დილით ისევ იგივე პოზაში ვიყავით, იმ განსხვავებით რომ ალექსანდრეს საროჩკა გაეხადა და ახლა მის შიშველ სხეულზე ვყავდი აკრილი. მგონი ზევსს უნდა დავურეკო აპოლენი ვიყოვე-თქო. რა იყო ადამინო მე მაინც დამინდე არ გეცოდები ამის ყურებისას გული რო გამისკდება. თვალები გაცახილე და ჯერ კიდევ ეძინა, მის ექვსს კუბიკს მივაჩეერდი, არ ვიცი რამდენი ხანი ვიყავი მიშტერებული, მაგრამ მერე რომ გავიაზრე უკვე მის სხეულზე მქონდა ხელები აცურებული და ხელს ნაზად ვუსვავდი, შეხებისას ვიგრძენი როგორ გასცრა ტანში და მთელი სხეული როგორ დაეჭიმა. ზევით ავიხედე თუ არა მის თვალებში ჩავიძირე, ისე მიყურებდა სახეზე არანაირი ემოცია არ ემჩნეოდა, მერე ნაზად შემახო ხელი კისერზე და დამისკენ მიმწია. მისი მარწყვის ფერი ტუჩების ჩემსაზე შეხება ვიგრძენი, მთელ სხელში სასიამოვნე გვრძნობამ დამიარა, შიშველ სხელზე ავუცურე ხელი ნაზად, მაშინვე ვიგრძენი რომ მოდუნდა და თან დაიძაბა კიდეც, ხელი ძლერად შევუცურე თმაში, მაგრამ მაინც ნაზად. ჩემი ქმედება ესეამოვნა, ამიტომ კოცნა უფრო ვნებიანად დამიწყო, ხელი თეძოზე მომკიდა და კალთაში ჩამისვა, თან ისე რომ არ შეუწყვეტია თავის საქმე, ტუჩებს რომ მოწყდა ნიკაპზე დამიწყო კოცნა, სველ წერტილი დამიტოვა და ლავიწზე გადავიდა, რო მიკბინა ტკივილისგან წამოვიყვირე, მაგრამ კვნესა უფრო გამომივიდა.
-შესანიშნავი ჟღერადობაა-მითხრა სერიოზული ხმით და ტუჩები ნაზად შემახო ნაკბენზე, ენის წვერის შეხება რომ ვიგრძენი ლამის გული წამივიდა, მაგრამ გამიგართლა, რადგან ამ დროს ტელეფონზე დაურეკეს, მაგრამ აღებას არც აპირებდა ისე იყო ჩემზე გადმორთული.
-უნდა უპასუხო-ამომხდა კვნესით, მაგრამ ჩემ ხმას უკვე კონტროლს ვეღარ ვუწევდი, ალექსანდრე კი ყურადღებას არ მაქცევდა, ზარი შეწყდა, როგორც იქნა მოცილდა ჩემ კისერს მაგრამ შეჩერებას რომ არ იპირებდა მივხვდი, ამიტომ ამჯერად მე დავიხარე მისი კისრისიკენ და კოცნა დავუწყე, ტანში გაცრა, მეც უფრო ღრმად შევყავი მის თმაში ხელი და ჩემსკენ უფრო მოვწიე, თავისუფალ ხელი კი მის პრესებს შევახე და ნაზად წავიღე ხელი მისი ზურგისკენ, რომ მთელი ძალით ამეკრა სხეულზე. ალექსანდრეს ხელი მაისურის ჩვეშ რომ ვიგრძენი ცოტა დავიძაბე, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა მაგრამ შეჩერება რომ არც ერთს არ გვინდოდა ცხადი იყო, მისი დაძარღვული ხელი მუცელზე მეხონოდა და მეკნებისკენ მიქონდა, ხელს ისე მიჭერდა რო მალე და ნეკნებს ჩამიმსხვრევდა. ვერ გავიაზრე ალექსანდრემ ერთი ხელის მოსმით რომ გადავამძრო მაისური და როგორ მოისროლა ლოგინი ბოლოში, ალექსანდრეს წინაშე წელს ზევით მხოლოს ლიფითღა ვიყავი დარჩენილი, ჩემი სხელის დანახვაზე თვალე აერთო და ვნებიანად დამიწყო კისერში კოცნა, ისეთი ნაზად ეხებოდა მისი ბაგეები ჩემ კისერს რომ ხმა ვაღეღარ დავიმორჩილე და სიმოვნებისგან კვნესა ამოხდა, მან კი ხელი ჩემი მკერდისკენ წაიღო და ლავიწს გადაწვდა ტუჩებით, მკერდზე მისი შეხება რომ ვიგრძენი არ ვიცოდი რა მექნა, ალექსანდრეს შეხება ისე მწვავდა და გულის ცემას ისე მიჩქარებდა რომ მალე ინფაქტს მიციღებდი. ტელეფონის ზარი კვლავ გაისმა.
-ალექსანდრე უნდა უპასუხო-ამჯერად უფრო დამაჯერებლად წარმოვთქვი სიტყვები, მაგრამ ამით დიდად არ დაინტერესებულა.
-არააა-მითხრა და ამხნის მანძილზე პირველად შევამჩნეა ალექსანდრეს აკანკალებული ხმა. ისევ იმ პოზაში ვიყავით, მაგრამ როგორღაც მოვახერხე, ტელეფონს გადავწვდი და ვუპასუხე, ის ის იყო ხმა უნდა ამომეღო ალექსანდრემ რომ წამართვა და თვითონ გასცა პასუხი.
-დიახ-ხმაში აშკარა გაღიზიანება ეტყობოდა, ამიტომ მის სხელს მალევე მოვცილდი და საწოლიდან ჩავედი, ჩემ მაიკას ვტაცე ხელი , ოთახი ესე დავტოვე რომ გულის ცემა არ დაწყნარებულა, სააბაზაროში შევედი და კარი ჩავკეტე, კარს ზურგით მმივეყუდე, თმაში ხელები შევიცურე და ღრმად სუნთქვა დავიწყე. რამოდენიმე წამის ისე ვიდექი მერე კი სახე დავიბანე, მოვწესრიგდი და გარეთ გავედი, ალექსანდრე ისევ ტელეფონზე ლაპარაკობდა, ამიტომ სამზარეულოში გავედი და ყავის კეთებს დავიწყე, მერე ცოტა შიმშილი ვიგრძენი ამიტომ მაცივრიდან სასისკი, კვერცხი, ყველი, გამოვიღე, მერე კარტოფილის გათლა დავიწყე, თითიქმის ბოლოში ვიყავი გასული, სამზარეულოს კარებში მდგონი ალესანდრე რომ შევამჩნიე როგორ მიღიმოდა.
-რაა? ერთხელ მეც ხო უნდა გაგასინჯო ჩემი გაკეთებული?-ვკითხე ღიმილით.
-არაფერს არ ვამბობ-გაეცინა და ხელიბი მაღლა აწია- აუ რამე პირსახოცი მომე რა წყალს გადავივლებ.
-ახლავე-ხელები გადავიბანე და ჩემი ოთახიდან პირსახოცი გამოვიტა, სამზარეულოში შესული ალექსანდრე ყავას სვავდა და თან ფანჯარაზე გადაწოლილი ეწეოდა, ნუ რა თქმა უნდა ისე წელ ზივით შიშველი-აიღე-მაშინვე შემობრონდა და პირსახოცი გამომართვა, მე ისევ კარტოფილს მვუბრუნდი.
-რას აკეთებ?-ინტერესიანი ხმით მკითხა და მაგიდას მოავლო თვალი.
-შემწვარი კარტოფილი, კვერცხით, მასისკით და კველით. პამიდორს კიდე ცალკე დავდებ ტაფაზე კვერცსთან ერთან და ისე შევჭვავ რაღაც მწვანილებში, მაგრამ თუ გინდა მწვანილებს არ ვიზავ.
-არა უქენი-მითხრა ღიმილით და კარებისკენ წავიდა-ოღონდ ჩქარა რა ვკვდები შიმშილიიით-შიმშილი ისე წარმოთქვა სიცილი ვერ შევიკავე. კარტოფილი დავჭერი და ტაფაზე დავყარე, კარგად რომ დაიბრაწა, ათქვეფილი კვერცხი მოვასხი , რომელშიც სასისკი მქონდა ჩაჭრილი, ბოლოს რომ გამზადდა ყველი მოვახეხე. მერე ისევ ავთქვიფე კვერცხი და თავისუფალ ტაფაზე დავასხი რომელზეც პამიდორი და რაღაც მწვანილები მეწყო, ისეთი სუნი ტრიალებდა ალექსანდრე მალე თუ არ გამოვიდოდა მარტო დავიწყებდი წამას, ისეც რო გავამზადე გამახსებდა რომ პური არ მქონდა, ამიტომ ტანსაცმელი გამოვიცვალე და მაღაზიაში ჩავედი. პურით ხელში დავბრუნდი რომ ალექსანდრე სამზარეულოში იყო ჩაცმული და საჭმელს სუნავდა, მის ამ ქმედებაზე სიცილი ამიტყდა, როგორც ჩანს შევაშინე ისე შეხტა, და უკან ტყვიასავით შემობრუნდა.
-სიცილის განმარტება თუ იცოდე დედა მომიკვდეს- თვითონაც ამყვა-კაი მორჩი ყროყინს და დავჯდეთ მშია, თან გემრიალი ჩანს.
-ჩემი გაკეთებული ცუდი რატო იქნება?- გავიკირვე და პური მაგიდაზე დავდე. მაგიდასთან დავჯექით თუ არა ორივე საწებელს დავავლეთ ხელი და ორივე დედის მკვლელი თვალებით ვიყურებოდით.
-დამითმე-განვაცხადე და კისერი მოვიღერე.
-არა! შენ დამითმე სტუმარი ვარ.
-მე კიდე გოგო.
-რაღაც ეჭვი მეპარება მაგაში, მაგრამ კარგი-სიცილით მითხრა და ხელი გაუშვა, მერე თვითონაც დაისხა, პირველივე ლუკმაზე თვალებში ვუყურებდი, მოეწონა ნეტა? ისეთმა შემიმხედა მივხვდი რო მოეწონა.
-გემრიელია.
-ნუ ეხლა...-თავის ფასება დივიწყე.
-კაი კაი ჭამე და მერე გავიდეს სასეირნოთ.
-და კომპანია?
-დღეს ამ მივალ.
-ხო მაგარია მაგრამ... მე ჯანდაბა ვქნა როგორ გავაცდინო?
-მგონი გავიწყდება ვინ ვარ-სიცილ ნარევი ხმით მითხრა.
-მერე რა ესე გამომიშვებ?
-კიი, კარგი გოგო ხარ შენ, იმსახურებ.
-და ყველა კარგ გოგოს ეგრე უშვებ ხოლმე ხო?-ტუჩები ავიბზიკე და წყალი მოვსვი.
-არა მარტო შენ ხარ კარგი გოგო-მითხრა და ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა-ესეთი მოგება არც ერთ გოგოს არ მოუტანია ჩემთვის-ამის გაგებაზე წყალი გადამცდა და კინაღამ გავიხრჩვე, ალექსანდრე შეშინებული სახით წამოხტა, ზურგზე ფრთხილად დიმარტყა რომ არ ჩავკვდომოდი ხელებში.
-უკაცრავად?!!-ძილის ვუთხარი და შეშფოთებული სახით შევსედე.
-გამისკდა გოგო გული, რა იყო ვიხუმრე-თვის სკამზე დაჯდა და წამა განაგრძო.
-აა მეთქი შენ იმ გაგებით თქვი რასაც მე კაცებზე ვამბობ ხომლე, ისე შენამდე ჯერ არც ერთში არ გამმართლებია ესე-ეხლა მას აუტყდა ხველება მაგრამ ყურადღბა არ მივაქციე-მაგრამ თუ რამეა და შევატყობ ისინი უფრო გამომადგებიან... ხო მიხვდი არა?-სიცილს ძლივს ვიკავაეებდი, რო შევხედე როგორი გაბრაზებული სახე ქონდა უფრო დავაჭირე კბილი ჩვედა ტუჩს.
-სალომეე მე ვიხუმრე-გამოსცრა კბილებში.
-ააა მე კიდე მეგონა სილართლის თქმაში ვეჯიბრებუდით ერთმანეთს-ამაზე სახე უფრო აელეწა და მეც თავი ვეღარ მოვთოკე ამიტყდა სიცილი, რომ სკამიდანაც გადავვარდი და იქ გავაგრძელე სიცილი, ალექსანდრე მოვიდა და სავზე დამადგა წარბებ შეკრული, სიცილს ძლივს მოვრჩი მაგრამ მერე ვიგრძენი რომ წელი მეტკინა დავარნისას და მეც ძაღლივით დავიწყე წკმუტუნი.
-ამაყენე რა?-საჭყალი სახით მავაჩერდი ალექსანდრეს ის კი სერიოზული სახით მიყურებდა.
-რას წმენდდი მერე მაგ იატაკს ზურგით თუ გტკიოდა-მითხრა და ამაყენა-ჩაიცვი მივდივართ.
-მოიცა ჯერ გიგას მშობლელბთან მანქანა წამოვიყვანოთ და მერე იმით წავიდეთ შენი აქ დატოვე.
-კარგი.
ოთახში შევდივარ, შავ მაღალ წელიან ჯინსის შაერვალს ვიცმევ, ხემოდან კი ნაცრისფერ მაიკას და მოსაცმელს რომელიც სამხედრო ფორმას გავს, ფეხზე შავ კედებს ვიცმევ და თმას ვიშლი, ისე ალექსანდრეე პირველად მნახავს თმებ გაშლილს, დიდ მრგვალ საყურეებს ვიკეთებ, ფანქარს ვივლებ ტუჩებზე და თველებზე ფანქარს ვისმევ, კარებთან მივდივარ მაგრამ მერე ესევ სარკესთან ვბრუნდები და ნერვიულად ვცქმუტავ, მერე ისევ ვუახლოვდები და გავდივარ. ალექსანდრე ბრუნდება და მიყურებს თვიდან ფეხებამდე მათვარიელებს, კუთხეს ტეხს, მერე თავს გვერდზე ხრის და ისე მაკვირდება.
-თმებს რატო არ იშლი ხოლმე? ძალიან ლამაზი ხარ თმებ გაშლილი.
-მადლობა, მაგრამ ვერ ვეჩვევი სულ შეკრული რომ მაქ მერე ნერვებს მიშლის გაშლილი, ესე ერთხელ გეფიცები გადავიპარსავ თმებს და მერე აღარ მოგეწონები-სიცილით ვეუბენი და მასაც ეცენება-კაი მერე მიყურე მე რომ დავჯდები საჭესთნ, ეხლა წავიდეთ-სახლიდან გავდივვართ დაკიბეებით ჩასვლა ვთავაზობ ისიც მთანხმდება, გარეთ გავდივართ ალექსანდრე ტაქსს რომ უქნევს ხელს და არ უჩერებს.
-მოდი იცი რა ვქნათ?-ჩემსკენ ბრუნდება და მიყურებს-მარშუტკით წავიდეთ მის სახლთან ახლოს აჩერებს.
-რატო? ტაქსით წავიდეთ.
-ბოლოს მარშუტკაში როდის იჯექი?-ისეთ სახეს აღებს ვხვდები რომ იმდენი ხანია არ მჯდარა დაავიწყდა კიდეც-ხედავ ეხლა კიდე წამოდი შენც ისე უნდა დაგტანჯო როგორც მე ვიტანჯები ხომლე-მალე მიდის მარშუტკა და ჩვენც ავდივართ, დასაკდომი ადგლი რომ არა ალბათ ხვდებით, ფეხზე ვდგებით, ალექსანდრეს სახეს ვაკვირდები და მეცინება ყოველ შეჯანჯღრებაზე ნერვები ეშლება.
-რაო ჩიტო კაია? ეხლა გაიგე როგორა? თან სულ ადგილებია თავისუფალი და თუ არა კიდე ეს ბიჭები ისეთი ჯელტმენები არიან მაშინვე გითმობენ. არა შენ სიცხელი უნდა ნახო, ამაზე გრილ ადგილს ვერ ნახავ თან ამ მძღოლებსაც რო სულ არ აინტერესებთ ეს ეკონომია ისე რთავენ ამ კონდირციონერებს, არა კი ვეხვეწებით ხოლმე არ გინდაო, მაგრამ ვინ გისმენს? არა ეხ ქართველები მაინც რა ძალიან გამგებიანი ხალხი ვართ რა.-ჩემ სიტყვებზე მარტო ალექსანდრე კი არა იქვე მდგარი ორი ბიჭიც იცინის, მათკენ რომ ვიხედები მე მიყურებენ და ეცენებათ, ალექსანდრესკენ რომ ვბრუნდები „ამას რატო მიკეთებ“ სახით მიყურებს და მეცინება.
-რა გინდა მთელი მართუტკით მდედრობითი სქესი შენ გიყურებს და მე ბიჭებს არ შევხედო?-სიცილს ვერ ვიკავებ, ისიც იხედება და რო ამჩნევს მართლა ყველა მას უყურებს მოხუციან პატარაიანა, უხერხულად გრძნობს თავს, ამაზე უფრო მივარდება ხარხარი- ნუ გეშინია ვერ მოგიტაცებენ, მე აქ რისთვის ვარ? შენ თავს ვის გავატან?
-რა გახარხარებს გოგო?-მეკითხება ვითომ სერიოზული არადა ძლივს იკავებს რო არ გაეცინოს.
-არა რა პირსახოცი უნდა წამომეღო, გაგახვევდი და ისე გატარებდი, მერე აღარავინ შეგჭამდა თვალებით-ამაზე უკვე თავი ვეღარ შეიკავა და სიცილი წასკდა. ჩემი შემოსაცმელი გავიხადე და თავზე წამოვაცვი ესე რო სახე დაფარვოდა, მაგრამ მოიძრო და სიცილი დაიწყო.
-წუ ნუ იცინიხარ უფრო გიყურებენ-ვითომ ვეჩხუბებოდი.
-კაი გოგო, რა გაცანცარებს?
-აბა რითი გავერთო?
-და ისე რითი ერთობი ხოლმე?-ცალ ყბად გამიღიმა.
-ძირითადად მარშუტკის მძღოლს ველაპარაბე და ვაბამ რომ კონდინციონერი ჩართოს ან იმ ბებოებს ვეჩხუბები პატარა ბავშვებს რომ ეჩხუბებიან ადგილის დათმობისგამო-ძლივს დაწყნარებული სახით ვეუბნები.
-ხოო დარწმუნებული ვარ მაგის გამკეთევული ხარ.
-არა როგორ.
-და რატო დადიხარ მარშუტკით?
-აბა რა ვქნა? სულ ტაქსის ხო არ ვივლი.
-გიგას ხო დაყავხარ?
-გიგამ ახალი მანქანა ეხლა იყიდა აი მაშინ პირველად რო დაგვინახე და ჩუმად რო გაჭედე-ღიმილით ვუთხარი , ის კი გაკვირვებული მიყურებდა.
-საიდან იცი ეგ?
-სახეზე გეწერა-ვუთხარი და თავი დაბლა დავხარე გაჩერებას არ გამოვცდეთ მეტქი-თან გიგას არანაირი მოვალეობა არ გააჩნია რომ ესე მატაროს, უბრალოდ ჯერ ვერ გაიგო რომ არ უნდა გადამყვეს მე და თავის თავს მიხედოს. თან შემთან ერთად როა შუმახერობა უნდება და დააქანებს ხოლმე, ერთხელ კიდე ამ მანქანასაც დაამტვრევს როგორ ძველს.
-ძველი როგორ დაამტვრია?
-რბოლაში-ჭარბები მაღლა აწია ალექსანდრემ მგონი მისთვის ეს არ მომიყოლია- აა არ მითქვამს შენთვის მე და გიგა რბოლებში ვიღებდით მონაწილეობას, ნუ გიგა რა მე ის უბრალოდ რამოდენიმეჯერ იყო და მოიგო, მე კი ძალიან მაგარი ვიყავი არც ერთხელ არ წამიგია. ამან კიდე ძაან მოინდომა შუმახერობა და დალეწა ის მანქანა.
-კიდე იღებ რბოლებში მონაწილეობას?
-არა, მანქანა ვერავის ვთხოვე მაგრამ ძაან კი მინდოდა. ჩვენი ჩასვლის დროა-მძღოლს ფული მივაწოდე.
-გადაიხადა უკნე ამ ბიჭმა-მითხრა მძღოლმა და ჩვენც დაბლა ჩამოვედით.
-არა როდის მოასწარი?-ვეკითხები გაოცებული და გიგას მშობლების სახლისკენ მივიწევ.
-ასვლისას-მითხრა ამაყად. მაღზიისკენ მიიწევს ვხვდები რასაც აკეთებს, მაგრამ ჯერ ამას გიგას დედა არ უნახია არ შეარჩენს ამ საჩუქარს. ხელში ტორტს იღებს და ყიდულობს მეკი ბედნიერი ვუყურებ, ნინო დაიდას გამოსვლასთვის სიცილს ვიკავებ. კერძო სახლს მივუახლოვდით, მე ზარი დავრეკე მაგრამ თანხმობას არ დაველოდე ისე შევედი ამის გამო მივხვდი რომ ალექსანდრეს გაუკვირდა მაგრამ რა დავლოდებოდი უფრო გამინაწყენდებოდა ნინო დეიდა. კარებიდან ქოთქოთით გომოვარდა ნინო დეიდა ისე მოდიოდა არც დაუნახია მე რო ვიყავი.
-არას რას რეკავ რო რეკავ ან მერე რას შემოქრიხარ ერთი-დაასრულა და სიცილი რო ამიტყდა მიშინღა შემომხედა, ისეცი გაბრჭყინებული სახე ქონდა, როგორც გიგას შოკოლადს რო დაანახებდი. ჩემსკენ წამოვიდა და ისე მაგრად ჩამიკრო გულში სუნთქვა შემეკრა-შვილო ვერ თქვი შენ რო იყავი? რას მალაპარაკე ამდენი ხანი?
-სამაგიეროდ ეხლა ვიცი რაც იფიქრეთ-ვუთხარი და გავუღიმე, მაგრამ ის უკვე მე აღარ მიყურებდა ალექსანდრეს ზვერავდა, რომელიც ჯერ კიდევ კარებში იდგა და ვერ გადაეწყვიტა შემოსულიყო თუ არა.
-ეს ის ბიჭია გიგამ რო მითხრა? ალექსანდრეო მგონი ხო?
-ხო, ხო ეგაა-მისკენ შევბრუნდი და ხელი დავიქნია მოდი მეთქი, ისიც დაიძრა ჩვენსკენ.
-არა აქამდე იქ რატო იდექი ერთი ეგ გამაგებინე?-ხელები გულზე დაიდო ნინომ და ალექსანდრეს შეხედა ხელებში თვალები რომ აენთო ათას ფერად მივხვდი რომ ტორტი დაინახა და მეც მოვემზადე ლექციის მოსასმენად.
-გამარჯობათ-თბილი ღიმილით უთხრა ალექსანდრემ.
-ეგ რა არის შვილო-ტორტზე მიანიშნა ნინომ-შენი აზრით მე იმის ქალი ვარ რომ სიძეს რამე ვაყიდინო ჩემთან რო მოვა-სიძეს? რა თქვა ეხლა ნინომ? თან რატო აქ ესეთი თბილი ტონი? სადააა ჩემი ლექცია?-არა შვილო მე ჯერ უნდა გაგიცნო თორე შენ სულ ოქროს მთა რომ დამიდგა მაინც არ გაგატან ამ ქაჯს, თან არ გითხრა სალომემ არ გინდაო?
-არა არაფერი უთქვამს თორე თქვენს სურვილს აუცილებლად ვცემდი პატივს-ნაზად გაუღიმა ალექსანდრემ ნინოს, ნუ თაფლავ ბიჭო შენ ჩემ ნინოს!!! ოო ნინო რატო მიყურებ ეგეთი გაცხარებული?
-გოგო არ უთხარი ბიჭს მე რო არ მიყვარს ეგეთები?
-....არა-ჩუმად ვუთხარი და თავი დავხარე, მაგრამ სტარტზე ვიყავი რომ გავქცეულიყავი, საიდანმე თავის საოცარ ცოცხს გამოაჩენდა-აუ ნინო დეიდა მე მეგონა რომ აჩხუბებოდით, რა იყო ეხლა ეს ესე თბილიად როდის იყო პირველშემხვედრს ელაპარაკებოდი-ეგე ხო ვთქვი... ეს ცოცხი შემიწირავს მე... ნინომ ცოცხი აიღო თუ არა ეგრევე შევვარდი სახლში და სანდროს ოთახისკენ წავედი, ის გადამარჩენდა, სანდროს ოთახთან მივედი და კარზე დავიწყე ბრახუნი, სანდრომაც მალევე გამომგლიჯა კარები, ისეთი შეშინებული სახე ქონდა ალბათ სხვა დროს გავიცინებდი მაგრამ ეხლა არა.
-შემომიშვი, ცოცხით მომდევს....-ისე შევქანდი მის ოთახში არც მივსამმებულვარ
-რა იყო გოგო? რას გამიხეთქე გული?-სანდრო კარებს მიეყუდა და მე მიყურებდა ღიმმილით-ცემი ქაძიიი-დაჩლიფა ენა და ჩამიხუტა-როგორ გაგახსენდი ერთი?
-მე სულ მახსოვხარ.
-ესეთ აფერისტი მეგრელიც არ შემხვედრია ჯერ-მითხრა სიცილით. სანდრო კალათბუთელების სიმაღლეს არაფერით ჩამოუარდებოდა, მას ქერა თმები, ნაცრისფერი თველები ქონდა, ეს იმიტომ რომ ქამელეონის თვალებით არიან დაჯილდოვებულები, გიგაც და სანდროც. ამ დროს კარზე ბრახუნის ხმა შემოგვესმა და მეც საცოდავი სახით შევხედე დამიხსენი-თქო.-კაი ამ ერთხელ.-მითხრა და ზურგით დადგა მეც შემოვახტი ზურგზე , კები გაიღო თუ არა ისე სწრაფად გაიქცა სანდრო ნინომ გააზრებაც ვერ მოასწრო, მე კი ალექსანდრეს გაოგნებული და მომღიმარი სახე კარგად დავინახე,ეზოში გავვარდით და მეც ჩამოვახტი ზურგიდან-ეს ის ბიჭია გოგო?-
-ხო ეგაა.
-მერა რას დაცანცარებ ჰაა?
-კაი რა სანდრო.-ამ დროს ნინოც გამოვარდა გარეთ, უკან აუღელვებლად მოყვებოდა ბატონიც.
-გოგო რას გამომალანძღინე ეგ ბიჭი ჰაა?-ჩემსკენ წამოვიდა ნინოც, არც გავნძრეულვარ ადგილიდან ისე ვიდექი და ჩემი მსახიობური ნიჭის გამოყენებას ვაპირებდი.
-ბოდიში ნინო დეიდა, მე უბრალოდ მინდოდა რომ ალექსანდრეს ცოდნოდა შენი ხასიათი და მერე ჩემთვის აარაფერი ზენმეტი არ გაებედა.-საწყალი სახე მივიღე და ტუჩებ აკანკელებულმა შევხედე.
-ხო კაი-ესეთი სახით იყურებოდა მივხვდი რომ მაპატია.-წამოდი შევიდეთ.
-კარგი, ნინო დეიდა მაგრამ დიდი ხამნი ვერ დავრჩებით.
-წამოდი, წამოდი შენ ბევრს ლაპარაკობ.-ის და სანდრო კარებში გაქრენ, ალექსანდრე კი ჩემსკენ წამოვიდა ღიმილიანი სახით.
-ესეგი ზედმეტი რო არაფერი გამებედა ხო... ინანებ ამას-მითხრა და ჩემსკენ დაიხარა სანამ რამეს ვიზავდი ტუჩებზე დამასკდა ვერც შევეწინააღმდეგე ისე იყო ჩემზე მოწებული, ამიტომ არაფერი მიქნია ისე ვიდექი ვაშეშებული,, მერე მომწყდა, სახლში შევიდა და დამტოვა გაქვავებული.


--------------
ბოდიშით დაგვიანებისათვის//////
თუ არ დაგეზარებათ მითხარით კომენტარებში რამდენი წლის გგონივართ ^^