მიუხედავად იმისა რომ ანასტასია და კატერინა ამ ყველაფერს დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ მე მაინც დროს კარგად ვატარაებდი ემისთან ერთად.
ერთადერთი რაც ხელს მიშლიდა ეს გამოცდებისათვის მზადება იყო. ცხოვრება გრძელდებოდა მე კიდევ უკვე მივეჩვიე რომ ჩვენთან ზომბები საკმაოდ აქტიური თემა გახდა.
ერთ დღესაც სახლში მივედი და გავოცდდი. სახლი სავსე იყო უამრავი ისეთი ნივთით რაც საერთოდ არ გვჭირდებოდა.
- რა ხდება ომი იწყება? რათ გვინდა ეს ყველაფერი?
- ვემზადებითვივი.
- და რისთვის ვემზადებით ანასტასია?
- შენც იცი.
- ოღონდ ისევ ზომბები არა.
- კი გუშინ ნიკალაიმ დარეკა და მანაც იგივე თემაზე ჩამოაგდო საუბარი.
- რას ნიშნავს იგივე თემაზე რა სისულელეა ზომბები არა ის კიდევ.
- საყვარელო დაიკო იცი ადამიანის პრობლემა რა არის ის რომ საშიშროების მანამ არ ჯერათ სანამ გვიანი არაა.
- სისულელეა ყველაფერი ეს.
- სულაც არ არის სისულელე და სისუსტე უბრალოდ ადამიანის ბუნებაა ასეთი.
- მაგრამ რატომ არაფერი არ ხდება? ხომ უნდა იყოს ინფორმაცია ტელევიზიაში.
- მოიცა ნუთუ დაინტერესდა როგორც იქნა ჩვენი დაიკო ხვადასხვა ქვეყნების ამბებით.
- თქვენ წარმოიდგინეთ დიახ და ეს ყველაფერი თქვენი ბრალია ტელევიზია არ ამბობს არანაირ სიახლეს ზომბებთან დაკავშირებით არც ერთ ქვეყანაში.
- ნიკალაიმ სწორედ ეგერე თქვა, მაგრამ მაინც გვთხოვა რომ ყველაფრისათვის მზად ვყოფილიყავით.
- გასაგებია და რას აპირებთ ამ ხარახურით სად მიგაქვთ?
- ქუთაისში ჩემს სახლში.
- იქიდან კი ჩვენს სოფელში წავიღებთ.
- გასაგებია როდის მიდიხართ?
- ხვალ დილით წავალთ მე ანასტასია ტომასი და დედაც თუმცა დედას შენი მარტო დატოვება არ უნდა ეშინია რომ რამე მოგივა.
- კარგი რა რა უნდა დამემართოს? ემის ვთხოვ და ის დარჩება ჩემთან.
- ჩვენ შეიძლება ასე ერთი კვირით ვერ ჩამოვიდეთ.
- გასაგებია არ ინერვიულოთ.
ღამით ყველანი ფილმს ვუყურებდით როდესაც პირდაპირი ეთერის გამო ფილმი შეწყვიტეს.
ჩაირთო ახალი ამბები რომელიც იმზე საშინელ კადრებს აჩვენებდა ვიდრე წარმოვიდგენდი.
- როგორც უკვე ხედავთ ჩვენმა კოლეგამ თათიამ რომელიც ინგლისში იმყოფება ხელთ ჩაიგდო ვიდეო სადაც ადამიანები საკმაოდ უცნაურად იქცევიან, ისინი ერთმანეთს ყოველგვარი ჩხუბის გარეშე თავს ესხმიან და ხშირ შემთხვევაში ეს ჩხუბი სიკვდილით მთავრდება, ყველას აინტერესებს თუ რა დაემართა ხალხს? რატომ არიან ისინი ასეთი აგრესიულები? მაგრამ ჯერჯერობით ყველაფერი ბურუსით არის გარემოცული.
- და რას ამბობენ ამ ყველაფერზე სამინისტროს წარმომადგენლები?
- მხოლოდ იმას რომ საშიში არაფერი არ არის უბრალოდ მთავარია რომ სახლებში დავრჩეთ რამოდენიმე დღის განმავლობაში. ყველაფერი ჩვენს საკეთილდღეოდ იქნება თუკი უბრალოდ ამ მითითებებს შევასრულებთ. სამინისტროს წარმომადგენლები ამბობენ რომ ყველაფერი კონტროლს ექვემდებარება და რაც შეეხება ადამიანთა ამ უცნაურ ქცევას ახლახანს მივიღეთ ინფორმაცია რომ ისინი დავირუსებულები არიან.
- როგორ თუ დავისურებულნი?
- ჯერჯერობით მეტი არაფრის თქმა არ შემძლია ამბობს ერთ-ერთი მინისტრი და კიდევ ერთხელ მოგვიწოდებს რომ სახლებში გავჩერდეთ და რამოდენიმე დღეში ყველაფერი დამთავრდება.
ამით დასრულდა ახალი ამბები და ისევ ფილმი გააგრძელეს თუმცა კი აღარცერთს აღარ გვსურდა ყურება.
- გაგიჟდნენ კი მაგრამ თუ რა ხდება ნუთუ ამ ვიდეოს შემდეგაც არ აპირებენ სიმართლის თქმას ხალხს აქვს უფლება სიმართლე იცოდეს ჩვენ გვაქვს ამის უფლება.
- დამშვიდდი ვივი.
- როგორ დავმშვიდდე ტომას ვერ დაინახე რა ხდებოდა ეს ხომ საზიზღობაა ისინი ხალხს სასიკვდილოდ იმეტებენ.
- როგორც ნიკოლაიმ თქვა დაიწყო.
საძინებელში ავედი საწოლზე წამოვწექი მიუხედავად ჩემი ცდისა ძილი მაინც ვერ მოვახერხე და მთელი ღამე გადავათიე.
ჩემები დილით ადრე გავიდნენ ერთმანეთს დავემშვიდობეთ. ცოტა ხნის შემდეგ ემის გავუარე და სკოლისაკენ წავედით.
- რა სახე გაქვს ?
- მთელი ღამე არ მძინებია.
- შენც უყურე?
- ჰო და ვერანაირად ვერ დავიძინე საზიზღრობა იყო.
- მეც ეგრე ვიყავი.
სკოლაში მივედით მაგრამ რამოდენიმე გაკვეთილი გაგვიცდა ასე რომ ბავშვებმა გასეირნება გადავწყვიტეთ. ვსაუბრობდით ხვადასხვა თემებზე მაგრამ საუბარი მაინც არცერთმა არ ჩამოაგდი მთავარ საკითხზე ეგრეთ წოდებულ ზომბებზე.
- მოკლედ ვივი ჩვენ ვმსჯელობდით და ვიფიქრეთ რომ ბანკეტზე კარგი იქნება თუ არ დავპატიჟებთ მასწავლებლებს და შენ რას იტყვი?
- იმას რომ ნელ-ნელა ყველაფერი ნადგურდება სხვა და სხვა ქვეყნებში და ამჯერად ბანკეთზე მართლაც არ ვფიქრობ.
- კარგი გავიგეთ რომ შენც უყურე და სიმართლე რომ გითხრა ერთი შენ და ემი ხართ დაღვრემილები ნუთუ ვერ შეამჩნიეთ რომ ეს სიმართლე არაა.
- პირადად შენი არ ვიცი მაგრამ მე ჯერ-ჯერობით თვალები არ მატყუებენ ვერ ნახეათ ადამიანებს კბენდნენ და ხორცს აცლიდნენ.
- კარგი რა ეს სიმარტლე ვერ იქნება უბრალოდ დაფიქრდი შეიძლება მონტაჟია ხომ შეიძლება რომ ეს ვიდეო მონთაჟი იყოს.
- გულახდილად გეტყვი არ ვიცი სამაგიეროდ რაც ვნახე საკმარისი აღმოჩნდა იმისათვის რომ ღამეები უძილობას დავუმეგობრო.
- მოკლედ სხვა თემაზე ვისაუბროთ.
- როგორც გინდა.
- მოკლედ როგორც ვიცით კლასის უმრავლესობა თანახმაა რომ მასწავლებლები არ დავპატიჟოთ ასე რომ უმცირესობას ვთხოვთ რომ ჩვენი მხარე დაიჭირონ.
- მე მინდა რომ მასწავლებლები მოვიდნენ ანიტა.
- ვიცი ემილი შენ და კიდევ რამოდენიმეს მაგრამ მაინც ისე იქნება როგორც უმრავლესობა გადაწყვიტავს.
- წამოდი ემი წავიდეთ რაღაც თავს კარგად ვერ ვგრძნობ.
მე და ემი სახლისაკენ წამოვედით. ემისთან შევიარეთ და ცოტა ხნის შემდეგ ჩემთან წავედით სახლში.
ღამით ჩემებს ვესაუბრე ისინი კვირის მაგივრად ერთი თვით რჩებოდნენ. ტელევიზიით სიახლე არაფერი არ გაგვიგია. მაგრამ მაინც ვერ ვისვენებდი. ხან მე ვრჩემოდი ემილისთან და ხან ის.
რამოდენიმე დღეა ინფორმაციას თვალს ვადევნებ და ვგრძნობ რომ რაღაც ისე არ არის როგორც უნდა იყოს, გული ცუდს მიგრძნობს ეს კი ძალიან ცუდია.
ტელევიზია მოიცვა ზომბების თემამ და ყოველივე ეს ზოგისათვის საღადაო თემად იქცა როგიც კი სერიოზულად დაფიქრდა.
- ჩემებთან საუბრისას ანასტასიამ მიამბო ნიკალაისა და კატერინას საუბარი.
- ანუ ნიკალაი ამბობს, რომ...
- ხო ის ამბობს, რომ ყველგან ქაოსია და რომ ეს არ არის უბრალო საღადაო თემა ყველაფერი რეალურია. ჩვენი ჯარისკაცები ყველანაირად ცდილობენ რომ გადარჩენილები იპოვონ და უსაფრთხო ადგილზე გადაიყვანონ.
- კატერინა როგორ ხარ?
- მე კარგად ვარ შენ როგორ ხარ მანდ მარტო?
- არამიშავს სასაცილოა მაგრამ ყველა ფილმი და სერიალი ვუყურე ზომბებზე, თითქოს და რამეში დამეხმარებოდეს.
- შენ რა გითხარი.
- მისმინე ჩვენ დაბრუნებით ვერ ვბრუნდებით ტომასმა დარეკა რომ გზებზე გავლა შეუძლებელია ასე რომ იცოდე როგორც კი ყველაფერი დაწყნარდება მას უტხრეს რომ ორ- სამ დღეში ყველაფერი დაწყნარდება ასე რომ მერე შენც ჩამოხვალ.
- მართალია ჯერ-ჯერობით არაფერი არ ხდება საქართველოში მაგრამ მაინც ნინა ნერვიულობს ძალიან და მან ასე გადაწყვიტა.
- გასაგებია შენი ხმა წყდება ხვალ დაგირეკავთ.
- მისმინე ნიშნებს ყურადღება მიაქციე.
- რა ნიშნებს?
- მიხვდები ჩემო კარგო.
სამზარეულოში გავედი სალათი გავიკეთე და მისაღებში დავბრუნდი.
კარზე დამიკაკუნეს გამიკვირდა არავის არ ველოდი ამ ღამით გავედი გავაღე და ნიკოლოზი დამხვდა გამიკვირდა.
- ნიკოლოზ?
- მაპატიე ასე გვიან რომ მოვედი უბრალოდ შენთან საუბარი მინდოდა.
- შემოდი ყავას დალევ?
- თუ არ შეწუხდები.
სამზარეულოში გავედი ცივი ყავა გავაკეთე მისაღებში დავბრუნდი მდივანზე ჩამოვჯექი და ნიკოლოზს გავხედე ის ყავას წრუპავდა მეც მას მივბაძე ცოტახნით ჩუმად ვიყავით საუბარი მან დაიწყო.
- მოკლედ ვივიანა მაინტერესებს ბანკეტზე ჩემთან ერთად რომ წამოხვიდე წინააღმდეგი ხომ არ იქნები?
- ბანკეტზე?
- იცი ვიფიქრე რომ შენ და მე ...
- რა?
- კარგი არაფერი დაივიწყე, მე წავალ ბოდიში, რომ შეგაწუხე ამ ღამით.
- მოიცა ამ ღამით მოხვედი და ისე მიდიხარ რომ ჩემს პასუხს არც მოისმენ.
- ანუ?
- დიდი სიამოვნებით ვიქნები შენი მეწყვილე, როგორც ყოველთვის.
- როგორც ყოველთვის?
- ნუთუ დაგავიწყდა დაწყებითები?
- დაწყებითები?
- კარგი დაივიწყე.
- კარგი ხვალ დილით გნახავ ვივი.
გადამეხვია ლოყაზე მაკოცა და სახლისაკენ წავიდა.
რამოდენიმე დღე განიხილავდნენ ჩვენს გადაწყვეტილებას და უამრავი კუდიც გამოაბეს სკოლაში ბავშვებმა ამ ამბავს.
- ვივიანა დღეს ისევ მივდივართ ჩვენს ქოხში?
- არ ვიცი ალექსანდრე ვნახოთ ემი თუ წამოვა წამოვალ.
- ემილი არ ვიცი დღეს სკოლაში არც კი მოსულა რამე ცუდი ხომ არ შეემთხვა?
- არამგონია, ჩაეძინა ალბათ.
- დაგელოდებით იმედია მოხვალთ.
- ვნახოთ.
სახლისაკენ წავედი ემის გავუარე იქედან კი ჩემთან წავედით. ვისაუბრეთ ფილმებს ვუყურეთ და ღამით ჩვენი საყვარელი ქოხისაკენ წავედით სადაც ჩვენი კლასის უმრავლესობა იყო.
- მიხარია, რომ მოდით თქვა ალექსანდრემ.
- ამათ აქ რა უნდათ?
- უბრალოდ მოვედით ემილი.
- მაშინ ჩვენ წავალთ ანიტა.
- როგორც გინდათ.
ოთახს თვალი მოვავლე და გამიკვირადა სიცხის მიუხედავად ამდენი ბავშვი როგორ გაცივდა ისინი რიგრიგობით აცემინებდნენ, გამიკვირდა და რაღაცნაირად არ მომეწონა.
- წავიდეთ ემილი.
- არ დარჩებით?
- არა ალექსანდრე მივდივართ.
- ჩვენც წამოვალთ მაშინ.
მე, ემი, ნიკოლოზი და ალექსანდრე წამოვედით გზაში ერთმანეთს დავემშვიდობეთ მე და ემი კი სახლისაკენ წამოვედით, გზაში ტელეფონმა დარეკა ემის ურეკავდნენ.
- რა ხდება დედა?
- ემილი შენი ძმა ცუდად გახდა. მე და მამაშენი კი საავადმყოფოში ვართ.
- რა ხდება? რა სჭირს? ექიმები რას ამბობენ? ახლავე წამოვალ.
- საშიში არაფერი არ არის უბრალოდ გრიპი შეეყარა და მაღალი სიცხე აქვს ამიტომ ექიმმა შემოგვთავაზა რომ იქ დავრჩეთ.
- კარგი დედა.
- ემი მისმინე იქნებ ჩენთან დარჩე ამაღამ მარტო არ იქნები სახლში და მეც არ მინდა მარტო დარჩენა ხომ იცი ჩემები ისევ ქუთაისში არიან.
- კარგი.
სახლისაკენ წამოვედით, ვისაუზმეთ საძინებელში ავედით ფილმებს ვუყურებდით როდესაც ემის ტელეფონზე დაურეკეს რასაც კარზე კაკუნის ხმაც მოჰყვა.
კიბეები ჩავირბინეთ და კარები გავაღე სადაც ნიკოლოზი და ალექსანდრე დაგვხვდნენ, რომლებიც გიჟებს ჰგავდნენ.
სასწრაფოდ შემოვიდნენ სახლში კარები გადაკეტეს და ერთადერთი სიტყვა წარმოთქვეს.
- დაიწყო...
იმედია მოგეწონებათ<3