შავი შარვალი და თეთრი გიპიურებიანი ტოპი ჩავიცვი, ძალიან სადა მაკიაჟი გავიკეთე და კაკის დავუწყე ლოდინი, ზუსტად 7 საათი იყოო რომ დამირეკა ჩამოდიო
-რა ლამაზი ხარ მა
-მადლობა, აუ მალე წამოვალ რა მე მაქსიმუმ 11 აამდე
-თუარ მოგეწონება 8ზეც წამოდი
არაფერი მითქვამს საქარე მინას თავი მივადე და დაველოდე დანიშნულების ადგილზე მისვლას.
მანქანა ულამაზესი სახლის წინ გაჩერდა, მამას ერთერთი ძმაკასი ყოფილა. სახლში შევედით და ნამდვილი ხელოვნების მუზეუმი იყო სახლი კი არა. გაოგნებული ვიყურებოდი როდესაც ჩვენსკენ ასე 50 წლამდე მამაკაცი და მასზე ახალგაზრდა ქალი წამოვიდნენ
-კაკი, რამდენი ხანია აღარ მინახავხარ
-ნუგზარ, გილოცავთ ახალ წელს!
-მადლობაა, ამ მშვენიერებას არ გაგვაცნობ?
-ეს ჩემი გოგონაა ეკატერინა
-გამარჯობა ... მითხრა ნუგზარმა და ძალიან თბილად გამიღიმა ორივე ცოლ ქმარმა
-გამარჯობა
-როგორ გაზრდილა ბიჭო
-აბაა შენ ეგა თქვი
-წამოდით შიგნით შევიდეთ
უხმოდ გავყევით მასპინძლებს, გაოგნებული ვათვალიერებდი ყველგან ნახატები და ფაიფურის ქანდაკებები იდგა. მუზეუმივით იყო, ხელოვნების ულამაზესი ნიმუშები ამშვენებდა მე კი ხელოვნება ძალიან მიყვარს ამიტომ თოთოეულ მათგანს ყურადღებით ვათვალიერებდი
-მოგწონს ნახატები? თბილი ხმით მკითხა ახალგაზრდა გოგონამ
-კი ძალიან... გავუღიმე და ისევ გაოცებული ვუყურებდი
-ჩემი დახატულია თავმომწონედ აწკიპა კურნოსა ცხვირი
-ვაუ ყოჩაღ საოცრებაა მართლა
-გიყვარსს მხატვრობა?
-კი ძალიან
-შენი საყვარელი მხატვარო ვინ არი?
-არცისე ცნობილია არ ვიცი გეცოდინება თუ არა, ჰილმა აფ კლინთი
-ვაუ, მართლა არ ვიცი
-მოგიყვები მერე თუ გინდა მის ბიოგრაფიას მოკლედ
-აუ კი კი აუცილებლად
-უი, მე კატერინა ვარ კაკის შვილი
-მეკი თაკო, ნუგზარის შვილი
ორივეს გაგვეცინა და ჩბენს ხმამაღალ სიცილზე კაკიმ ნუგზარიმ და ხატიამ შემოიხედეს
-მგონი კარგად გაუგეს ჩვენმა გოგონებმა... ღიმილით თქვა ნუგზარმა და გვანიშნა რომ მათთან მივსულიყავით, მერე იყო სადღეგრძელოები როგორც ქართულ მამაპაპურ სუფრას შეეფერება... მე და თაკომ ძალიამ ბევრი საერთო
გამოვნახეთ ძაალიან ლარგი
გოგო იყო
-აუ, გთხოვ მომიყევი რა კაწ იმ მხატვარზე
მუდარის თვალები მომაპყრო თაკომ და ტუჩი საყვარლად გამობურცა
-აუ სულ დამავიწყდა
გამეცინა მე, ჰილმა აფ კლინტი იყო შვედი მხატვარი ქალი, რომლის ნახატებიც პირველი იყო აბსტრაქტულ ხელოვნებაში, 1862 წელს დაიბადა, ანუ ძირითადად სპირიტუალიზმის საშუალებებით ხატავდა, 81 წლის ასაკში გარდაიცვალა და სხვათააშორის ძალიან ლამაზიც იყო
-სპირიტუალიზმი როდის დაიწყო?
-1880 ში გარდაიცვალა მაგის და, ჰერმანია ერქვა თუ არ ვცდები და მაგ პერიოდში დაიწყო, თეოლოგიით და ფილოსოფიითაც იყო დაინტერესებული და საკმაოდ ჭკვიანი იყო.
-აუ რა მაგარია აუცილებლად ვნახავ მაგის ნახატებს
-ნახე ნახე ძაან მაგარია
-გოგონებო ასე იმტერესით რაზე ჭუკჭუკებთ?
-მხატვრებზე მაა
-ვაჰ შენც გიყვარს კატეირინა ხელოვნება?
-ძალიან, მხატვრობა ზოგადად ძალიან მიყვარს, თან ვცეკვავ ასე რომ მე და თაკო ორივე ხელოვანები გამოვდივართ
-ვაუ რა მაგარია, გვიცეკვებ?
უხერხულად შევიშმუშნე თუმცა კაკის მუდარის თვალები რომ ვნახე თავი დავუქნიე, დააკაკისაც ბედნიერებისგან გაეღიმა
-მა, მერო მიყვარს ლაზური იცეკვე რა, კაწია სუხიშვილებში ცეკვავს
-თაკო ლაზური ჩართე მა
დაიწყო სიმღერა და ნელნელა ავაყოლე ჰანგებს სხეულო, კაკის ღიმილიანი და სხვების გაოგნებული სახე რომ ვნახე უფრო გავთამამდი და მთელი სულით და სიამოვმებით დავიწყე ცეკვა, მთელი სამი წუთი დედამოწას მოწყვეტილი
ვიმყოფებოდი დასასრულს თავი ნაზად დავუხარე და ჩემი ადგილისკენ წავედი. მაშინღა მივხვდი რომ თაკოსთან ლაპარაკში გართულს სულ არ შემიმჩნევია კაკისთან მჯდომი სილიკონისსახიანი არსება, უეცრად კაკის კისერზე ხელები მოხვია და მე შემომიტრიალდა
-ვაიმეეეეე საყვარელოოო როგორ კარგად ცეკვაავ
აი როგორც საღეჭი რეზინი ზუსტად ისე იწელებოდა.
-მაგის აღსანიშნად მამაჩემს რომ
ჩამოეკიდოთ აუცილებელია?
ირონიულად ვუპასუხე მე
დაბნეულს სიწითლემ გადაურბინა სახეზე, ბატონმა ნუგზარმა სიცილით გადმომხედა
-კატერინა როგორ კარგადაც გვიცეკვე გეხვეწები ასეთივე კარგი სადღეგრძელო
გვითხარი
როგორ მრცხვენოდა იცით? თუმცა ჭიქა ხელში ავიღე ჩავისუნთქე და დავიწყე
-დღეს მე პირველად ვარ ამ
ულამაზეს ოჯახში,თქვენ რომ გიყურებთ ბედნიერებისგან ვივსები, ისეთი თბილი, ხალისიანი და ერთიანი ოჯახი ხართ. თაკომ უკვე საოცრად შემაყვარა თავი, აი მეტი რომ არ შეიძლება. თქვენც საოცრად კარგი ადამიანები ხართ, მადლობა მამ რომ ესეთი კარჰი ხალხი გამაცანი. მე ძალიან ბედნიერი ვარ რომ დღევამდელ დღეს თქვენთან ვატარებ. სიხარულს და სიყვარულს გისურვებთ.

თითოეული ჩემი სიტყვა გულწრფელი იყო, ტელეფონისთვის ამდენი
ხნის მანძილზე ყურადღება არც მიმიქცევია და ახლაღა დავხედე 10 გამოტოვებული ზარი თინიკოსგან, 6ნინასგან ღმერთო რა მოხდა მესიჯები, რომ მარიამს ვერ პოულობენ და დავეხმარო მერე გუკას დანარეკები და თხოვნა რომ სამივენი მარიამს ეძებენ და
კიდევ ვერ იპოვეს ღმერთო ოღონდ ეს არა...
მაშინვე ხელისკანკალით მოვიმარჯვე ტელეფონი და ნინასთან დავრეკე
-რა ხდება გოგო?
-წავიდა, ხოიცი შემოტევები აქვს საბას გამო, 6საათია აღარ გამოჩენილა ტელეფონიც გამორთული აქ იქნებ რამე ქნა
-კაი მაცალე
-რამე მოხდა კაწ? თაკო მომიახლოვდა
-მანქანა მჭირდება
-კიმაგრამ პრავა რომ არ გაქვს?
-არ გამაჩერებენ ვიცი გთხოვ კაკის ვერ ვთხოვ იქნებ შენს რომელიმე მეგობარა ყავდეს
-ჩემი წაიყვანე გასაღებს გამოვიტან
-ვაიმე თაკო გადამარჩინე მადლობა, ხვალ დაგიბრუნებ

გამიღიმა და სახლში შევიდა, მე და მარიამს გამორჩეული ურთიერთობა გვქონდა, აფსოლუტურად ყ ელაფერს ვუყვებოდით ერთმანეთს, ისეთ რაღაცეებსაცკი რაც თინიკომ და ნინამ არ იციდნენ, საერთო დღიურიც გვქონდა და საყვარელი ადგილებიც, ზუსტად ვიცოდი ახლა ერთერათ ასეთ ჩვენს საყვარელ ადგილას იყო. ამიტომ მანქანა მჭირდებოდა რომ რაც შეიძლება სწრაფად მივსულიყავი დანიშნულების ადგილას, თაკომ გასაღები მომცა მისი ტოიოტა პრიუსი გამოვიყვანეთ ფარეხიდან უფროსებს დავემშვიდობე ვითხარი რომ ჩემი უახლოესი მეგობარი ცუდად იყო და სწრაფად გავწიე დანიშნულების ადგილისაკენ. რათქმაუნდა ჩემი გიჟი გოგო იქ იყო, მე ხომ არაფერი გამომეპარება.
-მარიამ გაგიჟდი გოგო? ყველა შენ დაგეძებს გადაირიე?
-კატ, არავის უთხრა გთხოვ
-რა გატირებს გოგო? გაგიჟდი?
-საბამ გაიგო
-რა გაიგო?
-ის რაც შენთვისაც კი არ მითქვამს
-გაოგნებული ვისმენდი მის ისტორიას, უკვე ვხვდებოდი რომ ფეხებში ძალას ვკარგავდი და გვერძე ჩამოვუჯექი
-და, რა უნდა ქნა?
-არ ვიცი ... მითხრა და ისტერიული ტირილი აუვარდა
-გთხოვ გაჩერდი, ადე წამო დღეს ჩემთან დარჩი
-კაი
მარიამი ფეხზე წამოვაყენე და სახლისკენ დავადექი გზას, გუკას ნინას და თინიკოს მივწერე რომ დღეს არცერთი მოვეკითხეთ მარიამი ჩემთან იყო და რაც მთავარია კარგად იყო.
ჩემს ოთახში შევიყვანე და ლოგინზე დავაწვინე, ამდენი
ტირილისგან ძალა გამოცლოდა, თვალები დასიებოდა, მალევეჩაეძინა
მარიამს პლედი გადავაფარე და სამზარეულოში გავედი. ყავა დავისხი და მაშინვე დავურეკე ჩემს ბიძაშვილ სალომეს
რომელიც მოსკოვში ცხოვრობდა და როდესაც საუკეთესო რჩევა მჭირდებოდა 9 წლით უფროს სალომეს მივმართავდი.
-სალო, სკოლკა ლეტ სკოლკა ზინ... მივმართე გადაცვეთილი ფრაზით
-რა სახე გაქვს რა მოხდა?
-როგორ კარგად მიცნობ
-მოყევი აბა
-ჩემი დაქალის პრობლემაა ამჯერად
-სლუშაიუ მაია კარალევა
-ესეიგი, ერთი ჩვენი სკოლელი ბიჭი მოწონდა, ვერანაირად გაიცნო ეს ბიჭი და თან ძაან მორცხვია ხოდა გააკეთა fake account ფეისბუქის და აქედან დაუწყოჩათაობა გაეცნო როოგორც ვიღაც ქრისტი, და ნუ მოკლედ გძეტა 2 კვირაა წერენ ერთმანეთს ვაფშეე ყველაფერზე, ცალი წარბი ავუწიე.
-სექს პა ონლაინუ?
-არა გოგო ...გამეცინა მე
მთლად მასეც არაა.
-ნუკაი გააგრძელე
-ჰოდა ამ ბიჭმასამჯერ თხოვა ენახა და არ ნახა ამან და ეხა ფოოტო გაუგზავნა ამ
გოგოს თავისი და უთხრა ეს ჩემისკოლელია და მომწონსო
-ნიხ**ა სიბიე
-ჰოდა ეხა ეს ტირის ერთამბავშვია რო გაიგო რომ ე ვარო, რა ქნას არ იცის, თქმაც არუნდა რო თვითონაა ოქმებ არც იცის
-არაფერი არ უთხრას. დაელოდოს ჯერდა ისევ ჩვეულებრივად წეროს როგორც ადრე
-მასე ჯობს მგონი
-მგონი კი არა ვსო იასნა, წაცედი ეხა უნდა გავიდე ცილუიუ ტებია
-ია ტოჟე
ჩატი გავუთიშე სააბაზანოში შევედი და მარიამს გვერდით მივუწექი გვერდი საპირისპიროდ ვიცვალე და წელზე ხელი შემომხვია, მთელი ღამე ასე ემბრიონის პოზაში გვეძინა ორივეს. ორი ერთნაირი გოგო სხვადასხვა სადარდებლით, რამდენი დარდისა და სიხარულის მატარებელ ადამიანებს იტევდა ამაღამ ჩემი სარეცელი.


ესეც ახალი თავი ჩემო საყვარლებო.... რამოდენიმე თავში მოვრჩებო ამისტორიასდ ა ვფიქრობ საბასა და მარიმოს ურთიერთობაზე ხომ აე გავაგრძელოთქო?? რას მირჩევთ? ველი ამ თავზე თქვენს კომენტარებსა და შეფასებებს.
სიყვარულით თქვენი კატია