ადამიანები, რომელთაც ერთმანეთი უყვართ, ყოველთვის ტანჯავენ ერთმანეთს. (აკუტაგავა რიუნოსკოე)

ალბათ სჯობდა სიმართლე ეთქვა, თუმცა ამასაც გამბედაობა უნდა.
რა თქმა უნდა ლანასთვის უფრო მარტივი იქნებოდა ეპატიებინა მაშინ როდესაც სიმართლეს ალექსანდრესგან მოისმენდა. თუმცა ხანდახან ადამიანებს ჰგონიათ, რომ ტკბილი და შელამაზებული ტყუილით სიცოცხლეს უკეთესს ხდიან.
ალექსნდრესაც სწორედ ეს აიმედებდა, რა თქმა უნდა ბარმენზე არ ყოფილა ნაწყენი, მან ეს მოულოდნელად გააკეთა. დაისაჯა იმისთვის, რომ გეგმას გადაუხვია.
ხედავდა როგორ სტკიოდა საყვარელ ქალს მისი წარსული შეცდომა, თუმცა მაინც არ ეუბნებოდა სიმართლეს. არადა რა მარტივი იქნებოდა ყველაფერი, მივიდოდა აუხსნიდა და ისიც შეიძლება უფრო ბედნიერი ყოფილიყო ალექსანდრეს ამ სიმამაცით.
სიმართლის თქმა სიმამაცეა, დიახ მეგობრებო. მართალი ადამიანი ყოველთვის მეტად ფასობს.

ალექსანდრე დევდარიანი

- ცხოვრებაში ყველა ადამიანს აქვს თითო შანსი.
გახდეს მილიონერი, იყოს ბედნიერი, ჰქონდეს წინსვლა და ასე შემდეგ.
მთავარია ზუსტად დაიჭირო წამი და შემდეგ ცხოვრება იმ მთაზე აგიყვანს, საიდანაც ჩამოსვლა აღარ მოგინდება.
- შენ რომელი გამოიყენე?
ირონია იგრძნობა მოსაუბრის ხმაში, ზუსტად იცის რა პასუხსაც მოისმენს.
ადამიანის ბუნება ხომ ასეთი უჩვეულოა, მაინც უნდა იმ ადგილს დაუბრუნდეს, რაც უკვე დიდი ხნის წინ გაიარა.
წუთიერი პაუზის შემდეგ, რომელიც წუთად კი არა საუკუნედ უფრო გაიწელა ორივესთვის, როგორც იქნა ხმა ამოიღო.
- მე ვერცერთი.
- რამდენი ხანია არ გინახავს? - ეკითხება და ღრმა ნაფაზს არტყამს.
- ორი თვე, 11 დღე და - მომენტალურად გახედა საათს - 5 საათი
- მერე რას აპირებ? - ნერვიულობა ეტყობა შაკოს ხმაზე, განიცდის მეგობრის ამ მდგომარეობას.
- არაფერს, რა აზრი აქვს რამის გაკეთებას და ახსნას? შევპირდი რომ არასდროს მოვატყუებდი და არც მივატოვებდი, მე კიდე პრო#ულად მოვიქეცი და ორივე გავაკეთე - ჩაილაპარაკა და არაყი ბოთლიდან მოიყუდა.
- საერთოდ გებულობ მის ამბებს?
- არა, რამდენჯერმე შორიდან ვუყურებდი, ადამიანს აღარ გავს, სამსახურში იშვიათად დადის და ძირითადად სულ სახლშია.
- მერე არ ფიქრობ რომ შეცდომა უნდა გამოასწორო? - მომენტალურად ეკვრება მუშტები
- არა, კარგად ვარ ასეც - ირონიულად მოიტყუა და სასმელი ისევ მოიყუდა.
შაკო, რომელიც ამ დროის მანძილზე ეკლებზე იჯდა და ძმაკაცის დეპრესიულ გამოსვლას უსმენდა, წამოხტა და ალექსანდრეს პერანგის საყელოში სწვდა
- თავს ნუ ინადგურებ და იმ გოგოსაც ნუ ანადგურებ, შენ საქციელს ბო$ობა და ყ$%ეობა ქვია, დაელაპარაკე იქნებ სულაც გპატიობს, შენი უთქმელობით ისედაც ბევრს კარგავ, ერთხელ მიქარე რაც გააკეთე, მე შენ გაფრთხილებდი, ახლა კაცურად მოიქეცი, ადექი და მოიქეცი ისე როგორც შეგეფერება ბლიად, მორჩი ამ ქვითინს და დაელაპარაკე - გაბრაზებულმა შეუშვა ხელი და ადგილი დატოვა.

____________________

ლანა კანდელაკი

ასე
თენდება
დღეები
ჩვენთან,
და ღამეს
დილა
უდგას
თავდებად,
შენი
წასვლის
დროს,
ტკივილი
რჩება,
ჩემში
რომელიც
აღარ
მთავრდება.
(დ.გრძელიშვილი)

- არ გამოჩენილა არა? - ნაზად დაუსვა სახეზე ხელი ირინკამ და ლანაც მის მუხლებზე უფრო კომფორტულად მოთავსდა
- არა - უკვე ატირებულმა ჩაილაპარაკა, აღარც საუბრის თავი ჰქონდა და აღარც ტირილის - არც კი უცდია, არც აუხსნია, ალბათ არ იყო ეს გრძნობა ნამდვილი.
- გაჩერდი რა გთხოვ - გაბრაზდა დიანა - რას ნიშნავს არ იყო ნამდვილი? უჭირს მასაც და იცის შენი ხასიათი.
- რომ დაბრუნდეს აპატიებ? - ჩაეკითხა ირინკა და ღმერთმა იცის მერამდენე დამამშვიდებელი გაუწოდა
- არ ვიცი იცი?! რომ მოსულიყო და რამე მაინც ეთქვა, ოდნავ მწუხარება რომ დატყობოდა, ვაპატიებდი, აუცილებლად ვაპატიებდი, მაგრამ ახლა? ახლა არ ვიცი, ორი თვე გაძლო უჩემოდ, ხოდა მეც მალე გამოვალ ამ მდგომარეობიდან.
- ადექი და შენ დაელაპარაკე, კითხე ასე რატომ მოიქცა და საეერთოდ რა ხდება - საკუთარი იდეით აღტაცებულმა შეაპარა ლანას ნათქვამი
- არ უნდა ტიპს და შევეხვეწო? არ ჩნდება, არ უნდა ურთიერთობა - ბრაზობდა ლანა და თან ტიროდა
- ვაიმე, იმიტომ რომ იცის არ აპატიებ - მაინც იცავდა ირინკა ალექსანდრეს
- ირა რებს მეუბნები? არც უნდა ეცადა? დალაპარაკება არ უნდა ეცადა და ვსო ასე უნდა დაეკიდებინა? - ყელში ამოუვიდა გოგოების ლაპარაკი და უაზრო წამოროშვები

გოგონებიც მიხვდნენ რომ მასთან ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა.

დღეები ჩვეულებრივად გადიოდა, ლანაც აღარ აბეზრებდა გოგოებს ალექსანდრეზე ლაპარაკით თავს და მხოლოდ ღამ-ღამობით ტიროდა.
შეიცვალა, ვეღარ ხალისობდა ისე და ხვდებოდა, რომ აკლდა ალექსანდრე.
თუმცა ძალიან გაბრაზებული იყო.
როგორ შეეძლო ორი თვე ასე დაეტოვებინა ყველაფერი, აუხსნელად?! ეს ხომ ტრაგიკულია.
სამსახურშიც საკმაოდ დიდი წარმატება ჰქონდა, ყოველ დღე ახალი პროექტები შედიოდა და საფიქრად დრო აღარ რჩებოდა. დამატებით საათებს მუშაობდა, არ უნდოდა მარტო დარჩენა დიდ ხანს. სამსახურის მერე გოგოებთან ერთად ერთობოდა ან ძირითადად სულ მუშაობდა. რამოდენიმეჯერ მოეჩვენა თითქოს ალექსანდრე აკვირდებოდა, თუმცა ფიქრები უკუაგდო. ალექსანდრე ის ტიპი არ არის, შორიდან უყურებდეს. ბოლომდე მაინც არ ჰქონდა იმედი დაკარგული, ალექსანდრე აუცილებლად მივიდოდა და ყველაფერს აუხსნიდა. ან იქნებ სადმე შეხვედროდნენ ერთმანეთს, თბილისი ხომ ასეთი პატარაა. ან იქნებ სულაც წავიდა?! საკუთარი ფიქრები ტანჯავდნენ ლანას!

_______________

სამსახურიდან გვიან გამოვიდა ლანა, დიდხანს იყოყმანა წასულიყო თუ არა გოგოებთან ერთად, ბოლოს მაინც ცხელი შხაპი და თბილი საწოლი ამჯობინა.
- დი, მე სახლში ავალ პირდპაირ, დავიღალე და თან ხვალ ადრე უნდა ავდგე - ენერგია გამოცლილმა ჩააბარა აღსარება დიანას
- აუ ამ ბოლო დროს სულ მუშაობ, ჩვენც ვარსებობთ. კაი დაისვენე და შენი წუწუნი აღარ გავიგო - უკმაყოფილოდ გაუთიშა ტელეფონი.
სახლში ლასლასით ავიდა, კურტკა საკიდზე დაკიდა, ტანსაცმელი ლამაზად დაკეცა და სააბაზანოში შევიდა.
იქამდე იჯდა შპახის ქვეშ, სანამ სხეული არ დაუსკდა და არ დაურბილდა.
ერთი ორჯერ ლამის ჩაეძინა, წყლის წვეთები მომენტალურად რომ არ დასცემოდა სახეზე.
მიხვდა, რომ საწოლში ძილი ერჩივნა და ხალათი მოცვა.
მისაღებში გასვლისთანავე შეამჩნია ჩამქრალი შუქი, არადა ახსოვს ანთებული დატოვა. უცბად შიშმა აიტანა, რა თქმა უნდა პარანორმალური მოვლენების არ ჯერა მაგრამ მომენტალურად დაპანიკდა. შემდეგ დამშვიდდა და იფიქრა ალბათ ნათურა გადაიწვაო, ჩამრთველთან მივიდა და ნელა აკრა ხელი.
უკან შემობრუნებული ისე შეხტა, კარებს აეკრო.
- შენი შეშინება არ მინდოდა - ჩაილაპარაკა ალექსანდრემ ისე, რომ ლანასთვის თვალი არ მოუშორებია.
- როგორ შემოხვედი? - კითხა გაფითრებულმა და სრულიად წაშლილმა.
- კარი ღია დაგრჩა, უნდა შეამოწმო ხოლმე - არც წამომდგარა ფეხზე და თვალი სივრცეს გაუსწორა
- რას აკეთებ აქ? - ცრემლები ახრჩობს
- მენატრებოდი და მოვედი - ჩაილაპარაკა სრულიად უემოციომ
- ერთი სიტყვა არ მჯერა შენი, სულ ტყუილად მოხვედი - სიტყვის თქმა არ აცადა ალექსანდრემ ისე მოიქცია მონატრებული ქალის სახე ხელებში და ტუჩებზე გაშმაგებით დააცხრა. ლანასთვის იმდენად მოულოდნელი იყო ყველაფერი, ლოყებზე ცრემლები სიმწრისგან ჩამოუვიდა თუ ბედნიერებისგან, ვერ გაერკვა, მომენტალურად აყვა კოცნაში.
ტუჩებიდან ყელზე გადავიდა ალექსანდრე და ქალის სხეულს ისე მოშორდა, ლანა ჯერ კიდევ თვალდახუჭული და გაწითლებული ლოყებით იდგა.
- ესეიგი შენც გენატრებოდი - ჩაილაპარაკა დამთბარი ხმით და ადგილს დაუბრუნდა.
ლანას უნდოდა ხმა ამოეღო მაგრამ ვერ შეძლო.
მომენტალურად ჩაიმუხლა და კარებს ზურგით მიეყრდნო, ხელები ისე მოკუმა, ფრჩხილები კანში ჩაესო. თავი მუხლებზე დააჭირა და ჩუმი ტირილი დაიწყო.
- დამშვიდდი, ნუ ტირი გთხოვ - ამშვიდებდა ალექსანდრე და თან ქალის სხეულს იკრავდა ძლიერად.
რამოდენიმე წუთი უხმოდ ისხდნენ, თუმცა ლანას სიბრაზე შემოაწვა და ფეხზე აფრინდა.
- რა გინდა ალექსანდრე? რატომ მოხვედი აქ? - თითქმის კივილზე გადავიდა
- ხომ გითხარი, მომენატრე და მოვედი თქო - ტონს არ იცვლიდა მამაკაცი, ლანა კი მის სიმშვიდეზე ცუდად რეაგირებდა
- ისე ნუ იქცევი თითქოს ბოლოს გუშინ გნახე და არაფერი მომხდარა ჩვენს შორის - სიბრაზემ ყელში მოუჭირა და ბოღმა თვალებიდან ჩამოვიდა.
- მეც მიჭირდა უშენოდ, მინდოდა დრო გქონოდა რომ გეფიქრა, მაშინ დალაპარაკებას აზრი არ ქონდა. - მშვიდი ტონით გააკეთა განცხადება
- შენ.. შენ ხომ მითხარი და დამპირდი, არ მოგატყუებო? რატომ დამიმალე სიმართლე? საერთოდ რა მოხდა? - ალექსანდრეს სიმშვიდე ლანასაც გადაედო და მამაკაცის პირისპირ დაჯდა.
- ახლა ყველაფერს მოგიყვები, მშვიდად მომისმენ და დასკვნას გამოიტან კარგი? - ქალმა თავი დაუქნია და ალექსანდრეც მოყოლას შეუდგა - იმ ღამის დეტალების განხილვა არ მინდა, მეც კაიფში ვიყავი და ვწუხვარ რაც მოხდა, მაგრამ იმხელა შთაბეჭდილება მოახდინე ჩემში შენი სილამაზით და საერთოდ ყველაფრით, არ შემეძლო გაჩერება. მერე გადავწყვიტე მეპოვნე რომ სიმართლე მეთქვა და ვიღაც სი%ი არ გგონებოდი, მაგრამ რომ გიყურებდი ასეთ დღეში იყავი, ვერ შევძელი გაიგე? მაქსიმალურად ვწევდი დროს და საბოლოოდ ვთქვი რომ არ გეტყოდი არაფერს, ასე უკეთესად იყავი, თვალებში ბედნიერების ნაპერწკალი გქონდა, თან მეშინოდა შენი დაკარგვის იმიტომ რომ შემიყვარდი, მიყვარხარ და შენს გარეშე არაფერი არ არსებობს. გული მეთუთქებოდა შენი შემყურე მაგრამ ვფიქრობდი, ჩემთან კარგად იქნებოდი, ყველაფერს გამოვასწორებდი. მეგონა სწორად ვიქცეოდი. მაპატიე გთხოვ, ჩემთვის შენი ტკივილის სააშკარაოზე გამოტანა არ მინდოდა, გეხვეწები შემიბრალე და არ მომექცე ამაზე უარესად - მამაკაცი ლამის ატირდა, იგრძნობოდა მის ნათქვამში სიმართლე, მთელი სხეულით ცახცახებდა და თან უზომოდ ბედნიერი იყო ლანას ნახვით.
- შენ რომ სიმართლე გეთქვა, შენი პირით რომ გეთქვა, ღმერთო რა კარგი იქნებოდა! - ამოილაპარაკა მომტირალის ხმით - იცოდი როგორ მიჭირდა და მაინც მალავდი სიმართლეს, ან ეს ორი თვე რა გულმა გაგიძლო რომ ერთხელ არ მოხვედი? ნეტავ გენახე რა დღეში ვიყავი, ნეტავ გენახე - ლაპარაკობდა და თან ტიროდა.
- ვიცი, ხშირად გიყურებდი, უბრალოდ მინდოდა გეფიქრა, ვიცი რომ არამზადასავით მოვიქეცი მაგრამ არ მომიტყუებიხარ, მთელი გულით მიყვარხარ, ორი თვე საკმაოდ მძიმედ გადავიტანე, სულ ვსვამდი და ვცდილობდი არ მეფიქრა მაგრამ ყველა ფიქრი გაუაზრებლად თუ გააზრებულად შენთან მოდიოდა - ლანას წინ ჩაიმუხლა და ცერა თითით ცრემლი მოწმინდა, ლანას სახეს თითქოს სიცოცხლის ელფერი მომატებოდა - არ მინდა შენი გაშვება, არ შემიძლია უშენოდ, გეხვეწები მაპატიე, ვიცი რომ ყველაფერს ვიმსახურებ მაგრამ უშენობით არ დამსაჯო, ნუ დაისჯი თავს შენც. - ჩაილაპარაკა ქალის წინ ტირილამდე მისულმა ალექსანდრემ.

რამოდენიმე წუთი ისევ ჩუმად ისხდნენ, სახეზე ცრემლები შეშრობოდა ლანას.
სიმწარეს მაგრამ მაინც სიყვარულს გრძნობდა. რა სულელი ორგანოა გული!

- არ შემიძლია, ასე არ შემიძლია - სახე ისევ სატირლად დაბრიცა.
- გუშინ უშენობით მოვიწყინე,
მერე თეთრ ღამეებს მოვემატე.
აღარ ვიკამათოთ... მომისმინე...
უკვე უსაშველოდ მომენატრე.
როგორ მოწყენილი საღამოა,
რაღაც საწყალი და სევდისფერი.
წავა სიყვარული, აღარ მოვა,
მერე სინანული ვერ გვიშველის.
ჰოდა, სიყვარულსაც უნდა შველა,
ჰოდა, მეც ყოველდღე გინახულებ.
შენ არ მოიწყინო ჩემო ყველავ,
შენთვის ზამთარშიც კი ვიზაფხულებ

ტირილით უსმენდა მამაკაცს და საოცრად უჭირდა მასთან ასე ახლოს და ამავდროულად ასე შორს ყოფნა.
ალექსანდრე წასასვლელად მოემზადა, უკან ნელა დაიხია და ქალს შუბლზე ცხელი ტუჩები მიაკრა. შემდეგ კარები ნელა გააღო და სივრცეში გაუჩინარდა.
ლანა ხვდებოდა, რომ ეს ბოლო იყო!
ზუსტად იცოდა ან ეს შანსი უნდა გამოეყენებინა ან ყველაფერს წერტილი აქ დაესმებოდა.
გული მაინც სიხარულით ქონდა სავსე, რადგან ალექსანდრეს შეეძლო საერთოდ არ მოეძებნა ლანა და ერთჯერად სექ$ად აღექვა ყველაფერი.
მომენტალურად გაიაზრე ყველაფერი.
გულმა რამოდენიმე დარტყმა გამოტოვა. საკუთარი სისხლის მოძრაობაც კი გაიგო ყურებში, აეწვა ყველა ის ადგილი სადაც ოდესმე მამაკაცი შეხებია.
თითქოს არტერია გაუსკდა და სისხლი მთლიანად მოდიოდა.
გიჟივით წამოვარდა ფეხზე და რამოდენიმე საფეხურს გადაახტა.
ქოშინით ჩაირბინა მთელი საფეხურები, გარეთ გიჟივით გავარდა და სადღაც მოჰკრა ალექსანდრეს თვალი.
სირბილით გაიქცა მისკენ და მამაკაცის სახელი დაიყვირა, მომენტალურად ორივე შედგა. ნელა მოტრიალდა ალექსანდრე, სახეზე არც ფერი ედო და სიცოცხლის ნიშან წყალიც არ ეტყობოდა. ნელა მიუახლოვდა და ისე, რომ ცრემლები არც დაუმალია მამაკაცის წინ, ჩაილაპარაკა.
- კიდევ აპირებ რომ დამტოვო? - ატირებული ხმით კითხა და მის წინ აისვეტა
- შენ თუ ასე უკეთესად იგრძნობ თავს - აღარ დასცალდა სიტყვის თქმა, ისე შეაფრინდა გალეული ქალის სხეული, მანაც ერთი მოძრაობით მოხვია ხელი ქალის სხეულს და გულში ჩაიკრა.
- ალექსანდრე - მოგუდული ხმით ამოილაპარაკა ლანამ - ცხოვრებაში საუკეთესო რაღაცები სულ შემთხვევით ხდება!
- მოვედი, გნახე და შემიყვარდი!

დიახ ცხოვრებაში საუკეთესო რაღაცები სულ შემთხვევით ხდება!
შემთხვევითი იყო მათი შეხვედრაც.
ყველას ჰყავს მეორე ნახევარი, შეიძლება გვერდით შეიძლება შორს. ზოგჯერ ვერ ვამჩნევთ და გვიან შემთხვევით გავიგებთ ხოლმე, მაგრამ მთავარია დროულად ვიმოქმედოთ. გვიანი არასდროს არ არის.
ყველა ადამიანი იმსახურებს თავის წილ ბედნიერებას!
ყველაზე ბოროტ ადამიანსაც კი სახე უბრწყინდება, როდესაც ეუბნებიან რომ უყვართ!
ეს არის ცხოვრება!
ცხოვრებაში ყველაფრის შანსი ერთხელ გვაქვს, მთავარია დაიჭირო წამი და ეს შანსი სწორად გამოიყენო!

____________________

სიტყვები უბრალოდ ზედმეტია!
იმედია სწორად გადმოვეცი ის ემოცია, რასაც ვგრძნობდი და რაც მინდოდა ბოლო თავში ჩამედო!
ძალიან მეამაყებით, ასეთი თბილი კომენტარებისთვის.
ძალიან მალე დაგიბრუნდებით ახალი ისტორიით.
უღრმესი მადლობა! <3
საბოლოოდ ისტორია გამოვიდა 68 ფურცელი!
ასეთი ბედნიერი კარგა ხანია არ ვყოფილვარ, მადლობა და კიდევ მადლობა!