეს რომ არ დამთვრალიყავი და არ ამოსულიყავი ასე არ მოხდებოდა.. იმ დღეს საერთოდ ერთად რომ არ ვყოფილიყავით ასე არ მოხდებოდა.. საერთოდ რომ არ გამოჩენილიყავიი ყველაფერი კარაგდ იქნებოდა..(მე)
კბილებში ვცრი და ვგრძნობ როგორ მივარდება ობოლი ცრემლი.. სიმშვიდეს ინარჩუნებსს მაგრამ ვხვდები რომ ეტკინაა.. მშვიდად იხრებაა და მკოცნისს... კვნესაა აღმომხვდაა გაოცებისგან მაგრამ მის ტკბილ ტუჩებს ვერ მოვშორდი.. მკოცნის და მთელ მის ვნებებს ამ კოცნაში ახვევს.. ახლაა მართლა ვხვდები რომ შეცდომაა იყოო.. ნელაა მშორდებაა და ტუჩებს ილოკავსს.. იცინის დაა მიყურებს:
-ადვილიაა შენი კოცნით მოხიბვლა(გუგა)
ვწითლდები და მეც ვყევბი სიცილში.. ერთხანს ასე მიყურებსს მერეე გულში მიკრავსს დააა მაგრად მიჭერს ხელს თითქოს სადმეე გაქცევას ვაპირებდიო.. ცოტა მტკენს მაგრამ არ ვიმჩნევ რადგან ეს ორივეს ძალიან მოგვწონს...
-არსად გაგიშვებ (გუგა)
ასეე ვდგავართ ოცი წუთი მერე მცილდება და კარებში უჩინარდება მე კი ბარგის ჩალაგებას ვიწყებ რადგან ვიცი რომ ნინაკას ვერაფერი ვერ გადაფიქრებინებს..

გუგას პოვ:
რა დაგემართა-მეუბნება ჩემი მეორე მეე და თავში ხელს ვირტყავ.. ჩემს ოთახში შევდივარ და ვოხრავ.. ამ ცხოვრებას მართლა არაფერი მოუცია ჩემთვის..
ბარგს მეც ვალაგებ .. ისე ვყრი ტანსაცმელს ჩანთაში რომ არც კი ვკეცავ.. ეს დრო რაც სვანეთში გავატარეთ საოცარი იყოო.. ძალიან მაგარი მაგრამ ახლაა აღარ შემიძლია აქ ყოფნაა.. საშას ვურეკავ... ისიც იმწამსვე მპასუხობს და სწრაფად ვაყრი:
-ამოვიდა ყელში დროზე ჩალაგეთ ბარგიი და ავი.ესოთ აქედან აღარ შემიძლია.. თბილისში დავაწვეთ და მერეე მოვიფიქროთ სად წავალთ(მე)
ვუთიშავ და ტელეფონს საწოლზე ვაგდებ დაა დავყურებ... აივანზე გავდივარ და ხედსს თვალს ვუსწორებ... იქვე პატარა სკამზე ვჯდები და უბრალოდ ხელს ნიკაპზე ვიდებ და ხედსს გავცქერი.. გადის 10.. 20.. 30.. წუთი მარაა მე მაინც ვზივარ და ამ სიმშვიდეს ვუყურებ.. მეც მინდა ასეთი მშვიდი ცხოვრებაა.. იქნებ არ ვცდილობ ან იქნებ მეშინია რომ ვცადო აარ გამომივიდეს.. არ ვიცი........ ვხვდები როგორ მიჯდებაა გვერძე ჩემი ძმაკაცი და ისიც ხედსს გაჰყურებსს:
-ლამაზია არა?(საშა)
-კი თან ძალიან მაგრამ შენ უფრო ლამაზი ხარ(მე)
ორივეე ვიცინით და ერთმანეთს შევყურებთ.. ამ დროის განმავლობაში ერთმანეთისთვის თითქმის არ გვეცაალაა და მართლაც ძალიან მომნატრებიაა...მეღიმებაა დააა ვდგები.. ხედსს კიდევ ერთხელ ვავლებ თვალსს დაა ოთახში შევდივარ.. აქ კიდევ დაბრუნდები- მამშვიდებს მეორე მე.. მაგრამ იმედი არ მაქ რომ დავბრუნდი.. ჩანთას ვიღებ და საშასთან ერთად ვტოვებ ოთახს....

ავტორის ანუ ჩემი პოვ:
პირველ რიგში ჩემო მკითხველო მადლობას გეტყვით რომ ამ ჩემ ნაბოდიალებს კითხულობთ..

გუგა მართლაა ძალიან მიყვარს მაგრამ მისი ხასიათები ისე უნდა ავღწერო როგორც მართლაა აქვს.. ცოტაა უცნაურია ეგ და კაპანაძეე მუდამ ჩხუბობენ და მუდამ შორდებიან.. შემდგომ კი რიგდებიან და ისე აგრძელებენ ცხოვრებას ვითომაც არაფერი..

,,მართლაა ცუდიაა... მართლაც მომენატრები..’’
გ.ცუცქირიძე


მადლობა ვინც კითხულობთ.. კიდევ ვიტყვი რომ ვინც უნლაიქს უკეთებს მინდა რომ დაწეროთ რა არ მოგწონთ და გავითვალისწინებ.. მადლობა წინასწარ..

პ.ს. ხისთავიანი სვანი