სწრაფად ავიდა ანი თავის ოთახში და დემეს სახე, რომ გაახსენდა კმაყოფილს ჩაეღიმა „კაი ყოფილა ხო სხვის ნერვებზე თამაში? მაგრამ ეს რაში დამჭირდა? ფუ რა დებილი ვარ რა..აუუ..არაა არააა არაა ანი დაწყნარდი შენ არავინ არ მოგწონს არც მოგწონებია არც მოგეწონება პირველ რიგში სწავლას მიხედე...არა არაა არც გიყვარს და არც შეგიყვარდება...აუუ“ ფქრები სულ აებნა ანის და მასში რაღაც გაურკვევლობამ დაისადგურა, რომელიც მაინც დ მაინც არ მოწონდა...თავი სწრაფად გააქნია ანიმ და ტანსაცმლის ჩალაგება შეუდგა, როდესაც კარზე კაკუნი გაისმა, შემოდიო უნდა ეთქვა მაგრამ არ დაცალდა ისე შემოვარდა გაცოფებული ბურდული...
-რა უფლებით ვარდე...
-შეეშვი მაგ ტანსაცმელს, ფეხს ვერ გაადგამ ხვალე
-შენ ვერ ხარ ხო?
-მაგ შეკითხვაზე, გაგეცი უკვე პასუხი ხო? და შეეშვითქო ამ ტანსაცმელს ქართული არ გესმის?-უთხრა ღრენით და ტანსაცმელი, რომელიც ანის ეკავა გამოგლიჯა და კარადაში შებღურჯა.
-შენ თავი ვინ გგონია რა უფლებით მივარდები ოთახში და ბრძანებებს გასცემ. რასაც მინდა იმას გავაკეთებ როცა და სადაც მომინდება იქ წავალ და საერთოდ რატო ვხარჯავ ენერგიას და გიხსნი ამ ყველაფერს ვერ ვხვდები-უთხრა გაღიზიანებულმა ანიმ.
-ნუ მაგიჟებ გოგო!-უთხრა შედარებით ხმამაღლა
-რა გინდა ადამიანო რა გამაგებინე რას გადამეკიდე. რამე დაგიშავე ჯერ წესიერად სახელიც არ ვიცი შენი შენ კი ოთახში მივარდები და ჩხუბს იწყებ-თქვა, ტანსაცმელი აიღო და ხელახლა დაიწყო მისი კეცვა.
-გაანებე ამ დ***მ***ს თავი რა-კვლავ გამოაცალა ხელიდან და საწოლისაკენ მოისროლა-შენ დღეს რაც გელაპარაკე, ორი ყურის ფუნქციაზეე გადაამისამართე? ხომ გითხარი, რომ ჩემი დაგარქვი და რაც შენ გეხება ის ყველაფერი მეც მეხებათქო...
-მეც გითხარი უკვე, რომ შენი არ ვარ და არც არასოდეს ვიქნები გაიგე? საერთოდაც რა უფლებით მისაკუთრებ შეიძლება მე სხვა მიყვარს...ნელ-უწევდა ხმას ანი
-შენ ამ ბოლო დროს ზედმეტად შეიცვალე და არ გირჩევ მე მაგას-გამაფრთხიებლად დაუქნია თითი
-საერთოდაც არ მაინტერესებს რას მირჩევ შენ და რას არა უჰ-ჩაიფრუტუნა, ხელი აიქნია და კვლავ მიუბრუნდა ტანსაცმელებს. მართალია ძალიან ეწყინა, მაგრამ მაინც შეეცადა, რომ ირონია გაერია თავის სიტყვებში.
-მე გაგაფრთხილე ფერია და კიდე ამ პატარა თავში შეუშვი, რომ მარტო ჩემი ხარ-თითი საფეთქელთან მიუტანა დემემ და რამოდენიმეჯერ დაკრა.
-გადი ჩემი ოთახიდან დროზე-უთხრა და კარისაკენ მიუთითა.
-ხო კიდე დამავიწყდა „ცხოვრება“ მომიკითხე.
-გადიი!
-კაი სიცოცხლე!
-ნუ მომმართავ მასე!
-მეც მიყვარხარ!
-დროზე!-ხმას აუწია ანიმ.
-კაი ჰო. ჭკვიანად იყავი იცოდე-თვალი ჩაუკრა და ჩქარი ნაბიჯებით დატოვა ოთახი
ანიგაბრაზდა დემეს საქციელზე, მაგრამ მაინც ეგოისტურად სიამოვნებდა დემეს სიტყვები „უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია“.
გადაწყვიტა სალისთვის ყველაფერი მოეყოლა და მისი ოთახისაკენ დაიძრა. სალი ოთახში დახვდა საწოლზე გადაწოლილიყო გულაღმა, ჭერისთვის თვლი გაეშტერებინა რაღაცაზე გამეტებით ფიქრობდა და ეღიმებოდა.
-რას ფიქრობს ეს გამოსწორებული ბავშვი ნეტა?-სიცილით მივიდა და სალომეს მიუწვა გვერდით.
-აუუ ეხლა იცი რაზე ვფიქრობდი?
-რაზე?
-ჩვენს ადგილზე, იცი როგორ მომენატრა?
-ხოო მეც ძალიან მომენატრრა თან წამოსვლისას აღარ მივსულვართ.
-როცა გაბრაზებას, წყენას მხიარულებას შიშს ყველაფერს ამ ადგილს ვუზიარებდით.
-გახსოვს ჭექა-ქუხილი, რომ დაიწყო ის დღე
-მაგას რა დამავიწყებს, კინაღამ ხელებში ჩამაკვდი, გიოსაც ვერ დავუძახე, საიდუმლო ადგილის გამო-სევდიანად ჩაიღიმა სალიმ-აუუჰ ნეტა როდის გავა ხვალინდელი დღე უჰ-ამოიოხრა სალომემ.
-სულ რაღაც ოცდაოთხი საათი დაოო.
-არ მატყუებ?-წარბის აწევით გამოხედა სალიმ დაიკოს.
-არაა!
-ხო მართლა ტყუილად არ შემოხვიდოდი აქ? რაშია საქმე?
-ხოო. მოკლედ...-ყველაფერი მოუყვა ანიმ დემეს გაცნობიდან ამ საღამოს ჩათვლით თან თვალებში ჭინკები უთამაშებდა დამიუხედდავად ამისა ცდილობდა სიბრაზე გამოეჩინა ბურდულის მიმართ.
-რა მაგარია ეე...ქორწილიში რას იცვამ? აა ხო გამოვიცნობ ჩვენ, რომ ადრე ჟურნალში ვნახეთ და ძალიან მოგეწონა იმას ხო?
-აუ კაი რა საალ უჰ-გვერდი იცვალა ანიმ
-კაი ხოო? რას აპირებ მიდიხარ ხვალე სოფელში?
-რათქმაუნდა მივდივარ-თქვა დარწმუნებით გამოემშვიდობა სალის და სწრაფად გაემართა თავისი ოთახისაკენ. იქ შესულმა კი უკვე გამზადებული ჩანთა შეკრა, პიჟამოეში გამოეწყო და საწოლში შეწვა. ბურდულზე ფიქრები არადა არ ტოვებდნენ, სულ მის სიტყვებზე, გაღიმებასა და შუბლზე დატოვებულ ცხელ კოცნაზე ეფიქრებოდა უნდოდა თუ არა ეს მას.
ბურდულმა მალევე დატოვა ანის სახლი და თავისი სახლისაკენ გასწია. თან ანიზე ფიქრობდა და შიგადაშიგ ეღიმებოდა. „უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია, მხოლოდ ჩემი და სხვა არავისი“ კიდევ ერთხელ გაიმეორა თავისი სიტყვები და კვლავ ჩაეღიმა მისი გაბრაზებული სახის გახსენებისას.
ანიმ დილას კარგ ხასიათზე გაიღვიძა, იმის მოლოდინში, რომ რამოდენიმე საათში მონატრებულ მეგობარს, ოჯახსა და საერთოდ სოფელს ნახავდა. თან მოუთმენლობით ცქმუტავდა სწრაფად ჩავიდა ქვევით, სადაც გიო და სალი ელოდებოდნენ და სამივემ უნივერსიტეტისაკენ აიღო გეზი.
_________________________
მგონი ძალიან დებილობა გამომივიდა ეს თავი ეხლა დავასრულე წერა. ხო კიდე ბოდიში პატარაა, მაგრამ მეტი ვერ მოვახერხე. და მოკლედ მაინტერესებს ყველას აზრი ისტორიასთან დაკავშირებით. გთხოვთ იაქტიურეთ...