მიუხედავად იმისა რომ ისევ ერთ ოთახში უწევდათ ძილი, დამიანე არც ახლა მიკარებია მარიამს. ყოველ დილით ყველას ექვს საათზე აღვიძებდა და აიძულებდათ მათთან ერთად ერბინათ. პირველად მარიამს ხუმრობა ეგონა, მაგრამ დამიანეს კატეგორიულმა ტონმა, ყველასთვის გასაგები გახადა რომ არ ხუმრობდა.
-უკვე ძალიან აღარ ცივა, მარიამ შენ ფიზიკურად ისეთი სუსტი ხარ, ვარჯიში აუცილებლად გჭირდება. არც თქვენ გაწყენთ, თორემ ხომ ხედავთ რა ადვილად იღლებით.
ტყუპებმა ბევრი იწუწუნეს, არც მარიამს ხიბლავდა ყოველდღიურად ექვს საათზე ადგომა, მაგრამ გადაწყვეტილება იმპერატიული იყო. არც განმარტებას და არც ცვლილებების შეტანას ექვემდებარებოდა.
დამიანეს დასცინოდნენ, შენი ასეულის რიგითები გგონივართო. ძალიან დაღლილები დესპოტადაც მოიხსენიებდნენ, მაგრამ მას არაფერი ესმოდა. მხოლოდ მარიამი არ იღებდა ხმას, ამიტომ დასვენების უფლებით უფრო ხშირად საჩუქრდებოდა. ორიოდე დღეში ეს უკვე სასიამოვნო ტრადიციად იქცა. ბიჭებმაც თანდათან უკლეს კუნთების დაჭიმულობაზე წუწუნს, მარიამის კი არც ახლა იღებდა ხმას, რაც დამიანეს საოცრად სიამოვნებდა.
**********
ბიჭები დღეს თავის ძმაკაცთან მიდიან, ჩვენ ანდრიასთან გავალთ. მისი ცოლი პატარას გამო სახლიდან ვერ გამოდის, ვერც ერთ ძიძას შეეგუა, ძალიან უნდა შენი გაცნობა და თავისთან დაგვპატიჟა.
ბოლო დროინდელი მდგომარეობა გარსივით ჰქონდა, სადაც მიზანმიმართულად არ უშვებდა პრობლემებსა და სხვა საშინელებებს. ერთობოდა ბიჭებთან ერთად კერძების კეთებით, კარტის თამაშით, კომედიური ჟანრის ფილმებით, არც ისე სასაცილო ანეკდოტებით. ყველაფერს აკეთებდა თავის უბედურებებზე, მშობლებზე, დამიანესთან ცოლ-ქმრულ ურთიერთობაზე რომ არ ეფიქა. იცოდა დიდ ხანს ვერ მოახერხებდა ამას, მაგრამ უნდოდა მაქსიმალურად შეენარჩუნებინა გამოგონილი ბედნიერება. ახლა ძალიან არ უნდოდა სახლიდან გასვლა, მაგრამ რადგან დარწმუნებული იყო მოუწევდა, ხმის ამოუღებლად გაემზადა.
მხიარულად ივახშმეს. ნაძალადევი ღიმილით პასუხობდა, მათი ორკვირიანი გაუჩინარების შესახებ გამოთქმულ ვარაუდებსა და დასმულ კითხვებს. ბიჭებს ეტყობოდათ დიდი ხანი რომ იყო გასული ბოლო შეხვედრიდან, ერთმანეთს ლაპარაკს არ აცდიდნენ. პატარა ისევ ჭირვეულობდა, იანას (ანდრიას მეუღლე) არაფრით დააცადა მათთან ერთად ყოფნა, ამ ყველაფერს მათი უფროსი შვილის ტირილიც დაერთო, რომლის სამეცადინოდაც არავის ეცალა.
-ანუკი, მა რა გატირებს? უკვე დიდი გოგო ხარ. - სასაცილოდ აფორიაქდა ანდრია.
-ინგლისურში და მათემატიკაში რაღაცები ვერ გავიგე. - სლუკუნებდა ლოყებაწითლებული.
-ახლა არ მცალია, მა, დედა დააძინებს ძამიკოს და მოგხედავს. - ბავშვა უარესად უმატა ტირილს.
-ანუკი, წამოდი, მე გამეცადინებ. - გაუაზრერბლად უთხრა მარიამმა და მისი გაცისკროვნებული ცრემლიანი თვალების დანახვაზე, არ უნანია სტუმრების ოთახი რომ დატოვა. დამიანეს გაოცებულმა სახემ კი საშინლად გააბრაზა.
ნახევარ საათში, უკვე ყველაფერი გაკეთებული ჰქონდათ, ანუკი კი კმაყოფილი იღიმოდა. ყელზე შემოეხვია მარიამს და ბავშვური გულწრფელობით, ტკიპასავით მიეკრა. მალე ნოდომ და ლიკუნამ გადაწყვიტეს ლუკს გამო სახლში დაბრუნება. დამიანე და მარიამიც აღარ გაჩერებულან. თბილად დაემშვიდობნენ ანდრიასა და იანას, რომელიც მთელი საღამო უყურადღებობის გამო ბოდიშს იხდიდა.
-მე დებილი არ ვარ. - როგორც კი მანქარის კარი დახურეს, დამიანეს თვალებში ჩახედა და ამ სიტყვებს გული ამოაყოლა. ცოტაც და იტირებდა.
-ეს რას ნიშნავს?
-რატომ გგონია, რომ მეშვიდე კლასელი ბავშვის ინგლისურსა და მათემატიკას ვერ გავიგებ. რას ნიშნავდა შენი შიშნარევი, გაოცებული გამოხედვა?

-ეს შიშნარევი გამოხედვა რა უბედურებაა?! უბრალოდ შენი სიკეთე მაოცებს და კიდევ იმან გამაოცა, იმ წამში გაჩენილი აზრი იქამდე რომ არ გამჩენია. მგონი სამ თვეშიც შეიძლება მოსწრება.
-შენ გგონია...
-მე არაფერი არ მგონია და ამაზე მოვრჩეთ. შენს თავს შეურაცხყოფას ნუ აყენებ. ბიჭები როგორც კი წავლენ, მასწავლებლები ივლიან ჩვენთან და გამოცდებისთვის მოემზადები. სამი თვე ცოტაა, მაგრამ თუ რაღაც არ გამოვა იქით წელსაც მოემზადები.
მარიამს გააჟრჟოლა ისე ახლოს იყო თავის ოცნებასთან, მაგრამ საშინლად ეუხერხულა ასეთი საჩუქრის მიღება.
-მე არ მინდა ასე შეწუხდე. საჭირო არ არის.
-შენ მგონი სხვა სამყაროდან ხარ. ახლა იმას უნდა ცდილობდე, რაც შეიძლება გამამწარო და ნერვები მომიშალო. ითხოვდე ისეთ რაღაცებს, რისი შესრულებაც გამიჭირდება. შენ კიდევ ელემენტარულს რაღაცაზეც წითლდები.
-მე...
-ვიცი რომ ესეთი რაღაცები არ შეგიძლია და არც ასეთი ხარ, მაგრამ საშინელებაა როდესაც ტკივილს არავის უზიარებ. შენ რომ ჩემზე გაბრაზებას გამოხატავდე, ცოტა მოგეშვებოდა. შენ არ უნდა ფიქრობდე რა მეწყინება, ან რა იქნება სწორი. შენ ჩემთან ალბათ სულ მართალი იქნებ რაც არ უნდა გააკეთო, მე ისეთი მტყუანი ვარ შენთან.
-ტკივილს ხომ არც შენ უზიარებ სხვას... ჩემს თავს არ ვგულისხმობ, არც სხვებთან იმჩნევ რომ იტანჯები.
-ამაზე ლაპარაკი არ მინდა. მეოთხე საგანზე იფიქრე, რა გინდა რომ ჩააბარო? - განათლების სამინისტროს და ეროვნული გამოცდების ვებ-გვერდები ისე ჰქონდა შესწავლილი ბოლო რამდენიმე კვირაში, რომ ყველაფერი დეტალურად იცოდა.
-გრანტი რომ ვერ ავიღო, ან ვერ ჩავაბარო შენ ძალიან ბევრი ფული დაგეხარჯება.
-შენ ჩემი ცოლი ხარ.
-ოდესმე ვილაპარაკებთ იმაზე რატომ მოიყვანე ცოლად?
-ოდესმე შეიძლება. გინდა რომ მათემატიკა ჩააბარო?
მარიამი ისევ ყოყმანობდა, დამიანეს კი მოთმინება ეწურებოდა.
-შენი სწავლის საკითხი გადაწყვეტილია, ამიტომ ამაზე უბრალოდ აღარ იფიქრო. ძალით ვერაფერს გასწავლი, მაგრამ მასწავლებლები ყველა შემთხვევაში ივლიან, თუ მეოთხე საგანს არ აირჩევ, ყველა შემოთავაზებული საგნის მასწავლების მოსმენა მოგიწევს, ან შენს მაგივრად მე ავარჩევ.
-ვისაც ოქროს მედალი აქვს, ის მხოლოდ ინგლისურსა და უნარებს აბარებს.
-სკოლა ოქროს მედალზე დაამთავრე? - გულწრფელი სიხარულით სახეგაბრწყინებულმა ჰკითხა. უნდოდა გაკვირვება არ შეტყობოდა, ისევ რომ არ გაებრაზებინა გულუბრყვილო ცოლი. მაგრამ მართლა გაუკვირდა, მისი მშობლების ხელში ეს რომ მოახერხა.
-კი. - მარიამმა ისე დაიმორცხვა, თითქოს სხვის წარმატებას იბრალებდა.
-ძალიან კარგია, ყოჩაღ. ოქროსმედალოსანი ცოლი მყოლია, შენს დედამთილს გაუხარდებოდა. - თქვა თუ არა თვალები ჩაუქრა. მარიამი მიხვდა, რომ დამიანე ლაპარაკს აღარ გააგრძელებდა.
-ახლა რომ გითხრა შენი მესმის ან ყველაფერი კარგად იქნება მეთქი, ვიცი რომ სისულელე იქნება, რადგან ის დედაშენი იყო. მაგრამ მართლა გულწრფელად ვწუხვარ.
-მან თავი ჩამოიხრჩო, მან მარტო დამტოვა, სულ მარტო. ამიტომ არ მინდა ოდესმე შვილი მყავდეს. არ მინდა თუნდაც უნებურად მეც მარტო დავტოვო, მითუმეტეს ჩემი ცხოვრებიდან გამომდინარე, ეს არც ისე რთულია. მაგრამ ალბათ მარტოობას უფრო ადვილად შევეგუებოდი... მას თვითმკვლელობის გამო წესი არ აუგეს. მოსახსენიებელშიც კი ვერ ვწერ მის სახელს, ვერც პარაკლისს ვუხდი, როგორც მამას... ამას ვერასდროს შევეგუები. მინდა რომ ვაპატიო, მაგრამ ვერ ვპატიობ.
ვერც ახლა მოიფიქრა რა ეთქვა, ჩათვალა რომ ყველაზე უკეთ დუმილით უთანაგრძნობდა და ხმა აღარ ამოუღია. მალე ბიჭების მეგობართანაც მივიდნენ და მანქანა მხიარულებამ მოიცვა.
სახლში მისულებს დავითი ეზოში დახვდათ.
-დამიანე, რაღაც ყუთები მოიტანეს, მისაღებში დავაწყვე, თქვეს რომ შეუკვეთე.
-კარგი, დავით, დიდი მადლობა.
კეთილმა გოლიათმა ღიმილიანი სახით უსურვა მშვიდი ძილი და ყველანი სახლში შევიდნენ.
-მარიამ, ჯოკერი ვითამაშოთ.
-გიო, უკვე პირველი საათია.
-გთხოვ რა.
-ვითამაშოთ, მაგრამ ხვალ სირბილი მაინც მოგიწევთ. - ჩაერია დამიანე.
-შენც ხომ მოგიწევს? - ნიშნისმოგებით უთხრა იკამ.
-მე ადგომა არ მიჭირს.
-არც მე.
-მაშინ, ხვალ ვისაც ექვს საათზე არ ეღვიძება ყინულებთან ერთად მოუწევს ძილი, მოსულა?
-მოსულა. - ერთხმად წამოიყვირეს ტყუპებმა.

*****************
დამიანემ სპეციალურად საშინლად ხმაურობდა, ცოლი რომ გაეღვიძებინა. მარიამმა ძლივს გაახილა თვალები და მაშინვე ყინული გაახსენდა. როგორც კი დამიანე ოთახიდან გავიდა, საოცარი სისწრაფით ჩაიცვა და უკან გაყვა.
მისი ქმარი ეშმაკური ღიმილით დაჰყურებდა მაჯის საათს, რომლის ისარიც ზოზინით მიუახლოვდა შვიდის ხუთ წუთს. გამარჯვებული სახით გამოიღო საყინულიდან ყინულები, პატარა ყუთში ჩაცალა და ბიჭების ოთახისკენ წავიდა.
-დამიანე, ცოდოები არიან.
-არაუშავთ, მამამისი ამაზე საშინელებებს მიკეთებდა. თან ყოველთვის უნდა იყო მზად იმის ასატანად, რაზეც თანხმდები, მითუმეტეს ღიმილიანი სახით.
ბიჭებს ჯერ ისევ ღრმად ეძინათ, ვერც მარიამისა და დამიანეს რამდენიმე წუთიანმა დაჟინებულმა მზერამ და ბოლომდე ვერ შეკავებულმა სიცილმა გააღვიძათ.
-ყინული ამოიღე. - სასაცილოდ ეჩურჩულებოდა დამიანე.
-ცოდოები არიან.
-შენ ყველა ნუ გეცოდება. მართლა არაფერი მოუვათ. ნახე როგორ იცინებენ.
გაუბედავად ამოიღო ყინული, მაინც ძალიან ეცოდებოდა მძინარე ტყუპები, მაგრამ ბავშვურმა ჟინმა თითქოს ისიც შეიპყრო. თითქმის ერთდრულად ჩაუდეს ყელში რამდენიმე ნატეხი ყინული. შედეგმაც არ დააყოვნა, რამდენიმე წამში ორივენი ფეხზე იყვნენ. მარიამს რადგან ვერაფერს უზამდნენ, ორივენი სასაცილოდ ეჭიდავებოდნენ დამიანეს, მაგრამ სიცილისაგან არც ერთს არაფრის თავი ჰქონდა.
-ამიტომაც უნდა ირბინოთ, ოდესმე ხომ უნდა მომერიოთ. - დასცინოდა დამიანე.
-რამდენიც არ უნდა ვირბინოთ შენს სიმაღლე ვერ გავხდებით. - ბუზღუნებდა გიორგი.
-არაფერი გიშველით. ხუთი წუთი გაქვთ ჩასაცმელად.
იმ დილას ყველაზე მხიარულად ირბინეს. წინა ღამის წვიმისაგან სველ მიწას განსაკუთრებული სუნი ჰქონდა. ტყეში ჩამოწოლილი მსუბუქი ნისლი, მზის სხივებზე ბრწყინავდა.
მარიამის საუზმეს ამზადებდა, ბიჭები კი იმაზე თათბირობდნენ რითი გადაეხადათ სამაგიერო დამიანესთვის.
-ერთ წუთს გამომყევი. - დამიანემ რამდენიმე წამით შემოყო თავი სამზარეულოში და უკანვე გაბრუნდა.
მარიამს ეგონა ბედნიერებისაგან იატაკს არ ეხებოდა. არასდროს ჰქონია საკუთარი მოლბერტი, არც ამდენი საღებავები. მთელი ოთახი სავსე იყო ხატვისთვის საჭირო ნივთებით. წინა ღამით მოტანილი ყუთები აღარც კი გახსენებია, დამიანეს თავისი ხელით დაეწყო ყველაფერი შესაშური წესრიგით. მინანქრის ღუმელი რომ დაინახა ეგონა სიხარულისგან გული გაუსკდებოდა. როგორ უნდოდა ახლა მასა და დამიანეს შორის ის ღამეები არ მდგარიყო. ყოველდღიურად უფრო და უფრო უჭირდა ახლანდელი დამიანეს მასზე მოძალადე ქმართან გაიგივება.
დამიანე ღიმილით უყურებდა მის აღფრთოვანებისაგან გაფართოებულ, აწყლიანებულ თვალებს, ბავშვურ სიწითლესა და გამოუთქმელ მადლიერებას.
-ძალიან დიდი მადლობა.
-არ მინდა ეს ყველაფერი მიიღო ისე, თითქოს პატიებას გთხოვდე. მაშინ ვფიქრობდი, რომ რასაც ვაკეთებდი სწორი იყო. ოდესმე ამაზე ვილაპარაკებთ. როგორც შენ მითხარი, ვერც მე გეტყვი რომ შენი მესმის, ან ყველაფერი კარგად იქნება, მაგრამ მინდა რომ ბედნიერი იყო. - როგორც კი წინადადება დაამთავრა, მაშინვე ოთახიდან გავიდა. საშველს მხოლოდ მოახლოებულ ავღანეთში ხედავდა.
მარიამს რამდენიმე წუთი დასჭირდა თავის ხელში ასაყვანად და სამზარეულოში დასაბრუნებლად.
-მე დღეს ბაზაზე უნდა მივიდე. გვიანობამდე ვერ მოვალ, დავითი ნარიყალაზე აგიყვანთ და ცოტას გაერთობით. - პირველად ხედავდა სამხედრო ფორმაში. თითქოს ასე უფრო მაღალი და ბრგე ჩანდა. მიხვდა რომ თავისი ფიქრებით ზღვარს უახლოვდებოდა, რისი გადაკვეთაც უფრო ატკენდა.
-ღუმელში შენი საყვარელი პეროგია, ლეილა მამიდამ რეცეპტი გამომატანა. უკვე უნდა გამოვიღო.
მარიამის ჩვეული სიწყნარე, მორიდებული ტონი, სევდაჩამოწოლილი თვალები და სიკეთე ყველა გადატანილ კარანტინზე მძიმე იყო. მისი შეუცდომლობა და მასში დანახული საოცნებო ცოლი გუდავდა. ნამცხვარს გემო ვერ გაუგო, არც იმისთვის მიუქცევია ყურადღება რომ პირს წვავდა, ერთი სული ჰქონდა სახლიდან გასულიყო.
-ძია, შენც რომ იქნები სახლში ნარიყალაზე მაშინ ავიდეთ. - მარიამის სათქმელი უნებურად გაახმიანა გიორგიმ.
-შვებულება აღარ მაქვს, გიო, ამიტომ გვიან დავბრუნდები ხოლმე, თქვენ წადით. ხვალ ჯინსების თაობაზე გაქვთ ბილეთები, ვიცი რომ ნახვა გინდოდა.
-აუ, რა ჯიგარი ხარ.
-ერთმანეთს მიხედეთ. - თვალი ჩაუკრა სამივეს და გასასვლელისკენ წავიდა.

***************
ბიჭები კიდევ რამდენიმე დღე დარჩნენ თბილისში. დამიანე თითქმის არ იყო სახლში, დილით სირბილისას ნახულობდნენ, საღამოს კი ძალიან გვიან ბრუნდებოდა. მარიამი ყოველთვის ელოდებოდა, რომელი საათიც არ უნდა ყოფილიყო. დამიანე ჯერ აპროტესტებდა დალოდებასა და გამზადებულ ვახშამს. მერე კი თავისი თავი გამოიჭირა, როგორ დაწყდა გული სახლში შესულს მისაღებში ცოლი რომ არ დახვდა, მარიამი ამ დროს სამზარეულოში სუფრას უწყობდა.
გიოს და იკას წასვლის შემდეგ თითქმის აღარ ლაპარაკობდნენ. დამიანე მხოლოდ იმით ინტერესდებოდა, როგორ მიდიოდა სწავლის საქმეები. თითქოს ბიჭებმა მათი ღიმილიც კი გაიყოლეს, უსაზღვრო სევდა ჩადგომოდათ თვალებში. ისევ დარბოდნენ ყოველ დილით, მაგრამ უსიტყვოდ. ისევ ხვდებოდა ყოველ ღამით გამზადებული ვახშამი და მღვიძარი ცოლი სახლში, მაგრამ არც ამ დროს ლაპარაკობდნენ.
ერთ დილასაც დამიანე სირბილის შემდეგ, ჩვეულებისამებრ არ წავიდა ბაზაზე.
-დღეს ნოდოსთან მივიდივართ. მე რაღაც საქმეები მაქვს, ცოტა ხნით გავალ. ხუთისთვის უნდა ვიყოთ იქ.
-კარგი.
მარიამი ვერ ხვდებოდა რა, მაგრამ გრძნობდა რომ რაღაც სხვანაირად იყო. თითქოს ყველა განსაკუთრებულად ღელავდა, თვალებში შიში ჩადგომოდათ და ცოტას ლაპარაკობდნენ. სუფრაზე ლაშა-გიორგი თამადობდა. უფლის სადიდებლის შემდეგ, ნოდოს და დამიანეს სადღეგრძელოს შესმა გადაწყვიტა. ამან ძალიან გააკვირვა, მაგრამ ჯერ მაინც ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდა.
ავღანეთის ხსენებაზე, მიხვდა როგორ აეწვა ყველაფერი. ნოდო და დამიანე ავღანეთში მიდიოდნენ, ექვსი თვით. ეს შეკრებაც მათი გაცილება იყო. დამიანეს თვალებმა არაფერი უთხრეს, არც ის უნდოდა შემჩნეოდა რომ არაფერი იცოდა. ჭიქა ვერაფრით აიღო ხელში.
-ცოტა ხნით აივანზე გავალ. - მოახერხა ძლივს.
სუფთა ჰაერმა თითქოს ტკივილი შეუმსუბუქა. ავღანეთის ხსენებაზე, მხოლოდ ტელევიზიით ნანახი სამოქალაქო პანაშვიდი უდგებოდა თვალწინ. რაც არ უნდა ყოფილიყო წარსულში, დამიანე მისთვის მაინც არ იყო სულერთი. თავის თავს არწმუნებდა, რომ ასე ნებისმიერი კარგი ნაცნობის ამბავს განიცდიდა, მაგრამ თავადაც იცოდა რომ ტყუოდა.
-ამაზე შენ არ უნდა ნერვიულობდე. - დამიანე მტკიცე ნაბიჯებით უახლოვდებოდა.
-რატომ არ მითხარი?
-იმიტომ, რომ ეს არ უნდა იყოს შენთვის მნიშვნელოვანი.
-შენ ავღანეთში მიდიხარ.
-ეს უნდა გიხაროდეს, შენგან ძალიან შორს ვიქნები.
-ამას ნუ ამბობ. მე არავის ავღანეთში წასვლა არ გამიხარდება.
-ვიცი, მაგრამ ჩემს შემთხვევაში არც უნდა გეწყინოს...

***************
ადვოკატს შეცვლილი ანდერძი და ამ ჯერად ერთით მეტი წერლი დაუტოვა. ეს ჩვეულება იყო, ყოველთვის, ავღანეთში წასვლამდე წერდა წერილებს მისთვის მნიშვნელოვანი ადამიანებისთვის.
მეოთხედ მიდიოდა ავღანეთში და ყველაზე მეტად უჭირდა. დაუმთავრებელი საქმის შეგრძნება აგიჟებდა... მომავალი ექვსი თვე ბოლო იმედივით იყო.
მარიამი მძინარე დატოვა სახლში... იცოდა რომ ვერც მის ცრემლიან და ვერც უცრემლო თვალებს გაუძლებდა...


მზის პირველივე სხივმა გააღვიძა. განსაკუთრებული სიცარიელითა და აფორიაქებული სულით. ზუსტად იცოდა დამიანეს სახლში ვერ ნახავდა, ამიტომ გაბედულად შეაღო მისი საძინებლის კარი. საწოლიც კი მილაგებული დახვდა.
გაურკვევლობა... ვერ ნაპოვნი საკუთარი სურვილები... ვერ ნაპატიები წარსული და განცდა რომელიც გახრჩობს... საკუთარ თავთანაც არ გამხელილი გულის ტკივილი და ცრემლები, რომლებიც დაუკითხავად მოგდის... სიცარიელე, რომელსაც სახელი არ აქვს და დამიანე, ადამიანი რომელიც არ იცი ვინ არის შენთვის...
მაინც ტკივილი...
********************
სამხედრო ფორმაში, ყოველთვის განსაკუთრებულ სიახლოვეს გრძნობდა მამამისთან... გმირთან, მის საკუთარ გმირთან. მამა სულ ამ ფორმით ახსოვდა. უნდოდა ყველაფერში მიებაძა მისთვის, მისი მზერა ყოველთვის იყო მისი ქცევის მართებულობის განმსაზღვრელი... მაშინ ეგონა ყველა ოჯახში ასე ხდებოდა. ახლა კი ხვდებოდა, რამდენ რამეს ასწავლიდა მამა, თუნდაც ყოველ თავისუფალ კვირას ახალი ისტორიული ადგილის მონახულებით. მან ყველა კუთხის ისტორია და ძეგლის წარმომავლობა იცოდა. პირველად ტაოში ნახა მტირალი მამა. მერე იყო მეუფე ილარიონთან. ახსოვს, როგორ აპროტესტებდა ტყეში ამდენი ხნით ფეხით სიარულს. მეუფე ოცდაცამეტი წელი იყო მდუმარებაში. მამა მორჩილებით, აღფრთოვანებით, ტკივილით სავსე აწყლიანებული თვალებით... შთბეჭდილება, რომელიც განვლილმა ოცმა წელმაც ვერ გაუხუნა. მამამ აჩვენა როგორი შეიძლება ყოფილიყო რწმენის სიძლიერე... პატარა იყო, პირველად ხატებთან დაჩოქილი რომ ნახა, სულ პატარა. ახსოვს როგორი პროტესტი გაუჩნდა. მაშინვე დედასთან მიირბინა, დედამ კი აუხსნა რომ ეს ასე იყო საჭირო. ახსოვდა დაჭრილი მამაც და დედაც, მის მოლოდინში, ცრემლებისაგან დაოსებული თვალებით. მამამისის შემხედვარეს, რომელიც თვალებგაბრწყინებული, მაგრამ მაინც ტკივილით საუბრობდა ნატანჯ სამშობლოზე, სულ აინტერესებდა მასავით, სხვა ეროვნების ადამინებსაც თუ ბურძგლავდათ სამშობლოზე ლაპარაკისას. მაშინ ეგონა, რომ მამამისი უკვდავი იყო, რომ ყოველთვის ეყოლებოდა და ყველაფერს დაამარცხებდა. მაგრამ ის წავიდა...
ისევ მამამისმა იხსნა, მისეულმა რწმენამ... არასდროს მიტოვებულმა უფალმა... მამა სულ უმეორებდა, რომ უფალი არასდროს გვტოვებდა, მაშინაც კი, როდესაც თავად ვტოვებდით მას... მისი წყალობით არასდროს უსაყვედურია ღმერთისთვის უმამობა... მერე არც დედას წასვლის გამო უთქვამს უფლისთვის საყვედური... არც წლების მერე, გაუყუჩებელი ტკივილისა და ვერ დაძლეული მარტოობისთვის...
ახლა კი ავღანეთში იყო... მოგონებებმა ცუნამივით გადაუარეს. ხვდებოდა რა მძიმე იქნებოდა მომავალი ექვსი თვე. მხოლოდ ნოდოს დაბნეული მზერა ახსენებდა, რომ მშობლებისა და მარიამის გარდა სხვა რამეზეც უნდა ეფიქრა. იმ ბავშვს ჰგავდა, სასწავლო საათების დამთავრებამდე დარჩენილ დროს თითებზე რომ ითვლის, ერთი სული ჰქონდა დარეკვის საშუალება მისცემოდა.
**************
ცდილობდა ეხატა, მაგრამ გული ვერაფრით დაუდო. მასწავლებლები რამდენიმე საათის წინ გაუშვა. ყოველ წუთში ამოწმებდა, დილით ტუმბოზე ნანახ მობილურს... უკვე მესამე ჭიქა ყავა გაუცივდა, მთელი დღე ლუკმა ვერ გასინჯა... როგორც იქნა ტელეფონმა დარეკა. ძლივს აიძულა თავი პირველივე ზარზე არ ეპასუხა.
-მარიამ, როგორ ხარ?
-კარგად, დამიანე, შენ როგორ ხარ? - ცდილობდა მოუთმენლობა სადღაც მიემალა, მაგრამ ქმარივით უხეიროდ გამოსდიოდა.
-კარგად ვარ, უკვე დავბინავდით მე და ნოდო, ნორმალური სიტუაციაა.
-რატომ არ მითხარი ღამით თუ მიდიოდი, რატომ არ გამაღვიძე?
- ძალიან ადრე იყო. მასწავლებლებთან როგორაა საქმე? დავითი ხომ მანდაა?
-ჩვეულებრივად. კი, აქ არის.
-ნებისმიერ დროს დამირეკე, რაც არ უნდა დაგჭირდეს, თუ ვერ დამიკავშირდები, ნებისმიერი რამ შეგიძლია მას ჰკითხო. იმედია ახლა მაინც გამოიყენებ საკრედიტო ბარათს.
-გასაგებია.
-წასვლაზე მინდოდა მეთქვა და ვერ მოვახერხე. მე ვფიქრობ რომ შევთანხმდით, მაგრამ თუ მაინც გაბედავ ჩემს არ ყოფნაში სახლიდან გაპარვას, იცოდე რომ ჩემი არ ყოფნით, დამდგარი მდგომარეობის სიმძიმე არ შეიცვლება. ამიტომ ჭკვიანად იყავი. - არ უნდოდა ასეთი კატეგორიული ყოფილიყო, მაგრამ ამ შემთხვევაში გრძნობდა რომ მარიამს შიშით უფრო აიძულებდა მასთან დარჩენას. ადამიანი, რომელიც მის მდგომარეობაშიც კი დაუმსახურებლად თვლიდა ორიოდე მასწავლებელსა და საკრედიტო ბარათს, ამ უხცერხულობისაგან თავის დასაღწევად ყველაფერს გააკეთებდა. აგიჟებდა მარიამის ბავშვური, გულუბრყვილო საქციელი. ეს უფრო უშმაგებდა საკუთარი თავის წინააღმდეგ ამხედრებულ სინდისს. თითქოს ყველაზე სუსტი დაჩაგრა, ყველაზე სუფთა დააბინძურა. უნდოდა ყველაფერი მიეცა, რომ საბოლოოდ დაეღწია მშობლებისგან თავი. თავს გამუდმებით არწმუნებდა, რომ ამას შეძლებდა, მაგრამ ვერსად ემალებოდა გაჩენილ დამოკიდებულებას, რომელიც ყოველდღიურად უფრო და უფრო საციცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ხდებოდა მისთვის.
***************
უფრო ხშირად დავითს უკავშირდებოდა. მისი თქმით მეცადინეობის გარდა, მარიამი ან სახლს ალაგებდა, ან კითხულობა, ან კიდევ ბაღში სეირნობდა. ამ ყველაფერს კი არც თუ ისე იშვიათად სდევდა ცრემლები... დამიანეს ვერ გაერკვია, ახარებდა თუ წყინდა მისი საქციელი...
ორ ან სამ დღეში ერთხელ ცოლთან ლაპარაკის უფლებასაც აძლევდა თავს, თითქოს მისი სწავლის გარდა არაფერი აინტერესებდა. გაფაციცებული უსმენდა მის ტემბრსა და თითოეულ ამოსუნთქვას, როგორმე განწყობა რომ გამოეცნო. გრძნობდა როგორ უმძიმებდა სულს მისი ნანერვიულები, მოუსვენრობა შეპყრობილი ხმა. დაუმსახურებელი სიკეთე და ვერ დამალული სითბო.
მთელი თვე სახლიდან არ გასულა, დავითს ყველა საჭირო პროდუქტი მოჰქონდა, მასწავლებლებიც სახლში დადიოდნენ, ამიტომ უბრალოდ ვერ ხედავდა სახლიდან გასვლის მიზეზს, არც სურვილი ჰქონდა. რამოდენიმეჯერ ლიკუნა და იანა იყვნენ მასთან. იმ დღეს კი ის და ლიკუნა მიდიოდნენ იანასთან. ყოველთვის თავს არიდებდა ავღანეთზე ლაპარაკს, მაგრამ ვერც იმ დღეს აუარეს გვერდი ამ თემას.
-შენი ქმარი უკვე სამჯერ იყო ავღანეთში, ეს კი ნორმაზე მეტია. ვერავინ დაავალდებულებდა კიდევ ერთხელ წასვლას, მაგრამ რომ გაიგო ნოდოს წასვლა უწევდა, თავი მოიკლა სანამ გაშვების ნებართვა არ მიიღო. - მიუხედავად ნოდოს გაფრთხილებისა, მაინც წამოსცდა ლიკას.
გოგოებს ეგონათ ეწყინა, ახალდაქორწინებულმა ასეთი არჩევანი რომ გააკეთა. შეწუხებულმა ლიკუნამ მილიონჯერ მოუბოდიშა. მას კი ვერ გაეგო, ადამიანი, რომელიცა ასე ახერხებდა ყველაზე ეზრუნა, ყველა ჰყვარებოდა და სხვებისგანაც იგივე მიეღო, მაინცდამაინც მას რატომ მოექცა ასე. დამიანეს ხასიათში, მის მსოფლმხედველობაში არ ჯდებოდა ის რაც მას გაუკეთა. დიდი ხანია ამაზე ფიქრობდა, მაგრამ ვერაფრით იპოვა გასასვლელი ლაბირინთიდან. ვერაფრით მიხვდა რა შეიძლება ყოფილიყო მიზეზი... ვერც იმას ხვდებოდა, კაცი რომელიც უმოწყალოდ თელავდა მის სურვილებსა და ღირსებას, რატომ ზრუნავდა იმ დღის შემდეგ მასზე... რატომ აღარ მიკარებია მას შემდეგ... მოძალადეს ვერაფრით არგებდა ამ ღირსებებს... და ვერც ბოლო პერიოდის დამიანეს ცხოველურ ინსტიქტებს.
სახლში საშინლად აფორიაქებული, მაგრამ მისი საქციელით აღფრთოვანებული დაბრუნდა.
-ის მისაღებში ზის და ტირის. - ასეთი იყო იმ საღამოს დავითის პასუხი დამიანეს კითხვაზე როგორ იყო მარიამი.
ვერაფრით გადაეწყვიტა დაერეკა თუ არა სკაიპით. უკვე მერამდენედ ეძლეოდა საშუალება, მაგრამ ჯერ არასდროს გამოეყენებინა. არც კი იცოდა ამით საკუთარ თავს ინდობდა, თუ მარიამს. სწრაფად მიუჯდა კომპიუტერს, თთქოს ეშინოდა აზრი არ შეცვლოდა. დავითმაც სწრაფად შეუსრულა თხოვნა და მარიამმაც კოპიუტერი ჩართო.
-როგორ ხარ? ახლა ნოდო ელაპარაკა ლიკუნას და გადავწყვიტე მეც დამერეკა. - დამიანეს უნდოდა ამით ხაზი მოვალეობისთვის გაესვა და არა სურვილისთვის, მისი დანახვის სურვილისთვის, რომელიც კლავდა.
-კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად ვარ.
-ლიკუნამ თქვა რომ იქ იყავით და წუხდა, რაღაც სისულელის თქმის გამო.
-მან თქვა, რომ შენ ნოდოს გამო ხარ მანდ.
-რა სისულელეა, აქ ჩემი მოვალეობის გამო ვარ. სწავლის საქმეები როგორაა?
-კარგად, ვცდილობ ნორმალურად ვიმეცადინო.
-კარგია. მე უნდა წავიდე, დრო არ მაქვს. - დამიანეს აუტანელ ფიზიკურ ტკივილს აყენებდა მისი ბავშვური, მოწყენილი სახის ყურება. გააზრებამ, რომ ენატრებოდა დააფრთხო. ამიტომ სასწრაფოდ დაემშვიდობა და კომპიუტერს მოშორდა. ნოდო ცოტა ხანს უსიტყვოდ უყურებდა მის ტკივილისაგან შეშლ სახეს, მერე ისიც შეიპყრო მოუსვენრობამ.
-დამიანე, რა ხდება? ამ ბოლო დროს სულ ასე რატომ ხარ?
-არაფერი, ნოდო. - უნდოდა ყველაფერი მოეყოლა, მაგრამ ვერაფრით გადაეწყვიტა.
-მარიამის გამო ხარ ასე? არ უნდა წამოსულიყავი, არ ვიცი როგორ გადაგიხდი ამისთვის.
-ჩვენ ხომ ძმები ვართ. ხუთი თვეც და სახლში ვიქნებით.
-ხუთი თვე ძალიან ბევრია, ჩემების სურათებს რომ ვუყურებ გიჟად ვარ.
-მალე გავა და შეეცადე ნაკლებად ინერვიულო ამ ყველაფერზე, ლუკა შენით იამაყებს.
-შენი შვილებიც იამაყებენ შენით, როგორც შენ მამაშენით.
-შვილებზე გადაწყვეტილება არ შემიცვლია.
-მარიამმა იცის და თანახმაა?
-მაპატიე, მაგრამ ამაზე ლაპარაკი არ მინდა.
-როგორც გინდა, მაგრამ ამ ბოლოს რაღაცნაირად ხარ, შენს გამო ძალიან ვნერვიულობ და მინდა გახსოვდეს, რომ შეგიძლია ჩემი იმედი გქონდეს.
-ვიცი, ნოდო. - მხარზე ხელი მოკიდა მადლიერების ნიშნად და ოთახიდან გავიდა.
აღარ ახსოვდა ბოლოს როდის შეძლო თავისუფლად ესუნთქა. ყველაფერს მისცემდა დროის უკან დაბრუნება რომ შეძლებოდა, თუნდაც მალდივიზე ყოფილიყო ახლა. ზუსტად იცოდა რომ აღარაფრით დაემსგავსებოდა ცხოველს. მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე მისი სატარებელი იყო, მისი არჩევანი, რომელსაც ღმერთი ყოველთვის გვაძლევს. ცოდვა, რომელიც უნდა ეტვირთა. მარიამის გახსენებაზე, რომელიც თითქმის არასდროს ავიწყდებოდა, ოპერაციაზე გასულსაც კი, თანაბრად გრძნობდა სითბოს მისი სიკეთისა და სიცივეს საკუთარი სინდისის გამო. ახლაც გაუცნობიერებლად სცემდა ბოლთას და ვერაფრით იხედებოდა წინ...
მარიამი კი ცდილობდა საკუთარი გადაწყვეტილება მოეყვანა სისრულეში, მოლბერტთან იდგა და ყველაფრის დასავიწყებლად ხატავდა. მაგრამ ვერაფრით ამოიგდო თავიდან დამიანეს სკაიპზე წაწერილი უცნაური მაგალითი, უცნაურივე პასუხით „1+1=1“, რადგან ვერაფერი მოიფიქრა, ბოლოს დამიანესთვის შეუფერებლად და არასერიოზულად მიიჩნია და დაივიწყა.
***************
უკვე მესამე თვე მიილია, რაც დამიანე ავღანეთში იყო. მარიამს კი გამოცდებამდე ორიოდე დღე რჩებოდა. თვადაუზოგავად მეცადინეობდა გრანტი რომ აეღო. თავისუფალ დროს კი ხატავდა. იმ დღეს უკვე მეხუთე ნახატი გაყიდა. სიხარულით აგროვებდა ფულს, რომ ერთ დღეს დამიანესთვის მასწავლებლებისთვის გადახდილი ფული მთლიანად დაებრუნებინა. მშობლებსაც ორჯერ გაუგზავნა, ზუსტად იმდენი, რამდენსაც ხელფასის აღებისას აძლევდა. ორივეჯერ მადლობის მაგივრად, „როგორც იქნა გაგახსენდით“ მიიღო, გული ისევ ტკივილით აევსო... ამ დროს განსაკუთრებულ სიმარტოვეს გრძნობდა, არავინ იყო ვისაც სიხარულს ან წუხილს გაუზიარებდა. მხოლოდ დავითი ჰყავდა, რომელმაც ამ თვეების განმავლობაში საკუთარი შვილივით შეიყვარა, ის იყო ხოლმე ნახატების შემფასებელი და ყველაფერში ეხმარებოდა. დამიანესთან საიდუმლოსაც კი უნახავდა, არ ეუბნებოდა მისი ცოლი თავის ნახატებს რომ ყიდდა. მარიამმა აღარ იცოდა მადლიერება რითი გამოეხატა. ამ დღესაც ულამაზესი მინანქრის გულსაკიდი აჩუქა ცოლისთვის. გამოცდებზე ნერვიულობა თავისი მდგომარეობის სირთულესაც კი ავიწყებდა. დამიანე ბოლო დროს ყოველდღიურად უკავშირდებოდა, ცდილობდა გაემხნევებინა, მაგრამ მისი ტონი ტკივილიანი და მკაცრი უფრო იყო, ვიდრე იმედისმომცემი.
*****************
აკვირვებდა, თავისი გაჭაღარავებული საფეთქლების დანახვა და თან თითებზე ითვლიდა ცოლის გამოცდებამდე დარჩენილ დროს.

*****************
დავითმა ლამაზი შეკვრა დადო დივანზე და ის იყო უნდა გასულიყო, მარიამმა რომ სამზარეულოდან გამოხედა.
-დავით, ეს რა არის?
-დამიანეს საჩუქარია, რვა საათზე მისი თხოვნით სადღაც უნდა წავიდეთ.
-ხვალ გამოცდა მაქვს, დავით.
-ვიცი, მაგრამ მითხრა ძალიან აუცილებელიაო.
-კარგი.
კაბა ისეთი ლამაზი იყო, ხმა ვერ ამოიღო. ჰაეროვანი და საოცრად რბილი, კრემისფერი სარაფანი, ყველანაირი ზედმეტი დეტალების გარეშე. კრემისფერი ტყავის, ოქროსფერი დეტალებით გაფორმებული საზაფხულო ფეხსაცმელი საოცრად ეხამებოდა კოჭებამდე სიგრძის კაბას. ოთახიდან გამოსულს, მომღიმარი გოგონა დახვდა.
-გამარჯობათ, ქალბატონო, თქვენმა მეუღლემ თქვენთვის მაკიაჟისა და ვარცხნილობის გაკეთება მთხოვა.
გაოცება ვერსად გადაემალა, არ იცოდა რა ეფიქრა, მორჩილად დაჰყვა ქალის თხოვნას და სკამზე ჩამოჯდა. ნახევარ საათში კი თავს ვერ ცნობდა. გოლიათი სახეგაბრწყიბნებული უყურებდა ფერიასავით გამოწყობილ მარიამს.
-ძალიან ლამაზი ხარ, შვილო, მაგრამ უკვე ვიგვიანებთ.
-დიდი მადლობა.
საშინლად უნდოდა ეტირა, ჩვეულებისამებრ ცხვირი აუწვა ძლივს შეკავებულმა ცრემლებმა. აგიჟებდა დამიანეს ვერ შეცნობილი ორი სახე. აგიჟებდა გაურკვევევლი მდგომარეობა და ბედნიერება, რომელსაც საფუძველი არ ჰქონდა. ჩამქრალი თვალებით გაჰყვა დავითს. უკვე ბინდდებოდა.
თბილისის ერთ-ერთი რესტორნის ტერასაზე შორიდან ჯერ გიოს, შემდეგ იკას მოჰკრა თვალი. ბიჭები ყურებამდე გაღიმებულები შეეგებნენ, ლეილა მამიდას დანახვაზე ეგონა, სუნთქვა აღარ შეეძლო. ანდრია და იანა, როგორც ყოველთვის თავის პატარას აწყნარებდნენ. ლიკუნა მოუსვენარ ლუკას დასდევდა. ლაშა-გიორგი დავითს ელაპარაკებოდა რაღაცას. ლეილა თხოვდა არ ეტირა, მისი აწყლიანებული თვალების დანახვაზე. სასიამოვნო მუსიკა, თითქოს არ ესმოდა. როგორ უნდოდა, ახლა მაინც ყველაფერი გაერკვია დამიანესთან. უკვე მეათედ ცდილობდა მასთან დარეკვას, ტელეფონი კი გამორთული იყო...








მზის პირველივე სხივმა გააღვიძა. განსაკუთრებული სიცარიელითა და აფორიაქებული სულით. ზუსტად იცოდა დამიანეს სახლში ვერ ნახავდა, ამიტომ გაბედულად შეაღო მისი საძინებლის კარი. საწოლიც კი მილაგებული დახვდა.
გაურკვევლობა... ვერ ნაპოვნი საკუთარი სურვილები... ვერ ნაპატიები წარსული და განცდა რომელიც გახრჩობს... საკუთარ თავთანაც არ გამხელილი გულის ტკივილი და ცრემლები, რომლებიც დაუკითხავად მოგდის... სიცარიელე, რომელსაც სახელი არ აქვს და დამიანე, ადამიანი რომელიც არ იცი ვინ არის შენთვის...
მაინც ტკივილი...
********************
სამხედრო ფორმაში, ყოველთვის განსაკუთრებულ სიახლოვეს გრძნობდა მამამისთან... გმირთან, მის საკუთარ გმირთან. მამა სულ ამ ფორმით ახსოვდა. უნდოდა ყველაფერში მიებაძა მისთვის, მისი მზერა ყოველთვის იყო მისი ქცევის მართებულობის განმსაზღვრელი... მაშინ ეგონა ყველა ოჯახში ასე ხდებოდა. ახლა კი ხვდებოდა, რამდენ რამეს ასწავლიდა მამა, თუნდაც ყოველ თავისუფალ კვირას ახალი ისტორიული ადგილის მონახულებით. მან ყველა კუთხის ისტორია და ძეგლის წარმომავლობა იცოდა. პირველად ტაოში ნახა მტირალი მამა. მერე იყო მეუფე ილარიონთან. ახსოვს, როგორ აპროტესტებდა ტყეში ამდენი ხნით ფეხით სიარულს. მეუფე ოცდაცამეტი წელი იყო მდუმარებაში. მამა მორჩილებით, აღფრთოვანებით, ტკივილით სავსე აწყლიანებული თვალებით... შთბეჭდილება, რომელიც განვლილმა ოცმა წელმაც ვერ გაუხუნა. მამამ აჩვენა როგორი შეიძლება ყოფილიყო რწმენის სიძლიერე... პატარა იყო, პირველად ხატებთან დაჩოქილი რომ ნახა, სულ პატარა. ახსოვს როგორი პროტესტი გაუჩნდა. მაშინვე დედასთან მიირბინა, დედამ კი აუხსნა რომ ეს ასე იყო საჭირო. ახსოვდა დაჭრილი მამაც და დედაც, მის მოლოდინში, ცრემლებისაგან დაოსებული თვალებით. მამამისის შემხედვარეს, რომელიც თვალებგაბრწყინებული, მაგრამ მაინც ტკივილით საუბრობდა ნატანჯ სამშობლოზე, სულ აინტერესებდა მასავით, სხვა ეროვნების ადამინებსაც თუ ბურძგლავდათ სამშობლოზე ლაპარაკისას. მაშინ ეგონა, რომ მამამისი უკვდავი იყო, რომ ყოველთვის ეყოლებოდა და ყველაფერს დაამარცხებდა. მაგრამ ის წავიდა...
ისევ მამამისმა იხსნა, მისეულმა რწმენამ... არასდროს მიტოვებულმა უფალმა... მამა სულ უმეორებდა, რომ უფალი არასდროს გვტოვებდა, მაშინაც კი, როდესაც თავად ვტოვებდით მას... მისი წყალობით არასდროს უსაყვედურია ღმერთისთვის უმამობა... მერე არც დედას წასვლის გამო უთქვამს უფლისთვის საყვედური... არც წლების მერე, გაუყუჩებელი ტკივილისა და ვერ დაძლეული მარტოობისთვის...
ახლა კი ავღანეთში იყო... მოგონებებმა ცუნამივით გადაუარეს. ხვდებოდა რა მძიმე იქნებოდა მომავალი ექვსი თვე. მხოლოდ ნოდოს დაბნეული მზერა ახსენებდა, რომ მშობლებისა და მარიამის გარდა სხვა რამეზეც უნდა ეფიქრა. იმ ბავშვს ჰგავდა, სასწავლო საათების დამთავრებამდე დარჩენილ დროს თითებზე რომ ითვლის, ერთი სული ჰქონდა დარეკვის საშუალება მისცემოდა.
**************
ცდილობდა ეხატა, მაგრამ გული ვერაფრით დაუდო. მასწავლებლები რამდენიმე საათის წინ გაუშვა. ყოველ წუთში ამოწმებდა, დილით ტუმბოზე ნანახ მობილურს... უკვე მესამე ჭიქა ყავა გაუცივდა, მთელი დღე ლუკმა ვერ გასინჯა... როგორც იქნა ტელეფონმა დარეკა. ძლივს აიძულა თავი პირველივე ზარზე არ ეპასუხა.
-მარიამ, როგორ ხარ?
-კარგად, დამიანე, შენ როგორ ხარ? - ცდილობდა მოუთმენლობა სადღაც მიემალა, მაგრამ ქმარივით უხეიროდ გამოსდიოდა.
-კარგად ვარ, უკვე დავბინავდით მე და ნოდო, ნორმალური სიტუაციაა.
-რატომ არ მითხარი ღამით თუ მიდიოდი, რატომ არ გამაღვიძე?
- ძალიან ადრე იყო. მასწავლებლებთან როგორაა საქმე? დავითი ხომ მანდაა?
-ჩვეულებრივად. კი, აქ არის.
-ნებისმიერ დროს დამირეკე, რაც არ უნდა დაგჭირდეს, თუ ვერ დამიკავშირდები, ნებისმიერი რამ შეგიძლია მას ჰკითხო. იმედია ახლა მაინც გამოიყენებ საკრედიტო ბარათს.
-გასაგებია.
-წასვლაზე მინდოდა მეთქვა და ვერ მოვახერხე. მე ვფიქრობ რომ შევთანხმდით, მაგრამ თუ მაინც გაბედავ ჩემს არ ყოფნაში სახლიდან გაპარვას, იცოდე რომ ჩემი არ ყოფნით, დამდგარი მდგომარეობის სიმძიმე არ შეიცვლება. ამიტომ ჭკვიანად იყავი. - არ უნდოდა ასეთი კატეგორიული ყოფილიყო, მაგრამ ამ შემთხვევაში გრძნობდა რომ მარიამს შიშით უფრო აიძულებდა მასთან დარჩენას. ადამიანი, რომელიც მის მდგომარეობაშიც კი დაუმსახურებლად თვლიდა ორიოდე მასწავლებელსა და საკრედიტო ბარათს, ამ უხცერხულობისაგან თავის დასაღწევად ყველაფერს გააკეთებდა. აგიჟებდა მარიამის ბავშვური, გულუბრყვილო საქციელი. ეს უფრო უშმაგებდა საკუთარი თავის წინააღმდეგ ამხედრებულ სინდისს. თითქოს ყველაზე სუსტი დაჩაგრა, ყველაზე სუფთა დააბინძურა. უნდოდა ყველაფერი მიეცა, რომ საბოლოოდ დაეღწია მშობლებისგან თავი. თავს გამუდმებით არწმუნებდა, რომ ამას შეძლებდა, მაგრამ ვერსად ემალებოდა გაჩენილ დამოკიდებულებას, რომელიც ყოველდღიურად უფრო და უფრო საციცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ხდებოდა მისთვის.
***************
უფრო ხშირად დავითს უკავშირდებოდა. მისი თქმით მეცადინეობის გარდა, მარიამი ან სახლს ალაგებდა, ან კითხულობა, ან კიდევ ბაღში სეირნობდა. ამ ყველაფერს კი არც თუ ისე იშვიათად სდევდა ცრემლები... დამიანეს ვერ გაერკვია, ახარებდა თუ წყინდა მისი საქციელი...
ორ ან სამ დღეში ერთხელ ცოლთან ლაპარაკის უფლებასაც აძლევდა თავს, თითქოს მისი სწავლის გარდა არაფერი აინტერესებდა. გაფაციცებული უსმენდა მის ტემბრსა და თითოეულ ამოსუნთქვას, როგორმე განწყობა რომ გამოეცნო. გრძნობდა როგორ უმძიმებდა სულს მისი ნანერვიულები, მოუსვენრობა შეპყრობილი ხმა. დაუმსახურებელი სიკეთე და ვერ დამალული სითბო.
მთელი თვე სახლიდან არ გასულა, დავითს ყველა საჭირო პროდუქტი მოჰქონდა, მასწავლებლებიც სახლში დადიოდნენ, ამიტომ უბრალოდ ვერ ხედავდა სახლიდან გასვლის მიზეზს, არც სურვილი ჰქონდა. რამოდენიმეჯერ ლიკუნა და იანა იყვნენ მასთან. იმ დღეს კი ის და ლიკუნა მიდიოდნენ იანასთან. ყოველთვის თავს არიდებდა ავღანეთზე ლაპარაკს, მაგრამ ვერც იმ დღეს აუარეს გვერდი ამ თემას.
-შენი ქმარი უკვე სამჯერ იყო ავღანეთში, ეს კი ნორმაზე მეტია. ვერავინ დაავალდებულებდა კიდევ ერთხელ წასვლას, მაგრამ რომ გაიგო ნოდოს წასვლა უწევდა, თავი მოიკლა სანამ გაშვების ნებართვა არ მიიღო. - მიუხედავად ნოდოს გაფრთხილებისა, მაინც წამოსცდა ლიკას.
გოგოებს ეგონათ ეწყინა, ახალდაქორწინებულმა ასეთი არჩევანი რომ გააკეთა. შეწუხებულმა ლიკუნამ მილიონჯერ მოუბოდიშა. მას კი ვერ გაეგო, ადამიანი, რომელიცა ასე ახერხებდა ყველაზე ეზრუნა, ყველა ჰყვარებოდა და სხვებისგანაც იგივე მიეღო, მაინცდამაინც მას რატომ მოექცა ასე. დამიანეს ხასიათში, მის მსოფლმხედველობაში არ ჯდებოდა ის რაც მას გაუკეთა. დიდი ხანია ამაზე ფიქრობდა, მაგრამ ვერაფრით იპოვა გასასვლელი ლაბირინთიდან. ვერაფრით მიხვდა რა შეიძლება ყოფილიყო მიზეზი... ვერც იმას ხვდებოდა, კაცი რომელიც უმოწყალოდ თელავდა მის სურვილებსა და ღირსებას, რატომ ზრუნავდა იმ დღის შემდეგ მასზე... რატომ აღარ მიკარებია მას შემდეგ... მოძალადეს ვერაფრით არგებდა ამ ღირსებებს... და ვერც ბოლო პერიოდის დამიანეს ცხოველურ ინსტიქტებს.
სახლში საშინლად აფორიაქებული, მაგრამ მისი საქციელით აღფრთოვანებული დაბრუნდა.
-ის მისაღებში ზის და ტირის. - ასეთი იყო იმ საღამოს დავითის პასუხი დამიანეს კითხვაზე როგორ იყო მარიამი.
ვერაფრით გადაეწყვიტა დაერეკა თუ არა სკაიპით. უკვე მერამდენედ ეძლეოდა საშუალება, მაგრამ ჯერ არასდროს გამოეყენებინა. არც კი იცოდა ამით საკუთარ თავს ინდობდა, თუ მარიამს. სწრაფად მიუჯდა კომპიუტერს, თთქოს ეშინოდა აზრი არ შეცვლოდა. დავითმაც სწრაფად შეუსრულა თხოვნა და მარიამმაც კოპიუტერი ჩართო.
-როგორ ხარ? ახლა ნოდო ელაპარაკა ლიკუნას და გადავწყვიტე მეც დამერეკა. - დამიანეს უნდოდა ამით ხაზი მოვალეობისთვის გაესვა და არა სურვილისთვის, მისი დანახვის სურვილისთვის, რომელიც კლავდა.
-კარგად ვარ, შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად ვარ.
-ლიკუნამ თქვა რომ იქ იყავით და წუხდა, რაღაც სისულელის თქმის გამო.
-მან თქვა, რომ შენ ნოდოს გამო ხარ მანდ.
-რა სისულელეა, აქ ჩემი მოვალეობის გამო ვარ. სწავლის საქმეები როგორაა?
-კარგად, ვცდილობ ნორმალურად ვიმეცადინო.
-კარგია. მე უნდა წავიდე, დრო არ მაქვს. - დამიანეს აუტანელ ფიზიკურ ტკივილს აყენებდა მისი ბავშვური, მოწყენილი სახის ყურება. გააზრებამ, რომ ენატრებოდა დააფრთხო. ამიტომ სასწრაფოდ დაემშვიდობა და კომპიუტერს მოშორდა. ნოდო ცოტა ხანს უსიტყვოდ უყურებდა მის ტკივილისაგან შეშლ სახეს, მერე ისიც შეიპყრო მოუსვენრობამ.
-დამიანე, რა ხდება? ამ ბოლო დროს სულ ასე რატომ ხარ?
-არაფერი, ნოდო. - უნდოდა ყველაფერი მოეყოლა, მაგრამ ვერაფრით გადაეწყვიტა.
-მარიამის გამო ხარ ასე? არ უნდა წამოსულიყავი, არ ვიცი როგორ გადაგიხდი ამისთვის.
-ჩვენ ხომ ძმები ვართ. ხუთი თვეც და სახლში ვიქნებით.
-ხუთი თვე ძალიან ბევრია, ჩემების სურათებს რომ ვუყურებ გიჟად ვარ.
-მალე გავა და შეეცადე ნაკლებად ინერვიულო ამ ყველაფერზე, ლუკა შენით იამაყებს.
-შენი შვილებიც იამაყებენ შენით, როგორც შენ მამაშენით.
-შვილებზე გადაწყვეტილება არ შემიცვლია.
-მარიამმა იცის და თანახმაა?
-მაპატიე, მაგრამ ამაზე ლაპარაკი არ მინდა.
-როგორც გინდა, მაგრამ ამ ბოლოს რაღაცნაირად ხარ, შენს გამო ძალიან ვნერვიულობ და მინდა გახსოვდეს, რომ შეგიძლია ჩემი იმედი გქონდეს.
-ვიცი, ნოდო. - მხარზე ხელი მოკიდა მადლიერების ნიშნად და ოთახიდან გავიდა.
აღარ ახსოვდა ბოლოს როდის შეძლო თავისუფლად ესუნთქა. ყველაფერს მისცემდა დროის უკან დაბრუნება რომ შეძლებოდა, თუნდაც მალდივიზე ყოფილიყო ახლა. ზუსტად იცოდა რომ აღარაფრით დაემსგავსებოდა ცხოველს. მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე მისი სატარებელი იყო, მისი არჩევანი, რომელსაც ღმერთი ყოველთვის გვაძლევს. ცოდვა, რომელიც უნდა ეტვირთა. მარიამის გახსენებაზე, რომელიც თითქმის არასდროს ავიწყდებოდა, ოპერაციაზე გასულსაც კი, თანაბრად გრძნობდა სითბოს მისი სიკეთისა და სიცივეს საკუთარი სინდისის გამო. ახლაც გაუცნობიერებლად სცემდა ბოლთას და ვერაფრით იხედებოდა წინ...
მარიამი კი ცდილობდა საკუთარი გადაწყვეტილება მოეყვანა სისრულეში, მოლბერტთან იდგა და ყველაფრის დასავიწყებლად ხატავდა. მაგრამ ვერაფრით ამოიგდო თავიდან დამიანეს სკაიპზე წაწერილი უცნაური მაგალითი, უცნაურივე პასუხით „1+1=1“, რადგან ვერაფერი მოიფიქრა, ბოლოს დამიანესთვის შეუფერებლად და არასერიოზულად მიიჩნია და დაივიწყა.

მეგობრებო კიდევ ერთხელ შეგახსენებთ რომ მე არ ვარ ამ ნაშრომის ავტორი, უბრალოდ ძალიან მომეწონა რამოდენიმე წლის წინ წავიკითხე და მინდოდა თქვენც წაგეკითხათ.დიდი მადლობა ავტორს და თქვენ :)