გამარჯობათ მე ირაკლი მქვია, ვარ 16 წლის. არცთუისე სიმპატიური თუმცა, საკუთარი თავი ძალიან მომწონს, არ მაქვს ჩემი აზრით განსაკუთრებული ცხოვრება თუმცა არსებობს ბევრი რაღაც რაც თქვენ დაგაინტერესებდათ. ლექსებს ვწერ, მოთხრობებს და სტატიებს. ბავშვობაშივე აღმოვაჩინე, რომ რაღაცეების წერა მიყვარდა თუმცა დიდი ხნის შემდეგ გავაგრძელე ჩემი საქმე და ისევ ვწერ სტატიებს, მოთხრობებს და ლექსებს არასდროს გამიტანია სოციალურ ქსელში როგორც ასეთია პოპურალურ ქსელებში ჩემი ნაშრომები მიმაჩნდა, რომ ამისთვის დამციდონენ ვის რაში აინტერესებს პატარა ბიჭის მოთხრობები, ლექსები და სტატიები ალბად ბევრ მათგანს გაუჩნდება კითხვა მეგობრები თუ ყავსო გიპასუხებთ არასდროს მყოლია ისეთი მეგობარი ვინც მხარში დამდგომია არასდროს მყოლია მეგობრები არც მეგობარი გოგონა სულ მიყვარდა მარტო ყოფნა მარტო ფილმის ყურება მარტო თამაში და მარტო სეირნობა. ამ ცხოვრებაში სტატიებს, მოთხრობებს და ლექსებს უფრო დრამას ანიჭებენ ყურადღებას ერთ-ერთი მოთხრობა დავწერე „დამიმახსოვრე მუდამ“ ინგლისურად ეს მოთხრობა იმიტომ არის დრამა, რომ აქ ხდება მოქმედება ერთ ქალაქში სადაც ორმა გოგონამ ბედის ზღვარი გაავლო და გოგონა უცებ კლდიდან გადავარდება და თავის მეგობარს ეუბნება „მუდამ გახსოვდე“ ეს გოგონა შეშინდება და გაიქცევა ხოლო გოგონას სული მეორე გოგონას არ ასვენებს ის დღითიდღე ჭამს მის ორგანიზმს.
ერთხელ შემიყვარდა მხოლოდ გოგონა რომელიც 1 თვეა გავიცანი ერთხელ რაღაც გავეხუმრე, ხოლო მანდ სერიოზულად მიიღო და ბოდიშის მოხდა არ შველოდა ხოდა ვკითხე ჩემს თავს რატო დავიმცირო თავი?! არ ვუნდივარ და ნუ ვუნდივარ ! თავისი გზა აირჩია მეც ჩემსას ავირჩევ ძალიან მიყვარს კომპიუტერთან მუშაობა ვსწავლობ ბუღალტერიას გადავედი მე-2 კურსზე თუმცა ბევრს უკვირს 16 წლის მოზარდი მე-2 კურსზე როგორ აღმოჩნდა?! მე-9 კლასიდან გამოსული ვარ კლასელებთან დიდი ურთიერთობაც არ მქონდა არც ვსაუბრობდი ალბად საუბარი არ გამომდიოდა კურსელებთანაც არც თუ ისე კარგი ურთიერთობა მაქვს რავი ალბად არავის ვჭირდები ჩემი საუბრით თავს ვაბეზრებ ალბად ხალხს და იმიტომ არ მყავს ალბად მეგობრებიც ძალაინ მიყვარს ღამით გასეირნება მუსიკების ჩართა ტელეფონზე და სანაპიროზე დაწოლა ეს არის სრული ადამაინის ბედნიერება მარტოსულობა დანაშაული არ არის, არ არის ცუდი მარტოობა ის უფრო გაძლევს იმედს, რომ ერთ დღესაც ვიღაც შეგამჩნევს და გამოგესაუბრება.

პატარა ლექსი მკითხველებს.

ეს ცხოვრებ ამად ღირდა,
გული ისევ ემალება ფიქრებს...
შენ ხომ ჩემი სიყვარული გჭირდა...
იმედები ისევ დაგაფიქრებს.
ისევ მოვა ეს გიჟური წამი...
მოგასკდება წვეთებად და წვიმად,
ოღონდ ისევ მომატყუო რამით...
ოღონდ ისევ მომატყუო მშვიდად...
შენ ხომ ჩემი სიყვარული გჭირდა...
შენ ხომ ჩემი სიყვარული გართობს...
შენ ხომ ჩემი სიყვარული გინდა...
მეც ხომ შენი სიყვარული მათბობს...
ისევ ისე მოვარდება წვიმა,
ისევ ისე ქარს გაატან ფიქრებს...
სიყვარულთან ვერაფერი მივა,
სიყვარული ისევ ისე იფრენს.