მაგრამ იგრძნობ.თვითონ მე არასდროს განმიცდია.თვლი,რომ შენ გაგივლია ეს პერიოდი და დასრულდა?!მაშინ ეს არ ყოფილა ის რაზეც ვსაუბრობ,რადგან იდეალური სიყვარული არასდროს მთავრდება.
და მე არ მწამს იდეალური სიყვარულის.ის არ არსებობს.
მაგრამ მე შემიძლია ვისაუბრო ამაზე.უსასრულოდ.
ალბათ წლების წინ გამხმარ ხის ნაჭერზე ვზივარ საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლება,თითქოს ჩემთვის იყოს შექმნილი ეს ხედიც და ეს ხის ნაფოტიც.წინ გაიხედე,გამომყევი და ყველაფერს ჩემი თვალით დაგანახებ.ის დროა როცა მზე ჩადის ცის'ფერ ცაზე ანათებს ის ნარინჯისფერი ,რომელსაც მზე ტოვებს მისი ჩასვლისგან,ეს ცა ცისფერი კი არაა,არამედ უცხო ფერია.აიღე თეთრი ფურცელი და შეურიე ლურჯი,ცისფერი,იასამნისფერი,ნარინჯისფერი,წითელი და ყვითელი.ამ კომპონენტებისგან შეზავებული ცა დამყურებს თავზე.ამ ხედს შუაზე აპობს აღმართული ნაძვის ხე რომელიც ჩემი ბავშვობიდან აქ დგას მუდამ მწვანეა,მუქი მწვანე.ზამთარში თოვლი ისე ლამაზად ადევს მის აღმართულ მხრებს,რომ თავი განსაკუთრებულიც კი გეგონება ამის შემხედვარე.ახლა კი სუფთად არის აშოტილი.წინ კი მთელი თბილისის ხედია გაშლილი.იმ თბილისის რომელსაც ხალხი აბინძურებს თავის ფიქრებით.შემიძია აქ საათები ვიჯდე და თან ყველაფერზე ვიფიქრო და თან არაფერზე.ეს უცნაურია ხო.მაგრამ ოცნებით თავს არ ვიბრუებ.
თვალებიმაქვს დახუჭლი და ვფიქრობ ზღვაზე,ლურჯზღვაზე რომელიც ამ სანახაობას ერწყმის თავისი ბუნებრივობით.თვითონ შეგიქმნია ხმა რომელიც გინდა გესმოდეს?!ახლა მესმის ზღვის ჩქეფების ხმა.დავფრინავ,ამწამს ყველაფერი შემიძლია რაც მინდა მაგრამ მაინც ძალიან უბედური ვარ.
მხარზე შეხებას ვგრძნობ,ჯერ თვალს არ ვახელ ესეც ჩემი წარმოსახვის ნაწილი მგონია.მაგრამ შემდეგ ჩახველების ხმა მესმის.ჯერ ცალ თალს ვახელ შემდეგ მეორეს და გვერდით სილუეტს ვლანდავ.უკვე შეღამებულია,დიდი დრო გასულა.
-რა ლამაზია არა?!-მკითხა უცხო ბიჭმა.ცოტა დავფიქრდი.
-სიტყვა ლამაზი ამცირებს.ეს იდეალურია.
-რაზე ფიქრობდი?
-რამდენი ხანია რაც აქ ხარ?-ცოტა დავეჭვდი რამე ხო არ წამომცდა ფიქრისასთქო.
-ღიღინი რომ დაიწყე იმის მერე აქ ვზივარ.სხვათაშორის საინტერესოდ მღეროდი დავინტერესდი რაზე ფიქრობდი.
-არ არის შენი საქმე.შეგეძლო გეთქვა ჩემს სივრცეში,რომ იჭრებოდი არ ვარ მიჩვეულიუცხოებთან გარეთ ჯდომას.
-რა ლამაზი ხარ.
-მე ვერ გეტყვი იგივეს რადგან ვერც კი გხედავ.
-ხო მართალია მე ცოტა სინათლეზე დაგინახე თვალდახუჭული.
-მეთვითონ მიკვირს რო არვბრაზდები და არ მივდივარ.
-ალბათ გეზარება ბაბი.
-სახელი საიდან იცი?თან როგორ შეუმოკლებია.-ჩავიცინე ირონიით.
-ნუ ახალი გადმოსული ვარ და ვეცადე გამერკვია რა გარემოშ მომიწევდა ყოფნა და პირველ რიგში კარის მეზობლებით დავინტერესდი.
-მერე იპოვე რამე საინტერესო?-ისევ მე და ჩემი ირონია.
-კი.შენ.
პოსტსკრიპტუმ----->ძალიან დიდი ხანია რაც ვწერ.ზოგადად მუდმივად ჩანახატებს ვაკეთებდი.ბავშვობის პერიოდიდან ალბათ ესე 8 წლიდან დღიურებს ვაწარმოებდი.ეს ბოლო დროა ვცდილობ განცდები,გრძნობები და ემოციები ჩანახატებით გადმოვცე.ყოველთვის იყო და იქენბა ჩემი მიზანი წიგნის გამოცემა.ახლა კი პირველი ისტორიაა ეს ჩემთვის და მაინტერესებს რა გამომივა. <3