ალქსანდრე სამსახურში დადიოდა და მხოლოდ საღამოს ვხედავდი ვახშამზე.დღეს ადრე მოვიდა.
-ასე ადრე მოხვედი? ათზე გელოდებოდი ახლავე გავშლი მაგიდას.-ვუთხარი ბედნიერად ის კი სახში გიჟივით შემოვარდა და სახეზე ღიმილი გამიქრა
-რა მოხდა?
-რა უნდა მომხდარიყო?-დაიყვირა ბოლო ხმაზე მე კი შიშისგან რომ არ წავქცეულიყავი დივანს ჩავებღაუჭე.-ყვრლაფერი ცუდად არის კომპანიაში. დავიღალე ჩემ გარეშე ვერავინ ვერაფერს ახერხებს?-თქვა და კარადიდან ვისკი გამოიღო და დაისხა.
-გთხოვ შეინახე რა ცუდად ვხდები მაგის სუნზე-ცხვირი ამეწვა ალკოჰოლის სუნზე
-აქ კიდე შენი კაპრიზები. ამაზე გული მერევა. გეხვეწები. ალექსანდრეე.... ალექსანდრეე.... დავიღალე უკვეეე რა-გამაჯავრა ლაპარაკში
-წამოდი ჭამე-არ მივაქციე ყურადღება. ისიც ადგა და მაგიდასთან მოვიდა უხმოდ. წვნიანი დავუსხი და მეც დავჯექი
-რა არის ესსს?-დაიყვირა ისევ ბოლო ხმაზე-რატო არ არის მწარე?
-ეეეეეეჰჰჰჰ რა გაყვირებს ვერ გავიგე. სანსახურში მოგიშალეს ნერვები და ჩემზე იყრი ჯავრს.-მივედი თაროსთან გადმოვიღე წიწაკა და მთელი ქილა თეფშზე ჩავუცალე-დადექი და ჭამე ახლა მწაეე მცხარე. გაახურა რა საქმე.
-წადი წადი გაიქეცი-მითხრა ოთახში მიმავალს და უკვე მეოთხე ჭიქა ჩაცალა. ავედი ოთახში დავმშვიდდი, გამოვიცვალე და ლოგინში შევწექი. ღამე გამეღვიძა ალექსანდრესკენ გადავბრუნდი მაგრამბლოგინზე არ დამხცდა. საათს გავხედე სამი საათი იყო.ავდექი ხალათი შემოვიცვი და კიბეებს ჩავუყევი.
სამზარეულოში შევედი შოკოლადი გამოვიღე და მისაღებში გამოვედი როცა ხვრინვის ხმა გავიგე.ალექსანდრეს მთელი ბოთლი ვისკი დაეცალა და დაბლა, ხალიჩაზე იწვა ფეხები კი დივანზე ჰქონდა შემოწყობილი. ერთ საათიანი წვალების მერე დავაწვინე დივანზე. ავედი ოთახში ჩამოვიტანე პლედი და გადავაფარე.მერე ოთახში დავბრუნდი და ლოგიზე დავჯექი. შოკოლადები შევჭამე და წიგნი გადმოვიღე თაროდან ლამფა ავანთე და დავიწყე კითხავ. რამდენჯერ მაქვს წაკითხული მაგრამ "ჯეინ ეარი" ყოველთვის ჩემთვის საყვარელი წიგნი იქნება. წიგნის კითხვას შევყევი და როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე. კარების გაღების ხმაზე გამეღვიძა და სახეწაშლილი ალექსანდრე დავლანდე. თვალი ავარიდე, წიგნი დავხურე და თაროზე დავდე. რვა საათი იყო. დავდე თავი და დაძინება გადავწყვიტე. თითქმის ჩაძინებული ვიყავი ლოყაზე გავარვარებული ტუჩები რო მომაკრო ალექსანდრემ. მერე კი წაიჩურჩულა
-მაპატიე-გავიდა ოთახიდან და კარი ფრთხილად გაიხურა. რამდენიმე დღე ასე გძელდებოდა მოდიოდა ჩხუბობდა. დილით პაირიებას მთხოვდა მაგრამ დღევანდელი პიკი იყო. მოვიდა სახლში და რაც ხელში მოხვდა ყველაფერი დალეწა. კიდევ კარგი მისაღებში ბევრი არაფერი არის გასატეხი. მთვრალი დაენარცხა დივანზე და გასცა ბრძანება.
-არაყი მომიტანე
-არა!-ვუთხარი მშვიდად.
-რას ქვია არა-სიბრაზე ეტყობოდა ხმაზე
-არ მოგიტან სასმელს მთელი კვირაა სახში ნასვამი მოდიხარ და ჩხუბობ რა გინდა ვერ გავიგე. თუ ცოლი არ გინდოდა შეწინააღმდეგებოდი მამაშენს ან ნუ შემიყვარებდი.და იმის გამო რომ ცუდად ვხდები ამ სასმლის სუნზე რატო აკეთებდი ამ ბავშვს?-გამოვედი წყობიდან და რას ვამბობდი ვეღარ ვხვდებოდი. მოვიცვი ტყავის ქურთუკი სპორტულებზე და ოქტომბრის თბილისის ქუჩებს გავუყევი. ქარი ქროდა და თეძომდე სიგრძის თმას მიწეწავდა. გაბრაზებული სად მივდიოდი არ ვიცოდი. დიდი მანძილი არ მქონდა გავლილი როცა წინ ცვიღაც სათვალიანი ტიპივგადამეფარა. შარვალ კოსტუმში გამოწყობილი. პიჯაკი გადიწია და იარათი დამანახა. მაშინვე უკან გამობრუნება ვცადე მაგრამ არ გამიშვა მეორე შავწვეროსანმა მამაკაცმა და იარაღი მუცელზე მომადო
-ეხლა მიხვალ და მანქანაში წყნარად ჩაჯდები თორე გაგააფრთხობინებ სულს. შიშმა ამიტანა არ ვიცოდი რა მექნა. ერთ ხანს დავიბენი მაგრამ მერე თავბრუ დამეხვა და თვალთ დამიბნელდა.
როცა გონს მოვედი, ჩაბნელებულ ოთახში დიდ ლოგინზე ვიწექი. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა. ჯიბეში MP3 მქონდა და გადვწყვიტე ხმა ჩამეწერა. ავდექი და ხელების ცეცებით კარებთან მივედი. ბოხი ხმა გაისმა და გასცა ბრძანება.
-არ გაბედოთ და მასთან ოთახში არავინ შეხვიდეთ.ალექსანდრეს ისე გავამწარებ სიკვდილს შემეხვეწება.შიშმა ამიტანა და მაშინვე ლოგინზე ჩამოვჯექი. ოთახის კარი გაიღო და მაღალი კაცი შემოვია-ასე ასეე-თქცა და ჩემკენ წამოვიდა. მე კი საწოლის კუთხისკენ მივჩოჩდი.
-თავი დამანებე
-ეე ნუ ხარ ეგეთი უკარება-მოვიდა და ჩემ გვერძე დაჯდა. ადგომა ვცადე მაგრამ
დამიჭირა და ფეხებზე ხელების თათუნი დამიწყო
-მომაშორე შენი ბინძური ხელები.-ხელი ვკარი და ლოგინიდან წამოვხტი
-ხმას დაუწიე-წამოვარდა ისიც და კედელზე მიმანარცხა და ხელები გამიკავა.
-აა მესმის რატო მოეწონე ალექსანდრეს-ორი თითი ჩამომისვა ლოყაზე
-ამაზრზენი ხარ-ვუთხარი ზიზღით. როცა მეწინააღმდეგებიან უფრო მიზიდავენ.
-რაში გჭირდები? რა გინდა ჩემგან?-ცრემლები წამომცვივდა თვალებიდან.
-რაში და ალექსანდრეს მიწასთან გასასწორებლად.
-ბავშვმა რა დაგიშავა ა მე თუ შენი მტერი ალექსანდრეა.
-მისი გამწარება მხოლოდ თქვენი გამოყენებით შემიძლია. უნდა განიცადოს საყვარელი ადამიანის დაკარგვით განცდილი სიყვარული.
-ვინ ხარ ვინნ?
-ადამიანი რომელსაც ალექსანდრე ქავთარაძემ საყვარელი ქალი წაართვა და შენს ცოლად მოყვანაზე უარი არ თქვა. იცოდა რო მიყვარდი მაგრამ მაინც მოგიყვანა ცოლად
-ანუ შენ გიყვარვარ?
-ხოო
-გიცნობ მაინც?
-არა.
-მე ალექსანდრე მიყვარს. სახე ამიხურდა.
-მალე შემიყვარებ
-ალექსანდრეს შვილი მეყოლება არ ვანებებდი თავს.
-აან მოკეტავ და ბავშვი გადარჩება ან არა და ეგ ბავშვი მოკვდება და მერე ჩემ შვილს გააჩენ გაიგე?-მითხრა და ყელში კოცნა დააპირა. ვკარი ხელი სახეზე ფრჩხილები ჩამოვუსვი რაც ძალი და ღონე მქონდა და გამოვიქრცი. კიბეები ჩავირბინე და წინ ვიღაც ქალი გადამიდგა ლანგრით ხელში და ჩემი შეჩერება სცადა. ამოვკარი ლანგარს ხელი დაკარებისკენ გავიქეცი თუმცა ვერ გავედიმწვდნენ ხელებში და სახლში შემაბრუნეს. რაც ძალი და ღონე მქონა ვფართხალებდი მაგრამ უშედეგოდ. უკვე ერთი კვირაა იმ სახლში ვარ მაგრამ ვერავინ მიპოვა. ძალიან ცოტას ვჭამდი.
-ცოტა ჭამე შვილო-მეტყოდა ხოლმე დაახლოებით 40წლის ქალი მაგრამ პასუხი ერთი იყო.
-არ მინდა.
-შეჭამს-და დღეს გაისმა ამაზრზენი ხმა ოთახში
-არ შევჭამ.
-თავი დამანებე არ მომეკარო-ვუთხარი ზიზღით როცა შეხება ცადა.
-გადი-უთხრა ქალს და ჩემკენ წამოვიდა.როცა ქალმა ოთახი დატოვა პიჯაკი გაიხადა.
-რას აკეთებ?-ვკითხე შეშინებულმა
-იმას რაც აქმდე უნდა გამეკეთებინა.
-არ გაბედო არ მომეკარო-ვიკივლე როცა პერანგის გახსნა დაიწყო.
-ამაას იმსახურებს ალექსანდრე
-მიშველეთთთთთთ!-ვყვიროდი ბოლო ხმაზე-იყვირე რამდენიც გინდა შენი ხმა მაინც არავის ესმის.



********
-მარიიიიი, სად ხარრრ?-ყვიროდა ალექსანდრე და რაც ხელში ხვდებოდა ყველაფერს ლეწავდა. წვერ მოშვებული დაბორიალობდა მთელ სახლში და საყვარელ ქალს უხმობდა თუმცა ხმას არავინ სცემდა. ცოტა დაწყნარდებიდა. ჩაჯდებოდა მანქანაში და მთელ თბილისს გარს ურტყავდა. ყველგან ეძებდა. ყველავშესაძლო ადგილას იყო თუმცა ვერსად მიაგნო. არ იცოდა რა ეფიქრა. შუა ღამისას დაბრუნდებოდა სახლში მთვრალი ავიდოდა ოთახში და მარიამის ტანსაცმელთან ჩახუტებული იძინებდა. სულ გაგიჟდა როცა მესამე დღესაც არ დაბრუნდა მარიამი სახლში.
-სად არის მარიიი? სადდდ. მომიყვანეთ ჩემი მარი.ჩემი ცოლი. მარიიი ჩემი მარი-ჩაიკეცებოდა და ტირილს იწყებდა მაშინ როცა ბავშვობის მერე არ უტირია.-ჩემი ბრალია. მე ვარ დამნაშავე მე. მაშინ ასე არ უნდა მოვქცეოდი. რატო რატოოო.მაგრამ არა მარი არ წავიდოდა არ დამტოვებდა. ამა არ იზავდა. ჩემ შვილს არ წაიყვანდა და არ წავიდოდა.-ალექსანდრეს ტელეფონს პოლიცია უსმენდა რათა თუ მარი მოტაცებული იყო. ვინმა დარეკავდა ან მუქარის ან გამოსასყიდისათვის. და აი ერთი კვირა გავიდა რაც მარი არ გამოჩენილა . ალექსანდრეს ტელეფონი რეკავდა.ყველა გაჩუმდა და ალექსანდრემ უპასუხა.
-გისმენთ
-ოჰ ბატონო ალექსანდრე როგორ ბრძანდებით?
-რომელი ხარ? არ ვარ ლაზღანდარაობის ხასიათზე.
-ვინ ვარრ? კარგი რა ხმაზე ვერ უნდა მიცნო?(-არ მშია გაიგეთ თავი დამანებეთ. სახლში მინდა-შემოესმა მარიამის ხმა ალექსანდრეს)ვინ ჯანდაბა ხარ სად არის მარი? სად არის ჩემი ცოლი?-იღრიალა და ჩაიკეცა.
-ალბათ უკვე ეძებ შენ ცოლს პოლიციასთან ერთად და არ გაგიჭირდებიდათ ტელეფონის სიგნალით ადგილსამყოფელის დადგენა
-ვიპოვე-თქვა ახალგაზრდა პროგრამისტმა.
-აი ხედავ იპოვეს შენმა ლეკვებმა. ყოჩაღ გილოცავ
-ორი საათის გზა არის უნდა ვიჩქაროთ-თქვეს და სახლი დატოვეს.
-არ გაბედო და მარიამს არ შეეხო თორე გიპოვი და არ გაცოცხლებ მოგკლავ.
-სანამ შენ აქ მოხვალ მე ყველაფერს მოვასწრებ-თქვა და ირონიულად გადაიხარხარა.ამის თქმა იყო და ტელეფონი აუზში გადააგდო. მანქანისკენ წავიდა მისამართი გამოართვა პოლიციის უფროსს და მანქანა დაძრა. მთელი სისწრაფით მიჰქროდა. იმისი შიშით რომ საყვარელ ადამიანს დაკარგავდა ან რამე დაემართებოდა არ იცოდა რას აკეთებდა სამჯერ გადარჩა ავარიას. კიდევ დიდი მანძილი იყო გასავლელი...

მარიამი განწირული გაჰკიოდა შველას ითხოვდა. მამაკაცი უფრო და უფრო უახლოვდებოდა. ეხებოდა სახეზე ყელზე მუცელზე თავისი ბინძური ხელებით. იქნევდა ხელე-ფეხს ცდილობდა მოსალოდნელი საფრთხე თავიდან აეცილებინა... ბრძოლა ბრძოლაში მამაკაცმა ვერ მოახერხა ერთიბეწო გოგოს დამორჩილება. მოულოდნელად ის დაბლა დაეცა და იატაკზე მიმოიფანტა შუშის ნამსხვრევები. ბოთლის ნაწილი ხელიდან გაუვარდა ქალს რომელიც ყოველ დღე მარიამთან შედიოდა და საჭმელს აჭმევდა. კაცი დაბლა ეგდო მაგრამ მაინც წამოდგა. მაშინ მარიამმა პირველად ინატრა ადამიანის სიკვდილი. ქალი გარეთ გააგდო კარი კი გადაკეტა.
-უკვე თავი მომაბეზრე-თქვა კაცმა და წრთი ხელის მოსმით გახადა მაისური გოგონას. ის კი ტიროდა და სიბნელეში ვერ გაერჩიამამაკაცის სახე. იბრძოდა..
იბრძოდა როგორც შეეძლო.არ ნებდებოდა და გაისმა ეზოში მანქანის მკვეთრი გაჩერების ხმა რასაც პოლიციის სირენების ხმა მოჰყვა...