დილას კი როგორც ყოველთვის ალექსანდრეს კოცნა მაღვიძებს . ძალიან ფრთხილად და ნაზად მეხება . მის თითოეულ შეხებაზე კი ის ყრუ ტკივილი თითქოს და მიქრება , მაგრამ მალევე იჩენს თავს . ... თვალებს რომ ვახელ ალექსანდრეს გაბრწყინებულ სახეს ვხედავ და ვხვდები რომ ეს ტკივილი ამად ღირს . საერთოდ არც ვნანობ , მიუხედავათ იმისა რომ ძალიან პატარა ვარ ამისთვის . ... კისერში ვნებიანად ვკოცნი და შიშველი სხეულით უფრო ვეკვრი მის შიშველ სხეულს .
- ხომ კარგად ხარ ? - ცდილობს ჩვეულებრივარ მითხრას , მაგრამ შიშის ნოტები მაინც მოჩანს .
- კი , კი . გადავივლებ და ყველაფერი კარგად იქნება - ვუთხარი ძალდატანებული ღიმილით . ძალიან მტკივა , ძალიან და არც ის მინდა ალექსანდრემ ამის გამო ინერვიულოს .
- ერთად ვიბანაოთ ჰო ?
- არა , რა . ჩემით გთხოვ - მუდარით სავსე ტონით ვეუბნები .
- ახლა არ მითხრა რომ ისევ გრცხვენია ჩემი თორე არ ვიცი რას ვიზამ - მკაცრი ტონით მითხრა . - შენი სხეულის თითოეული კუნჭული შესწავლილი მაქ და მთლიანად ჩემი ხარ .
- არა , არა . უბრალოდ ჩემით გადავივლებ რა . - ვუთხარი , მოწყვეტით ვაკოცე და იქვე დაგდებული მაისური გადავიცვი . ფეხები საწოლიდან გადმოვალაგე და ავდექი თუ არა თავბრუ დამეხვა . ის , ის იყო უნდა წავქცეულიყავი , რომ ძლიერმა ხელმა შემაჩერა . ხელში ამიყვანა და ლოგინზე დამაწვინა . ... ერთადერთი ვინც იმ მომენტში მაინტერესებდა ალექსანდრე იყო . მისი გაფითრებული სახის ყურება კი კატასტროფა იყო .
- როგორ ხარ ? რა გჭირს ? რამე გინდა ? თავი გტკივა ? ცუდად ხარ ? ... - კითხვების კორიანტელი მომაყარა და თავზე ფერება დამიწყო .
- კარგად ვარ, უბრალოდ შხაპის მიღება მინდა . - ჩავიბურტყუნე და ის , ის იყო უნდა ამდგარიყავი რომ ვიგრძენი ალექსანდრეს ტორები წელზე . ხელში ამიყვანა და სააბაზანოსკენ წამიყვანა.
- ხმა არ გავიგო შენი - მკაცრად მითხრა და დუშის ქვეშ დამაყენა . მაისური გადამაძრო და თვითონაც განთავისუფლდა ზედმეტი ნაჭრისაგან . თვითონაც დუშის ქვეშს დადგა და ჩემ გაქაფვას შეუდგა . მინდოდა რამე გამეკეთებია , მაგრამ ხელის განძრევაც კი არ შემეძლო . ...
პირსახოცში გამახვია და ისევ საწოლზე გადამაწვინა . სპორტულები ჩაიცვა და ჩემთვისაც ზუსტად იგივე ნაირი სპორტულები გადმოიღო . კარგად გამამშრალა და სპორტულები ჩამაცვა . ... მე კიდევ გაშტერებული ვუყურებ ამ ყველაფერს და უფრო ვრწმუნდები ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში .
- კარგად ხარ ? რამე ხომ არ გინდა ? - შეშფოთებული სახით მეკითხება და კისერში მიტოვებს სველ კოცნას .
- ნუ მინდა - ჩაფიქრებული ვეუბნები . - კარგ საჭმელს შევჭამდი დიდი სიამოვნებით .
- ოღონდ თქვენ ისურვეთ მადამ და ჰო იცი გაუჩენელს გაგიჩენ ?! - სიცილით მეუბნება და შუბლზე მკოცნის .
- მართალია უჟმური და ხე ხარ , მაგრამ სულით კეთილი ხარ . - სიცილით გამომაქვს დასკვნა და ლოგინიდან ვდგები .
- მართლა კარგად ხარ ? ხომ არ ჯობია ისევ დაწვე ? - ეჭვნარევი ხმით მეუბნება . - მე საჭმელს მოვამზადებ და აქ მოგიტან . - თქვა მკაცრად და ის , ის იყო ოთახიდან გასვლას აპირებდა მე რომ წამოვხტი ლოგინი-დან და უკან ავედევნე. ალექსანდრესგან თვალების ბრიალი კი მივიღე , მაგრამ მხრების ჩეჩვით ვუპასუხე .
- მართლა კარგად ვარ და გავიდეთ რა , ძალიან მშია . თან უკვე ორი საათია და თბილისში უნდა დავბრუნდეთ .
- ხო ეგ მართალია , მაგრამ თუ ცუდად ხარ ერთი დღით კიდევ დავრჩეთ - თბილად მითხრა და შუბლზე მაკოცა .
- არა , არა მართლა არაა საჭირო , ვჭამოთ და წავიდეთ . - მეც თბილად ვუთხარი და ფეხის წვერებზე ავიწიე , რადგან კისერში მეკოცნა . ვიგრძენი როგორ დაეხორკლა კანი ჩემს შეხებაზე და ჩუმათ ჩამეცინა .
- წამო , წამო გაჭამო რაღაცა თორე კიდე არ შეწუხდე . - თბილად მითხრა და ხელი-ხელ ჩაკიდებულმა საზარეულოში შევედით . - აბა რას ინებებს ჩემი დარტყმული ?
- მმმმ . ბლინებს - ბლინების წარმოდგენაზე ტუჩები გავილოკე რასაც ალექსანდრეს ყელზე დაჭიმული ძარღვები მოყვა .
- ეგრე აღარასდროს გააკეთო , თორე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ - ხმაწართმეულმა მითხრა და ტუჩებზე დამეძგერა . ... ძლივს მოვწყდით ერთმანეთს და ალექსანდრემ ბლინების ცხობა დაიწყო . ...
ვგიჟდები უკვე ამ ბიჭზე . ნუ უკვე რა ისედაც ვგიჟდებოდი , მაგრამ ამის მერე უფრო . ... ვუყურებ და კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები რომ მის გარეშე ჩემი სიცოცხლე მართლა ვერ წარმომიდგენია ... ვერც კი წარმოვიდგენდი ოდესმე თუ ასე ვინმე შემიყვარდებოდა , მაგრამ ფაქტი ფაქტია ! ...
ბლინები გამოაცხო და მაგიდაც გააწყო . ერთმანეთის პირისპირ დავჯექით და ჭამას შევუდექით .
- რატომ არის ეს ბლინები ჩემ ბლინებზე ბევრად უკეთესი ? - პირველი ლუკმის შემდეგ დაეჭვებულმა შევეკითხე.
- იმიტო რომ ეს ბლინები მე გავაკეთე შენს ბლინების განსხვავებით - მითხრა სიცილით და გამეკრიჭა .
- არა რა თავმდაბალი პიროვნება ხარ . ზოგი მადლობას იტყოდა კომპლიმენტისთვის და გაჩერდებოდა - გამოტენილი პირით ძლივს ჩავიდუდღუნე .
- ზოგი რომ არ ვარ მე ამდენი ხანი ვერ მიხვდი ? - წარბ აწეულმა დამიბღვირა და გაბუსულმა ჭამა განაგრძო .
- ზოგი რომ იყო მე შემიყვარდებოდი ? ან ზოგის შეყვარება რომ მდომოდა ახლა როგორც ჩემ ტოლებს მათ ნაირად შვილიშვილის დაბადებას სიხარულით დაველოდებოდი . - ვუთხარი სიცილით , რაზედაც თვითონაც ვერ შეიკავა სიცილი . …
მალევე მოვრჩით ჭამას და საზარეულო მივალაგეთ თუ არა ტანსაცმლის ჩალაგებას შევუდექით . ნუ ალექსანდრეს ტანსაცმლის , თორე მე არც არაფერი მქონდა და რას ჩავალაგებდი . ....
ნახევარ საათში კი უკვე მანქანაში გვერდი-გვერდ ვიჯექით .
- ხვალ სკოლაში მივდივართ და არ გეშინია ? არა ხალხის აზრი რომ არ მაინტერესებს ძალიან კარგად იცი , მაგრამ შენ დირექტორი ხარ მე მოსწავლე . რამე ისე რომ არ გამოვიდეს ? - დაბალი ხმით დავიწყე ბურტყუნი და ალექსანდრეს შევხედე . არა გუშინ კი ვილაპარაკეთ ამ თემაზე და ალექსანდრესგან პასუხიც მივიღე მაგრამ მაინც ვერ ვისვენებდი . - ვინმე გამოხტება და ჩემს ნიშნებს შენ დაგაბრალებს , რაც ნამდვილად არ იქნება სწორი .
- ნუ გეშინია , ყველამ კარგად იცის რომ კარგი მოსწავლე ხარ . სანამ მე გამოვჩნდებოდი ნამდვილად ათოსანი იყავი და ვერავინ დაგვაბრალებს რომ შენ ჩემ გამო გახდები ოქროს მედალის მფლობელი . - თბილი ხმით მითხრა და ჩემი ხელი თავის ტორში მოიქცია .
- რატო მოქმედებს შენი სიტყვები ჩემზე ასე კარგად ? არავის არ შეეძლო ჩემი ერთ წამში დამშვიდება და შენ რატო სარგებლობ პრიორიტეტებით ? - გაბუსულმა ჩავიბურტყუნე .
- იმიტომ რომ შენ ჩემი საცოლე ხარ და მე შენი საქმრო - მითხრა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა .
- რაო ? შენ მე ცოლობა მთხოვე და მე არ მახსოვს ? მოიცა შენ რა გინდა თქვა რომ სკლეროზი მჭირს ? - შევიცხადე მე .
- რასაჭიროა ხელის თხოვნა როცა ისედაც იცი რომ სამუდამოდ ჩემი ხარ ? - შეიცხადა მან
- ნუ რავიცი , მაინც უნდა გეკითხა . - გავიბუსე მე
- კარგი , ნენსი გამომყვები ცოლად და იქნები ჩემთან ჭირში და ლხინში სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს ? - მითხრა და თვალებში ჩამხედა .
- ეგრე რად მინდა . ჯერ ესეთი საჭესთან ზიხარ და გზას უყურე , სადმე არ გადავიჭეხოთ . მერე მეორე - ბეჭედი სადაა? მერე მესამე - არვიცი მიხვდი თუ არა , მაგრამ ახლა მიგახვედრებ რომ მე რომანტიული ადამიანი ვარ , ყველაფრის მიუხედავად და ეს ხელის თხოვნა საერთოდაც არ არის რომანტიული . - გაბუტულმა ვუთხარი და ხელები გადავიჯვარედინე .
- კაი , კაი იქნება რომანტიკა , უბრალოდ ახლა ყოვლად შეუძლებელია - სიცილით მითხრა . .... რაღაცის თქმას ვაპირებდი , მაგრამ მაღაზია დავინახე და ეგრევე დავიყვირე .
- ახლავე გააჩერე !
- კაი , რა რაზე მიბრაზდები ? - გაკვირვებულმა ჩაილაპარაკა .
- არ გიბრაზდები , უბრალოდ მაღაზიაა იქ და შოკოლადები ვიყიდოთ რა - დავიბუზღუნე მე .
- უფ , მე კიდე რა ვიფიქრე , გამისკდა გული . - ერთი ღრმად ამოისუნთქა და მანქანა მაღაზიასთან გააჩერა . ორივე გადმოვედით და შიგნით შევედით . საკმაოდ მოზრდილი მაღაზია აღმოჩნდა და რიგებში აქით იქით დავარბენინებდი ალექსანდრეს . რაღაც საგორიალებელზეც კი შევდეგი და ხელებ გაშლილი , თვალებ დახუჭული ალექსანდრეს ვებუზღუნებოდი უფრო ჩქარა ატარეთქო . ....
ბევრი ვიცინეთ და ნახევარ საათიანი ცუღლუტობის შემდეგ უარავ შოკოლადთან ერთად გავაგრძელეთ თბილისისკენ გზა .
- ჭამ , ჭამ და ერთი არ გაგხსენებია იქნებ ალექსანდრეს უნდა შოკოლადი , მივაწოდო მაინც ცოდოა . - ნახევარი საათის ცქერის შემდეგ მოწყენილმა მითხრა .
- რავიცი ღიმილით კი მიყურებ ნახევარი საათია და არამგონია შოკოლადის ჭამა გდომებოდა . - კისკისით ვუთხარი . - კაი ჰო ჯანდაბას , ერთ ალპელ გოლდ-ს როგორღაც შეველევი , მაგრამ მეტზე არც იფიქრო . - გამაფრთხილებლად დავუქნიე საჩვენებელი თითი და ერთი ფილა შოკოლადი მოვუტეხე და გავუწოდე .
- ისე გამოიტირე ეგ ერთი ფილაც , აღარ მინდა იყოს შენ ჭამე - გაბრაზებულმა მითხრა.
- კაი რა , ვითომ არ იცი რომ შოკოლადზე ვგიჟდები და რა გავაკეთო - ტუჩევი დავბრიცე მე.
- აჰა , ანუ შოკოლადზე გიჟდები და ჩემზე არა ჰო ? კარგი , ყველაფერი უკვე ნათელია . - გაბუსულმა ისე ჩაილაპარაკა ჩემთვის არც შემოუხედავს .
- მე ... მე მაგის .. თქმა ა...რ.. მი...ნ..დ..ო...და . ჰო იცი რომ ძალიან მიყვარხარ ? აჰა სულ შენ გქონდე ეს შოკოლადები , მე არ მინდა . - იმ წამს ნაღდად ვერ გამარჩევდით ბავშვისგან .... ვუთხარი და პარკი კალთაში გადავუდე , რასაც ალექსანდრეს სიცილი მოყვა .
- არა , რა ტყუილად კი არ ვიძახი პატარა ხარ-თქო , ჩემი ციცქნა . რათ მინდა მე შენი შოკოლადები , შენ ხარ ჩემმი შოკოლადი . - ვნებიანი ხმით მითხრა და შოკოლადები ისევ ჩემს კალთაში დააბრუნა . შემდეგ მოწყვეტით მაკოცა ბაგეებზე და გზას მიუბრუნდა .
- არა რა , როგორ გამაბითურე ? მე კიდე მეგონა მართლა ფიქრობს რომ შოკოლადი უფრო მიყვარს ვიდრე ის თქო და სად გავქცეულიყავი აღარ ვიცოდი - გაბუტულმა ჩავილაპარაკე . ... შოკოლადები უკანა სავარძელზე გადავდევი და თავი მინას მივადევი .
- დაიძინე პატარავ , ტკბილი ძილი - ძილბურანში ჩამესმა ალექსანდრეს ხმა და გავითიშე . ....

........................

ძილბურანიდან ალექსანდრეს კოცნას გამოვყავარ . აშკარად არ ვარ მანქანაში და რბილ მატერიაზე მძინავს . ანუ რა გამოდის ლოგინში მძინავს ? ჰო აშკარად ეგრეა . ლოგინში თუ მძინავს ანუ თბილისში ვარ . ... თვალებს ვახელ და ფანჯარაში ნათლად ვხედავ დიდი ხნის ამოსულ მზეს .
- გაიღვიძე ძილის გუდა? - თბილი ხმით მეუბნება და კისერზე სველ კოცნას მიტოვებს .
- მოიცა რომელი საათია ? - გავირვებული ვეკითხები .
- ცხრის წუთებია .
- მოიცა რაა? ამდენი ხანი მეძინაა? მოიცა დღეს ხო ორშაბათია ? ვაიმე სკოლაში გვაგვიანდება . - ამის გაფიქრებაზე რასაც ქვია წაოვფრინდი საწოლიდან და მერე გავაანალიზე რომ საცვლების ამარა ვიწექი . არა მე თვითონ აშკარად არ გამიხდია , ანუ ალექსანდრეს ნახელავია . ... გავიაზრე თუ არა წარბ აწეულმა გადავხედე . ისიც მიმიხვდა სათქმელს და სანამ ისტერიკას ავტეხავდი მანამდე დაიწყო . ...
- ცოდო იყავი , სპორტულებით ხომ არ დაიძინებდი , თან თბილისში საშინლად ცხელა . ისე ტკბილად გეძინა აღარ გაგაღვიძე და მე გაგხადე . დიდი ამბავი ზეპირად ვიცი შენი სხეულის თითოეული დეტალი და არც არაფერი დაშავდება ამით . - მხრების ჩეჩვით წამოდგა და კარადაში თავით შეძვრა რასაც ქვია .
- ნუ კაი ჰო , ჯანდაბას ისტერიკებს აღარ გავმართავ მაგრამ აქ რომ მომიყვანე ტანსაცმელი არ მინდა ? სკოლაში შენი სპორტულებით ხომ არ წამოვალ? - დავიწყე ისევ ბუზღუნი .
- აი აბა ეს ნახე , თუ არ ვცები უნდა მოგერგოს - მითხრა და ჯინსის შორტზე მიმითითა . მეც გაოცებულმა გამოვართვი და ეგრევე ამოვიცვი . იდეალური იყო , ზუსტად მომერგო , მაგრამ საკმაოდ მოკლე იყო სიგრძეში .
- მოკლე არარი ? - ტუჩებ დაბრეცილმა გავხედე მას .
- რავი მოკლე კი არის , მაგრა მეც იქ არ ვიქნები ? ნუ თუ არ იცი გეტყვი რო ეგეთებზე არ ვჭედავ . თან არც ისეთია ყველაფერი გიჩანდეს . - კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა .
-ისე შენ საიდან გაქვს გოგოს შორტი ? საყვალეს დარჩა და ენც საგულდაგულოდ შეინახე ხომ ? ეგრეც ვიცოდი რა . - მკაცრად წარმოვთქვი და გაბრაზებული სახით ალექსანდეს გადავხედე .
-რა საყვარელი ? რის საყვარელი ? შენ ფიქრობ რომ ჩემი საყვარლის ტანსაცმელს ჩაგაცმევდი ? მამიდაშვილისაა . აქ რჩება ხოლმე და დარჩა ბოლო დარჩენაზე . - სიცილით მითხრა .
- უფ ! კიდე კაი თორე ჩემი ხელით გაგითხრიდი საფლავს . - შვებით ამოვისუნთქე - მოტო რომ ახატია ის მაიკა სად არის აბა ? იმას ჩავიცმევ . - დაბეჯიებით წარმოვთქვი .
-არავითარ შემთხვევაში , მაგ მაიკას მე ვიცმევ . - მტკიცედ განმიცხადა და ხელში ააფრიალა მაისური .
-კარგი , რა შენ სხვა ჩაიცვი . მე ჩავიცმევ რა მაგას . შენ ხომ კარგი ბიჭი ხარ . - თბილად ვუთხარი და ბაგეებზე დავეცხარი .
-მოკლედ იცი რა , როგორ უნდა მომთაფლო . - ვნებიანი ხმით მითხრა და მაიკა გადამაცვა . მეც კმაყოფილი სახით დავიწყე თმების კოსად აწევა . ჩემი ადიდასებიც მოვირგე და მხოლოდ მის შემდეგ დავაკვირდი უკვე გამოწყობილ ალექსანდრეს . ... ღია ფერის ჯინსის შარვალი , შავი ადიდასები და ზუსტად ჩემნაირი მოტოიანი შავი მაისური .
-არა თუ მეორეც გქონდა რას მახვეწნიიებდი ერთი ? - ცალ წარბ აწეულმა გადავხედე .
-მიყვარს რომ მებუზღუნები - თბილი ხმით მითხრა და ვნებიანად წაეტანა ჩემს ბაგეებს . - წამო წავედით , თორე დავაგვიანებთ . ხელი ჩამკიდა და ბინა სირბილით დამატოვებია . მანქანაშიც სწრაფად ჩამაჯინა და სკოლისკენ დაძრა მანქანა . ... თითქოს ხომ არაფერი , მაგრამ მაინც ვნერვიულობდი და თითებს ნერვიულად ვაწვალებდი , სანამ ალექსანდრემ არ დამადო თავის ხელი ჩემს ხელებზე და თბილი ხმით არ მითხრა ,
-ნუ ნერვიულობ ყველაფერი კარგად იქნება .
-მპირდები ?
-გპირდები - ამ სიტყვების შემდეგ ცოტა დავმშვიდდი და მოვდუნდი . ...
თხუთმეტ წუთშ უკვე სკოლასთან ვიყავით . პირველი ალექანდე გადავიდა , მანქანას შემოუარა და კარები გამიღო . მეც ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და მის გამოწვდილ ხელს ჩემი შევაგებე . როგორც კი ორივე ფეხი მყარად დავდგი ეგრევე ვიგრძენი ბავშვების დაჟიებული მზერა , ნუ არა მარტო ბავშვებიის . ალექსანდრემ ვითომაც არაფერი-ო წელზე ხელი მომხვია და ჩემთან ერთად დაიძრა ჩემი საკლასო ოთახისკენ . პირველი მათემატიკა გვქონდა და მოგეხსენებათ ალექსანდრე მათემატიკის მასწავლებელია , ამიტომ არც გამიპროტესტებია . კლასის კარებთან ვიყავით ყურში ნაცნობი ფრაზა რომ ჩამიჩურჩულა .
-ნუ ნერვიულობ ყველაფერი კარგად იქნება . - თბილად მითხრა , ყურთან სველი კოცნაც დაიტოვა და კარები შეაღო . ეგრევე ვიგრძენი ოცდა ხუთი ბავშვის დაჟინებული მზერა . აშკარა იყო ყველას აინტერესებდა რა ხდებოდა , მაგრამ ვერცერთი ბედავდა ხმის ამოღებას .
-არ გეჩვენებათ , ჩვენ ერთად ვართ და განხილვას არ ექვემდებარება - მაცრად წარმოთქვა ალექსანდრემ და მანიშნა შენი ადგილი დაიკავეო . მეც ხმის ამოუღებლად შევასრულე მისი მითითება . ...
გაკვეთილზე არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა . ალექსანდრე ისევ ინარჩუნებდა მის ჩვეულ დირექტორის და ამავდროულად მასწავლებლის ამპულას . მე კიდევ ჩვეულებრივ ბეჯითი გოგოს ამპულაში ვიყავი . ...
გაკვეთილი დასრულდა თუ არა ხმის ამოუღებლად , მყარი ნაბიჯებით ალექსანდემ დატოვა საკლასო ოთახი . მისი გასვლა და ანის ჩემთან მოსვლა ერთი იყო .
-რა ხდება მომიყვები თუ არა ? რას ნიშნავთ ერთად ხართ ? ამიტო იყავით ეს ერთი კვირა ორივე დაკარგულები ? - ერთ ამოსუნთქვაში მომაყარა და გაბრაზებულმა გადომხედა .
-ხუთ წუთიანი დასვენებაა ვერაფერს მოვასწრებ . - მხრების ჩეჩვით ვუთხარი და ზარიც დაირეკა . ანიმ თავის მერხი ჩემს მერხან მოიტანა და ისტორიის მასწავლებელი შემოვიდა თუ არა ჩემს გვერდით მოთავსდა .
-„ აბა რა ხდება ჩქარა მოყევი თორე ცოცხალი ვერ გადაირჩები . ‘’- ფურცელი გამომიწოდა სადაც ეს ეწერა .
-მოგიყვე თუ დავწერო ? - მეც ეგრევე დავწერე და სიცილით მივეცი ფურცელი . არა რა თავი ისევ მეხუთე კლასში მგონია . მე და ანი ერთმანეთს ასე რომ ვეონტაქტებოდით და ერთანეთს ვებუზღუნებოდით ამ ანჯვიდან წამიყვანე-თქო .
-ნერვებს ნუ მიშლი და მალე დაწერე .
-კაი ჰო . ... ის დღე ხომ გახსოვს რბოლაზე რომ ვიყავი წასული ?
-კი მერე ?
-ხო და , იმ რბოლაზე ახალ ჩეპიონს შევეჯიბრე . ალბათ გაგიკვირდება თუ გეტყვი ალექსანდრე იყოთქო . ხო და სანამ შევეჯიბრებოდით ნიზლავი დავდეთ . თუ მოიგებდა ერთი კვირა ყველაფერი უნდა შემესრულებია . მეც როგორც არასოდრეს წაგებულმა ამაყად დავუდე ნიზლავი . ... რბოლა დაიწყო თუ არა რათქმაუნდამე ვლიდერობდი , მაგრამ ბოლო წამებში გადამისწრო და მოიგო . ... მერე გეტყვი იმას რომ კონკურსის შემდეგ ნიზლავის მეშვეობით სვანეთში თავის სახლში წამიყვანა . ... ბოლოს გაირკვა რომ ალექსანდრე გიოს ბავშვობის ძმაკაცია . ბავშვობიდან ვუყვარვარ და რაღაც იზეზების გამო გერმანიაში წავიდა სასწავლებლად . სიყვარულიც ამიხსნა და მოსაფიქრებლად დროც მომცა . ... მერე ისე მოხდა რომ მეც შემიყვარდა და ახლა კი ვართ ერთად . - დიდი ყოყმანის და გაწელვების შემდეგ ლაკონურად დავწერე ფურცელზე და ანის გადავეცი .
-და დავიჯერო შენც ასე ერთ კვირაში შეგიყვარდა ? - გაოცებულმა ანიმ მომიბრუნა ფურცელი .
-რას ვიზამთ , სიყვარულმა დრო არ იცის .
-თუ ასეა და ერთმანეთი მართლა გიყვართ , მაშნ მე რაღა დამჩენია გარდა იმისა მოგილოცო და ბედნიერება გისურვო . - კიდე რაღაცის დაწერას აპირებდა მაგრამ ლალი მასწავლებელმა გამოიძახა გავეთილის მოსაყოლად და ამასაც სხვა რა გზა ქონდა მოყოლა დაიწო . ....
ზარი დაირეკა თუ არა ანიმ აღიტირებულმა დაიწყო მოლოცვა . ...
-გილოცავ ჩემო სიყვარულო , ბედნიერებას გიისურვებთ . არა კი ვეჭვობდი ალექსანდრეზე რაღაცეებს , მაგრამ ამას ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი . კარგი ბიჭია ხო იცი შენ . ითუმეტეს თუ გიოს ძმაკაცია - კისკისით მითხრა და გადამეხვია .
-მადლობა ჩემო ცხოვრება . - თბილად ვუთხარი და ლოყაზე ვაოცე . ... ზარიც დაირეკა და ელისო მასწავლებელი შემოვიდა . ჟურნალი დადო თუ აარა მაგიდაზე თბილი ღიმილით მე მომიბრუნდა .
-გილოცავ საყვარელო , ყელაფერს საუკეთესოს გისურვებთ . - მოკლედ ის და მისი თბილი გული . ვგიჟდები რა ამ ქალზე , ყველასგან განსხვავებული და რაც მთავარია თბილი ქალია .
-მადლობა ელისო მასწავლებელო - თბილად ვუთხარი . ... ამის მეტი ელისოს ჩემთვის არაფერი უთქვამს , მე კიდევ ფიქრებში წავედი . ...
ანუ ა გამოდის ელისომ თუ იცის ჩემს და ალექსანდრეს შესახებ გამოდი რომ სხვა მასწავლებლებსაც ეცოდინებათ , აბათ ყველას განუცხადა ალექსანდრემ . ძალიან კარგი , იმედია ყველა ისე შეხვდება როგორც ელისო შეხვდა ამ ამბავს . ....

ეს გაკვეთილიც დამთავრდა . რადგან ბოლო გაკვეთილი იყო საკლასო ოთახი-დან გამოვედი . წესიერად ფეხიც არ გადამიბიჯებია ოთახის ზღუბლზე , ვიღაცის თბილი ხელი რომ ვიგრძენი ჩემს მაჯაზე . ... ვინ თუ არა ალექსანდრე ?! ... თავისკენ მიმიზიდა და ის-ის იყო უნდა ეკოცნა ხელებიდან რომ დავუსხლტი .
-ნუ გავიწყდება ბატონო ალექსანდრე , რომ სკოლაშ ვართ - მკაცრად ვუთხარი , მაგრამ მის გამომეტყველებაზე სიცილი მაინც ვერ შევიკავე .
-აჰა , ანუ ასე ხომ პატარა ქალბატონო ? კაარგი მაშინ წამობრძანდით , მივდივართ - მანაც სიცილით მითხრა და ასევე სიცილით დავტოვეთ სკოლის ეზო .
-სად მივდივართ ? - მხოლოდ მის შემდეგ ამოვიღე ხმა , როცა მივხვდი რომ არც ალექსანდრეს და არც ჩემი სახლისკენ არ მივდიოდით .
-კაფეში მივდივართ . ჩემი ძმაკაცები უნდა გაგაცნო , თორე წაიღენ ტვინი . თოკო იცნობს სარძლოს და ჩვენ რატომ არ უნდა ვიცნობდეთო . - მობეზრებულა ჩაილაპარაკა და ხელზე მეამბორა . მეც მისი შეხება ისე მესიამოვნა გავიყუსე . ...
ათ წუთში უკვე პატარა მყუდრო კაფეში ვიყავით შესულები და სამი ბიჭისკენ მივდიოდით . ერთ-ერთი რაღათქმაუნდა თოკო იყო .
-ჩვენი სარძლოც მოსულა - დამინახა თუ არა თოკომ ეგრევე ღიმილით წამოდგა და თბილად გადამეხვია .
-როგორ ხარ თოკო ? საქმეები როგორ მიდის ? - თბილად მოვიკითხე .
-კარად ვარ , საქმეებიც კარგად მიდის . - სიცილით მითხრა და თავისი ადგილი დაიკავა . ალექსანდრე და მე კი გვერდი-გვერდ დავსხედით .
-გაიცანი ნენს , ეს გაგა და გეგა არია - მითხრა ალექსანდრემ და ორ იდენტურ ბიჭზე მიმითიითა .
-კაი ახლა ზიან და მითხარი რომელი რომელია , მაგრამ რომ იდგებია როგორ გავარჩიო ? - საცოდავი ხმით წარმოვთქვი , რაზეც ყველას სიცილი აგვიტყდა .
-ეგ არაფერი , მე უფრო სიმპატიური ვარ რძალო და მაგით გამარჩევ ამ მახინჯი გაგას-გან -დამაჯერებლად მითხრა გეგამ , რაზეც უფრო ავხარხარდით .
-რა სიმპო შე..ემა , სარკეში მაინც არ ჩაგიხედავს ? ორივე ერთნაირები ვართ და შენ როგორ იქნები უფრო სიმპატიური ? - სიცილით წამოარტყა თავში ხელი გაგამ გეგას .
-ოოო , არ მაინტერესებს შენ უფრო მახინჯი ხარ . - მკაცრად წარმოთქვა გეგამ .
-ყვავმა ყვავს უთხრა შე შავო-ო . - სიცილით თქვა თოკომ .
-შენ ნუ გშურს ჩვენი სიმპათიურობის ! - სიცილით თქვა გაგამ .
-ჩვენი არა შე..მა ჩემი - გეგა მაინც არ თმობდა თავის პოზიციას .
-ოოო , ტვინი ნუ წაიღეთ რა . ორივე ერთნაირები ხართ და ვსიო - ალექსანდრე თავის უჟმურობას მაიც არ ღალატობდა .
-შენ კიდე ასეთი უჟმური ხარ ? მეთქი რძალი მოიყვანს ჭკუაზე-თქო , მაგრამ შევცდი - არარსებული ცრემი მოიწმინდა გეგამ .
-რძალს რას ერჩი ეს არის ხე ! - გაგა გამომესარჩლა .
-ახლა ორივე გაჩუმდით თორე წავალთ მე და ნენსი აქიდან . მერე რაც გინდათ ის იბოიალეთ - მკაცრად განაცხადა ალექსანდრემ . ბიჭებმაც ეს გაიგეს თუ არა ხელები ზემოთ ასწიეს დანებების ნიშნათ .
-კაი რა რატო ეჩხუბები . მარლები არიან უჟმური ხარ და ხე . რა ამათი ბრალია ერთი ? - სიცილით ვუთხარი ალესანდრეს და ეგრევე წავაწყდი მის დაბღვერილ სახეს . - და არც კი გაბედო უარყოფა - საჩვენებელი თითი დავუქნიე გამაფრთხილებლად .
-მიგა...რეს ძმა ? - სიცილით უთხრა თოკომ .
-შენ მიგა...რებ ახალა თუ არ გაჩერდები - კბილებში გამოცრა ალექსანდრემ . მეც სიცილით მივეხუტე დაყელში სველი კოცნა დავუტოვე .
-თქვენის ნებართვით , მე დაგტოვებთ და მალე მოვალ . იცოდეთ მანამდე ერთმანეთი არ დაჭამოთ - სიცილით ვუთხარი ბიჭებს და გეზი საპირფარეშოსკენ ავიღე . ... მოვწესრიგდი და ბიჭებტან მივედი , მაგრამ ვაი ამ მისვლას ...


...............

ძალიან ძალიან ძალიან დიდი დიდი დიდი დიდი ბოდიში ბოდიში ბოდიში ბოდიში ბოდიში დაგვიანებისთვის ! აი არ ვიცი ჯერ საზაფხულო სკოლაში სიარულმა გადამიყოლა მერე მეცადინეობამ , მერე კიდე ისე ვიღლებოდი ეგრეე მეძინებოდა . შაბათ - კვირას კიდე მუზამ მიღალატა და კი ვდებ ახლა . ვიცი ჰოცუდი გოგო ვარ და არ ვარ ღირსი შეფასებების , მაგრამ გთხოვთ რა არ გამიმეტოთ ისე და შეაფასეთ . ... ნუ ისიც ვიცი რომ შეცდომები არის , მაგრამ რაც დავწერე ესააა . და მადლობა იმათ ვინც ყველაფრის და მიუხედავათ მაინც ელოდა ამ თავს . მიყვარხარ მე თქვენ <3