თვალს ვახელ და მზის სითბოს ვგრძობ საიდანღაც შემოპარულა და ჩემს გათბობას ცდილობს, სხვანაირი დღე გათენდა სხვანაირად ამოვიდა მზეც, მინდა დავიჯერო გუშინდელი დღე სიზმარი იყო, და ამაზე საერთოდ აღარ ვიფიქრო, როგორც გუშინდელი ცუდ ამინდს დღევანდელი კარგი ამინდი ჩაენაცვლა ასე ენაცლება ჩემ ხასიათიც, როდესაც ასეთი ლამაზი დღის გათენების ემოციებიდან გამოვდივრრ მხოლოდ მაშინ ვინტერესდები სად ვარ, ნასახლარია სადაც ალბათ ოდესღაც ოჯახი ცხოვრობდა, ზუსტად ისეთია მხოლოდ რომ ვოცნებებოდი და თუ ზიმარში ვნახავდი მიხაროდა, პატარა და მყუდრო, გუშინდეთან შედარებით მშვიდათ ვარ, და ამის მერე უფრო მშვიდად ვიქნები ვუმეორბ ჩემს თავს. თავი შეხვეული რატომ მაქვს ან ვინ შემიხვია? შიშის გრძნობა მიპყრობს
-მე შეგიხვიე
თავიდან ვკრთები და მახსენდევა სილუეტი, ის არ ყოფილ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი ის მართლაც არსებობს, ახლა ვხდები რომ ჩემი ხნის გოგონაა,
-შენ მომიყვანე აქ? რა მჭირდა თავზე?
ჩემს ხმაში ბზარი იგრძნობა და ცოტა სევდაც
-როდესაც დაცემის ხმა გავიგე გამოვიქეცი, აქამდე ძლივს მოგიყვანე მერე კი შევნიშნე რომ თავიდან სისხლი მოგდიოდა და როგორ შევძელი ისე შეგიხვიე
-მადლობადა შენი სახლია?
-ამიერიდან ჩემი სახლი იქნება
-შეიძლება ჩემიც იყო - ვამბობ მორცხვად
-ჰმმ მოვიფიქრებ მალევე მპასუხობს.
ვაპირებდი მეკითხა რა გქვია რით მოგმართო მეთქი, მაგრამ გავიდა, და დაახლოებით ორ წუთში უკანვე დაბრუნდა ხელში ჩემი ჩანთა ეჭიირა(არადა სულაც დამვიწყებდოა, რომ ჩანთა მქონდა)
-შენია?
-კი ჩემია, და რა გქია?
-მოდი ზემდეტ სახელები შევიქვათ, იმიტორმ რომ წარსული არ გავიხსენოთ შენ გერქვას ჟირაფი რადგან მაღალი ხარ და მე მე....
სიტყვას ვაწყვეტინებ
-შენ გერქვას თაგვი
რატომ?
-მასავით პატარა და მოუსვენარი ხარ
ორივე გულიანად ვიცინით, მაგრამ ორივეს გვახსედნება აქ ყოფნის მიზეზი და ვჩერდებით(ყოველ შემთხვევაშ მე ამიტომ ვჩერდები)
-აქ რატომ ხარ?
-შენ?
-არვიცი
-არც მე.
მეორე დღეს მე თვითონ ვუტყდები
-სახლიდად გამოვიქეცი ყველაფერი დავტოვე დედა საუკეთესი მეგობარი ჩემი ძაღლი და აქ მოვედი.
-მიზეზი?
-მიზეზი?! ჰმ მიზეზი ის იყო რომ.... ცრემლი მადგება ის ახლოს იწევა მის სუთქვას ვგრძნობ ხელს მხარზე მადებს და ჩუმად მეუბნება
-საკმარია ამ თემაზე აღარ ვილაპარაკოთ
ცრემლს ვიწმენდ და ვეკითხები შენც გამოიქეცი
-კი
(მიზეზს ისიც ასაიდუმლოვებს)
-ძალიან გთხოვ ამაზე აღარსდროს ვილაპარაკოთ კარგი?
-კარგი თაგვო!
შემდეგ ორივეს გვეძიინება, ერთი საწოლი (საერთოდ საწოლს თუ დაარქმევთ) და ამიტომ ერთამენთთან ძლაიან ახლოს ვართ, მის სხეული ჩემსას ედება იმდენად თბილია მზეც ვერ შეედრება, თვალებს ვხუჭავ და თავი სიმზარში მგონია მესამე დღეა აქ ვარ და ასეთი ბედნიერი და მშვიდი არასდროს ვყოფილვარ.
ყოველთვის მასწრებს ადგომას, დგება უჩინარდება და რამდენი საათის შემდეგ ბრუნდება მაინტერესებს სად მიდის და მეც იმ დროს ვიღვიძებ როცა ის, თვალები დახუჭული მაქვს თავს ვაჩვენებ თითქოს მძინავს როდესაც გადის ვდგები და უკან მივყები, ნასახლარი მის სახლიდან დაახლოებით ერთი კილომეტრია(როგორც შემდეგ გავიგე) თაგვი ყოველ დღე ამ მანძილს გადის თავის სახლის მოსანახულებლად, ჯდება და შორიდან შეჰყურებს სალხს
-მოგენატრა იქაურობა?
ვეკითხები და როცა მხედავს უკვრის, ასე ადრე ადგომა როგორ შევძელი(ან აქ რატომ ვარ)
-იქაურობა არა, მხოლოდ მამა შენ?
-მე საერთოდ არაფერი საყვარელი წიგნისა და ძაღლის გარდა.
-დედა არ მოგენატრა?|
შეიძლება მენატრება მაგრამ ის ამას ვერასდროს გაიგებს.
-და რომელი წიგნი გენატრება?
-ბევი მაგრამ უფრო ყველაფერი ყველაფერი
-ყველაფერი ყველაფრი გიყვარს?
-ვგიჟდები
-სხვატა შორის არ მჯერა ასეთი დამთხვევბის მაგრამ ჩემი საყვარელი წიგნია და ერთადეერთია ის რაც ჩემი სახლიდან წამოვიღე
ვუსწორებ
-შენი წინა სახლიდან
- მე საოცრება წამოვირე და ეგ დამრჩა
-გავცვალოთ და წავიკითხოთ გინდა?
-კარგი და არ მოგშივდა?
-კი შენ?
-წამოდი ვჭამოთ, მგონი ჩანთაში დარჩა კიდევ საჭმელი.
მართლაც ვცლით წიგენბს მე საოცრებას ვაძლევ ის კი ყველაფერი ყველაფერს, ჩემს ჩანთაში დარჩენილ ბოლო ბუტერბროტს ვჭათ და წიგნის დაწყებას ვაპირებთ, ღრმად სუნტქვასდა იწყებს
-საჭმელი თითქმის გათავდა რა ვქნათ?
-არვიცი
-რამდენიც არ უნდა ვეცადოთ თავს ვერ დავახწევთ , როდესაც ლაპარაკს ვიწყებთ ბოლოს მაინც იმ თემას ვუბრუნდებით რომელზეც ლაპარაკი არც ერთ გვუსრს
-სამწუხაროდ მართალი ხარ, ხელებს თავზე იწყობს და მწარე ნერწვს ყლაპავს
-ისე ძალიან გამიმართლა შენ რომ შეხვდი, რომარა შენ...
მაწყვეიტენს
-ჟირაფო მეც ბედნიერი ვარ ახლა შენთან რომ ვარ და თქმა საჭირო არაა
-ჩემი საუკეთესო მეგობარი შენ გგავდი
-რით?
-შენსავით კეთელი იყო
-ჟირაფო არის არის!!! და აგრძელებს
- ჩევენ სახლიდან დროებით წამოვედით ვიმედოვნებ რომ ყველაფერი დალაგდება და ისევ იმ ცხოვრებას დავუბრუნდბეით
-გემახსოვრები?
-რათქმაუნდა ყოველთვის.
რაღაცის თქმას ვაპირებ მაგრამ ის მასწრებს,
-ახლა ჟირაფი და თაგვი უნდა ადგნენ და საჭმელი იშოვონ
-როგორ?
-ალბათ მოვიპარავთ
-არასდროს მინახავს ქურდი ჟირაფი დ თაგვი
-მე არც ისე მინახავს ჟირაფი
-არც მე
-თაგვი კი ყოველდღე ან ღამე ცხრაჯერ მაინც გვახტება ორივეს
ორივე ვიცინით წიგნებს ვშლით და ცოტახნით ვწყდებთ გარე სამყაროს.
ფურცელს და კალამს ირებს და გეგმავს თუროგორ გადავატანინებთ ყურადრებას გამყიველს,
-ეს უნდა გავაკეთოთ მიუხედავად იმისა რომ ცუდია
-ყოველთვის კარგს ვერ გააკეთებ. მაღაზიიდან რამდნეიმე კვირის საჭმელი მოგვაქვს -აქამდეც მაქვს ცუდი საქციელი ჩადენილი მაგრამ ამას არ ვნანობ-ვუტყდები
-არცაა დასანანი.
საოცრება მოგწონს ვეუნები გზაში, ეს კითხვა ძალიან უადგილოა მაგრამ პასუხს მაინც მალევე მცემს
-მართლაც რომ საოცრებაა!
-ერთნაირი გემმოვენბა გვავქს
-ეს კარგია თუ ცუდი?
-არვიცი ალბათ კარგი.
როცა მასთან ვარ ყველანარი ცუდი მავიწყდება,როდესაც ცუდს ვაკეთებ მაშინაც ვიცინი, ყოველდღე ვატყობ ჩემს თავს ცვლილებას.
-არგინდა დედაშენი ნახო?
-არვიცი ალბათ მზად არვარ
-როცამზად იქნები მეტყვი ?
-აუცილებლად.