ალექსანდრეს თვალით:
ადამიანმა რომელმაც ყველაფერი წამართვა, ცხოვრება დამინგრია და მშობლებთან ყველანაირი კავშირის გზა გამიწყვიტა, კიდევ ერთხელ გამანადგურა და იმ ერთად-ერთი ადამინის რწმენა დააკარგვიმა ჩემს მიმართ რომლის გამოც ყველაფერზე ვარ წამსვლელი. არ ვიცი სალომე რას მიშვება მაგრამ ის ვიცი რომ მის გარეშე ვერ გავძლებ, შემიძლია ყველასგან შორს ყოფნა შევძლო მაგრამ არა ის, ის სხვაა. წლები გავიდა რაც ცხოვრებას მიზნის და ხალისის გარეშე ვაგრძელებდი და ყოველ დღე ვარსებობდი, მაგრამ ეს მხოლოდ მისმა ერთმა დანახვამ შეცვალა, იმ დღეს რესტორანში იმ დონეზე მიმიზიდა რომ საკუთარი თავისაც კი არ მჯეროდა, ვერ ვიჯერებდი რომ კიდევ დავინტერესდი ვინმეთი, მაგრამ არა ეს არ იყო უბრალო დაინტერსება მან მე მიმიზიდა და მასზე სრულად დამოკიდებული გამხადა. თავი შემაყვარა. შემაყვარა ისე რომ ვერც კი გავიაზრე ეს... ახლა კი მისი დაკარგვის საშინელი შიში მიპყრობს. ხოლო იმ ადამიანის სახელი, რომელიც ამ ყველაფერშია დამნაშავე მირიაა. მარია მაშინ გავიცანი მამაჩემის წინააღმდეგ რომ წავედი და სამხატვრო აკადემიაში ჩავირიცხე, სწორედ იქ შევხსდი მას... მარია ჩემი მასწავლებელი იყო, მაშინ თვრამეტი წლის ვიყავი და ვერ ვიაზრებდი რას ვაკეთებდი... მარია ულამაზესი და დახვეწილი ქალი იყო ის ფაქტი, რომ ჩემზე ათი წლით დიდი იყო, ამას არც ერთისთვის აზრი არ ქონია. მარიას მალევე დამიახლოვდა და მის გამორჩეულ მოსწავლეთ მაქცია, ერთ-ერთი წვეულების შემდეგ კი მთვრალი ვიყავი როდესაც თავისი გრძნობებზე დაიწყო ლაპარაკი ყველაფერს შევყევით და ყველაფერი იმ ღამე დაიწყო, ეს ყველაფერი სამი თვე გაგძელდა ისე რომ არავინ არაფერი არ იცოდა, მაგრამ მერე ყველაფერი გაირკვა... გაირკვა ის რომ მარია მატყუებდა და მხოლოდ ფული გამო იყო ჩემთან. მირიასთან ყოფნით ისე ვიყავი შებოჭილი რომ საკუთარი ოჯახიც დავივიწყე, მაგრამ მერე ყველაფრის გამოსწორება ვცადე და გამომივიდა კიდეც მე მამაჩემი კომპანიის უფროსი გავხდი და ამით განვაგძე არსებოდა, სანამ სალომე არ გამოჩნდებოდა...


სალომეს თვაილით:
თვალებს ვახელ ვიზმორები ლოგინში, ვდგები და მოწესრიგებას ვიწყებ, მალე ვემზადები და საჭმლის ჭამას ვაპირებ რომ ტელეფონზე მესიჯი მომდის:
„რესტორნების საქმის შეხვედრის მერე დამირეკე გამოგივლი და მერე ვილაპარაკოთ“- ალექსანდრე რო მახსენდება ხასიათი მიფუჭდება და ჭამაც მავიწყდება ისე გავდივარ სახლიდან, თან გიგას ვწერ:
„დღეს საღამოს ჩემთან მარტო მე და შენ“
პასუხიც მოდის:
„კარგი მაგრამ ბევრს ვერ დავლევ ხავალ დილით ადრე მაქ ფრენა////“
არაფერს ვპასუხობ გაჩერებაზე ვდგები და მარშუტკას ველოდები, მალე მოდის მეც ავდივარ და რა თქმა უნდა ფეხზე ვდგები. ნაცნობ რესტორანს რომ ვხედავ ჩავდივარ და მისკენ მივიწევ წინ რომ ანდრეა მიდგება და მიღიმის.
-სასიამოვნოა შენთან კიდევ შეხვედრა-შენობაზე როდის გადავედით?
-ჩემთვისას-ვეუბნები და უკან მივყვები, მაგიდასთან მისული სკამ მიწევს და მეც ვჯდები-ქალბატონი...
-ის დღეს არ დაესწრება-მაწყვეტინებს და მიღიმის, არ ვიცი ამ ბიჭს რა ჭირს მაგრამ შემიძლია ვთქვა რომ ყველა ხასითის მორგება სასწაულად შეუძლია-მარტო მე და შენ მოგვიწევს ყვეკაფრის განხილვა.
-შესანიშნავია-ჩანთიდან კალამს და რაღაც საბუთებს ვიღებ.
-ორი ყავა და ნამცხვარი მოგვიტანეთ-ოფიციანტს ეუბნება და მე მიყურებს.
-მოდით დავიწყოთ-თანხმობის მიშნად თავს მიქნევს და მე მიყურებს დაჟინებული მზერით-ჩვენს კომპანიას თქვენი დახმარება სურს ამიტომ ხელსაყრელ პირობებს გთავაზობთ. ჩვენ გვინდა რომ თქვენი რესტორნების ქსელიდან ექვსი მადგანი შევიძინოთ-ოფიციანტს შეკვეთა მოაქ რა იყო წინასწარ გაამზადებინა? მისკე ვუყურები ის კი წარბებს ზევით წევს-მაგრამ ამით თქვენც იღებთ მოგებას შესყიდული ფულით შეძლებთ რომ დანარჩენი ორი ფილიალის ხარჯები დაფაროთ და მათ უფრო მეტი გასაქანი მიცეთ რომ ამ საქმიანობაში წინ წაიწიოს.
-კარგი ყველადერი გავოგე მაგრამ ამით თქვენი კომპანია რა ხეირს იღებს? და თუ იღიბს ესეიგი ამით მოგებს მეც მივიღებ-ცბიერი თვალებით ამბობს და ყავას სვავს.
-დიახ საქმე იმაშია რომ ჩემს უფროსს ამ დგილის აყვავება შეუძლია რაც დიდ თანხებთანაა დაკავშირებული ამხელა თანხას კი თქვენ არც ერთი კომპანია არ მოგცემთ მაშინ, როდესაც თქვენ თქვენი ასევე ძალიან მომგებიანი საქმეც კი ვერ წაიყვანეთ წინ, როდესაც ეხლა თქვენი ბიზნესის ახალი მეპატრონე ხელმძღვანელობს და უკვე ძალიან გავლენიან ადამიანად მოისაზრება, ამიტომ ჩვენი კომპანიის შემოთავაზება თქვენთვის ყველაზე კარგი ვარიანტია თან ჩვენ ცოტა დახმარებასაც გაგიწევთ და საჭირო ადამიანეს გაპოვნინებთ იმისათვის რომ საქმის დეტალებში გაგარკვიონ და დაგეხმარონ რესტორნების მართვაში-ყავა მოვსი და ნამცხვარში ჩავარჭე კოვზი და პირისკენ წავიღე საკმაოდ გამომწვევად.
-მე ცოტა ხნით გავალ და მალე დავბრუნდები-თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნე და ტელეფონი ამოვიღე, ჯერ ფეისბუქში შევედი მერე ინსტაგრამზე ბოლოს კი თვითერზე. დიდი ხანი არ ბრუნდება ,უკან ამიტომ მერე კიდეც ერთ ნამცხვარს ვუკვეთავ ვამთავრებ თუ არა მოდის.
-მიიღეთ გადაწყვეტილება-ნამცხვარ ძლივს ვანებებ თავს და მას ვუყურებ.
-დიახ. თანახმა ვართ მაგრამ დეტალებზე შეთანხმება მოგვიწევს...
-ეს უკვე ბეზნეს შეხვედრებზე უნდა გადავწყვიტოთ სადაც ორივე მხარე იქნება და ასევე ადვოკატები-ისე ვაყრი რომ არაფერის თქმას არ ვაცლი, მეჩქარება ამაზე უფრო დიდი პრობლემა მაქ მოსაგვარებელი.
-კარგით- მეუბნება და სკამიდან დგება. მეც ვდეგები მაგრამ ინ ნამცხვრის დამთავრება კი მინდა, გარეთ გავდივარ და თან მესიჯს ვწერ:
„შეგვიძლია მოხვიდე“
პასუხი ისე მალე მოდის გეგონება დაწერილი ქონოდა და გამოგზავნას ელოდებოდაო.
„კარგი ხუთ წუთში მანდ ვარ“
ტელეფონს ჩანთაში ვიდებ და მის მოსვლამდე გზის განაპირა მაღაზიაში შევდივარ. შოკოლადის სამ ფილას, სამი შოკოლადიან ბოლკს ვყიდულობ. ისე მშია ბულკის ჭამას ვიწყებ და მთელი დროის განმავლობაში ვიღაცი მზერას ვეძებ რომელიც არ მასვენებს და დაჟინებული მიყურებს. ალექსანდრეა. მიყურებს და იღიმის, მისკენ მივდივარ, მაგრამ წამას არ ვწყვეტ.
-მშია-მოკლედ ვუჭრი და ლაპარაკის საშვალებას არ ვაძლევ, მერეც მეყოფა ამის მოსმენა. ხელში პარკები უჭირავს და საბარგულში აწყობს, მე კი მანქანაში უკანა სკამზე ვჯდები. რო დამინახა სად დავჯექი სახეზე გათეთრდა.
-სალომე... ძალიან გთხოვ წინ დაჯექი-ისე მითხრა რომ დამორჩილება ვამჯობინე და წინ გადავჯექი. მეორე ბულკი რომ ამოვიღე სიცილი დაიწყო.
-ესეთი გემრიელია?-მკითხა სიცილით მაგრამ აყოლის აუცილებლობა ვერ ვნახე.
-გინდა?-რადგან კიდევ ერთი მქონდა გავიწოდე მანაც გაკვირვებულმა გამომართვა და ჩაკბიჩა. ისეთი სახე მიიღო ალბათ მოეწონა. არ ვიცი ესეთი რატო ვიყავი, რატო ვიყავი ესეთი წყნარი... ალბათ იმიტომ რომ არ მინდოდა ის საშინელი დაბნეულობა და წყენა ამოეკითხა. მანქანით ძალიან დიდხანს ვმგზავრობდით, ბოლოს რაღაც სახლთან გაჩერდა. არ ვიცოდი რა ადგილი იყო მაგრამ ამ ტერიტორიაზე ამის მეტი სახლი რომ ვერ დავინახე გამიკვირდა და ცოტა შემეშინდა.
-რა ადგილია?-ვკითხე ისე რომ მანქანიდან არ გადმოვსულვარ, ალექსანდრემ მანქანას შემოუარა და ჩემი კარები გააღო.
-ჩემი სახლია. გადმოდი.
-არა! ალექსანდრე ადგილი ვიციო რო მომწერე მეგონა სადმე კაფეზე ამბობდი და არა შენ სახლს რომლიდან მოშორებით არანიარი დასახლება არა!-ხმის ტონი ვერ გავაკონტროლე და გაუაზრებლად დავიწყე ლაპარაკი.
-სალომე...-სახეზე ხელები ჩამოისვა და თვალები მოიზილა-გთხოვ გადმოდი. შენ თვითონაც იცი რომ ამ თემაზე კაფეებში არ საუბრობენ.
-აბა სახლებში სადღაც უკაცრიელ ადგილას?!-ხმას ავუწიე და ჭკუიდან გადავედი, ის კი წყნარად იდგა და მიყურებდა. მის მზერაში თითქმის მხოლოდ სიმშვიდე ჩანდა მაგრამ სინალდვილეში ვიცოდი რომ ისიც ძალიან ღელავდა.
-გთხოვვ-ჩამოვედი მანქანიდან ისე რომ არც კი შემიხედავს მისთვის, მანქანის კარების ძლიერი მიჯახუნება გავიგე მაგრამ ყურადგება არ მავაქციე. კარებთან დავდექი იმის მოლოდინში სანამ გააღებდა, პარკებით ხელში მომადგა.
-გასაღები ჯიბეში მაქ და ამოიღე რა-ამის გაგომებაზე ისე ავხედე მიხვდა რომ ამას არ გავაკეთებდი ამიტომ ამოისუნთქა და პარკები ძირს დადო ჯიბიდან გასაღები ამოიღო და კარები გააღო. სახლში შევქანდი ისიც უკან მომყვა და პარკები სამზარეულოში შეიტანა და მაგიდაზე დაალაგა, ვუყურებდი როდის მორჩებოდა ამოლაგებას რომ მთავარ თემაზე გადავსულიყავით, ის კი არ ჩქარობდა ცოტა ხანი ჩუმად ვუყურე მერე კი საჭმლის კეთება რო დაიწყო ამენთო.
-უკვე თავი მტკივა-საფეთქმები მოვიზილე და ქვევიდან ავხედე-შენთან მთელი დღის გატარებას არ ვაპირებ ამიტომ დაანებე დიასახლისობას თავი და ვილაპარაკოთ-მისმენდა მაგრამ საქმის კეთება არ შეუწყვეტია.
-კარგი, ვილაპარაკოთ...-მითხრა თან ისე რომ ზედაც არ შემოუხედია. გავგიჟდი, გადავირიე მართალია გეგმაში მშვიდი ლაპარაკი მქონდა მაგრამ რო არ გამოვიდოდა მივხვდი.
-მეეეე არაფერი მაქ სალაპარაკო-დავიწყე მაგრამ მერე მივხვდი რომ ესე ლაპარაკის სურვილი და ძალა არ გამაჩნდა ამიტომ ამოვისუნთქე და მშვიდად განვაგძე-შენ უნდა მითხრა რა ხდება მე გუშინ გითხარი ჩემი სათქმელი... და შენ არ დაგაცადე ამიტომ ეხლა გისმენ- შემობრუნდა და ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ, გულის ცემა ამიჩქარდა და სუნთვის უნარი წამერთვა, მაგრამ ჩუმად დავიწყე ღრმად სუნთქვა. თვალებში ყურებას ვერ გავუძელი და გვერდზე გავიხედე, ჩემსკენ დაიძრა მეც უკან გადავდგი ნაბიკები ესე მივდიოდით მანამ სანამ კედელზე არ ავეკარი და ალექსანდრემ ჩემ თავთან არ მოათავსა თავის ხელები, თვალებში ვუყურებდი ცოტა ხნით მეგონა შევძმებდი რომ მყარად ვნდგარიყავი, მაგრამ ვერ შევძელი მის მზერასთან ერთად სუნთვაც მწვავდა.
-რა გინდა რომ იცოდე?-მკითხა წყნარი ხმით.
-გააჩნია რაა მოსაყოლი-მკვახედ ვპასუხობ და თვალებში ვუყურებ მტკიცე რომ გამოჩნდეს ჩემი ნათქვამი.
-სალოპარაკო ძალიან ბევრია-მითხარა და მომცილდა, მეც ამოვისუნთქა-მაგრამ არ ვიცი საიდან დავიწყო-კედელს მიეყრდნო და ამოიოხრა.
-თავიდან დაიწყე და რაც მოხდა ის მოთხარი-აკონკალებული ხმით მივეყრდენი მაგიდას და თავი დავხარე.
-სალომე... მე
-არა ალექსანდრე!... ჯობია ისევ მე დავიყო. ამ თემაზე დიდი ხნის წინ ვილაპარაკეთ და გითხარი რომ შენს მიმართ გულგრილი არ ვიყავი, მაგრამ ჩემი ცხოვრების ამ ეტაპზე შენთან ვერ ვიქნებოდი. ამაზე ორივე შევთანხმდით... გუშინ კი- ტუჩები უნის წვერით გავიხველე და წინ წამიყრილი თმა უკან გაგადავიწიე-ალბათ ესეთი რეაქცია არ მექნებოდა... რადგან ვიფიქრებდი რომ...... შენ არ გიკოცნია მისთვის და ეს შენი ბრალი არ იყო, მაგრამ... გუშინ ესეთი რეაქცია იმიტომ მქონდა რომ ამ ქალის ნახატი ვნახე შენ სახლში და...
-რაა?-გაკვრვებულმა შემომხედა- რა ნახატი?
-არ ვიცი რაღაც ოთახში მისი.... შიშველი ნახატი იყო-ტუჩზე ვიკბიდე და ამ ისე შევხედა. თავში ქონდა შეყოფილი ხელები და მძიმედ სუნთქავდა.
-კარგიიი-დაიწყო ლაპარაკი წყნარად- იმ ქალი... მარიაა, მე ის სამხედრო აკადემიაში გავიცანი ჩემი მასწავლებელი იყო... მაშინ პატარა ვიყავი და ვერ ვაზროვნებდი... რადგან ის ძალიან ეშხიანი და ლამაზი იყო, მის მიმართ ლტოლვა გამიჩნდა, როდესაც მითხრა რომ არც ის იყო ჩემს მიმართ გულგრილი, ამან... არ ვიცი გამათამამა. ერთად სამი თვე ვიყავით მერე გაირკა რომ მირია ამის იმის გამო აკეთებდა რომ... ჩემგან დაორსულებოდა და ფული წაერთიმია მამაჩემისგან, ის ნახატიც ერთ-ერთი ამ დროიდან მაქ მაგრამ არ ვიცი ჯერ კიდევ ჩემ სახლში რატოა. თუ გინდა წავიდეთ და დავწვათ ჩემთვის ამას უკვემნიშვნელობა აღარ აქ-მეუბნენა ჩახლეჩილი ხმით მე მიყურებს მაგრამ მე თვალს ვარიდებ-სალომე იმ დღეების შენგან ძალიან ცუდად ვიყავი... ცოტა ხანი ნარკოტიკებსაც მივეძალე, მაგრამ გონს მალე მოვედი, ეს იმის გამო კი არ ვიქცეოდი რომ მან მიმატოვა არა რაღაც მხივ ესეც იყო, მაგრამ უმეტესად ის რომ მაშინ გამოუცდელი ვიყავი და იმან მატკინა რომ ადამიანმა ჩემი ნდობა არ გაამართლა და სასტიკად ითამაშა ჩემ გრძნობებზე.... გუშინ კი მომადგა და მითხრა რომ ჩემგან ბავშვი ყავდა- ამის გაგონება და ჩემი ერთ ადგილას გაყინდა ერთი იყო. ბავშვი? ალექსანდრესგან? ღმერთო! ეს უბრალო კოცნა რომ ყოფილიყო ამ ამბის გაგების შემდეგ დავწყნარდებოდი მაგრამ ბავშვი? ხელი მაგიდაზე დავაწყე ისე ვკანკალებდი რომ წავიქცეოდი თვალები დავხუჭე და ღრმად სუნთქვა დავიწყე, ისე ცუდად ვიყავი რომ ვერც გავოგე მისი მოახლოება.
-ბავშვი-ხმა ამიკანკალდა , სანამ რამის თქმას მოვასწრებდი ხელები მომხვია დათავზე მაკოცა ,ამას საშინლად გამაღიზიანა და მისი მოცილება ვცადე.
-დაწყნარდი ჩემი შვილი არაა- ამის აგონებაზე დავიბენი და ფართხალი შევწყვიტე-მომატყუა... კიდევ ერთხელ.
-საიდან იცი რომ შენი არა?-ვკითხე შოკირებულმა.
-პირველი ის რომ ვიცი მაგისგან თავი როგორ უნდა დავიცვა-მისხრა სიცილ ნარევი ხმით მან გამაღიზიანა და ფეხზე დავაბიჯე ჩემი ქუსლიანით, იწკმუტუნდა-კარგი, როდესაც მამაჩემთან მივიდა მაშინ მართლა ორსულად იყო, მაგრამ ჩემგან არა... სხვისგან-ღრმად ამოისუნთქა და განაგრძო-მამაჩემმა გაიგო რომ ჩემგან არ ყავდა ბავშვი, ამიტომ მის მახეზე აღარ ვაპირებ წამოგებას. იმ კოცნასთან დაკავშირებით კი შემიძლია გითხრა რომ უკვე დაბერდა ამიტომ სურვილი ნამდვილად არ მქონია-მითხრა სიცილით და მეც გამეცინა- თვითონ მაკოცა ეგენა რომ მთელი ცხოვრება მას დაველოდებოდი.... მაგრამ შეცდა. სალომე შეგიძლია არ დამიჯერე და... მიმატოვო მაგრამ შემიძლია დავიფიცო რომ მე არაფერს შუაში ვარ იმ კოცნასთან დაკავშირებით- ხელები გამიშვა და ჩემი ხელები თავისაში მოიქცია, ტუჩებთან მიიტანა და ნაზად მაკოცა.
-ალექსანდრე- ამჯერად ჩემი ჯერი იყო რომ ყველაფერი მეთქვა და გულში არაფერი დამეტოვებინა- ადრე მითხარი რომ... ახალის პოვნით ძველს ვერ შეცვლიდი.... მე კი ახალი ვარ ის ძველი... შეუძლებელია მის მიმართ არაფერს გრძნობდე...
-შენ რომ სკოლაში ვინმე მოგწონებოდა და ეხლა შეხვედრობი მის მიმართ ისევ იგძნობდი რამეს? თან იმ შემთხვევაში თუ ის შენით მხოლოდ ერთობოდა და სხვებდათ თავს იწონებდა? მითხარი!!
-ეს სხვააა ალექსანდრე მე....
-არა იგივეა მიპასუხე-დაჭინებული მიმზერდა და ჩემ პასუხს ელოდებოდა.
-არა-ვთქვი ჩუმად.
-სწორედაც. მე მის მიმართ არაფერს ვგრძნობ და ეხლა ვხვდები რომ არც მაშინ ვგრძნობდი და მხოლოდ ახირება იყო.
-და ეს ჩემი და შენი შემთხვევიდან რითი განსხვავდება? მაშინ თუ წახვედი შენი ოჯახის წინააღმდეგ ისეიგი რაგთობის და ნამდვილი გრძნობის განსხვავება არ შეგძლებია და ეხლა საიდან იცი რომ ჩემთანაც არ ერთო...
-არ გაბედო და ეს მოერეთ არ გაიმეორე-შემაწყვეტინა ლაპარაკი და სერიოზული სახით მომიახლოვდა-შენ მირია არ ხარ და არც მე არ ცხრამეტი წლის ლაწირაკი, რომ ჩემ გრძნობებში ვერ ვერკვეოდე-მარჯვენა ხელით სახეზე დამიწყო ფერება და უფრო ახლოს მოიწია, ისე ახლოს იყო რომ მის სუნთქვას მთელ სახეზე ვგრძნობდი, ძალიან ცხელი იყო მთლიანად მწვავდა სახეს, მაგრამ მისი სურნელის შეგრძნება და მთელ სხეულში სიამოვნების ჟრუანტელის დავლება ერთი იყო. მასი სუნი ისე თავბრუ დამაცვეველი იყო ლამის ხელებში ჩავადნი. ერთი ხელით წელზე მომხვია, ხოლო მეორეთი რომლითაც აქამდე ჩემ სახეს ეფერებოდა თმაში შეეცურებიდა, სახე კი ჩემ თმებში ჩარგო, ღრმად სუნთქავდა გეგონება ჩემი სუნის შეგრძნებას ცდილობდა და ვერ ძღებოა-არ შემიძლია-ამოხდა და თმაში უფრო შემიცურა ხელი- არ შემიძლია, ვერ შევძლებ შენგან შორს ყოფნას... შენ რომ წახვიდე ვერ გავძლებ, ყველაფერს ვიზავ ოღონდ ჩემთან იყო, არ მინდა შენი გაშვება, წარმოდგენაც კი არ გაქ რას მიკეთებ-ისევი ხმით ამბობდა მთელს მანში ჟრუანტელმა დამიარა, მისი ტუჩების შეხება რომ ვიგძენი ყელზე, სრულიად მოვწყი ამ სამყაროს და იმ სამყაროში გადავეშვი სადაც მხოლოდ მე და ალექსანდრე ვიყავით. ყელიდან სველი კოცნით ზევით აუყვა და ყური ბობოლოსკენ გადაინაცვლა, მარცხენა ხელით კი რომლითაც აქამდე ჩემ წელზე დათარეშობდა, ფეხზე მომკიდა მაგიდაზე შემომსვა, მეც წელზე შემოსვიე ფეხები და უფრო მოვწიე ჩემსკენ, იმაზე ისე გაეღიმა რომ ჩემი ყბიდან არ აუღია ტუჩები. არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი მაგრამ ამის ვგრძნობდი რომ შეჩერაბა არ მსურდა, ისეთი კმაყოფილების შეგრძნება დიდი ხანია არ მიგძვნია. მის თმაში შევაცურე ხელი და ყელში დავიწყე კოცნა, ვიგრძენი როგორ გაცრა ამიტომ უფრო მოვწიე შემსკენ, ყელიდან ნიკაპზე გადავინაცვლე, ხელი უფრო მომიჭირა ფეხზე, მეორეთი კი წელზე მომკიდა ხელი. ახლა უკვე ვიცოდი რომ ვეღავ შევძლებდით უბრალო უფროსი და თანამშრომელი ვყოფილიყავით, მაგრამ ეს უკვე აღარ მადარდებდა. მის ნიკაპს მოწყდი და უკან გავწეი რომ მისთვის თვალებში ჩამეხედა, მაგრამ მხოლოდ ჩემი პომადის პატარა ანაბეჭდი შევამჩნიე და ამაზე გამეციდა, ვინ გაცადა გაცნება გიჟივით მეცა ტუჩებზე და გაგიჟებულმა დამიწყო კოცნა, მართალია ეს ჩვენი პირველი კოცნა არ იყო მაგრამ მაინც შაეგრძნება იყო.
-ესე ვერ გავაგძელებთ-ვებრები როდესაც რამოდენიმე წამით მცილდება მაგრამ მერე ისევ აცხრება ჩემს ტუჩებს და ქვედა ტუჩზე მკბენს.
-რატო?-ჩემ ლავიწზე ინაცვლებს და ჭკუიდან გადვყავარ.
-გიგას უნდა შევხდე-ვუბნები რაღაც ჩემთვის არადამახასიათებელი ხმით და მე თვითონაც მიკვირს ჩემი ხმის.
-რა საისამოვნო ხმა გაქ-ეცინება მაგრამ ჩემი კისრზე სველი კოცნის დატოვებას არ წყვეტს-და რატო უნდა შეხვდე?
-ხვალ დილით მიდის.
-მერე ხვალ შეხვდი-მეუბნება და როგორც იქნდა მწყდება.
-დღეს უნდა გომოვემშვიდობო, ლუდით-ვეუბნები და მაგიდიდან ჩამოსვლას ვცდილობ მაგრამ არ მიშვებს.
-აა გასაგებია-ამბობს და ისევ აგძელებს კოცნას, ამაზე მეღიმება მაგრამ შეჩერება არ მსურს ესეთი მომენტების გაჩერება გულს გაჩერებას გავს.
-გამიშვით ბატონო ალექსანდრე-ვეუბნები სიცილით და ისიც მყვება და ორივე ხელს ჩემფეხებზე ალაგებს და მიყურებს.
-აუცილებლად უნდა წახვიდე?-მეუბნება დამწუხრებული ხმით და სახით.
-კი-სიცილით ვპასუხობ და მაგიდიდან ჩამოსვლავ ვცდილოდ ჩემფეხებს რომ მის წელზე ათავსებს და ჰაერში ავყავარ-რას აკეთებ უნდა წავიდე?-სიცილს ვერ ვწყვეტ. მის თმაში ვაცურებ ორივე ხელს და თვალებში ვუყურებ მიღიმის ამ ღიმილში კი ყველაფერს ატევს სიეშმაკესაც, ბენდიერებასაც და ვნებასაც-გამიშვი-ვეუბნები მკაცრად, მაგრამ კედელზე მაკრობს და ისევ მკოცნის. მეც ისევ ვიკარგები და კოცნაში ვყვები-ჯერ არ მიპატიებია შენთვის და არც გვილაპარაკა წესივრად!-ვეუბნები მკაცრად.
-რას ამბობ რაც მაგიდაზე დაჯექი სულ მაგას ვაკეთებთ-მიღიმის და ჩემ სარიოზულ სახეს რომ აწდება მნებდება და მსვავს-კარგი მაგრამ ჯერ ვჭამოთ რა. მშია- წუწუნს იწყბეს და მეცინება.
-კარგი ოღონდ რამე ისეთი რომ მალე გააკეთდეს და წავიდეთ-თვალებს ვჭუტავ და სკამზე ვჯდები და გიგას ვწერ:
„სად ხარ რომელზე მოხვას მე არ ვარ ჯერ სახლში და ცხრაზე იყოს“
„კარგი ჯერ მეც არ მცალია ;)“
ტელეფონს ვდებ და ვუყურებ როგორ აკეთებს.
-ნუ მიყურებ ეგრე თორე დღე გიგასთან წასვლა არ გეღირსება-მეუბნება ისე რომ არც მიყურებს, მეცინება.
-შენ არაფერი გაქ საქმე აქ რო მომიყვანე?
-კი-მპასუხობს ლაღად-მაგრამ გადავდე და მგონი შესანიშნავი იდეა იყო-იღიმის და იმ ადგილას იდებს ხელს სადაც ჩემი პომადის კვალი დარჩა- პატიოსანი გოგო კაცს პომადის ესე დაუტოვებს?-მიყურებს ვითომ აღშფოთბული.
-ხელსახოცი მანდ გიდევს.
-ოხ რა მწარე ხარ კი არ მოვა და არ მომწმინდავს.
-მანდ რო მოვიდე მოსაწმენდი მერე უფრო მეტი მექნება-სიცილით ვეუბნები. მალე გადმოაქ ტაფიდან რაღაც გენრიელი და თეფშზე დებს, კარგი სუნი აქ. მაგიდიაზე აწყობს და ღვინოს ასხავს, თვითონაც ჯდება და ჭამას იწყებს, უფრო სწორედ მე ვჭამ და ის მიყურებს.
-რატო მიყურებ-ვეკითხაბი ისე რომ ჭამას არ ვწყვეტ და არ ვუყურებ.
-ვერ ვიჯერებ. ვერ ვიჯერებ რომ ჩემთან ხარ-იმის გაგონებაზე თაბს ვწერ და თვალებში ვუყურებ.
-ეხლა რა უნდა ვქნათ? ერთად ვიყოთ? ხელს არ შეგიშლი? კომპანიაში ესე ვერ ვიქნებით-იმას ვეუბნენი რასაც მართლა ვფიქრობ.
-მართალი ხარ მაგრამ სახლიც არსებობს და გარე სამყაროც სადაც ჩვეულებრივად ერთად ვიქნებით , სამსახურში კი თუ გგონია რომ რამე შეცდომაზე დაგინდობ ცდები.
-მაგაზე გამახსენდა, თანახმები არიან და ხვალ მზად არიან ჩვენ კომპანიასთან შესახვედრად.
-მშვენიერია- კიდე ბევრს ვლაპარაკონთ და მერე სახლში მივყავარ , მთელი გზა არ მაცილებს თვალებს. სახლში რო მივდივართ ჩემ კოცნას რო ცდილობ ვეუბნები რომ არ მიყვარს ესეთი უაზრობები, ეცინება მარამ მაინც მკოვნის და სახლში მტოვებს. გიგას დიდი ხანი ველოდე უკვე ყველაფერი მზად მქონდა საჭმელიც სასმელიც და ფილმიც არჩეული მქონდა „არ დაკიდო“ რაღაც საშინელება იყო და მომეწონა. ნახევარი საათი ველოდე მერე კი დავურეკე, რო არ აიღო ცოტა შემეშინდა, ამიტომ მივწერე:
„გიგა სად ხარ ? გელოდები. რამე პრობლემაა? დამირეკე“
„მაპატიე ვერ მოვალ *_* ანასთან ვარ და გთხოვ მაპატიე/////“-ჯერ გაკვირვებული ვუყურებ ტელეფონს მერე მეცინება და ვწერ:
„უუუ დამირეკე ჩქარა“ ვაგზავნი და მალევე მირეკავს/
-აბა რა ხდება? ესე ძაან მოგეწონა რომ მეც მიმაგდე ხო? აანასაც ატყობ რამეს? სად ხართ? როგორ შეხვდი? ჰაა მითხარი ეხლა-მივაყარე და ძლივს ამოვისუნთქე.
-კაფეში ვართ, კი ძაან მომწონს, შენ სამსახურთან შევხვი და მგონი იმასაც მოვწონვაარ აბა ისე არ წამომყვებოდა ნუ მართალია ცოტა მეც ვეჩალიჩე მაგრამ... აუ არ ვიცი მოვწონვარ?-მეკითხება სასოწარკვეტილებაში მყოფი.
-ეგ ისეთია თუ არ მოეწონე არაფრის დიდიბით არ წამოგყვება-სიცილით ვეუბნები.
-კაი უნდა წავიდე იეჭვებს რამეს და მერე დაგირეკავ ან მოგწერ, აუუ მაპატიე რა.
-კაი არაფერია მაინც მთელი ცხოვრებაა გხედავ და შეირგე შენც ძლივს მართლა ვიღაც მოგეწონა.
-კაი მადლობა-კოცნას მიგზავნის და თიშავს, ესე ვრჩები მარტო და ფილმსი ვუყურებ და ვერც ვანჩნევ როგორ მეძინება.