უკვე 5 დღეა რაც ამ სახლში ვცოხვრობ და სანდრო ისე მექცევა მე როგორც მოსიახლე მტერი.ვერაფერი გავუგე რატომ ვერ მიტანს? მე ხომ ძაით არ შევჭრილვარ მის ცხოვრებაში. უნივერსიტეტში წასვის დროა. სანდრო რა თქმა უნდა თავისი მანქანით მიდის. მე გარეთ გავდივარ და ჩემდა გასაკვირად ემილი იმ სახლს უახლოვდება რომელშიც მე მიწევს ცხოვრება.
-სალი აქ რა გინდა?! - მეკითხება თავადაც გაკვირვებული
-მეე აქ ვცხოვრობ.
-რაა?! მოიცა მოიცა. -წამით ფიქრდება შემდეგ ანთებული მზერით მიყურებს და ხმამაღლა ამბობს -შენ ხარ ის გოგო მთელი უნი ვიზეც საუბრობს?
-რას გულისხმობ? - ვეკითხები რადგან არასდროს გამიგია რომ ვინმეს ჩემზე ელაპარაკა
-უნივერსოტეტში ერთხელაც არ გაგიგია ბავშვები სანდროს ახალ დედიკოზე დაახალ დაიოზერომ საუბრობენ?
-არა არმაინტერესებს და წამოდი გვაგვიანდება - მბრძანებლურად ვეუბნები რადგან მასზე საუბარი შეწყვიტოს.
უნივერსიტეტში დაგვიანებით მისვლა იმას ნიშნავს რომ ლექციასაცდენს. ახლაც ასე ხდება და ჩვენკ კარადების წინ ძირს ვსხდებით. პირველი ლექცია მთავრდება თუ არა დერეფანში ისეთი ამბავში იწყება საკუთარ ჩრდილს ვერ დაინახავ წესიერად. ფეხზე ვდგები და პირდაპირ სანდროს ვეჯახები ბიჭს თვალებში ვუყურებ რომელიც გაბრაზებული ამბობს -ფრთხილად!- და შემდეგ თვალებში მაჩერდება. წამით მზერას არ ვაშორებ შემდეგ მეტირება თავს ვხრი და საპირფარეშოსკენ სწრაფად მივდივარ. არ მინდა ასე ცხოვრება! ასეთ ადგილას ასეთ ხალხთან! ძველი სახლი და ძველი უნივერსიტეტი მინდა ძველ ხალხთანერთად! საპირფარეშოში შესულს ლიკა სარკესთან მხვდება. რომელიც ჩემს აღელვებას და ცრემლებს ამჩნევს და ჩემს დამშვიდებას იწყებს. მიხუტებს და მიღიმის. მგონი პირველად ვხედავ ამ გოგოს ღიმილს, სითბოს იმდენად საყვარელია მინდება დვხატო. მგონი არასდროს მითქვამს რომ ხატვაც შემიძლია თანარც თუ ისე ცუდად გამომდის. და ზოგადად ყველას და ყველაფერს ვხატავ რაც მომწონს. ხოლო თუ ვერ დავხატე შეიძლება გავგიჟდე და ყველაფერი დავლეწო.მის ყველა ნაკვთს ვაკვირდები თუმცა ის როგორცკი მატყობს რომ უკეთ ვარ გადის. თავს ვიწესრიგებ და ლექციაზე იმის იმედით შევდივარ რომ იქ ლიკა დამხვდება და მის დახატვას შევძლებ. მათემატიკის კაბინეტში სანდრო და ლიკა ერთად მხვდებიან და მე ბედნიერებით ვივსები. ჩემს ადგილას მივდივარ ფურცელს და ფანქარს ვიღებ მაგრამ ამ დროს ლექტორი შემოდის ლიკა კი სწრაფად გადის კაბინეტიდან და თან ჩემი მუზაც მიაქვს.მთელი დღის განმავლობაში მის ნახვას მხოლოდ ორჯერ ვახერხებ. ეს კი არაა საკმარისი იმისთვის რომ ის დავხატო. წასვლის დროა. გარეთ წვიმს. ზუსტად უსეთი ამინდია როგორ ხასიათზეც ვარ. გარეთ გავდივარ და დედაჩემს ველოდები რომელსაც რატომღაც ავიწყდება ჩემი არსებობა. სანდრო მანქანაში ძმაკაცთან ერთად ზის. მათ წინ მანქანა ჩერდება გაგა ძმაკაცს ემშვიდობება და ის გოგოსთან ერთად მანქანით მიდის. სანდრო თავის მანქანას ქოქავს თუმცა ადგილიდან არ იძვრის. როგორც ვატყობ ჩემსკენ იყურება. ვცდილობ სხვაგან გავიხედო რაც არც თუ ისე კარგად გამომდის. ის უსტვენს. შემდეგ მაღალ ხმაზე ისე რომ მე გავიგო ამბობს - კიდევ დიდხანს გელოდო?
-შენ მე მელოდები? - იმდენად მოულოდნელი იყო ეს ჩემთვის რომ აქეთ იქით ყურებ დავიწყე რომ დავრწმუნებულიყავი ნამდვილად მე მეუბნებოდა თუ არა.
-მოდიხარ თუ ამ წვიმაში მარტო სიარული გირჩევნია? -ამბობს ის და მანქნას ოდნავ უკან წევს.
-მოვდივარ ვამბობ და მანქანაში მის კვერდით ვიკავებ ადგილს და მთელი ძალით ვისუნთქავ მის სასიამოვნო სურნელს რომელიც მთელს მანქანაში ტრიალებს.მსიამოვნებს მასთან სიახლოვე. ისიც კი მაბედნიერებს რომ სახლში მივყავარ. მართალია მთელი გზა ჩუმად ზის და ზედაც არ მიყურებს მაგრამ თითქოს ცდილობს მაგრძნობინოს რომ მე მაგარი ბიჭი ვარო და სხვებთან შედარებით სწრაფად დადის. სახლში შესულები ის პირდაპირ სამზარეულოსკენ მიდის და მაცივარს აღებს
-გმადლობ - ვეუბნები და ვუღიმიდ ის კიბროგორც ყოველთვის მაიგნორებს.
მე ელენესთან მივივარ რადგან მასთან ერთად ერთ სახლში მარტო ყოფნა არ მინდა. დაახლოებით ერთ საათში უკან ვბრუნდები და მისი კარის წინ ვჩნდები. ღრმად ვისუნთქავ და კარზე ვაკაკუნებ.ნახევრად შიშველი სანდრო კარს აღებს და სწრაფად მეუბნება - ოჰ შეენ? იმ ოთახში უნდა შუსულიყავი ხომ არ დაგავიწყდა?
-მე ვიციი.. მაგრამ.. შეგიძლია ლიკას ფოტო მომცე? ცოტახნით?
-რა? ნუ ხო კარგი. -მეუბნება და უკან ბრუნდება
-ვინ არის? -ამბობს ლიკა
-არავკნ. -ამბობს ის. ფიტოს რომელზეც ის და ლიკა ერთად არიან გამოსახულნი მაწვდის და ოთახში შედის.
ჩემის კარს ვხურავ და ხატვას ვიწყებ.1 საათის შემდეგ -ნახატი ხელში მიჭირავს. ვუყურებ და ვერ ვხვდები რატომ დავხატე ის. რატომ დავხატე სანდრო. ოთახოდან გავდივარ მის ოთახს ვუახლოვდები და ვაკაკუნებ. ოთახში სრული სიჩუმეა ამიტომ დაბლა ჩავდივარ. მისაღებში სანდრო ლიკა და ელენე მხვდებიან
-სალი წეღან კარზე გიკაკუნებშმდიდა რატომ არ გამიღე?! - მაშინვე მეკითხება ელენე-ცუდად ხომ არ იყავი?
-არა არა. უბრალოდ ყურსასმენები მეკეთა. -ვეუბნები და ახლაღა ვაცნობიერებ რომ სანდრო თვალს არ მაშორებს და როგორც ყოველთვის მკვლელი მზერით მიყურებს.
-სალი მოდი ჩვენთან დაჯექი -ამბობს ლიკა და ხელუთ მის გვერდით დივანზე მანიშნებს დაჯექიო.
მათთან მივდივარ. ვატყობ სანდროს ძალიან არ სიამოვნებს ჩემი იქ ყოფნა მაგრამ ისევ ოთახში დაბრუნება ლამაზი საქციელი არ იქნება.
-სანდ. გახლოვს რომ შემპირდი კალათბურთის თამაშს გასწავლიო? -ამბობს ლიკა- როდის უნდა მასწავლო?
-რკცა გინდა ოატარავ- ამბობს ისბდა ლიკას ლოყაზე კოცნის.
-მაშინ ხვალ! ელენე და სალიც წამოვკენ. ხო წამოხვალთ? -ლიკა ჩვენსკენ ბრუნდება და გვეკითხება.
-კიი! აბა რაა მაგარია! -ამბობს ელენე.
-სალი შენ? -მეკითხება ლიკა
-ალბათ მეც წამოვალ. არ ვიცი ჯერ.
-იცი სალი! წამოხვალ! -მეუბნება ლიკა ლიკას ელე ეც ყვება
-კარგით წამოვალ ! -ვამბობს და ვიცინი. ვცდილობ სანდროს აზრს ყურადღება აღარ მივაქციო.
ტელეფონის ზარის ხმა ისმის. სანდრო საპასუხოდ დგება.
-დიახ. -ამბოსბ ის -ახლავე
ის უკან ბრუნდება და მხოლოდ ერთ სიტყვას მეუბნება - დედაშენია
-მადლობ -ვეუბნები და საპასუხოდ იგნორს ვიღებ
-ხო დედა. -ვოასუხობ ტეკეფონს.
-სალომე შეგიძლია ჩემთან სამსახურში გამოხვუდე? - მეუბნება ის და მე ბედნიერებით ვივსები რადგან ცოტახნით მაინც მოვშორდები ამ სახლს. ემოციებს ვიკავებ და ვეუბნები
-კი ალბათ. თუ არ დავიკარგე.
ოთახში ავდივარ ვიცვლი უკან ვბრუნდები მათ ვემშვიდობები და აგარეთ გავდივარ.ელენე მომყვება და მეუბნება -სალი საით?
-დედაჩემთან სამსახურში.-ვპასუხობ და ვუღიმი.
-შეიძლება წამოგყვე? -მეკითხება ის.
-კი რა თქმა უნდა. -ვამბობ და გზას ვაგრძლებ
-და რამდენიმე წამოანი პასუზის შემდეგ ის მეკითხწბა
-სალი. სანდროზე რას მეტყვი როგორი ბიჭია? -სანდროს ხსენებაზე ეღიმება. და ჩემი ფიქრები ირევა. აი კიდევ ერთი ადამიანი ვისაც სანდრო მოსწონს. ანუ კე მასთან შანსი აღარ მაქვს. შემდეგ ვხვდები რკმ ის უბრალოდ ჩემი ძმაა და არა შეყვარებული. საეჭვიანო არაფერი მაქ.
-ხო რავი ალბათ აი ბიჭია მეგობრებული.-უემოციოდ ვპასუხობ
-არა შენ ვერ გამიგე.
-მოიცა შენ ის მოგწობს? - ვამბობ ვითომ გაკვირვებული
-ჰო. უკვე 2 წელია. რაც აქ გადმოვედი და პირვეკად დავინახე იმის მერე მომწონს.
-ვაუ. არ ვიცი რა გიატხრა. მე არ ვიცნკბ სანდროს. თითქმის არც ვლაპარაკობთ. -ამჯერად გულწრფელად ვამბობ.
-როგორმე რომ გამირკვიო ხოლმე რაღაცეები?! - იმედით აღსავსე თვალებით მიყურებს.
-არ ვიცი. კარგი ახლა უნდა წავიდე. უცხოებს საავადმყოფოში არ უშვებენ.- ვამბობ და საავადმყოფოში სწრაფად შევდივარ.
დედააჩემის კაბინეტს ვუახლოვდები და ტირილი მინდა. რატომ მაინც და მაინც სანდრო? რატომ ვფიქრობ სულ მასზე? რატომ გვქვია მე და მას და-ძმა? დედაჩემის კაბინეტში ვზივარ როდესაც ტეკეფონზე ესემესი მომდის.
-სალი ლიკა ვარ. ხვალ უნივერსიტეტის შენდეგ არ წახვიდე. დამელოდე. მე შენ და ელენემ ბიჭებს უნდა ვაჯობოთ. და არავითარი ვერ წამოვალ და არ შემიძლია!
სანდროსთან ერთად ვერ ვითამაშებ. არ შემიძლია. უკვე ვხვდები რომ წაგებული მაქვს თამაში. ჯიბიდან სანდროს და ლიკას სურათი მივარდება. ფოტოს ვუყურებ და ცრემლები მერევა.

------------------------------------------------------------------------------------------
ვეცადე ყველა თქვენი თხოვნა გამეთვალისწინებინა. ინედია მოგეწონებათ ♡♡