დილით უჩვეულოდ ადრე მეღვიძება, ვცდილობ დავაიგნორო მღელვარება რომელიც ჩემში მას შემდეგ წარმოიშვა რაც მთავარ როლმზე დამამტკიცეს, განა ადვილია პირველი შესრულება იყოს მთავარი, თან არა ქართულენოვანი და არც საქართველოში.. ხელს სახესთან სწრაფ-სწრაფად ვიფრიალე რომ ჰაერი როგორმე მოვახვედრო ფილტვებში, პირს თევზივით ვაღებ და როცა უკვე ვააზრებ ყველაფერს რასაც დასამშვიდებლად ვაკეთებ ჩემს თავზე ისტერულ სიცილს ვიწყებ, რამდენი დღე უნდა მეძინოს კიდევ ჩემი დაქალის გარეშე ? მოულოდნელად ელენეს არსებობა მახსენდება, რომელიც მას შემდეგ ალბათ შეთვალიერებით თუ მყავს ხილული, რაც მაჭავარიანმა დაისაკუთრა, ამასაც რა უნდოდა მეტი და უკეთესი, დაჰყვება მასზე შეყვარებული და ეკრიჭებიან ერთმანეთს სულელებივით, არა რა.. ურთიერთობას, რომ სერიოზული სახე მიეცემა მომაბეზრებელია,
- ანუ თუ ჩვენ ურთიერთობა სერიოზულ სახეს მიიღებს, შესაძლებელია მოგბეზრდეს ?
კარის ჩარჩოზე მიყრდნობილ წიკლაურს რომ ვხედავ შიშისგან ვხტები, შემდეგ კი როდესაც ვიაზრებ, რომ ხმამაღლა ვფიქრობდი და წიკლაურის ვაჟბატონიც მისმენდა ენაზე კბილებს ისე ვაჭერ, ტკივილისგან ვიკლაკნები
- შესაძლბელიაა, ურთიერთობის სახის ცვლილებასთან ერთად, მოთხოვნები და ვალდებულებებიც იცვლება, რაც სრულებით შესაძლოა გახდეს მომაბეზებელი
ერთი ამოსუნთქვით ვურარაკებ და ვცდილობ დისტანცია გავზარდო ჩვენს შორის, რომელსაც წამდაუწუმ ამოკლებს ჩემი მაკაკა, იცის რომ სიტყვების კონტროლს მაკარგვინებს და სიტუაციას თავისთვის სასარგებლოდ იყენებს
- ხო, მოთხოვნებიც შეიძლება გაიზარდოს, მაგრამ მორჩილებაც გაიზრდება ამავდროულად, ორივე მხარედან
ამჯერად მასზე აკრულს სახესთან მეჩურჩულება და თითებს ისე დაასრიალებს ჩემს მოშიშვლებულ პენუარზე, თითქოს რაღაც სათუთს ეხება. ჯანდაბა რამ ჩამაცვა ამხელა ჭრილით ეს პენუარი, ლამისაა ხელებში ჩავადნე, ისე მიხურს ყველა მის მიერ შეხებული წერტილი. ხერხემალზე ასრიალებს ხელს და მალებს ისე მიუყვება თითქოს ითვლის.. ყველა ადგილი მეწვის ორგანულად, ვერ ვჩერდები ცოტაც და უთავმოყვარეო ქალივით მოვიქცევი, რაც არ მაწყობს. ხელებს სწრაფად ვიხსნი მისი მკლავებიდან და კარადასთან მივდივარ ტანსაცმლის ასაღებად, თან ისე ვესაუბრები
- რა შენ არ ფიქრობ, რომ რაც უფრო სერიოზულ სახეს იღებს ურთიერთბა მით უფრო მოსაწყენ ხდება იგი წყვილისთვის
- არ ვფიქრობ, საერთოდაც მგონია რომ ცდები.
- აუცილებლად გაგიგებ რატომ ფიქრობ ასე, თუ რაიმე დამაჯერებელ არგუმენტს მომიყვან
გამომცდელად ვუყურებ და თან ორ საამოსს ვაკვირდები რომლიდანნაც ვერცერთი ამოვარჩიე
- აუცილებლად ჯენი, აუცილებლად თან ხოლოდ არგუმენტს არ გაკმარებ
ირონულად მიღიმის და კარისკენ იძვრის, ისაა უნდა გავდეს, რომ ჩემსკენ ბრუნდება და სახეს ჩემს ხელებში იქცევს, ისე ახლოსაა მგონია რომ მაკოცებს, მაგრამ როდის იყო წიკლაური ახარებდა, ტუჩებს გვერდს უვლის და ყურთან ახლოს ჩურჩულებს
- ვარდისფერი კაბა მოგიხდება
ეს ბიჭი ნერვებს მაწყვეტს, როგორ შეუძლია ასე ემოციების დამალვა, როცა მე ყველაფერი შუბლზე მაწერია მასთან ყოფნის დროს, ალბათ ვიფიქრებდი რომ არც არაფერს განიცდის ჩემს მიმართ დარწმუნებული რომ არ ვიყო.. აი ასე მოვა ამიწიოკებს მთელს ჰორმონალურ სისტემას, ჩემს წინააღმდეგ წამოაყენებს და მტოვებს გახევებულს, მაგრამ სად გაექცევა მომავალს, სულ მე არ ვიქნები გაცურებულის ამპლუაში, აუცილებლად ვძიებ შურს, სწრაფად ვირგებ მის არჩეულ კაბას და მაღლებს, თმას უბრალოდ ვიკრავ და მალევე გავდივარ დერეფანში
- ჯენიიი
დერეფნის ბოლოდან მესმის მონატრებული დაქალი ხმა და ლამისაა ამხელა მაღლებზე ავცეკდე
- ჩემო ერთადერთოოოო
კისერზე მეკიდება, და ისე მკოცნის ამოსუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს
- ჰო ერთადერთო, როგორ არა
მისი ხელებიდან გაჭირვებით ვაღწევ თავს და მაქსიმალურად ვკრავ წარბებს
- ჯენი, ნუ მიბრაზდები, ნიკა არ მიშვებდა, რამდენჯერაც წამოსვლა დავაპიე ოთახში ჩამკეტა
მაჭავარიანს უბღვერს და შემდეგ ისე საყვარლად იდრუნჩება ლამის ჩავყლაპო
- შეიძლება გაპატიო, თუ სიტყვა- სიტყვით მომიყვები ყველაფერს..
ელენეს ვეჩურჩულები და მის უკან ატუზულ მაჭავარიანს გაბუსხული ვუყურებ
- ჰო მთლად ყველაფერს ვერა, მაგრამ რაღაცეებს შეიძლება
ლოყებ შეფაკლული მიყურებს ელენე, აი მაშინ, როცა ჩემი ტვინის უჯრედები ამოიცნობს ელენეს სიტყვების უკან სად ძაღლია მახის თავი, გაუზრებლად ვკივი და გაკვირვებისგან თვალები მიმრგვალდება. აი გარშემო მყოფთა მზერას კიდევ საერთოდ ვერ ვაქცეევ ამ წამს ყურადღებას
- ამაზე მერე ვილაპარაკოთ, ახლა მითხარი ხომარ ღელავ
დაღებულ პირს ნიკაპზე ხელის აკვრით მახურინებს ისე, რომ ლამისაა კბილები ჩამომძვრეს
- ხოო.. ვილაპარაკოთ.. ამაზე.. სხვა დროს.. აბა რააა.. ხო
გაუზარებლად ვბუტბუტებ და მაჭავარიანის წიკლაურის მომღიმარ სახეს რომ ვაწყდები ლამის მივიდე და ისე ჩამწკრივებული კბილები, მის სისხლისფერ ტუჩებს რომ ამშვენებს, სათითაოდ დავაძრო
- ელენე, ჯენის ასეთ თემებზე ჯერ არ ვეაუბრებით, ბავშვია და ადრეა
ხელს მავლებს და ერთი ხელის მოსმით მიკრავს გვერდზე
- ამას აუცილებლად გაგახსენებ საჭირო დროს და საჭირო ადგილას
ღიმილით ვეუბნები და იდაყვს ისე შეუმჩნევლად ვურტყამ მუცელში თუ არა დაკვირვებული თვალი ვერავინ შეამჩნევდა ოთხად მოკეცილ წიკლაურს. დიდი ვაივაგლახით დგება ფეხზე და მტელი ირონიით გაჟღენთილ წინადადებას ისვრის
- ხო საჭირო დროს და საჭირო ადგილას საუბრს საშუალება ან სურვილი თუ გექნება
ისაა მეორეჯერ ვემზადები დასარტყამად ლიზას გაღიმებულს სახეს, რომ ვხედავ. ეს გოგო ნამდვილი ფერიაა, საერთოდ არ გავს მის მაკაკა ძმას..
ჩემსკენ გამორბის და მთელი ძალით მეხუტება, თან მანამ მეჩურჩულება სანამ ჩემი მხარიდან აიღებს თავს
- იცოდე თუ ჩემმა იდიოტმა ძმამ კიდევ არ გამოგიტყდა სიყვარულში, ახლავე დავასამარებ
- შეგიძლია დაასამარო, იმიტომ კი არა რომ არ გამომიტყდა, იმიტომ რომ მთელი ცხოვრება ჩემს გაძლებას ახლავე სიკვდილი ურჩევნია
ღიმილით ვეუბნები და თან გუკას თვალს ვუსწორებ
- იქნებ სიცოცხლის ბოლომდე ტანჯვა მირჩევნია უშენობას ჩემო დედოფალო
მეკრიჭება და ლიზას მთელი ძალით იკრავს სხეულზე
- ვამე ჯენი, ახლა გამახსენდა ლიზაზე როგორ იეჭვიანე, გუკას შეყვარებული რომ გეგონა
ელენე კისკისით ამბობს, მაგრამ როცა იაზრებს რათქვა დაფეთებული მიყურებს, ერთიანად ვხურდები და ლოყები მეფაკლება, წიკლაურის ირონიული სახის დაახვისას კი მინდა მიწა გასკდეს და შიგ ჩამიტანოს, მალადეც! გამწირა, საკუთარმა დაქალმა გამწირა
- ხოო ელენე ?
მაქსიმალუად ვცდილობ გაბრაზება დავმალო და გაღიმებული ვუყურებ
- ღმერთო ჩემო, ენას რატომ ვერ ვაჩერებ
თვალებს მობეზრებულად ატრიალებს და მის ამ საქციელზე სამივეს სიცილის ტალრა გვივლის
- მგონი ვირაცას ბოლო პირველ წარმოდგენამდე ერთი საათიც აღარ დარჩა
წიკლაური ამრეცად მეუბნება და ისე მიღიმის ლამის სათითაოდ დავუკოცნო მთელი სახე
- ღმერთო ჩემო რაზე ვფიქრობ, სპექტაკლი სულ გადამავიწყდა
დაბნეული მივდი-მოვდივარ ანამ სანამ წიკლაურის ძლიერ მკავებში არ ვეხვევი, რომლებიც სიმშვიდისკენ მომიწოდებენ.. ვიყუჩები და თავს კერდზე ვაბჯენ
- მიხარია, რომ ასე მოგწონს ჩემს სიახლოვეს ყოფნა ჯენი, მაგრამ შენი დრო დათვლილია
მთელი ირონიით მეუბნება და ლამის ჩავაქვესკნელო ეს უსიმპატიურესი არსება, რომელზეც ჭკუას ვკარგავ
- შენ თავზე ამხელა წარმოდგენ ნუ გაქვს-მეთქი რამდენჯერ უნდა გითხრა, უბრალოდ დასვენება მომინდა წამიერად
პატარა ბავშვივით ვაბაკუნებ წინ გაწვდილ მაჯვენა ფეხს და გადაჯვარედინებულ ხელებს კულ-მკერდზე ვიბჯენ, თქვენ კიდევ რაგაცინებთ, ლიზას,ელენეს და ნიკას ვუბღვერ, რომლებიც არ წყვეტენ ჩვენს დალოგებზე სიცილს
- აი ახლა რომ არ გაკოცო შეიძება სული განვუტევო და ცოდვა არა ვარ ასეთი ახალგაზრდა და დაუჯახებელი წავიდე წუთისოფლიდან ?
ისე სწრაფად მეუბნება გააზრებასაც ვერ ვასწრებ, ხელს წლზე მიცურებს და იმდენად ვნებიანად მკოცნის შეწინააღმდეგების სურვლი ოდნავაც არ მაქვს, არც ჩვენს გარშემო მდგომი ხალხი მასოვს, არც ის რომ სპექტაკლის დაწყებამდე ერთ რეპეტიციასაც ვერ ვასწრებ, და არც ის რომ წიკლაური მოსაკლავი მყავს მისი სიტყვების გამო, უბრალოდ დრო ცერდება გარშემო, მხოლოდ ჩვენ ორნი ვრჩებით, მე და ჩემი მაკაკა
გონს, რათქმაუნდა ისე წიკლაური მოდის და ჩემს დაცინვას არ წყვეტს
- როგორ მიყვარს ჩემს ხელებში რომ კრუტუნებ
ყურთან ახლოს მეჩურჩულება და თან ნელ-ნელა დარბაზისკენ მივყავარ
- ნუ დამცინი იდოტო, თორემ..
- რა თორემ ჯენი ? რა თორემ ?
მეკრიჭება და სარჭით დამაგრებულ თმას ერთი ხელის მოსმით მიხსნის
- ასე გაცილებით უკეთესია..
ისევ მიღიმის და ხელჩაკიდებული ავყავარ სცენაზე, რეპეტიციის დაწყებამდე კიდევ ერთხელ და დაუვუწყარად მკოცნის, რგორც სჩვევია, შემდეგ კი ჩვეულ სახეს უბრუნდება, სცენაზე ის სულ სხვანაირია, მკაცრი, მომთხოვნი, ჯიუტი.. სულს მხდის ერთი საათის განმავლობაში, ყველაფერს სიტყვა-სიტყვით მამეორებინებს, ყოველ ჯერზე დახვეწლი ტექსტი, ახლა უკვე საუკეთესოა, ამას კი წერეთელის გაღიმებულ სახეზე ვამჩნევ რომელი ყურებამდე გაკრეჭილი მიყურებს ტუჩებს ისე ილოკავს, ლამის ადგილზე ჩამოვდნე
- მოვემზადოთ, მალე სპექტაკლი დაიწყება
წელზე ხელს მკიდებს და კულისებში ჩემიანად გადის
- გუკა, მე ჩემითაც შემიძლია სიარული
- მართლა? არ გადამრიო. როდიდან ?
- სამი წლიდან
- მანამდე ვერ შეძელიი ?
- ვერა, ენას ვუყოფ და გასახდელისკენ გავდივარ, იკ დახვედრილი სიტუაცა კი ჭკუიდან მშლის