დილას ანი ვიღაცის შეხებამ გააღვიძა, მაგრამ ისე ეძინებოდა ამ ინფორმაციის ტვინამდე მიტანა რთული აღმოჩნდა.
-ანიი-გაისმა ბოხი ბარიტონი.
-ჰმმმ
-ანიი ადექი გოგო დაგვაგვიანდება.
-ჰმმმ
-ანიი პიჟამოებით წაგიყვან იცოდე გიორგი და სალომე უკვე წავიდნენ.
-რაა?-როდესაც გადახარშა, რომ აქ მხოლოდ დემეტრე იყო სწრაფად წამოხტა.
-რა ძილისგუდა ყოფილხარ გოგო?
-სულაც არ ვარ.
-საათს დახედე აბაა.
-რომელი საათია?-დემემ წინ ტელეფონი აუფრიალა, რომელიც თორმეტს უჩვენებდა-რა ამდენხანს მეძინა? და ისინი რატომ წავიდნენ ან საერთოდაც რატომ არ გამაღვიძეს?-ისევ ლოგინზე დაებერტყა.
-მიდი ჩაიცვი და ჩავიდეთ ვჭამოთ გამზადებულია ყველაფერი.
-კაი ჩადი შენ და მეც ჩამოვალ
-არაა იყოს მიდი გელოდები.
-უუუჰ-წამოდგა ბუზღუნით, თავისი ტანსაცმელი აიღო და გეზი გიორგის ოთახისაკენ აიღო.
-სად მიდიხარ?
-გამოვიცვლი და მოვალ.
-კომპლექსიანოო!-მიაძახა დემემ სიცილით, ანიმ კი მხოლოდ ნაწყენი სახით გამოხედა ისე, რომ არც გაჩერებულა.
-ვარ მერე?
-შენ რა ტირი?
-არა-თქვა და კარიც სასწრაფოდ შეიკეტა.
-დებილი ბავშვი-თქვა სიცილით და კიბეებზე დაეშვა.
ანიმ ბევრი ტირილისა და მოთქმის შემდეგგ ჩაიცვა ტანისმოსი, მაგრამ მის თავს, როდესაც თვალი შეავლო უკმაყოფილოდ ჩაიღიმა და გეზი სალის ოთახისაკენ აიღო.
-აჰა ბატონო ბურდულო ესეიგი კომპლექსიანი ვარ ხო?-კმაყოფილს ჩაეღიმა სალის კარადიდან ყველაზე მოკლე ჯინსის შორტი და ულამაზესი ტოპი აიღო. სწრაფად ჩაიცვა და კვლავ კმაყოფილმა დეაშვა კიბეებზე. დემემ, როდესაც ფეხის ხმა გაიგო სამზარეულოდან გასძახა
-მოდი საჭმელი ჭამე და წავიდეთ.
-არ მინდა დიდი მადლობა!
-რა არ გინდა მოდი გოგო წინ დიდი გზაა და არ მინდა იქ მკვდარი ჩაგიყვანო.
-კაი „მარშუტკას“ გავყვები.
-რა გაცვია გოგო ეს რა არის?
-რა მაცვია? ისე დაიხედა ტანსაცმელზე ვითომც არაფერი?
-მიდი გამოიცვალე!
-ვერ გავიგე?
-გამოიცვალეთქო!
-რადგან შენი შეყვარებული ეხლა ყველაფრის ბრძანების უფლება გაქვს? პრინციპში აქამდეც არ აკლებდი, მაგრამ...-სწრაფად აირბინა ბურდულმა კიბეები უკან კი ანის მაისურით დაბრუნდა.
-გელოდები გამოიცვალე!
-მაცვია თანაც მშვენივრად ასე, რომ ჩვენი წასვლის დროა-გეზი კარებისაკენ აიღო, მაგრამ წინ ბურდული აესვეტა
-ნებითა შენითა ძალითა ჩემითა-უთხრა და ანი სანამ გონზე მოვიდოდა, ტოპის მაგივრად უკვე მაისურში იყო გამოწყობილი.
-აღარ გაბედო ასე
-უკვე ჩემი დაგარქვიი ფერიაა-გადაულაპარაკა ნიშნისმოგებით ბურდულმა, ანიმ კი გზა განაგრძო-მოიცადე, მაგ შორტით სად მიდიხარ?
-ეხლა არ თქვა, რომ...
-არა მაგის გახდას არ ვაპირებ, უბრალოდ ცოტას დავაგრძელებთ და ეგ არის-ბურდული შორტის შესაკრავს დაწვდა და
-მე თვითონ იდიოტო-როდესაც მიხვდა, რომ ბურდულთან ვერაფერს გახდებოდა თვითონ ჩაიჩოჩა სულ ოდნავ შორტი
-ნწ ნწ-ასე არ გამოვა-უფრო ჩაუჩოჩა შორტი-აი ეხლა კი წავიდეთ ცხოვრება!-შუბლზე შეახო ტუჩები და ორივემ წავიდა მანქნის მიმართულებით.
გზაში თითქმის არ ულაპარაკიათ და რასაც ლაპარაკობდნენ ისიც ბურდულის ინიციატივით. ანი მშვიდად იჯდა და მოწყენილი გაყურებდა გზას, თან ბურდულის მოძახებული „კომპლექსიანო“, რომ ახსენდებოდა უფრო იღუშებოდა
-რატო არაფერს ამბობ
-და რა არის სალაპარაკო რო?
-თან მენაგლებიი კიდეც.
-არ გენაგლები!
-როგორ არა მენაგლები.
-არ გენაგლებითქო.
-აჰაა ესეიგი არა ხო?
-ხო!
-რამეს შეჭამ?-კითხა ბრაზშეპარული ხმით.
-არაფერს როდის ჩავალთ?
-ერთ საათში, დაიძინე თუ გინდა.
-კაი, ცოტას დავიძინებ, მიყვარხარ!-სწრაფად უთხრა და თვალები მილულა.
-მე უფრო.
ერთ საათში მართლაც სოფელში იყვნენ. ანისაც მალევე გაეღვიძა და ყველაფერს გულდასმით ათვალიერებდა, როგორ მონატრებია თავისი სოფელი, მაგრამ გულის სიღრმეში ის ტკივილი მაინც არ ანებებდა თავს.
-მოვედით ანი.
-რა?
-მოვედითთქო ანი რა გჭირს?
-აა არაფერი უბრალოდ ვფიქრობდი და ვერც კი შევამჩნიე.
-წამოდი.
-კაი, ხო მართლა შენ საიდან იცოდი ეს ადგილი?
-მე ყველაფერი ვიცი ანი, ნუ გავიწყდება.
-ხოო ეგ რამ დამავიწყა.
-ჩემი ცხოვრება ხარ!
-შენ ჩემი!
-კაი წამო ეხლა შენს სახლში მე უნდა დაგპატიჟო?-სიიციისთ უთხრა და მანქანიდან გადმოვიდნენ.
იმ სახლისაკენ აიღეს გეზი სადაც ანიმ მთელი ბოლო 10 წელი გაატარა. შემდეგ კი აპირებდა თავისი სახლიც მოენახულებინა ან კიდე ეს დღეები იმ სახლში გაეტარებინა. მალევე შეაღეს სახლის კარები და ანიმ პირდაპირ მშობლებისაკენ აიღო გეზი. მას შემდეგ რაც ანის მშობლებ გარდაიცვალნენ, დედ-მამას სალისა და გიორგის მშობლებს ეძახის განა მათ ნაკლები გაუკეთეს, რასაც თავისი ბიოლოგიური მშობლები უკეთებდნენ?!
-დეე მაა როგორ მომენატრეთ!-ორივეს ერთდროულად ჩაეხუტა.
-ჩვენც მოგვენატრე პრინცესა-მათაც გულში ჩაიკრეს საყვარელი სხეული.
-გამარჯობათ!-მიესალმა ბატონ დავითს დემეტრე და ხელი გაუწოდა.
-გამარჯობა შენ ალბათ დემეტრე ხო?-ხელი ჩამოართვა ბურდულს.
-ხო დემეტრე ვარ!
-იცოდე ჩემს შვილს
-ოო მამა ნუ დაიწყე რაა-უთხრა გიომ.
-კაი ხო-სიცილით მიუგო შვილს.
-ვიცი ბატონო დავით-მის გვერდით აწურულ ანს ხელი გადახვია და განაგრძო-მე თქვენი შვილი ძალიან მიყვარს და დამიჯერეთ თმის ღერიც კი არ ჩამოუვარდება-თავზე აკოცა ბურდულმა, ანის კი კიდევ ერთხელ აუწითლდა ლოყები და უფრო დახარა თავი.
საღამო არაჩვეულებრივად გაატარეს შემდეგ კი ოთახებში გადანაწილდნენ. დემეტრე გიორგის გიორგის გვერდითა ოთახში იყო ანიმ და სალომემ კიი ერთად დაძინება გადაწყვიტეს.
დილას ანიმ ადრიანად გაიღვიძა საათი ჯერ კიდევ 6:00 უჩვენებდა. ტელეფონს, რომ დახედა 2 შეტყობინება დახვდა და ორივე ლექსოსაან იყო. „შე მაიმუნო გუშინ დამაღალატე არ ჩამოხვედი დღეს კი ისე ჩამოხვედი, რომ ჩამოხვედი არც კი გამაგებინე, მაცალე შე პატარა ქაჯო, მოემზადე ხვალინდელიი დღისთვის“ ამის წაკითხვაზე ერთიი გულიანად გადაიკისკისა.
-ვაიმე რა ხდება?-ამოიზმუვლა სალიმ და ანისაკენ გადაბრუნდა.
-არაფერი ლექსო გავაბრაზე და ისე როგორ დამავიწყდა მიწერა.
-ხო გუშინ ვნახე, შენზე თქვა კარგად მყავს საცემიო კი ამბობდა და.
-ხოო დღეს აუცილებლად უნდა ვნახო მომენატრა ეგ ცხოველი-შემდეგ კი ტელეფონი აიღო და მიწერა „დღეს გამო რა და მერე რაც გინდა ის მიქენი“-წყალი მინდა საალ
-კაი ჩემთვისაც გამოიყოლე
-უჰ შენ ხო არაფერში არ გამოადგები კაცს რაა
-ნუ ბუზღუნებ მაცალე ძილი.
-კაი ერთი.
-ორი იყო.

__________________________
კი მინდოდა აქ ცოტა ინტრიგა, მაგრამ ვეღარ მოვითმინე და დავდე. თქვენი აზრი აუცილებლად გამიზიარეთ...