'2

("when you were before, couldn't look in the eye")'
17:09:2016
ოთხშაბათი.
დილას მაღვიძარამ გამაღვიძა. თვალებზე მოვისვი ხელი და წამოვჯექი. ჩავიცვი თავი მოვიწესიგე და სახლიდან გავედი. სკოლას,რომ მივუახლოვდი გარეთ ბიჭები დავინახე. მათთან ერთად იდგა სალო. მას მივუახლოვდი და მივესალმე. სავარაუდოდ იმ ბიჭებიდან ერთ-ერთი ის არის ჩემს გვერდით, რომ ზის. რა მნიშვნელობა აქს მგონი საერთოდ ვერავინ მამჩნევს კლასში თიკას სალოს და მასწავლებლის გარდა. მასწავლებელიც ათასში ერთხელ თუ მკითხავს რამეს.
-როგორ ხარ?
მითხრა სალომ და გამიღიმა.
-კარგად შენ?
-მეც კარგად. მარი ეს ნიკაა. -საშუალო სიმაღლის ბიჭზე მიმითითა რომელმაც ჩამომხედა და გაიღიმა. -ეს ანდრიაა-თქვა ქერათმიანზე და მანაც შემომხედა. -და ეს გაბრიელია. -ის ჩემს გვერდით რომ იჯდა. 1 წამით გამომხედა და მერე ისევ მიიხედა. უტაქტო.
-თიკა სადარის?
ვკითხე მე თითქოს არც არაფერი არ შემომიჩნევია და სალოს შევხედე.
-კლასში იქნება წამოდი ავიდეთ.
კიბეს ავუყევით. მალევე მესამე სართულზე ავედით და კლასში შევედით.
-სადიყავით?
გბრაზებული თიკა ადგა და ჩვენთან მოვიდა.
-ბიჭები გავაცანი.
თქვა სალომ.
-ისე მარი რო იცოდე ნიკა ამას მოსწონს
თქვა სალომ და გაიცინა რაზეც თიკამ მხარზე ხელი გაკრა.
-არ მომწონს!
თქვა გაბრაზებულმა თიკამ რაზეც გამეცინა.
პირველი მათემათიკა გვქონდა. დავჯექი. გაბრიელი შემოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა. მასწავლებელს ვუსმენდი. დრო მალევე გავიდა. სპორტზე ბიჭები კალათბურთს თამაშობდნენ. მე, თიკა და სალო ვიჯექით და მათ ვუყურებდით. ვუყურებდი მათ მაგრამ თვალი მაინც გაბრიელისკენ გამირბოდა. არ ვიცი რატომ. საერთოდ ბიჭებისკენ მიდრეკილება არ მაქვს და არც არასდროს მყოლია შეყვარებული მაგრამ, ფაქტია მან ჩემი ყურადღება საკმაოდ მიიქცია რაც მაოცებს და თან მაცოფებს. თავინახე როგორ ჩააგდო კალათშ ბურთი და მაიკა გაიძრო. მიშტერებული ვიყავი როცა სალომ ხელი გამკრა.
-მარიიი
თქვა სალომ და გაიცინა.
-რას უყურებბ მაიმუნო?
თქვა თიკამ და მასაც გაეცინა.
-რას ვუყურებ?
თავი გამოვიშტერე და მათ შევხედე.
-მოგწონს?
თქვა თიკამ.
-მას არც კი ვიცნობ როგორ უნდა მომწონდეს.
ვთქვი ისე,რომ ა შემიხედია მათთვის. ეს მართალია. მე ის ვერ მომეწონება ღმერთმა იცის. იქნებ გეია! ზარი დაირეკა თუ არა მაშინვე გავედი დარბაზიდან. შემდეგი საგანი გაგვიცდა რადგან მასწავლებელი არ შემოსულა და ასე უაზროდ ვიჯექით. მე წინ ვიყურებდი. ბავშები რაღაცაზე იცინოდნენ. გაბრიელი ხატავდა. ინსტიქცურად დავხედე ნახატს. მეუცნაურა რადგან ვერ გავარჩიე რა იყო ეს. ირემი? არა არა ირემს კლანჭებიო საიდან აქვს.
მერე გაბრიელს შევხედე. არაფერი არ ეწერა სახეზე. არც სიხარული არ სევდა არც გაბრაზება უბრალოდ ასეთი იყო. მე მას არ ვიცნობ და ნაადრევი დასკვნების გამკოტანა არმინდა. დიდხანს ვუყურე. შემომხედა და უცებ დაბა დავიხედე. მინდოდა უბრალოდ სადმე სხვაგან გადავესროლე ღმერთს. რა ჯანდაბა დამემართა არ ვიცი უბრალოდ შემრცხვა. არვიცი რა დავარქვა ამას. რა მნიშვნელობა აქვს. აღარ ვაპირებ შევხედო. ან რატომ უნდა შევხედო.
-რაიყო
თქვა ბოხი ჩახლეჩილი ხმის წყნარად. თავი ავწიე და შევხედე. მის თვალებშ მცირე სითბოც კი არ იგრძნობოდა.
-არაფერი
მოწყვეტით ვთქვი და გავიხედე. ზარი დაირეკა. ბბოლო გაკვეთილი იყო ეს. ავდექი ჩანთა ავიღე და თიკასთან და სალოსთან ერთად გავედი. ერთი გზა გვქონდა უბრალოდ მე ყველაზე ბოლო მიწევდა სახლში მისვლა რადგან შორს ვცხოვბრობდი(არც თუ ისე )
გოგონები სახლშ ავიდნენ მე კი გზას გავუყევი.
'3
"your skin makes me cry"
სახლში რომ მივედი არავინ დამხვდა. გამიკვირდა. პირდაპი ოთახში ავედი. ჩანთა ძირს დავაგდე და დივანზე დავჯექი. წინ გაურკვევლად ვიყურებოდი. ცოტახანში გადავწყვიტე გარეთ გავსულიყავი, რომ ყველა ფიქრი ერთად ამომეგდო თავიდან. პარკში ჩავედი. ყურსასმენებში _Radiohead-Creep_ ჩამესმოდა. სკაამზე ჩამოვჯექი და თავი უკან გადავწიე. ვიგრძელი გვერდით ვიღაც მომიჯდა, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. ჩემდეგ ერთი ყურიდან ყურსასმენი გამომიღო და მეც ძალაურებურად შევხედე. ანდრია იყო დილას, რომ გავიცანი ის.
-გამარჯობა
თქვა და გამიღიმა.
-გამარჯობავუყურებდი.

მეც გავიღიმე.
-როგორ ხარ?
მკითხა და ერთი ყურსასმენი თვითონ გაიკეთა.
-კარგად. შენ?
-მეც კარგად.
-ახლა გადმოხვედი?
მკითხა მან.
-ჰო
ვუპასუხე მოწყვეტით და წინ გავიხედე. ზოგადად დისკომგორთს ვგრძნობ როცა ვინმე მიყურებს და მაშინ უფრო როცა მეც ვუყურებ. თვალი მაინც გამექცა მისკენ. ის ისევ მიყურებდა.
-იცი უნად წავიდე
გაუფიქრებლად წამოვროშე და ავდექი.
-კარგი კარგად
თქვა და ამომხედა.
-კარგად
ვთქვი და გზას გავუყევი.

18:09:2016
ხუთშაბათი.
სკოლაში მივედი. თიკა ვერ ვნახე. მერე სალომ მითხრა, რომ დღეს ვერ მოვიდა. საეჭვოდ ნიკაც არ იყო დღეს. ეს უბრალოდ დამთხვევა არ იქნებოდა.
კლასში შევედი და ჩემს ადგილას გოგო დავინახე დამჯდარი. ვერდით გაბრიელ ეჯდა და მას ელაპარაკებოდა გაბრიელი კი უბრალოდ ყურადღებას არ აქცევდა. ვიდექი და ვუყურებდი იქნებ მიმხვდარიყო, რომ ეს ჩემი ადგილია!
გაბრიელმა ამომხედა. დაახლოებით 2 წუთი ვიდექი ასე და გაბრიელს ვუყურებდი. შემდეგ წინ დავჯექი. გაკვეთილები მალე გავიდა. კარიდან გავდიოდი როცა ვიღაცას მივეჯახე. ავხედე და გაბრიელი აღმოჩნდა. შემრცხვა.
-ბოდიში
ეს ვთქვი და გავედი.
______________________
ჩატი.
______________________
-ნიკას ფართი აქვს არ წავიდეთ? (თიკა)
-მე მინდა!!! (სალო)
-როდის? (მე)
-მგონი დღეს 12-ზე(თიკა)
-აუ არვიცი(მე)
-კარგი რა გთხოვ! (სალო)
-ვეცდები! (მე)
____________________
გოგონებმა დამიყოლიეს და ღამის 12 საათზე ნიკას სახლში არმოვჩნდ. ტინეიჯერები აქეთ იქით იეროდნენ. ყრუდ ჩამესმოდა მუსიკის ხმა რომელიც ოდესღაც მონასმენი მაქვს. სიცილი, ყვირილი ეს ყველაფერი ერთმანეთში ირევა და თავის ტკივილი მეწყება. ორი ჭიქა ვისკი დავლიე და სახე დავმანჭე. დალევას მიჩვეული არ ვარ. მგონი დავთვერი!
გარეთ გავედი და სკამზე ჩამოვჯექი. ვიღაც მომიჯდა სიგარეტს ეწეოდა. ეს გაბრიელია!
-სულ ასეთი მუდო ხარ?
ვთქვი და შევხედე. ისე შემომხედა მეგონა ბოთლს გადამამტვრევდა თავზე. არაფერი უთქვამს.
-უხეში ხარ. უთქვამს ვინმეს?
-ბევრს ტლიკინებ. უთქვამს ვინმეს?
თქვა ჩახლეჩილი ხმით და სიგარეტი ჩავწვა.
-უტაქტო ხარ არ იცი ადამიანთან მეგობრობა. საერთოდ მეგობრები გყავს?
ვთქვი და მერე ვინანე.
-ბევრი დალიე?
-ეგ რა შუაშია?
-რაგინდა მითხარი.
-არაფერი არ მინდა.
ვთქვი და წინ გავიხედე.
-მაშინ გაჩუმდი!
ხმა არ ამომიღია. წინ ვიყურებოდი.
-ხვალ გაგახსენებ შენს ნააპარაკევს.
თქვა და ადგა.
-ჰო? და რას მეტყვი
-ადექი
თქვა და ხელი გამომიწოდა.
-რა?
ვთქვი და ავხედე.
-მტვრალი ხარ და მიგაცილებ.
-არ ვარ!
-ხარ! ადექი!
ხელზე მოვკიდე ხელი და ავდექი.
გზაზე, რომ მივდიოდით 2 საათი იყო. მას ვუყურებდი. ის წინ იყურებოდა.