საინტერესოა როგორი იქნებოდა ჩემი ცხოვრება,რომ ეს ყველაფერი არ მომხდარიყო,რომ სიყვარულს ჩემზე დიდი ტკივილი არ მოეყენებინა,მე ვარ ადამიანი რომელმაც მიუხედავად იმისა რომ 17 წლისვარ მაინც ვერ გავიგე რაარის სიყვარული თუმცა ვიმედოვნებ ყველაფერი წინაა და რაღაც სასწაული მოხდება რაც ყველაფერს შეცვლის ჩემს ცზოვრებაში.
7 წლის ვიყავი როცა პირველად შემიყვარდა,სასაცილოა ალბათ ხომ? პატარა ბავშვს როგორუნდა შეუყვარდეს,კი შეიძლება ბავშვურ გატაცებასაც დავაბრალოთ მაგრამ არა,მე შემიყვარდა,კი ნამდვილად და თანაც ისე ძლიერ რომ 8წელი გასტანა თუმცა რასვიზამთ გულს ვერ უბრძანებო ასემითხრა ბოლო სიტყვები და აქ დასრლდა ყველაფერი მაგრამ ყველაზე მტკივნეული ისიყო რომ მე მაინც მიყვარდა ის ,მას კი სხვა თუმცა ეს ყველაფერი არარის მას უყვარდა ის ვინც ბავშვობიდან ჩემგვერდით იყო, ერთად ვიზრდებოდით და ვისაც ჩემი საუკეთესო მეგობარი ერქვა.
იმ საღამოს როცა მხოლოდ მე და ჩემი საუკეთესო მეგობარი ბაღში ვიჯექით ვკითხე ,,-გიყვარს?" თუმცა მან უარყო,ისიც თქვა მაგას რაშემაყვარებსო,შემდეგ მის ნაკლებზე ისაუბრა და საბოლოოდ მითხრა რომ არასდროს შეუყვარდებოდა ეგეთი პიროვნება ,მე კი ვუთხარი,რომ თუკი მას უყვარდა ის აქ უკვე ჩემ გრძნობებს აზრი არ ჰქონდა,თანაც მე ხომ არვუყვარდი მაგრმა მაინც უარყო და მითხრა რო ეგ არც კი ეფიქრა.შემდეგ იყო დუმილი რომელიც მოულოდნელმა კითხვამ დაარღვია ,,-ისევ გიყვარს?" არც კი ვიცოდი რა უნდ ამეთქვაერე რაა რომ ვმალავდი და საზოგადოებაში ამას ვუარყოფდი ის ჩემი საუკეთესო მეგოვარი იყო რომელსაც ვერ მოვატყუებდი და ვუთხარი,რომ ისევ მიყვარდა,ისევ კიარა სულ მიყვარდა უბრალოდ როცა უკვე ყველა ჩემს სიყვარულზე საუბრობდა და ყველამ იცოდა საზოგადოებაში უჯობესი იყო მეთქვა რო ის დიდიხანია დავიწყებული მყავდა,მააც კი ვუმალავდი და ჩვენ ვიყავით უბრალოდ კარგი მეგობრები,მაგრამ როცა ის გამოუტყდა მას სიყვარულში ჩემი მეობარი გაუბრაზდა და მან მე მტხოვა რომ შემერიგებინა,ალბათ იფიქრებთ რომ ჩემს სასარგებლოდ გამოვიყრნებდი ამ ყველაფერს და არ შევარიგებდი მაგრამ აზრი? ის მე ვერასდროს შეკიყვარებდა ამიტომ ისინი შევარიგე თუმცა მეობრობდნენ ერთმანეთთან მაგრამ გარე ვალს რაიმეს გამოაპარებ? ვერა რათქმაუნდა და მეც ყველაფერს ვხედავდი მათ თვალებში და შემდეგ იყო იმედების გაცრუება,დიდი ტკივილი და დეპრესია,როცა სრულიად სხვა პიროვნებისგან გავიგე რომ ისინი შეყვარებულები იყვნენ,აღარ ვმეგობრბდი არცერთთან სულ ყველას ჩამოვშორდი რადგან ნდობა დავკაეგე ადამიანებისადმი.ჩემი ,,საუკეთესო მეობარი" ამ დროს რაშვებოდა? რასიზამდა ბედნიერებით ტკბრბოდა და როცა თითქმის ყველამ გაიგო და ეკითხებოდნენ რატომ დაკარგა საუკეთესო მეგობარი? ის პასუხობდა რომ ,,-საკუთარი ბედნიერების გამო მეგობარიც უნდა დაკარგო" შემდეგ ოსევ მე მაბრალებდა,რომ მე მას ბოლო დროს ცივად ვექცეოდი და არ ვიყავი მისთვის მეგობარი მაგრამ იმას მაინც ვერხვდებოდა ეს რამ გამოიწვია.საბოლოოდ გაგიკვირდებათ და დავივიწყე ჩემი სიყვარული,სულ ყველაფერი დავივიწყე და დავიწყე ახალი ცხოვრება,თუმცა გულში მაინც იყო ამ თკივილის ადგილი სადღაც ჩამალული და იშვიათად მახსენებდა თავს. ისინი კი გახდნენ ხალხისთვის საუკეთესო წყვილი,გაინტერესებთ არა ისევ ერთად არიან თუ არა? კი ერთადარიან და მე მათ ყველაფერი ვაპატიე რადგან ალბათ ასეც უნდა მომხარიყო კი ისევ მახსოვს ის ტკივილი რაც განვიცადე მაგრამ ამაზე აღარ ვსაუბრობ,ჩემს ყოფილ ,,საუკეთესო მეგობართან" მაქვს ისევ მეგობრული ირთიერთობა მაგრამ ვერ ვენდობი მაინც ბოლომდე,აი ძველ სიყვარულს რაც შეეხება ჩვენ ვართ როგორც ,,და"და ,,ძმა" თითქოს ბედნიერი დასასრულია ხომ? მაგრამ არა ამის შემდეგ დიდი დრო გავიდა და მე შემიყვარდა,ყველაზე მეტად მიყვარდა მაგრამ დიდხანს ვერ გასტანა ამ სიყვარულმა ის იყო ჩემი ყოფილი ,,საუკეთესო მეგობრის" ბავშვობის სიყვარული,ჩემი თანაკლასელი,რა ამაზრზენად მოვიქეცი არა? იმასაც ოფიქრებთ გაცვალესო მაგრამ ასე არაა ისინი რამოდეიმე თვე იყვნენ ერთად და შემდეგ ჩემმა ერეთ წოდებლმა ,,საუკეთესო მეობარმა" მას ყოველგვარი ახსნა განმარტებოს გარეშე დაშორდა. ჩვენც იყავით ყველასთვის მოსაწონი საუკეთესო წყვილი სასაცილო ისაა რომ მას თავიდან არვუყვარდი მხოლოდ იმიტმ იყო ჩემთან როგორც მან მითხრა გაერთობოდა და შემდეგ სხვებოს მაგვარად მეც მიმაგდებდა,მაგრამ მერე შევუყვარდი და ვიყავით ძალიან კარგად,თუმცა ერთი წელი ვიყავით მხოლოდ ერთად ბოლო პერიოდში ცოტა გაგვიცივდა ურთიერობა ისიც შეიცვალა პირდაპირ არ დავშორებულვართ მე დასასვენებლად წავედი თბილიში და არც კი მკითხულობდა უფრო გაგვიცივდა ურთიერთობა,ხომ შეიძლება საყვარელი ადამიაჯი მოგენატროს მაგრამ არაა ჩვენ ერთმანეთი არ მოგვნატრებია,ჩავედი და შევხვდი და ვუთხარი რომ არეული ვიყავი და არვიცოდი რას ვგრძნობდი მან ერთი კვირა მომცა დასაფიქრებლად და შემდეგ.... შემდეგ ვუთხარი რომ უნდა დავშორებოდით და ასე დასრულდა ხვდებით? მე რომ მატკინეს გული იგივე გავუკეთე სხვას და მეც ვატკინე გული დიდიხანია რაც მძულს და მეზიზღება საკუთარი თავი რადგან ის ტკივილი გამოვაცდევინე სხვას რაც მე თვითონ გადავიტანე,ეხლა კი მეშინია სიყვარულის,მეშინია შეყვარების,არავის ვაძლევ უფლებას ჩემთან ახლოს მოვიდეს,იმდენად ახლოს რომ შევუყვარდე რადგან ვიცი გულს ვატკენ.ალბათ იტყვით ისე როგოც ჩემი ახლობლეი ამბობდნენ რომ ჩემს ყოფილ ,,საუკეთესო მეგობარზე" და ძველ სიყვარულზე განადგურებულმა მივიღე ოს გადაწყვეტილება და თითქოს არც მიყვარდა ის და ძველი სიყვარულის დასავიწყებლად მყავდა ეს მაგრამ არა მე ის მართლა მიყვარდა რომ დავშორდით მაშინაც მიყვარდა,თითქოს არვიმჩნევდი მაგრამ გულში რაღაც მტკიოდა,ვერ ამეხსნა რა მაგრამ მტკიოდა, დრო მართლაც ყველაფრის მკურნალია მაგრამ ბოლომდე ვერ მიმკურნალა სიყვარულის შიში ისევ მაქვს,ერთადერთი კივილთან შეგუება მასწავლა.რას შვება ის ბიჭი? მან გადაიტანა ყველაფერი შეძლო და ეხლა შეყვარებულიც ჰყავს და ბედნიერიცაა მაგრამ როცა თვალებში შევხედავ ვხვდები მის ტკივილს და ვხვდები რომ რაღაც ნაპერწკალი კიდეა სიყვარულის ჩემდამი,ალბათ ოდესმე ეს ტკივილიანი თვალებიც გაუქრება და მაპატიებს იმ უმედგაცრუებას რაც მე მას გამოვაცდევინე,კი ჩვენ გვაქვს ნორმალურიურთიერთობა როორც თანაკლასელები მაგრამ მისი ტკივილი მაინც შესამჩნევია ასე და ამგვარი იყო ჩემი წარსული.