ასაკი ყველაფერს ცვლის 6
თორნიკეზე ფიქრით გავატარე მთელი საღამო, არც მისმენია დიდად რას აკეთებდნენ, სახლში ჩემი და მელოდებოდა მალე დავემშვიდობე ბავშვებს და წამოვედი, მეტროთი წამოსვლა გადავწყვიტე გუკას ნახვა არ მინდოდა ახლა ნამდვილად ჯერ ისევ ვერ ვიყავი ვერაფერში გარკვეული, თორნიკე მაბნევდა, თან ახლა გავიგე რომ ჩემზე 8წლით უფროსი იყო და მანდვილად არანაირი იმედი იმისა რომ ჩვენს შორის რამე გამოვიდოდა არ მქონდა.
სახლის კარები გავაღე და ყველა მოღუშილი სახეებით იჯდა, ნამდვილად კაკის წასვლის ამბები იყო
-ლის, როგორ ხარ? (გადავკოცნე ჩემი და)
-ეჰ რავი, ვიბერებით და ვართ ( ნაზად გადაუსვა მუცელს ხელი)
-ჯალიანაჩ კალქიიო დეიდაშ ბიჭი ვინაააოო (სულელური და ვითომ მხიარული ხმით მივეფერე ჩემი დის გამობურცულ მუცელს)
-გოგოებო
-ხო დე
ორივემ ინტერესის თვალები მივაბყრეთ მაკას, ასეთი, მაკა არასდროს მინახავს, ჩამქრალი თალებით, თითქოს ყველანაირი ემოცია წართმეოდა, არაფრის ძალღონე შემორჩენოდა, დედის ასეთ მდგომარეობაში დანახვა ბოლო წვეთი იყო და ცრემლები წამსკდა
-კაწ, ნუ ტირი გთხოვ, გეხვეწები დე, არაფერია ისედაც არ იყო კაკი აქამდე ჩვენთან ეს თვეებია ვუძლებთ და ეხლაც როგორმე გადავიტანთ
-არ გეტყობა მაკა რომ ადვილად შეგიძლია ამ ყველაფრის გადატანა... ხმა გაამკაცრა ლისამ მე კი ვიჯექი და რეალობას მოწყვეტილივით ცრემლებ შეშრობილი ერთ წერტილს ვუყურებდი
-კი მაგრამ შევძლებთ... ისეთი ხმა აღმოხდა მაკას რომ მეგონა საცაა გულს ამოატანს თან და სუნთქვას შეწყვეტსთქო
-კი, შეძლებთ კიარადა შევძლებთ, კაწკა შეწყვიტე ეხლა ტირილი, კაკი უბრალოდ წავიდა არ მომკვდარა, ვის გაუგია ცოცხალი კაცის დატირება? თქვენ ხომ არ გაგიჟდით? მაკა შენ კიდე ჭამე რამე, მთელი დღეა წევხარ რას გიგავს თვალები, მოწესრიგდით ეხლა. მაკა შენ სამსახურს მიხედე, შენკი ქალბატონო სწავლა გააგრძელე, მამაშენს იმედია დაუბრუნდება აზროვნების უნარი და მიხვდება რომ ეს სპექტაკლი დაასრულოს, ცვენ რა ადვილად გადავიტანეთ ბიძიას სიკვდილი? მაგრამ ვაგრძელებთ ცხოვრებას და ამ კაცის დეპრესიასაც ააქვს საზღვარი თითქმის 1 წელი გავიდა უკვე.
-კაი ლის, წავედი მე ოთახში ... ვაკოცე ჩემ დას და ჩემს ოთახში შევედი, როგორ შეეძლო ამ ადამიანს ესე ადვილად ყველაფრისთვის ხაზის გადასმა არ ვიცოდი, გავმწარდი და ავიღე ტელეფონი კაკის ნომერი ხელის კანკალით ავკრიფე ზარი გავიდა და მისი ხმაც გაისმა
-კაწ, ჩემო ლამაზო
-სად ხარ?
-ჯერ მოგეკითხე მაინც მამი
-ჰმ მამი? გაგახსენდა რომ მამაც ხარ?
-კაწერინა ტონს დაუკვირდი
-ტონს დაუკვირდი კი არა კაკი, მაკასთან გაშორებით ჩვენც გვკარგავ, არ გინდა ოჯახი? მარტო გინდა ყოფნა ხოდა იყავი ! დაიმახსოვრე ყველაფერი დაკარგე რაც კი კარგი გქონდა, დღეიდან ჩათვალე შენთვის მეც მკვდარი ვარ!
ტელეფონი გავთიშე და ისტერიული ტირილი ამიტყდა კანკალამდე ვიყავი მისული, ტელეფონის ზარი ბუნდოვნად ჩამესმა ყურში არეულმა ვუპასუხე და გუკას ხმა გაისმა
-ლამაზოო
-გუკა
-კაწია რა ხმა გაქ? რა გჭირს?
-არაფერი
-რა არაფერი გოგო, საშინელი ხმა გაქვს 15 წუთში შენთან ვარ და ჩამო
-გუკა არა
-ხმაა! მოვდივარ
არავის თავი არ მქონდა, ნამტირალევი ზანტად წამოვდექი და გაბურძგნული თმით უმაკიაჟოდ სპორტულებით ჩავედი გუკას სანახავად
-რა გჭირს პატარა?
-არაფერი
-კაი ტო, მე რას მიმალავ
-ჩემები შორდებიან
ამის თქმა და ჩემი ცრემლების გადმოვარდნა ერთი ეყო
-ნუ ტირი გთხოვ, ვერაფერს შეცვლი შენ, ეს თუ მათი გადაწყვეტილებაა
-ვიცი მაგრამ
-კაწ, გთხოვ გაჩერდი, წამო გავისეირნოთ მანქანით ცოტა გულს გადააყოლებ
-ასე?
დავიხედე და თვალები აწითლებული, უმაკიაჟო ადიდასის შავი სპორტულის შარვალი ჩემი ძმის 4 ზომით დიდი ჯემპრი რომელიც ასევე შავი იყო და შავი დუტის კურტკა, ქონვერსის კედები (ჩემი უცვლელი ფეხსაცმელია)
-ასეც ულამაზესი ხააარ პატარ
-გიჟი ხარ რა
-კაი წამო
უმისამართოდ დავდიოდით და 1000 რაღაცაზე ვლაპარაკობდით, ბოლოს ჩემს პროექტსაც შეეხო და აი აქ გამახსენდა „ჩემი ტრენერი“.
-როდის გაქვს პროცესი?
-ზეგ
-მოვიდე?
-კაკ ტი ხოჩეშ
-ნუუუ მაია კარალევააა
-ნუ მაია დზიბილ
აი ხო რა უაზრო დიალოგია, მაგრამ თქვენ აზრზე არ ხართ როგორ მაბედნიერებდა მე ეს ბიჭი ,რაღაცნაირ პოზიტივს იწვევდა ჩემში. ბოლოს ახალ აღმაშენებელზე გადავწყვიტეთ წასვლა ჩემი საყვარელი იოგურტები იყიდებოდა „ლოლი“-ში და გუკას ვთხოვე წავეყვანე.
შუა ჭამაში ვიყავი და გუკა უბრალოდ მიყურებდა, აი დებილივით იჯდა და მიყურებდა, ჩემს ყველა ნაკვთს „სწავლობდა“ თითქოს.
-რატო მიყურებ გუკსოონ?
-მიყვარხარ
-ჰა?
-მიყვარხარ ჰო
არ ვიცოდი რა მეთქვა, თავი დავხარე თითქოს ენა ჩამივარდა
-კაწ
-ჰომ
-მართლა მიყვარხარ და მინდა ერთად ვიყოთ
-მე
-რა შენ?
-მეც მიყვარხარ
ვაიმე კაწია მოსაკლავი ხარ რა გააკეთე ეს გოგო? თორნიკეზე ფიქრობდა გუკას ეუბნები რომ გიყვარს? რა საქციელია, 1000ფიქრი დამიტრიალდა თავში, საერთოდ რა იყო ჩემი და გუკას ურთიერთობა? ასე სპონტანურად პირველად ხდება ჩემს ცხოვრებში „რაღაც“ თუმცა ალბათ ბედნიერება სპონტანურობაშია.
-გუკ წავიდეთ რა
-ჩემო პრინცესა წამო
გუკამ მიმიყვანა სახლში ჩავეხუტე და გავუშვი, კიბეები თიტქოს ბედნიერად ავიარე თუმცა სახლში შესულს სხვა სიტუაცია დამხვდა
-რა გაყვირებთ?
-მობრძანდი აქ ქალბატონო
-ოჰ მზრუნველი მამიკო დაგვიბრუნდა? ირონიულად ვთქვი მე
-კატერინა! წესიერად მელაპარაკე
-მაკა რა გატირებს? არცკი მიმიქცევია კაკიზე ყურადღება ისე მივვარდი მაკას
-არაფერი დე
-რა უქენი? რა უთხარი ასეთი? არ გეყო რაც გვტანჯე? წასვლა გინდა? წაეთრიე!
-წესიერად მელაპარაკე გოგო, შენი ბრალია მაკა, შენნაირ გველს ზრდი ამასაც, შენი წაქეზებულია ეს!
-გველს განახებ მე შენ, გაეთრიე და მაკას წესიერად ელაპარაკე აქ არარ დაგინახო
-მე მამაშენი ვარ კატერინა
-ფეხებზე მ***** ვინ ხარ! არარაობა ხარ ამ ყვეფარის მერე ჩემთვის
ყველანაირად ვიკავებდი თავს რომ არ წავქცეულიყავი არ გადავმწვარიყავი საბოლოოდ და ძალა მომეკრიბა
-რატო მექცევი მა ასე? თითქოს გულში რაღაც ჩაწყდაო კაკის, ეს ხმა მისგან არ გამიგონია დიდიხანია
-რატო გექცევი? შეხედე მაკას და მიხვდები! ვისაც დედაჩემი არ უნდა ის მე არ მინდა და შეგიძლია მიბრძანდე
თავჩაღუნული წავიდა კაკი კარებისკენ, უკან არარც მოუხედავს კარები მიხურა თუ არა მაკას მივვარდი და მასთან ჩავიმუხლე
-არ იტირო რა დე, გთხოვ
-კაწ, ჩემო ძლიერო და ლამაზო
მაკას ჩავეხუტე, ახლა თითქოს პოზიციები გავცვალეთ მე და მაკამ, ის შვილი იყო მე კი დედა, დედა რომელიც ყველაფრის ფასად დაიცავს შვილს. ზუსტად ასეთი აფთარი გავხდი მეც, კაკის წინაშე.
მაკა დავამშვიდე და გოგოებს დავურეკე, ყველაფერი ზედმიწევნით მოვუყევი: თორნიკეზეც, გუკაზეც და კაკიზეც
-აუ საღოლ რეები გადაგიტანია, გოგო, გიყვარს გუკა?
-მგონი კი თინ
-მგონი?
-აუ ნინ არ ვიცი, მაგრამ გულგრილი აშკარად არ ვარ
-წადი დაიძინე ხვალ რას იზავ?
-ალბათ რეპეტიციაზე წავალ მარ, ზეგ პროცესი მაქ მაგრამ არაფრის გადამეორებას არ ვაპირებ, მერე ამებნევა გონება
-კაი მიდი
-გკოცნით
-ჩვენც
ვიდეოქოლი გავთიშე და მალევე ჩამეძინა, საკმაოდ საშინელი და დატვირთული დღე მქონდა, და არაფრის ნერვები აღარ მქონდა.

ვიცი პატარა თავია თან დავაგვიანე, მაგრამ ქალაქში არ ვარ და მარტო ამის დადება მოვახერხე <3 მომავალ თავში გელით სასწაულეეეეები.
კომენტარებს ველი <3
გკოცნით გეხვევით თქვენი კაწიააა