მე და ემილი უნივერსიტეტში ერთად მივდივართ. დღეს ჩემი კაპიტნობის პირველი დღეა. არ მინდა ამის აღიარება მაგრამ ვერ შევძლებ იმ გუნდის კაპიტნობას რომლის ყოფილი კაპიტანიც სანდროა. და რომელშიც ჯერ კიდევ თამაშობს სანდრო. ემილის ამ ყველაფერს ვუყვები და ის გაგიჟებული ყვირილს იწყებს
-შენ ხომ არ გაგიჟდი? -ამბობს ემილი
-არ მინდაუნჯვერსიტეტში, გუნდში, სახლში, ყველგან მას ვხედავდე.
-ხო მაგრამ შენ არ უნდა თქვა უარი კაპიტნობაზე.
-აბა რა უნდა ვქნა? ვუყურო მას ყველგან და ყოველთვის და ყოველთვის იმ ღამე გამახსენდეს?
-მაგრამ ამით ხომ მას გაამწარებდი. ის დაიტანჯებოდა შენი ყველგან ნახვით, შენი ბრძანებებით,
-რკგორც მე
-ანუ მართლა ამბობ უარს?
-სხვა გზა არ მაქვს.
-და თუ ის წავა გუნდიდან?
-ის არ წავა. მე კი უარს ვიტყვი და ის ისევ კაპიტანი.
-მეგონა კაპიტნობა იმიტომ გინდოდა რომ სანდრო გაგემწარებინა.
-ამის განო ნამდვილად არ მიბდოდა. უბრალპდ მინდოდა სანდროსთვის დამემტკიცებინა რომ მე მის გამო არვიტანჯები და მასზე ძლიერი ვარ.
-ჰო კარგი როგორც გინდა.
ლექცია რამდენიმე წამში დაიწყება მე და ემილი კი ჯერ უნივერსიტეტის შესასვლელ კარებში ვართ -მაინც ვაგვიანებთ და რო არ შევიდეთ გინდა? -მეკოთხება ემილი
-რავი იქნებ მოვასწოთ- იმედს არ ვკარგავ მე. თუმცა შესვლა და სანდროს სახის ყურება ნამდვილად არ მინდა.
-გეუბნები დავაგვიანებთ. თან სანდროსაც არ ნახავ პირველივე ლექციაზე.
-ხო კარგი კარგი. -ვთანხმდები ისე თითქოს ძაალიან მინდოდეს ლექციაზე შესვლა.
ჩვენი კარადების წინ ვსხდებით. ლექცია უკვე დაწყებულია. მართალი იყო ემილი მაინც დავაგვიანეთ.
-ჩიფსი გინდა? -მემითხება ის და ჩიფსის შეკვრას მაწვდის
-კი -ვამბობ და ჩიფსს ვიღებ.
სწორედ ამდროს 2 სიმპატიური გუნდელის მოთამაშე რონელიც აქამდე ჩემს ლექციებზე არასდროს შემიმჩნევია კაბინეტისკენ მიდის. პრინციფში როდის შევამჩნევდი მე ხომ სანდროს გარდა სხვა ბიჭს ვერც ვამჩნევ. კაბინეტის კარს აღებენ და იქიდან ლექტორის ყვირილის ფონზე უკან ბრუნდებიან. მეცინება. ისინი ჩვენ გვიყურებენ.
-მოიცა შენ ახალი კაპიტაბი არ ხარ? -ქმბობს ერთერთი
-კი მაგრამ -ვიწყებ იმის ახსნას რომ უარს ვიტყვი ამ წოდებაზე მაგრამ ემილი ნაჩერებს.
-კი ის არის! უბრალოდ არ უყვარს თავის მოწონება ხალხში. -ამბობს ის და თვალებით მანიშნებს არ თქვაო.
-ვაუ. მე ნიკა მქვია. -ამბობს ის ბიჭი რომელმაც მიცნო. -ეს გიორგია. -შემდეგ მეორეს მაცნობს.
-ემილი და კაპიტანი სალომე -ამაბობს სიცილით ემილი
-თქვემც დააგვიანეთ? -ამბობს ნიკა. რატომღაც გიორგის ჩემსავით ჩუმად ყოფნა ურჩევნია.
-კი მაგრამ ძალით დავაგვიანეთ. შეგვეძლო დროზე მოსვლაც მაგრამ. - სიცილითვე აგრძელებს ემილი
-სალი რატომ ხარ ჩუმად? -მეკითხება ნიკა და ჩემს წინ ჯდება. პირველი რაც ამ კითხვის შემდეგ გავიფიქრე ის იყო რომ ეს ბიჭი იქნებოდა ის ვინც სანდროს დავიწყებაში ან მის გამწარებაში მაინც დამეხმარებოდა
-რავიცი. მეძინება. -ვამბობს ღიმილით
-ძილისგუდა ხაარ? -მეკითხება სიცილით
-ხოო. რა ჯობია ძილს დილის თორმეტამდე?
-ჩემსავით ყოფილხარ. ვინც ეს უნივერსიტეტი მოიგონა რაა. -ქმბობს ის
-ეგრეც ნუ იტყვი. უნივერსიტეტი რომ არა ბევრ ვინმეს ვრრც გავიცნობდით. -ვამბობ მე.
-თუ ბედია უნივერსიტეტის გარეშეც შევხვდებოდით ერთმანეთს სადმე სხვაგან უკეთეს სიტუაციში.
-ჰო ალბათ. -ვამბობ და ლამაზად ვუღიმი.
ახლაღა ვამჩნევ რომ ემილი და გიორგი საუბრობენ. რაღაცეებზე საუბარს ვიწყებთ. ვიგებ რომ შეყვარებული არ ყავს. არც ერთს. იმასაც რომ კარგად თამაშობენ. მათ ასაკს. გიორგის მანქანაზე და ნიკას მოტოციკლზე რაღაცეებს და კიდევ იმასაც რამდენჯერ მოუგეს ერთმანეთს როდესაც ერთმანეთს ეჯიბრებოდნენ და კიდევ ისიც რამდენჯერ გამძვრალა ნიკა საცობში მანქანებს შორის და ასეც მოუგია ძმაკავისთვის.
-საღამოს სადმეს ხომ არ წავსულიყავით? -კითხულობს ნიკა.
-ცუდი ედაა არ არის. -ამბობს ემილი. მე კი რატომღაც სანდრო მახსენდება ამაზე.
-ხო მართლა წავიდეთ რაა. -ამატებს გიორგი
-სალი შენ რას იტყვი?
-დედა თუ გამომიშვებს რატომაც არა. -ვამბობ მე
-კაი რა დედა ღადაობ? -კითხულობს გიორგი
-ჰო რა იყო?
-კაი რაა უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტს ისევ დედა აკონტროლებს?
-შენ ეტყობა არ იცი რას ნიშნავს გყავდეს მკაცრი დედა.
-კარგი ჰო. უთხარი რო ემილისთან ერთად მიდიხარ და წამოდი რაა. -ამბობს ნიკა.
-კარგი ვეცდები -ვქმბობ ღიმილით
ახლა მთავარია სანდრომ გაიგოს რომ სხვა ბიჭებთანაც მაქვს ურთიერთობა. მხოლოდ ის არ არის ერთადერთი მამაკაცი ჩემს ცხოვრებაში. და მე მის გარეშეც ბედნიერი ვარ.
ლექცია სრულდება.ყველა სტუდენტი დერეფანში იყრის თავს. სანდრო მკვლელის თვალებით მიწყებს ყურებას მაშინვე როგორცკი ნიკას ჩემს გვერდით ხედავს. მე და ნიკა ჩემს კარადასთან ვდგებით და იმაზე ვსაუბრობთ სად წავალთ საღამოს. თან ვიცინით. სანდროს ვამჩნევ და ნიკის უფრო ვეპრანჭები მის დასამახად.
-ნიკი, შენ სადაც გინდა იქ წავიდეთ, მე ჯერ ახალი გადმოსული ვარ კარგად არ ვიცი რა სად არის. -ვეუბნები სამდროს გასაგონად ვუღიმი და თან თმაზე ლამაზად ვთამაშობ.
-კარგი მაშინ არ გეტყვი ჯერ. სიურპრიზი იქნება -ამბობს ის და მიღიმის.
ჩემი გეგმა ამართლებს. ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ.
იმ ლექციებზე სადაც მე და ნიკა და სანდრო ერთად ვიყავით ნიკას სულ ვეპრანჭებოდი. თუ სანდროს არ გადამავიწყებს სანდროს ხომ მაინც გავამწარებ.
ლექციები დასრულდა. ახლა გუნდში უნდა შევიდე. ემილი მომყვება. შიდა პაყარა დარბაზში შევდივარ და როდესაც ვამჩნევ რომ ყველა იქ არის და მწვრთვნელი უკვე ჩვენს ვარჯიშს ან რამის თქმას იწყებს მაშინვე ვაჩერებ მისკენ მივდივარ და ხმამაღლა ვამბობ
-არა! -ვამბობ ხმამაღლა
-რა არა? -მეკითხება მწვრთვნელი და სანდრო ინტერესიანი თვალებით მაკვირდება
-არ მინდა კაპიტნობა. -ვამბობ მე რაზეც მწვრთვნელი სიცილს იწყებს.
-კარგი იუმოროს გრძნობა გაქვს -ქმბობს მწვრთვნელი და რამდენიმეს ეღიმება
-მე არ ვხუმრობ.-ვამბობ მე რაზეც მწვრთვნელს სიცილი სახეზე ეყინება
-რაა? -გაკვირვებული კითხულობს მწვრთვენი და სანდროს თვალები ენთება.
-სალი სერიოზულად? -მეკითხება ნიკა
-კი სერიოზულად. არ მინდა კაპიტნობა. ვერც შევძლებ არავის ვიცნობ არ ვიცი როგორ უდგებით მათ და ძალიან გამიჭორდება. ჯობს მე წავიდე აქედან. და ყველაფერი ისევ ისე იყოს როგორც აქამდე. -ვამბობ მე და გასასვლელისკენ მივდივარ. ნიკა ტაშის დაკვრას იწყებს მას გიორგი და რამდენიმე ბიჭი ყვება ბოლოს კი მთელი გუნდი სანდროს გარდა.
-გილოცავ ძმაო!ისევ კაპიტანი ხარ!-ეუბნება გაგა.
მა გავდივარ. სანდრო მომყვება და ხელით მაჩერებს.
-რა გინდა? -ვეკითხები მე ამაყად
-ეს რა იყო? -კითხვაზე კითხვითვე მპასუხობს.
-რა რა იყო? მე უბრალოდ ჩემი აზრი გამოვთქვი. არ მინდა ამ გუნდის კაპიტნობა.
-ეს ჩემთვის გააკეთე? -მეკითხება ის.
-შენ რა შუაში ხარ? -მეცინება - უბრალოდ არ მინდა მაგ უაზრო გუნდის კაპიტნობა.
-უაზრო გუნდი კი არა შენ ხარ ამ საქციელის შემდეგ.
-არა უაზრო გუნდია აბა რა არის. მე ამ გუნდის კაპიტანსაც კი მოვუგე. -ვამბობ ცინიზმით ვიციმი და გასასვლელს ვუახლოვდები.
გასასვლელში იმელი მხვდება.
-მე მეგონა ხუმრობდი. -ამბობს ის
-მართლა ვერ შევძლებდი ემილი. არ ვიცი რა მემართება მას რომ ვხედავ. ძალიან მატკინა გული.
ჩვენ ჩემთან მივდივართ. ბიჭების შესახვედრად ვემზადებით. ჩემს ოთახში ვართ და მსუბუქ მაკიაჟს ვიკეთებთ. კარი ღიაა. სანდრო თავის ოთახს უახლოვდება და თან ჩემს ოთახში იხედება. მიყურებს. მე ფეხზე ვდგები კარს ვუახლოვდები და ვკეტავ. ამჯერად მე მსურს რომ ის დავაიგნორო. ტელეფონი რეკავს.
-სალი შენს სახლთან ვართ მე და გიორგი. -ამბობს ნიკა
-ახლავე ჩამოვალთ. -ვამბობ და ტელეფონს ვთიშავ. შორტს და პერანგს ვისწორებ, ფეხსაცმელს ვიცმევ სარკეში ვიყურები რომ დავრწმუნდე ყველაფერი კარგად არის თუ არა და გარეთ გავდივარ. სანდრო ფანჯრიდან იხედება და მიყურებს.
---------------------------------------------------------------------------------------------
როგორია? იმედია მოგეწონებათ <3 თუ რამე შენიშვნები გაქვთ გისმენთ. <3