მეორე დღეს იმ იდიოტური შემთხვევიდან , როდესაც დილიძე დამეჯახა , დილით ადრე გამეღვიძა , რადგან მოსვენებას არ მაძლევდა მისი სიტყვები -შენ კი გიჟი...(და მისი ამპარტავანი თუმცა იდეალური ღიმილი).
ეს გავიფიქრე და უცბადვე წამოვხტი საწოლიდან . ჩემს თავს საკმარისად გასაგებად ავუხსენი , რომ მე გიჟი არ ვიყავი...მე , რომელიც იმ მომენტში საკუთარ თავს საწინააღმდეგოს ვუმტკიცებდი . აი ესე დამშვიდებულად შევიჭერი სკოლაში , სადაც ანის შევხვდი და ერთად წავედით კლასისკენ , შევუხვიეთ თუ არა დერეფანში ვიღაცა ისევ დამეჯახა . მთელი ხმით ვიყვირე : -კაი რა , მეღადავებით?! მერამდენედ?
წამოვდექი ისე რომ არც კი შემიხედავსვინ დამეჯახა . ავდექი და ის ; აი ბედიც ამა ჰქვია , ზედიზედ მეორედ ... თვალებში ავხედე და ერთდროულად წარმოვთქვით -ისევ შენ?!
მკაცრად დავუბრიალე თვალები , გვერდზე ჩავუარე და მივაძახე -იდიოტი .
ისიც თავის სტიქიაში იყო , არ შემარჩინა და უკან დამიბრუნა
-გიჟი .
ანა იმ მომენტში რამდენადაც შეუძლია თავს იკავებს რომარ გაიცინოს , მაგრამ ბოლოს მაინც დანებდა და ბოლო ხმაზე ხარხარი დაიწყო .
-რა გაცინებს? ვკითხე მე სერიოზული ხმით
-ძალიამ მაგრები ხართ! დაუყონებლივ მიპასუხა
-რას გულისხმობ ანა?
-რას და ორივე ერთნაირები ხართ , ჯიუტები და აუტანელი ხასიათის პატრონები ამიტომაც ეჯახებით ერთმანეთს , როგორც მაგნიტები ისე იზიდავთ ერთმანეთს .
თქვა გაიღიმა და მხარზე ხელი დამადო .
-გეყო ნუ სულელობ , რა იდოტური შედარებები გაქვს .
ღიმილით ვუთხარი და კლასში შევედით . პირველი გაკვეთილი მათემატიკა გვქონდა . რა თქმა უნდა მათემატიკას არავინ განიხილავდა მასწავლებლის და ერთი-ორი ბავშვის გარდა . მასწავლებელი ყვირილს იწყებს ბავშვების გასაჩუმებლად , მე და ანის გვეცინება , რადგან მასწავლებელმა ამ ყვირილით ელის ტკივილის გარდა ვერაფერს მიაღწია . მასწავლებელი ხველებით იძახის მობრძანდით , იღება კარი , არ ვიცოდი ვინ იყო , თავი ქვემოთ მქონდა ჩარგული და ჩემთვის რაღაცას ვჯღაბნიდი ; და ამ დროს გაისმა ნაცნობი ხმა
-კალამს ხომ ვერ მათხოვებთ? საკონტროლო მაქვს დასაწერი .
მე თავი წამოვწიე და ხმამაღლა მიავაძახე
-შენი უნდა იქონიო , იდიოტო . წარბი ავუწიე და ცინიკურად ჩავიღიმე , თავი ისე ქვემოთ ჩავრგი...
-კარგი რა ნინი , ნუ ხარ ეგეთი მკაცრი და აგრესიული .
მითხრა , უფრო სწორად რბილი ფორით მომთხოვა ანიმ .
-ესე იგი ნინი . ნინი , ნინი , არააა! მაინც გიჟი ჯობია დაგიძახო!
აიღო ჩემი მერხიდან კალამი და კარისკენ გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი .
მე წამოვხტი და ხმამაღლა მივაძახე
-დამიბრუნე , მჭირდება .
-მე უფრო მჭირდება , საკონტროლო მაქვს დასაწერი!
მადლობაო უთხრა მასწავლებელს და წავიდა .
მე უაზროდ დავჯექი სკამზე , გაღიზიანებული და ამავდროულად ნაწყენი! ისევ იმაზე დავიწყე ფიქრი რატომ მეძახდა ის დიოტი გიჟს ?!...
ზარი დაირეკა , გარეთ გავედი და გარეთ კი დოლიძე დამხვდა .
-აჰა , გიბრუნებ! მაგრამ მელანი დამთავრდა...
ჩაიცინა და წავიდა , აი ზუსტად ისე ჩაიცინა ამპარტავან იდიოტს რომ ახასიათებს .
რატომ მაღიზიანებს?! რატომ მოქმედებს ჩემს ნერვებზე?! რა უნდა სხვა საქმე არ აქვს , მე რომ გადამეკიდა და ნერვულ უჯრედებს მიკლავს?!



გავაგრძელო კიდევ ? იაქტიურეთ და კომენტარებში დაწერეთ პასუხი