დილაა. მე და სანდრო ჩემს ლოგინში ვწევართ, მას სძინავს. მე მის სახეს ვუყურებ და ყველა ნაკვთს ვაკვირდები. ის ისეთი საყვარელია, სიმპატიური, ლამაზი ნაკვთებით, ვგრძნობ რომ მიყვარს.
-რატომ მიყურებ? -მეკითხება ის და თვალ დახუჭული მიღიმის
-ისე უბრალოდ. -ვპასუხობ მე და მეღიმება.
რამდენიმე წუთიანი სიჩუმის შემდგეს ის ლოგინიდან დგება და თავის ტანსაცმელს იღებს და ოთახოდან გადის. თავის ოთახში შედის. არ მესმის რას ნიშნავს მისი საქციელი. რამდენიმე წუთში მეც ვდგები ლოგინიდან პირსახოცებს ვიღებ და აბაზანისკენ მივდივარ. იმის იმედით რომ ის იქ დამხვდება ღიმილით შევდივარ თუმცა ის იქ არ არის. ვბანაობ და თან მის ამ საქციელზე ფოქრი თავს არ მანებებს. ვიცვამ. სამზარეულოში ჩავდივარ და ისევ საუზმის მომზადებას ვიწყებ. ყველაფერი თითქმის ისევეა რპგორც გუშინ. ისევ იმაზე ვფიქრობ რომ სანდრო ჩემი შეყვარებული ან ქმარია და მე მას დილით საუზმეს ვახვედრებ. საუზმე თითქმის უკვე გაკეთებული მაქვს სა დრო ჩაცმული რომ ჩამოდის დაბლა. თვალებში ვერ მიყურებს. გასასვლელისკენ მიდის.
-სანდრო რა ხდება? - ვეუბნები ბოლოს მისი ასეთი საქციელებით დაღლილო
ის ჩერდება. შემდეგ ჩემსკენ მოდის. ჩემს წინ დგება. თვალებში მიყურებს და ხმადაბლა ამბობს
-მაპატიე.
-რა უნდა გაპატიო? სანდრო რაზე საუბრობ?-ვამბობ შედარებით ხმამაღლა. და ცრემლები მერევა.
-გუშინდელი ღამე, და საერთოდ ყველაფერი. -ამბობა ის და გარეთ გადის.
მე ჩემს ოთახში ატირებული ავრბივარ კარებს ვკეტავ და მთელი გულით ვტირი. აღარ ვიცი რა ვიფიქრო. რა უნდოდა ჩემთან? რისთვის მოვიდა? თუ არ ვუყვარდი რაღატომ იყო ჩემს მიმართ ასეთი, რატომ მითხრა რომ ვუყვარდი? რატომ გაიქცა ახლა? ათასი პასუხგაუცემელი კითხვა მაქვს სანდროსთან. რომელსაც ალბათ არასდროს გაეცემოდა პასუხი. არასდროს!
მთელი დღე ცემს ოთახში ვიყავი. ბოლოს ტირილის თავიც რო აღარ მქონდა უბრალოდ ვიწექი და არ ვიცი რას ველოდები. არ მახსოვს როდის ან როგორ ჩამეძინა. დედაჩემი ოთახზე აკაკუნებს და მისი კაკუნი მაღვიძებს. ვცდილობ დავმშვიდდე და კარები ისე გავუღო.
გათენდა. მზის სხივები თვალებზე მეფინება. ვდგები. აბაზანაში შევდივარ. სანდრომ როგორც კი დამინახა რომ აბაზანისკენ მივდიოდი მაშინვე გამოვიდა და თავის ოთახში შევიდა. ამეტირა. მაგრამ თავი შევიკავე. ჩავიცვი და უნივერსიტეტში დედას მანქანით წავედი. ტელეფონი ისევ არ მაქ. ნეტავ საერთოდ რას ვამბობდი რომ ჩემი ბრალიც იყო. დიახაც მისი ბრალი იყო ყველაფერი!
უნივერსიტეტში ლექციაზე შესულს ემილი მხვდება თავის ადგილზე რომელიც ჩემს დანახვაზე სკამისდან ხტება და სიხქრულით ისე მეხუტება თავს ვერ ვიმაგრებ და მერხს ვეჯახები.
-კარგი დამშვდიდდი! ასე დავიხრჩობი!-ვეუბნები ასევე გახარებული მე ემილის.
-ხო კარგი. აუ ძააან მომემატრე! -ამბობს ის და ისევ მეხუტება. ეს გოგოერთადერთი ნათელი წერტილია ჩემს ახლანხელ ცხოვრებაში.
-როგორ ხარ? -მეკითხება ის
-არამიშავს რა. -ვამბობ მე ნუ რა თქმა უნდა ეს სიცრუეა მაგრამ მის გამო ცუდად მაინც არ ვიქნები! რა ილუზიებში ვარ.
-სანდროსთან მართლა იჩხუბე? -მეკითხება ემილი ხმადაბლა
-საიდან იცი ყველაფერი და ყოველთვის?
-ეგ სანდროსგან გავიგე. -მეუბნება ემილი
-სანდროსგან ანუ სანდრომ გითხრა?! -თვალები მიფართოვდება ამის გაგონებაზე.
-არა მეტი დარდი არა აქ. -ეცინება -გაგას ეუბნებოდა სალომეს ვეჩხუბეო თუ რაღაც ეგეთი.
-ჰო ვიჩხუბეთ. ოღონდ ჯერ ჩემთან იყო და მეორე დღეს რაღაცამ უკბინა და მეჩხუბა.
-მერე?
-ნუ რა მერე. მე თვითონაც ვხვდები რომ ერთი ჩვეულებრივი ნაბი**არია.
ამ დროს სანდრო გაგასთან ერთად კაბინეტში შემოვიდა. როგორც კი ჩემი და სამდროს თვალები ერთმანეთის შეერწყა მაშინვე თავი დახარა და მერხს სწრაფად მიაშურა. გაგას კი თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის და ისე მიყურებდა.თითქოს რაღაც საოცარი რამ ვყოფილიყავი.
მთელი ლექციის განმავლობაში ვგრძნობდი როგორ მწვავდა მზეროთ სამდრო.
შესვენებაზე მე და ემილილი ჩვენს კარადებთან ვდგავართ. მე კი თაცში ვგენიალური აზრი მომდის
-ემილი!-ვეუბნები სიხარულით
-რა მოხდქ? -მეკითხება დაბნეული
-ვინმე ბიჭი რო გამაცნო არ გინდა?
-ვინმე ბიჭი?
-ჰო. თუნდაც გუნდიდან.
-ძაან გიჟი ხარ! -მეუბნება სიცილით და კაბინეტისკენ მივდივართ.
უნივერსიტეტის შემდეგ ცოტახნით ბიბლიოთეკაში შევდივარ რამე წიგნის გამოსატანად. დაახლოებით 20 წუთი ვარჩევ და ბოლოს რაღაც წიგნი გამომაქვს რომლის სათაურმაც ძალიან დამაინტერესა.
-სალომე! - მეძახის მწვრთვნელი
-დიახ მწვრთვნელო. -ვპასუხობ მაშინვე
-წამოდი!-ამბობს ის და მოედნისკენ მუვყავარ.
-აქ რა ხდება? -ვკითხულობ მაშონვე. როგორც კი მოედნის გარშემო შეკრებილ სტუდენტებს ვხედავ.
-თამაში რომ გაქვს დღეს დაგავიწყდა?! -მეკითხება სა დრო
-თამაში? აა ხო -ვამბობ და მხოლოდ რამდენიმე წამის შწმდეგ მახსენდება რომ დღეს ან მე და ან სანდრო გუნდის კაპიტნები გავხდებით.
-თამაშობ თუ არა? -მეკითხება სანდრო ბოლოს რადგან უკვე დიდიხანია ადგილიდან არ ვიძვრი.
-თმას ავიწევ და სავიწყოთ. ვამბობ და სათადარიგოების სკამზე სადაც არავინაა ვდებ ჩემს ჩანთას და ჟაკეტს.
-სალი უნდა მოიგო!-ამბობს ემილი რომელიც ჩემს წინ დგას და მეხვევა.
-სწორედ ამას ვაპირებ!-ვამბობ და მოედნისკენ მივდივარ.
-გქხსოვდეს!თუ წააგებ აღარავის ემახსოვრები!-ამბობს სანდრო
-გახსოვდეს! თუ წააგებ ამას ვერავინ დაივიწყებს!- ვამბობ მე და თვალს თვალში ვუყრი.
-აი მესმის შემართება!-ამბობს მწვრთვნელი ბუღთს ჰაერში აგდებს და სასტვენში სტვენს.
სამდრო ხელის კვრით მიშორებს ბურთს ეუფლება და ჩემი კალათისკენ მიიწევს. პირველი ბურთი ჩემს კალათში ვარდება და სტუდენტები ჟრიამულს იწყებენ. კალათიდან ბურთს ისევ თვითონ იღებს და ხელებში ათამაშებს. მე მას თვალებში ვუყურებ. ვგრძნობ რომ მისი დანახვისას თვალები მინათებს. ჩემს მიმიკებს დიდ ყურადღებას აქცევს ან უბრალოდ ჩემთან ერთად გატარებულ დროს ახსენებს. ის ამით იბნევა. მე დროს ვიგებ ამით და მისი კალათისკენ მიდის. თუმცა არც მე ვარ მთლად მშვენივრად. ბურთს მეც ვაგდებ და ამით შეწუხებული სტუდენტები რომლებსაც სანდროზე ჭკუას კარჰავენ მსგავს ფრაზებს ამბობენ. ზოგჯერ გაუმართლებს დისი ამბავი. დამწყებებს უმართლრბთ. სანდრო ამას მაინც მოუგობს. სანდროსთან შანსი არ აქვს. და ვინ არის ასეთი ეს სანდრო რომ მე მას ვერ მოვუგებ? მეც მისნაირად ვთამაშობ. თავს არ ვიქებ მაგრამ შეიძლება ოდნავ უკეთესადაც ამას ჩემი 4 ზედიზედ ჩაგდებული ბურთიც ამტკიცებს. კიდევ ერთი ფრაზა შეწუხებული თაყვანისმცემელისგან : უბრალოდ ფორას აძლევს.
-დიდად ხასიათზე ვერ ხარ ხომ? -ვეკითხები სანდროს ცინიზმით და მის წინ ბურთს ვკენწლავ და ვფიქრობ როგორ გავიხსნა და კალათისკენ გავიქცე.
-ითამაშერა !-ამბობს ის და ბურთის წართმევას ლამობს.
კიდევ 2 ბურთი ჩემს მხარეზე და 3 სანდროს მხარეს.
შორიდან არ გამოვიყურები ისე თითქოს რამე მაწუხებდეს. ეს ჩემი პლიუსიც არის მაგრამ შინაგანად მართლა ძალიან ცუდად ვარ მაგრამ კალათბურთი ჩემი ცხოვრების ნაწილია და ის ამ პრობლემის მოგვარებაშიც მეხმარება. თამაში სრულდება. სანდრო ასე ვთქვათ ჩემზე ცუდად თამაშობს მაგრამ სამქულიანებს კარგადისვრის და სწორედ ისაა იმის მიზეზი რომ ახლა ჩემზე 4 ქულით მეტი ქულა აქვს. თუმცა მე ამ თამაშის წაგებას არ ვაპირებ!ჩემს თავს შთავაგონებ რომ მე ლიდერი ვარ!რომ მე მასზე ბევრად უკეთესი ვარ!
ბურთი მე მაქვს. კალათიდან ძალიან შორს ვარ. გასაქცევი არსად არ მაქვს. ყველა გზა დაბლოკილი მაქვს. ერთადერთი გზაა ბურთი ვისროლო და სამქულიანი ჩავაგდო რაც არც თუ ისე მარტივი საქმეა. ჰაერში ვხტები და ბურთს ვისვრი. ბურთი შემთხვევით ვარდება კალათში. და ამას აშკარად ყველა ამჩნევს. ამას მათი შეძახილებიც ამტკიცებს. სანდრო ბურთს ეუფლება და ვხვდები რომ რამდენიმწ წამში თამაში დასრულდება. ანგარიში 38ით 39ია. 2 ქულით მე არ წავაგებ! ვეუბნები ჩემს თავს და მთელი ძალით მივრბივარ სამდროსკენ. სანდროს წინ გავრბივარ და ბურთს ისე ვართმევ ჩემთვისაც რომ წარმოუდგენწლია. მისი კალათისკენ მივრბივარ და ბურთს ვისვრი. ბურთი კალათში ვარდება. ანგარიში თანაბრდება და ისმის სასტვენის ხმა. და რამდენიმე გახარებული სტუდენტი ჩემსკენ მორბისდა მილოცავენ. მწვრთვნელი ჩემსკენ მოდის.
-გილოცავ კაპიტანო!-ამბობს ის და ხელს მართმევს. სანდროსთან ლიკა და რამდენიმე ბიჭი მიდის მათშორის გაგაც. სანდროს ლიკა მათგან გამოყავს რაღაცას ეუბნება და მაშინვე ბიჭი სწრაფად მოდის ჩემსკენ. უფრო სწორედ მწვრთვნელისკენ.
-ანუ მე კაპიტანი აღარ ვარ? -ამბობს ის სანდრო და ზედაც არ მიყურებს.
-არა შენ უკვე კაპიტნის დამხმარე ხარ. - ამბობს მწვრთვნელი და მე მაბიშნებს წამოდიო.
რაღაცეებს მიხსნის. სახლში მე და ემილი ერთად მივდივართ. მე ჩემს ოთახში ავდივარ და ჩემს ფორმას ძველ ფორმას ვაკვირდები. რამდენი რამ შეიცვალა იმის შემდეგ როდესაც ამ ფორმას ყოველ დღე ვიცმევდი. ახლაც იგივე მოხდება. ისევ ისე ყოველ დღე წავალ უნივერსიტეტში სადაც უკვე ახალ გაჩენილ მეგობრებთან მომიწევს ურთიერთობა. სადაც ემილი დამხვდება საუკეთესო მეგობრად. საიდანაც შემდეგ გუნდში მივალ და სადაც კაპიტანი ვიქნები. თუმცა ერთი განსხვავება მაინცაა. მე იმ სახლში ვიცხოვრებ სადაც გული მატკინეს. სადაც ჩემი ადგილი არაა. სადაც არ უნდა ვიყო. სადაც სანდრო ცხოვრობს.
----------------------------------------------------------------------------------------------
აბა როგორია? ბოდიში დაგვიანებისთვის მაგრამ შაბათ-კვირა ყველასთვის თუ დასვენების დღეა ჩემთვის პირიქით დაღლის დღეა. :d