-დღეს ცუდი გოგოები ვართ!
ვამბობ და ფეხზე ვდგები
-რას გულისხმობ? -ამბობზ ლიკა და ორივე გვერსით მომყვება.
-უნის ვაცდენთ. კალათბურთის თამაში უნდა გასწავლოთ!-ვამბობ საკუთარ თქვში ღრმად დარწმუნებული გოგოსავით.
-როგორ?-ისევ ლიკა კითხულობს
-არ ვიცი. მაგრამ ის კი ვიცი რომ დღეს მე მ თამაშს არ წავაგებ! - ვამბობ დასამივე ერთად გავდივართ სასადილოდან.
უნივერსიტეტს ვტოვებთ.
-სალი სად მივდივართ? -კითხულობს ემილი
-მოედანზე. ოღონდ უნივერსიტეტის არა. იქ დაგვინახავენ. აქ სადღაც კი რაღაც სკოლის მოედანია და იქ მივდივართ.
-სალი ვერ გცნობ. -ამბობს ისევ ემილი.
-რატომ? -ვეკითხები და ისევ სიარულს ვაგრძელებ.
-რატომ გინდა ასე ძალიან რომ მათ მოუგო?
-იმიტომ რომ ეს ომი მე წამოვიწყე. და მევე უნდა დავასრულო! -ვამბობ ჩემი საყვარელი წიგნიდან ფრაზას და წარმოდგენაც არ მაქვს სინამდვილეში რატომ ვთქვი ეს სიტყვები.
-სალი ბურთი რომ არ გვაქვს. -დუმილს არღვევს ლიკა
-მათ ვთხოვთ. თუ არ გვათხოვებენ სახლში წავალ და მოვიტან.
არ ვიცი რა მჭირს. უბრალოდ მინდა სამდროს დავანახო რომ მასზე ძლიერი ვარ!რომ არ ვარ პატარა გოგო რომელსაც ყველაფრის ეშინია. რომ მე არ შემიძლია ის გავაკეთო რასაც ის აკეთებს. რომ მე არ მეშინია მისი. და ამ ყველაფერში მეხმარება ორი გოგონა რომლებსაც წარმოდგენაც არ აქვთ რა ხდება სინამდვიკეში ჩემს თავს. და ჰგონიათ რომ ყველაფერი უ რალოდ და-ძმურ კონკურენციას ეხება. მაგრამ მხოლოდ მე და ალბათ სანდრომაც ვიცით რომ ყველაფერი ასე არ არის. ხშირად მგონია რომ მე აისბერგი ვარ. ხალხი კი ხედავს იმას რაც წყლის წემოთაა. რაც წყლის შიგნით ხდება კი არავინ არიცის. ხშირად არც მე. მაგრამ ამჯერად მე მხოლოდ ერთი რამ მინდა. მინდა რომ სანდროს მოვუგო!
ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი შევამჩნიე როგორ გავცდი სკოლას. მანამ ვაგრძელებდი სიარულს სანამ მათ არ შემაჩერეს.
-სალიი!საით? -მეუბნება ემილი
-აა არსად. უბრალოდ მე ხომ ახალი გადმოსული ვარ და გზა ამერია.-ვამბობ თავის გამართლების მიზნით.
-სანდროს გამო ხარ ხო ასე? -მეკითხება ემილი. ამ გოგომ მგონი ყველაფერი იცის. საერთოდ ყველაფერი.
-კიი -ვამბობ ჩუმად რომ ლიკამ არ გაიგოოს.
მოედანზე შევდივართ. სადაც არავინაა ჩვენს გარდა. შიდა დარბაზის რკინის კარებს ვუახლოვდები და მასზე ძლიერად ვაბრახუნებ.
კარები იღება და შიგნიდან საშუალო სიმაღლის მამაკაცი გამოდის
-რა გნებავთ? -ამბობს კაცი
-ბურთის თხოვება მინდოდა და ცოტახნით ხომ ვერ გვათხოვებდით? -ვამბობ მე და თავაზიანად ვუღიმი.
-ამ სკოლელები ხართ? -კითხულობს ის.
-არა მაგრამ..
-მაშინ არა!-ამბობს კაცი ისე რომ არ მამთავრებინებს ჩემს სიტყვას და კარებს კეტავს.
-მალე მოვალ!-ვამბობ მე და მოედნიდან მივდივარ. რამდენიმე წამში ისინი ჩემს გვერდით ჩნდებიან.
-სალი რომ წავაგოთ ალბათ ვერც გადაიტან ხო? -ამბობს ლიკა სიცილით.
-შენ იცინე და მართლა ვერ გადაიტანს. -ამატებს ემილი სიცილით.
-სანდრო პროფესიონალივით თამაშობს -ამბობს ლიკა.
-ასევე მეც! - ვამბობ მე.
-გაგა და ნიკოლოზიც. -ამატებს ლიკა -ჩვენ კი არა
-არაუშავს. თუ დაიჯერებთ, თუ ირწმუნებთ რომ შეგიძლიათთამაში მაშინ ყველაფერი გამოგივათ. -ისევ ჩემი საყვარელი წიგნიდანმომყავს ფრაზა რომლისაც მეთვითონაც არ მჯერა.
-იმედია. -ამბობს ლიკა.
სახლში შევდივართ. დამელოდეთ. ახლვე ჩამოვალ. ვამბობ და ჩემს ოთახში ავდივარ. ბურთს ვიღებ. და დაბლა ჩავდივარ.
-სალი. ეს ხომ ჩაფუშულია. -ამბონს ემილი.
-ამიტომ გარაჟში უნდა შემომყვეთ და ნასოსი (არ ვიცი მართლა ეგ ქვია თუ არა :დ) მომაძებნინოთ.
გარაჟში პირველად არ გარ ნამყოფი. თუმცა ყველაფერს მაინც ისე ვუყურებ თითქოს პირველად ვხედავდე. ბურთს ვბერავთ და მოედანზე ვბრუნდებით. ყველაფერს ვიხსენებ რაც წლების განმავლობაში მასწავლა ჩემმა მწვრთვნელმა და ვცდილობ ახლა მათ გადავცე ჩემი გამოცდილება. 1საათია. თამაშამდე 3 საათი რჩება.
-შეგიძლია ორივე ხელით ისროლო. -ვამბობ მე და ემილის და ვაჩვენებ როგორ უნდა ისროლოს ორივე ხელით. - უნდა დააბნიო მოწინააღმდეგე. და ისე უნდა ესროლო ბურთი გუნდელს რომ მან მისი დაჭერა მოახერხოს და მოწინააღმდეგე გუნდიდან ვერაფერი მოიმოქმედონ.
-ჩვენ ასე მაინც ვერაფერს ვისწავლით. -ამბობს 1 საათის შემდეგ ემილი და მოწყენილი ჯდება ძირს.
-ვაბშე ყველაზე ნაღდი ის იქნება ბურთს რომ დავიჭერთ მაშინვე სალის ვესროლოთ და მან კაათში ჩააგდოს ხოლმე. -ამბობს ასევე დანებებული ლიკა.
-ხო ალბათ -ამბობს ემილიც.
-გვაპატიე სალი. ჩვენ თქვენსავით მაგრებიარ ვართ. როგორც არ უნდა დავიჯეროთ რომ შეგვიძლია მაინც ვერ შევძლებთ.-ამბოს ლიკა
- არაუშავს.ნეტა რისი იმედი მქონდა?! რომ რამდენიმე საათში შეგასწავლიდით იმას რასაც მე წლებით განმავლობაში ვსწავლობდი? -ვამბობ და მოწყენილი.რეალობასთან თვალგასწორებული ვტოვებ მოედანს და უნივერსიტეტისკენ მივდივარ.
1 საათი გარეთ ვზივარ მარტო. წვიმს. მგონი მე და ამინდი ყოველთვის ერთ ხასიათზე ვართ.
როგორც იქნა 4 საათია. ტელეფონზე მესიჯი მომდის უცხო ნომრისგან.
-მოედანზე მომსასვლელი გზა დაგავიწყდა? თუ ამით აღიარებ რომ მე შენზე მაგარი ვარ?
მესიჯის შინაარსითაც ვხვდები რომ ეს სანდროს მონაწერია. ვბრაზდები. სულ მავიწყდება 1 საათის რამდენიმე საათის წინ მომხდარი ამბავი ლიკასთან დ ემილისთან.
-5 წუთში მანდ ვარ!
ვწერ მესიჯს. ვაგზავნი. თმას მაღლა ვიწევ. მოედნისკენ მივდივარ.
სანდროს გაგას და ნიკოლოზს ვხედავ მოედაანზე.
-მარტო ხარ? -კითხულობს გაგა.
-როგორც ხედავ.-ვპასუხობ ცინიზმით. ზუსტა ისე როგორც ის მე.
-შენი პატარა გუნსი სად არის? გიღალატეს მეგობრებმა?-ამბობს სანდრო ასევე ცინიზმით. ნიკოლოზზი ვერც ახლა მოდის აზრზე რა ხდება აქ და საერთოდ რატომ ვერ ვესაუბრებით ერთმანეთს ასე.
-ისინი..-ვიწყებ რაღაცის თქმას მაგრამ ამ დროს ისინი ჩემა უკან რაღაცას ან ვიღაცას უყურებენ და თვალს ვერ აშორებენ.მეც ვბრუნდები და სიხარულით მეღიმება. კალათბურთის სათამაშოდ გამოწყობილი ემილი ჩემი ბურთით ხელში. ლიკაზე კი ვერაფერს ვიტყვი. ისევ იგივე ტანსაცმლითაა რითაც დილით იყო. ისინი მოედანზე შემოდიაან. ლიკა სანდროსთან მიდის. კოცნის დაეუბნება
--მინდა როდესაც პირველ ბურთს ჩავაგდებ კალათში ეს შენი დამსახურება იყოს. ასე რომ მე დღეს არ ვითამაშებ.
-ძალიან კარგი. -ამბობს სანდრო და ხელებს იფშვნეტს. ეღიმება.-ანუ სამი ორზე.ვართ.
-ქრა სანდ. შენი გუნდიდანაც უნდა გავიდეს ერთი მოთამაშე. გთხოვ -ამბობს ის. შემდეგ კი ჩუმად ეუბნება რაღაცას.
-რა ხდება ემილი?
-რა და ლიკამ თამაში არ იცის. მე კი ნაკლებად ლუზერი ვარ ამ საკითხში. ასე რომ მე და შენ ვითამაშებთ. -მეუბნება ემილი და მეხუტება. -არასდროს იფიქრო რომ ოდესმე ჩემს გარეშე თუნდაც ერთ ნაბიჟს გადადგამ.
-კარგი. მე და გაგა თქვენ ორის წინააღმდეგ. -ბოლოს ამბობს სანდრო. ნიკოლოზი და ლიკა სკამებზე სხდებიან. ჩვენ მოედანზე ვრჩებით.
-თქვენი მხარე რომელია? -ვეკითხები მე.
-რა თქმა უნდა მარჯვენა. -ისე ამბობს სანდრო გეგონება მარკცხენა მხარეზე რაიმე იყოს დასაფლავებული.
-და რო წვიმს?-კითხულობს გაგა.
-რა იყო წვიმის შეგეშინდა? -ვამბობ მე და თვალს თვალში ვუყრი.
-შენ კი არ გგავარ. -არც ის მითმობს
თამაში დავიწყეთ. ემილი იმაზე კარგად თამაშობს ვიდრე მე წარმოვიდგენდი. და ვიდრე მაშინ როცა მე ვასწავლიდი. პირველი ბურთი კალათისკენ მიდის და ჩემს ყვირილს საზღვარი არ აქვს.
--------------------------------------------------------------------------------------------
ესეც 6 თავი :დ იმედი მაქვს მოგეწონებათ. და კიდევ. :დ თქვენი აზრით რატომ იყვირა სალიმ :d <3