როგორც კი საავადმყოფიში მივედი მანქანიდან გადმოვედი და შენობაში მისაღებში მჯდომ გოგონას ნერვიულად ვკითხე ალექსანდრე ქავთარაე რომრლ პალატაში იყო.
-თქცენ ვინ ბრძანდებით?
-მიდი ცოლი
-ბოდიშით მაგრამ ვერ შეგიშვებთ.
-როგორ თუ ვერ შემიშვებთ საით არის პალატა.
-ოპერაცია მიმფინარეობს. მნახველრბდ ვერ შევუშვებთ.
-მითხარით სად არის გთხოვთ.
-ქალბატონო მესამე სართულზეა მაგრამ ვერ შეხვალთ-ბოლო სიტყვებს აღარ მოვისმიბე და კიბეებისკენ გავიქეცი. ორ კიბეს ერთდროულად ვახტებოდი. უეცრად გარს შემომერტყა ხალხის უზარმაზარი ბრბო და დამაყარეს კითხვები.
-რა მოხდა ქალბატონო მარი?
-შეგიძლიათ გვითხრათ ვის შეეძლო თვით ალექსანდრე ქავთარაძის მანქანის ჩაცხრილვა
-თავი დაანებეთ,წამოდი მარი-მოვიდა კოტე და დამეხმარა გავცლოდი იქაურობას.
სკამზე ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე. ვერ ვწყნარდებოდი, ძალიან ცუდად ვიყავი. ისევ ოთხ კედელში მომამწყვდიეს. არ მაძლევდნენ უფლებას ჩემი ცხოვრების აზრთან ვყოფილიყავი როცა ის სიკვდილს ებრძვის. ნელ-ნელა გონებას ვკარგავ, ექიმები ტყუილად მელაპარაკებიაბ, ყელში ბურთი გამეჩხირა და ხმის ამოღების უფლებასვარ მაძლევდა. ვფართხალრბფი და ვცდილობდი თავი დამეხსნა რათა გავქცეულიყავი.ხელებზე ფეხებზე და მუცელზე გადაჭერილმა თოკებმა ფარხმალი დამაყრევინა.
-ალექსანდრე, ჩემი შვილი...-ვთქვი ბოლოს და ბალიშზე თავი უღონოდ დავდე, თვალიდან ოვოლი ცრემლი გადმომიგორდა და ყველაფერი ბნელმა მოიცვა.
-დიდხანს ვიმოგზაურე კოშმარების სამყაროში მაგრამ ვერ ვიღვიძებდი. ბოლოს როგორც იქნა გავახილე თვალები მაგრამ მზის შუქმა თვალი მომჭრა. სავარძელში მჯდომი და მოქვითინე თემო შეუძლებელია თვალში არ მომხვედროდა. ის მხოლოდ მაშიბ ტირის როცა საქმე საყვარელ ადამიანს ეხება.
-თემოო...-ამოვიხავლე უღონოდ.-თემო რა ხდება? ალექსანდრე როგორ არის? მითხარი რომ კარგად არის გთხოვ. ადგომა ვცადე. ახლა ალექსანდრესთან უნდა ვყოფილიყავი მაგრამ ისევ საწოლზე ვიყავი მიბმული.
-ჩემი შვილი მას ხომ არ დაემართა რანე?-ნელ-ნელა ტირილს ვუმატებდი.
-ბავშვი კარგადააა ნუ გეშინია.-მითხრა ნაძალადევი ღიმილით.-კატოს მდგომარრობაც სტაბილურია-
-კატო? ისიც ალექსანდრესთან იყო?
-ხო მაგრამ უკან იჯდა და სამი ტყვია მოზვდა მარტო, მაგრამმ ალექსანსრესს...
-რა რა ალექსანდრეს მითხარიი!
-ალექსანდრეს ექვსი ტყვია არვს მომხდარი და თავი აქვს ძლიერად დარტყმული. მძიმე მდგომარეობაშია-ბოლო სიტყვები თავისთვის ჩაილაპარაკა.
-რატო ღმერთო რატო? თემო გამიშვი რა გთხოვ ალექსანდრესთან მინდა წასვლა გამიშვი.-ვყთხარი და გავივრძოლე.ის კი მოვიდა და ძლიერად ჩამიხუტა. ვერ დავწყნარდი მერე კი კვლავ დამაძინეს

და აი უკვე ოთხი თვის ფეხმძიმე ვარ. ამ დრომდე ალექსანდრე კომაშია. კატო კი უკვე სახლში გაწერეს.მე კი ვუყურებ ფანჯრიდან კომაში მყოფ ალექსანდრეს და ცრემლებს ვერ ვიკავებ. მთელი ეს დრო ვეძებდით დონორს რათა მისთვის ფილტვი გადაენერგათ მაგრამ ამაოდ. ასეატ ოპერაციაზე ვერავინ რისკავს. და აი დღეს მოვშორდი ალექსანდრეს პალატას და მთავარი ექიმის კაბინეტისკენ.
-შეიძლება ექიმო?
-რა არის ეს მარიამ? არვშეიძლება ასე ბავშვზე უნდა იფიქრო.
-მინდა დონორი ვიყო.
-ამას არ დავუშვებ. შენს მდგომარეობაში ეს საშიშია. შეიძლება ბავშვი დაკარგო.
-შეიძლება ალექსანდრე დავკარგო. გესმით ეს რას ნიშნავს?
-ვხვდები მაგრამ...
-რა მაგრამ თქვენ გყავთ ქმარი? რას იზავდით ჩემს ადგილას უფლებას მისცემდით დაეტოვებინეთ? მე ამას არ ვაპირებ.
-მარი მუსმინე შეიძლება ან ბავშვი დაკარგო ან შენც დაიღუპო. იმის შანსი ტომ ორივე კარგად იქნებით ამის შანსი მხოლოდ 3%-ია.
-სხვა გზა არ მაქვს. მზად ვარ ეს გავაკეთო.
-კარგი მაგრამ ეს ოჯახის წევრებსაც უნდა ვკითხოთ.
-არა. იდინი ამას მაშინ გაიგებენ როცა ოპერაცია დაიწყება. თქვენი მივალეიბაა პაციენტის ინტერესები დაიცვათ.-ვუთხარი და ოთახიდან გამოვედი. ხელი მუცელზე დავიდე და ცრემლები გადმომცვივდა თუმცა მალევე მოვიწმინდე და ისევ ალექსანდრეს პალატასთან მივედი სადაც ხალხმრავლობა აღარ იყო. მხოლოდ მე დედა და მაია დეიდა ვიყავით.

და აი ოპერაციის დღეც მოვიდა. გამამზადეს საოპერაციოდ და შემიყვანეს საოპერაციოში. და თვალი
მოვკარი გაფითრებულ ალექსანდრეს.

********
-ყველაფერი უნდა გავაკეთით და ორივე გადავარჩინოთ-იძახდა ექიმი. გოგონაც და ბიჭიც გაუნძრევლად იწვნენ. პულსიპალატაში.ინჯებოდა და აი უკვე აღარ ძგერდა ახალგაზრდა წყვილის გულები. ასე მალე დანებდნენ. აღარ იბრძოდნენ არც თავიანთი თავისთვის, არც ერთმანეთისთვის და იმისთვისაც აღარ შეეძლოთ ბრძოლა რომ მათი პატარა ბიჭი, პატარა ლაზარე გადაერთინათ და მანამ არ მოეკლათ სანამ არ დაიბადებოდა. და აი შეიყარნენ ისინი დიდ თეთრად მორთულ ხეივანში. ერთი ერთ მხარეს დგას მეორე მეორე მხარეს. შუაში კი პატარა ბიჭი ასე სამი ოთხი წლის და დედ-მამას უხმობს. გადარჩენას სთხოვს. გოგონა ბავშვისკენ დაიძრა რაც უფრო უახლოვდებოდა პატარა ბავშვს მით უფრო იმატებდა გოგონას პულსი და გულის ცემის ხმაც უფრო აშკარად გაისმოდა საოპერაციო პალატაში. და აი მიუახლოვდა ბავშვს დედა. პატარა მამასაც უხმობდა მაგრამ უშედეგოდ. ახალგაზრდა ყმაწვილი ადგილიდან არ იძვროდა. არც გულის ცემა ისმოდა პალატაში. ნუთუ მარტოს უნდა გაეზარდა მარიამს ლაზარე? ნუთუ მარტოს უნდა ეცხოვრა. ნყთუ დატოვებდა მას ალექსანდრე ამ ქვეყნად ასეთი სატანჯველისთვის და უფლებას მუსცემდა მარიამს მარტოს გაევლო ცხოვრების ის რთული გზა რიმელიც ტანჯვითა და ვაებით იყო სავსე. დიდხანს ფიქრობდა ალექსანდრეს ლანდი ხეივნის ბოლოში. თავის ოჯახთან უნდოდა მისვლა მაგრამ ადგილიდან ვერ იძვროდა. და აი როგორც იქნა გადადგა პირველი ნაბიჯი. პირველს მეორე მოჰყვა, მეორეს მესამე და აი ნელ ნელა უახლოვდებოდა ალექსანდრე იმ ქალს, რომელმაც მისი ცხოვრება შეცვალა. იმ პატარა გოვონას უახლოვდებოდა რომელმაც სიყვარული ასწავლა და ამ სიყვარულმა გადაადგმევინა ეს საბედისწერო ნაბიჯები. და როგორც იქნა ექიმების წვალების შედეგად და გოგონას სიყვარულმა კვლავ ააძგწრა ალექსანდრეს გული რომრლიც ისე ძგერდა თითქოს აღარასდროს გაჩერდებაო. მიუახლოვდა ალექსანდრე მარიამს და ლაზარეს და ისე ჩაიკრა გულში თითქოს სადმე გაიქცევაო. ისე ჩაეხუტა როგორც ადრე. ისე ძლიერად ლამის ეს პატარა გოგონა წელში გაწყვიტა. შემდეგ პატარა აიყვანა ხელში და მთელი სახე დაუკოცნა. ლაზარე კი ფართხალებდა თან თავის მშობლებს ეხუტებოდა.
ორივე ერთ პალატაში მოათავსესვდა ელოდნენ როდის გამოვიდოდნენ კომიდან. სწორედ ამ დროს მარიამმა თავისი ყავისფერი, დიდრონი თვალები გაახილა და არემარის შესწავლა დაიწყო.

********
როცა თვალები გავახილე და გონს მოვედი თავი შემახსენა საყვარელმა სურნელმა რომელსაც ოპერაციამდეც ვგრძნობდი. მეგონა სავიღუპე და ალექსანდრე მიახლოვდებოდა თუმცა თავი გვერძე გადავხარე თუ არა დავინახე ახალგაზრდა მამაკაცი რომელსაც სასწაულად უხდებოდა მოშვებული წვერი და გაჩეჩილი თმა. გამეღიმა. ახლა ხელი მუცელზე მოვისვი და უფრო გამებადრა სახე. გამიხარდა რომ ღვთის ორი საჩუქარი ისევ ჩემს გვერდით იყო.როგორც ექიმმა მითხრა ერთი კვირა ვიყავი კომაში. სამ დღეში გამომწერეს მაგრამ ისევ იმ პალატაში ალექსანდრეს საწოლთან ვიჯექი. გადიოდა კვირევი მაგრამ ალექსანდრე კვლავ კომაში იყო. არსად წავსულვარ. მხოლოდ ექიმთან დავდიოდი კონსულტაციაზე.
-ყველაფერი კარგად არის თქვენი შვილი სავსებით ჯანმრთელია. როდის მოუსმენთ მის გულისცემას დიდი ხანია ეს შეგიძლიათ მაგრამ...
-ჩემ მეუღლესთან ერთად.
-თქვენი ნებაა.-მითხრა ღიმილით და სალფეტკი მომაწოდა.
რაღათქმაუნდა ალექსანდრეს პალატისაკენ დავიძარი. და კართან მომღიმარი ბიჭები დავინახე.
-არ მითხრათ რო...
-ხო რძალო ხო. მიდი შედი.-მითხრა სიცილით და კარებისაკენ მიმანიშნა. ბიჭები გამოვიდნენ პალატიდან მე კი შევედი და სკამზე ჩამოვჯექი.
-ექთანო რაღაც თავი მტკივა შეგიძლიათ წამალი მომცეთ?-ალექსანდრე მე ვარ მარიამი.
-ვინ მარიამი არ გიცნობ.-მითხრა სხვათაშორის
-შენი ცოლი ვარ ალექსანდრე გთხოვ გაიხსენე რა.-უკვე ტირილს ვაპირებდი.
-არ გიცნობ თქო და რა ვქნა? გადით ჩემი ოთახიდან კარი იქითაა. თუ თქვენ გინდათ რო ცოლად მოგიყვანოთ არ გამოგივათ სულელი არ ვარ.
-ალექსანდრე შენი ცოლი ვარ. მარიამი. ნახე ჩვენ მალე შვილი გვეყოლება. ვუთხარი და ხელი მუცელზე მოვისვი რომელიც უკვე შესამჩნევი იყო.-ჩვენი ბიჭი. ჩვენი ლაზარე მაინც აღარ გახსოვს?-ვკითხე თვალცრემლიანმა.
-მე არც ცოლი მყავს და არც შვილი გადი პალატიდან