მარწყვის სურნელი (17)
მაგიდას ხელს ურტყამს და მაშინვე კურსელები ჩვენსენ იხედებიან თუმცა იმხელა ხმაზე უყვირის ყველას, რომ ყველა თვის საქმეს აგრძელებს..მაცადოს ვასწავლი როგორ არ უნდა დამიჯეროს, და როგორ უნდა შეიტანოს ეჭვი ჩემს სიყვარულში.. წვენის ჭიქას ხელს ისე უჭერს ცოტაც და შემოეფშვნება, ამიტომ სასწრაფოდ ვაცლი ხეიდან და წამში ვუშვებ სასმელს ყელში.. - ასე ჯობია. ვეკრიჭები და მოფუსფუსე ბრბოს შუაზე ვჭრი რომ გავიდე. სწრაფად შევდივარ ლიფტში და ვცდილობ ამ მექანიზმისადმი შიში დავაიგნორო, რამდენად გამომდის ბავშვობის შიშის დამარცხება ვერ გეტყვით, რადგან მწველი ხელის შეებას ვგრძნობ შარვალსა და ტოპს შორის დარჩენილ სივრცეში, რომელიც ფრდხილად და ნაზად მეხება, თუმც ერთიანად აღვვებს ცემში ყველა ნაპერწკალს და ლამისაა ხელებში ჩავადნე.. - ნიკა ასე ნუ აკეთებ.. კიარ ვამბობ ვკრუტუნებ, და ისე ვეუბნები მისკენ არც კი ვბრუნდები - მომენატრა ჩემი გოგო და მასთან მივდიოდი, მაგრამ თვითონ დამასწრო და ჩემთან მოვიდა.. ხელს არ მიშვებს და ფაქტიურად მის მკლავებში მოქცეული ვერც ვინძერევი, მაგრამ ჰოი სასწაული, ლიფტის კარი იღება და მხოლოდ ეს უკანასკნელი მიხსნის მისი მკლავებიდან, წუთი წუთზე გამოვასწარი, თორემ ცოტაც და ხელებში ჩავადნებოდი.. სწრაფად გამოვდივარ ლიფტიდან და ისე რომ გამოსვლას ვერ ასწრებს ღილაკს ხელს ვაჭერ და შიგნით ვკეტავ, წინ წასულს მისი მუქარის ხმა მესმის, თუმცა ვაიგნორებ და კურტუმოს რხევით მივდივარ ჯენის ოთახისკენ, მომენატრა ჩემი ქალბატონი, ალბათ გუშინდელს მერე ბევრი კითხვა აწუხებს და ხომ უნდა გავაქრო კითხვისნიშნები ?! აბა რისი დაქალი ვარ ?! ჩემს ფიქრებზე თვითონ მეცინება, აბეზარი აზრების გასაფანტად თავს მსუბუქად ვარხევ და კარის სახელურს ვექაჩები, ისისაა უნდა შევიდე ჯენის რო ვეჯახები და ლამის ვყირავდები, მაგრამ სასწაულის წყალობით ვინარჩუნებ წნასწორობას და ჩემზე არანაკლებად შერყეულ ჯენის ვუყურებ, რომელიც ისე საყვარლად იზელს ნატკენ შუბლს, ჩემი ტკივილი სულ მავიწყდება.. გამოსლას არ ვაცდი, არც ვესალმები, არც იმას ვეკითხები როგორ არის, გზაში დაწყობილ გეგმებს ერთიანად ვცვლი, საწლზე ვაჯენ მე კი გარდერბში ვიწყებ ტრიალს.. - ესეიგი.. კარგი ამინდია, თან გრილა, მოიცა შენ ლურჯი ფერი გიხდება ხომ ? უეცრად ვუბრუნდები და მის გაკვირვებულ სახეს რომ ვაწყდები რომელიც ისე მიყურებს, ახლა რომ არ ავუხსნა რა ხდება შეიძლება ჩემგან ფიტული მარტო დატოვოს, ამიტომ სწრაფად ვუშიფრავ სიტუაციას.. - ნუ მიყურებ ასე ვიბნევი და სათქმელს ვერ მოვაბავ თავს.. ესეიგი მე და შენ უნდა გავიდეთ და ბევრი ჭრაჭუნა ქაალდებით უნდა დავბრუნდეთ უკან, თორემ აქ სული მეხუთება მოსასულიერებლად სახესთან ხელებს სწრაფ-სწრაფად ვასავსავებ და მომაკვდავივით ვსუნთქავ - ელენე ტყუილად ხვნეში, არსად არ ვაპირებ წამოსვლას, ისედაც სამი დღე დარჩა პერფორმანსამდე, მე კი გუკასთან კატა-თაგვობანას თამაშს არ ვეშვები.. არ ვიცი როგორ მოვასწრებ, იმედია ხვდები რომ ეს ჩემთვის მნიშვნელოვანია, რაც არ უნდა იყოს ჩემთვის პირველი ნაბიჯია ჩემს პროფესიაში, მცირე თუმცა მაინც ხო აქვს მნიშვნელობა.. თვალებს მომაბეზრებლად ატრიალებს და საწოლზე დაგდებულ ბალიშს სახეზე იჭერს. - მესმის ჯენი, მაგრამ კიდევ როდის ჩამვალთ ჩვენ აქ ერთად... მაქსიმალურად საწყალ სახეს ვიღებ და მეტი დრამატიზებისთის ქვედა ტუჩს ვბრცავ - ნუ მაიმუნობ ელენე, სხვა დროს გავიდეთ ახლა, იმ ხისთავიანთან უნდა გავიდე და ყველაფერი უნდა ვუთხრა რასაც ვფიქრო.. ვიცი რომ საწყენია ჩემი საქციელი, მაგრამ რა უნდა გამეკეთებინა, როგორ არდამეჯერებინა იმ კაკუნასი, ტან ჩვენი ურთიერთობაც არ არის იმ დონეზე რომ რაღაცებმა ზეგავლენა არ იქონიოს ჩემზე.. ყველა ფაქტი მიუთითებდა მათ ურთიერთობაზე და მეც დავიჯერე.. რავქნა დამაბრმავა სულ მაგ ბიჭმა.. იმდეს ი ვერ მიხვდება ის მაკაკა, რომ სიყვარული და ეჭვიანობა ძმები არიან.. - ჯენი, მესმის საყვარელო შენი, მაგრამ საშინელებაა, როდესაც შენში ეჭვი შეაქვთ, არააქვს ახლა ამას მნიშვნელობა, სყვარულია თუ მეგობრობა ეს.. უბრალოდ როდესაც ახსნის საშუალებას არ გაძლევე და ისე გადანაშაულებენ რამეში, საწყენია, შენი მაკაკაც ამიტომაა ასე ეცინება.. სახე ებადრება, როდესაც მის მაკაკას ვუხსენებ.. - უნდა წავიდე ასე არ გამოვა, უდა დაველაპარაკო.. ხომ მაპატიებს ? ერთხელ ხომ ყველა ცდება.. ბლუკუნებს და მორცხვად ხრის თვალებს, გეფიცებით იმ ჩემი მკვახე ელენესგან არაფერი არდატოვა წიკლაურის ვაჟბატონმა, წაატეხა ის ამაყი რქები, მაგრამ სამაგიეროდ სიყვარულის ფრთები გამოაბა. რმერთო ისევ სისულელეებზე ვფიქრობ მეცინება, ყურებამდე გაკრეჭილი ვეხუტები დაქალს.. მულოდნელად ხტება და ხელებიდან მისხლტება - რამ წამოგიარათ ქალბატონო ჯენიიი ? გაკვირვებული ვუყურებ - ნიკაზე არაფერს მეუბნები, მე კი მაჭიკჭიკებ შენს გემოზე, ასე არ გამოვა.. აბა დაფქვი ქაბატონო ყველაფერი ინტერესიან მზერას მაპყრობს და ცდილობს სერიოზული სახე შეინარჩუნოს, თუმცა მე ხომ ვიცი რომ გაჭირვებით იკავებს თავს.. ნიკას ხსენებაზე, ერთანად ვხურდები, ლიფტის სიტუაცია მახსენდება და როგორც კი მის შეხებას იღდგენს ჩემი გონება , სიამოვნებისაგან თვალები მენაბება .. ისევ ვერ ვაანალიზებ რომ დავთანხმდი და მალე მისი ცოლის სტატუსი მექნება, ამის გაფიქრებაზე ჩემს მუცელში ზოოპარკი იმართება, რომელშიც ცხოველები აწყობენ აღლუმს და ჯენი, რომელიც დიდი ინტერესით კვირდება ჩემს მიმიკებს, სულ მავიწყდება.. გონს მისი კისკისის ხმას მოვყავარ და ვცდილობ გაბრაზებული სახე მივიღო, თუმცა ახლა ალბათ ყვეაზე უნიჭოდ გამომდის მომავალ მსახიობს ეს . - ეს ნახე რა, შენ მგონი სულ გაგაბუნჩულა ჩვენმა მაჭავარიანის ვაჟმა, რას გგმართებს, ცხრა ფერმა გადაგიარე ელენიკო სახეზე კისკისებს , რომ უფრო გამაღიზიანოს და გამომიწვიოს, მაგრამ ამას შევარჩენ?! რისი ელენე ვარ ახლა ეს რომ ვაპატიო, ხელებს ნელნელა ვაცცებ საბანზე მისი მიმართულებით და როგორც კი მოახლოებულ შიშს გრძნობს მაშინვე ხტება საწოლის კიდეზე .. - სად მიიპარებით ქალბატონოო ? ვეკრიჭბი და უფრო და უფრო ვხოხდები მისკენ - არ გაბედო ელენე, ჩემსთავსგაფიცებ, ამას ნუ გააკეთებ და ნიკას აღარ გიხსენებ.. მეხვერწებოდა და ხელებს კისერზე ისვამდა - არ გავბედო არაა ? როგორო ? რამდენმა ფერმა გადამიარააა ? ახლა განახა ნეტა შენი თავიიი ვკისკისებ და მოულედნელობისაგან ვხტები ოტახში მდგარ მაჭავარიანს რომ ვხედავ - ეს აქ რასაკეთებს ? ჯენის გაკვირვებული ვუყურებ და თითს ნიკასკენ ვიშვერ - სხვათაშორის ეს, ვისაც ხელს აშვერთ თქვენი სქმროა, რომელსაც საცოლე მოენატრა, თან რაღაც ანგარიში გვაქვს გასასწორებელი წამიერათ იცინის და შედეგ ისვევ გაბრაზებულ სახეს იღებს - მეოვენატრე ბიჭს.. ვაჯავრებ და ჯენის გამომეტყველებაზე სიცილი მიტყდება , ისეთი სახით იყურება , ჯერ კიდევ ვერ გაიგო როდის შემოვიდა მაჭავარიაი, ან სიტყვების ომი როდის გაჩაღეთ , ან საერთოდ რა ანგარიშწორებაზე აქვს საუბარი ნიკას.. - ცოტახნით მოგტაცებთ წელზე ხელს მავლებს და ზურგზე ტომარასავით მიკიდებს - დამსვი, ნუ იქცევი პატარა თინეიჯერი ბიჭივით, ნიკააააა მხარზე ხელებს ვაბაკუნებ, ის კი იგერიებს და შიგადაშიგ სათითოდ მიკოცნის თითებს - მერედა ვინგითხრა, რომ თინეიჯერი არვარ გაკვირვებული მიყურებს, მე კი მინდა ერთი გემრიელად ვხიო ცხვრში იმ სარკასტული გამომეტყველებისათვის, გულუბრყვილოდ რომ მაჩვენებს თავს, თუმცა არც ჩემს ხელების ბაკუნს და არც ჩემს საუბარს აქცევს ყურადღებას, უფრო მჭიდროდ მხვევს ხელებს და ოთახიდან გავყავარ, ჯენი კი საწოლთან მდგარი სასაცილოდ მიქნევს ხელებს და მეც ვერ ვიკავებ სიცილს.. დერეფანშ მდგარ ლექტორებს ჩვეულებივად ესალმება და ისე უვლის გერდს თითქოს მხარზე მე იარა ტომარააქვს შემოგდებული .. - იდიოტი! ვბურტყუნებ და ლექტორებს მეც ისე ვუღიმი თითქოს უჩვეულო არაფერი ხდებოდეს **** მოკლეედ კიჟების გარემოცვაში ვარ.. ხელებს გაკვირვებული ვასავსავებ ჰაერში და რომ მახსენდება რგორ გაიტანა ნიკალმ ელენე მუცლის ატკიებამდე ვცინი, ბოლოს როგორღაც ვმშვიდდები და დედას ვურეკავ, როგორ მენატრება ჩემი ქალბატონი, ჩემი სიცოცხლე.. ერთიანად ვიღუშები, მაგრამ როგორც კი მისი ხმა სწვდება ჩემს ყურის ბარაბნებს მაშინვე მებადრება სახე და დადებით ემოციით ვიმუხტები, მაინც რამხელა ძალა აქვს დედის ხმას, თუნდაც არაფერს გეუბნებოდეს, უბრალოდ გესმოდეს მისი ხმა, ჩემი ტკბილი... ალბათ დიდხანს მეძახდა მაო ტელეფონის მეორე ხრიდან, თუმცა იმდენად დამაჰიპნოზა ძლივს მოვეგე გონს - ჯენი, ხომ კარგად ხარ ? როგორც კი ხმაში აღშფოთება ეტყობა, მაშინვე ხარხარ მიტყდება.. სულ ასე იცის ყველაფერზე უცებ ნერვიულობს და ისეთი საყვარელია ამ დროს, ლოყები მინდა რომ დავუკოცნო სულ.. - დამშვიდდი დედა კარგად ვარ, უბრალოდ შენმა ხმამ გამომაშტერა იმხელა ხმაზე ვკისკისებ, ვშიშობ დედაჩემი დავაყრუე - ვგონებ მხოლოდ ჩემი ხმა არ უნდა იყოს შენი დაყრუების მიზეზი დაისისინა ქალბატონმა და ახლა მისი კისკისკი მოსწვდთ ჩემს ყურებს - დედააა, არ იცვლები .. მეცინება მის მრავალაზროვან ნათქვამზე - არც შენი საქციელები იცვლება და მაგიტომ, არა რზე მელაპარაკები დედა, ცუდი გოგო ხარ შენ .. მომენატრე ძალიან იშაქრება, ტკბება , ლბება და ისე მელაპარაკება - მეც მომენატრე მაოოოო . ტელეფონს ისე ვკოცნი თითქოს აოს ვუკოცნიდე ლოყებს - შეეშვი მაგ ტელეფონს და რომ ჩამოხვალ, მაშინ მკოცნე რამდენიც გინდა ისევ სისინებს ქალატონი და ჩემს ნერვებზე რომ უკრავს ხოლმე, აი ზუსტად ისე კისკისებს.. დიდხანს ვილაპარკეთ, ამბები გავცვალეთ, ვიწრავეთ, თუმცა გუკაზე ისევ არაფერი არ მითქვამს, თითქოს ხვდებოდა კიდეც და გაზრახ არ მეკითხებოდა ეს კუდიანი არაფერს, იცის რომ მობილურით ამ თემაზე ვერ დაველაპარაკები და ცდილობს უხერხული სიტუაცია არა შემიქმნას.. გვიანობამდე ვსაუბრობთ.. ტელეფონის ეკრანზე მის კოცნას რომ არადა არ ვამტავრებდი თვითონ გამითიშა და მალევე მოაყოლა შეტყობინება, მეტკინა ლოყები ამდენიკოცნითო.. ბედნიერი გავიშხლართე სრული ამსიტვის მნიშვნელობით საწოლზე და თვალების დახუჭვისთანავე, რომ წკლაურის სახე წარმოვიდგინე, ჩემსთავზე გავბრაზდი.. კარადიდან მამიკოს ნაჩუქარი კაპიშონიანი მოსაცმელი გამოვიღე და საბანივით შემოვიხვიე ტანნზე.. სწრაფად გავიარე გრძელი დერეფანი და ფეხაკრებით ავიარე სახურავი.. ნეტავ არავსულიყავი.. მთელი სიძლიერით შევეჯახე იმ რელობას, რომელსაც გუკა განიცდიდა, იჯდა სახურავის თავზე, ყველაზე ახლოს და თან ყველაზე შორს ჩემგან , ტუჩებსშუა სიგარეტის ღერი ჰქონდა მოქცეული და მთელი ძალით აჭერდა მოუკიდებელ ღერს ყბებს.. ისეთი მამაკაცური იყო მისი ფორმები იმ წამს , ისეთი მომხიბლელი, თვალაუხამხამებლად ვუყურებდი, ისე რომ ვერც კი გავიგე როგორ გავიდა დროო... უბრალოდ ვიგრძენი მისი ტკბილი ბაგეების ჩემსაზე შერწყმა, მთლიანად ავივსე წიკლაურით, გონების დაკაგვამდე მსიამოვნებდა მისი შეხება.. უბრალოდ მოდუნებული ღრმად და ხარბად ვისუნთქვადი მის სურნელს.. - არ უნდა დაგეჯერებინა, ჩემში ეჭვი არ უნდა შეგეტანა შუბლს შუბლზე მაბჯენს და თვალს მისწორებს.. იცის რომ ვგრძნობ ჩემს დანაშაულს და მტკივა, ჰო მტკივა ის რომ მის სიყვარულში, ყველაზე წმინდაში ეჭვი შევიტანე.. არაფრით წყვეტდა ჩემს წამებას.. თითებს ჩემს სახეზე დაატარებდა, ისე თითქოს ჩემს კონტურს ხაზავდა.. ძალიან დავიგვიანე.. ძალიან ძალიააან. ვერაფრით ვიმართლებ თავს იმის გარდა რომ დღედეზე გამოცდები მეწყება და მაქსიმალურად მასზე გადართულს, გვერძე მიმრჩა ჩემი საყვარელი საქმე.. დიდი ბოდიში ჩემს მკითხველებს.. <3 იმედია საინტერესო თავი გამოვიდა |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
