საავადმყოფოდან გამოვედით და მანქანით სასტუმროსკენ დავიძარით. თორმეტი საათი ხდებოდა როცა მივედთ და ყველა მისაღებში იყო
-ვა გვრიტებიც მოსულან-დაააიიიძახა გიორგიმ. ყველას მივესალმე და ოთახში ასვლა გადავწყვიტე
–მე მაღლა ავალ წამოვწვები-ვუთხარი და კიბეებისკენ წავედი
-კარგად ხარ?-გამაჩერა და მკითხა ალექსანდრემ
-კი მშვენივრად-გავუღიმე და ოთახისკენ გავემართე.ლოგინზე წამოვწექი და ალექსანდრეც შემოვიდა. მომიწვა გვერძე და ჩამიხუტა
-მარი წუხელის ცუდად მოვიქეცი მე...
-ალექსანდრე ბავშვს რა დავარქვათ?-უფრო ცჰამიხუტა-ვაიმე ვეღარ ვსუნთქავ-ვუთხარი ძლივს ძლივობით
-რავი აბა.-მითხრა და რამდენიმე წუთიანი სიჩუმის მერე წამოვიყვირე
-ლაზარე. ლაზარე დავარქვათ თუ ბიჭი იქნება. თუ გოგო მაშინ ლილე
-მომწონს ეგ სახელები.
-ეხა უნდა დავიძინო მეძინება. -ვუთხარი და თვალები დავხუჭე.
-კაი მე დაბლა ჩავალ- ალექსანდრე გავიდა მაგრამ ვერაფრით დავიძინე რადგან ოთახში გოგოები შემოცვივდნენ
-სად იყავით მარი მოგვიყევი ყველაფერი.
-წვრილმანებში?-ვკითხე სიცილით
-ჰო-მიპასუხა დაინტერესებულმა ნინიმ. მოყოლას ვაპირებდი მაგრამ ლოგინიდან წამოვხტი და სააბაზანოში შევვარდი. როცა გამოვედი გოგოების მამისმკვლელ თვალებს წავაწყდი.-რა იყო ახლა ეს
-რავიცი აბა!
-არ მითხრა რო ორსულად ხარ!-საჩვენებელი თითი მომღერა თაკომ
-კაი არ გეტყვი-ვუთხარი სიცილით
-აუ დედები ვხდებით-დაიყვირეს და ჩამეხუტნენ-რას არქმევ-მკითხეს ერთ ხმად
-ლაზარეს ან ლილეს-ვუთხარი გაოცებული სიცილით
-რომელ თვეში ხარ?
-სმი კვირის ვარ ხალხო რა იყოთ-ვუთხარი და გადავიკისკისე. ეს არანორმალურებიც ამყვნენ. ამ დროს ოთახში ლანაშემოვიდა
-ლანაა? როგორ ხარ?
-ბიჭებთან ვიჭორავე და ამოვედი. ალექსანდრემ ბევრი მაცინა ძალიან. ისეთი ძლიერი მკლავები აქვს კიდეკაი დამიჭირა თორე აუზში გადავვარდებოდი-ამის ტქმა იყო და ვეცი ლანას თმებში წავაქციე ზემოდან დავაჯექი და თმებში მთელი ძალით ჩავაფრინდი-მარი რა გჭირს რამ გაგაშტერა-გავიგონე ისევ ლანას ხმა და მივხვდი რომ ეს ყველაფერი ჩემი წარმოსახვის ნაწილი იყო.
-ხო ჩემი ალექსანდრე ჯელტმენია-ვუთხარი ირონიით
-იმდენად ძლიერია რომ მალე პატარა ლაზარე გვეყოლება. ან ლილე -თქვა ნინიმ
-ვერ გავიგე?-ხასიათი შეეცვალა ლანას
-ორსულად ვარ საყვარელო მე და ალექსანდრეს შვილი გვეყოლება.
-ხოო გილოცავ წავალ ალექსანდრეს მივულოცავ-ნახე რა ამ ჩემ ქმარს მაინც არ ეშვება.
-ჩვენც დაბლა მოვდივართ ერთად ჩავიდეთ. აბა ჰე დავცალეთ ეხა ოთახი-ჩავედით დაბლა ბიჭებმა მოგვილოცეს მე და ალექსანდრემ სანაპიროზე დავაპირეტ გასვლა.გზაში ნაყინები ვჭამეთ და გავედით სანაპიროზე შეზლონგზე წამოვწექი ეგრეთ წოდებული ქოლგის ქვეშ და სანაპიროს გავყურებდი
-ალექსანდრე სიმინდი მინდა-ვუთხარი უეცრად


-ეხლავე ქალბატონო-მითხრა და ორ წუთში სიმინდებით ხელში გამოომეცხადა-ანუ დღეიდან იწყება ჩემი ტანჯვა ხოო?
-გეთანხმები. წამო წყალში შევიდე.-ვუთხარი და ორ წამში ორივე სულმთლად გალუმპულები ვიყავით. უეცრად თავში სიცანცარემ დამკრა.
-ალექსანდრე ცუდად ვარ ალექსანდრე ბავსვი-ჩავრთე ჩემი სამსახიობო ნიჭი
-მარი მარი რა გჭირს-მოვარდა ალექსანდრე
-ჩემი შვილი... ბავშვი-ხმაში სიცილი შემეპარა და ჩემი გეგმა ჩავარდა
-რა იყო ახლა ეს მარიამ?-მკითხა გაბრაზებულმა
-ხო არ დაგავიწყდა ჩვენ ვთამაშობდით ანგარიში კი ექვსით ოთხია ჩემს სასარგებლოდ
-ასე არა?
-ხო და ვშიშობ მე მოვიგებ
-ვითომ რატო?-მკითხა ეშმაკურად
-მე ორსულად ვარ და ვერაფერს დამიშავებ. რაამე მომივა დაგბრიდავ
-ხოო ეგ მართალია მარა წყალი არაფერს გიზავს-უცბად მოვტვინე რაც მიტხრა და გაქცევა ვცადე თუმცა დამიჭირა და ორივე ისევ წყალში აღმოვჩნდით
-ალექსანდრე ქავთარაძევ ამას განანებ ვერ გადამირჩები. წადი და წვენი მომიტანე
-არის გენერალო-მითხრა და საყიდლად წავიდა თვალი გავაყოლე მაგრამ უეცრად ჩემს წინ სილუტი დავინახე რომელმაც ალექსანდრე გადაფარა. თავი მაღლა ავწიე და რა დავინახე
-ლეოო შენ აქ რა გინდა?-ვკითხე და გადავკოცნე ჩემი კლასელი
-თავად ქალბატონო? ქეთისგან განთავისუფლდი?
-რამდენი ხანია.
-მაშინ იქნებ სადმე წავსულიყავით-მითხრა გვერძე მომიჯდა და ხელი გადამხვია.
-იცი არ გამოვა სხვასთან ვარ
-მერე რა უბრალოდ პაემანზე წამომყევი-ეს უკვე არ მოომწონს
-ქმარი მყავს ლევანი
-დაშორდი არაფერი მოხდება
-თავ დამანებე მოვიშორე და ამ დროს ალექსანდრეც გამოჩნდა
-მარი აქ რა ხდება-მკითხა მკაცრად
-შენ ვინ ხარ?
-მარის ქმარი ვაჟკაცც. მგონი ჩემ ცოლს აწუხებ
-ოჰჰ ეს ხომ თავად ალექსანდრე ქავთარაძეა. კარგი რა მარი შენ არასდროს მოგწონდა მდიარი კაცები, რომლებიც სულ ტელევიზორის ეკრანებზე არიან-ირონიულად ლაპარაკობდა ლევანი.
-ლევანი ჯობია დაახვიო აქედან . ისიც უნდა იცოდე რ შემიძლია ადრინდელივით ადგილზე ჩაგკეცო.
-შენი ნებაა-ამის თქმა იყო და ალექსანდრემ გაიწია საცემრად მაგრამ როგორღაც შევაჩერე. ამ ყველაფერმა ხასიათი მაინც ვერ გაგვიფუჭა. გარტობა სასტუმროში აუზთან განვაგრძეთ. ბათუმში ორი კვირა გავცერდით. შემდეგ თბილისში დავბრუნდით. გადავწყვიტეთ ახალი ამბები მშობლებისთვის გვეთქვა. ივნისის დასაწყისი იყო. ორი კვირაა რაც ბილისში დავბრუნდით და აი მოსაღამოვდა კიდევაც. ალექსანდრრეს მშობლები უკვე ცვენთან იყვნენ
-როგორ ხართ ბავშვებოო? რატო დაგვიბარეთ?
-კაი ამბავი უნდა გითხრათ მააგრამ ჯერ მარის მშობლებს დაველოდოთ-თქვა ალექსანდრემ და ზარის ხმაც გაისმა. ალექსანდრემ ჩემი მშობლები ოთახში შემოიყვანა. გადავეხვიე მაგრამ როცა მათ მჟავე სახეებს თვალი გავაყოლე მათი მზერა ალექსანდრეს მშობლებთან იკვეთებოდა

-რა ხდება ხო მშვიდობაა რა სახეები გაქვთ?-ვიკითხე გაკვირვებულმა
-მარი ამათ აქ რა უნდათ-მკითხა მამამ და კისერზე ძარღვები დაებერა
-ალექსანდრეს მშობლები არიან მა როგორ იქცევი
-როგორ ვიქცევი ამ ხალხმა გაგვაუბედურა. ამ ხალხის წყალობით გაიზარდე სხვაგან.
-ვერგავიიგე?-ვიკითხე გაოცებულმა
-მამა აქ რა ხდება ამიხსნი?-ალექსანდრეს ხმა გაუმკაცრდა.
-არაფრის ახსნას არ ვაპირებ.-თქვა და დივანზე ჩამოჯდა
-ეხლავე აგვიხსნით რა ხდება გაიგეთ-დაიღრიალა ალექსანდრემ
-მოსაყოლი ბევრი არაფერია. ამ კაცმა გაგვაკოტრა. მერე ქეთის მიუყვანა შენი თავი და ეხლა ისევ გიყიდა-დაიწყო მამამ.
-რაა რა ყიდვა რა გაკოტრება რა ხდება. მოწყვეტით ჩამოჯდა ლია დივანზე.-ეს შენ გააკეთეეე? ეს შენ იყავი ხოო-უეცრად წამოხტა და ალექსანდრეს რომ არ შეეჩერებინა ლია მოკლავდა თავის ქმარს
-მამა წადი-თქვა დაძაბულმა ალექსანდრემ
-ჯერ იმას მეტყვი რის გამოც დაგვიბარე.
-გაეთრიე ჩემი სახლიდან მალე-დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და ხელით მაგიდაზე მდგარი ყვავილების ლარნაკი იატაკზე გადმოაგდო. ოთახში მხოლოდ მე ალექსანდრე,დედა,მამა და ლია დეიდა ვიყავით. ცოტახანი სიჩუმე იყო მაგრამ ბოლოს ისევ ლიამ დაიწყო
-რისთვის დაგვიბარეთ შვილო.
-დეე, დედიკო კარგად ხარ?-მაშინვე დედას ჩაეხუტა ალექსანდრე როცა მის თვალზე ცრემლი შენიშნა-ჩემთან დარჩი კარგი?
-კაი დე მარა რა ხდება?-იკითხა მომლოდინე სახით
-დე პატარა გვეყოლება იცი?-იყო გაშტერებული სახეები, სიცილი, ჩახუტებები და ასე შემდეგ. მერე ოთახში ავედი და ოთახში ჩემი საყვარელი მამა შემოვიდა
-მარი ასე ვეღარ გაგრძელდება
-ანუუ?
-შენ და ალექსანდრე უნდა დაშორდეთ
-რა რას ქვია დავშორდეთ კარგად ხართ?
-ბავშვს მოიშორებ და ჩვენთან გადმოხვალ საცხოვრებლად.
-რას ნიშნას ბავშვს მოიშორებს. ამას არ დავუშვებ-თქვა დედამ და ჩამეხუტა
-როგორც ვთქვი ისე იქნება-მითხრა და სახეში გამილაწუნა-თუ არა და ალექსანდრესაც მოვკლავ და შენც გვერძე მიგაწვენ.
-რა შენ ტავი ვინ გგონია. მამა არ მყოლია აქამდე და არც ეხლა მჭიდება. ჯობდა ჩემს ცხოვრებაში არ გამოჩენილიყავი. მე აქ ვრჩები. ჩემს ქმართან და ბავშვთან ერთად.
-მარი რა ხდება?-შემოვარდა ყვირილის ხმაზე ალექსანნდრე.
-ეს კაცი მიდის დედა რჩება.-მამა წავიდა ალექსანნდრეს ყველაფერი მოვუყევი.-ალექსანდრე გთხვ ფრთხილად რა ზალიან მეშინია.
-ყველაფერი კარგად იქნება-მითხრა და თავზე მაკოცა. გავიდა ორი კვირა ალექსანდრ უნდა დაბრუნებულიყო სამსახურიდან დააგვიანდა.მაგრამ ტელეფონმა დარეკა
-ალექსანდრე სად ხარ?-ვკითხე ეგრევე
-მე ექთანი ვარ საავდმყოფოდან ვრეკავ. ახალგაზრდა მამაკაცი მრავლობითი დაზიანებით მოიყვანეს საავადმყოფოში. ცეცხლსასროლი იარაღითაა დაჭრილი.