- რა დაიწო? რა ხდება?
- კარები და ფანჯრები კარგად გაქვს დაკეტილი წამოუყვირა ალექსანდრემ.
- ჩემს ოთახში ღია დავტოვე დანარჩენი კი დაკეტილია, რა ხდება?
- მე და ნიკოლოზი ვFიქრობთ რომ ჩვენს ქვეყანაშიც გამოჩდნენ ზომბები.
- რა? რას ამბობ ალექსანდრე?რატომ ფიქრობ ეგრე?
- საქმე იმაშია ემილი რომ ჩვენ უკან დავბრუნდით და ეს საზიზღობა იყო, ყველაფერი სიხლით იყო მოსვრილი არ ვიცი ჩვენები სად წავიდნენ სად გაქრნენ მაგრამ ქოხი ცარიელი იყო სისხლიანი მაგრამ ცარიელი. კედლებზე კი ნათითურები იყო ისიც სისხლიანი.
- ხო მაგრამ...
-ესეც ასე საძინებლის ფანჯარა დაკეტილია.
- კარგით მოდით დავფიქრდეთ.ჩვენ ყველა ვუყურებდით ახალ ამბებს...
საუბარი გამაწყვეტია ზარმა სასწრაფოდ საძინებელში ავირბინე და ბავშვებიც ამოვიდნენ.
- როგორ ხარ? ხომ კარგად ხარ ?ერთდროულად ყვიროდნენ სკაიპში ანასტასია კატერინა ნინა და ტომასი.
- მე კარგად ვარ თქვენ როგორ ხართ?
- ჩვენ არაგვიშავს პრივეთ ბავშვებო.
- პრივეტ.
- მოკლედ დიდი ხნით ვერ ვისაუბრებთ ნიკალაის ვესაუბრე.
- გასაგებია.
- დაიწყო ვივი ჩვენს ქვეყანაშიც არიან ზომბები.
- რა ანასტასია რას ამბობ? წამოიყვირა ემილიმ.
- მართალს ამბობს ემილი ასე რომ ყველაფრისთვის მზად იყავით.
- როგორც ნიკალაიმ მითხრა უკვე იციან რომ საქართველოშიც გავრცელდა ვისრუსი ასე რომ სამინისტრო მიიღებს გადაწყვეტილებებს თუ რა და როგორ იქნება. ნიკალაი ამბობს რომ ინტერნეტს დღეს გამორთავენ შეიძლება შუქიც გამორთონ ასე რომ ყველაფრისათვის მზად იყავი.
- როგორ გავრცელდა კი მაგრამ ეს ვირუსი.
- ჰაერით შეეცადე პირბადე იხმარო ვიცი რომ ვერ იტან მაგრამ მაინც.
- დრეს ქოხში ვიყავით და ბავშვები აცემინებდნენ ეს შეიძლება შუაში იყოს?
- შუაში კი არა თავშია, ცემინებიდან იწყება გაციების შემდედ ნელ-ნელა ხსეული გეწვის და ბოლოს სიხლდენის შეკავება გიჭირს.
- ღმერთო ჩემო ვივი ჩემი ძმა გაბრიელი?
- რა სჭირს გაბრიელს?
- სავადმყოფოშია დედამ წაიყვანა დღეს გუშინ ღამით აცემინებდა და მაინც გადაწყვიტეს ექიმთან მიეყვანათ.
- გასაგებია.
- მისინე ვივი სანთლები იცი სადაცაა დაიწყო ანასტასიამ.
- იქვე იქნება რუკებიც და საჭმელიც გაგგრძელა კატერინამ.
- ბევრი რამ არ ჩაალაგო ჩვენ თითქმის ყველაფერი წავიღეთ რაც დაგჭირდება.
- გასაგებია იცოდე მანქანით წამოსვლას აზრი არ აქვს. შეეცადეთ ხვალვე წამოხვიდეთ ქუთაისში მატარებლით, აქაც არ არის კარგი სიტვაცია მაგრამ დაგელოდებით მერე კი ერთად წავალთ.
- კარგი გასაგებია დღესვე დავიწყებ ნივთების ჩალაგებას.
- მისმინე ვივი თუ რამე ისე არ წავიდა როგორც ვგეგმავთ გზებს დააკვირდი მინიშნებებს დავტოვებ.
- მინიშნებებს?
- ხო ვივი გახსოვს პატარები, რომ ვიყავით მაშინ გვქონდა ჩვენი კოდები.
- მახსოვს ტომას.
- აბა შენ იცი ვივიანა ფრთხილად იყავი თქვენც ბავშვებო.
- თქვენც თავს გაუფრთხილდით მიყვარხართ.
- ჩვენც საყვარელო.
საუბარი გავწყვიტე და ბავშვებს გავხედე რომლებიც მიყურებდნენ.
- ჩემები წინასწარ იზღვევენ თავს ასე რომ მთელი თვეა ამ ყველაფრისათვის ემზადებოდნენ.
- გასაგებია აი თურმე რატომ იყავი მარტო.
- შენ საიდან იცი ნიკოლოზ?
- მოიცა ალექსანდრე შენ რა არ იცი რომ ესენი ბანკეტზე ერთად მოდიან, უფრო სწორად მოდიოდნენ ღამით იყო ვივისთან.
-კარგი მოდი ჩანთებს ვიპოვი და ჩალაგებაში მომეხმარეთ.
- კარგი ვივი.
- მე და ემილი საძინებელში ავედით და ჩანთები ავიღეთ, სანამ დაბლა ჩავიდოდით ემილის ცრემლები წამოუვიდა.
- რა ხდება ემი? საყვარელო რატომ ტირი?
- როგორ ფიქრობ ემი ჩემები...
- კარგად იქნებიან ხვალ დილით სავადმყოფოში წავალთ და ვნახავთ, ყველაფერი კარგად იქნება.
- კარგი.
დაბლა ჩავედით და ყველაფერი ჩანთებში ჩავალაგეთ.
- კარგი მოკლედ მე და ნიკოლოზმა ვიფიქრეთ, რომ კარგი იქნება თუ სახლებში გავალთ ჩანთებს ჩვენც ჩავალაგებთ და თან გავიგებთ ჩვენები როგორ არიან ან...
- კარგი 2 საათში გათენდება და ჩემთან შევიკრიბოთ.
- კარგი ვივი თავს მიხედეთ.
- თქვენც ბიჭებო.
ალექსანდრე და ნიკოლოზი წავიდნენ, მე და ემილი მდივანზე წამოვწექით და არც კი ვიცი როდის ჩაგვეძინა.
დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა ნიკოლოზი იყო.
- გისმენ რა ხდება? შენები როგორ არიან?
- არ ვიცი, სახლში არავინ არ იყო იმედია კარგად არიან.
- ვწუხვარ.
- მისმინე სახლიდან დანები წამოიღეთ.
- კარგი.
- ალექსანდრეს გავუვლი და მოვალთ.
- გელოდებით.
- ნახევარსაათიანი ცდის შემდეგ მოვიდნენ, ალექსანდრე ემის გადაეხვია და გულში ჩაიკრა მერე მეც გადმომხედა ცრემლიანი თვალებით.
- რა მოხდა? ხომ კარგად ხარ? შენები...
- ისინი მოკვდნენ.
- ღმერთო ჩემო ალექსანდრე ვწუხვარ.
მივედი და გადავეხვიე მას და ემის ტიროდა.
- შენები იპოვე ნიკოლოზ?
- ბოლო შანსი საავადმყოფოა იქნებ იქ წავიდნენ. ტელეფონზე ვრეკავ ვრეკავ მაგრამ არავინ არ მპასუხობს. ეხლაც ვრეკავ მაგრამ უშედეგოდ.
- მოკლედ გოგონებო საქმე ასეა მათაც აქვთ სუსტი წერთილები?
- რა?
- ზომბებს ვგულისხმობ სასაცილოა ადრე რომ ვუყურებდი მათ ახლა კიდევ გული მიმძიმს, თავის ძლიერი ტრამვის მეშვეობით კვდებიან.
- საიდან იცი?
- ფილმებიდან ვიცოდი მაგრამ რეალურ ცხოვრებაში თუ გამოვიდოდა არ მეგონა.
- რას ნიშნავს რეალურ ცხოვრებაში ალექსანდრე?
- იმას ჩემო უსაყვარლესო ემი რომ გაამართლა მამაჩემის და დედაჩემის შემთხვევაში, ასე რომ თავში ვუმიზნებთ დანას.
- ღმერთო ჩემო.
- თუ ყველანი მზად ვართ სავადმყოფოსაკენ წავსულიყავით თქვა ნოკოლოზმა რომელიც ისევ ტელეფონზე რეკავდა.
წამოვდექით თანთები მოვიკიდეთ და სახლიდან გასასვლელად მოვემზადეთ, როდესაც ტელეფონზე დარეკეს.
- ემილი გისმენთ.
- შვილო.
- დედა შენ ხარ?
- როგორ ხარ ემილი საყვარელო?
- მე კარგად ვარ თქვენ როგორ ხართ?
- არაგვიშავს მისმინე...
- დედა გაემზადეთ მე და ჩემი მეგობრები სავადმყოფოსთან მოვალთ და იქიდან ქუთაისში წავალთ.
- არსადაც არ მოხვალთ აქ მოსვლა სარისკოა სახლში დარჩები.
- ხო მაგრამ...
- მისმინე ჩვენ მალე...
- რა ხდება?
- ნიკოლოზის და და გაბრიელი დღეს დილით სავადმყოფოდან გამოიპარნენ მე და ნატალიმ გავაპარეთ ისინი.
- მამა სად არის მამა?
- ის და დიმა გუშინ უეცარი სიკვდილით გარდაიცვალნენ არ ვიცი რა ხდება ასე რომ გთხოვ რომ სახლიდან არ გახვიდეთ.
- ხო მაგრამ თქვენც წამოსულიყავით რას უცდით?
- აქ ჯარიდან არიან მოსულები და ვისაც ოდნავი სიმპტომები აქვს მაინც გაციება და ასე შემდეგ ყველანი კარანტინში მიყავთ. საავადმყოფოდან გასვლა გვეკრძალება შენს ძმას არაფერი არ სჭირს აცემინებდა მაგრამ კარგად არის არც სიცხე აღარ აქვს. მაგრამ წამლები მაინც გქონდეს ახლო მახლოს კარგი?
- კარგი დედა.
- თავს მიხედე შვილო.
- მისმინე ნიკოლოზს სურს დედამისთან საუბარი.
- კარგი მივაწოდებ.
- დედა...
- მეც მიყვარხარ.
ნიკოლოზმა გამომართვა ტელეფონი და მეორე ოთახში გავიდა, ცოტა ხნის შემდეგ დაბრუნდა.
- საავადმყოფოში აღარ მივდივართ.
- ხო მაგრამ...
- მისმინე ემი ვწუხვარ მართლა ვწუხვარ, მაგრამ ახლა ორივე ერთ მდგომარეობაში ვართ, შენი ძმა ჩემს დასთან ერთად გამოიქცა ეს იმას ნიშნავს რომ ისინი სადღაც იმალებიან სახლში ჩვენთან არავინ არ იყო, ასე რომ სავარაუდოდ შენთან არიან.
- გასაგებია მაგრამ...
- დედაშენს ვესაუბრე ემი...
- ისევე როგორ მე, მოიცა რა თქვი? დედაჩემს?
- ხო ემი დედაშენს, მოკლედ ასეთია სიტვაცია, სავადმყოფოში მივალთ და ჩვენც მოვკვდებით ან კიდევ ჩვენს და ძმას მოვძებნით და ავახვევთ ამ ქალაქიდან რაც შეიძლება სასწარაფოდ.
- რა გითხრა ასეთი ნიკოლოზ მითხარი.
- ვწუხვარ ემი მართლა ძალიან ვწუხვარ.
- ისინი?...
- ხო...
- და მერე ვინ?...
- ჯარიდან საავადმყოფოს გასაწმენდად წავიდნენ, გასაწმენდად და არა დასახმარებლად.
-გაბრიელი უნდა ვიპოვოთ წამოიწყო საუბარი ალექსანდრემ.
- ასევე კრისტიც დავაბოლოვე მე.
სახლიდან გავედით და ემის სახლამდე ვირბინეთ. ემი კარგი გააღო და ყველანი შიგნით შევედით გაბრიელის ოთახში აირბინა ყველანი უკან გავყევით, კარი ჩაკეტილი იყო.
- გაბრიელ, გაბრიელ.
- ემილი.
- კრისტი შენ ხარ?
- ემილი ახლავე გავაღებთ.
კარი გაგვიღო თუ არა ოთახში შევარდით ერთმანეთს გადავეხვიეთ და სასწრაფოდ ჩავალაგეთ საჭირო ნივთები და მისაღებში დავბრუნდით ალექსანდრეს მოემარაგებინა ასანთის კოლოფები, დანები, ნათურები ჩვენც შევამატეთ პლედები და ყველაფერი ჩანთებში ჩავალაგეთ.
- რაც შეიძლება მალე უნდა გავიდეთ.
- გეთანხმები ნიკოლოზ თქვა ალექსანდრემ და ფანჯრისკენ გაგვახედა.
სადაც ჩვენი კლასელები მოდიოდნენ, მაგრამ ვერ იტყვი რომ მოდიოდნენ ურო სწორი იქნება თუ ვიტყვით რომ მოღოღავდნენ კუს ნაბიჯებივით მაგრამ მათი დანახვა ნებისმიერს დააეჭვებდა ჯანმრთელობაში, სისხლიანები იყვნენ და სხეულზე აქა იქ დაკბენილებიც.
- გავდივართ გარაჟში დედას მანქანა არის თქვა ემიმ.
ყველამ ალექსანდრეს გადავხედეთ.
- რა?
- ჩვენ შორის შენ ერთადერთი ხარ ვინც ტარებია აზრზეა ოდნავ მაინც.
- ვერაფერს ვერ დაგფირდებით.
- გავრისკავთ.
გარაჟისაკენ წავედით მანქანაში ჩანთები ჩავყარეთ და ყველანი შიგნით ჩავჯექით ღვედები გადავიკარით და ერთმანეთს გადავხედეთ.
- მზად ხართ? გვკითხა ალექსანდრემ.
- წავედით ყველამ ერთდროულად ვუპასუხეთ.
მანქანა დაძრა და გზას გავუყევით ხმაურზე ყველანი სწარაფად გამოგვეკიდნენ მაგრამ ალექსანდრე ისე სწრაფად მიქროდა, რომ არანაირი შანსი არ ჰქონდათ.
- სადმე შევლა გვიწევს თუ პირდავირ მატარებლის სადგურზე მივდივართ? იკითხა ალექსანდრემ.
- პირველივე აფთიაქში გავიაროთ წამლებს ავიღებთ და მალევე გამოვალთ საყვარელო.
- კარგი ემი.
აფთიაქთან გააჩერა აფთიაქში შევედით და რაც გვჭირდებოდა ყველაფერი ავიღეთ და წასასვლელად მოვემზადეთ უეცრად ხმაური გავიგონეთ და მომენტალურად ადგილზე გავშეშდით.
აფთიაქის მომსახურე პერსონალი ჩვენსკენ მოდიოდნენ კარისაკენ წავედით სირბილით მანქანაში ჩავხტით და სადგურისაკენ წავედით. ხმას აეცერთი ჩვენგანი არ იღებდა, მივდიოდით და საკუთარ ფიქრებს და გულისტკივილს დავტრიალებდით. როგორც იქნა მივაღწიეთ სადგურს და ბილეთებიც ვიყიდეთ რაც ორმაგი ფასი დაგვიჯდა, მატარებელში ავედით და საკუთარი ადგილები დავიკავეთ. ნახევარ საათში გავიდოდით, ვიჯექით წუთებს ვითვლიდით მაგრამ დრო არ გადიოდა, ის უბრალოდ თითქოს გაჩერდა ერთ ადგილზე.

იმედია მოგეწონებათ<3