არაფერია სტუდენტისთვის იმაზე უფრო მნიშვნელოვანი, ვიდრე გამოცდის წარმატებით ჩაბარება...
არაფერია სტუდენტურ დღეებზე უფრო დიდი ბედნიერება...
ვინც ამას იძახის, არასოდეს აუღია სტიპენდია და ხელფასი ერთდროულად და არ უყიდია საკუთარი ფულით პირველი სერიოზული და ძვირადღირებული ნივთი. აი ეს არის მნიშვნელოვანი და ბედნიერება, დამოუკიდებლობის შეგრძნება.
როგორც კი 18 წლის გავხდი, მშობლებს გამოვუცხადე, რომ მარტო მსურდა ცხოვრება. ვიქირავე ბინა უნივერსიტეტთან ახლოს, ავიყვანე მოსწავლეები, რომელთაც ვასწავლიდი ინგლისურს და რუსულს და დავიწყე "დამოუკიდებელი" ცხოვრება. ბინის ფულს რა თქმა მშობლები მიხდიდნენ, მაგრამ პირობა იყო ასეთი - ისინი იხდიან, მე ვიწერ და როგორც კი მუშაობას ვიწყებ (ოფიციალურად და არა ძალად-მასწავლებლად), ვაბრუნებ უკან სრულ თანხას.
ჩემი პირველი სერიოზული შენაძენი კი იყო ახალთახალი ნოუთბუქი, რომელიც ძალიან მჭირდებოდა. ძველი დავუბრუნე მამას, რადგან მისი ფირმის საკუთრება იყო, მე კი დავიწყე ახალის შესწავლა-შეერთება. როდესაც ლოგიკით ვერაფერს გავხდი და ვერ ჩავრთე, გადავაბიჯე საკუთარ სიამაყეს და წავიკითხე ინსტრუქცია.
დაახლოებით 3 საათიანი ბრძოლის შედეგად მქონდა ჯერ კიდევ ჩაურთავი ნოუთბუქი და აბსოლუტურად მოშლილი ნერვები. ამიტომაც ჩემი სიამაყე გავაჩუმე და ავიღე ხელში საგარანტიო ფურცელი, რომელზეც ეწერა ტექნიკური დახმარების ტელეფონის ნომერი.
სამჯერ ავკრიფე და გავთიშე. ბოლოს კი ამოვიოხრე "რაც არის, არის", სწრაფად ავკრიფე ნომერი და დაველოდე პასუხს.
-გმადლობთ რომ დაგვიკავშირდით,- გავიგონე სასიამოვნო ხმა,- როგორ გადაიხდით მომსახურების საფასურს?
-იმისათვის, რომ ვინმეს გავესაუბრო, ფული უნდა გადავიხადო?- გავბრაზდი მე.
-რა თქმა უნდა, სხვანაირად რა შემოსავალი გვექნებოდა?- გაიცინა გოგონამ.
-თქვენი საქონელი,- გამიკვირდა მე,- მაგრამ ჯერ ახალბედა ვარ ასეთ საკითხებში კარგად ვერ ვერკვევი.
-არ ინერვიულო ძვირფასო. ჩვენ ყველაფერს გავაკეთებთ იმისათვის, რომ თქვენ კმაყოფილი დარჩეთ,- ძალიან სასიამოვნო ხმა ჰქონდა ჩემს თანამოსაუბრეს. ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, რომ ტრანსში შევყავდი,- ჩვენს საუკეთესო სპეციალისთან გადაგრთავთ.
-საუკეთესოსთან?- გამიხარდა მე,- მშვენიერია!
-იქამდე კი გთხოვთ უკარნახეთ ჩვენს ავტომოპასუხეს თქვენი რეკვიზიტები. ალბათ მოგეხსენებათ, რომ ჩვენთან თქვენი კონფიდენციალურობა აბსოლუტურად დაცული იქნება,- მობილური მოვიშორე და გაოცებულმა შევხედე ეკრანს, უცნაური ხალხია,-თქვენი სახელი?
-ლაილა მაისურაძე,- ვუთხარი მორიდებულად. ვერასოდეს ვერ ვიტანდი ჩემს სახელს.
-ქალბატონო ლაილა, ახლა გადაგრთავთ ხმოვან სისტემაზე, რომლითაც შეძლებთ გადახდას და როგორც კი დაასრულებთ პროცედურას, მაშინვე შეგაერთებენ ჩვენს სპეციალისტთან.
სულ რამდენიმე წუთი დამჭირდა იმისათვის, რომ მეკარნახა ყველა აუცილებელი პუნქტი. ვერასოდეს წარმოვიდგენდი,  ასეთი რთული თუ იყო ტექნიკური დახმარების მიღება. ჯერ სახელი და გვარი, მერე ბარათის ნომერი, ბარათის ვადა და რაც ყველაზე უცნაური იყო, დაბადების თარიღი, წლის მითითებით... არაფერს ვიძახი პ*რნო ფილმების შესაფერ მელოდიაზე, რომელიც ფონად დაჰყვებოდა ჩვენს საუბარს. კიდევ ერთხელ დამარწმუნეს, რომ ჩემი მონაცემები უსაფრთხო ხელშია და როგორც იქნა გადამრთეს. კიდევ რამდენიმე წუთი ლოდინის და ყურმილში გაისმა ყველაზე მიმზიდველი და სექსუალური ხმა, რაც კი ცხოვრებაში მომესმინა:
-მოგესალმები, ლაილა,- მომესალმა ისე, რომ სხეულში ელექტროობასავით დამიარა ვნებამ.
-როგორც იქნა!- შევყვირე მე,- უკვე რა ხანია გელით. რამდენ ხანს უნდა ველოდო თქვენს მომსახურებას?
ყურმილის მეორე მხარეს ჩაეცინათ:
-როგორი მოუთმენელი ხარ. ბოდიში რომ გალოდინე.
-გაატარე,- ამოვიოხრე მე,- შეძლებ დამეხმარო?- ვკითხე უკვე გაღიზიანებულმა. ჩემი თანამოსაუბრის ხმა ნელ-ნელა თავს მაკარგვინებდა და ეს საერთოდ არ მეხმარებოდა ადეკვატურად აზროვნებაში.
-რა თქმა უნდა შემიძლია, ლაილა,- მიპასუხა მშვიდად.
-შესანიშნავია,- გამიხარდა მე,- ჩართვასთან მაქვს პრობლემები,- ამოვიხრიალე მორიდებულად.
-ამას მარტივად მოვაგვარებთ,- გაეცინა ბიჭს, მე კი თვალები დავხუჭე და ვტკბებოდი მისი ბოხი, ოდნავ ხრინწიანი ხმით,- და რადგან მე იქ არ ვარ, ის უნდა გააკეთო, რასაც გეტყვი. შევთანხმდით?
-განა ასეც არ უნდა იყოს?- დამაბნია კითხვამ.
-რა თქმა უნდა, ასე უნდა იყოს,- ჩაეცინა ჩემს თანამოსაუბრეს,- დავიწყოთ! რა გაცვია?
უკვე მეორედ მოვიშორე ყურიდან მობილური და გაოცებული მივაშტწრდი გაჯეტს. "რა მოწია ასეთი ამ ბიჭმა?" ენის წვერზე მიტრიალებდა ეს კითხვა და ძალიან მინდოდა დასმა, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე, ისევ ყურთან მივიდევი აპარატი და გაბრაზებული ხმით ვკითხე:
-რა მნიშვნელობა აქვს რა მაცვია?
-გვეხმარება საჭირო ხასიათის დაჭერაში,- მიპასუხა მშვიდად.
-მისმინე, მეგობარო!- გავბრაზდი მე,- აბსოლუტურად არ მანაღვლებს ხასიათი. მთავარია ეს იდიოტური კომპიუტერი ჩავრთო.
-მისმინე, შტერუკა, მე საე...- უეცრად გაწყვიტა სიტყვა,- კომპიუტერი? რაზე ლაპარაკობ?
-შენი შტერუკა არ ვარ,- ავყვირდი მოურიდებლად,- რა თამაშს თამაშობ? მოეშვი ამ სისულელეებს და დამეხმარე კომპიუტერის ჩართვაში. მგონი ამაში გიხდი ფულს!
ჩემი თანამოსაუბრე ცოტა ხნით გაჩუმდა, მერე კი დამისვა ალბათ ყველაზე სულელური კითხვა:
-შენ რა, დარეკე იმისთვის, რომ კომპიუტერი გაგისწორონ?- უცებ ეჭვი შემეპარა ბიჭის ადეკვატურობაში.
-ოჰ, უდიდესო და უჭკვიანესო შერლოკის შემდეგ, შენი აზრით სხვა რისთვის დავრეკავდი ტექნიკურ დახმარებაში?- ისევ ავუწიე ხმას.
-შტერუკა!
-თუ დახმარებას არ აპირებ, ვთიშავ,- გამომიყვანა წყობიდან ბიჭის უაზრო და უადგილო ლაპარაკმა.
-დატენილია თუ არა შეამოწმე?
-რა თქმა უნდა, სულელო,- კიდევ უფრო გავბრაზდი,- მივაერთე ყველა სადენი, ელექტროენერგიის წყაროსთანაც შეერთებულია, აი ჩართვით არ ირთვება.
-იცი, შტერუკა, შენი ხმა ძალიან სექსუალური ხდება როდესაც ბრაზობ,- მითხრა ბიჭმა და თითქოს საყრდენი გამომაცალა ფეხქვეშ. მის ხმას ისედაც ჭკუიდან გადავყავდი, ამ სიტყვებით კი საერთოდ გამაგიჟა. ვგრძნობდი როგორ იგრიხებოდა მუცელში სპირალი.
-რაიმე არ მოგწონს, სულელო?- ვკითხე ჩახლეჩილი ხმით.
-პირიქით შტერუკა,- გაეცინა და მისი სიცილისგან სუნთქვა შემეკრა,- მაინტერესებს როგორ გამოიყურები ამ წამს... ასეთი აღელვებული, აღგზებული...
-გარყვნილო! მორჩი ასე ლაპარაკს!
ბიჭს ისევ ჩაეცინა.
-არ შემიძლია შტერუკა... შენი ხმა მეტისმეტად მიმზიდველი და ამაღელვებელია. მითხარი როგორ გამოიყურები?
-არ გეტყვი!- გავჯიუტდი მე.
-რა ხდება ლაილა, ნუთუ ასეთი მახინჯი ხარ?
-სულაც არა!- ვიფეთქე მე. ჯერ ერთი, თავს საკმაოდ მიმზიდველად ვთვლიდი, მეორეც - სილამაზე ინდივიდუალური ცნებაა, ყველას თავისი სტანდარტი აქვს.
-დამიდასტურე!
-168სმ, შავგრემანი, მხრებამდე ხორბლისფერი თმა, ნაცრისფერი თვალები, სპორტულ ფორმაში,- შევიქე თავი და მაშინ მივხვდი, რომ ამაგდეს როგორც პირველკლასელი.
-მომწონს ხორბლისფერი თმა, იმედია ნატურალურია.
-რა თქმა უნდა!
-იცი, ამის შემოწმების ერთადერთი გზა არსებობს,- გაეცინა ბიჭს, მე კი გავწითლდი,- ალბათ რბილიცაა?
შუბლი შევკარი და თმაზე ხელი გადავისვი. მდამ, ჩემი თმა მართლაც რომ რბილი იყო. ხოლო როდესაც მივხვდი თუ რას ვაკეთებდი, ხელი ჩამოვუშვი და გავწითლდი.
-იქნებ მოკეტო და დამეხმარო კომიუტერის ჩართვაში?
-უბრალოდ მინდა ჩემი ფული გამოვიმუშავო,- ჩაიღიღინა ბიჭმა.
-მაშინ კომპიუტერი ჩამართვევინე!
-კარგი იქნებოდა რომ მენახა, ძნელია ოფისიდან მიხვდე რა სჭირს ტექნიკას.
-თუკი იმისათვის, რომ ეს "მახინა" ჩამირთო ჩემთან უნდა მოხვიდე, მოდი... თანახმა ვარ ტაქსის ფულიც კი გადავიხადო.
ყურმილის მეორე მხარეს ჩაიცინეს.
-სამწუხაროდ კომპანია აღარ მაძლევს იმის საშუალებას, რომ კლიენტთან სახლში მივიდე...
-რატომ?- დავიბენი მე.
-ნუ... ბოლოს რომ მოვხვდი კლიენტის სახლში... ასე ვთქვათ, არც თუ ისე პროფესიონალურად მოვიქეცი,- ამიხსნა ღიმილით.
მის ხმაში პირდაპირ ისმოდა ნამიოკი. იმის წარმოდგენამ, თუ რა შეეძლო გაეკეთებინა ამ სექსუალური ხმის პატრონს, სუნთქვა დამავიწყა. სხეულის ტემპერატურა აშკარად ამეწია დახატული სურათებისაგან (ვერ ვიტან ჩემს ფანტაზიას, რომელიც ყოველთვის ფერადად მიხატავს ჩემს წარმოდგენებს).
-მაინც რა გააკეთე?- წარმოვთქვი იქმდე, სანამ ტვინი გაიაზრებდა თუ რა ვთქვი.
-იმაზე მეტი, ვიდრე მომეთხოვებოდა,- გაეცინა ბიჭს,- მაგრამ უკმაყოფილო ნამდვილად არ დარჩენილა.
ნერწყვი გადავყლაპე და კიდევ ჩავეკითხე:
-როგორ დაგიჭირეს?- ჩემდა სამარცხვინოდ ხმა საბოლოოდ ჩამეხრინწა.
-კლიენტმა დარეკა და მომსახურების გამეორება მოითხოვა,- მიპასუხა აუღელვებლად, თუმცა მასაც ისევე სიამოვნებდა ეს საუბარი, როგორც მე. ხმაზე ეტყობოდა.
-არ მგონია ამდენად კარგი იყო, სულელო!- ნერვიულად გამეცინა მე.
-მე რომ ახლა იქ ვიყო, უკვე ექსტაზში იქნებოდი, შტერუკა,- მითხრა ამაყად.
-ნუთუ მართლა?- არ დავმალე ხმაში სკეპსისი.
-მართლა, მართლა შტერუკა. პირდაპირ იატაკზე დაგაწვენ. იწვები ჩემს გაშლილ ფეხებს შუა, დავიხრები შენსკენ და ფრთხილად შევეხები შენს ბაგეებს, მერე მთელი ტანით დაგაწვები, რომ მთელი არსებით შეიგრძნო ჩემი აღგზნება. თითებს კი შენს ნაზ, რბილ თმებში ჩავმალავ. გრძნობ ლაილა? გრძნობ ჩემს თითებს შენს თმაში? გრძნობ ჩემს ცხელ სუნთქვას კისერზე?
ღმერთო, რა ხმა აქვს! მთელს სხეულში ჟრუანტელი მივლიდა. მართლა ვგრძნობდი მის სუნთქვას და მის ხელებს. მივხვდი, რომ სუნთქვა მიჭირდა, ამიტომ მოურიდებლად გავიხადე მაისური.
-დაგცხა ლაილა?- გავიგე ბიჭის ხმა. საიდან გაიგო?
-ჯანდაბამდე გზა გქონია, იდიოტო!- ვუთხარი ჩახლეჩილი ხმით, მაგრამ ყოველგვარი სიბრაზის გარეშე.
-ოღონდ ახლა არა, შტერუკა,- ამოისუნთქა ბიჭმა,- ახლა კიდევ უფრო მეტად დაგცხება. ხელი მოიკიდე კისერზე იქ, სადაც პულსი გირტყამს.
აღარ მინდოდა მისი წესებით თამაში, მაგრამ თავი ვერ შევიკავე და დავიდევი საჩვენებელი და შუა თითი იქ, სადაც კანის ქვემოთ მირტყამდა პულსი.
-ძალიან ნელა ვაკოცებ მაგ ადგილს,- არ ჩერდებოდა ბიჭი,- ნელ-ნელა ჩავყვები ქვევით. შევისწავლი ბაგეებით შენი სხეულის თითოეულ მონაკვეთს. გავიგებ შენს გემოს...
ამ სიტყვების მერე კვნესა აღმომხდა და ხელით გავუყევი იმ გზას, რასაც ჩემს წარმოსახვაში მისი ბაგეები მიჰყვებოდნენ.
-პულსი არანორმალურივით ურტყამს, ხომ ასეა, შტერუკა? ვგრძნობ შენს გულის ცემას ბაგებით და ვგრძნობ, რომ გაგრძელების დროა. ფრთხილად ვეხები სველი ენით შენი ძუძ*ს თავს. გრძნობ როგორ გამაგრდნენ? უყურადღებოდ არც ერთს არ დავტოვებ. სანამ ერთს ბაგებით ვეალერსები, მეირეს ხელით მივეფერები.
მე ისევ ამოვიკვნესე. ხელებით ურცხვად ვიმეორებდი ყველაფერს, რასაც უცნობი ამბობდა და წარმოვიდგენდი თავს მის ქვეშ.
-ახლა რა გავაკეთო, ლაილა?- მკითხა თავისი მომნუსხველი ხმით.
მე ხმამაღლა გადავყლაპე ნერწყვი და ფრთხილად ჩავაცურე ხელი საცვალში.
-გაინტერესებს მე რა მინდა გაგიკეთო?- მკითხა, როდესაც პასუხი ვერ მიიღო,- გინდა გაიგო?
-კი,- ამოვიკვნესე მე.
-მინდა შენი გემო ბოლომდე გავიგო, ენით მოვხვდე იქ, სადაც ახლა შენი ხელებია,- ამოიკვნესა ბიჭმა,- ჯერ გემოს გავიგებ, მერე კი ასეთ მიმზიდველ სველ სიღრმეში ჩავალ...
-ჯანდაბა... ჯანდაბა...
-ლაილა, ეს შენთვის პირველია?- მკითხა მოულოდნელად და მეც უარესად გავწითლდი.
-სულაც არა,- წამოვიყვირე და თავი გავიყიდე.
-არ გაბედო თითებით შიგნით შესვლა, გაიგე?- მოულოდნელმა ბრძანებითმა კილომ სუნთქვა შემიკრა. ერთადერთი რაც ტვინში მიტრიალდა, იყო "მინდა... ჩემია..."- წარმომიდგენია როგორ იწვები ჩემს წინ ასეთ აღგზნებული, სველი, მზადმყოფი... ფეხებს გაგიშლი, ნაზად დაგისვამ ხელს თეძოზე და...- მე ტუჩი სისხლის დენამდე მოვიკვნიტე,- გინდა რომ გავჩერდე, ლაილა?
-არა!- აღმომხდა გულით.
-მაშინ მითხარი რა გინდა, ლაილა?- ბიჭს ეტყობოდა, რომ თავადაც პიკთან იყო.
-გთხოვ, არ გაჩერდე.
-მითხარი, ლაილა!- მითხრა გაღიზიანებულმა.
-მინდა რომ გავათავო,- ჩემს ხმაში ისეთი მუდარა ისმოდა, რომ მეც კი გამიკვირდა.
-ჩემს ნაცვლად მოგიწევს ამის გაკეთება, პატარა შტერუკა. საჩვენებელი და შუა თითები დაისველე,- მეც გავაკეთე ის, რაც მიბრძანა ხმამ ტელეფონში,- ახლა კი... ნაზად შეეხე ჭიპს... ჩაჰყევი ქვემოთ...
-ვაი,- ამოვიოხრე მე.
-თითებით მოისრისე... შიგნით შესვლა არ გაბედო,- გამაფრთხილა მკაცრად,- კარგად დააწექი... გრძნობ ლაილა? ნება მომეცი გავიგო როგორ გაათავებ.
ეს იყო პირველად ჩემს ცხოვრებაში. არასოდეს მოვფერებივარ ჩემს თავს ასე და თურმე ტყუილად. თვალები დავხუჭე, წარმოვიდგინე ამ მიმზიდველი და სექსუალური ხმის პატრონი ჩემს გვერდით და კიდევ უფრო მეტად ვიკბინე ტუჩზე, რათა ტკივილს მაინც გამოვეფხიზლებინე, თუმცა პირიქით ეფექტი მოახდინა.
-შეუძლებელია..- ამოვიკვნესე ხმამაღლა.
-უფრო ჩქარა ლაილა,- ხმაში მოუთმენლობა ეტყობოდა,- გაათავე ჩემთვის.
თვალებზე ლიბრი გადამეკრა. სამყარო ათასფერ ვარკვლავად აფეთქდა ჩემს თვალწინ და მეც მასთან ერთად მოლეკულებად დავიშალე. სიამოვნსბისგან განაბულმა გავიგე როგორ ღრმად ამოისუნთქა ბიჭმა და მივხვდი რომ მარტო მე არ ჩავიძირე ამ სიამოვნების მორევში.
-იმედია ჩემი ფული გამოვიმუშავე, ლა-ი-ლა!- მითხრა როგორც იქნა ბიჭმა და ყურმილში წყვეტილი ზუმერი გაისმა.
მობილური გადავაგდე და წამოვდექი. თუმცა პირველ ცდაზე არ გამომივიდა, რადგან ფეხებში ძალა არ მქონდა.
ხოლო აბაზანიდან დაბრუნებულს მობილურზე მესიჯი დამხვდა, რომელიც მაუწყებდა, რომ ჩემი ანგარიშიდან 110 ლარი ჩამოიჭრა. როდესაც გადავწყვიტე გადამერეკა და მომეთხოვა ახსნა-განმარტება, აღმოვაჩინე რომ ბოლო ციფრების კომბინაცია 205_ის ნაცვლად 208 მქონდა აკრეფილი.
ინტერნეტმა კი მაცნობა, რომ ტექნიკური დახმარების ნაცვლად "სატელეფონო თამამი საუბრები"-ს ხაზზე დავრეკე.
ვერაფერს ვიტყოდი, ჩემი შეცდომა იყო... თან საუკეთესო ზარი ჩემს ცხოვრებაში და ყველაზე წარმატებით დახარჯული 110 ლარი.

...

ამ ამბიდან დაახლოებით ერთ თვეში უნივერსიტეტის კათედრაზე მოვიდა მოწვევა გასაუბრებაზე მომავალი სტაჟირების მიზნით ჩვენი ქვეყნის წამყვანი არქიტექტორული ფირმისგან. 10 საუკეთესო სტუდენტი აგვარჩიეს და გაგვიშვეს გასაუბრებაზე.
პირველი ეტაპი ყველამ მარტივად გადავლახეთ, ეს იყო საერთო შეკითხვები ჩვენზე, ვინ ვიყავით, რა გვინდოდა და რა მიზნები გვქონდა მომავალში. მეორე ეტაპი უნარების გამოცდა იყო. ლოგიკური ამოცანები მხოლოდ შვიდისთვის აღმოჩნდა წარმატებული. მესამე ეტაპი უკვე პროფესიულ ცოდნას მოითხოვდა და ჯამში პრეზიდენტთან შესახვედრად ოთხნი აგვარჩიეს. გასაუბრების დაწყებამდე სადილით გაგვიმასპინძლდნენ და აგვიყვანეს ქალაქის ყველაზე მაღალი შენობის ბოლო სართულზე. მისაღებში, ტყავის ფართე დივანზე ვისხედით და ხედით ვტკბებოდით, როდესაც ოთახში ნამდვილი აპოლონი შემოვიდა. მაღალი, სპორტული აღნაგობის ბიჭი შემოვიდა პანტერას გრაციით. თმები თავად უმთვარო ღამეზე შავი ჰქონდა, ხოლო თვალები ვერცხლისფერი სიცივით უელავდა. წითელი ბაგეები თეთრ, ფითქინა კანზე სულ მცირე, ეროტიკულად გამოიყურებოდა.
-ეს პრეზიდენტის უმცროსი ვაჟია, გეგა თუმანიშვილი,- ჩამჩურჩულა ყურში ნიამ. მე თავი დავუქნიე.
-გამარჯობა ბატონო გეგა, მამათქვენი 1 საათის წინ გელოდათ. ახლა გასაუბრება აქვს,- ბიჭმა თავი დაუქნია და კაბინეტისკენ გადადგა ნაბიჯი.
-ლაილა მაისურაძე, გთხოვთ შებრძანდეთ,- მომმართა მდივანმა.
წამოვდექი და მაშინვე შეხვდა პრეზიდენტის უმცროსი ვაჟის მზერას. უცნაურად მიყურებდა, მე კი სხვა გზა არ მქონდა, კართან იდგა და გზას მიღობავდა:
-უკაცრავად, თუ არ შედიხართ, იქნებ შემიშვათ?- ვკითხე ღიმილით. ბიჭმა არაფერი მიპასუხა, უბრალოდ ჩქარი ნაბიჯებით გავიდა მისაღებიდან. გული ჩამწყდა როდესაც დავინახე თუ როგორ წავიდა, იმედი მქონდა უფრო დიდხანს დავტკბებოდი ამ სრულყოფილებით.
გასაუბრებამ ჩემი აზრით წარმატებით ჩაიარა. დავემშვიდობე კურსელებს და ლიფტისკენ ავიღე გეზი. უკვე თითქმის მისულს მოულოდნელად პირზე ხელი ამაფარეს და ნახევრად ჩაბნელებულ კაბინეტში შემათრიეს. თავის დახსნას ვცდილობდი, როდესაც გავიგე ჩურჩული:
-შტერუკა, დამშვიდდი!- მაშინვე სისუსტე ვიგრძენი ფეხებში და სუნთქვა შემეკრა,- მგონი ჩემი ოჯახის წევრები ცდილობენ ყველანაირად ჩვენს დაკავშირებას. ჯერ იყო და ჩემს ძმასთან წაგებული სანაძლეოს გამო ტელეფონით გაგიცანი, ახლა კი მამაჩემის წყალობით პირადად გნახე. არ გგონია რომ ეს ბედისწერაა, შტერუკა?
-სულელო!- ამოვიკვნესე მე. მთელი თვე ღამე ვერ ვიძინებდი მისი ხმის გამო. მთელი თვე ვიხსენებდი მის ხმას და ისე ვეფერებოდი საკუთარ თავს. მთელი თვე მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი და ახლა ჩემს წინ იდგა, ასეთი მიმზიდველი, სექსუალური... იმაზე გაცილებით უკეთესი, ვიდრე წარმომედგინა და არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა.
თვითონ გადმოდგა პირველი ნაბიჯი. წელზე ხელი მომხვია და თვალებში ჩამხედა. მერე ხელი ჩემს თმებში ჩამალა და გამიღიმა:
-მართლაც რბილია,- მე კი გავწითლდი,- ამის მერე, აღარსად გაგიშვებ, ხომ ხვდები?- მკითხა თავისი სექსუალური ხმით და მე მივხვდი, რომ არც მინდოდა სადმე გავეშვი. მეტიც, მზად ვიყავი თავად მივწებებოდი, ოღონდ არ მომშორებოდა.
-არ გამიშვა,- ვუთხარი და თვალები აუციმციმდა.
-მაშინ, მითხარი რა გინდა რომ გავაკეთო, შტერუკა,- მითხრა და ბაგეებით შეეხო კისერზე იმ წერტილს, სადაც პულსი მირტყამდა.