დემონი ( ჩრდილების თამაში) (სრულად)
დემონი ( ჩრდილების თამაში) თრილერი პროლოგი პალერმო - მაფიის დედაქალაქი, ქალაქი სადაც წესებს და კანონებს მაფია ქმნის, ქალაქი სადაც პოლიციაც კი მაფიას ემორჩილება, ქალაქი რომელსაც მაფიური დაჯგუფებები და კლანები მართავს, ქალაქი რომელშიც დაცული ვერასდროს იქნები თუ მაფიურ დაჯგუფებას არ მიეკუთვნები და მაინც მსოფლიოში ყველაზე პრესტიჟული ქალქი, აქ მხოლოდ ერთი კანონი არსებობ… შენ ემორჩილები მაფიას! გასაქცევი არსადაა, მაფია ყოველთვის ირჩევს მის მსხვერპლს და გასაქანს არ აძლევს. და თუ ფიქრობ რომ სისხლიან გარჩევებს და სიკვდილს გაექცევი, ცდები! ამას ვერავინ შეძლებს. სადაც არ უნდა წახვიდე ის ყველგან გიპოვის, სადაც არ უნდა გაიქცე ის ყველგან მოვა! თუმცა ვერცერთი კლანი ახლოს ვერ მივა მალიკების კლანთან, მათ ხომ სამეფო ოჯახი და უამრავი პრეზიდენტი მფარველობს? ადამიანი რომლისაც ყველას ეშინია. მისი მხოლოდ ერთი სიტყვაა საჭირო რომ ოჯახი ამოგიხოცონ, გაგანადგურონ და მიწასთან გაგასწორონ. ის ხალხს აღიქვამს თითქოს მისი საკუთრება იყოს! ის არასდროს იხევს უკან, მას პალერმო ეკუთვნის… ის ყველა ქვეყნის მაფიურ დაჯგუფებებს აკონტროლებს, მას გამოაქვს უამრავი ადამინისთვის სასიკვდილო განაჩენი! ის ზეინ მალიკია და მას ვერავინ გაექცევა!!! თავი 1 დღე უჩვეულოდ დაიწყო, მზე ანათებდა. წამოვდექი და ფანჯარასთან ზოზინით მივედი, ფარდები გადავწიე და გავხედე ქალაქს, წამებში გავაანალიზე რომ ღრუბლიან ლონდონში კი არა მზიან პალერმოში ვიყავი და თვალები გამინათდა. კარადას კისრისტეხვით მივვარდი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე, დღეს ხომ პირველი დღეა უნივერსტეტში! მე კარგად უნდა გამოვიყრებოდე! -ჰეი,ელისონ! ჯერ ლექციის დაწყებამდე 2 საათია!-მომესმა უკნიდან ხმა და მარიას გავხედე, მან სწრაფად დაიფარა სახეზე საბანი. ჩავიხითხითე. -ყველაფერი უნდა მოვასწრო!-ჩავიცინე, პირადი ჰიგიენის ჩანთა ავიღე და საერთო სააბაზანოსკენ გავემართე, ლონდონიდან ჩამოვედი რადგან პალერმოს უნივერსტეტში, კერძოდ ბიზნესის მართვის ფაკულტეტზე ჩავირიცხე. მარიაც აქ გავიცანი, ის ჩემი ოთახის მეზობელია. მარია ძალიან ლამაზია ჩემგან განსხვავებით, მას წითური თმა აქვს რომელიც წელამდე სწვდება, ადრე მეც მინდოდა წითელი თმა... მოვწესრიგდით, მე და მარია ერთად მივედით ლექციაზე, გავიცანი მარიას მეგობარი ,ზაკი. ყველა ძალიან მეგობრული იყო, ბევრს დავუმეოგობრდი, პირველი დღე საუკეთესო იქნებოდა ბოლო ლექციის შემთხვევას თუ არ ჩავთვლით... მისტერ ჯონსი ლექციას ატარებდა, თუმცა მე და მარია მას არ ვუსმენდით და გვერდით მჯდომ ზაკს ვეჩურჩულებოდით.ლექცია დაახლოებით 1 საათი გრძლედება, რაც ძალიან დამღლელია თუმცა დაახლოებთ 15 წუთის შემდეგ კარი გაიღო და ყველამ კარისკენ გაიხედა, რატომღაც თვალები გამიფართოვდა და ტუჩი ნერვიულად მოვიკვნიტე. ლექციის დარბაზში სიმპატიური ბიჭი შემოვიდა, შავი თმები ჰქონდა, ჩამოსხმული მოყვანილობის სახე, სქელი ვარდისფერი ტუჩები და შოკოლადისფერი თვალები. თვალი თვალში გამიყარა და ჩაიცინა, ლექტორს შეხედა რომელიც გაშტერებული უყურებდა ბიჭს. -რას მიყურებთ?-უხეშად იკითხა, შემდეგ კი ლექროტს მიუტრიალდა-შეიძლება დაჯდე? -მე..მე არ ვიცოდი თუ თქვენ ჩემს დანაყოფში მოხვდებოდით!-დაბნეულმა ამოილაპარაკა მისტერ ჯონსმა. ბავშვებს გადავხედე, ყველა დაზაფრული მიშტერებოდა ბიჭს. -ამიერიდან იცით!-უხეშუად უპასუხა და აუდიტორიისკენ მოტრიალდა რომ ადგილი ეპოვა შემდეგ კი მზერა ჩემზე შეაჩერა. კარამელისფერი თვალებით შემათვალიერა და ჩუმი, ხრიწიანი ხმით მკითხა. -ახალი ხარ?-უაზროდ მივაშტერდი მის ტუჩებს, პასუხის გაცემა მინდოდა მაგრამ მარიამ მიჩქმიტა, მისკენ გაოცებით გავიხედე. -კი, ის ახალია!-ამოილუღლუღა მარიამ, ჩემსკენ გამოიხედა და თვალები დამიბრიალა -შენთვის არ მიკითხავს, მარია!-უხეშად უთხრა და მისი მწველი მზერა ვიგრძენი -მას პრობლემები არ სჭირდება, ის ახალია ამ ქალაქში!-ჩაიბურტყუნა მარიამ, რაზე ლაპარაკობენ? რა პრობლემები? ვინ არის საერთოდ ეს ბიჭი? ლექტორსაც მისი ეშინია!რა ხდება საერთოდ აქ? -ვნახოთ!-ჩაიღიმა ბიჭმა და და ჩვენს უკან დაიკავა ადგილი, მარიას გავხედე ის მიზნით რომ ამიხსნიდა რა ხდებოდა, მაგრამ ზაკს გახედა შეშინებული სახით და ტელეფონით ერთმანეთთან მესიჯაობა დაიწყეს, რომ მათი ლაპარაკი არ გამეგონა. ვცდილობდი ლექტორისთვის მომესმინა მაგრამ ყურადღება მეფანტებოდა, ზურგს იმ ბიჭის მზერა მწვავდა და დაბნეული ვიყავი. -დღესთვის ლექცია დამთავრებულია.-ლექტორის ბოლო სიტყვები სიჩუმეში ხმამაღლა გაისმა. ყველა წამოიშალა და კარებისკენ წავიდა, მეც წამოვდექი. მარიამ ხელი მხარში ჩამავლო და კარისკენ რასაც ქვია წამათრია,ზაკიც ჩვენ გამოგვყვა. ჩემი კითხვების მიუხედავად არცერთი ხმას არ მცემდა, უბრალოდ ნაბიჯის სიჩქარეს უმატებდნენ და საერთო საცხოვრებილისკენ მივყავდი. როგორც იქნა ჩვენს ოთახამდე მივაღწიეთ, მარიამ რასაც ქვია ოთახში შემაგდო, ორივე შემოვიდა და კარი მოხურეს? არა! დაკეტეს! -რა ჯანდაბა ხდება?-დაძაბულმა ვკითხე და მარიას თვალი გავუსწორე. -აქედან სწრაფად უნდა წახვიდე!-ბოლთის ცემას მოჰყვა. -რატომ?-დაბნეულმა ვკითხე და ახლა ზაკს გავხედე, ზაკმა კი მარიას, რომელიც საწოლზე ჩამოჯდა. -საფრთხე გემუქრება! -კარგით რა, რა საფრთხე მემუქრება?-გამეცინა-კარგი საცხოვრებლად რამე ფართს ვიპოვი და გადავალ! -არა! შენ არ გესმის, შენ საფრთხე ამ ქალაქში გემუქრება, აქედან უნდა წახვიდე! -ნუ მაცინებთ, არსად წასვლასაც არ ვაპირებ!-თვალები გადავატრიალე-აქ მხოლოდ 2 დღეა რაც ვარ და ეს ქალაქი ძალიან მომწონს, იმას თუ არ ჩავთვლით რომ ყოველ კუთხეში ავტომატიანი პოლიციელები დგანან, მაგრამ მე იმისთვის კი არ მიწვალია რომ ამ ქალაქში მოვხვედრილიყავი, რომ აქედან წავსულიყავი! მე მინდოდა და პალერმოს უნივერსტეტში ჩავაბარე, აქედან წასვალს არ ვაპირებ და ამაზე ვერავინ ვერ დამითანხმებს! -შენ არ გესმის! იცი ვინაა ის ბიჭი ვინც გამოგელაპარაკა? იცი რატომ არაფერი უთხრა ლექტორმა როცა დაგვიანებით შემოვიდა? იცი რატომ შეეშინდა მასთან ლაპარაკის?-მკითხა ზაკმა და ისიც მარიას გვერდით ჩამოჯდა, ორივეს მზერა ჩემსკენ იყო მომართული, მე კი დაბნეული მივშტერებოდი და ხმას არ ვიღებდი, ველოდებოდი როდის მეტყოდნენ პასუხს. -შენ პალერმოში ისე გადმოხვედი საცხოვრებლად რომ არ იცოდი რა ხდებოდა აქ სინამდვილეში!-ამოიოხრა მარიამ-პალერმო ყველაზე კრიმინალური და დაუცველი ქალქაია, აქ ხალხი მაფიას ემორჩილება, პოლიციიაც კი მაფიის მხარესაა. ჩათვალე მკვდარი ხარ თუ რომელიმე შენი მეგობარი ან ნათესავი რომელიმე მაფიურ დაჯგუფებაში ან კლანში არაა გაწევრიანებული. ეს ქალაქი მაფიას ეკუთვნის, შენ კი აქ ახალი ხარ და ვერავინ დაგიცავს, რადგან არავის იცნობ. ამიტომ უნდა წახვიდე! -ის ბიჭი დღეს რომ დაგელაპარაკა ზეინ მალიკია!-ამოიჩურჩულა ზაკმა-მისგან ვერავინ ვერ დაგიცავს, თუ გამოგელაპარაკა ესეიგი მოეწონე, ეს კი იმას ნიშნავს რომ ქალქიდან უნდა წახვიდე, რადგან მისი სახით საფრთხე გემუქრება, ზეინი ...როგორ გითხრა? მარიო პიუზოს "ნათლია" წაკითხული გაქვს? თავი ფრთხილად დავუქნიე, ჩემი ტვინი ჯერ კიდევ "ხარშავდა" ახალ ინფორმაციას. -ზეინი რაღაც მაგდაგვარია, ის ასე რომ ვთქვათ მაფიის მმართველია. ყველაზე საშიში და სასტიკია, მთელი ქალაქი მას ეკუთვნის, უმარავი მკველობა აქვს ჩადენილი, ნარკოტიკების და კაზინოების საქმეშიც არის ჩართული... -გაჩერდი!-შევაწყვეტინე და მარიას გამკიცხავი მზერაც დავიმსახურე-თუ ის ასეთი საშინელია როგორც თქვენ ამბობთ რატომ არ არის ციხეში? -ციხეში?-ჩაიცინა ზაკმა-რომც დაუმტკიცონ რომ ოჯახები ამოხოცა, რომც მთელი ქალაქი მკვლელობის მომსწრე გახდეს, მას არ დააპატიმრებენ! -კი მაგრამ რატომ?-დაბნეულმა ვკითხე. -ის მთელი მსოფლიოს მაფიას აკონტროლებს....100 %-იანი ხელშეუხებლობა აქვს მას და მის 4 მეგობარს. 8 წელია რაც მათ ეკუთვნით ეს ქალაქი და არცერთ ადამიანს არ აქვს ამ ქალქიდან წასვლის უფლება.ტურისტების გარდა და რადგან შენ აქ კარგად არ გიცნობენ შეგიძლია თავი მოაჩვენო რომ ტურისტი ხარ და აქედან წახვიდე, აქ უკვე საშიშია შენთვის!-ამოილუღლუღა მარიამ -პალერმოში მოსული ცოცხალი აქედან ვერასდროს გააღწევს!-ამოიჩურჩულა ზაკმა და წამოდგა. მარიამ ფრთხილი მზერა სტყორცნა, მე კი მთელს სხეულში უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. -არ წავალ!-კბილებში გამოვცერი და მარიას თვალებში შევხედე. -ღმერთო რა ჯიუტი ხარ!-თვალები გადაატრიალა-შენ ვერც კი ხვდები რომ საფრთხე გემუქრება! -შეიძლება, მაგრამ მე არ ვაპირებ ჩემს ოცნებაზე უარის თქმას რადგან არავინ გამაჩნია საკუთარი თავის გარდა, არ მყავს მშობლები, არ მყავს მეგობრები და მხოლოდ აწმყოთი ვცხოვრობ! ასე რომ მე აქ ვრჩები და აზრს ვერ შემაცვლევინებთ!-კბილებში გამოვცერი და ოთახიდან გამოვვარდი.კარი მივიჯახუნე და კიბბეები ჩავირბინე, პარკისკენ გამემართე. თავჩაღუნული მივდიოდი და ვფიქრობდი ყველაფერზე. საფრთხე მემუქრება? კი მაგრამ ის ხომ მხოლოდ ერთხელ გამომელაპარაკა? მისი ყველას ეშინოდა! მაგრამ არა მე! რატომღაც დავფიქრდი და გამახსენდა რა მითხრა სტიუარდესამ როცა მკითხა პალერმოში ტურისტად ჩავდიოდი თუ საცხოვრებლად. "პალერმოში მოსული ცოცხალი აქედან ვერასდროს გააღწევს" პარკში ყველაზე წყანარი ადგილი ავარჩიე და სკამზე ჩამოვჯექი, ყურსასმენები გავიკეთე და თვალები დავხუჭე, ფიქრებში გავერთე. ერთერთი ოცნება ავიხდინე, ახლა პალერმოში ვარ და პალერმოს უნივერსტეტში ვსწვლობ, მყავს 2 მეგობარი ზაკი და მარია, რა მინდა მეტი? არც არაფეერი.ლონდონის ბავშვთა სახლში ვიზრდებოდი მაგრამ მოვახერხე აქ ჩაბარება და ახლა მე აქ ვარ, მოლოდინმა გაამართლა აქ ყველაფერი მაქვს და არ ვაპირებ ისევ ლონდონში დავბრუნდე სადაც არაფერი ვიყავი. უნივერსტში უფასოდ ვსწავლობ, მაფინანსებენ რადგან უცხოელი ვარ და პირველი ვარ ვინც პალერმოში მოინდომა სწავლა.... ვიგრძენი როგორ მომიჯდა გვერდით ვიღაც და თვალები გავახილე, ჯერ მის ტატუებით გადაჭედილ მხარს მოვკარი თვალი შემდეგ კი სახეს... ზეინ მალიკი იყო.... -იცი რომ ეს ჩემი ადგილია, პატარავ?-ჩაიღიმა და ტუჩზე იკბინა. თავი 2 ვიგრძენი როგორ მომიჯდა გვერდით ვიღაც და თვალები გავახილე, ჯერ მის ტატუებით გადაჭედილ მხარს მოვკარი თვალი შემდეგ კი სახეს... ზეინ მალიკი იყო.... -იცი რომ ეს ჩემი ადგილია, პატარავ?-ჩაიღიმა და ტუჩზე იკბინა, თვალები გამიფართოვდა, ყურსასმენები სწრაფად მოვიხსენი და მას მივაჩერდი. -კითხვა ვერ გაიგე, პატარავ?-დამცინავად შემომხედა. თავიდან ფეხებამდე მამთვალიერა, ჯიბეში ხელი ჩაიყო და სიგარეტის კოლოფი ამოიღო. ხმა არ ამომიღია, მან სიგარეტს მოუკიდა და გვერდით მომიჯდა. -სიგარეტს არ ეწევი?-მკითხა ღიმილით და კოლოფი გამომიწოდა -არ ვეწევი!-მხრები აიჩეჩა და კოლოფი კვლავ ჯიბეში ჩაიდო-ზედმეტად კეთილშობილი ჩანხარ! -უკაცრავად?-გაოცებით ვიკითხე და მისკენ მივტრიალდი -ზედმეტად კეთილშობილი ჩანხარ… პატარავ!-ჩაიღიმა და მზერა ჩემს მკერდზე შეაჩერა-აქ არ უნდა ჩამოსულიყავი. -ჯერ ერთი მე შენი პატარა ნამდვილად არ ვარ! მერე მეორე შენი საქმე არაა აქ რატომ ჩამოვედი!-ჩავისისინე და წამოვდექი, გავიგონე როგორც ჩაიფხუკუნა. -დარწმუნებული ხარ?-ჩაიღიმა და ისიც წამოდგა, წამებში კი ჩემს წინ აისვეტა. რატომ ველაპარკები? მან ხომ შეიძლება ერთი სიტყვის გამოც მომკლას! აჰ, ხო, გამახსენდა მე ხომ მოსიარულე მაგნიტი ვარ და ყველაფერ ცუდს ვიზიდავ! -დარწმუნებული? რაში?-დაბნეულმა შევხედე -რომ ჩემი არ ხარ.-სახე მომიახლოვა და სიტყვები ყურთან დაიჩურჩულა, უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა და უკან დავიხიე. -ამ ქალაქში თითეული ადამიანი მე მეკუთვნის, ე-ლ-ი-ს-ო-ნ!-ჩემი სახელი დამარცვლით წარმოთქვა. -მაგრამ არა მე!-ძალით გავუღიმე, ზურგი ვაქციე და სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე საერთო საცხოვრებლისკენ. შიში მთელს სხეულში აღწევდა და პანიკა თითეულ უჯედს იკავებდა. "ამ ქალაქში თითეული ადამიანი მე მეკუთვნის"-მისი ხმა თავიდან არ ამომდიოდა, თითეულ წამს მეგონა რომ როცა უკან მივიხედავდი უკან მომყვებოდა. განა ამ ბიჭის გამო ჩემს ოცნებაზე და ახალ ცხოვრებაზე უარი უნდა მეთქვა? მაღაზიისკენ წავედი და რათქმაუნდა კვლავ თვალი მოვკარი პოლიციელებს რომლებსაც ავტომატები ეჭირათ, ეს მართლაც რომ ზედმეტი იყო! "ეს მაფიის დედაქალქია","ზეინი პოლიციასაც აკონტროლებს"-მარიას და ზაკის სიტყვებიც კი ერთმანეთში ირეოდა, შევჩერდი და უკან მივიხედე. -გადავრჩი!-ამოვიჩურჩულე და გულზე მომეშვა, ზეინი უკან არ მომყვებოდა. -რისგან?-ნაცნობი ხმა მომესმა და ადგვილზე შიშისგან შევხტი -გაუბერე?-შევუღრინე როცა მისი სიცილნარევი სახე დავინახე-შემაშინე! -კი მაგრამ რატომ?-გაეცინა ზაკს -უნდა მიშველო, როგორმე ამ ქალაქიდან უნდა წავიდე!-სწრაფად გადავწყვიტე,არ შემეძლო ქუჩაში მევლო და ყოველ წამს მეფიქრა რომ უკან ვიღაც მომდევდა! -რატომ? შენ ხომ თქვი რომ არ წახვიდოდი!-წარბი აწია და გამომცდელად შემომხედა -მე...მე... გადავიფიქრე!-ვთქვი მაგრამ ჩემს სიტყვებს სიმტკიცე აკლდა, ზაკი თვალებში ჩამაშტერდა ,მე კი განზე გავიხედე. -რა მოხდა?-დაბნეულმა და ამავდრიულად შეშინეულმა შემომხედა. -მისი გულგრილობა მაოცებს! ხალხს ისე აღიქვამს თითქოს მისი საუკთრება იყოს!-კბილებში გამოვცერი -ვინ?-მის სახეზე უფრო დიდი შიში გამოისახა, იმაზე დიდი შიში ვიდრე წაკითხვა შემეძლო. -ზეინი!-ამ სახელის ხსენება და რამდენიმე პოლიციელის მზერის გამოპარება ჩემსკენ ერთი იყო, ზაკს კი თვალები გაუფართოვდა, შემდეგ სწრაფად ჩამავლო ხელი მკლავში და მაღაზიაში შემიყვანა. -გაგიჟდი? მას ელაპარაკე? ხვდები რომ საფრთხე გემუქრება?-ჩურჩულით მიყვიროდა -შემთხვევით შევხვდი....-ტელეფონის ვიბრაცია ვიგრძენი და ტელეფონი შარვლის ჯიბიდან ამოვიღე. "საერთო საცხოვრებელში არ მოხვიდე.აქ ზეინია!"-მარიას მესიჯი იყო. მესიჯის წაკითხვისთანავე კანკალმა ამიტანა, ზაკმა ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა და მესიჯის წაკითხვისთანავე სახე გაუთეთრდა, ტუჩი ნერვიულად მოიკვნიტა. -რა ვქნა?-იმედიანი მზერა ვესროლე -ახლავე, ამ ქალაქიდან მიდიხარ!-მითხრა და ხელი ჩამკიდა, მაღაზიიდან გამოვედით. ზაკმა ტაქსი დაიჭირა. გზად აეროპორტისკენ არცერთი არ ვიღებდით ხმას და დაძაბულები მივშტერებოდით ერთმანეთს. -საბუთები გაქვს ?-მკითხა როცა ტაქსიდან გადმოვედით და ფული გადავიხადეთ, თავი დავუქნიე, ჯიბეში მუდამ მედო პატარა საფულე, რომელშიც ფული და საბუთები მედო. სალაროსთან მივედი და ოპერატორმაც მოსალმების შემდეგ მკითხა ჩემი სახელი და გვარი. -ელისონ კუპერი!-ნერვიულად გავუღიმე -ერთი წუთით!-გამიღიმა და კომპიუტერზე რაღაც აკრიფა-თქვენი საბუთები თუ შეიძლება!-წრიპინა ხმაში ნერვიული ტონი გაერია, საბუთები მივაწოდე. -ეს ყველაფერია? მართვის მოწმობა არ აკლია?-ინტერესით მკითხა, თვალებგაფართოებულმა შევხედე, მაგრამ მართვის მოწმობა მაინც მივაწოდე,"ყველ საბუთია?"-გონებაში მისი ხმა განმეორდა, უკვე ყველაფერს ნერვიულად და შიშით ვუყურებდი, არ ზაკი აკლებდა ნერვიულობას. -დაცვა!-დაიყვირა უეცრად ოპერატორმა. შიშისგან თვალები გამიფართოვდა, სანამ გაქცევას ან რამის გაკეთებას მოვასწრებდი, ორმა კაცმა ხელი მომკიდა და რაღაც კარისკენ წამათრია, ყვირილი დავიწყე მაგრამ მათ თითქოს ჩემი არ ესმოდათ. სანამ ოთახში შემათრევდენ ნათლად დავინახე ზაკის დანაღვლიანებული სახე, მას უბრალოდ არაფრის გაკეთება არ შეეძლო, კარი დაიხურა და ზურგს უკან ტაშის ხმა გაისმა.... მთელს სხეულში უკვე მეორედ დამიარა შიშმა და პანიკამ, ნელა მივტრილადი, გულს ბაგა-ბუგი გაუდიოდა. პანიკა მეწყებოდა, ის კი ტაშის დაკვრას განაგრძობდა, ნელა მივტრიალდი მისკენ. მეგონა კვლავაც ზეინი იყო თუმცა იქ სულ სხვა ბიჭი დამხვდა. ქერა, ცისფერთვალება. მასაც ზეინისავით მთელი ხელები ტატუებით ჰქონდა გადაჭედილი. -ესეც ასე, პირველი გოგო რომელმაც ქალქიდან წასვლა გადაწყვიტა!-ჩაიცინა ქერამ და შემათვალიერა, შემდეგ კი ჩემთან ახლოს მოვიდა თვალებში ჩამაშტერდა. -იცი შენნაირებს რას ვუშვრებით?-ჩაიღიმა და წრეზე შემომიარა, რომ უკეთ შევეთვალიერებინე. -რას?-შეშინებულმა შევხედე, შემდგომ კი მის მზერას ვერ გავუძელი და გვერდზე გავიხედე. უბრალო კაბინეტში ვიყავით :მაგიდა, კედელზე სურათები, რამდენიმე სკამი და დივანი. -ვკლავთ!-ჩაისისინა და ისე რომ გააზრებაც ვერ მოვასწარი ცივი ლულა შუბლზე ვიგრძენი, როდის მოასწრო იარაღის ამოღება? თვალები შიშისგან დამეხუჭა, უკან დავიხიე და კარს ავეკარი. ცრემლები "ავტომატურად" მომდიოდა. -მაგრამ სამწუხაროა რომ შენი მოკვლის უფლება არ მაქვს!-მხრები აიჩეჩა და იარაღი კვლავ ჯიბეში ჩააბურუნა. თვალები გავახილე და გაოცებულმა შევხედე. -რას მიყურებ?-გაეცინა-გგონია პალერმოს უნივერსტეტში ტყვილად მოხვდი?ზეინს ადრე ლონდონში ჰყავდი ნანახი და მოეწონე, ყველაფერი ჩააწყო და ახლა შენ აქ ხარ! კარებს ვიყავი აკრული, ემოციები ერთმანეთში ირეოდა, უკვე და მეგონა ემოციები გულს გაგლეჯდა... -დაჯექი!-დივნისკენ მიმანიშნა. გაუაზრებლად გადავდგი რამდენიმე ნაბიჭი და დივანზე ჩამივჯექი, რობოტივით ვიქეცეოდი. მეგონა თითეული ემოცია როომელსაც იმ წამს ვგრძნობდი შუაზე გამგლეჯდა. -კარგად ხარ?-ჩაიცინა-წყალი ხომ არ გინდა? თავი გავაქნიე და თვალები დავხუჭე. -ცნობისთვის, მე ნაილი მქვია!-კვლავ თავი დავუქნიე და მისი ჩაცინება გავიგონე. -მგონი ჯობია კიდევ ერთხელ დაგიმიზნო იარაღი რომ გამოფხიზლდე! -არა!-წამოვიკივლე და თვალები გავახილე. -მოკლედ 10 წუთში ზეინი უკვე აქ იქნება! ასე რომ მე უნდა წავიდე!-მითხრა და გამიღიმა , კარისკენ წავიდა და გამოაღო. -და სასიამოვნოა ზეინის გოგოს გაცნობა, ელისონ!-თვალი ჩამიკრა და კარები მოხურა -რაა?-დაბნეულმა ჩემს თავს ვკითხე. გავიგონე როგორ გადატრიალდა გასაღები, კართან მივედი და სახელური ჩამოვწიე, წარბი ავწიე როცა გავაცნობიერე რომ კარი დაკეტილი იყო და ოთახიდან ვერ გამოვიდოდი. მხოლოდ ერთი რამ შემეძლო, დავლოდებოდი ზეინს. თავი 3 ოთახში ბოლთას ვცემდი, აზრები მეფანტებოდა, სული მეხუთებოდა… კარის გაღება და გაქცევა მინდოდა, მაგრამ არაფერი გამოდიოდა. კარს ტყვილუბრალოდ ვეჯაჯგურებოდი, გასაქცევი არსად იყო. პანიკა მეწყებოდა და არამარტო პანიკა, მთელს სხეულში უსიამოვნო გრძნობა ისადგურებდა. ასთმის შეტევა მეწყებოდა, ინგალატორი ყოველთვის ჯიბეში მედო. სწრაფად ამოვიღე, ხელები ამიკანკალდა და როცა გავიგე როგორ გაიღო კარები და ინგალატორი ხელიდან გამივარდა, ყველაფერი ბინდმა მოიცვა და ფეხებში მიწა გამომეცალა. მეგონა იატაკზე დავვარდებოდი მაგრამ ძლიერმა ხელებმა უფლება არ მომცა იატაკს ჩავხუტებოდი. ვცდილობდი მესუნთქა მაგრამ არ შემეძლო, თვალები მეხუჭებოდა და პირს ჰაერის ჩასასუნთქად თევზივით ვაღებდი. ზეინმა ინგალატორი მომაწოდა, ღილაკს თითი სწრაფად დავაჭირე და წამალი შევისუნთქე,მან ხელში ამიყვანა და დივაზე დამსვა. თვალები დავხუჭე და ღრმად ჩავისუნთქე, ყოველთვის შეტევის შემდეგ მიხაროდა რომ სუნთქვა შემეძლო. -კარგად ხარ?-მზრუნველი ხმით მკითხა, მისი წელზე შემოხვეული ხელები სწარაფად მოვიშორე. -ძალიან გაინტერესებს?-უხეშად ვკითხე და თვალი ავარიდე, მეგონა რომ თუ თვალებში შევხედავდი წამებში დავკარგავდი საღ აზროვნებას. -მართალი ხარ არ უნდა მაინტერესებდეს!-მანაც უხეშად მიპასუხა და წამოდგა, მას გავხედე. -არ ვიცოდი ასთმა თუ გქონდა-უხერხულად გამიღიმა, გაოცებულმა შევხედე. ასე მეგონა რომ ნიღაბს ირგებდა და ისე მელაპარაკებოდა. -შენ ბევრი რამ არ იცი ჩემზე!-კბილებში გამოვცერი და წამოვდექი, კარისკენ წავედი, მინდოდა კარი გამეღო და გარეთ გავსულიყავი, მაგრამ ზეინმა მაჯაში უხეშად ჩამავლო ხელი და მისკენ მიმატრიალა. -ნუ მეუხეშები, შენ არ იცი რისი გაკეთება შემიძლია!-კბილებში გამოსცრა და თვალი თვალში გამიყარა -ხელი გამიშვი.-ნელა მაგრამ გასაგონად ვთქვი-ახლავე! ზეინი თვალებში ჩამშტერებოდა, ხელს კი განძრახ არ მიშვებდა, იღიმოდა, იღიმოდა.... -ხელი გამიშვითქო!-კვლავ გავიმეორე და მისგან თავის დაღწევა ვცადე, მაგრამ მან მეორე ხელიც მის ერთ ხელში მოიქცია, მისი მეორე ხელი კი ლოყაზე მომადო და ეშმაკურად ჩაიღიმა. -ცეცხლს ეთამაშები, ელისონ ! -ცეცხლს არა, შენ გეთამაშები!-ძალით გავუღიმე და კვლავაც თავის დაღწევა ვცადე -ჩემთან თამაშს ერიდე, შეიძლება საკუთარი სიცოცხლე წააგო და ცეცლში დაიწვა!-თვალი ჩამიკრა და ხელი სწრაფად გამიშვა. -შეგიძლია წახვიდე! -ნაილმა თქვა რომ ადრე ლონდონში მნახე!-ამოვიჩურჩულე, დავინახე როგორ დაეჭიმა ძარღები და ხელები დამუშტა. -იმედი მაქვს ვერასდროს გაიხსენებ ჩვენს შეხვედრას!-კბილებში გამოსცრა და განზე გაიხედა. -წადი, ხვალ გნახავ!-მკაცრი ხმით მითხრა და კარისკენ მიმითია-ზაკი გელოდება! -როგორც იტყვით მისტერ მალიკ!-კბილებში გამოვცერი და რევერანსი გავაკეთე, მის სახეზე გაოცება ამოვიკითხე და ჩავიღიმე. კარი გამოვაღე და სწრაფი ნაბიჯებით გამოვედი, აეროპორტისთვის თვალი მოვლება ვერ მოვასწარი,წამებში კი ორი ადამიანი მომვარდა და ისე ჩამეხუტა რომ მეგონა ძვლებში გადამამტვრევდნენ. -ჰეი,დაწყნარდით!-გამეცინა. -ღმერთო მეგონა ყოველ წუთს გასროლის ხმას გავიგებდი!-წამოიყვირა მარიამ და უფრო ჩამეხუტა. -მეც ასე მეგონა!-დაამატა ზაკმა და ისიც ჩამეხუტა. -კარგად ვარ ხალხო! არ მოვმკვდარვარ ჯერ!-გამეცინა და მეც ჩავეხუტე, მაგრამ წამებში გავუშვი ხელი როცა ხალხის უცნაური მზერა შევამჩნიე. -ასე რატომ მიყურებენ?-დაბნეულმა ამოვილაპარაკე. -იმიტომ რომ იმ ოთახიდან ცოცხალი არავინ გამოსულა, მხოლოდ გვამი გამოჰქონდათ!-მხრების ჩეჩვით თქვა ზაკმა და წამებში გაანალიზა რამდენად უცხოდ ჟღერდა ეს ჩემთვის. ისინი აქ იზრდებოდნენ და მათთვის ეს უბრალო ამბავი იყო, მაგრამ არა ჩემთვის. -წავიდეთ აქედან!-გამიღიმა მარიამ და ზაკს შეუბღვირა. დაბნეული მივყვებოდი ჩემს მეგობრებს. სიტყვებს ვიაზრებდი რომელიც უნებურად ვუთხარი ზეინს, მხოლოდ ახლა ვაცნობიერებდი რომ მართლა საფრთხეში ვიყავი, უეცრად ყველაფერი ბინდმა მოიცვა და მოგონებები ამოტივტივდა *Falshback -შენ ახლა სკოლაში უნდა იყო!-ჩაიცინა ამანდამ როცა მაღაზიაში შევედი და მის წინ დავდექი, გამომცდელი მზერა მესროლა. -სკოლა მოიცდის!-მეც გამეცინა-თან არასდროს მყოლია დაბალი ნიშნები და არასდროს გამიცდენია! -რა გინდა?-გაეღიმა, ის ჩემი ერთადერი მეგობარი იყო ლონდონში. -ამანდა, ხომ იცი რომ ძალიან მიყვარხარ? ხომ იცი რომ ჩემი ერთადერთი მეგობარი ხარ? -ვიცი,ვიცი!კანფეტები ისე აიღე რომ კამერა არ დაგინახო, მივარტიალებ სხვა მხარეს!-გაეცინა -მადლობა!-წამოვიკივლე და ლოყაზე ვაკოცე, შემდეგ კი ტკბილეულობის სექციისკენ გავიქეცი.დაახლოებით 5 წუთი დამჭირდა რომ ჯიბეები კანფეტებით გამომტენა. უეცრად მაღაზიის კარი გაიღო და დავინახე როგორ შემოვიდა 3 ბიჭი, ერთს ქერა თმა ჰქონდა და ცისფერი თვალები უელავდა, მეორეს შავი კულულები და მწვანე თვალები ჰქონდა, მესამეს კი კარამელისფერ თვალები და შავი თმები. -მაღაზიაში ვინეა?-დაიყვირა კარამელისფერთვალებამ და ამანდას იარაღი დაუმიზნა, შიშისგან პირზე ხელი ავიფარე. -არა,ჩემსგარდა არავინაა!-თქვა თუ არა ბიჭებმა მაღზიას თვალი მოავლეს, სწრაფად ამოვეფარე ერთერთ დახლს. -შეამოწმე!-კვლავაც მკაცრი ხმა გაისმა. დახლთან ჩავიკეცე, პირზე ხელი ავიფარე რომ შიშისგან არ მეკივლა, გული გამალებით მიცემდა როცა ნაბიჯების ხმა ახლოს გავიგონე. -რა გინდათ ჩემგან?-წამოილუღლუღა ამანდამ -შენგან არაფერი, შენმა პატრონმა საქმე ჩააგდო, ამიოტომ მოგიწევს შენ აგო პასუხი! ვიღაც მიახლოვდებოდა, შიშისგან ვკანკალბდი… უეცრად მისი მწვანე თვალები ჩემსას შეეჩეხა და გაოცებულმა ხან მე გამომხედა ხან ბიჭების მხარეს გაიხედა. -არის კიდევ ვინმე, ჰარი?-იკითხა კვლავაც ხმამ, ბიჭმა გამჭოლი მზერა მესროლა. ლოყები ცრემლებით მქონდა დანამული. -აქ არავინ არის!-თქვა მწვანეთვალებამ. -აბა რას უყურებ მანდ?-გაიცინა რომელიღაცამ -ჩიპსებს!-ჩაიცინა მწვანეთვალებამ მაგრამ სახე დაუსერიოზულდა როცა ჯერ ამანდას წამოკივლება, ხოლო მერე კი მეორე გასროლის ხმა გაისმა. მწვანეთვალებამ ნაღვლიანად გამიღიმა, ჩემს უკანა ვიტრინიდან ჩიპსები აიღო და ბიჭებისკენ წავიდა. კიდევ რამდენიმეჯერ გაისმა გასროლის ხმა, შემდეგ კი ყველაფერი მიყუჩდა და ბიჭებიც წავიდნენ, თავი მუხლებში ჩავრგე. მწვანეთვალებამ გადამრჩინა… ის ჩემი მწვანეთვალება ანგელოზი იყო... *End Of Falshback კედელს მივშტერებივარ და წარსულს ვიხსენებ, ვიხსენებ ნაილს, ზეინს და ჰარის....ზეინმა ამანდა მოკლა!ზეინმა ჩემს ერთადერთ მეგობარს მოუსწრაფა სიცოცხლე. -ელა კარგად ხარ?-დაბნეულმა შემომხედა მარიამ, თავი დავუქნიე. -შეგიძლიათ მარტო დამტოვოთ?-ჩურჩულით ვიკითხე, თავი დამიქნიეს და ოთახიდან გავიდნენ. უკვე 2 საათია რაც უემოციოდ ვზივარ და კედელს მივშტერებივარ, ეს ყველაზე საშინელი მოგონება იყო ჩემს ცხოვრებაში ამიტომაც დავივიწყე, მაგრამ მოგონებების სამუდამოდ დავიწყება რთული ყოფილა...... ახლა მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობ.ზეინმა ჩემი მეგობარი მოკლა. თავი 4 ახლა მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობ. ზეინმა ჩემი მეგობარი მოკლა. უცებ ჩემი გადამრჩენელი გამახსენდა. ჰარი... ნეტავ აქ არის? ნეტავ კიდევ ვნახავ? უეცრად კარი შემოგლიჯეს და შეშინებული სახით შემოვარდნენ ზაკი და მარია. -ხომ გითხარით მარტო დამტოვეთთქო?-გაბრაზებულმა ამოვიბუზღუნე. -შენს წასაყვანად მოვიდნენ! გარეთ გელოდებიან!-ამოილუღლუღა ზაკმა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. -ვინ?-უინტერესოდ ვიკითხე -ზეინის მეგობარი მოვიდა, უნდა წაგიყვანონ!-ამოიჩურჩულა მარიამაც და ისიც მეორე მხარეს მომიჯდა. რამდენიმე წუთი ასე უხმოდ ვიჯექით და კედელს მივშტერებოდით, მაგრამ შემდეგ ორივე ერთდროულად ჩამეხუტა. -აქ როგორ ცხოვრობთ?-ამოვილუღლუღე და მოღალატე ცრემლი მოვიწმინდე. -ეს ჩვენი ცხოვრება, მას ვერ გავექცევით. მხრები ავიჩეჩე და ოთახიდან ისე გამოვედი რომ უკან აღარ მიმიხედია, უბრალოდ კარი გამოვაღე და წინ მივიწევდი, როცა ნაცნობი კულულები და მწვანე თვალები მომხვდა თვალში, ჰარიმაც თავი ასწია და თვალებში შემომხედა. წამებში ყველაფერი ბინდმა მოიცვა. მისი მწვანე თვალებმა გამახსენა, რა მოხდა წარსულში, გამახსენდა როგორ ვიყავი მაღაზიაში ვიტრინას ამოფარებული და როცა მეგონა რომ ყველაფერი დამთავრდა, სამალავიდან როგორ გამოვედი და ამანდასთან მივედი, რომელიც სისხლში ცურავდა, სამი ტყვია ჰქონდა მკერდში მოხვედრილი. წამებში კი დავიანე როგორ შემობრუნდა ყავისფერთვალება მაღაზიაში, დამინახა და სახეზე გაოცება გამოისახა, შემდეგ კი სწრაფდ დამიმიზნა იარაღი. -მოიცადე!-მწვანეთვალებაც შემოჰყვა მაღაზიაში და ბიჭს ხელიდან იარაღი გამოჰგლიჯა. -შენ თქვი რომ არავინ იყო იმ გოგოს გარდა რომელიც მოვკალი!-კბილებში გამოსცრა და ჰარის გახედა. -დაანებე მას თავი, ზეინ. რაში გაწყობს მისი სიკვდილი? -მან დამინახა როგორ მოვკალი!-კბილებში გამოსცრა და შემომხედა, მე კი ხმას არ ვიღებდი და გაშეშებული ვიდექი. -და მერე რა? რომც პოლიციაში გამოაცხადონ 100%-იანი ხელშეუხებლობა გაქვს!!! -რატომ იცავ?-კბილებში გამოსცრა ზეინმა და ჰარის უსიამოვნო მზერით გახედა. -მე..მე... არ ვიცი.... -კარგი მე არ მოვკლავ!-ჩაიცინა ზეინმა და იარაღი ჰარის მიაწოდა-შენ მოკლავ!!! შემდეგ კი კამერებს ესვრი ... -კი მაგრამ.... -ჰარი! -კარგი!-ამოიჩურჩულა მწვანეთვალებამ, მხარში ხელი ჩამავლო და უკანა გასასვლელისკენ მიბიძგა. -გამიშვი!-წავილუღლუღე და მისგან თავის დაღწევა ვცადე. -თუ 5 წუთში გასროლის ხმას არ გავიგებ მე თვითონ მოვკლავ!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა და მაღაზიიდან გავიდა, ჰარიმ კი უკანა გასასვლელიდან ქუჩაში გამათრია. -გამიშვი!-წამივიკივლე და მის მკლავებში ფართხალი დავიწყე-გთხოვ!-ამოვიჩჩულე ძალაგამოცლილმა. -ახლა გაგიშვებ, 10 წუთი გაქვს შორს რომ გაიქცე, მე კედელს ვესვრი როგორც კი გასროლის ხმას გაიგონებ გაიქცევი და დაიმალები სადმე, გასაგებია?-ყურში ჩამჩურჩულა. თავი დავუქნიე, მან კი ხელები ფრთხილად გამიშვა და გაისროლა, ტყვია კედელს მოხვდა, მე შეომომხედა და სახეზე ჩამოყრილი კულულები ხელით შეისწორა. -წადი და დაივიწყე აქ რაც მოხდა-ჩურჩულით თქვა, რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი და მის გასაგონად დავიჩურჩულე. -მადლობა-შემდეგ კი ადგილს მოვწყდი და გავიქეცი, გავრბოდი და უკან არ ვიხედებოდი, უბრალოდ მივრბოდი და ვხვდებოდი რომ მან კვლავაც გადამარჩინა.... ის იყო ანგელოზი რომელიც მიცავდა. ბნელი მწვანეთვალება ანგელოზი. ნელ-ნელა რეალობაში დავბრუნდი და მის მწვანე თვალებს შევეჩეხე, ჯერ კიდევ ვერ ვაცნობიერებდი რომ ჩემს წინ იდგა ადამიანი რომელმაც უკვე 2-ჯერ გადამარჩინა სიკვდილს. -შენ?-გაოცებით იკითხა, თითქოს არ სჯეროდა რომ მის წინ ვიდექი -აქ რას აკეთებ?-დაბნეული ჩანდა. ხმას ვერ ვიღებდი, ყველაფერი მახსენდებოდა. უკვე აღარ იყო ყველაფერი ბინდით მოცული, იმ დღეს ჰარიმ მთხოვა რომ დამევიწყებინა ყველაზე საშინელი დღე ჩემს ცხოვრებაში და მეც დავივიწყე თუმცა როგორც ჩანს შუძლებელია მოგონებები სამუდამოდ დამალო შენს გონებაში. -ღმერთო... შენ ხარ ზეინის გოგო...ჯანდაბა!-შეიკურთხა და ჩემგან ზურგით შეტრიალდა. -წამოდი!-მკაცრი ხმით მითხრა დ ისე წავიდა წინ რომ ჩემთვის არც კი შემოუხედავს, მეც უხმოდ გავყევი. წინ ჰარი მიდიოდა, მე უკან მივყვებოდი ხოლო ჩემს შემდეგ კიდევ 2 კაცი მოდიოდა, თითქოს გაქცევა შემძლებოდა. ჰარიმ მანიშნა რომ მანქანაში ჩავმჯდარიყავი და ჩემი ჩაჯდომის შემდეგ თვითონაც ჩაჯდა, უკან ვინც მოგვყვებოდა ისინი სხვა მანქანაში ჩაჯდნენ და უკან გამოგვყვნენ. თვალები დავხუჭე, აგონიაში ვიყავი, ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს ჩემს სხეულს ვერ ვაკონტროლებდი. -რატომ გადამარჩინე?-ბოლოს როგორც იქნე ხმა ამოვიღე. -რაა?-გაუაზრებლად მკითხა და წამით მე გამომხედა. -იმ დღეს რატომ გადამარჩინე?-ცოტა ხმამაღლა ვკითხე, გზას გახედა, მეც გზას გავხედე. -უბრლოდ...შენ....ისეთი სუსტი...და დაუცველი იყავი...!-ნაწილ-ნაწილ, მიკიბ-მოკიბულად წარმოსთქვა და მისი მზერა ვიგრძენი. ოდესმე გიგრძვნიათ თითქოს გული ძგერას წყვეტს, თითქოს ყველაფერი თქვენს გარშემო ტრიალებს და თქვენი გულისცემა ყურებში გესმით? ახლა სწორედ ამას ვგრძნობდი. -და გთხოვ ზეინს არ უთხრა რომ თქვენი შეხვედრა გახსოვს-ამოიჩურჩულა. -რატომ?-უაზროდ დავსვი კითხვა. -მას არ უნდა რომ გახსოვდეს, ესეიგი არც უნდა გახსოვდეს! თვალები გადავატრიალე და მანქანის მინას თავი მივადე. -ის შენი მეგობარია თუ შენი უფროსი?-გაუაზრებლად ვკითხე და მისკენ მივტრიალდი. დავინახე როგორ დაიძაბა ჰარი, საჭეს ხელი ძლიერად მოუჭირა და მანქანა სახლის წინ გააჩერა. -შეგიძლია გადახვიდე!-კბილებში გამოსცრა, მანქანიდან სწრაფად გადმოვედი და სახლის წინ ავისვეტე. ჰარიმ მანქანა დაძრა და სწრაფად გაუჩინარდა მოსახვევში, მას კი მანქანა მიჰყვა რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში მოგვყვებოდა. "ამ სახლში ზეინია"-წამებში გავიფიქრე და უკან დავიხიე,ქუჩას თვალი მოვავლე. უკვე ღამდებოდა, ცას წითელი ფერი დასდებოდა, მზე ზღვაში იღვენთებოდა, პლიაჟს გავხედე და ზღვისკენ დავიძარი, როცა ნაცნობი ხმა მომესმა და უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. -სად მიიპარები?-მკითხა და წამებში მისი ხელები მუცელზე შემომხვია და ჰაერში ამწია თითქოს თოჯინა ვყოფილიყავი. -მინდოდა გაგქცეოდი!-კბილებში გამოვცერი და ვცადე მისი მკლავებიდან თავი დამეღწია, ეს ქმედება კი უკვე პროფესიად მექცა. -შენ მე ვერასდროს გამექცევი!-კბილებში გამოსცრა, მისკენ შემატრიალა და მისი ტუჩები ჩემსას შეერწყა. თავი 5 გულმა გამალებით დაიწყო ფეთქვა, მისი მოშორება ვცადე მაგრამ არ გამომივიდა. მუშტები მკედში დავუშინე მაგრამ, მან ისინი ერთი ხელი დაიჭირა. გაძალიანება შევწყვიტე, მაგრამ კოცნაში არ ავყოლილვარ. მალევე მომშორდა და ღიმილიანი სახით შემომხედა. -ხელი გამიშვი!-ამოვილუღლუღე, ხელები სწრაფად გამინთავისუფლა და მეც არ დავაყოვნე, სილა გავაწანი. -არ გაქვს უფელბა ისე მომექცე თითქოს შენი საკუთრება ვიყო!-კბილებში გამოვცერი და შემოვტრიალდი რომ წამოვსულყავი, მაგრამ მან ხელი სწაფად მომკიდა და მის მკერდს მიმაჯახა. მის თვალებში ყველა გრძნობა ერთად ირეოდა მაგრამ ერთი განსაკუთრებით ჩანდა, გაბრაზება. თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. -ეს აღარასდროს გაბედო!-კბილებში გამოსცრა და თვითონაც სილა გამაწნა, ძლიერი დარტყვისგან წავბარბაცდი და მიწაზე დავეხეთქე -ჩემთან ასე არასდოს მოიქცე, შენი სიცოლოცხლე მე მეკუთვნის, შენ მე მეკუთვნი, მოგიწევს გააცნობიერო ეს! სწრაფად წამომაყენა და სახლისკენ მიბიძგა. -თუ არ გავაცნობიერებ მეც ამანდასავით მომკლავ?-თითქმის დავიყვირე, ბოლოში ხმაც ჩამიწყდა. ზეინი გაშეშდა, თვალები ერთ ადგილას "მიეყინა" , თითქოს იხსენებდა ვინ იყო ამანდა, მაგრამ მან ყველაფერი კარგად იცოდა. მალევე გამოფხიზლდა და ხელი სწრაფად ჩამავლო, ჩემი ყვირილის მიუხედავად სახლში შემათრია ,კარი მიხურა და კარებს ამაყუდა. -ამანდა ჩემი პრობლემა იყო და თავიდან მოვიშორე, თუ სიცოცხლე გინდა ნუ გახდები ჩემი პრობლემა!-კბილებში გამოსცრა და მისი ცივი ტუჩები უხეშად დააცხრა ჩემს ტუჩებს. ვცადე თავი გამენთავისუფლა მაგრამ არ გამომივიდა. არ ვიცი რამდენი ხანი გრძელდებოდა კოცნა, გაძალიანება შევწყვიტე და ისიც მომშორდა. ვიფიქრე ჩემთვის თავის დანებებას აპირებდა მაგრამ შევცდი,ყვირილისგან ხმა ჩამიწყდა როცა დივანზე დამაგდო და ჩემს ზემოდან მოექცა. -გამიშვი !-კიდევ ერთხელ წამოვიკივლე როცა ჩემს პერანგს ხელი მოჰკიდა და შემომახია, პირველად მინდოდა რომ ასტმის შეტევა დამმართნოდა იმ იმედით რომ ზეინი თავს დამანებებდა, პირველად მინდოდა მოვმკვდარიყავი. ზეინი ზევიდან დამაწვა, ჩემი ხელების მის ერთ ხელში მოიქცია, ხოლო მეორე ხელი ჩემი შორტის შესაკრავისკენ წაიღო. -გამიშვი!-წამოვიკივლე და გველივით დავიკლაკნე, ცრემლები არ ჩერდებოდა. ყვირილისგან უკვე ხმა ჩამიწყდა, მაგრამ მაინც ვაგრძელებდი ყვირილს. ზეინმა შორტი შემიხსნა. კიდევ ერთხელ წამოვიკივვლე, მან კი გასაჩუმებლად მაკოცა, უკვე გადარჩენის ყოველგვარი იმედი გადამეწურა როცა კარის გაღების ხმა და ყვირილის ხმა გაისმა. -ზეინნ!-დაიყვირა ნაილმა -ჯანდაბა!-შეიკურთხა ზეინმა და წამოდგა, მეც სწრაფად წამოვხტი, შორტი შევიკარი და იატაკიდან ჩემი მაიკის ნაგლეჯი ავიღე და მკერდზე ავიფარე, წამებში ნაილი სასტუმრო ოთახში შემოვიდა და ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა. -რა ჯანდაბა გინდა, ნაილ?-შეუბღვირა ზეინმა და მას გახედა. -ბოდიში ძმაო, თუ ხელი შეგიშალე გართობაში მაგრამ სერიოზული საქმე მაქვს!-თავი დაუქნია და ჩემსკენ მოტრიალდა. -ზევით ადი, ნებისმიერ ოთახში შედი და დამელოდე!-კბილებში გამოსცრა. -მე...შეიძლება...სახლში წავიდე?-ამოვილუღლუღე, არ მინდოდა აქ დარჩენა, მე მისი მეშინოდა! -ზევით ადი, ახლავე!-კბილებში გამოსცრა, თავი ავწიე და მის ცივს გამოხედვას შევეჩეხე. თავი დავუქნიე და კიბეები ნელა ავიარე, კარს ავეფარე როცა მეორე სართულზე ავედი და მათ ლაპარაკს დავუგდე ყური. -ამჯერად რა მოხდა ნაილ? რა ვერ მოაგვარე ჩემს გარეშე თუ კიდევ რამე გააფუჭა ჰარიმ?-აგდებით წამოიძახა ჰარის სახელი. -რა მოხდა? ზეინ მაგ გოგომ გამოგაშტერა? დაგავიწყდა რომ კორეის მაფიურ დაჯგუფებასთან გაქვს შეხვედრა?-დაიყვირა ნაილმა. -თქვენ ვერ შეხვდებით? -ისინი "დემონთან" შეხვედრას მოითხოვენ! -კარგი წავალ, ელისონს შენ მიხედე! -კარგი მაგრამ რატომ იყო ასეთ მდგომარეობაში? რატომ ტიროდა?-ჩაიფიქრდა ნაილი, ზეინმა თვალები გადაატრიალა. -შენ რა მთლად გააფრინე?-უეცრად კბილებში გამოსცრა ნაილმა-ამისთვის ჩამოიყვანე პალერმოში? -ეს შენი საქმე არა ნაილ და თუ ძალიან გაინტერესებს გეტყვი რომ ის აქ სწორედ ამიტომაა!-კბილებში გამოსცრა. მალევე გავიგონე როგორ ამოირბინა ვიღაცამ კიბეებზე, პირველივე კარში შევვარდი და საწოლზე ჩამოვჯექი. წამებში კი კარი ზეინმა შემოაღო და ისე რომ ჩემთვის ზედაც არ შემოუხედავს, კარადასთან მივიდა და იქიდან შავი მაისური გადმოიღო, შემდეგ კი საწოლზე დადო. -საქმეზე მივდივარ და როცა დავბრუნდები დაწყებულს აუცილებლად დავასრულებ!-უხეშად მითხრა და კარი გაიხურა, მაისურს გადავწვდი და ხელში ავიღე, მის წარწერას დავაკვირდი, "SKILLET"-ეს ხომ ჩემი საყვარელი ჯგუფია! დაგლეჯილი ნაჭერი სხეულს მოვაშორე და მაიკა გადავიცვი, შემდეგ კი საწოლზე ავძვერი და მოვიკუნტე. ცრემლები არ ჩერდებოდა, ქვევიდან ნაილის და ზეინის ჩხუბი ისმოდა ,შემდეგ კი კარი გაიჯახუნეს.ზეინი წავიდა. კიბეებზე ამოსვლის ხმა გაისმა, შემდეგ კი კარი გაიღო და ნაილი შემოვიდა. -კარგად ხარ?-ჩურჩულით მკითხა -როგორ შეიძლება კარგად ვიყო როცა ვიცი რომ ზეინმა ჯერ ჩემი ერთადერთი მეგობარი მოკლა, შემდეგ ჩემი მოკვლა ჰარის დაავალა, შემდეგ საქმე ჩამიწყო რომ ამ ქალაქში მოვმხვდარიყავი და მისი ტყვე გავმხდარიყავი და სულ რამდენიმე წუთის წინ ჩემი გაუპატიუურება სცადა.-ამოვილუღლუღე და თვალები დავუჭე, ყველაფრის გახსენებაზე ცრემლების ახალმა ნაკადა გაარღვიეს კალაპოტი და ლოყებზე ჩაცურდნენ. -ხოოო.-სიტყვა გაწელ და საწოლზე ჩამოჯდა-გამოუვალ სიტუაციაში ხარ!. -შენ რაში გაინტერესებს? დღეს დილით იარაღს მიმიზნებდი და ჩემი მოკვლა გინდოდა!-კბილებში გამოვცერი, ნაილს გაეღიმა. -სულაც არა, უბრალოდ ეს ჩემი მოვალეობაა. შენი მოკვლა სინამდვილეში რომც მდომებოდა ზეინიც კი ვერ გადაგარჩენდა!-ჩაიცინა. თავი გავქნიე და ნაილის ცისფერ თვალებს შევხედე, როგორ შეიძლება ასეთი იყო ადამიანი? -თუ გინდა კიდევ რამდენიმე კითხვა დამისვი და გიპასუხებ.-გამიღიმა, თავი დავუქნიე. -შენი და ზეინის საუბარი მოვისმინე, დემონი ვინ არის?-პირველი რაც მომაფიქრდა ის ვკითხე და საწოლზე წამოვჯექი. -"დემონი"-ზეინის მეორე სახელია, მაფიოზურ სამყაროში ყველას აქვს სახელი რომლითაც მას მაფია იცნობს! -შენი სახელი რა არის?-დაბნეულმა შევხედე. -ჩემი?-ჩაიცინა-მე "ღამის მოჩვენება" მქვია. -ჰარის?-ნაილს ღიმილი სახეზე შეეყინა. -ჰარის არ აქვს სახელი! -როგორ თუ არ აქვს? ისიც ხომ .... -არა, მისი პირველი გამოცდა შენ იყავი. შენ უნდა მოეკალი, შემდეგ კი სახელს და რეპუტაციას მიიღებდა, მაგრამ მან შენ გადაგარჩინა, არ მოგკლა! -ზეინი ჰარის მეგობარია თუ უფროსი? -უფროსი. ჰარი ჩვენ კლანში ყველაზე უმცროსი იყო, არასდროს არავინ მოუკლავს. იმ დღეს კი ამანდა უნდა მოეკლა მაგრამ უარი განაცხადა, ამიტომ ზეინს მოუწია ამანდას მოკლვლა. როცა შენ დაგიცვა და პირველად არ გაამხილა რომ მაღზიაში იყავი და ამანადას მკვლელობას შეესწარი, ნერვიულობდა და ზეინი მიხვდა რომ რაღაცაში იყო საქმე ამიტომ უკან დაბრუნდა და შენც იქ დახვდი. მაგრამ ჰარიმ მეორეჯერაც გადაგარჩინა, მას შემდეგ მან დაკარგა 100 %-იანი ხელშუხებლობა, სახელი და რეპუტაცია. ახლა ის უბრალოდ ზეინის მითითებებს ასრულებს, ხოლო დღეს ზეინმა შენს წამოსაყვანად იმიტომ გამოგზავნა რომ ჰარის დაენახა რომ შენი გადარჩენა მაინც ვერ მოახერხა და ახლა ზეინის ხელში ხარ. ძალით გავუღიმე, ჰარიმ ჩემს გამო ყველაფერი დაკარგა! -კიდევ გაინტერესებს რამე? -შეგიძლია ზეინზე მომიყვე?-თავი დამიქნია და გამიღიმა. -იცი? არ ხარ ცუდი ადამიანი!-ჩავიღიმე, ნაილსაც გაეღიმა. -დაახლოებით 10 წლის წინ ამ ქალაქს და საერთოდ მთელს მაფიას ბლანკოების ოჯახი მართავდა, მაგრამ შემდეგ ენტონი ბლანკო მოკლეს, მისი ცოლი კი პალერმოდან გაიქცა. ჯერ ნიუ-იორკში შემდეგ კი ლონონში,ბოლოს ფლორიდაში,გრიზელდა ბლანკო მაინც ყველზე სასტიკი იყო. მისი ქმრის მკვლელები საშინლად აწამა, მისი სახელი „ მაიამის კოკაინის დედოფალა“ იყო ან არის ,არავინ იცის მკვდარია თუ ცოცხალი. ჭორების დონეზე იყო რომ ორსულად იყო და 500 მილიონი მის შვილს დაუტოვა, ხოლო შვილი ლონდონში გადამალა. მხოლოდ ამის შემდეგ გამოჩნდა ისაარ მალიკი და ბლაკოების ოჯახის ადგილი დაიკავა. რათქმანუდა ამას ისე არ ჩაუვლია რომ სისხლი არ დაღვრილიყო, ზეინს დედა და 2 და მოუკლეს, ისაარი კი ჭკუიდან შეიშალა და ეს ყველაფერი 2 წელიწადში მოხვდა. ახლა ზეინს მხოლოდ ერთი და ჰყავს და ისიც საიმედოდ გადამალული. მისი ერთადერთი სუსუტი წერტილი მისი დაა. შემდეგ ზეინი გახდა მმართველი და ჩვენც მის კლანში მივგიღო. -ანუ ზეინის ოჯახმა მიისაკუთრა ძალაუფლება?-ამოვილუღლუღე, თავი დამიქნია. -წამოდი ქვევით, მე მშია.შენ არა? თავი დავუქნიე, ნაილი წამოდგა და წამომაყენა შემდეგ კი ორივე ქვევით ჩავედით და სამზარეულოში შევედით. მასთან ლაპარაკის შემდეგ გავაცნობიერე რომ არ ისე ცუდი ადამიანი იყო და მასზე მცდარი შთაბეჭდილება მქონდა, შემდეგ სასტუმრო ოთახში მდივანზე წამოვწექი და დღევანდელი დღით დაღლილს სწრაფადვე ჩამეძინა. მაგრამ ძილი დიდხანს არ გაგრძელდა, მალევე გაისმა კარის მიჯახუნების და ყვირილის ხმა. ზეინი დაბრუნდა. თავი 6 გიგრძვნიათ რგორ იზრდება თქვენს სხეულში შიში? როგორ იპყრობს ის ყველა თქვენს უჯრედს, გიგრძვნიათ რეფლექსურად როგორ გეხუჭებათ თვალები? გიგრძვნიათ როგორ გემუშტებათ ხელები, როგორ ასკდება თქვენს ვენებს სისხლი და როგორ გიცემთ გული როცა აღელვებული ხართ? -რა მოხდა?-გაისმა ნაილის ხმა, შემდეგ კი მსხვრევის. ცალი თვალი გავახილე მაგრამ როგორც კი ზეინი დავინახე თვალები სწრაფად დავხუჭე. -საქმე ჩაფლავდა!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა. -რას ნიშნავს საქმე ჩაფლავდა?-დაიბნა ნაილი. -იმას ნიშნავს რომ ჩაფლავდა და რათქმანუდა ჰარის გამო! უარი განაცხადეს 3 ტონა ნარკოტიკის შემოტანაზე! შემახსენე რატომ არის ჰარი ამდენი ხანი ცოცხალი! -იმიტომ რომ შენი მეგობარია!-დაუყვირა ნაილმა. -ჩემი მეგობრები შენ და ლუი ხართ, ჰარი არ არის ჩემი მეგობარი! არ ვიცი რატომ ვტოვებ მას ცოცხლას რაც უკვე 10 საქმე ჩამიფლავა! -როცა გრიზელდა ქალქიდან წავიდა ჰარი ვერ წაიყვანა რადგან იფიქრა რომ საფრთხეში იქნებოდა მასთან ერდად, ამის შემდეგ მამაშენმა შესთავაზა ჰარის დაცვა და ამიტომაც გრიზელდამ ქალაქი დატოვა და მამაშენმა ძალაუფლება მიიღო, გაგახსენდა რატომ არ შეგიძლია ჰარის მოკვლა? -იმედია ვერასდროს გაიგებს რომ გრიზელდას შვილია!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა-ელისონი სად არის? -სასტუმტო ოთახშია, მდივანზე ჩაეძინა. -კარგი, ნაილ შენთვის დავალება მაქვს. 1 საათში ჰარი ჩემთან გამოგზავნე, შემდეგ კი მის სახლში კამერები და მოსასმენი აპარატები დააყენეთ. მინდა რომ ელისონი მასთან გადავიდეს და გავარკვიო რატომ ცდილობს დაიცვას ის ჰარიმ. -კარგი,წავედი!-ჩაიცინა ნაილმა და რამდენიმე წამში კარის მიუხურვის ხმა გაისმა,შემდეგ კი გავიგე ნაბიჯების ხმა და მწველი მზერა ვიგრძენი. ზეინმა ხელში ამიყვანა, გული ამიჩქარდა .... "თუ როლს ასრულებ ის ბოლომდე უნდა შეასრულო"-გონებაში გავიმეორე და ზეინს მივეხუტე. ვიგრძენი როგორ ჩაიცინა, საწოლზე დამაწვინა და გადასაფარებელი გადამაფარა, შემდეგ კი გვერდით მომიწვა, თვალები ძლიერად დავხუჭე....მე ამას შემძლებ! მისკენ გადავრტიალდი და თავი მკერდზე დავადე, აშკარად გაუკვირდა მაგრამ ხელები შემომხვია და მიმიხუტა. ___________________________________ -დედაჩემი არ მოვა?-ვკითხე ძიძას და ბავშვებს თვალი მოვავლე რომლებიც დედებს ეხუტებოდნენ. არასდროს მინახია დედაჩემი, არასდროს ჩავხუტებივარ უბრალოდ ვიცოდი დედა მყავდა სა არ ვიცოდი რატომ ვიზრდებოდი ბავშვთა სახლში. -წამოდი!-ხელი მომკიდა ძიძამ და სხვა ოთახში გამიყვანა, შემდეგ კი ვერანდაზე. -აქ იყავი, აქ მოვა!-მითხრა და კარები გააღო და სახლში შევიდა მე კი ნაწყენი ჩამოვჯექი საქანელაზე,ძიძა ყოველთვის მეუბნებოდა რომ დედა მოვიდოდა მაგრამ ის არასდროს არ მოდიოდა.ქანაობისას დავლანდე ქალი რომელიც იქვე სკამზე იჯდა და ჩემს თითეულ მოძრაობას აკვირდებოდა,საქანელა გავაჩერე,ქალთან მივედი და მას შევხედე. -შენ დედაჩემი ხარ? აქედან წამიყვან?-ვკითხე თუ არა სევდიანად გამიღიმა და ძლიერად ჩამიხუტა. -შენი ძმა დაგიცავს!-ამოიჩურჩულა და ხელში ფოტო მომაჩეჩა. შემომხედა და წავიდა მე კი დამტოვა კითხვების კორიანტელში, მე ხომ დედაჩემის სახელიც კი არ ვიცოდი.. ფოტოს დავხედე, იქ ბიჭი იყო გამოსახული. მწვანე თვალებით და საყვარელი ღიმილით. "შენი ძმა დაგიცავს"-გულში გავიმეორე, ეს პატარა ბიჭი ჩემი ძმა იყო, საკმად ძველი ფოტო იყო, ალბათ ახლა უფრო დიდი იქნება. -არ წახვიდე, არ დამტოვო!-ვკივი და თვალებს ვახელ. ვხვდები რომ სიზმარია, ის სიზმარი რომელიც ყოველთვის მესიზმრება.ზეინი ოთახში არ არის, მაგრამ მალევე შემოდის და შეშინებული სახით მიყურებს. -კარგად ხარ?-დაბნეული მიყურებს. ის ჩემზე ღელავს? როგორ მოხვდა რომ დაიბნა? -უბრალოდ კოშმარი მესიზმრა-ამოვილუღლუღე და წამოვდექი -აჰ,კარგი. -ამას რატომ აკეთებ? რა დაგიშავე? რატომ მექცევი ასე? -ქვევით გელოდები, ჰარი ჯერ საერთო საცხოვრებელში წაგიყვანს რომ ნივთები მოაგროვო ხოლო შემდეგ მის სახლში, ჰარისთან ერთად იცხოვრებ!-კითხვაზე პასუხი არ გამცა. -რაა? რატომ?-ხელოვნურად ვიკვირვებ და ჩემს თავზე მეღიმება, ზეინმა ჩაიღიმა და წამებში ჩემს წინ გაჩნდა. -იმიტომ რომ მე ასე მინდა!-კბილებში გამოსცრა და სახე მომიახლოვა, თვალები დამეხუჭა როცა მისი სუნთქვა სახეზე ვიგრძენი. მალევე კი მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო და მეც ავყევი კოცნაში. ჯანდაბას რაც მოხვდება! ბოლოს მაინც მომიწევს იმის გაკეთება რაც ზეინს უნდა. -და მე ყოველთვის ვაღწევ იმას რაც მინდა!-კოცნებს შორის ამიჩურჩულა და მომშორდა. -ქვევით გელოდები!-უხეშად მითხრა და კარი გაიხურა. იდიოტი, კრეტინი, დებილი, არანორმალური... იდიოტი ვთქვი უკვე? მაგრამ მაინც რა მაგარი კოცნა იცის. თვალები გადავატრიალე ჩემს ფიქრებზე და კარები გამოვაღე, ჰარის უნდა ვუთხრა რომ მის სახლში მოსასმენი აპარატები დააყენეს! მან მე დამიცვა, მასთან ვალში ვარ!!! კიბეები ჩავირბინე და ზეინს შევხედე რომელიც კართან იდგა. -ხვალ დილით უნივერტეტში გნახავ!-ჩაიცინა, უკმაყოფილოდ გავაქნიე თავი და კარი გამოვაღე. ჰარი მანქანას იყო აყუდებული და მე მელოდებოდა. ზეინმა სწრაფად ჩამავლო მხარში ხელი და კარს ამაყუდა. -დაიმახსოვრე, ჩემი ქალაქი-ჩემი წესები! -კბილებში გამოსცრა და უკვე მესამედ მაკოცა. კოცნაში არ ავყოლილვარ, ვერ ვიტანდი. მის მიმართ მხოლოდ სიძულვილს ვგრძნობდი. ხელი ვკარი და სწრაფი ნაბიჯებით წავედი ჰარის მანქანისკენ. ყურადღება არ მივაქციე ჰარის გაბრაზებულ სახეს და მის მანქანაში ჩავჯექი. -ჯერ საერთო საცხოვრებელში წაიყვანე, რომ ნივთები აიღოს შედეგ კი შენ სახლში!-დაისისინა ზეინმა როგორც კი მანქანას მოუახლოვდა. -ჩემს სახლში?-დაიბნა ჰარი და ჩემსკენ გამოიხედა-თუმცა ჯობია ჩემთან იყოს ვიდრე შენთან, მე მაინც არაფერს დავუშავებ შენგან განსხვავებით! მანქანაში ჩაჯდა და მანქანა დაქოქა. გზა საერთო საცხოვრებისკენ ჩუმი იყო, არც ერთი არ ვიღებდით ხმას. ჰარი დაძაბული მართავდა მანქანას, რამე რომ მეთქვა ალბათ აფეთქდებოდა და მის გარშემო ყველაფერს გაანადგურებდა. მანქანა საერთო საცხოვრებელთან გააჩერა, ჩემსკენ გადმოიხარა და კარები გამიღო. -აქ დაგელოდები!-ამოიჩურჩულა, თავი დავუქნიე და მანქანიდან გადმოვედი, კიბეები ნელა ავიარე და კარები შევაღე, შუქი ავანთე და მარიას გავხედე. -მე ....გელოდებოდი!-ამოილუღლუღა როცა დამინახა და ჩამეხუტა. მეც ჩავეხუტე, ხმას არ ვიღებდი, უბრალოდ არის მომენტები როცა ბევრი გაქვს სალაპარაკო მაგრამ უბრალოდ არ შეგიძლია. -უნდა წავიდე!-ამოვიჩურჩულე და კარადისკენ დავიძარი -სად? მოგცეს უფლება რომ ქალაქი დატოვო?-ნერვიულად მკითხა. თავი გავაქნიე და კარადიდან ჩემოდნები გამოვიღე, შემდეგ კი ტანსაცმელი საწოლზე დავყარე და მისი დაკეცვა დავიწყე. -ზეინს უნდა რომ ჰარისთან გადავიდე საცხოვრებლად-მოკლედ მოვუჭერი და ტანსაცმლის ჩალანაგება დავიწყე -ჯობია არ შეეწინააღმდეგო!-ამოიბურტყუნა. -რატომ?-კბილებში გამოვცერი და მას გავხედე. -იყო ერთი გოგო, ბელა ერქვა. ქალაქის მერის შვილი იყო,ზეინს მოეწონა და "გადაეკიდა", ბელა მისმა შეყვარებულმა რამდენჯერმე დაიცვა ზეინისგან. ბოლოს ზეინს ყელში ამუვიდა და მთელი ქალაქის წინ მოკლა ეს ბიჭი. -ბელას რა მოუვიდა?-დაბნეულმა შევხედე -ბელას? არავინ იცის.... უბრალოდ გაქრა მაგრამ ყველას გონია რომ ზეინს ის არ მოუკლავს! -მაგრამ მამამისი ხომ ქალაქის მერი იყო? -არ აქვს მნიშვნელობა, მაფიის თვალში ყველა თანასწორია! -ვერ ვიტან აქურობას!-ზიზღით გავაქნიე თავი -mafia is game of the shadows,you can't see faces,you can see only shadows of monsters. (მაფია ჩრდილების თამაშია, შენ არ შეგიძლია დაინახო მათი სახეები, შენ შეგიძლია დაინახო მხოლოდ მონსტრების ჩრდილები.) -უნდა წავიდე, მელოდებიან!-ამოვილუღლუღე და ჩავეხუტე, შემდეგ კი კარი გამოვაღე და წამოვედი. ეზოში ჩავედი, ჰარიმ ჩემოდნები საბარგულში ჩადო და მანქანაში ჩაჯდა. -არ ჩაჯდები?-გაეცინა. რა სწრაფად ეცვლება განწყობა! -სანამ სახლში მივალთ რაღაც უნდა გითხრა.-დაბნულმა ვთქვი და მანქანაში ჩავჯექი. -გისმენ. -ზეინმა შენს სახლში მოსასმენი პარატები და ვიდეო კამერები დააყენა-სწარად მივაყარე და თვალები დავხუჭე რომ მისი რექცია არ დამენახა, მაგრამ მალევე გავახილე და მას გავხედე. ძარღები დაეჭიმა, ყბა მოკუმა და თვალებში შემომხედა. -რაში სჭიდება მას ეს?-კბილებში გამოსცრა -მან თქვა რომ ეს ყველაფერი დაეხმარება გააარკვიოს რატომ დამიცავი მაშინ და რატომ ცდილობ დამეხმარო ახლა. -ჯანდაბა!-დაიღრიალა და საჭეს ხელი დაარყა. შემდეგ კი სწრაფად დაძრა მანქანა. სპიდომეტრის ისარს შეშინებული ვუყურებდი, მაჩვენებლები კი მაღლა იწევდა. სკამს ძლიერად ვეჭიდებოდი. -მხოლოდ 1 თვე მჭიდება, მხოლოდ 1 თვე და ყველაფერს მოვაგვარებ! რატომ არ მანებებს თავს? მხოლოდ 1 თვე მჭიდება, გესმის?-ჩემსკენ მობრუნდა, თავი შეშინებულმა დავუქნიე. ჩემი შეშინებული სახის დანახვაზე კიდევ ერთხელ მეიკურთხა და მანქანა ძლიერად დაატორმუზა, შეშინებულს ცრემლები წამომივიდა. -ჩემი გეშინია?-მკითხა და გამომხედა, წამებში მის მწვანე თვალებს შევეჩეხე და ფოტო გამახსენდა, თავი დავუქნიე და ჩანთში ფოტოს მოძიება დავიწყე. -ჩემი არ უნდა გეშინოდეს, მე ყოველთვის დაგიცავ!-ამოიჩურჩულა. ფოტო ამოოვიღე როცა ჰარი ჩამეხუტა. ფოტო ხელიდან გამივიარდა, ჰარიმ ფოტოს დახედა და თვალები გაუფართოვდა. -ჩემი ფოტო საიდან გაქვს?-დაბნეულმა შემომხედა და დედაჩემის მოცემული ფოტო ხელში აიღო. მოიცა რაა? მისი ფოტო? თავი 7 გიგრძვნიათ როგორ გიფეთქავთ გული? როგოორ გეხუტებათ თქვენთვის ერთადერთი ძვირფასი ადამიანი? გიგრძვნიათ როგორ გაწყვებათ ცრემლები და თვალთახედვა გებინდებათ? მხოლოდ მის თვალებს რომ უყურებ და იმ წუთას მნიშვნელობა არაფერს არ აქვს. მეცხრე ცაზე ხარ მაგრამ შემდეგ მიწას ენარცხები. სად იყო აქამდე? თუ იცოდა რატომ არ მითხრა? რატომ არ იყო ჩემს ცხოვრებაში როცა მჭიდრებოდა? -ეს შენი ფოტო არ არის!-კბილებში გამოვცერი და ფოტო ხელიდან გამოვგლიჯე. -ჰმ, ესეიგი იცი!-ჩაიცინა და ღიმილით შემომხედა-ანუ იცნობ გრიზელდას? -გრიზელდას?-დაბნეულმა შევხედე-ზეინმა თქვა რომ ის დედაშენი იყო. -იყოო?-გაეცინა-არ იყო არის და არამარტო დედაჩემი! -ვიცი, ამბობენ გოგო ჰყავს გადამალულიო!-შევუბღვირე. ფოტოს დავხედე, მერე ისევ ჰარის, ხან ფოტოზე გამოსახულ თვალებს ვაკვირდებოდი ხან კი ჰარის თვალებს.ჰარიმ ჩაიცინა. -და ვერ ხვდები ვინ არის ის გოგო?-თავი გავაქნიე და ფოტო ჩანთაში ჩავდე. -ღმერთო რა სულელი ხარ!-თვალები გადაატრიალა-შენ ხარ გრიზელდა ბლანკოს მეორე შვილი, შენ ხარ გოგო რომელიც გადამალული ჰყავდა, გოგო რომელსაც 500 მილიონი ეკუთვნის ! -ანუ შენ ჩემი ძმა ხარ?-დაბნეული მივაშტერდი და წარბი ავუწიე,თავი დამიქნია-და შენ ეს იცოდი და არ მითხარი? რატომ უნდა მეცხოვრა ბავშვთა სახლში როცა შენ და გრიზელდა არსებობდით? რატომ უნდა გავხვეულიყავი შარში და ზეინის ხელში რატომ უნდა ჩავვარდნილიყავი თუ თქვენ შეგეძლოთ ჩემი დაცვა რატომ?-ბოლო ხმაზე დავიყვირე, ცრემლები არ ჩერდებოდა და გულიც გამალებით მიცემდა. ჰარი ჩემსკენ გადმოიხარა მაგრამ გავაჩერე, ხელები მკერზე მივადე და უკან დავწიე. -არ მომეკარო!-კბილებში გამოვცერი. -დედას საქმეში დაბრუნება უნდა ამიტომ 1 თვე გვჭირდება, ყოველთვის შორიდან გიცნობდი. დედაც ყოველთვის გითვალთვალებდა მაგრამ იმ დღეს.... როცა მე შენი გადარჩენა ვცადე.... -შენ ჩემი გულისთვის ყველაფერი დაკარგე!-შევაწყვეტინე, ჰაერი დამძიმდა. სუნთქვა მიჭირდა, ჰარიმ ჩანთა ხელიდან გამომტაცა, ვცდილობდი მესუნთქა მაგრამ არ გამომდიოდა. თითქოს ფილტვები შევიწროვდა და გასასკდომად ემზადებოდა, ჰაერი მჭირდებოდა… ასთმის შეტევა დამეწყო, ჰარიმ სწრაფად მომაწოდა ინაგლატორი და წამალი ღრმად შევისუნთქე, ფილტვებიდან "გირები" მომეხსნა, სუნთქვა გამიადვილდა და ჰარის შეშინებულ სახეს შევხედე. -კარგად ვარ-ღრმად ჩავისუნთქე-მადლობა. -მე შენს გულისთვის არაფერი დამიკარგავს. ჩემთვის ყველაფერი მხოლოდ შენ და დედა ხართ! მე არ მჭირდება სახელი და რეპუტაცია რომ დაგიცვა! -შეგიძლია მომიყვე ყველაფერზე? მე არაფერი ვიცი შენზე და გრიზელდაზე. -როცა დედამ ქალაქიდან წასვლა გადაწვიტა იმის გამო რომ მამა მოკლეს, მე 3 წლის ვიყავი. მე ვერ წამიყვანდა რადგან არ უნდოდა საფრთხეში ჩავეგდე ამიტომ ისაარ მალიკს ჩამაბარა. ისაარს კი ცოლი მოუკლეს და ჭკუიდან შეიშალა, იცი ყველაზე ცუდი რა იყო? როცა ვხედავდი როგორ ერგებოდა ყველაფერი რაც მე მეკუთვნოდა ზეინს. მთელი ძალაუფლება! როცა ვხედავდი როგორ ადგენდა წესებს ის ჩემთვის მე კი ვიცოდი სინამდვილეში რომ პირქით უნდა ყოფილიყო. ყველას ეგონა რომ არ მახსოვდა და არ ვიცოდი ვინ იყო სინამდვილეში დედაჩემი, მაგრამ ეს ყველაზე დიდი ტყუილი იყო. ერთხელაც დედაჩემი დაბრუნდა და ლონდონში ჩამიყვანა შენ სანახავდ. როცა პირველად დაგინახე მხოლოდ 7 წლის იყავი.-ამოიჩურჩულა და ფანჯარაში გაიხედა-მე 10 წლის. მინდოდა მოვსულიყავი, უბრალოდ ჩაგხუტებოდი და მეთქვა რომ შენთან ვიყავი, მაგრამ უბრალოდ არ შემეძლო. როცა პალერმოში დავბრუნდი ზეინი შემზიზღდა, მან ყველაფერი მიისაკუთრა რაც ჩემი იყო. ჩემი სახლი, ჩემი ქალაქი და ძალაუფლება! ამანდას მკვლელობაზე უარი ვთქვი, ვიცოდი რომ შენი მეგობარი იყო. ვფიქრობდით რომ მაღაზიაში მხოლოდ ის იყო, მაგრამ შევცდით. როცა შესამოწმებლად წავედი და ვიტრინასთან მჯდარი დაგინახე მეგონა გული გამიჩერდებოდა, ვიცოდი ვინც იყავი, ვიცოდი რომ ჩემი უმცროსი დაიკო იყავი, უბრალოდ არ შემეძლო გამეცი... -ანუ ეს ყველაფერი ერთი დიდი თამაშია? -თამაში?-ჩაიცინა და გამომხედა-შენ ჩემთვის თამაში არ ხარ, მაფიაა ყველაზე დიდი ჩრდილების თამაში და სახეების დანახვა მხოლოდ მას შეუძლია ვინც ამ თამაშს თამაშობს. -ანუ გინდა რომ მეც ვითამაშო? -მე არ მინდა, მეყოფა მე რომ ვთამაშობ.... -მოიცა !-წამოვიძახე როგორც კი გაგრძელება დააპირა-მეც მინდა თამაში, მაგრამ ბოლოში აუცილებლად უნდა მივიღო რაღაც! -მისმინე ელისონ, მხოლოდ 1 თვე და შემდეგ შეგიძლია აქედან სამუდამოდ წახვიდე. არავინ არ გავალდებულებს დედასთან და ჩემთან ერთად მაფიის მართვას, შეგიძლია აიღო შენი 500 მილიონი და წახვიდე სადაც გინდა იქ, შენთვის არ არის სავალდებულო რომ მაფიოზურ თამაშებში მიიღო მონაწილეობა! -მაგრამ მინდა!-კბილებში გამოვცერი-მეც ვითამაშებ ამ თამაშს! დარწმუნებლი ხართ რომ მოიგებთ? -როცა დედა დაბრუნდება ყველაფერი თავის ადგილას დაბრუნდება!-ჩაიცინა და თვალი ჩამიკრა-ზეინი, ლუისი და ნაილი ყველა ციხეში ჩაჯდებიან. დედა ისევ უკან დაიბრუნებს ძალაუფლებას. ეს კი იმას ნიშნავს რომ "ჩრდილების თამაში" დასრულდება და მას ჩვენ მოვიგებთ! -კარგი!-მეც გავიღიმე და ჩემი გეგმა წამებში დავსახე გონებაში-რამდენიმე პირობა მჭიდება!-მისკენ გავიხედე. -გისმენ?-საყვარელი ღიმილით გამომხედა. -პირველი ნაილს არ ეხები, მეორე ზეინის დას ხელშეუხებლობას დამპირებით, მესამე როცა ყველაფერი დასრულდება ზეინი ჩემს ხელში,ჩემი კონტროლის ქვეშ აღმოჩნდება!-ჰარიმ გაოცებულმა შემომხედა ,შემდეგ კი თვალები ეშმაუკარად აუციმციმდა. -მგონი ვიღაცას ზეინი შეუყვარდა!-ჩაიცინა. -ჰარი შემახსენე რამდენი დღეა რაც ზეინს ვიცნობ? 2 დღე და არამგონია 2 დღეში ვინმე შემიყვარდეს!-დავუბღვირე. -კარგი, კარგი!-გაიცინა-თანახმა ვარ ყველა პირობაზე, მაგრამ მეც მაქვს შენთან 1 პირობა! -გისმენ!-ჩავიღიმე -დედას ზეგ ნახავ! -რაა?-დაბნეული მივუტრიალდი-მე მზად არ ვარ ვნახო ადამიანი რომელმაც მიმატოვა!-კბილებში გამოვცერი -რაც არ უნდა მოხვდეს ის დედაშენია. -მისმინე არც შენ არ აღგიქვამ როგორც ძმას და არც გრიზელდას როგორც დედას, ეს არასდროს მოხდება. შეიძლება ვნახო მაგრამ ის არასდროს გახდება ადამიანი რომელსაც შევიყვარებ, არ აქვს მნიშვნელობა ჩემს ზრდას შორიდან აკვიდრებოდით თუ არა, მე მარტო ვიყვი! მარტო გავიზარდე, ღამეებს ტირილში ვათენებდი რადგან მეგონა რომ არავის ვჭირდებოდი და ვერ დამაჯერებთ რომ ასეთი ცხოვრება გინდოდათ ჩემთვის, ახლა კი მანქანა ისე დაძარი რომ ხმა არ ამოიღო და ზეინთან წამიყვანე!-კბილებში გამოვცერი,ჰარიმ მანქანა დაძრა და ჩაიცინა ,ვერ არის ეს კარგად? იქნებ რამე ჩავარტყა თავში! -ძლიერი გოგო ხარ!-ჩაიცინა და ჩემგან კიდევ ერთხელ შეღრენა დაიმსახურა-მაგრამ ზეინთან რა გინდა? -არ დაგავიწყდეს, მე ჩემს თამაშს ვთამაშობ, შენ ახლა რამდენიმე დღით ქალაქიდან წახვალ მე კი ზეინთან დამაბრუნებ! -კარგი!-თვალები გადაატრიალა და მანქანა კვლავ ზეინის სახლისკენ წაიყვანა. -ანუ თანახმა ხარ დედას შეხვდე?-ამომხედა როცა მანქანა ზეინის სახლის წინ გააჩერა,მანქანიდან გადავიდა და ჩემოდნები საბარგულიდან გადმოიტანა. -თანახმა ვარ მაგრამ 1 კვირაში!-ამოვიჩურჩულე და სახლისკენ გავიხედე, ჩემოდნებს ხელი დავავლე და სახლისკენ წავედი. -ელოსონ!-დამიძახა და ჩემს წინ გაჩნდა. -თავს გაუფრთხილდი, თუ რამე დაგჭირდა აუცილებლად დამირეკე. -კარგი!-თავი დავუქნიე. უეცრად ის ჩამეხუტა, მეც გაოცებით მოვხვიე ხელები. -აქამდე რომ არ გამოვჩნდი ეს იმას არ ნიშნავს რომ შენზე არ ვღელავ, შენ ყოველთვის ჩემი პატარა დაიკო იქნები!-ამოიჩურჩულა და შუბლე მაკოცა. უაზროდა გამეღიმა, ჰარი შეტრიალდა და მანქანისკენ წავიდა. -ფრთხილად იყავი!-მომაძახა როცა მანქანა დაძრა. მანქანა მოსახვევში გაუჩინადა მე კი სახლისკენ შევტრიალდი და პარმალზე ავედი. კარს მივაშტერდი, აი, თურმე როგორია როცა გყავს ადამიანი რომელსაც უყვარხარ. კარზე დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გააღებდა, კარის გაღებისთანავე კი ზეინის გაოცებული სახე მომხვდა თვალში. -შენ ჰარისთან არ უნდა იყო?-დაბნეულმა მკითხა და ეზოში გაიხედა, აშკარად ჰარის მანქანას ეძებდა. -პირველი, ჰარიმ თქვა რომ ქალქიდან რამდენიმე დღით მიდიოდა და წავიდა. მეორე, მე ვდგავარ ახლა შუა ქუჩაში და არასად მაქვს წასასვლელი, რადგაც ჩემი ხელშეკრულება საერთო საცხოვრებელთან ჰარიმ გააუქმა! მესამე, შემიძლია ღამე ქუჩაში გავატარო ან კი შენ სახლში, აი ბოლო ვარიანტი კი საშინლად არ მომწონს მაგრამ მომიწევს ასე მოვიქცე!-ჩემი მოხსენება დავასრულე და ზეინის დაბნეულ სახეს შევხედე-რა ვქნა? შემომიშვებ თუ წავიდე და ღამე ვინმეს სახლში გავათენო?-შევუბღვირე,ზეინმა თვალები გადაატრიალა. -შემოდი!-მითხრა, თვითონ კი ჩემი ჩემოდნების შემოსატანად გარეთ გავიდა. ეშამკურად გავიღიმე და კარი მივხურე, შემდეგ კი ჩავკეტე. ზეინის ყვირილი მომესმა და ჩამეცინა, ყვირილს ყურადღება არ მივაქციე და კიბეები ავირბინე. ზეინის ოთახში შევედი და მის რბილ საწოლში გავეხვიე, დამღლელი დღის შემდეგ ნამდვილად ვიმსახურებ დასვენებას. ____________________________________ თვალები დილით გავახილე, ჩემს გაოცებას კი საზღვარი არ ჰქონდა როცა ჩემზე მოხუტებული ზეინი აღმოვაჩინე. საყვარლად ეძინა და მთელი სხელით მეკვროდა, მისი მკლავებიდან თავის დაღწევა ვერ მოვახერხე. თვალები გაახილა და მომხედა, მის თვალებში ჯერ გაოცება ამიკითხა შემდეგ კი ეშმაკურად აუციმციმდა. -მე ხომ კარები დავკეტე!-დაბნეულმა ამოვილუღლუღე -ამ სახლს 3 კარი აქვს.-ჩაიცინა და წამებში ჩემს ზემოდან მოექცა. სუნთქვა გამიხშირდა, თვალები მიმეხუჭა როცა მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო. ნაზი კოცნა ვნებიანში გადაიზარდა, ხელი ფეხზე ააცურა და საჯდომზე მომიჭირა, მის პირში ამოვიკვნესე. -ვიღაც გუშინ მეწინააღმდეგებოდა.-ჩაიცინა და მომშორდა, შევუბღვირე. -სამი რამ არ დაიმალება არასოდეს მზე, მთვარე და სიმართლე!-თვალი ჩავუკარი და წამოვდექი. ბოლო სიტყვა კი ხაზგასმით წარმოვთქვი და ჩავიცინე, ზეინმა ხელი მომკიდა და კვლავ საწოლზე დამაგდო. -რას გულისხმობ?-იკითხა დაძაბულმა და ჩემს ზევიდან მოექცა. -"ღარიბი ქოხი, აღსავსე სიამოვნებით, გაცილებით უკეთესია, ვიდრე ცივი პალატები -ამაო სიმდიდრით! სადაც სიყვარულია, იქ ყველაფერია. "-გავუღიმე და ნაწყვეტი ვუთხარი "დევიდ კოფერდილდიდან"-შენ გაგაჩნია ყველაფერი რაც გინდა სიყვარულის გარდა! -შენ არ იცი რა არის სიყვარული!-წამოდგა და გაბრაზებულმა შემომხედა. -და შენ იცი?-დანიცვით ვკითხე -ნამდვილი სიყვარული იბადება გრძნობათა ვულკანური ამოხეთქვის ეფექტით, ის საოცრად მიმოედება მთელ სულს და სრულ მელანქოლიას იწვევს, იგი გამოიხატება ადამიანის ორიენტაციოლი ფუნქციის მომენტალურ რღვევაში და უბრალოდ სიყვარული მაინც ამოუხსნელია და ვერასოდეს მივაგნებთ მის ფუძეს რადგან ჩვენ ყველა ისინი ვართ ვისაც უყვარს, ნამდვილი და სულიერიი სიყვარულით გვიყვარს !-ამოიჩურჩულა და ოთახიდან გავიდა. მე კი გაოცებული დამტოვა, მას ოდესმე ჰყვარებია? __________________________________________ სიჩუმე...სიჩუმით ბევრი რამ შეგიძლია თქვა. შეგიძლია თქვა როგორ გეზიზღება ადამიანი ან როგორ გიყვარს, ახლაც მანაქანის სალონში სიჩუმეა.... -ოდესმე გყვარებია?-მისკენ მივიხედე. საჭეს ხელი მოუჭირა, ვერ ვიტან სიჩუმეს ამიტომაც დავარღვიე ის. უნვერტეტისკენ მივივართ, გზა კი ჩუმია. -შენ იცი რა არის სიყვარული? ნამდვილი სიყვარული?-კითხვა შემომიბრუნა. თავი გავაქნიე და დაძაბულ ზეინს თვალი შევავლე. -გყვარებია ისე რომ საკუთარი თავი ჯოჯოხეთვის სატანჯველისთვის გაგემეტებინოთ? მე მყვარებია......-ამოიჩურჩულა და სიტყვებს თითქოს მთელი გრძნობები ამოაყოლა. მთელს სხეულში უხილავმა გრძნობამ დამიარა, იქნებ ჰარი მართალია? იქნებ შემიყვარდა? არა რა სისულელეა!თავი გავაქნიე და ფანჯარაში გავიხედე. -"სიყვარულს ყველაფერი ძალუძს,მაგრამ მოვალეობას მასზე მეტი"-ამოვიბურტყუნე, ჩემი მოვალეობა კი თამაშის მოგება იყო! თავი 8 -ვერ მივხვდი-ჩემკენ გამოხედა, მხრები ავიჩეჩე. -იცი ჩემი ყველას ეშინია,არ აქვს მნიშვნელობა ვინ იქნება ეს, ჩემს დასაც კი!-ჩაიბურტყუნა, დაბნეულმა გავხედე.რატომ მეუბნებოდა ამას მე? -ყველაზე მეტად ცხოვრებაში სიმართლეს ვაფასებ და ყველაზე მეტად სწორედ ეგ მაკლია-დაამატა როცა უნივერტეტის წინ გააჩერა მანქანა. -შემიძლია მე გითხრა სიმართლე. ყველაზე ამორალური და საზიზღარი ადამიანი ხარ, მკვლელი რომელიც არავის ინდობს, რომლისთვისაც ნამდვილი გრძნობები არ არსებობს!-კბილებში გამოვცერი და მანქანიდან სწრაფად გადმოვედი. ვიცი, ზედმეტი მომივიდა, მაგრამ უბრალოდ არ შემეძლო არ მეთქვა. უნივერტეტის ეზო დაცარიელებულიყო, საათს დავხედე. ლექცია 15 წუთის დაწყებულია! თვალები გადავატრიალე, როცა დერეფანში ჩემთან ერთად ზეინიც შემოვიდა, მკლავში ხელი ჩამავლო და კედელს ამაყუდა. -ჩემზე ასე ფიქრობ?-ბოხი ხმით მკითხა, თავი დავუქნიე და გავლა ვცადე, თუმცა მისმა ხელებმა კვლავაც კედელს ამაკრო. -და ვერ გადაგაფიქრებინებ?-ტუჩის კუთხეში ჩაიღიმა და თვალებში შემომხედა, მზერა ავარდიდე და იატაკს დავაშტერდი. -აზრს ვერ შემაცვლევინებ. ვერ შემაცვლევინებ, რადგან ჩემი ერთადერთი მეგობარი მოკალი, ჩემი მოკლვლა გინდოდა და შემი გაუპატირებაც სცადე, ამ ქალაქში კი შენი ტყვე ვარ. არამგონია აზრი შემაცვლევინო, რადგან მეზიზღები ზეინ მალიკ!-კბილებში გამოვცერი, მისგან თავი დავიძვრინე და სწრაფად შევედი სალექციო დარბაზში, წამებში კი ყველას მზერა ჩემსკენ იყო მომართული. -რა გეჩქარებოდათ? იქნებ ჯობდა საერთოდ არ მოსულ....-ლექტორს სიტყვები გაუწყდა როცა დარბაზში ზეინი გამოჩნდა. -ჩემთან ერთად იყო, რამე პრობლემაა?-უხეშად ჰკითხა ზეინმა. -არა რათქმუანდა, ელისონ დაიკავე შენი ადგილი-გამიღიმა, თავი დავუქნიე და მარიასკენ წავედი. -ის დღეს ჩემს გვერდით ჯდება!-დაისისინა ზეინმა და მხარში ხელი ჩამავლო. აუდიტორიის ბოლოსკენ წამიყვანა და ჯერ მე დამსვა, შემდეგ კი გვერდით მომიჯდა. ყველას ყურადღება ჩვენსკენ იყო მომართული. "ჩვენ"-რა კარგად ჟღერს. წამებში გავაქნიე თავი და უაზრო ფიქრებისგან გავნთავისუფლდი. -რას მიყურებთ, სიცოცხლე მოგბეზრდათ?-უხეშად იკითხა ზეინმა, ყველამ თავი გაატრიალა და ლექტორს გახედა. -შეგიძლია ზოგჯერ მაინც მოიქცე ნორმალურად?-მხარი გაბრაზებულმა გავკარი, მან მხოლოდ ჩაიცინა. -თვითკმაყოფილი იდიოტი ხარ !-დავისისინე. -მიკვირს რატომ არ მოგკალი აქამდე-შემომიბღვირა. თვალები გადავატიალე, მაინტერესებს რას ტყვი როცა ჩემს ხელში აღმოჩნდები ზეინ მალიკ! -მეც მიკვირს რატომ არ მომკალი! -ალბათ იმიტომ რომ "ჩემი თოჯინა " ხარ!-ჩაიღიმა. -სწორედ ამიტომაც ვამბობ რომ თვითკმაყოფილი იდიოტი და ამორალური ადამიანი ხარ! უფროსწორად შენ ადამიანი კი არა მონსტრი ხარ!-კბილებში გამოვცერი და მარიას და ზაკს გავხედე, რომლებიც ინტერესით იყურებონდენ ჩემკენ. -ყველა გარედან რასაც ხედავს, ისვე ვგონივარ და სამწუხაროდ, ვერვინ ხვდება, მე როგორი ვარ !!! -ამოიჩურჩულა. წამით მის სახეს გავხედე, პირველად ვნახე სევდიანი ზეინი, მაგრამ მალეე დამალა მისი გრძნობები და თვალები კვლავაც ცივი გაუხდა. არაფერი ვუთხარი უბრალოდ ლექტორს გავხედე და წუთების თვლა დავიწყე სანამ ლექცია დასრულდებოდა. დრო საშინლად გაიწელა და შიგადაშიგ თავს დაუცველად და უხერხულად ვგრძნობდი. ზოგჯერ ზეინი გამომხედავდა, ჩაიღიმებდა და კვლავაც ლექტორს გახედავდა. -დღევანდელი ლექცია დასრულებულია, მომავალ შეხვედრადე.-გაიღიმა ლექტრორმა. ყველა წამოიშალა, სწრაფად წამოვდექი და მარიასთან და ზაკთან მივედი. -არ ვიცოდი დაგინახავდი თუ არა კვლავ!-ჩაიცინა ზაკმა და ჩამეხტა. გამეღიმა, ალბათ ჩემზე ნერვიულობნენ. -მარია, წამომყევი, სალაპრაკო მაქვს!-ზეინის ცივი ხმა გაისმა. ტანში უსიამოვნო ჟრანტელმა დამიარა და წამებში აღმოვაჩინე რომ დარბაზში მხოლოდ ოთხნი ვიყავით. მარიამ თავი დაუქნია და გვერდზე გავიდნენ, მე და ზაკმა თვალი გავაყოლეთ, როცა აუდიტორიის ბოლოსკენ წავიდნენ და ლაპარაკი დაიწყეს. -მისმინე, ჰარის უთხარი რომ კორეელებთან შეხვედრა 2 დღეში ექნება!-ამოიჩურჩულა ზაკმა, მისკენ თვალებგაფართოებული მივტრიალდი. -რაა?-დაბნეულმა ვკითხე. -მოკლედ, ზეინმა გაიგო რომ მე და მარია ჰარის ვეხმარებით და დროის საკითხია ყველაფერი. დღეს ქალქიდან მივდივართ, ჰარის გადაეცი რომ კორეელებთან საქმე ჩავაწყვე!-თავი გაოცებულმა დავუქნიე, ზეინი ჩემკენ წამოვიდა და მხარში ხელი ჩამავლო. -გარეთ გადი და მანქანაში დამელოდე-კბილებში გამოსცრა. მარიას გავხედე, რომელიც შეშინებული მიყურებდა და თვალებით მეხვეწებოდა არ წავსულიყავი. -არა!-ზეინს შევუბღვირე. -ჩვენ წავალთ!-ძლივსღა ამოთქვა ზაკმა და მარიას ხელი მოკიდა, რომ გაეყვანა. -შეჩერდი!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა, სწრაფად ამოიღო იარაღი და მათ დაუმიზნა, მე კი შიშისგან თვალები გამიფართოვდა -ელისონ, ახლავე წადი და მანქანაში დამელოდე!-შემომიბღვირა. -რატომ? რომ კიდევ ერთხელ უნდა დამიხოცო მეგობრები?-დავუყვირე და მარიას წინ დავდექი. -რატომ ხარ ასეთი ჯიუტი!-თვალები გადაატრიალა და მარიას და ზაკს გახედა. -ახლა კარგად მისმინეთ, 5 წუთში კვლავ შემოვალ და თქვენ ორივე აქ იქნებით, თორემ გეფიცებით მთელს თქვენს ოჯახს ამოვხოცავ!-შეუღრინა ზეინმა, ხელი ჩამავლო და ოთახიდან გამომათრია. -გამიშვი!-დავიკვლე, როცა მანქანაში ჩამტენა და კარები ჩამიკეტა. -გთხოვ არ მოკლა!-დავიყვირე მაგრამ მას ჩემი არ ესმოდა, ნელი ნაბიჯებით შევიდა უნივერსტეტში, სწრაფად დავავლე მობილურს ხელი და ჰარის დავურეკე. -ჰარ..იი!-ამოვისლუკუნე როგორც კი მობილური აიღო. -რა ხდება? რამე ხომ არ დაგიშვა? კარგად ხარ?-ჩემი ხმის გაგონებაზე ჰარი ანერვიულდა. -კიი!-ამოვისლუკენე და ცრემლები წამომცვივდა როცა გასროლის ხმა გავიგე. -რამე დაგიშავა? მოვკლავ მე მაგის.... -მე არაფერი არ დამიშავა! -მთავარია შენ არაფერი დაგიშავა!-ღრმად ჩაისუნთქა. -სად ხარ?-ამოვიჩურჩულე და უნივერტეტისკენ გავიხედე. -მელროსის ქუჩაზე...-კიდევ რაღაც უნდა ეთქვა მაგრამ მობილური გავთიშე და კარს ჯაჯგური დავუწყე. წამებში კი მარია და ზეინი დავინახე, მარიასთვის ხელი ჰქონდა ძლიერად ჩაბღაუჭებული და მანქანისკენ მოჰყავდა, მარია კი ტიროდა. ზეინმა მანქანის მართვის პულტით კარები გააღო და მარია უკანა სავარძელზე დასვა, შემდეგ კი მანქანაში ჩაგვკეტა. ჩანთა სავარძელზე დავაგდე და და უკანა სავარძელზე ძლივსძლივობით გადავბობღდი. -კარგად ხარ?-ამოვიჩურჩულე და მარია ჩავიხუტე. -მან...მან...ზაკი...მოკლა!-ამოისლუკუნა. ყელში ბურთი გამეჩხირა და ცრემლები წამომივიდა, მარიამ ხელები მომხვია და ჩამიხუტა. -გოლდენის ქუჩის გადაკვეთაზე მოდი, სწრაფად!-გაისმა ზეინის ხმა, რომელიც მობილურზე ლაპარაკობდა. მანქანის კარი გამოაღო და მძღოლის სავარძელზე მოთავსდა. -წინ გადმოდი!-დამიყვირა, შევხტი და მარიას გავხედე. მან შეშინებულმა შემომხედა და თავი დამიქნია. სწრაფად გადავბობღდი წინა სავარძელზე,ზეინმა იარაღი გადატენა, სპეციალურ ჩასადებში ჩადო და საქარე მინასთან დადო. ზეინს გავხედე რომელმაც მანქანა დაძრა, შემდეგ კი მარიასკენ გავიხედე, რომელიც აცრემლებული ჩაჰყურებდა მის მობილურს, სადაც ზაკის და მისი ფოტო ჰქონდა დაყენებული. მობილური ავიღე და ტექსტის აკრეფა დავიწყე. "ჰარი მელროუსის ქუჩაზეა, იარაღს ავიღებ და კარებს გავაღებ, გაიქეცი"-სწრაფად მივწერე. თვალებგაფართოებულმა გამომხედა და მესიჯი გამომიგზავნა. "შენ? ჰარი თვითონ მომკლავს თუ შენ ჩემს გამო რამე დაგემართა." მესიჯს დავხედე, მერე კი ზეინს, რომლემაც მანქანით გოლდენის ქუჩისკენ შეუხვია. "გაიქცი,ზეინი არაფერს დამიშავებს"-სწრაფად მოვწერე. გოლდენის და მელროუსის ქუჩების გადაკვეთაზე ზეინი შუქნიშანთან შეჩერდა, მარიას თავი დავუქნიე და იარაღს სწრაფად დავავლე ხელი. სპეციალური ჩასადები მოვხსენი და ზეინს დავუმიზნე. წამებში კი სწრაფად დავაჭირე კარის გახსნის ღილაკს და მარიას დავუყვირე. -წადი!-მარიამ შეშინებულმა შემომხედა,ზეინმაც გამომხედა და გაეღიმა. -მაგრამ.... -მარია წადი!-კბილებში გამოვცერი და ზეინს იარაღი შუბლზე მივადე, მარია სწრაფად გადავიდა მანქანიდან და გაიქცა. -რა ჯანდაბას აკეთებ?-შემომიღრინა ზეინმა და თვალებში შემომხედა. ხელი ამიკანკალდა, პირველად მეჭირა იარაღი, ზეინმა ჩაიღიმა და ჩემსკენ გამოიწია. -არ გაინძრე თორემ გეფიცები გესვრი!-წამოვიყვირე რასაც ზეინის ჩაცინება მოჰყვა. უკან დავიწიე და კარს ავეკარი როცა ზეინმა ხელიდან იარაღი გამომგლიჯა და მანქანიდან გადავიდა. ნელი ნაბიჯებით წავიდა იმ მხარეს საითაც მარია გაიქცა, მეც გადმოვედი მანქანიდან და მათკენ გავიქეცი, მაგრამ რაღაცამ, უფროსწორად ვიღაცამ შემაჩერა, მუცელზე ხელები შემომხვია და ჰაერში ამწია. -გამიშვი !-დავიკივლე და მის მკლავებში დავიკლაკნე. -დამშვიდდი!-დამიყვირა ნაილმა, რომელსაც როგორც ჩანს მოესწრო მოსვლა და მიჭერდა, რომ მათკენ არ გავქცეულიყავი. მარია გარბოდა… მელროუსის ქუჩისკენ უნდა შეეხვია, მაგრამ ზეინმა ამის საშიალება არ მისცა. სწრაფად გაისმა გასროლის ხმა და გამაყრუელბელი ხმა მთელს ქუჩას მოედო. დავიანეხე როგორ ჩაიკეცა მარია და წამოიკივლა, ზეინმა ფეხში დაჭრა და სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა მარიასკენ. ქუჩის ბოლოში იყვნენ, მაგრამ კარგად მესმოდა, როგორ ეხვეწებოდა მარია, რომ არ მოეკლა.ცრემლები მომდიოდა და ნაილის მკლავებისგან თავის დაღწევვას ვცდილობდი. -თვალები დახუჭე!-მიბრძანა ნაილმა, ცრემლები ლაპალუპით მომდიოდა. თვალები ძალაუნებურად დავხუჭე და გაისმა კიდევ ერთი გასროლის ხმა.თვალები აღარ გამიხელია, მხოლოდ ერთზე ვფიქრობდი. ზეინმა ყველა მომიკლა ვინც მიყვარდა, ვისთანაც ვმეგობრობდი. მუხლებში ძალა გამომეცალა, ნაილს რომ არ დავეჭირე ალბათ მიწაზე დავენარცხებოდი, ყველაფერი ბინდმა მოიცა, ყურებში მხოლოდ მარიას კივილი და გასროლის ხმა ჩამესმოდა, ყველაფერი გაშავდა და გონება დავკარგე. ___________________________________________ თვალებს არ ვახელ, საწოლზე მოკუნტული ვწევარ და ხელისგულებს ყურებზე ძლიერად ვიჭერ. ცრემლები კვლავაც არ ჩერდება, უბრალოდ არ შემიძლია დავივიწყო, რაც რამდენიმე დღის წინ მოხდა. ამჟამად საერთო საცხოვრებელში ვარ და მარიას საწოლზე ვწევარ, გული ნაწილებად მეფლითება, რამდენჯერაც ზეინს ვნახავ იმდენჯერ მარიას კივილის ხმა მესმის შემდეგ კი გასროლის.ბოლოს კი ზეინის მკლავებში ვკარგავ გონებას. დაახლოებით 5-6 დღე გავიდა ,რაც კიდევ ორი მეგობარი მომიკლა ზეინმა. ყველაფერს არეულ ფერებში ვხედავ, მიჭირს იმის გაცნობიერება, რომ აღარც მარიაა ცოცხალი და აღარც ზაკი. -კარგი რა, გთხოვ უბრალოდ შეეშვი მათ გლოვას!-ამოიჩურჩულა ჰარი და გვერდით მომიწვა. ზეინმა რომ იცოდეს, რომ ჰარი ახლა ჩემთან ერთადაა, ალბათ ისვ მის სახლში წამიყვანდა. -როგორ შეგიძლია ასეთი გულცივი იყო, შენთვის მხოლოდ ის არის მნიშვნელოვანი რომ მე არაფერი დამიშავდა, მაგრამ მარია და ზაკი შენი მეგობრები იყვნენ და სწორედ იმიტომ დახოცა ზეინმა რომ შენ გეხმარებოდნენ!-ამოვისლუკუნე და გაბრაზებულმა გავხედე. -მათ იცოდნენ რომ რისკზე მიდიოდნენ, მათ იცოდნენ რომ შეიძლება ისინი მოეკლათ, მაგრამ ისინი შენ გიცავდნენ! ხოლო ასე ცივად იმიტომ ვლაპარაკობ, რომ უკვე შევეჩიე საყვარელი ადამიანების დაკარგვას!-ამოილუღლუღა, შუბლზე მაკოცა და ხელები შემომხვია. თავი მკერდზე მივადე და ამოვისკუკუნე. -აქ ყოველდღე კლავენ ხალხს, აქ ეს ყველაფერი უბრალო ამბავია, ხალხს უბრალოდ გული გაუცივდა, რადგან მაფიოზურ სამყაროში, რომ გადარჩე ქვის გული უნდა გქონდეს. -მე არ მინდა ქვის გული მქონდეს! არ მინდა დავივიწყო რომ ზეინმა ამანდა, ზაკი და მარია მოკლა!-თითქმის დავიყვირე. -არც დაივიწყო, შენი გულის ტკივილი უნდა გარდაქმნა და შური უნდა იძიო! მე არ გეუბნები დაივიწყეთქო, ვიცი როგორია როცა თვალწინ გიკლავენ საყვარელ ადამიანს და შენ უბრალოდ არაფრის გაკეთება არ შეგიძლია, მაგრამ ბრძოლა ვისწავლე იმისთვის რომ ვინც მოკლა იმას გავუმწარო ცხოვრება, შენც უნდა გაუმკლავდე და დანაკარგი უნდა შეივსო. ვიცი ძნელია, მაგრამ გამოგივა.-ამოიჩრჩულა -მე კვლავ თამაშში ვარ!-ამოვილუღლღე და საწოლზე წამოვჯექი, ჰარის გავხედე, რომლემაც ინტერესიანი თვალებით ამომხედა. -მართალი ხარ, შური უნდა ვიძიო! ტირილით მათ ვერ დავაბრუნებ, მაგრამ შემიძლია ისე გავაკეთო, რომ მათ მკვლელს ცხოვრება გავუმწარო! -აი, ასეთი მაგარი დაიკო მყავს!-ჩაიცინა ჰარიმ -ჰარიიიიიიი!-საწყალი სახით შევხედე. -რა გინდა ?!-ჩაიცინა და ამომხედა -რაღაც უნდა გთხოვო!-თვალები დავახმხამე და ქვედა ტუჩი გამოვბრუცე. -რა გინდათქო?-გაეცინა -მინდა რომ ზეინის და იპოვო, ნაილმა თქვა რომ ზეინის სუსტი წერტილი. მხოლოდ მისი და არის.-ჰარიც საწოლზე წამოჯდა და დაბნეული მიეყუდა ზურგით კედელს. -მგონი ვიცი, სადაც არის მაგრამ მისი დის ჩარევა არ მინდა ამ საკითხში-დაბნეულმა შემომხედა. -რატომ? მეც შენი და ვარ, ზეინმა ისე ჩამრია მაფიაში. რომ თავს ვერ დავაღწევ ამ ყველაფერს! რატომ უნდა იყოს მისი და აქედან შორს? -შევუღეინე -"კბილი, კბილის წილ, თვალი თვალის წილ"-კბილებში გამოვცერი და ჰარის გავხედე. -მისი და მხოლოდ 12 წლისაა -უკმაყოფილოდ შემომხედა. სახე შემეცვალა, უფრო დიდი მეგონა რატომღაც. -სახელი? მე ის მჭიდდება! -კარგი!-თვალები გადაატრიალა-ვიპოვი და ჩემი მეგობარია ერთი, ლიამი ქვია. მას ვთხოვ, მოძებნის და ჩამოიყვანს. ნინა პატარაა, არავის გვინდა მისი ჩარევა ამ საქმეში. -ლიამს ენდობი?-მისკენ გავიხედე, თავი დამიქნია-ზეინთან წამიყვან?-ვკითხე უეცრად. გაოცებულმა შემომხედა, იმედია როცა ზეინს ვნახავ ისევ გონებას არ დავკარგავ, როგორც ამ დღეების განმავლობაში ხდებოდა. -მანქანაში დაგელოდები-შუბლზე მაკოცა და წამოდგა. -საზიზღარი ხარ!-შევუბღვირე. -რატომ?-გაოცებით მოტრიალდა და კარები გააღო. -შუბლზე პატარებს კოცნიან!-შევუბღვირე, მაგრამ გამეცინა. -შენ ჩემი პატარა დაიკო ხარ!-გაიცინა მანაც და ოთახიდან გავიდა. წამოვდექი და კარი დავკეტე, შემდეგ კი მოვწესრიგდი რაც ცოტათი ძნელი აღმოჩნდა რადგან თვალები ტირილისგან ჩაწითლებული და დასიებული მქონდა. სარკეში ჩემს ანარეკლს მივაშტერდი. -მიფრთხილდი ზეინ მალიკ, ყველაზე მეტად ჩემი უნდა გეშინოდეს არავინ და არაფერი მაქვს დასაკარგი!-კბილებში გამოვცერი. მალევე ჩავიცვი, კარები გავაღე და კიბეები ჩავირბინე. -ასე არავითან შემთხვევაში არ წახვალ!-თვალები გადაატრიალა ჰარიმ, როცა მოკლე კაბაში დამინახა, რომელიც სულ ოდნავ მიფარავდა საჯდომს. -კარგი რაა!-გამეცინა-არ ვაპირებ გამოცვლას!-გამეცინა და მის მანქანაში ჩავჯექი. -ელისონ ,ახლავე ახვალ ოთახში და შარვალს ან შორტს ჩაიცმევ, ისე არ წაგიყვან ზეინთან!-კბილებში გამოსცრა და გამოხედა. -აუ, ჰარი კარგი რა!-ამოვიბუზღუნე. -ახლავე!-შემომიბღვირა-თორემ მანქანას არ დავძრავ! თვალები გადავატრიალე და მანქანიდან გადმოვედი, კვლავ ოთახში დავბრუნდი და შორტი ჩავივი, შემდეგ კი ისევ მის მანქანაში ჩავჯექი. -კმაყოფილი ხარ?-შევუბღვირე გაბუტულმა -სავსებით !-ჩაიცინა და მანქანა დაძრა. ____________________________________________ კართან დაბნეული ვიდექი, არ შემეძლო უბრალოდ ამესრულებინა ჩემი გეგმა, არ შემეძლოო! უცებ კარი გაიღო და დაბნეული ზეინის თვალებს მივაშტერდი. წამებში მარიას კივილის ხმა და გასროლის ხმა შენაცვებით გაისმა ჩემს გონებაში ,მთელი ძალისხმევა მოვიკრიბე და თვალებში მივაშტერდი. -სადმე წასვლას აპირებდი?-ხმის კანკალით ვკითხე -უკვე ,აღარ!-გამიღიმა-შემოხვალ? თავი დავუქნიე და ზეინმა კარები უფრო ფართოდ გააღო და გვერდზე გაიწია რომ შევსულიყავი, თვალი სახლს მოვავლე და სასტუმრო ოთახში გავედი. დივანზე ჩამოვჯექი ,მალევე ზეინიც ჩემს გვერდით ჩამოჯდა და ორივე უინტერესოდ მივაშტერდით გამორთულ პლაზმურ ტელევიზორს. არც ერთს არ გვინდოდა პირველად ხმა ამოგვეღო. -რას გრძნობდი როცა კლავდი?-ამოვიჩურჩულე და თვალები დავხუჭე, ჩემს გონებაში კვლავ მარიას კივილი და გასროლის ხმა გაისმა. -არაფერს.სრულიად არაფერს!-ამოიჩურჩულა -რას იგრძნობდი მარიას მაგიერ მე რომ ვყოფლიყავი?-მისკენ მივტრიალდი და თვალებში შევხედე,დაბნეულმა ამარიდა თვალები. -არ ვიცი!-კვლავ ამოიჩურჩულა -მე ვიცი!-კბილებში გამოვცერი-არაფერს! -ეს ასე არ არის!-შემომიბღვირა და წამოდგა-მე... არ ვიცი რას გრძნობ შენს მიმართ… -თვალი გავაყოლე როცა სასტუმრო ოთახიდან გავიდა. სწრაფად წამოვდექი და მას გავყევი. -ნუ მომყვები!-კბილებში გამოსცრა როცა მასთან ერთად შევედი სამზარეულოში. -პასუხს გაურბიხარ!-კბილებში გამოვცერი-რა იგრძენი როცა მარია მოკალი და რას იგრძნობდი მარიას ადგილას მე რომ ვყოფილიყავი!-დავიყვირე, ჩემსკენ შემოტრიალდა და სწაფად ამაყუდა კედელს. -არაფერი!-კბილებში გამოსცრა-არაფერი არ მიგვრძნია როცა მარია მოვკალი, უამრავი ხალხი მომიკლავს მაგრამ მხოლოდ ერთ მათგანზე ვიგრძენი სინანული!-გაბრაზებულმა შემომხედა და მისი ხელები წელზე ამისრიალა. -ვინ იყო?-ამოვიჩურჩულე სუნთქვაშეკრულმა. -გოგო რომელიც მიყვარდა!-ამოიჩურჩულა და უკან დაიხია, გაოცებული მივაშტერდი როცა კვლავ წასვლა დააპირა. თავი 9 -მას ბელა ერქვა?-მოუთმენლად ვიკითხე და მისკენ გავიწიე, მაგრამ მან უკან დაიხია. თავი დახრილი ჰქონდა, ხმას არ იღებდა, როგორც კი გოგოს სახელი ვთქვი, ამომხედა და მისი კარამელისფერი თვალები შემომანათა. -კი!-ამოიჩურჩულა- მაგრამ შენ ბელა არ ხარ, შენ ისეე ვერ მოგექცევი როგორც ბელას მოვექეცი. შენ მეკუთვნი ელისონ,შენ ჩემი ხარ!მე შემიძლია მოგკლა მაგრამ... ამას არ გავაკეთებ რადგან მჭირდები!-ბოლო სიტყვა ჩურჩულით წარმოსთქვა. -რატომ?-კბილებში გამოვცერი-კითხევბს თავს არიდებ, პრობლემებს არ აგვარებ არამედ პრობლეების შესაწყვეტად ხალხს კლავ! შენი აზრით ეს ნორმალურია? -მისმინე, შენ სხვა სამაყაროში გაიზარდე!-უხეშად მითხრა და კარისკენ წავიდა-შენ არ მოგიკლეს დედა თვალწინ, არ გაყურებინეს როგორ აწამებნდენ შენთვის საყვარელ პატარა დებს, შენი მამა არ შეშლილა ჭკუიდან და შენ არ მოგიკლია ადამიანი, მე და შენ განსხვავდებით როგორც მზე და მთვარე!როგორც ცა და დედამიწა, შენ არ გინახავს რა შედეგი მოაქვს როცა მაფიას არ ემორჩილები, არ გინახავს როგორ იწვის სახლი და მასთან ერთად ხალხი, არ შესწრებიხარ არაფერს რაც მე მაფიასთან მაკავშირებს. ეს ყველა მოგონება ჩემთვის საშინელებაა, იცი ადამიანს რომ კლავ თვალებში არ უნდა უყურო? იმიტომ რომ მისი შიშნარევი და მუდარითაღსავსე თვალები გამახსოვრდება და მას ყველგან ხედავ! გგონია ვიღაც გითვალთალებს, გგონია ჭკუიდან იშლები და მაინც ვერ გაექცევი ამ დაწყევლილ მაფიას! რომც გაიქცე, შეიცვალო სახელი და გვარი, ახალი ცხოვრება დაიწყო ძველი არსად წავა, ყოველ ღამე ის თვალები დაგიწყეებენ თვალთვალს რომლის მესაკუთრეც მოკალი!-მთელ ხმაზე იღრიალა და კარები გააღო შემდეგ კი სახლიდან წავიდა, დაბნეული ერთ ადგილას ვიდექი და ვცდილობდი გადამეხარშა ის სიტყვები რაც ზეინმა მითხრა, ნუთუ ამდენი განიცადა? ნუთუ შეუძლია მასაც გააჩნდეს გრძნობები.ზიზღი სადღაც გაქრა და მისი ადგილი მხოლოდ სინანულმა დაიკავა, ასე არ უნდა მოვიქცე, მართალია მან მეგობრები მომიკლა მაგრამ... სინანული ვერ შევცლის ჩემი შურისძიების წყურვილს. ახლა კი ზუსტად ვიცი მისი თითოეული სუსტი წერტილი და მათ მე გამოვიყენებ. ის მთვარეა, მე მზე, მთვარეს კი ყოველთვის სჭირდება მზე რომ გაანათოს. ეშმაურად ჩავიცინე .მიფრთხილდი ზეინ მალიკ შურისძიება იწყება,შენი და კი ყველაზე კარგი საშუალებაა ამ ყველაფრისთვის. _____________________________________ დივანზე ვარ "აბობღებული",მუხლები მკერდთან მაქვს მიტანილი და თავი მუხლებში მაქვს ჩარგული, გრძნობა რომ ვიღაც მიყურებს ჭკუიდან მშლის, თვალებს კი განძრახ არ ვახელ თვალებს, მთელი სხეული უჩვეულო გრძნობას შეუპყრია. -კარგად ხარ?-მესმის ჩურჩული და ვიღაც გვერდით მიჯდება, თვალების გახელა არ მჭირდება რომ მივხვდე ვინ არის. -არა!-ამოვიჩურჩულე-რატომ შემაჩერე ნაილ? მე შემეძლო მარია გადამერჩინა. -შენ?-ჩაიცინა-ზეინმა არ დაინდო გოგო რომელიც უყვარდა და შენ ან მარიას დაგინდობდათ? -არ ვიცი!-მას გავხედე-მხოლოდ 2 კვირაა რაც ამ ქალაქში ვარ და დავიღალე ამ ყველაფრით, აქედან წასვლა მინდა.... -ამ ქალაქიდან ვერავინ წავა ცოცხალი!-ხმამაღლა მითხრა, თავი დავუქნიე და ძალით გავუღიმე, შემდეგ კი მობილურს დავხედე რომელიც მთელი ამ დროსის განმავლობაში რეკავდა. მობილურზე "ჰარი" დაეწერა და მეც სწრაფად ვუპასუხე. -გისმენ!-ამოვილუღლუღე -ჯანდაბა, ელისონ!-იმხელა დაიყვირა რომ ნაილმაც გაიგო და სწრაფად გამომხედა-რომ გირეკავ მიპასუხე, აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა. -დამშვიდდი!-გამეცინა-იპოვე ვინც მჭირდება ის? -არამარტო ზეინის და, ნაილიც ჩვენს ხელშია!-ჩაიცინა-ნაილის უფროსი და ლოლა და უმცროსი ძმა, კენი უკვე პალერმოში არიან. ყველა ჩემს ხელშია,ნუ არამარტო ჩემს ხელში!-ჩაიცინა -ვის ელაპარაკები!-გამომცდელად შემომხედა ნაილმა -წარმატებები გეგმის შესრულებაში, გახსოვდეს ვინ ხარ სინამდვილეში. შენ გრიზელდა ბლანკოს შვილი ხარ, აღარ არის საჭირო დამალვა, ყველაფერი დღეს იწყება! -შენ ხომ თქვი, ერთ თვეშიო?-დაბნეულმა ამოვილუღლუღე -მან მეგობრები მომიკლა, მე ამას არავის ვპატიობ, მაგრამ რადგან დაგპირდი ზეინს და ნაილს შენ გაბარებ!-ჩაიცინა ჰარიმ და მობილური გათიშა, მეც მობილური დივანზე მივაგდე და ნაილს გავხედე. -ელოსონ ვის ელაპარაკებოდი!-სწრაფად მკითხა როცა ჩემს სახეზე ეშმაკური ღიმილი დალანდა. -მინდა გითხრა რომ ჰარის ველაპარაკებოდი რომელსაც შენი უფროსი დაიკო, ლოლა და უმცროსი ძამიკო,კენი ჰყავს!-დამცინავად შევხედე.ნაილი სულ გაფითრდა და სწრაფად წამოხტა ფეხზე. -რა თქვი? შეუძლებელია,ისინი ირლანდიაში არიან და მათ იცავენ!-დამიყვირა -როგორც ჩანს კარგად ვერ დაიცვენ ან ჰარის ენდენ როცა უთხრა რომ შენი გადაწყვეტილებით ჰარის ისინი პალერმოში უნდა წამოეყვანა! -რა თამაშს თამაშობ ელისონ!-დამიყვირა, სწრაფად ჩამავლო მკლავში ხელი და წამომაყენა. -ჩრდილების თამაშშს!-კბილებში გამოვცერი როცა შემანჯღრია, ნაილი ადგლზე გაშეშდა. თვალები გაუშეშდა და მასში სიცივე ჩაუდგა. -ჩრდილების თამაშს მხოლოდ ისინი თამაშობენ ვინც მაფიოზურ ოჯახს მიეკუთვნება, ასეთი კი მხოლოდ ორი ოჯახია. მალიკების კლანი და ბლანკოების კლანე. შენ არც ერთს არ მიეკუთვნები! -ცდები!-კბილებში გამოვცერი და მისი მკლავებიდან თავი გავინთავისუფლე-შენს წინ ახლა გრიზელდა ბლანკოს მეორე შვილი დგას. დღეს გადატრიალება მოხვდება, დედაჩემი ბრუნდება, მე და ჰარი ზეინის მისაკუთრებულ ძალაუფლებას დავიბრუნებთ. დღეს ყველაფერი დასრულდება თქვენთვის.-კბილებში გამოვცერი და თვალი ავარიდე, პირველად თავს დაუცველად კი არა ძალაუფლებიანად ვგრძნობდი. -კენს და ლოლას არაფერი დაუშავოთ!-შემომიღრინა ნაილმა -ნაილ შენ არ ხარ ისეთ მდგომარეობაში რომ პირობები წამომიყენო!-ჩავიღიმე -ახლა შენ ხარ მონსტრი, ელისონ!-კბილებში გამოსცრა -მისმინე შენი უბადრუკი სიცოცხლე ვიხსენი და სამუდამოდ ციხეში ჩასაჯდომად არ გამიმეტებიხარ, დაგიცავი როცა ჰარიმ გადაწყვიტა შენი ცხოვრება ბოლომდე გაენადგურებინა! ჩემთან ვალში ხარ და ეს უნდა დაიმახსოვრო!-ლაპარაკის განმავლობაში ვიღიმოდი, ნაილს კი სახე ნელ-ნელა უმკაცრდებოდა. -რა ჯანდაბას მოითხოვ ჩემგან?-კბილებში გამოსცრა -ჭკვიანი ბიჭი ხარ ნაილ!-ჩავიცინე -ჯანდაბა,ელისონ ნერვებზე მოქმედებ, პირდაპირ მითხარი რა ჯანდაბა გინდა ჩემგან?-დამიყვირა. -დღეიდან ჩემზე და ჰარიზე იმუშავებ!-კიდევ ერთხელ გავიღიმე -კარგი!-ღრმად ჩაისუნთქა და კარის მიმართულებით გაიხედა, მეც კარისკენ გავიხედე და მალევე სახლში ზეინი შემოვიდა და ნაილს გაოცებულმა გახედა. -აქ რას აკეთებ? ფრანგებს არ უნდა ხვდებოდე მიწისქვეშა კაზინოების თაობაზე?-დაბნეულმა შეხედა, ნაილმა მე გამომხედა. -ელისონი....-რაღაცის თქმა დააპირა ნაილმა მაგრამ მისკენ მივტრიალდი და ტუჩზე საჩვენებელი თითი მივიდე. ზეინისგან ზურგით ვიდექი ამიტომ მას ჩემი ეს ჟესტი არ დაუნახია, ნაილი გაჩუმდა და მე მომაჩერდა. -ნაილი წასვლას აპირებდა!-გავიღიმე-არა ნაილ?-ბოლო სიტყვები კბილებში გამოვცერი, ნაილმა თავი დამიქნია და სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა სახლიდან, ზეინმა გაოცებით გააყოლა თვალი ,შემდეგ კი მე გამომხედა. -რაა?-ხელოვნური გაკვირევებით ვიკითხე -არაფერი!-მხრები აიჩეჩა, ტელევიზორი ჩავრთე და მას მივაშტერდი. -ჩემზე გაბრაზებული ხარ?-მკითხა და გვერდით მომიჯდა. -არა! -კი გაბრაზებული ხარ!-ჩაიცინა -რატომ გაურბიხარ პასუხს?-მისკენ მივტრიალდი-რას გრძნობ ჩემს მიმართ?! -არვიცი!-თვალებში ჩამაშტერდა-მთელი 2 წელიწადი შენს ცხოვრებას ვაკვირდებოდი, შემდეგ კი პალერმოში ჩამოგიყვანე...მართლა არ ვიცი რას ვგრძნობ შენს მიმართ. -ნუთუ ზეინ მალიკს შევუყვარდი!-გამეცინა -შეიძლება!-უხერხულად დამეკრიჭა, გაოცებით მივაშტერდი. -შენ რას გრძნობ ჩემს მიმართ?-კითხვა შემომიბრუნა -ამის მოსმენა არ გესიამოვნება!-გავუღიმე -მითხარი!-მიბრძანა -მეზიზღბი, ვერ გიტან, შენს მიმართ მხოლოდ სიძულვილს ვგრძნობ!-კბილებში გამოვცერი, ზეინს ღიმილიანი სახე მოეფუქრა და ღიმილი ჩაუქრა. -არაფერს მაინც ჯობია!-ამოიჩურჩულა და ტელევიზორს მიაშტერდა, შემდეგ კი გამომეტყველება შეეცვალა სახეზე გაოცება გამოეხატა ხოლო თვალებში შიში ჩაუდგა. მეც ტელევიზორს გავხედე, ეკრანზე ქერა, ოდნავ მსუქანი ქალი იყო გამოსახული. -აუწიე ხმას, სწრაფად!-კბილებში გამოსცრა ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს, მეც პულტს ხელი დავალე და ავუწიე, წამებში კი ქალის მკაცრი ხმა გავიგონე -მე ვარ გრიზელდა ბლანკო, ალბათ ყველა უკვე კარგად მიცნობთ. მე ჩემს ცხოვრებას ვუბრუნდები და ამიერიდან მე ვმართავ ამ ქალაქს და ამაში ჩემი შვილები დამეხმარებიან.... -ჯანდაბა!-დაიღრიალა ზეინმა და ფეხზე წამოხტა -ხოლო ხალხი რომელიც აქამდე მართავდა ქალაქს დაისჯება!-გაისმა კიდევ ერთხელ გრიზელდას ხმა, ზეინმა სწრაფად ამიღო იარაღი და გამწარებულმა ტელევიზორის ეკრანს ესროლა. ხომ გაგიგონიათ გამოთქმა "ახლა იწყება თავდავიწყება" ჩუმად ჩავიცინე მერე კი გავიხსენე ქალის სახე, წამებში გამახსენდა როცა ბავშვთა სახლში მომაკითხა და ჰარის სურათი მომცა, გამეღიმა. ის არ არის დამნაშავე რომ მე მასთან არ ვიზრდებოდი. -წამოდი!-დამიყვირა და ხელი მხარჩი ჩამავლო. -ზეინ ,რა ხდება?-ღიმილით ვკითხე, არ გამომივიდა დაბნეული სახე მიმეღო.ზეინი სახეზე დამაკვირდა, მე კი სიცილი ვერ შევიკავე და გამეცინა, ესეც ასე, ყველაფერი დამთავრდა, ჩრდილების თამაში ჩემი ოჯახის მოგებით დასრულდა. მე გავიმარჯვე, ახლა მე ზეინის ტყვე აღარ ვარ არამედ ის არის ჩემი ტყვე!!! -შენ რაღაც იცი ამის შესახებ!-კბილებში გამოსცრა, ჩამეღიმა და სწრაფად გავინთავისუფლე ხელი. -მხოლოდ ის რომ ჰარი გრიზელდას შვილია!-ჩავიცინე -წამოდი!-კბილებში გამოსცრა და ხელი მომკიდა და სახლიდან გამომიყვანა, სანამ ზეინი ჩემს მანქანაში ჩასმას მოასწრებდა, ჩვენს წინ სწრაფად გაჩერდა წითელი პორშე, იქიდან კი ჩემთვის უცნობი ადამიანი გადმოვიდა. -ლუის?-გაოცებით იკითხა ზეინმა -ვიცი რაც ხდება, ქალაქიდან წასვლას ვაპირებ, ხომ წამოხვალ?-სწრაფად იკითხა ლუიმ და მე შემათვალიერა ზეინმა თავი დაუქნია და მისი მანქანისკენ წავიდა, თან მეც "წამათრია" -ესეც ჩვენთან ერთად მოდის?-შემათვალიერა ლუისმა -მე სახელი მაქვს და ელისონი მქვია!-შევუღრინე -მაგარი გოგოა!-ჩაიცინა ლუისმა და მძღოლის მხარეს ჩაჯდა -ვიცი!-გაიღიმა ზეინმა და უკანა კარი გამიღო, თვალები გადავატრიალე და მანქანაში ჩავჯექი -ნაილი გოლდენის ქუჩაზე დაგვხვდება, მივწერ რომ შენ და ელისონიც მოდიხართ!-მოიბურტყუნა ლუიმ და მობილურზე მესიჯის აკრეფვა დაიწყო. კმაყოფილმა ჩავიცინე, წარმომიდგენია როცა ლუი გოლდენის ქუჩაზე გააჩერებს მანქანას და იქ ჰარი, დედაჩემი და ნაილი რომ დახვდებინ. ჩემი ჩაცინება ზეინს არ გამოპარვია და ეჭვისთვალით გამომხედა.ლუიმ მანქანა დაძრა. -და თქვენ არ გიფიქრიათ რომ ნაილი ჰარის მხარესაა?-ჩავიცინე -არა, იმიტომ რომ ის ჩვენი მეგობარია!-შემომიღრინა ზეინმა. -მაგრამ დღეს ის ჰარის მხარესაა ,ასე რომ თუ გოლდენის ქუჩაზე წახვალ ჰარის ხელში აღმოჩნდებით!-გამეღიმა -ვინ ჯანდაბაა ეს გოგო?-დაიყვირა ლუისმა და მკვეთრად მოუიხვია,სახეზე კვლავ ეშმაკური ღიმილი გამომესახა, როცა ნაცნობი მანქანა დავინახე. -მოგვდევენ!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა და 2 შავ ჯიპს თვალი შეავლო. -ვხედავ!-თვალები დაუბრიალა ლუიმ და კიდევ ერთხელ შეუხვია, მობილურს ხელი დავავლე. "ქალაქიდან ყველა გასასვლელი გადაკეტეთ"-სწრაფად მივწერე ჰარის, ზეინმა ხელიდან გამომგლიჯა მობილური და მესიჯს დახედა. -მაინც ვერ გავიგე რა ურთიერთობა გაქვს ჰარისთან!-შემომიბღვირა, ლუიმ ჩიხში შეუხვია. -ჯანდაბა!-დაიღრინა და მანქანიდან გადავიდა, ზეინმა ხელი მომკიდა და მეც გადამიყვანა, გზა აღარ ჩანდა 3 მხრიდან კედლებით ვიყავით შემორტყუული, მალევე კი შემოსასვლელთან ორი ჯიპი გაჩერდა. -აქეთ!-დაიყვირა ზეინმა და კლუბში შეესასვლელი კარი გააღო. შემდეგ კი პირზე ხელი ამაფარა და კლუბში შემათრია,წამებში კი ლუიც შემოგვყყვა,მუსიკის მაღალ ხმაში არავის ხმა აღარ მესმოდა,მხოლოდ ზეინს მივყვებოდი რომელსაც ჩემი ხელი ეჭირა ,მალევე ზეინმა ბიჭების საპირფარეშოს კარები შეაღო და შიგნით შემაგდო,ჩვენ ლუიც მოგვყვა რომელმაც კარი ჩაკეტა. -რას მოათრევ ამ გოგოს?მის გარეშეც შეგვიძლია გავიქცეთ!-დაიღრინა ლუიმ -დაწყნარი!-ყვირილში არ ჩამორჩა ზეინი-მას ჰარისთან არ დავტოვებ! -ჰარი არაფერს დამიშავებს!-გამეცინა,ორივემ მე გამომხედა მკაცრი მზერით. -და რატომ გგონია რომ ცოცხალს დაგტოვებს?-ახლა მე შემომიბღვირა ლუიმ -იქნებ იმიტომ რომ მისი უმცროსი დაიკო ვარ!-დაცინვით შევხედე და დავინახე როგორ შეეცვალა ორივეს სახე,გაოცება,შიში და შური ერთმანეთსი აერიათ და დაბნეულები მომაშტერდნენ. -ზეინი ვერ გადარჩება,მაგრამ შენ შეგიძლია სიცოცხლე გადაირჩინო და ამასთანვე შენი ოჯახი,რომელიც უკვე პალერმოშია...-ღიმილით შევხედე ლუისს,რომელის სახეზეც უამრავი ემოცია იკითხებოდა,ზეინი საწრაფად მივიდა ფანჯარასთან რომელიც ქუჩას გადაჰყურებდა და ფანჯარა გააღო. -წამოდი!-შემომიბღვირა და ხელი მომკიდა,ფანჯარასთან მიმიყვანა და ჯერ თვითონ გადაძვრა,შემდეგ კი მე დამეხმარა.რატომ მივყვები? მე თვითონაც არ ვიცი. -ლუის მოდიხარ?-დაუყვირა ზეინმა,ორივემ მას გავხედეთ რომელმაც თავი გაქნია. ____________________________ -დავიღალე!-ამოვილუღლუღე როცა ზეინი არაფრით არ გაჩერდა. -წამოდი!-დამიყვირა -ზეინ,გეყოფა!დამთავდრა ყველაფერი,ვერსად გაიქცევი!-მეც დავუყვირე,მკლავზე მოკიდებული ხელი გამიშვა,სამაგიეროდ ფეხებზე შემომხვია და მხარზე გადამიკიდა. -დამსვიიიიი!-დავიყვირე მაგრამ არ მომისმინა,სწრაფი ნაბიჯებით წავიდა ტყისკენ,თვალები გადავატრიალე როცა დამსვა. -არ გაიქცე!-გამაფრთხილა და ხელი გამიშვა -სად უნდა გავიქცე? ტყეეში დავიკარგები!-შევუბღვირე და მას შევხედე,ზეინმა სწრაფად მოაშორა ბალახი მიწას და მალევე ორივემ რკინის კარი დავიანხეთ,კარს გაოცებული მივაშტერდი,ზეინმა რაღაც კნოპკას მიაჭირა ხელი. -რამდენი ხნის საკვების მარაგია?-იკითხა ხმამაღლა. -ეს უკვე ჭკუიდან შეიშალა!-თვალები გადავატრიალე მაგრამ ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა როცა მონოტორული ხმა გაისმა -3 თვის!-დაპროგრამებულმა ხმამ უპასუხა,ზეინმა კვლავ გადაწია ბალახი და ამჯერად პატარა ეკრანი გამოჩნდა. -ეს რა ჯანდაბაა?-დავიყვირე გაოცებულმა -ეს ბუნკერი მეორე მსოფლიო ომის დროს აშენდა,როგორც კი შევალთ სამი თვით დაიკეტება და ვეღარ გავაღებთ!-ჩაიღიმა და ეკრანს თითი მიადო. -იდენტიპიკაცია დასრულებულია!-ისევ მონოტორული ხმა გაისმა და რკინის კარები ხმაურიანად გაიღო. -შედი!-ღიმილით მითხრა -არა!არავითარ შემთხვევაში,შენ რა ჩემს ამ "რაღაცაში" გამკეტვას აპრებ?-გაოცებით ვკითხე და მიწაში ჩავიხედე,რკინის კარი ღია იყო,დღის სინათლეზე მიწაში ჩასასვლელი კიბეები ჩანდა -ჩადი!-შემომიბღვირა ,თავი გავაქნიე და ხელები მკერდთან გადავიჯვარედინე.თვალები გადაატრიალა ხელი მხარში ჩამავლო და ჩასასვლელისკენ მიბიძგა. -ასე სწრაფადაც არა,მალიკ!-ჰარის ხმა მომესმა და სწრაფად გავიხედე მისკენ,მასთან ერთად კიდევ ბევრი ხალხი იყო,მაგრამ ლუისი და ნაილი მალევე ვიცანი. -არ მომიახლოვდე თორე შენს დას შუბლს გავუხვრეტ!-დაიყვირა ზეინმა,სწრაფად ამოიღო პისტოლეტი და შუბლზე მომადო,ერთი ხელი მუცელზე ჰქონდა შემოხვეული,მეორეთი კი იარაღს მიმიზნებდა. -და არს იტყვი ნინა რომ მოვკლა?-კბილებში გამოსცრა ჰარიმ -შენ ამას არ გააკეთებ!შენ არასდროს მიგიკლია ადამიანი და მითუმეტეს 12 წლის ბავშვს არ მოკლავ!-სწრაფად უპასუხა ჰარის და უკან რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა,შემდეგ კი ყველაფერი ისე სწრაფად მოხვდა რომ გააზრება ვერ მოვასწარი,ზეინმა ხელი მკრა და ინერციით უკან გადავვარდი,გასროლის ხმა გაისმა და ზეინის ყვირილი,შემდეგ კი მონოტორული ხმა. -ბუნკერი 3 თვით ილუქება! მოციმციმე ნათურებმა ბუნკერი გაანათა, სწრაფად წამოვდექი როცა ზეინის კვნესა გავიგონე.თვალები გამიფართოვდა როცა ზეინი დავინახე რომელიც მხარზე ხელს იჭერდა.ის დაჭრილი იყო მაგრამ ახლა მხოლოდ ერთი რამ მანაღვლებდა.მე და ზეინი აქ 3 თვით მარტო ვრჩებოდით!!! თავი 10 ნათურები ციმციმებენ და საშუალებას არ მაძლევენ ზეინი კარგად დავინახო. -კარგად ხარ?-შეშინებული ვეკითხები. -ისეთი არაფერია, უბრალოდ მხარში ვარ დაჭრილი.-ძალით მიღიმის. ბუნკერს თვალს ვავლებ, მხოლოდ 3 კარი აქვს. ერთი რომლიდანაც შემოვედით ,ხოლო დანარჩენი 2 ალბათ სააბაზანოს და კარადის იყო. ოთახის შუაგულში ორი დიდი საწოლი იდგა, ერთმანეთის მოპირდაპირედ. ზეინმა გვერდი ამიარა და კარადისკენ წავიდა, რომელსაც დიდი წითელი ჯვარი ჰქონდა, ბუნკერში გამოყოფილი იყო სამზარეულოს ადგილიც. დაბნეული მივაშტერდი ზეინს, რომელმაც დანა ხელში აიღო. -რა ჯანდაბას აკეთებ?-გაოცებულმა ვკითხე -ტყვიის ამოღებას ვაპირებ!-უხეშად მითხრა და საწოლზე ჩამოჯდა, მას შეშინებულმა შევხედე, შემდეგ კი ყველაფერი გაფერმკლთალდა და მოწყვეტით დავეცი იატაკზე. ____________________ თვალები გავახილე თუ არა მის კარამელისფერ თვალებს შევეჩეხე და შიშისგან წამოვკივლე. -კარგად ხარ?-ჩაიცინა-გული წაგივიდა. -კი.-აკანკალებული ხმით ვუთხარი-შენ? -მეც კარგად ვარ-გაიცინა და საწოლიდან წამოდგა. -ტყვია ამოიღე?-უხერხულად ვკითხე. თავი დამიქნია და ხელი მაჩვენა, რომელიც შეხვეული ჰქონდა. მხოლოდ ახლა გავაცნობიერე რომ აქ მხოლოდ ორნი ვიყავით და გასაქცევი არსად იყო. -ვთქვათ და 3 თვე აქ ვიქნებით,რა ჯანდაბას აპირებ როცა კარი გაიღება?!-მკაცრად ვკითხე და საწოლზე წამოვჯექი. -ელისონ, მანამდე კიდევ 3 თვეა!-ჩაიცინა-და შენ კი ჩემს ხელში ხარ! -რომ გეუბნები თვითკმაყოფილი იდიოტი ხართქო რატომ არ გჯერა?-თვალები დავუბრიალე და ჯიბიდან მობილური ამოვიღე. -აქ მობილური არ იჭერს!-კიდევ ერთხელ ჩაიცინა, მობილურს დავხედე რომელიც სიგნალს არ იღებდა. -რა ადგილია ეს საერთოდ!-ამოვიბუღზუნე. -მეორე მსოფლიო ომის დროს შექმნეს, შემდეგ მამაჩემმა ის გადააკეთა და უფრო თანამედროვე გახადა. როცა მამაჩემს არ ვემორჩილებოდი აქ მკეტავდა რამდენიმე კვირით და მეუბნებოდა რომ ფიქრი არ მაწყენდა.-მხრები აიჩეჩა და მეორე საწოლზე ჩამოჯდა ჩემს მოპირაპირედ. გაოცებული მივაშტერდი, ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით. -ჰარის არ ჰგავხარ. -რაა?-დაბნეულმა ვკითხე -ჰარის მწვანე თვალები აქვს, შენ კი მუქი ყავისფერი. -ერთხელ ჰარიმ მითხრა რომ დედას ვგავდი-მოკლედ მოვუჭერი და თვალი ავარიდე. -იმედია დედაშენს სისასტიკეში არ ჰგავახარ!-კბილებში გამოსცრა, კვლავ მას გავხედე. თვალებში სიცივე ჩასდგომოდა. -რას გულისხმობ? -იმედია 15 წლის ბიჭს არ აყურებინებ როგორ კლავენ მის პატარა დას წამებით!-კბილებში გამოსცრა, უარესად დავიბენი და თვალი ავარდიდე. -გეტყობა რომ მაფიოზური თამაშებისთვის არ გაზრდილხარ-ჩაიცინა და გვერდით მომიჯდა, ზედმეტად ახლოს იყო ამიტომ გვერდით ჩავიწიე. -სასაცილოა, მაგრამ ჩემმა ოჯახმა მოიგო "ჩრდილების თამაში"-ამოვიჩურჩულე,ზეინმა ჩაიღიმა და კვლავ ჩემსკენ მოიწია,სწრაფად წამოვდექი და მას მივაშტერდი.-და მაინც პალერმოში შეუძლებელია იცნოვრო მშვიდად. -იცხოვრე იქ,სადაც შეუძლებელია ცხოვრება-აი ეს არის ცხოვრება.!-ჩაიღიმა,თვალები გადავატრიალე,როგორ მინდა ახლა ეს დაწყევლილი კარი გაიღოს და აქედან გავიდე,მთელს სხეულს შიში მიღღრნის. - ნაილს ენდობოდი მაგრამ გიღალატა,ლუის ენდობოდი მაგრამ მანაც გიღალატა!-ამოვიჩურჩულე-სადაც ძალაუფლება დაინახეს იქით წავიდნენ! -მე მათზე არც ვბრაზობ და არც ვამართლებ,დარმუნებული ვარ ეს მათი არჩევანი არ ყოფილა,დარწმუნებული ვარ რომ ჰარი მათ ოჯახს გამოიყენებდა ჩემგან ჩამოშაშორებლად.-უხეშად მითხრა. -მართალი ხარ მაგრამ ეს ჰარის იდეა არ ყოფილა,ჩემი იდეა იყო,მე ვთხოვე ჰარის რომ მათი ოჯახები მოეძებნა და პალერმოში ჩამოეყვანა,რომ მათი გაკონტროლება შეგვძლებოდა.-ზეინმა თავი ამოწია და გაოცებული მზერა შემავლო -ნელ-ნელა სწავლობ სტრატეგიას რომლითაც ყველა მაფიოზი მოქმედებს!-ამოიჩურჩულა -ამიტომაც ვიპოვე შენი და !-ტუჩის კუთხეში ღიმილი გამიკრთა,ზეინი წამებში დაიძაბა. -შენი იდეა იყო?-გაბრაზებულმა შემომხედა,თავი დავუქნიე,ფეხზე წამოდგა და მკლავზე ხელი მომიჭირა. -რატომ ჩარიე ჩემი და?ის მხოლოდ 12 წლისაა!-დავიყვირა -მხოლოდ ასე იქნები ჰარის ხელში და მხოლოდ ასე არ იქნები თავისუფალი!-ამოვიბურტყუნე და მკლავს დავხედე, რომელზეც ზეინს ხელი ჰქონდა მოკიდებული. -სავსებით თავისუფალი მაშინ ხარ, როცა სიკვდილ-სიცოცხლე შენთვის სულ ერთია!-კბილებში გამოსცრა და მკლავზე უფრო ძლიერად მომიჭირა ხელი. -მტკივა!-ამოვიკვნესე -მართლა?-დამცინავად მკითხა-გგონია ჩემს დებს არ სტკიოდათ როცა დედაშენი მათ დანებით სერავდა?-ბოლო ხმაზე დამიყვირა, შეშინებული მივაშტერდი. არა! ეს სიმართლე არ იქნება! -გრიზელდა ამას არ გააკეთებდა!-ამოვიჩურჩულე -დაწმუნებული ხარ?-გულგრილად ჩაიცინა-მან მიგატოვა, ბედის ანაბარად დაგტოვდა, არ იყო შენს გვერდით, როცა ღამე ტიროდი, არავინ გყავდა რომ ჩახუტებოდი, არავინ გყავდა რომ გეთქვა, რომ გიყვარდა. არავინ! და რას აკეთებდა ამ დროს დედაშენი? ცდილობდა მამაჩემისთვის ძალაუფლება წაერთმია! მოკლა დედაჩემი, ჩემს თვალწინ აწამა ჩემი ორი და და სიცოცხლეს გამოასალმა, მამაჩემმა ნინას გადამალვა ძლივს მოასწრო. იმდენი მოახერხა რომ ჩვენს სახლს ცეცხლი წაუკიდა, ყველა ადამიანი რომელიც შიგნით იყო ამოხოცა და წერილი გამოგზავნა "აი ასე ხდება როცა ნამდვილ მმართველს არ ემორჩილები"! ჰარი ჩემს წინააღმდეგ აამხედრა, ამ დროის განმავლობაში ის შენ არ გიცავდა, არც ჰარი გიცავდა და არც არავინ! თავიდანვე ვიცოდი ვინც იყავი და სწორედ შენი დაუცველლობით ვისარგებლე, ნუ ფიქრობ რადგან ის შენი ბიოლოგიური დედაა მას "დედა" უნდა დაუძახო! ის შენთვის არავინაა იმ ადამიანის გარდა, რომელმაც ცხოვრება დაგინგრია და იმ ადამიანის გარდა რომლის გამოც შენ ახლა ჩემს მკლავებში ხარ მოქეცული! ხმას ვერ ვიღებდი, გაშტერებული ვუყურებდი და ცრელები მომდიოდა. ვგრძნობდი როგორ მიცემდა გამალებით გული. -არ მჯერა-ამოვისლუკუნე-შენ გინდა რომ გონება ამირიო. -შენი გონების არევა სხვა რამითაც შემიძლია!-ბოხი ხმით ამოიჩურჩულა და მისი ტუჩები ჩემს ტუჩებს მოუახლოვა, სახე გავატრიალე და მისი ტუჩები ჩემს ლოყას შეეხო. ჩაიღიმა და ხელი გამიშვა. -ამჯერად მარტო ვართ და ვერავინ შეგვიშლის ხელს!-ყურში ჩამჩურჩულა. ჩემკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა, მე კი სწრაფად დავიხიე უკან. საწოლს მივეჯახე და ინერციით უკან გადავვარდი,საწოლზე რბილად დავეცი. წამოდგომა ვცადე მაგრამ ზეინმა შემაჩერა, მისმა ხელებმა საწოლს მიმაჯაჭვა. ცრემლები კვლავაც არ ჩერდებოდნენ. -რას აკეთებ?-ვეკითხები და მბურძგლავს, მაგრამ არა სიამოვნებისგან არამედ შიშისგან -ზეინ, გთხოვ არ გინდა!-ამოვიჩურჩულე, მაგრამ მან არ მომისმინა. მისი ტუჩები ჩემს ტუჩებს შეუერთა ხოლო მისი ენა ჩემს პირში შემოაცურა. შევკრთი როცა ხელით შორტის გახსნა დაიწყო, მისი ტუჩები მოვიშორე. -მომშორდი!-დავიყვირე, მაგრამ ხმა გამიწყდა. ხელები მკერდზე მივადე და ვცადე უკან დამეწია, მაგრამ ის ჩემზე ძლიერი იყო. ცალი ხელით ორივე ხელი დამიჭირა და ზევიდან დამაწვა. -გამიშვი!-წამოვიკივლე -წინაზე ნაილმა გადაგარჩინა, მაგრამ ამჯერად ვერავინ გიშველის!-ჩაიცინა და შორტის ღილი შემიხსნა. -გამიშვი!-ისევ დავუყვირე, მაგრამ რექცია არ ჰქონდა. მაიკას მის ტორებში იქცებს და სხეულზე მახევს, შემდეგ კი დახეულ ნაჭერს იატაკზე აგდებს. ყელზე მკბენს შემდეგ კი მის ცხელ ენას ატარებს, ამასობაში შორტსაც მხდის და თვითოანც იხდის. ”გამიშვი"-ძალაგამოცლილი ვჩურჩულებ, მაგრამ დარწმუნებული ვარ ამას არ გააკეთებს. მას თითქოს ჩემი არ ესმის, თვალები მეხუჭება, როცა მისი ტუჩები ჩემსას ეხება, ცრემლები არ ჩერდება, გული ლამის საგულედან ამოვარდეს. "კვლავაც მეორდება ის რაც ბავშვთა სახლში მოხდა"-გონებაში ალტერ ეგოს ხმა მესმის,ზეინი ჩემს სხეულს ტრუსს აშორებს და ჩემში ძლიერი ბიძგით შემოდის.მოულოდნელობისგან ჩემს ტუჩებს კვნესა სწდება.თეთრეულს დამუშტულ ხელებში ვიქცევ და ვკვნსი. მის ტუჩები კვლავაც ჩემსას ეხება,მოძრაობებს და ბიძგებს ასწრაფებს,მის პირში ვკვნესი,ჩემში უფრო ღრამად შემოდის და ჩერდება,მისი ენა ტუჩებზე გადამატარა ,შემდეგ კი კოცნა გააღრმავა და მისი ენა პირში შემოყო,კონცაზე კოცნით არ ვუპასუხე და ტუჩზე მიკბინა,ოდნავ წამოვიკივლე,ტუჩები მომაშორა და არცრემლებულ თვალებში შემომხედა. -ელისონ, მაკოცე თორემ გატკენ!-ყურთან ჩამჩურჩულა და მისი ტუჩები კვლავ ჩემს ტუჩებს შეახო, ბიძგები განაახლა, მის პირში ამოვიკვნესე და კოცნაში ავყევი. __________________________ საწოლზე მოკუნტული ვწევარ და შიშვეელს სხეულს საბანით ვიფარავ. ცრემლები კვლავაც გაუჩერებლად მომდის, მეორე საწოლზე ზეინს მშვიდად სძინავს. მე კი ტირილისგან უკვე ცუდად ვარ და ყველაფერს ბუნდოვნად ვხედავ. მახსენედება ის რაც 4 წლის წინ მოხვდა, მახსენდება როგორ დამიჭირა მეთიუმ, მახსენდება თითეული დეტალი რომლის დავიწყებასაც ვცდილობდი. მახსენდება როგორ ვთხოვდი გავეშვი მაგრამ მან მაიnც თავისსას მიაღწია, ცხოვრება დამინგრია და ამჯეარადაც ზეინმა იგივე გააკეთა, ჩემზე ძალა იხმარა. არ ვიცი ტირილში როდის ჩამეძინა, თუმცა აქ დრო უფრო ნელა გადიოდა, დარწმუნებული ვიყავი რომ როცა თვალებს გავახელდი კვლავაც ბუნკერში ვიქნებოდი. როცა გავიღვიძე ისევ იგივე პოზაში ვიწექი ოღონდ იმ განსხვავებით რომ თავზე საბანი მეფარა, თითქოს საბანი დამიცავდა იმ ყველაფრისგან რაც წინ მელოდა. -თუ ყოველთვის წარსულზე იფიქრებ, ვერასდროს დაინახავ რა გელის წინ.-ზეინის ბოხი ხმა ჩემს ზურგს უკნიდან გაჟღერდა, შევკრთი და საწოლზე წამოვჯექი, ხოლო გადასაფარებელი მკერდზე ავიფარე და მას გავხედე. -არ გეშინია იმის გამო რომ როცა აქედან გავალთ შემიძლია შენი და მოვკლა?-შევუბღვირე. -შიში შენ გაქცევს ტყვედ, იმედი კი გაძლევს თავისუფლებას!-ჩაიღიმა.თავი გავაქნიე, ვერ გიტან ზეინ მალიკ!!! -ამით რის თქმა გინდა? -იმის რომ ჩემი ტყვე ხარ, აქ მხოლოდ 1 კვირა ვიქნებით. შემდეგ კი მეორე კარიდან გავალთ და ამ ქალაქიდან წავალთ!-თვალი თვალში გამიყარა.მეორე კარი? -მე არ წამოვალ. აქ ჩემი ოჯახია, არც შენ გაქვს უფლება შენი და ჩვენთან ერთად დატოვო, არ ფიქრობ რომ რამეს დავუშავებთ? -ვფიქრობ რომ შენ და ჰარი არაფერს დაუშავებთ, მაგრამ იმასაც ვფიქრობ რომ გრიზელდათან არ უნდა დავტოვო-ამოიჩურჩულა. მას მივაშტერდი. არაფრის თქმა არ შემეძლო, არაფრის. -და სად წასვლას აპირებ?-დაბნეული მივაშტერდი. -შორს!-ჩაიცინა-გგონია გენობი და გეტყვი სად?-დამცინავად გამომხედა, გაბრაზებულმა შევუბღვირე და სახეზე ჩამოშლილი თმა ყურს უკან გადავიწიე. გადასაფარებელი ჩამოცურდა და მკერდი გამომიჩნდა, სწრაფად ავიფარე და ზეინს გავხედე, რომელსაც თვალები ჩაშავებოდა და ღიმილით მიყურებდა. -ვერ ეღირსები იდიოტო!-შევუღრინე როცა მივხვდი რაზეც ფიქრობდა. -დარწმუნებული ხარ?-ჩაიცინა და წამებში ჩემს ზემოდაც აღმოჩნდა. -მომშორდი!-ამოვილუღლუღე. -როგორც მიბრძანებთ!-ჩაიცინა და მისი ტუჩები ჩემსას სულ ოდნავ შეახო, შემდეგ კი მომშორდა. გასაოცარია! ნუთუ ზეინ მალიკი ასე მალე მოვიშორე, მეორე საწოლზე ჩემგან ზურგშექცევით დაწვა, თვალები გადავატრიალე და წამოვდექი, იატაკზე დაყრილი ტრუსი,ლიფი და შორტი ჩავიცვი. მაიკა? ლიფით ვიყოო? ხელები შევათვალიერე და კინაღამ გული შემიწუხდა. -რას აკეთებ? დანბნეულმა გამომხედა. -შენს ნახელავს ვათვალიერებ!-გაბრაზებულმა ამოვიბურტყუნე-სულ დალურჯებული ვარ!-ჩემს სიტყვებს მისი ჩაცინება მოჰყვა, როგორ მინდოდა შუაზე გამეგლიჯა. ____________________________ თვალები გავახილე და ვცადე მისი მკლავებისგან თავი დამეძვრინა. -არ გეძინება?-ჩაიცინა, თავი გავაქნიე. -გინდა გიმღერო?-ჩაიღიმა და შუბლზე მაკოცა.მისმა შემოათავაზებამ მართლაც რომ გამაკვირვა. -კი.-ამოვიჩურჩულე და თვალები დავხუჭე, ჩემი თმებით თამაში დაიწყო. This town is colder now, I think it's sick of us It's time to make our move, I'm shaking off the rust I've got my heart set on anywhere but here I'm staring down myself, counting up the years Steady hands, just take the wheel... And every glance is killing me Time to make one last appeal... for the life I lead მისი ხმა... ის ისეთი ტკბილი და ამავდროულად ამაღელვებელი იყო. Stop and stare I think I'm moving but I go nowhere Yeah I know that everyone gets scared But I've become what I can't be, oh Stop and stare You start to wonder why you're here not there And you'd give anything to get what's fair But fair ain't what you really need Oh, can you see what I see ვერც კი ვიფიქრებდი რომ მას შეეძლო ასე სიმღერა. They're trying to come back, all my senses push Untie the weight bags, I never thought I could... Steady feet, don't fail me now Gonna run till you can't walk Something pulls my focus out And I'm standing down... ის უბრალოდ შეუდარებელი იყო,თვალები გავახხილე და მის კარამელისფერ თვალებს ავხედე. Stop and stare I think I'm moving but I go nowhere Yeah I know that everyone gets scared But I've become what I .... სიმღერა ჩემმა კოცნამ გააწყვეტინა, მის ღიმილს კი კოცნაში ვგრძნობდი. -ასე მოგეწონა ჩემი სიმღერა?-ჩაიღიმა -უძლიერესი ხმა გაქვს! -ამოვიჩურჩულე, ამჯერად მან მაკოცა და მალევე ჩემს ზემოდან მოექცა. ზეინი და ელისონი ერთმანეთს ეხვეოდნენ და ცეცხლის ალში იწვოდნენ, სიყვარულის ცეცხლის ალში. არცერთი არ აღიარებდა რომ ერთმანეთი უყვადათ, შეიძლება შემდგომ ენანათ მაგრამ ამ წუთას მთთვის გარე სამყარო მეორე ხარისხოვანი იყო. _____________________________________ #მესამე პირი -მე მას ზეინთან ვერ დავტოვებ!-დაიყვირა ჰარიმ და მაგიდას მუშტი დასცხო-მან შეიძლება ჩემს დას რამე დაუშავოს! -ნურც დატოვებ!-ჩაიცინა ,იქვე სავარძელში მჯდარმა ლიამმა -რას გულისხობ?-დაიბნა ჰარი და ლიამს გახედა. -ქალქის ტერიტორიაზე ბევრი ბუნკერია,თითქმის ყველა კი ჩვენს მფლობელობასია,თითეულ ბუნკერს კი გააჩნია 2 კარი,მეორე კარი 1 კვირის შემდეგ ავტომატურად იღება და გვირაბში გადის რომლის ქსელიც მთელს ქალაქშია,ისინი 1 კვირის შემდეგ ქალაქის ნებისმიერ წერტილში შეიძელება აღმოჩნდნენ! -როგორც მე ვიცი ყველა ბუნკერს მხოლოდ 1 გამოსასვლელი აქვს გვირაბიდან!-ამოილუღლუღა ნაილმა,ჰარიმ მას გახედა,შმდეგ კი ნაილის გვერდით მდგარ ლუის,ლუიმ სწრაფად აარიდა მზერა. -იცი? იცი სად არის გამოსასვლელი?-წამოიყვირა ჰარიმ და ლუის გახედა. -არ ვიცი!-თავი გააქნია ლუიმ,ჰარი სწრაფად წამოდგა და იარაღი ამოიღო. -რას აპირებ?-გაცებულმა იკითხა ლიამმა. -ვაპირებ მთელი ოჯახი ამოვუხოცო ლუისს რადგან არ მეუბნება რაც მე მჭირდება იმას!-დაიყვირა ჰარიმ და კარისკენ წავიდა. -გაფიჟდი?-დაუყვირა ნაილმა და კარს წინ აეფარა,ნაილს თვალები დაუბრიალა და კარი გამოაღო. -მოიცადე!ვიცი სადაც არის მეორე კარი,წაგიყვანთ!-დაიყვირა ლუისმა და ჰარის გახედა. -4 დღე დარჩა!-ამოიჩურჩულა ნაილმა და ლუის გახედა,ლუიმ ხელები დამუშტა და კაბინეტიდან გიჟივით გავარდა. -საჭირო იყო დამუქრებოდი?-შეუბღვირა ლიამმა -მუქარა ყოველთვის ჭრის,ხალხი მოამზადეთ ,ზეინი ვერსად წაგვივა!-ჩაიცინა ჰარიმ და მისი გეგმა გონებაში დაამუშავა. თავი 11 ზეინის მკლავებში ვიყავი მოქცეული და მის მშვიდ სუნთქვას ვუსმენდი. მშვიდად ეძინა, მისი მკლავებისგან თავი დავაღწიე და წამოვდექი, ზეინი მეორე მხარეს გადაბრუნდა და ძილი გააგრძელა. იატაკიდან ზეინის მაიკა ავიღე და გადავიცვი, შემდეგ კი სააბაზანოში შევედი, მაიკა იქვე მიმაგრებულ თაროზე მივაგდე და დუშ-კაბინაში შევედი. წყალი მოვუშვი და თბილი წყლის ქვეშ დავდექი. ვიცი ახლა მე და ზეინს ნორმალური ურთიერთობა გვაქვს, მაგრამ ვიცი, რომ როცა აქედან გავალთ, ყველაფერი კვლავაც შეიცვლება. ჩვენ ერთმანეთის მტრები ვართ მაგრამ ეს გზა არცერთ არ აგვირჩევია. 1 კვირა მალე დასრულდება, მხოლოდ 1 დღე დარჩა. თბილმა წყალმა მომადუნა, მთელი სხეული განმეტვირთა. დიდხანს ვიდექი წყლის ქვეშ სანამ ზეინის ხმა არ გავიგე. -ელოსონ!-დამიძახა, სწრაფად გამოვედი დუშ-კაბინიდან და იქვე დადებული პირსახოცი შემოვიხვიე. სწორედ ამ დროს ახალგაღვიძებულმა ზეინმა კარები შემოაღო და ჩემს დანახვაზე თვალები ჩაუშავდა, ერთი ხელით პირახოცი სხეულზე მივიჭირე, მეორეთი კი ქვევით დავქაჩე,ზედმეტად მოკლე იყო. ზეინი ფეხშიშველი იყო და მხოლოდ შარვალი ეცვა. -არც იფიქრო!-ღიმილით გავხედე. -უკვე გავიფიქრე!-თვალი ჩამიკრა და ჩემსკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა,კედელს ამაყუდა და სწრაფად დაეწაფა ჩემს ტუჩებს,გამეღიმა მაგრამ კოცნაში არ ვყოლილვარ,მაჯებში ხელი მომკიდა და მაღლა ამაწევინა,პირსაცოცი კი ჩემი სხეულიდან ჩასრიალდა და იატაკზე დავარდა,ჩაიცინა და ცალი ხელით მაჯები დამიჭირა,მეორე კი ქვევით ჩაასრიალა და საჯდომზე მომიჭირა,მის პირში ამოვიკვნესე. -ამყევი!-გასცა ბრძანება. გამეღიმა და კოცნაში ავყევი,ხელები გამინთავისუფლა,მისი ხელები წელზე მომხვია და მაღლა ამწია,ფეხები წელზე შემოვხვიე.ყველაფეი ისე გააკეთა რომ ჩემს ტუჩებს არ მოუშორებია,გაბრუებულმა სწრაფად შევასრიალე ენა მის პირში და კოცნაში ავყევი,ვგრძნობდი როგორ იღომოდა ,გონზე ვერ მოვდიოდი იმდენად გამაბრუა მისმა კოცნამ,ვერ მივვდი როდის გაიხადა შარვალი და ბოქსერები. -ახალი ჩალურჯებები არ გაწყენდა!-ჩაიცინა როცა ტუჩები ოდნავ მომაშორა. -თვითკმაყოფილი იდიოტი ხარ!-შევუბღვირე, მან კი ჩაიცინა და ჩემში სწრაფად შემოვიდა. ________________________________ -მიმღერებ?-მკითხე და თავი ავწიე, თავი დამიქნია და ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაუკრთა. -რატომ იღიმი?-მეც გამეღიმა და საწოლზე წამოვჯექი. -სანამ დაიძინებ ყოველთვის მთხოვ რომ გიმღერო-რბილი ტონით მითხრა. -უბრალოდ შევეჩვიე!-უხერხულად ვუთხარი-შემდგომ კოშმარები აღარ მესიზმრება-ვაღიარე და გავწითლდი. ზეინს თვალი ავარიდე, მან კი ნიკაპზე ხელი მომკიდა და მისთის სახეში შეხედვა მაიძულა. -როცა ღამით გეხუტები, მეც აღარ მესიზმრება კოშმარები!-ამოიჩურჩულა.უნდობლად გავხედე, მაგრამ ის გულწრფელი ჩანდა, ხელი მომკიდა და მის გვერდით მიმიწვინა. -გახსოვს რომ მკითხე რას ვგრძნობდი შენ მიმართ?-მკითხა ჩურჩულით. -შენ მიპასუხე რომ არ იცოდი. -ახლა ვიცი, მიყვარხარ! -ვიცი!-ამოვიჩურჩულე, თავი მის მკერდს დავადე და გავინაბე. მან კი ჩემი საყვარელი სიმღერიდან წაიმღერა ნაწყვეტი No, not gonna die tonight We're gonna stand and fight forever (Don’t close your eyes) No, not gonna die tonight We're gonna fight for us together No, we’re not gonna die tonight თვალები მიმეხუჭა და მალევე სიზმრების სამყაროში გადავეშვი. *** თვალები ვჭყიტე, ჰაერის უკმარისობამ გამომაღვიძა. ვცადე პირით მესუნთქა მაგრამ არ გამომდიოდა. ყვირილი მინდოდა მაგრამ ვერ შევძელი, ზეინს მხარი გავკარი, თვალები სწრაფად გაახილა და გამომხედა. -კარგად ხარ?-გაოცებულმა მკითხა, თავი გავაქნიე და კიდევ ერთხელ ვცადე ჩასუნთქვა. -სუნთქვა გიჭირს?-მკითხა სწრაფად, თავი დავუქნიე. -ჯანდაბა!-დაიღრიალა და სწრადად ეძგერა კარადას, რომელზეც წითელი ჯვარი იყო გამოსახული, ინგალატორი მომცა. ვცადე შემესუნთქა მაგრამ ის ცარიელი იყო. წამალი დამიმთავრდა. -ზ..ე..ი..ნ!-მისი სახელი ნაწილ-ნაწილ ამოვილუღლუღე, ხელში ამიყვანა და კარისკენ წავიდა, რაღაც კოდის აკრეფვა დაიწყო. -გაიღე!-ყვირდა და კარს ხელს უბრახუნებდა, კოდები ავიწყდებოდა და ახლიდან კრეფდა, თვალები მიმეხუჭა. -გაახილე თვალები!-დამიყვირა და შემანჯღრია, თვალები ოდნავ გავახილე. ყველაფერი ტრიალებდა, ფერები ერთმანეთში ირეოდა. -კარები იღება!-გაისმა მონოტორული ხმა. კარი გაიღო, რაღაც გვირაბი იყო, ზეინი გარბოდა, მე კი მის მკავებში ვიღავი მოკუნტული და ვცდილობდი ღრამად მესუნთქა. ყველაფერი უკვე შავდებოდა, თვალები მიმეხუჭებოდა. ყველაფერი სიშავემ მოიცვა, ვიგრძენი როგორ დავარდა ზეინი მუხლებში და მე მის კალთაში ამოვყავი თავი. სუნთქვა შევძელი, მაგრამ ჯერ კიდევ სუსტად ვიყავი. თვალები გავახილე და ზეინის კარამელსფერ თვალებბს შევეჩეხე. შემდეგ კი ცისკენ ავიხედე, კამკამა, თეთრი ღრუბლებით იყო დაფარული, ტყეში ვიყავით. ხის ფოთლებს სიოს არხევდა. -ელოსონ!-ჰარის ხმა მომესმა, ვიფიქრე მომეჩვენათქო მაგრამ მალევე დავინახე როგორ გამოიქცა ჩემკენ. -ზეინ...წადი!-ამოვიჩურჩულე. -არა, შენ ცუდად ხარ!-დამბღვირა. ჰარი ჩემთან ჩაიმუხლა, ჯიბიდან ინგალატორი ამოიღო და ღილაკს თითი მიაჭირა ,წამალი სწრაფად გაიფანტა ფილტვებში და ღრმად ჩასუნთქვა შევძელი. ზეინს კისერზე ხელი მოვხვიე და ყუირში ჩავჩურჩულე. -წადი, უკვე კარგად ვარ.-თავი დამიქნია და სწრაფად წამოდგა. -ლუის! ნაილ! ლიამ! აქეთ!-დაიყვირა ჰარიმ და ხელში ამიყვანა. -წადი!-დავუყვირე ზეინს, რომელიც მე მომშტერებოდა -გთხოვ, გაიქეცი! ზენმა რაღაც ამოილუღლუღა და სწრაფად მიიმალა ხეებს უკან. -აქ არის? რა ხდება?-სწრაფად იკითხა ნაილმა და მე გამომხედა, მალევე ლუისიც გამოჩნდა, ხოლო მათ რამნდენიმე ჩემთვის უცნობი ადამიანი მოჰყვა. -ტყეშია, მთელი ტყე დაზვერეთ, იპოვეთ რადაც არ უნდა დაგიჯდეთ!-კბილებში გამოსცრა ჰარიმ. მის მკერდს მივეხუტე, მიჭირდა გამეცნობირებინა და დამენახა ყველაფერი. ყველაფერი კვლავაც ბუნდოვანი ჩანდა, თვალები მიმეხუჭა და გონება დავკარგე. _____________________________________________________________________ გონს უკვე მანქანაში მოვედი, უკანა სავარძელზე ვიწექი და თავი ჰარის კალთაში მედო ის კი რაღაცას მეჩურჩულებოდა და ჩემი თმებით თამაშობდა. თვალები როგორც კი გავახილე მისი მწვანე თვალები შემომანათა. -უკეთ ხარ?-მკითხა და თბილად გამიღიმა, თავი დავუქნიე და გავუღიმე. -რამე ხომ არ დაგიშავა?...-ხმა ჩაუწყდა როცა მკითხა, თავი გავაქნიე და გზას მივაშტერდი. -სად მივდივართ?-უხერხული სიჩუმე დავარღვიე და მძღოლს გავხედე. -სახლში მივდივართ, ელისონ.-გამიღიმა ჰარიმ,დაბნეული მივაშტერდი -მე სახლი არ მაქვს!-გაბრაზეებულმა თავი გავაქნიე... -ელისონ!-ნაწყენმა ამოიბურტუნა-სახლი გაქვს და იქ დედა გელოდება! არაფერი ვთქვი, მე უბრალოდ არ მინდოდა გრიზელდასთან შეხვედრა. _________________________ -ჩემი ოთახი შეგიძლია მაჩვენო?-ვკითხე. მან თავი დამიქნია და კიბეებისკენ წავიდა, მეც უკან მივყევი, როცა ნაცნობი ხმა მომესმა წამით შევჩერდი და ნელა მივტრიალდი მისკენ. -ელოსონ !-დამიძახა, მას მივაშტერდი. ვიცოდი ვინც იყო, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებდი. ზეინის თითეული სიტყვა მახსენდებოდა მასზე. ჰარიც ჩუმად იყო და ჩემს გვერდით იდგა. -არ ჩამეხუტები? არ გინდა დედაშენის გაცობა?-ღიმილით მკითხა, მაგრამ ღიმილი სახეზე შეაშრა როცა თავი გავაქნიე და ჩასახუტებლად გამოწეული ხელები დაწია. ჰარი გაოცებით მომაშტერდა. -არ მინდა საერთო მქონდეს იმ ადამიანთან რომელიც ტირანია!-გაბრაზებულმა მივუგე და კიბისკენ შევრიალდი. -რას ამობობ?-გაოცებით იკითხა გრიზელდამ. -არასდროს დაგიძახებ დედას იმიტომ რომ შენ ის არ ხარ. დედა არ მიმატოვებდა და ბავშვთა სახლისთვის არ გამიმეტებდა, ის ჩემს გვერდით იქნებოდა როცა ვტიროდი და გამამხნევება როცა გამაუპატირეს! ის არ მომცემდა დაცემის საშუალებას. ის ყველაფრისგან დამიცავდა ან შეეცდებოდა რომ დავეცავი! შენ დედაჩემი არ ხარ!-გაბრაზებულმა ამოვილუღუე. -ასე ნუ მელაპარები!-დამიყვირა და ჩემს წინ აისვეტა. -აბა როგორ უნდა ველაპარაკო მონსტრს? ტირანს რომელმაც 15 წლის ბიჭის წინ მისი დები აწამა?-დაბუყვირე და ვიგრძენი როგორ ამეწვა ლოყა და ინერციით იატაკზე დავეხეთქე. -ჩემთან ასე ლაპარაკს გიკრძლავ!-დამიყვირა. -არავინ ხარ რომ კარგად გელაპარაკო!-დაბუბღვირე. არ მჯერა მან მე დამარტყა! სწრაფად წამოვდექი და თვალებში შევხედე. გრიზელდა ჩემსკენ გამოიწია, მე კი უაკნ დავიხიე. -ხელი აღარ დააკარო!-დაიყვირა ჰარიმ და წინ ამეფარა, გაოცებით მივაშტერდი ჰარის. ის მე მიცავდა? -კი მაგრამ.... -ყველასგან დავიცავ ვისგანაც საჭირო გახდება, შენგანაც თუ ეს საჭირო იქნება!-შეუბღვირა -შენ მას ყველასგან და ყველაფრისგან ვერ დაიცავ!-ჩაიცინა გრიზელდამ. -შენგან განსხვავებით, მე მაინც ვცდი!-უთხრა და ჩემკენ მოტრიალდა. -წამოდი,შენს ოთახს განახებ!-თვილად გამიღიმა და კიბისკენ მიმითითა, მეც გავუღიმე და მას გავყევი. *** -ჰარი, რა მოხდება თუ ზეინს დაიჭერთ?-ვკითხე და მას გავხედე, ჩემს ოთახში ვიყავით და ლეფტოპს მივშტერებოდით რომელშიც ჰარის "Born To Rise" ჩაერთო. გაოცებით შემომხედა და ფილმი დააპატუზა. -მე არაფერს დავუშავებ, მაგრამ არ ვიცი რას გააკეთებს დედა. -მაშინ იმედი უნდა ვიქონიო რომ ის გაქცევას მოსაწრებს.-ამოვიჩურჩულე -რა მოხდა...იქ...რამე...დაგიშავა...?-დაბნეულმა მკითხა. თავი გავაქნიე. -არაფერი ისეთი რაც არ მინდოდა-მოვიტყუე და ძალით გავიღიმე, უეცრად კარებზე დააკაკუნეს და კარი შემოაღეს. -"დემონი" დაიჭირეს, ლუიმ ის აქ მოიყვანა. ახლა გრიზელდასთან ერთადაა!-შეშინებული ხმით თქვა ნაილმა და მუდარის თვალებით გამომხედა. -ჯანდაბა!-დავიღრიალე და საწოლიდან წამოვვარდი. -ელოსონ!-მომაყვირა ჰარიმ, როცა ჩქარა გამოვვარდი ოთახიდან და კიბეები ჩავირბინე. ნაილის ყვირილიც მომესმა მაგრამ არ შევჩერებულვარ, კაბინეტის კარი "შევგლიჯე" და კაბინეტში შევვარდი. ადგილზე გავიყინე როცა დავინახე როგორ ჰქონდა გრიზელდას ზეინისთვის იარაღი შუბლზე მიდებული. -არ გაბედო!-დავიკივლე და ზეინს ხელი ვკარი. ზეინმა ჩემსკენ გამოიხედა და რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა, მე კი ზეინს წინ ავეფარე. ოთახში ჰარი შემოვარდა და როცა დაგვიანახა ადგილზევე გაშეშდა. -შენი დაცვა არ მჭირდება,ელისონ!-დამიყვირა გაბრაზებულმა ზეინმა. -ვერ გაიგე? მას შენი დაცვა არ სჭირდება!-მითხრა დამცინავად გრიზელდამ. -ის ჩემი საკუთრებაა!-დავუბღვირე გრიზელდას. -ელისონ, წადი! არ სჭირდება მას შენი დახმარება! -მე ზეინს არ ვიცავ, მე ჩემს თავს ვიცავ იმ ტკივილისგან რომელსაც ზეინის სიკვდილი მომაყენებს!-კბილებში გამოვცერი და 2 ნაბიჯი გადავდგი წინ, იარაღის ლულა ჩემს შუბლს მიებჯინა.მკლავზე ზეინის ხელი ვიგრძენი, რომელიც ცდილობდა უკან დავეწიე, მაგრამ მე ჯიუტად ვიდექი. -თუ მის მოკვლას აპირებ, ჯერ ჩემი მოგიწევს რადაგან ამის უფლებას არ მოგცემ! თავი 12 -თუ მის მოკვლას აპირებ, ჯერ ჩემი მოგიწევს რადაგან ამის უფლებას არ მოგცემ! -ჰარი შენი და გაიყვანე!-კბილებში გამოსცრა გრიზელდამ. მე და ჰარიმ ერთმანეთს გადავხედეთ. ჰარიმ თავი გაქნია და ზეინს გახედა. -ლუის! ნაილ!-დავიყვირე მთელს ხმაზე, ვიცოდი დერეფანში იქნებოდნენ და არც შევმცდარვარ. მალევე შემოაღეს კარები, ჯერ ლუი შემოვიდა, მას კი ნაილი შემოჰყვა, ორივეს მზერა ზეინისკენ იყო მიმართული. -ზეინი გაიყვანეთ!-მოკლედ ვუთხარი და გრიზელდასკენ გავიხედე. თავი დამიქნიეს და ზეინისკენ წავიდნენ. ლუისმა ხელი ზეინისკენ წაიღო, რომ ხელი მოეკიდებინა და ოთახიდან გაიყვანა, მაგრამ ზეინის ყვირილმა შეაჩერა. -არ გაბედო და არ მომეკარო!-დაიყვირა და ოთახიდან გავარდა, ნაილმა ლუის გახედა, რომელიც გაშეშებული იდგა და ზეინს გაჰყვა. -იცოდეთ ზეინი თუ გაქცევას შეძლებს არ გაცოცხლებთ!-შეუღრინა ჰარიმ, ლუიმ საწყლად დაუქნია თავი და კაბინეტიდან გავიდა. -აღარ დაწევ ამ დაწყევლილ იარაღს?-შევუღრინე გრიზელდას-არ გაბედო და ზეინს და მის დას სიკვდილით არ დაემუქრო, ორივე ჩემი საკუთრებაა! -შენი საკუთრება არავინ არ არის!-შემომიბღვირა და იარღი დაწია, ჰარის გავხედე. -არის. მე მას დავპირდი რომ თუ ჩრდილების თამაშში მიიღებდა მონაწილეობას ზეინი, მისი და, ლუი და ნაილი მის საკუთრება გახდებობნენ. -რაა?-დაბნეულმა იკითხა და ჰარის გახედა. -შენდასამწუხაროდა ასეა "საყვარელო დედიკო"-გავიღიმე და ჰარის მხარში ხელი მოვკიდე-წამოდი სალაპარაკო მაქვს! თავი დამიქნია და ოთახიდან ერთად გამოვედით. კიბეებზე უნდა ავსულიყავი, როცა ზეინის და ლუის ყვირილი გავიგონე.ჰ არიმ მე გამომხედა. -ჰარი შეიძლება მერე დაგელაპარაკო?-ჰარიმ ჩაიცინა და თავი დამიქნია, მე კი იმ ოთახისკენ წავედი საიდანაც ყვირილი ისმოდა. -გიყვარს არა?-მოესმა ჰარის ხმა. ადგილზე გავშეშდი. არ ვიცოდი! არ მესმოდა. უბრალოდ რასაც ვგრძნობდი ზეინის მიმართ სიყვარულს არ ჰგავდა. უფრო ვნება იყო ვიდრე სიყვარული. -არა, მას ვუყვარვარ.-ჩავიცინე, ჰარის გაეცინა მე კი ოთახის კარი შევაღე. -კარგი ერთხელ გამწირე და დარჩი არ წამომყევი, მაგრამ მეორედ როცა შეგეძლო გაგეშვი, ეს არ გააკეთე!-დაიყვირა ჩემგან ზურგით მდგარმა ზეინმა. -მე...ხომ გითხარიი მემუქრებოდნენ!-არ დააკლო ყვირილი ლუისმაც, მაგრამ მალევე შემამჩნია და გაჩუმდა. -რატომ გაჩუმდი? სიტყვები გამოგელია იმის ასახსნელად რომ ყველაზე დიდი ახვარი ხარ მთელს მსოფლიოში?-დაიყვირა ზეინმა, ლუიმ არაფერი უპასუხა. უბრალოდ თავი ჩახარა. -მისი ბრალი არ არის-ხმამაღლა ვთქვი და ლუის გავხედე-ოთახიდან გადი და დერეფანში დამელოდე. ზეინი ჩემსკენ მოტრიალდა და გამომხედა. ლუიმ კი ზეინს გახედა და ოთახი დატოვა. -მართალი ხარ, მისი ბრალი არ არის, შენი ბრალია!-შემომიბღვირა და ხელები დამუშტა. -სწორედ ამის მეშინოდა!-ამოვიხვნეშე და თავი ჩავხარე. -რის?-ტონი დაარბილა ზეინმა და მუშტები გახსნა. -მეშინოდა რომ როცა იქიდან გამოვიდოდით, კვლავ მტრები გავხდებოდით. ზეინმა ამოიხვნეშა და საწოლზე ჩამოჯდა. -მეშინოდა რომ აღარ გეყვარებოდი!-ამოვიჩურჩულე მაგრამ ჩემი ხმა გაიგო და ქვევიდან ამომხედა, მისი კარამელისფერი თვალები ჩემსას შეეჩეხა. წამოდგა, ხელი მკლავზე მომკიდა და კარს ამაკრო. ამ დროის განავლობაში მის თვალებს ჩემს თვალებთან კონტაქტი არ გაუწყვეტია, რაც მაგიჟებდა. -ყველაფრისდამიუხედავად მაინც მიყვარხარ ,ელა!-ამოიჩურჩულა ჩემს ყურთან ახლოს და მისი ტუჩემი ჩემსას შეახო, ნაცნობმა ჟრუანტელმა დამიარა. მან პირველად დამიძახა "ელა". -ვიცი-ჩამეღიმა ,მასაც გაეღიმა და სწრაფად მომშორდა. -რას გულისხმობდი როცა დედაშენს უთხარი რომ შენი საკუთრება ვიყავი?-ბოხი ხმით მკითხა. -პირველი. გრიზლედას მე დედად ვერ აღვიქვამ და ნუ ამბობ რომ ის დედაჩემია. მეორე იმიტომ ვუთხარი რომ "ჩრდილების თამაშს" მეც ვთამაშობდი, სანაცვლოდ კი შენი, შენი დის, ლუისის და ნაილის სიცოცხლე მივიღე. მოკლედ მოვუჭერი და მის უემოციო სახეს მივაშტერდი. -ანუ?-წამებში დაიბნა და გაოცებულმა შემომხედა. -ანუ შენ მე მეკუთვნი ზეინ მალიკ!-ჩავიღიმე. მივუახლოვდი და ვაკოცე, შემდეგ კი ოთახში გაოცებული და ადგილზე გაშეშებული ზეინი დავტოვე და ოთახიდან გამოვედი. -ნაილი სადაა?-მკაცრი ხმით წარმოვთქვი და ლუისს გავხედე. -აქ ვარ!-ნაილის ხმა მომესმა ზურგსუკნიდან. ეს იმდეანად მოულოდნელი იყო რომ ადგილზე შევხტი და ნაილისკენ მივტრიალდი. ნაილს კი ჩემს რეაქციაზე გაეცინა. -იდიოტი ხარ!-გამეცინა მეც. სიცილში ლუი აგვყვა, მაგრამ მალევე დავსერიოზულდით, როცა ზეინმა კარი გამოაღო და შემოგვხედა. -რა გაცინებთ?-დაბნეულმა იკითხა და მოგვაშტერდა. -ლუი მასთან დარჩი, ნაილ გამომყევი!-ნაილს შევხედე და დერეფანი გავიარე. -მე "ძიძა" არ მჭირდება !-მომაყვირა ზეინმა. -სამაგიეროდ მე მჭირდება იმის ცოდნა რომ გრიზელდა არაფერს დაგიშავებს და უსაფრთხოდ ხარ!-ვუპასუხე და ნაბიჯების ხმა გავიგონე, ნაილი უკან გამომყვა. უკანა ეზოში გავედი და ნაილს გავხედე. -ეს გჭირდებოდა?-უეცრად ჩურჩულით მკითხა. -რაა?-დაბნეულმა ვკითხე. -გჭირდებოდა რომ ზეინი შენს ხელში ყოფილიყო, ისევე როგორც მე და ლუისი! ისევე როგორც თითეული ჩვენთაგანის ოჯახი! ყველას გვიპოვე სუსტი წერტილი მაგრამ არა ზეინს! მისთვის მის დაზე მნიშვნელოვანი ადამიანი არსებობს და მას შენ ვერ მისწვდები!-გაბრაზებულმა შემომხედა, ენა ჩამივარდა. მის დაზე მნიშვნელოვანი ადამინი? -მინდოდა მეთქვა რომ შენ და ლუისი ზეინს არ მოშორებოდით!-აკანკალებული ხმით ვთქვი, მაგრამ როცა ჩემი გავიაზრე ვინ ვიყავი ახლა და რა შემეძლო მივხვდი რომ ნებისმიერი ადამიანის პოვნა შემეძლო, ამიტომ უფრო გაბედულად დავიწყე ლაპარაკი. -მინდა რომ სულ მის გვერდით იყოთ, ერთი მაინც. არ მისცეთ უფლება რომ სახლი დატოვოს ან ოთახიდან გამოვიდეს. ღამე კი კარს ჩაკეტავთ გასაგებია? -ზედმეტი მოგდის! ის შენი საკუთრება არ არის, არ გაქვს უფლება ასე მოექცე!-დამიყვირა და ხელები დამუშტა. -ჩემზე ხმის ამაღლება აღარ გაბედო!-კბილებში გამოვცერი და მის წინ ავისვეტე-მე რასაც მინდა იმას გავაკეთებ და ხელს ვერავინ შემიშლის! გასაგებია რა უნდა გააკეთოთ თუ სხვანაირად გაგაგებინოთ?-ხმამაღლა ვიკითხე -გასაგებია!-შემომიღრინა და სახლისკენ შეტრიალდა. -მოცადე!-დავიყვირე, ნაილი ჩემკენ შემოტრიალდა. მისკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადავდი და მის წინ დავდექი. -კიდევ რამე უნდა დამავალო?-გაბრაზებული ჩანდა, ტუჩები გაბრაზებისგან უთრთოდა. ნაილს ხელი კისერზე მოვკიდე და ჩემსკენ მოვწიე, ჩემს გონებაში მისი გაოცებული თვალები აღიბეჭდა სანამ ვაკოცებდი. კოცნაში ამყვა, მისი ტუჩის კუთხეში ღიმილი გამოიკვეთა... მალევე მოვშორდი და მის გაოცებულ მზერას თვალი ავრიდე. -ეს იმისთვის რომ ყველაფერი სწორად გააკეთო!-გავუღიმე და სწრაფი ნაბიჯებით შევედი სახლში. სახლის დათვალიერება გადავწვიტე, ყველა ოთახის კარს ვაღებდი. კიდევ ერთი კარი შევაღე და დავინახე გოგონა რომელიც კედელზე იყო აყდებული და ჰარი მას ჰკოცნიდა, მალევე გავარჩიე გოგონას ტანზე მოსამსხურის ფორმა! ესეც ასე, ეს როგორც ვატყობ ჰარის ოთახია. ჩავიცინე. ორივემ მე გამომხედა, ჰარიმ გაოცებით, ხოლო გოგონა სულ აწითლდა და სწრაფად გაიქცა ოთახიდან. -ბოდიში თუ გართობაში ხელი შეგიშალე-სიცილით ვუთხარი. -ბოდიში მიღებულია მაგრამ შემდეგში ვეღარ გამექცევა!-გაეცინა ჰარის, წარბი ავუწიე. -პფფ რა მექალთანე ძმა მყოლი!-ჩავიბურტყუნე -მისმინე!-ამოიოხრა და სწრაფად დასერიოზულდა-ზეინი შენი შესაფერისი ადამინი არ არის, ვხვდები რომ გიყვარს მაგრამ.... -მე ის არ მიყვარს!-სწრაფად შევაწყვეტინე-და მე ვიცი როგორი ადამიანიც არის ის! -მას ტყვილად არ შეარქვეს "დემონი"! -მაშინ მითხარი რატომ შეარქვეს!-არ დავნებდი და თვალი თვალში გავუყარე. -მისმინე არ მინდა ამაზე ლაპარაკი! მე მინდა დაგიცვა... -მე ზეინისგან დაცვა არ მჭირდება, ის მე ვერაფერს დამიშავებს!-გაბრაზებულმა შევხედე -კარგი.არ მინდა ვიჩხუბოთ!-ამოიჩურჩულა და ჩამიხუტა, მეც მივეხუტე. -ჰარი!-წამივიძახე როცა ნაილის სიტყვები გამახსენდა-ზეინს ჰყავს ადამიანი რომელიც მის დაზე მეტად უყვარს?-სწრაფად ვკითხე. -ჰყავდა!-მხრები აიჩეჩა და მომშორდა-ბელა! მაგრამ ზეინმა ის მოკლა. -შენ ეს არ იცი!-ჩავიღიმე-ბელა გაქრა.. -და შენ ფიქრობ რომ ის ცოცხალია და ზეინმა ის სადმე გადამალა?-გაოცებით მკითხა, თავი დავუქიე და ტუჩზე ვიკბინე. -კარგი, ვეცდები ვიპოვო. -მადლობა!-გავუღიმე ______________________ ჭერს მივშტერებივარ, ვერ ვიძინებ. რაღაც მაკლია და ეს რაღაც ზეინის ჩახუტებაა. ზედმეტად შევეჩვიე მასთან ერთად ძილს და იმას რომ ძილის წინ მიმღერის ხოლმე. თვალები დავხუჭე და მეორე მხარეს გადავრტიალდაი. ასე ვერ დავიძინებ,მე ზეინი მჭირდება! სწრაფად წამოვდექი და ატლასის მოკლე ხალათი მოვიცვი. კარი გამოვაღე და თავი დერეფანში გავყავი ,როცა დავრწმუნდი რომ არავინ იყო და ყველას ეძინა, კარი ფრთხილად მოვხურე და დერეფანში გამოვედი. კიბეები ნელა ჩავიარე და ზეინის ოთახის წინ შევჩერდი, რამდენიმე წუთი უხმოდ ვიდექი და კარს მივშტერებოდიი, ბოლოს გავბედე და სახელური გადავატრიალე. ჯანდაბა! დაკეტილია. სულ დამავიწყდა, რომ მისი კარის ჩაკეტვა მოვითხოვე. -ელისონ?-ჰარის გაოცებული ხმა მომესმა. შევხტი და მიკენ მივტრიალდი, მან კი გაოცებულმა შემავლო თვალი, უხერხულად დავეკრიჭე. -ამ შუაღამისას რატომ არ გძინავს?-სწრაფად მკითხა. -შენ?-კითხა შევუბრუნე და ჰარი ავათვალიერე, რომელსაც შავი მოტმასნილი შარვალი ეცვა და თერი მაისური. -ვიღაცასთან შესახვედრად მივდივარ-ჩაიღიმა. -ამ შუაღამისას?-გაოცებით ვკითხე. -არ მინდა დედამ მის შესახებ გაიგოს-სწრაფად მიპასუხა-ზეინის ოთახში გინდა შესვლა?-მკითხა და გაეცინა. თავი დებილივით დავუქნიე -გეტყობა რომ გიყვარს-გაეცინა. -არ მიყვარს!-შევუბღვირე, მან კი გასაღები გამომიწოდა. თვალი ჩამიკრა და სახლიდან გავიდა. გასაღებს მივაშტერდი, შემდეგ კი კარს. -აღარ გააღებ კარს?-კარს უკან ზეინის სიცილი მომესმა, გასაღები სწრაფად მოვარგე კარს და კარი გავაღე. -რა იცოდი რომ აქ ვიყავი?-ჩავიცინე და მას გავხედე. -ვიცოდი რომ ჩემს გარეშე ვერ დაიძინებდი-გამიღიმა, კარი მოხურა და კარს ამაყუდა-თან ისიც ვიცოდი, რომ მოგენატრებოდა ჩემთან სიახლოვე. -თვითკმაყოფილი იდიოტი ხარ!-გამეცინა. -ეგ ბევრჯერ გითქვამს-გაცენი და მისი ტუჩები ჩემს ტუჩებს შეუერთა. -ზეინ მეძინება!-ვთქვი როცა ზეინმა ხელი საჯდომზე მომიჭირა, კარგად ვიცოდი საითაც მიდიოდა საქმე. -თუ გეშინია შენმა ძმამ შენი კივილი არ გაიგონოს?-გაეცინა . -ჰარი სახლში არაა!-გამეცინა და ხელი ვკარი, ზეინი მომშორდა მე კი დრო ვიხელთე და საწოლზე წამოვკოტრიალდი. -მაშინ ამ სახლში კიდევ ვინ ცხოვრობს?-ხმა გაუმკაცრდა. -როგორც ჰარიმ მითხრა გრიზელდა, შენი და, ნაილის და-ძმა და კიდე ლუის შეყვარებული! რომ არცერთმა არ ჩაიდინოს სისულელე.-მხრები ავიჩეჩე. -ჩემი და აქ არის?-დაბნეულმა იკითხა, თავი დავუქნიე როცა გვერდით მომიწვა. -მისი ნახვა მინდა-მკაცრად წარმოსთქვა. -ზეინ, ახლა ღამის 2 საათია. მას ალბათ სძინავს. ხვალ ნახავ!-გავიღიმე. -კარგი!-ღიმილით მითხრა-მოდი აქ !-ამოიჩურჩულა და ხელი მომიკიდა. თავი მის მკერდზე დამადებინა და სიმღერა დაიწყო. მალევე კი სიზმრების სამყაროში გადავეშვი, მისი სიმღერა ძილშიც ჩამესმოდა და ვხვდებოდი. მე ის მჭირდებოდა! ან იქნებ მიყვარდა. თავი 13 თვალები გავახილე და საწოლზე წამოვჯექი. მალეე გავაცნობიერე რომ ზეინი ოთახში არ იყო და შიშმა მომიცვა. შიშმა რომ წავიდა. ზედმეტად ეგოისტი ვარ იმისთვის რომ ის გავუშვა. სწრაფად წამოვდექი და კარისკენ წავედი, მე კარი ღამით არ დამიკეტია. მას შეეძლო წასულიყო. -ჰეი, სად მიდიხარ?-მისი ხმა ზურგს უკნიდან მომესმა, როცა კარის გაღებას ვაპირებდი, მისკენ გაოცებით მივტრიალდი და წამოსული ცრემლები მოვიწმინდე. -რატომ ტირი?-სწრაფად მკითხა. მხოლოდ ახლა შევამჩნიე რომ მას არაფერი ეცვა, მხოლოდ პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული. -მეგონა წახვედი!-ამოვიბურტყუნე და მას ჩავეხუტე, მანაც გაოცებულმა მომხვია ხელები. -სადმე მაქვს წასასვლელი?-მკითხა ღიმილით, თავი გავაქნიე. -მართალია, წასასვლელი არსად მაქვს. სადაც არ უნდა წავიდე მაინც ყველგან მიპოვით. -ასე აღარ შემაშინო გთხოვ!-ამოვიჩურჩულე და კიდევ უფრო მივეკარი -და არ შევიმჩნიო რომ ორვე ნახევრად შიშვლები ვართ?-დამძიმებული სუნთქვით მკითხა. -იდიოტო!-შევუღრინე და მას მოვშორდი. მას კი ჩემს საქციელზე გაეღიმა. -იარაღის ხმარებას მასწავლი?-უეცრად ვკითხე და დავსერიოზულდი. -კი თუ ამ ოთახიდან გასვლას შევძლებ-გაეცინა -მაშინ წამოდი!-ხელზე მოვქაჩე და ვცადე კარისკენ წამეყვანა. -ასეთ ფორმაში?-სიცილით მკითხა. მას გავხედე და სახეზე სულ ავწითლდი. მან კი ჩაიცინა. -20 წუთში მზად იყავი-სწრაფად მივაყარე, ხელი გავუშვი და კარისკენ წავედი. -ლუის ვთხოვე და შენი ნივთები და ტანასმელი შენი სახლიდან წამოეღო, ასე რომ ტანსაცმელი კარადაშია!-მივაძახე და ოთახიდან გამოვედი. შემდეგ კი კარი გარედან გადავკეტე, ხოლო შემოტრიალებისას მთელი ძალით მივეხეთქე ვიღაცას. -ელისონ?-თვალებდაჭყელილმა ლუიმ წელზე ხელები შემომხვია რომ არ წავქცეულიყავი. მეც გაფართოებული თვალებით გავხედე. ჯანდაბა მე ხომ საღამურებით ვარ და თან ძალიან გამომწვევით! -ხელები!-შევუღრინე, როგორც კი გონს მოვედი და მოვშორდი, ლუიმ დადებილებულმა გასწია ხელები და გაოცებით ამათვალიერა. -ზეინის .... -ხო.ზეინის ოთახში ვიყავი, ზედმეტი კითხვების გარეშე!-წამოვიძახე და კიბეებისკენ გავიქეცი, გზად კი მისი სიცილი მომესმა. -ლუისსსსსს!-დავიყვირე. თან კიბეებზე ავრბოდი. -რა იყო?-სიცილით მომაყვირა. -ნუ იცინი!-დავიკივლე. -სიცილს ვერ ამიკრძალავ!-სიცილით მითხა. -უხ!-გაბრაზებულმა დავიყვირე და ჩემს ოთახში შევვარდი, შემდეკ კი საწოლზე დავვარდი. ბალიშში თავი ჩავრგე და ბოლო ხმაზე ვიყვირე. ჯერ ჰარიმ გამომიჭირა, მერე ლუისმა! ჯანდაბა! ბედი არ მაქვს! სწრაფად წამოვდექი, საღამურები გავიხედე. მხოლოდ ტრუსი მეცვა, წელს ზემოთ შიშველი ვიყავი, კარადასთან მივედი რომ ტანსაცმელი მომეძებნა და სწორედ ამ დროს კარი ვიღაცამ შემოაღო. -ელ...-სიტყვა გაუწყდა რომ დამინახა და თვალები გაუფართოვდა. -სანამ კარს გააღებ უნდა დააკაკუნო!-დავიკივლე და მკერდზე ხელები ავიფარე. -მე..მე... -ნაილლლლლ!-დავიყვირე. -კართან დაგელოდები!-დაბნეულმა ამოილაპარაკა და ოთახიდან გავარდა, შემდეგ კი კარი მიხურა. არა,აშკარად არ არის ჩემი დღე! შორტი ჩავიცვი. შემდეგ კი წითელი ბუსგალტერი და გამჭვირვალე მაიკა გადავიცვი. ღრმად ჩავისუნთქე და კარები გავაღე, წამებში კი ნაილის მწველი მზერა ვიგრძენი. სწრაფად შემათვალიერა და ტუჩები გაილოკა, წარბი ავუწიე, ის კი თვალებში მომაშტერდა. -ლამაზი თვალები გაქვს!-სწრაფად თქვა. -მე ლამაზი მაქვს, ყველაფერი!-თვალი თვალში გავუყარე, მზერა ამარიდა და გვერდზე გაიხედა. -მაგაში მართალი ხარ!-ჩაიბურტყუნა და ჩაიცინა. -ნაილ, რა გინდოდა?-მკაცრი ხმით ვკითხე. -მინდოდა გუშინდელზე მელაპარაკა...-ამოიჩურჩულა. -გუშინ რამე მოხდა?-წარბი ავუწიე. -ამმ...შენ მე მაკოცე -დაბნეულმა შემომხედა. -მაგრამ კოცნაში შენც ამყევი, დღეს კი ნახევრად შიშველი დამინახე! მერე?-ღიმილით შევხედე. -ეს არ უნდა მომხვდარიყო, ზეინს უყვარხარ და მე არ უნდა მეკოცნა შენთვის. უფროსწორად კოცნაზე კოცნით არ უნდა მეპასუხა. -ამ თემაზე ლაპარაკი არ მსურს-მოკლედ მოუვუჭერი და დერეფანში გავაბიჯე -მაგრამ....... -მისმინე!-მისკენ მივტრიადი და ხელი მკერდზე მივადე-როცა მინდა გაკოცებ და როცა მომინდება მაშინ დავკავდები შენთან სექსით, ეს არაფერს ცვლის. როგორც ზეინი ისე მეკუთვნი შენც, ეს არასდროს დაივიწყო!-კბილებში გამოვცეერი, თვალები ჩაუშავდა და გაბრაზებულმა შემომხედა.აი თურმე როგორ ცვლის ადამიანებს ძალაუფლება, საკუთარ თავს ვერ ვცნობ. -არასწორად იქცევი! ცეცხლთან თამაში არ შეიძლება, შეიძლება დაიწვა.-ჩაისისინა და დამუშტული ხელები გახსნა. -ეს უკვე მითხრეს-ჩავიღიმე -მისმინე, უბრალოდ შეჩერდი, ღრმად ნუ შეტოპავ... -თამაში დასრულებულია ნაილ! "ჩრდილების თამაში" დასრულდა! -"ჩრდილების თამაში" არ დამთავრებულა, ის ახლაც მიმდინარეობს და მალე ყველაფერი თავის ადგილზე დადგება. -მხოლოდ ჩემი და ჰარის სიკვდილის შემდეგ!-კბილებში გამოვცერი. -მე უბრალოდ გაგაფრთხილე. -შენი გაფრთხილება არ მჭირდება!-სწრაფად ვუარყავი-შენ არავინ ხარ რომ რამე მირჩიო ან გამაფრთხილო, შენ ჩემი საკუთრება იყავი და შენ იყავი ფრთხილად შემთხვევით შენს საყვარელ დაიკოს არაფერი არ დაემართოს!-დავისისინე და თვალი თავში გავუყარე. -მას ნუ ეხები!-დამიყვირა. -ჩუმად!-ტუჩებზე თითი მივადე, მის სახეს ჩემი სახე მივუახლოვე-თუ არ გინდა რომ შენს დაიკოს არაფერი დაემართოს იყავი კარგი ბიჭი და დამიჯერე, რაც არ უნდა მოხდეს არ გაბედო ჩემი ღალატი… თორემ შენს ოჯახს სამუდამოდ დაემშვიდობები. მის ტუჩებთან ახლოს ამოვიჩურჩულე და მას მოვშორდი .კიბეებისკენ შევტრიალდი და კიბეებს ჩავუყევი. ვხვდებოდი როგო მცვდილადა ძალაუფლება, მაგრამ მე ეს მომწონდა. გრძნობა რომელსაც არაფერი შეედრებოდა, გრძნობა როცა ხვდები რომ ვიღაც შენს ნებისმიერ ბრძანებას შეასრულებს. -შეჩერდი!-დავუძახე ერთერთ მოსამსახურეს, გოგონა ჩემსკენ შემოტრიალდა და მაშინვე ვიცანი მისი სახე. -რა გქვია?-მას მივმართე და მისკენ წავედი. -ნატალი-დაბნეულმა შემომხედა. ჩავიცინე და ავათვალიერე. -ნაილის ოთახი სად არის? -წამომყევით.-დაბნეულმა მითხრა და ნაილის ოთახამდე მიმიყვანა, კარი შევაღე და ნატალის გავხედე. -შეგიძლია წახვიდე. ოთახში შევედი და გარემოს თვალი მოვავლე. ნაცრისფერი კედლები ისეთი უსახური იყო. საწოლის მოპირდაპირედ კი პლაკატები იყო გამოკრული. "Skillet", "Hollywood Undead", "Avenged Sevenfold", “Above Only", "Project 86", "Starset "..... ჩემი საყვარელი ჯგუფები იყო ყველა. გაოცებით მივაშტერდი, მაგრამ მალევე მოვწყვიტე თვალი და საქმეს შევუდექი. ყველა უჯრა, ყველა თარო საიმედოდ გავჩხრიკე, მაგრამ ვერაფერი ვიპოვე ხელჩასაჭიდი. გაბრაზებულმა ბალიში საწოლიდან ავიღე და კედელს მივახეთქე. მალევე გავარჩიე საწოლზე დადებული 2 ფოტო. ალბათ ბალიშის ქვეშ იდო და როდესაც ბალიში მოვისროლე, მაშინ გამოჩნდა. ფოტო სწრაფად ავიღე და თვალებგაფართოებულმა დავხედე. ერთ ფოტოზე გამოსახული იყო მარია, რომელიც იცინოდა ხოლო მეორეზე, ნაილი და მარია. ისინი ერთმანეთს კოცნიდნენ და საკმაოდ ბედნიერადაც გამოიყურებოდნენ. ცრემლები შეუმჩნევლად წამომივიდა. როგორ მიმენატრა... -რა ჯანდაბას აკეთებ ჩემს ოთახში?-ნაილის ღრიალი მომესმა, მისკენ გავიხედე. ჩემს ხელში ფოტოები დაინახა და ჩემსკენ წამოვიდა. -ნატალი!-დავიყვირე თუ არა ოთახში ნატალი შემოვიდა, ნაილს გვერდი ავუარე და ნატალის ფოტო მივაწოდე, რომელზეც ნაილი და მარია იყვნენ გამოსახულები. -ეს ჩემს ოთახში წაიღე. -არ გაბედო!-დაუყვირა ნაილმა, მაგრამ ნატალიმ ჩემი ბრძანება შეასრულა და ოთახიდან გავიდა, ნაილმა ისევ მე გამომხედა და ხელები მომუშტა. -ფოტო დამიბრუნე. -შეგიძლია აიღო.-მეორე ფოტო მივაწოდე. -მე ის მინდა რომელშიც მე და მარია ვართ!-დამიყვირა. -როგორც ვხედავ შენც მოღალატე ყოფილხართ!-თვალი თავლში გავუყარე-ნეტავ ისევ ექნება კარგი ურთიერთობა ზეინს შენთან როცა გაიგებს რომ მის მტრის შეყვარებული იყავი! -არ გაბედო! -იცი რა მაინტერესებს? მარია გიყვარდა? გიყვარდა? რას გრძნობდი როცა ხედავდი რომ ზეინი მას კლავდა? რას გრძნობდი როცა გთხოვდი გაგეშვი რომ მარია გადამერჩინა? რატომ არ გადაარჩინე ის? შენ ხომ შეგეძლო ეს!-დავიყვირე გამწარებულმა -შენ არ იცი რაზე ლაპარაკობ, არ გესმის!-მანაც დამიყვირა. -მაშინ ამიხსენი!-დავიყვირე გაბრაზებულმა. -ზეინი თუ რამეს ჩაიფიქრებს ის მას აუცილებლად აასრულებს. მას ტყვილად არ შეარქვეს "დემონი", მას შეუძლია მეგობარიც მოკლას ოღონდ მიზანს მიაღწიოს. მე კი... მე კი..... ჰარისგან მქონდა დავალება მიღებული რომ შენ დამეცავი...ზეინისგან… ამიტომ არ გაგიშვი… შენც მოგკალვდა! მე კი ზეინს ვერ გადავეღობებოდი გზაზე… მქონდა შანსი გადამერჩინა მარია მაგრამ მაშინ შენ მის ხელში დაუცველად რჩებოდი! მე მარია გავწირე რომ შენ დამეცავი!-დამიყვირა ბოლო ხმაზე. გაშეშებული ვიდექი მის წინაშე და ვცდილობდი თითეული სიტყვა გამეაზრებინა. -ანუ...შენი მეგობრობა ზეინთან... -ჩემი მეგობრობა ზეინთან უბრალო ფარსია… მას უნდა დაეჯებინა ჩემი.... მისი ნდობით აღჭურვილი ადამიანი უნდა ვყოფილიყავი. მისი ერთადერთი მეგობარი ლუია რომელის ჩამოშორებაც ძალიან უნდა ჰარის მაგრამ ვერ ახერხებს, ეს კი ჩემი დავალებაა! შენ კი ყველაფერს ჩამიშლი! -ანუ.... შენ მთელი ამ დროის მანძილზე... -მთელი ამ დროის მანძილზე შენს მხარეს ვიყავი და სწორედ ამიტომ დავკაგე მარია!-დამიყვირა, უკან დავიხიე და საწილზე ჩამოვჯექი. -არ მჯერა, დავიღალე უკვე ამდენი ტყუილით მგონია რომ მთავდება ტყუილების კორიანტელი და... სწორედ ამ დროს ახლიდან ირკვევა უფრო საშინელი ფაქტები!-ამოვიჩურჩულე და საწოლზე ჩამოვჯექი. -ფოტო დამიბრუნე. -არა,ის ჩემთან დარჩება. -მისმინე... -არა!-დავიყვირე და სწრაფად გამოვარდი მისი ოთახიდან, წამებბში ყვირილის და მსხვრევის ხმა გაისმა, თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე და სამზარეულოსკენ გავემართე. -ელა, შენთან სალაპრაკო მაქვს!-როგორც კი სამზარეულოში შესული დამინახა ჰარიმ იმწამსვე წამოდგა. -ვაშლის წვენია?-ჰარის დანახვაზე ვცადე ჩემი განწყობა დამემალა. ვკითხე და ჭიქა ხელიდან გამოვტაცე, მან კი სიცილით დამიქნია თავი. ჭიქა მივიყუდე და ნახევრად გამოვცალე. -ბელა მართლა ცოცხალი ყოფილა-მითხრა თუ არა წვენი გადამცდა და ხველება ამიტყდა, ჭიქა კი ხელიდან გამივადა. ჭიქის ნაფშვენები კი იქით-აქეთ მიმოიფანტა. -კარგად ხარ?-გაოცებით მკითხა როცა ხველება შევწვიტე და სუნთქვის აღდგენას შევეცადე, თავი ფრთხილად დავუქნიე. -რა გავაკეთოთ? ახლა ზეინის სუსტი წერტილი ვიცით! -არაფერი, მას არაფერი დაუშავოთ უბრალოდ მაინტერესებდა რომ ზეინის მანიპულირება შემძლებოდა.-ამოვიჩურჩულე,ვიტყუებოდი. სხვა გეგმა მქონდა, რომელშიც ჰარის გარევას არ ვაპირებდი, რადგან თუ ზეინი გეგმის შესახებ გაიგებდა,ჰარის არ დაინდობდა. -ზეინთან მივდივარ!-გამოვაცხადე რომ უკან არ გამომყოლოდა, ჩემს სიტყვებს კი მისი ჩაცინება მოჰყვა. -გუშინ კარგად გაერთე?-ჩაიცინა და თვალებში შემომხედა, მზერა ავარიდე და გავწითლდი, რაზეც ჰარიმ უფრო ხმამაღლა გადაიხარხარა. -საზიზღარი ხარ!-მეც გამეცინა და სამზარეულოდან გიჟივით გამოვვარდი. არა, აშკარად არ არის ჩემი დღე! გრიზელდას კაბინეტისკენ წავედი და კაბინეტის კარები დაუკაკუნებლად შევაღე. -მერე დაგირეკავ!-მობილური გათიშა როცა მე დამინახა და გაოცებით გამომხედა. ყველა გაოცებით რატომ მიყურებს დღეს? -შენთან სერიოზული შემოთავაზება მაქვს!-სიტყვები ერთმანეთს მივაყარე და გრიზელდას გავხედე. თავი 14 -შენთან სერიოზული შემოთავაზება მაქვს!-სიტყვები ერთმანეთს მივაყარე და გრიზელდას გავხედე. -გისმენ!-ცივი ხმით მითხრა. -ჰარიმ მითხა რომ ჩემთან დაახლოება გინდა .... -მინდა მაგრამ ამის საშუალებას არ მაძლევ!-სწრაფად მიპასუხა. -მინდა რომ ამის საშუალება მოგცე, მაგრამ რაღაცის შესრულება მოგიწევს.-მეც ცივი ხმით ვუთხარი. მე მას ვერასდროს აღვიქვამდი დედად. -რა გინდა?-გაეღიმა და წამებში მივამგვანე ჩემი ღიმილი გრიზელდას ღიმილს. საკუთარი თავი წამებში შემზიზღდა, იმის გამო თუ რის გაკეთებას ვაპირებდი. -მინდა რომ ბელა სუარესი აქ მოიყვანო და ზეინის თვალწინ მოკლა, მინდა რომ ჩემმა სახელმა არ გაიჟღეროს და ზეინის ეგონის რომ ბელა შენით იპვე და მის გასამწარებლად მოკლალი, ხოლო ამის სანაცვლოდ მე მოგცემ შანსს და ვეცდები დაგიახლოვდე და შენთან კარგი ურთიერთობა მქონდეს-სუნთქვაშეკრულმა წარმოვთქვი და გაღიმებულ გრიზელდას გავხედე. -ჩათვალე რომ შევთანხმდით!-უფრო გაუფართოვდა ღიმილი გრიზელდას. -მადლობა...-შევჩერდი და მას გავხედე-"დედა"-დავაბოლოვე ვიგრძენი როგორ მომაწვა ზიზღი ჩემს წინ მდაგრ ადამიანზე, მე მას უბრალოდ ვერ ვიტანდი, ძალით გავიღიმე და კაბინეტიდან გამოვედი. ________________________ -ასე ?-ვკითხე და იარაღი გავასწორე.მას კი ჩემს მოუქნელობაზე გაეცინა და თავი გააქნია. -აუ,ზეინ!-გაბრაზებულმა ამოვიბურტყუნე-უკვე 1 საათია რაც იცინი და არ მეხმარები ვისაწვლო იარაღის ხელში დაჭერა. ზეინმა კიდევ ერთხელ გაიცინა და ზურგიდან ჩამეხუტა,მთელი სხეულით მომეკრო,სუნთქვა შემეკრა და გული ამიჩქარდა. -აი ასე!-ბოხი ხმით მითხრა და ხელები ჩემს ხელებზე აასრიალა,შემდეგ კი დამეხმარა სწორად დამეჭირა იარაღი. -შემდეგ კი უნდა დაუმიზნო და გაისროლო!-ვიგრძენი როგორ გაიღიმა და ყელში მაკოცა,სწორედ ამ დროს ყურადღება გამეფანდა და ჩახმახს ხელი გამოვკარი,წამებში კი ლუისის ყვირილი და ზეინის სიცილის ხმა გასიმა. -გაგიჟდი?-დამიყვირა ლუიმ და წამებში აისვეტა ჩემს წინ -კარგი რა ლუ,ხომ აგცდა!-გაეცინა ზეინს -სულ 2 სანტიმეტრით ამცდა და თავთან გამიქროლა!-დაიყვირა ,მე კიდე დაბნეული და შეშინებული ერთ ადგილას ვიყავი გაშეშებული. -ამaს იარაღი არ მისცეთ თორემ ყველას მოკლავს ვისაც დაინახავს!-დაიყვირა ლუიმ,ზეინს გაეცინა შემდეგ კი ლუიც აჰყვა მას სიცილში. -მე...მე... არ ვიცოდი თუ ეზოში იყავი!-შეშინებულმა ამოვიბლუყუნე და ხმა ჩამიწყდა,ამაზე უფრო დაიწყეს სიცლი. -რა გაცინებთ?-გაბრაზდი ბოლოს და ზეინი მოვიშორე,რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში ზურგიდან მეხუტებოდა. -უბრალოდ როცა გაბრაზებული ხარ ძალიან საყვარელი ხარ!-გამიცინა ,ხელი მომკიდა და მის მკერდს მიმახუტა,წელზე ხელები შემოვხვიე და მეც მივეხუტე. -შენ ჩემს დას სროლას ასწავლი თუ გუშიდელივით ჩახუტებას?-მოგვესმა ჰარის სიცილი,სწრაფად მოვშორდი და ლოყები ამიხურდა.სამივეს სიცილი აუტყდა. -აუ რა არასერიოზულები ხართ!-გაბრაზებულლმა წამოვიყვირე. -ვიღაც ბრაზდებაო!-გაიცინა ჰარიმ და მხარზე ხელი მომხვია.ჰარის შევუბღვირე,მას კი ახლიდან გაეცინა და ლოყაზე ფოსოები გაუჩნდა. -ლიამ!-დაიყვირა ჰარიმ-მოდი ჩემი და უნდა გაგაცნო!-ზეინს გავხედე რომელიც დაძაბული მომაჩერდა. რამდენიმე წუთში დავინახე თაფლისფერთვალება ბიჭი და მის კუნთებს მივაშტერდი რომელიც თეთრ მაიკაში გამოკვეთილად ჩანდა. -ლიამი!-მისმა ხმამ გამომაფხიზლა,მის კუთნთებს თვალი მოვაშორე და მის ხელს შევხედე რომელიც გამომიწოდა. -ელისონი!-ღიმილით ვუთხარი,ხელი ჩამოვართვი და სახეზე მივაშტერდი,მან კი ხელზე ხელი ოდნავ მომიჭირა და თავლისმომჭრელად გამიღიმა.ზეინმა ჩაახველა და მეც ხელი სწრაფად გავუშვი. -შეიძლება შენი და რესტორანში დავპატიჟო?-ჰარის მიუბრუნდა ლიამი. -თუ დაგთანხმდება ,კი!-გაიცინა ჰარიმ და მე გამომხედა,ზეინს და ლუის გადავხედე,ორივე დაძაბული მიყურებდა,ზეინმა მაჯაში ხელი მომკიდა და ოდნავ მომიჭირა. -დიდი სიამვონებით!-ღიმილით გავხედე ლიამს,მან კვლავ გამიღიმა -დღეს,საღამოს 6-ზე გამოგივლი!-გამიღიმა-ახლა კი ბოდიში,საქმეზე მივდივარ!-ჰარის გახედა,ჰარიმ თავი დაუქნია და ლიამიც მალევე მიიმალა ხეებს შორის. -ჰმ.ლიამს მოეწონე!-გაიცინა ჰარიმ -მეც მომეწონა!-მხრები ავიჩეჩე და ჰარის გავუღიმე. -ძალიან გამიხარდება თუ შენ და ლიამი წყვილი იქნებით,ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია!-ჰარიმ ეს მითხრა თუ არა დავინახე როგორ დაიძაბა ზეინი.მე უბრალოდ გავიღიმე,ზეინმა ხელი გამიშვა და სწრაფი ნაბიჯებით შევიდა სახლში. -რა დაემართა?-დაცინვით იკითხა ჰარიმ და სწორედ ახლა მივხვდი რატომ მითხრა რომ მე და ლიამი კარგი წყვილი ვიქნებოდით. -იდიოტი ხარ,სთაილს!-დაიყვირა ლუიმ და ისიც ზეინს მიჰყვა. -რა მოხდა?-გაოცებით გამომხედა. -ზეინმა უბრალოდ იეჭვიანა!-ჩავიცინე და სახლში შევედი,ზეინის ოთახთან მისული კი დავინახე როგორ არახუნებდა კარებზე ლუისი. -ზეინ ,კარი გააღე!-დავიყვირე მაგრამ ხმა არ გამცა,ლუიმ მე გამომხედა ალმაცერად. -შეგიძლია წახვიდე!-სწრაფად ვუთხარი,შემომიბღვირა მაგრამ დამემორჩილა და დერეფანს გაუყვა. -ზეინ, ახლავე გააღე კარები!-დავიყვირე და გასაღები ხელში ავათამაშე,შემეძლო კარი გამეღო მაგრამ მინდოდა მას გაეღო და არა მე.თან კარი შიგნიდან იყო ჩაკეტილი.თუმცა ეს ჩემთვის პრობლემას არ წარმოადგენდა. -ეს ბრძანებაა?-უხეშად მკითხა,ღრმად ჩავისუნთქე და ყველაზე მეტად რაც არ მინდოდა ის ვთქვი. -დიახაც,ბრძანებაა! ახლავე გააღე კარები!-გავიგონე როგორ ძლიერად დაარტყა ზეინმა კარს ხელი,მალევე გააღო და თვალებში შემომხედა.ყბა დასჭიმვოდა,ყელზე ძარღვები უჩანდა და თვალებში სიცივე ედგა,ზეინს პირველად ვხედავდი ასეთ გაბრაზებულს.ხელები დამუშტული ჰქონდა,კარგად ჩანდა რომ ძლიერი დარტყმისგან მარჯვენა ხელი ატყავებული ჰქონდა და სისხლი მოსდიოდა. -რატომ დაარტყი კარებს ხელი?-დავუყვირე და მისი სისხლიანი ხელი ,ხელში ავიღე. -ვითომ ძალიან გაინტერესებს!-გაბრაზებულმა შემომხედა და ხელი გამომლიჯა. -მაინტერესებს!-გავჯიუტდი და საბაზონაში შევედი,პატარა ყუთიდან სპირტი , ბამბა და ბინტი ამოვიღე და კვლავ ოთახში დავბრუნდი,ზეინი საწოლის კიდეზე იჯდა და თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული. -ბავშვივით იქცევი!-გაბრაზებულმა შევხედე და მის წინ დავდექი. -უბრალოდ არ მინდა დაგკარგო!-ამოიბურტყუნა უეცრად,ხელები წელზე მომხვია და თავი მუცელზე მომადო. -ნუ ამბობ სისულელეს,შენ მე არსდროს დამკარგავ!-ამოვიჩურჩულე-ახლა კი უფლება მომეცი ჭრილობა გაგისუფთავო. მის გვერდით ჩამოვჯექი და მისი ხელი დავიჭირე,შემდეგ კი ფრთხილად შევუდექი ჭრილობის გასუფთავებას. -მეწვის!-პატარა ბავშვივით ამოიბუზღუნა,მის სახეს რომ შევხედე,გამეცინა. პირველად ვხედავდი ზეინს,რომელიც სასაცილო იყო და ამავდროულად ძალიან საყვარელი. მისი ხელი ავიღე და სული შევუბერე (არ ვიცოდი როგორ მეთქვა,მიხვდებით ისედაც) მის სიცილზე მეც გამეცინა,ბინტით ხელი შევუხვიე და გავუღიმე.შემდეგ კი საააბაზანოში დაბრუნდი,ზედმეტი ნივთები ნაგავში ჩავაყარე და სპირტი კვლავ ყუთში ჩავაბრუნე.კვლავ ოთახში შევედი და ზეინს გავხედე. -შენ მასთან ერთად არ წახვალ!-დაისისინა. -შენ არ გთხოვ უფლებას,ზეინ!-ღიმილით შემოვხვიე კისერზე ხელები. -არ მინდა რომ ლიამთან ერთად სადმე წახვიდე!-დამიყვირა. -ვიმეორებ!არ გეკითხები რასაც მინდა იმას გავაკეთებ!-მშვიდი ხმით ვუთხარი.არადა არ ვაპირებდი ლიამთან ერთად წასვლას. -შენ მე მეკუთვნი!-კბილებში გამოსცრა და კარს ამაყუდა-შენ ჩემი ხარ და ამას ვერავინ შეცვლის!-ყელში მაკოცა,თვალები სიამოვნებისგან მიმენაბა, -ცდები,მალიკ! მე არ გეკუთვნი შენ,შენ მეკუთვნი მე!-ჩემს სიტყვებზე გამეღიმა,მან კი სწრაფად ჩაჰყო ჩემს ჯიბეში ხელი და გასაღები ამოაცურა. -ჰეი,რას აკეთებ?-დაბნეულმა ვცადე გასაღების გამორთმევა,მაგრამ იმდენად მომეკრო რმ ვერ გავინძერი,მან კი გასაღებით კარი ჩაკეტა,შემდეგ კი იატაკზე მოისროლა. -ზეინ არ გაბედო!-გამეცინა,მან კი ყელში ჯერ მაკოცა,შემდეგ კი მიკბინა,მსუბუქად წამოვიყვირე ,ნაკბენს კი შემდეგ ენა გადაუსვა. -გავბედავ!-დაიჩურჩულა და საწოლისკენ წამიყვანა. -ზეინ ყველა სახლშია! -არ მაინტერესებს! -ზეინ! -გეშინია რომ შენს კივილს გაიგებენ?-გაეიცინა. -ზეინ!-დავიყვირე როცა ჩემი შორტის ელვისშესაკრავს დაეჯაჯგურა. -შენც არ იკივლო!-ჩაიცინა და რომ გავეჩუმე მაკოცა,მისი ცხელი ენა ჩემს პირში შემოასრიალა,კოცნაში მეც ავყევი. -ზეინ,შენი დის ნახვა არ გინდა?-სწრაფად ვკითხე როცა წამით მომშორდა და წამოიწია რომ ჩემი შორტი გაეხსნა. -ჩემს დას მერეც ვნახავ! -ან ახლა ან არასდროს!-სწრაფად ვთქვი და წამოდგომა ვცადე,თუმცა ზეინი ზევიდან დამაწვა. -ვერ ვიტან როცა სიტუაციას შენ აკონტროლებ!-ჩაიჩურჩულა და თვალებში შემომხედა. -სამაგეროდ მე მომწონს!-ჩავიცინე-გამიშვი! ზეინმა ღრმად ჩაისუნთქა და წამოდგა,მეც ავდექი და გასაღები იატაკიდან ავიღე. -და მეორეჯერ ეს მაისური აღარ ჩაიცვა!-მკაცრად მითხრა რაზეც ჩამეცინა.ესეიგი არ მომსწონს გამჭვირვალე მაისური რომ მაცვია -რატომ? არ მოგწონს?-მისკენ მივტრიალდი როცა კარები გავაღე. -მე მომწონს მაგრამ მაინც აღარ ჩაიცვამ! -ვნახოთ!-თვალი ჩავუკარი და ოთახიდან სწრაფი ნაბიჯებით გამოვედი. __________________________ -შედი!-ვანიშნე ზეინს როცა ნინას ოთახთან შევჩერდით.ზეინმა მე გამომხედა. -მე ის 4 წლია არ მინახია.იქნებ ვერც მიცნოს!-ამოიჩურჩულა და კარს მიაშტერდა. -შენ ეს არ იცი და თუ არ ნახავ ვერც ვერასდროს გაიგებ. ზეინმა კარი შეაღო თუ არა ჩვენსკენ პატარა ,შავგრემანმა გოგონამ გამოიხედა და ზეინის სახელი დაიკივლა,ზეინი ერთ ადგილას გაშერდა,ნინამ კი ზეინთან მიირბინა და ჩაეხუტა,ზეინიც ჩაიხუტა და თან ისეთი ძალით რომ ნინამ ჭიჭყინი დაიწყო. "გავიჭყლიტეო" გამეცინა და კარისკენ მოვბრუნდი. -ეს ვინ არის?-ჩემზე იკითხა ნინამ,ზეინმა მე გამომხედა. -ჩემი შეყვარებული და შენი მფარველი ანგელოზი!-ჩაიღიმა ზეინმა,უაზროდ გავიღიმე. -მე დაგტოვებთ!-ყურებამდე გაღიმებულმა ვთქვი და კარი მოვიხურე.წამებში კი ლუისის მზერას შევეჩეხე.არაფერი ვუთხარი უბრალოდ ჩემი ოთახისკენ გავეშურე. -ნაილს შენთან ლაპარაკი უნდოდა!-მომაყვირა მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე.მე არ მჭირდებოდა მასთან ლაპარაკი,რამდენიმე წამში გრიზელდას კაბინეტთან შევჩერდი და როგორც მჩვევია კარზე დაუკაკუნებლად შევაღე. მასთან ერთად ჰარი იყო და რაღაცაზე მსჯელოდნენ,ორივემ მე გამომხედა. -დღეს საღამოს ჩამოყვანენ!-მითხრა გრიზელდამ და გამიღიმა,მეც გავუღიმე და ორივემ გაოცებულ ჰარის გავხედეთ. -რაზე ლაპრაკობთ?-უეცრად დავიძაბე,მე არ მინდა ჰარის გაეგო ჩემი გეგმა და გრიზელდას გავხედე. -ელისონმა თქვა რომ მას სჭირდებოდა მანქანა,დღეს საღამოს ახაი ფერარს ჩამოივანენ.-სწრაფად უამბო გრიზელდამ ტყუილი,ჰარიმ კი გაღიმებულმა გამომხედა. -რაა? მე მჭირდება სისწრაფე!-მხრებიი ავიჩეჩე და მის სახეზე გამეცინა-და კიდევ ლიამის ნომერი!-ეშმაკურად ჩავიცინე,ჰარიმ მისი მობილური გამომიწოდა მე კი ლიამის ნომერი ამოვიწერე და ლიამს ასეტი ტიპის მესიჯი მივწერე "ლიამ,ელისონი ვარ.ბოდიში დღეს ვერ შეგხვდები.სხვა გეგმები მაქვს." -მგონი აჯობებს ხვალინდელი წვეულებისთვის კაბა შეარჩიიო!-ჰარიმ გამომხედა თუ არა მე და გრიზელდამ ერთდრულად შევხედეთ გაოცებულად. -არა!-წამიძახა ჰარიმ და სიცილით წამოდგა-არ მითხრა რომ დაგავიწყდა შენი დაბადების დღე! -მე დაბადების დღეს ხვალ მაქ?-ისეთმა დაბნეულმა ვიკითხე რომ მეტი არ შეიძლება. _____________________ -ზეინ რას აკეთებ?-გაოცებით ვკითხრე როცა ოთახის კარი გააღო და დერეფანში გავიდა. -უბრალოდ წამომყევი!-ჩაიდუდუნა და მისი თითები ჩემსაში გახლართა,დერეფნანი გავიარეთ და სახურავზე ასასვლელ კიბესთან შევჩერდით. -ზეინ ,სახურავზე რა გვინდა?-თვალები გადავატრიალე,მან კი ჩაიცინა და კიბეები აირა,თან საათს აკვირდებოდა.სახურავზე ავედით თუ არა თვალები გამიფართოვდა. ღამის პალერმო ძალიან ლამაზად მოჩანდა,ორი პუფი კი სახურავზე იდგა,ისეთი გაოცებული და დაბნეული ვიყავი რომ შეუძლებელი იყო ხმა ამომეღო.ზეინმა პუფზე დამსვა და თვითონაც გვერდით მომიჯდა.საათს დახედა ,თორმეტი შესრულდა.შემდეგ კი მე შემომხედა. -გილოცავ დაბადების დღეს ,ელისონ!-თვალი თვალში გამიყარა,მისი სახე მოაახლოვა და ჩემს ტუჩებს ემაბორა. #15 -საიდან იცოდი რომ დაბადების დღე მქონდა?-ვკითხე დუმილის შემდეგ,უკვე რამდენიმე საათია რაც სახურავზე ვზივართ და ჩახუტეეებულები ვუყურებთ ,ღამის პალერმოს. -მე შენზე ყველაფერი ვიცი... -მაინც რა იცი?-ღიმილით შევხედე,მანაც გამომხედა და თვალებში ჩამაშტერდა. -ვიცი რა გიყვარს,რა მოგწონს,რას ფიქრობ... -შეუძლებელია იცოდე რას ვფიქრობ!-შევაწყვეტინე -ნუ ზოგჯერ! -და ახლა რას ვფიქრობ?-სწრაფად ვკითხე და მის ტუჩებს მივაშტერდი. -ჩემი კოცნა გინდა და ამ სურვილს აგისრულებ!-ჩაიღიმა და კვლავ მაკოცა. -რაზე ოცნებობ?-მკითხა როცა მისი ტუჩები ჩემსას მილიმეტრებით მოაშორა. -მინდა რომ წვიმაში ვინემ მაკოცოს!-ჩავიცინე-შენ? -მინდა რომ გაწვიმდეს!-თვალი თვალში გამიყარა და მის სიტყვებზე გაიღიმა. -იდიოტო!-გამეცინა და მხარი გავკარი,მხარზე ხელი მომხვია,თავი მის მკერდს მივადევი და ღრმად ჩავისუნთქე. -Stay With Me Don't Let Me Go Cause I Can't Be Without You Just Stay With Me And Hold Me Close Because I've Built My World Around You And I Don't Wanna Know What's It Like Without You So Stay with Me Just Stay With Me-ჩურჩულით წაიმღერა მას გავხედე და გავუღიმე -მიყვარს როცა მღერი... -მხოლოდ შენ და ჩემს დას ვუმღერი,ხოლმე.-გამიღიმა და გააგრძელა I'm Trying And Hoping, For The Day When my touch is enough To Take The Pain Away Cause I've Searched For So Long The Answer Is Clear We'll be OK if We Don't Let It Disappear.... მღეროდა და მეც გულში სითბო მეღვრებოდა,მიყვარდა ...პირველად მიყვარდა....უანგაროდ ამას მხოლოდ ახლა ვხვდებოდი..სამყაროს სხვა თვალით ვუყურებდი...მისი ხმა ჩამესმოდა და გული გამალებით ძგერდა,სიმღერას მორჩა ,უფრო მიმიხუტა და ყურში ჩამჩურჩულა -"“სიყვარული მომაჯადოვებელი ყვავილია, მაგრამ საჭიროა დიდი გამბედაობა, რომ მიხვიდე და მოწყვიტო იგი უფსკრულის კიდეზე” და მეც სწრედ ამ სიყვარულით მიყვარხარ.მას გავხედე და გავუღიმე. -მეე...ც..-ამოვიბლუკუნე ისე რომ მის თვალებისგან მზერა არ მომიცილებია. -რაა?-წამით დაიბნა. -მეც მიყვარხარ....ძალიან მიყვარხარ,არ ვიცი რატომ,მაგრამ მიყვარხარ!-ამოვიჩურჩულე და თავი მკერდზე მივადე,გაშეშებული,გაყინული თვალებით მიყურებდა. -შენს გარეშე ჩემი ცხოვრება წარმოუდგენელია, თუკი შენ არ იქნები, მე სიცოცხლე არ მჭირდება!-ამოიჩურჩულა და მისი ტუჩები ჩემსას შეუერთა. *** -ო,ღმერთო!-გაბრაზებულმა თვალები გადავატრიალე როცა თვალი წვეულებას მოვავლე.გამოპრანჭული ,ჩემთვის უცნობი ხალხი. წყნარი,მელოდიური,კლასიკური ჟანრის მუსიკა უკრავდა. სწორედ ის იყო რასაც ყველაზე მეტად ვერ ვიტანდი. -მე არაფერ შუაში ვარ! დედამ იფიქრა რომ სწორედ ასეთი წვეულება მოგეწონებოდა!-თავი იმართლა და გვერდით ამომიდგა ჰარი. -შეცდა! ვერ ვიტან კლასიკურ მუსიკას და ყალბ ადამიანებს!-უკმაყოფილოდ გავხედე. -ამ "ყალბ ადამიანებს" როგორც შენ ეძახი შენთან ერთი საერთო აქვს,ისინი შენი პაიკები არიან მეფიის საქმეში!-ღიმილით შემომხედა. -ანუ აქ ვინც არის ყველა რაიმე მაფიური კლანის წარმომადგენელია?-გაოცებით ვკითხე,თავი დამიქნია და ვიღაცას რაღაც ანიშნა. მალევე კი გვერდით ნაილი ამომიდგა რომელსაც ალმაცერად გავხედე. -წამოდი,ყველა უნდა გაგაგაცნო... -ჩემი აზრით საჭირო არაა რადგან მალე ყველაფერი დასრულდება!-ჰარი ლაპარაკი ნაილმა შეაწყევტინა,მე და ჰარიმ ჯერ ერთმანეთს გადავხედეთ ,ხოლო შემდეგ ნაილს გავხედეთ. -ელისონ!-დამიძახა გრიზელდამ,ხელი მომკიდა და ვიღაც კაცისკენ წამიყვანა. -ყველაფერი ხვალ საღამოს მოხდება!-ყურში ჩამჩურჩულა -მადლობა, "დედა"!-გავუღიმე და მას გავყვი. -გაიცანი ეს ბობია,კლან "გამბინოს" მმართველი!-გამიღიმა და ახალგაზრდა ბიჭისკენ მიმითითა. -სასიამოვნოა,მე ელისონი ვარ!-გავიღიმე და ხელი გავუწოდე,ცისფერთვალებამ ხელი ჩამომართვა და ჩაიღიმა. -თქვენი მაფიოზური სახელი?-ღიმილით მკითხა,მე დედაჩემს გადავხედე დაბნეულმა. -"ფენიქსი"-უპასუხა დედაჩემმა და გაიღიმა. -მშვენიერი სახელია!-გამომხედა ბობმა -მე დაგტოვებთ,თქვენ ილაპარაკეთ!-სწრაფად წარმოსთქავ გრიზელდამ და მოგვშორდა,ბობს ძალით გავუღიმე. -და თქვენი მაფიოზური სახელი... -"რვაფეხა"-ჩაიცინა,მე კი ძალით გავუღიმე. მთელი 2 საათის განმავლობაში ხან ჰარი ,ხან კი გრიზელდა სხვადასხვა ხალხს მაცნობდა.ყველა მაფიასთან იყო კავშირში.ყველა ჩემს გასაცნობად მოვიდა. -ზეინი სად არის?-ბოლოს გადაღლილმა ჰარი ვკითხე და ნაილს გავხედე რომელიც ყველგან დამყვებოდა. -მის ოთახში,მისთვის სახიფათოა წვეულებაზე ყოფნა. -რატომ?-გაოცებულმა წამოვიძახე. -ყველას გვყავს მტრები ,ხოლო როცა შენს მდგომარეობას კარგავ და მას სხვა იკავებს შენ დაუცველი რჩები და ნებისმიერს შეუძლია შენი მოკვლა რადგან ძალაუფლებასთან ერთად სახელსაც და სტატუსსაც კარგავ!-მოკედ მითხრა ნაილმა,მას მივაშტერდი მან კი უეცრად ჩაიღიმა-დარწმუნებული ვარ შენს შემთხვევაშიც ასე იქნება.-დაამატა და ხალხის ბროს შეერია,მე და ჰარიმ ერთმანეთს გადავხედეთ. -ვერ არის!-გაოცებით ავიჩეჩე მხრები.-შენი აზრით ზეინს რამე გეგმა აქვს და ნაილი ეხმარება? -არა, რათქმაუნდა!ვერ გაბედავს! -რატომ გგონია ასე?-მას გავხედე -მის ოჯახს ზეინის გამო არ გაწირავს.. -მართალი ხარ. -წამოდი,მინდა რაღაც მოგცე!-გამიღიმა და ხელი ჩამკიდა.საშინელ წვეულებას მოვშორდით,დერეფანი გავიარეთ და ჰარის ოთახის წინ გავჩერდით.ჰარი მის ოთახში შევიდა,მეც მას შევყევი,ტუმბოს უჯრიდან პატარა ყუთი ამოიღო და გამომიწოდა. -რა არის?-დაბნეულმა გამოვართვი და გავხსენი,ყუთში უამრავი ფოტო იყო.მარია და ნაილი.ყველა მათი ფოტო. -მინდოდა ნაილისთვის მიმეცა მაგრამ ვიფიქრე რომ უკეთესი იქნებოდა თუ მას შენ მისცემდი.-ამოიჩურჩულა,მას მივაშტერდი და ყუთი დავხურე. -არ ჩანხარ გაოცებული.იცოდი მარიას და ნაილის შესახებ?-ახლა ჰარი დაიბნა -კი,გუშინ გავიგე!-ძალით გავიღიმე-უნდა წავიდე! სწრაფად გამოვედი ოთახიდან,თვალები ძლიერად დავხუჭე და ყუთს ხელი მოვუჭირე.მიმეცა თი ჩემთან დამეტოვებინა? ნაცნობი სახე შევნიშნე და დავუძახე. -ნატალი! ნაილი სად არის? -მმმ....ის აუზთან არის და ვისკის ბოთლი აქვს...სვამს!-დაბნეულმა მითხრა,თავი დავუქნიე და აუზისკენ წავედი,მაგრამ შევჩერდი და ისევ ნატალისკენ მივიხედე. -ნატალი შენსა და ჩემს ძმას შორის რა ხდება?-სწრაფად ვკითხე,მის სახეზე კი შიში გამოისახა-არ დაგავიწყდეს რომ დაგინახეს ერთმანეთს რომ კოცნიდით!! -ამ...მე სტუმრებს უნდა მივხედო!-საუბრის გადატანა სცადა და შეტრიალდა,მკლავში ხელი ჩავავლე და ჩემსკენ მოვატრიალე. -მიპასუხე! რა ხდება შენსა და ჩემს ძმას შორის?-თვალი თვალში გავუყარე. -მე..მე...მე და... -არაფერი!-ჰარიმ ნატალის ხელი გამომგლიჯა,წარბაწეულმა გავხედე,ნატალის სახეზე გაბრაზება გამოისახა.ჰარიმ კი უხერხულად გადახედა.ესენი მე მომატყუებენ? არ გამოსდით! -ჩემსა და ნატალის შორის არაფერი არ ხდება,ის უბრალოდ მოსამსახურეა!-ნატალიმ ჰარის შეუბრვირა და გაქცა,მე ცოტა მაკლდა რომ არ გამცინებოდა. -ჰმ...უბრალო მოსამსახურე რომელიც გიყვარს არა?-გავუღიმე-წარმატებები მის შემორიგებაში,ძამიკო!-თვალი ჩავუკარი და აუზისენ წავედი. *** -ნაილ?-გაოცებულმა ვკითხე და მის გვერდით ჩამოვჯექი.მას დიდი ძებნის შემდეგ მივადექი,აუზთან არ იყო როგორც ნატალიმ მითხრა,უკანა ეზოში იყო და მიწაზე იჯდა. -კაბა გაგიფუჭდება!-უხეშად მითხრა და ვისკის ბოთლი მიიყუდა. -ნუ უხეშობ!-გაბრაზებულმა ამოვიჩურჩულე,გამომხედა და მზერა გამისწორა. -დავიღალე ამ ყველაფრით! -მეც!-ამოვიოხრე. -იცი,იყო დრო როცა ხუთივე საუკეთესო მეგობრები ვიყავით.მე,ჰარი,ლუისი,ლიამი და ზეინი...-ჩაიღიმა და მიწას დააშტერდა-იყო დრო როცა ერთმანეთი ძმებად მიგვაჩნდა,ახლა კი ერთმანეთის მტრები ვართ! -ყველაზე ძნელ სიტუაციაში კი ყოველთვის მე ვიყავი.ორ ჯგუფად გაიყვნენ.ზეინი და ლუისი,ჰარი და ლიამი.მე კი არჩევნის გაკეთება მიწევდა მათ შორის.თავიდან ნეიტრალურ პოზიციაში ვიყავი.მაგრამ შემდეგ მარია გავიცანი... და გავიგე ჰარის გეგმა! -ამას რატომ მიყვები?-მალევე ვკითხე. -სიმართლე გითხრა? არ ვიცი!-გაიცინა-მე უბრალოდ მინდა დავაბრუნო დრო უკან და ყველაფერი შევცვალო. -მეც მინდა!-ამოვიჩურჩულე და ყუთი მუხლებზე დავუდე. -მინდა რომ ეს შენ გქონდეს!-გავუღიმე და წამოვდექი,შემდეგ კი უკანმოუხედავად შევედი სახლში.ამ მოუხეხებელ კაბას მალე გავიხდიდი და ცხელ აბაზანას მივიღებდი.არ მაინტერესებდა დამღლელი წველულება უაზრო მუსიკით,უბრალოდ დასვვენება მჭირდებოდა. *** მოკლე შორტი და მაისური ჩავიცვი და ოთახის კარი გამოვაღე,მალევე გავიგონე ჰარის ოთახიდან ყვირილის ხმა,ნატალი და ჰარი კვლავაც ჩხუბობდნენ,თვალები გადავატრიალე და კიბეები ჩავიარე. -ზეინ?-გაოცებით წამოვიძახე როცა დავინახე ზეინი რომელიც ცდილობდა სახლიდან გასასვლელი კარი გაეღო,ჩემსკენ გამოიხედა ,მალევე ამოვიკითხე მის თვალებში დაძაბულობა,სწრაფად ჩავირბინე კიბეები.ყურადღება არ მომაქცია და კარი გამოაღო. -თუ ნაბიჯს გაადგამ ამ სახლიდან ,გეფიცები შენს დას მოვკლავ!-დავიყვირე,კარის სახელურზე მოკიდებული ხელი გაუშეშდა,ნელა მოტრიალდა ჩემსკენ. -ვერ მოკლავ!-კბილებში გამოსცრა. -დაგენიძლავო?-შევუბღვირე. -უნდა წავიდე!-შემომიღრინა. -ლუის უილიამ ტომლსონ!-ბოლო ხმაზე დავიყვირე-ახლავე მოეთრიე აქ! როგორ გაბედე და ზეინი გამოუშვი! -მე არაფერ შუაში ვარ!-ზურგს უკბიდან მისი ხმა შემოესმა და მიკენ მივტრიალდი.უხერხულად იკრიჭებოდა. -მე მივდივარ!-შემომიღრინა ზეინმა და ეზოში გავიდა. -ვერსადაც ვერ წახვალ!-უკან ავედევნე. -უნდა და წავა!-უკან მომყვა ლუისიც. -სად ჯანდაბაში აპირებ წასვლას?-შევუღრინე -რომში,დედაშენისგან უნდა დავიცვა ბელა. -მოიცა ,ბელა ხომ მკვდარია!-ხელოვნურად გავიკვირვე,ზეინმა ლუისს გახედა. -არა,ის გრიზელდას კაბინეტშია!-ჰარის ხმაც მოგვესმა ზურსგ უკნდან,სამივე მისკენ მივტრიალდით. -რაა?-დაიყვირა ზეინმა,გიჟივით გაიქცა და სახლში შევარდა,მას კი ლუისი მიჰყვა.მეს უკან მივყევი მათ.აი ახლა ყველაფერი დამთავრდება ზეინ მალიკ! #16 "ბელას მოვიშორებ,ჩემს კონკურენტს მოვიშორებ" -გულში ვფიქრობდი და ლუის მივყვებოდი,შევჩერდი და ჯერ კიდევ დაბნეულ ჰარის მივუბრუნდი. -ნინა,აქედან წაიყვანე!-თავი დამიქნია და მეორე სართულისკენ დაიძრა,მე კი სწრაფი ნაბიჯებით დავიძარი გრიზელდას კაბინეტისკენ.ადგილზე გავშეშდი როცა გასროლის ხმა გაისმა,კარი ლამის შევგლიჯე და კაბინეტში შევვარდი.გრიზელდამ იარაღი იატაკზე დააგდო და გამომხედა. -ბოდიშით,წვეულებაზე უნდა დავბრუნდე!-განაცხადა და კარი გაიხურა,გაშეშებულ ლუის მოვავლე თვალი შემდეგ კი ზეინს რომელიც ბელასთან იყო ჩაკეცილი და ბელას უსულო სხეულს იხუტებდა,რაღაცას ეჩურჩულებოდა.მათ მივაშტერდი და ჩემი გეგმის შესახებ პირველად ვინანე.არ უნდა მოეკლათ ბელა,ზეინის თვალებში სითბო იდგა და გოგონას სხეულს მთელი ძალით ხუტებდა,მისი თეთრი მაისური კი ბელას სისხლით იყო მოსვრილი. -რა ხდე...-სიტყვა გაუწყდა ნაილს როცა კაბინეტში შემოვიდა და ზეინს მიაშტერდა.ცრემლები ლოყაზე ჩამომიგორდა.მე ზეინს გული ვატკინე... -წამოდი!-მკლავში ხელი ჩამავლო ნაილმა და მისკენ გამქაჩა,გავუძალიანდი და არ წავყევი,ზეინის წინ ვიდექი.ლუი სწრაფად გავიდა კაბინეტიდან.დავიახე როგორ წამოდგა ზეინი და იატაკზე დაგდებული იარაღი აიღო,შეშინებული მივაშტერდი,მე გამომხედა.თვალებში სიცივე ჩასდგომოდა,ნაილს რაღაც ანიშნა,იარაღს ხელი მოუჭირა და კაბინეტიდან გავიდა. -ზეინ!-დავიყვირე როცა გავაცნობიერე რას აპირებდა და დერეფანში გავვარდი,მას უნდა გავყოლოდი როცა ნაილის ხელები მუცელზე შემომეხვია და შემაჩერა. -გამიშვი!-წამოვიკივლე და მის მკლავებში ვაფართხალდი,უეცრად გასმა გასროლის ხმა რომელსაც შეძახილები მოჰყვა,შემდეგ კიდევ ერთი...კიდევ ერთი... -დედა!-დავიკივლე და ჩავიკეცე,ცრემლები ლაპალუპით მომდიოდა ,ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი,ნაილმა ჩემი დაჭერა ვერ მოახერხა,იატაკზე დაეცა და მეც მას კალთაში ჩავუვარდი.მთელი ძალით მივეხუტე ნაილს,მანაც ხელები მოხვია და მიმიხუტა. -დედა!-ამოვიჩურჩულე როცა კიდევ ერთი გასროლა გაისმა,შემდეგ კი ზეინის ყვირილი -ამიერიდან მაფიის სათავეში კვლავ მე ვარ და ვინც არ დამემორჩილება სწორედ ასეთი სიკვდილით მოკვდება როგორიც გრიზელდა ბლანკო! -არა!-ამოვიცურჩულე-დედა!-გული ნაწილებად გაიგლიჯა.აი რა მომიტანა ჩემმა წინდაუხედაობამ.თვალები მიმეხუჭა და გონება დავკარგე. *** ვგრძნობდი როგორ მოსრიალებდნენ ცრემლები ჩემს სახეზე,ვგრძნობდი როგორ იგლიჯებოდა ჩემი გული ათას ნაწილად.ყველაფრისდამიუხედავად ის დედაჩემი იყო.ქალი რომელმაც გამაჩინა. -როგორ არის?-ზეინის ხმა მომესმა -ცუდად.გონება რაც დაკარგა მას მერე ცრემლები მოსდის და ვერ ვაფხიზლებთ!-ნაილის ხმაც გავიგონე,შემდეგ კი ნაილმა ცრემლები მომწმინდა. -მე ჩემს ოთახში ვიქნები,გონს რომ მოვა შემატყობინე!-მივხვდი რომ ნაილმა თავი დაუქნია,მალვე კარის გახურვის ხმა გავიგონე ,შემდეგ კი ვიგრძენი როგრ მომიწვა გვერდზე ნაილი და ჩამიხუტა. თვალები გავახილე და მის ლურჯ თვალებს შევხედე,ნაილმა სევდიანად გამიღიმა და სახეზე ჩამოყრილი თმა ყურს უკან გადამიწია. -კარგად ხარ?-ჩურჩულით მკითხა,თავი გავაქნიე და წელზე ხელები მოვხვიე. -ზეინს ვეტყვი რომ გაიღვიძე!-სწრაფად წარმოსთქვა და წამოდგომა სცადა მაგრამ შევაჩერე. -გთხოვ,არ უთხრა....ჩემთან დარჩი!-ამოვილუღლუღე.თავი დამიქნია . -დღეს კიდევ ერთხელ შემაჩერე!-ამოვიჩურჩულე როცა ხელები მომხვია და ჩამიხუტა-დღესაც შემეძლო დედაჩემის გადარჩენა.... -არა,არ შეგეძლო...ზეინი არავის ინდობს.მას გზაზე არ უნდა გადაეღობო!-ამოიჩურჩულა ჩესმ ყურთან ახლოს. -ნაილ,ის ფოტოები კარგ ადგილას დამალე...არ მინდა საფრთხეში იყო.-ნაილს არაფერი უთქვამს უბრალოდ ჩაიცინა და ცრემლები მომწმინდა.კარი შემოაღეს და ორივემ კარისკენ გავიხედეთ. -ზეინს დავძახებ!-სწრაფად წარმოსთქვა ლუიმ და კარი გაიხურა,ნაილს გავხედე რომელიც სწრაფად წამოდგა და მე გამომხედა. -ჰარიმ გაქცევა შეძლო!-სწრაფად მითხრა,წამებში სახეზე ბედნიერების ღიმილმა გადამირბინა მაგრამ სახე შემეცვალა როცა ოთახში ზეინი შემოვიდა. -მარტო დაგვტოვე!-ბრძანება გასცა და ნაილს გახედა,ნაილმა მე გამომხედა.თავი დავუქნიე და ძალით გავუღიმე.ნაილი სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა ოთახიდან,ზეინმა მას თვალი გააყოლა და შემდეგ მე გამომხედა. მზერა ავარიდე და საწოლზე წამოვჯექი. -გონება დაკარგე!-უემოციოდ თქვა და ჩემს წინ აისვეტა. -ვიცი.რამე ახალი მითხარი!-უხეშად ვუთხარი და იატაკს დავაშტერდი. -ძალაფუფლება დავიბრუნე!-ჩაიცინა. -გილოცავ! -შენი ძმა გამექცა. -კარგად მოქცეულა!-ჩავისისინე. -მაგრამ ნუ გაქვს იმედი რომ შორს წავა... ჩემი ხალხი მის მანქანას მისდევს! მალე ისიც მკვდარი იქნება ისევე როგორც დედაშენი! -არ გაბედო!-წამოვიკივლე და წამოვდექი,მის პირისპირ ვიდექი და მის თაფლისფერ თვალებს მივშტერებოდი.თვალი თვალში გამიყარა და სახეზე თვითკმაყოფილმა ღიმ8ილმა გადაურბინა. -გავბედავ და შენ ხელს ვერ შემიშლი....ფენიქს!-კბილებში გამოსცრა.წამით მივაშტერდი,მან მე ჩემი მაფიოზური სახელი მიწოდა!!! -ჰარი რომ მოკლა გეფიცები სიცოცხლეს გამოგასალმებ!-დავიყვირე -მართლა?-ჩაიღიმა და მხრებში ხელი ჩამავლო-შენ არავინ ხარ! შენ ვერაფერს გააკეთებ იმიტომ რომ ამ სახლიდან ვერ გახვალ!-დამიყვირა და შემანჯღრია. -გამიშვი!-ამოვიკვნესე და მისი ხელებიდან თავის დაღწევა ვცადე. -კვლავ როლები გავცვალეთ ელისონ,ამჯერად შენ ხარ ჩემი!არასდროს მყვარებიხარ! ეს თამაში იყო თამაშში კი ნებისმიერი გზა გამართლებულია.-ამოიღრინა და მისი ტუჩები ჩემსას შეეხო,არ მიკოცნია,ვცადე სახე გამეწია მაგრამ არ გამომივიდა.ცალი ხელით ჩემი ხელები დაიჭირა,ცალით კი ნიკაპზე მომკიდა ხელი და მისკენ მიმწია.როცა კოცნაში არ ვაყევი ტუჩზე მიკბინა,წამოვიკივლედა უკან დავიხიე.ზეინმა ხელები გამიშვა როცა წონასწორობა ვერ შევიკავე და საწოლზე დავეცი.რაღაც უნდა ეთქვა როცა კარი გააღეს,შეშინებულმა კარისკენ გავიხედე და გაფითრებული ნაილის დანახვაზე შიში გაორმაგდა. -ხომ გითხარით არ შემაწუხოთთქო!-დაიყვირა ზეინმა და საწოლს მოშორდა. -შენმა ხალხმა ჰარის მანქანას ცეცხლი გაუხსნა...-დაბნეულმა ამოიბურტყუნა ნაილმა,სახე შემეცვაალა და საწოლიდან წამოვვარდი. -რა ჯანდაბა გააკეთეს? ხომ ვუთხარი რომ ცოცხალი უნდა მოეყვანათ!-დაიღრიალა ზეინმა და კარისკენ წავიდა,ნაილი კი ჩემსკენ წმაოვიდა და მომეხვია. -ჰარი მკვდარია,ზეინ! მანქანა ააფეთქეს!-ამოიჩურჩულა ნაილმა,სიტყვები ლახვრებივით გამესო გულში.ზეინს თვალები გაუფართოვდა და მე გამომხედა. -არა!-ამოვიკვნესე და ზეინისკენ გავიწიე მაგრამ ნაილის მკვავებმა შემაჩერეს. -ყველა მომიკალი ზეინ! ყველა ვინც მიყვარდა,გამანადგურე ! ეს გინოდა? ხოდა მიიღე! მეზიზღები,ვერ გიტან! იმასაც კი ვერ ხვდები რომ შენი და რომლის დაცვასაც 10 წელიწადი ცდილობდი შენ თვითონ მოკალი! ჩემს ძმასთან ერთად შენი დაც მოკალი!-დავიყვირე,ისტერიკა მეწყებოდა და ნაილის მკლავებისგან თავის დაღწევას ვცდილობდი. -რას ამბობ?-დაბნეულმა და გაოცებულმა შემომხედა ზეინმა. -ნინა ჰარისთან ერთად იჯდა მანქანაში!-დავიკივლე-ჩემი ოჯახი გაანადგურე მაგრამ ღმერთმა სამაგიერო გადაგიხადა! შენი ბრძანებით შენი და მოკლეს! აი რას მიაღწიე! -არა ! გაჩუმდი!-დამიყვირა ზეინმა-ეს სიმართლე არაა! -კბილი კბილის წილ,თვალი თვალის წილ! არავინ დამიტოვე რომ მისთვის მეცოცხლა! ღმერთმაც იგივენაირად დაგსაჯა როგორც მე დამსაჯე! აღარავინ გაყავს ზეინ.აღარ გყავს ოჯახი! შენი ხელით მოაწერე შენი დის სიკვდილიდ განაჩენს ხელი!-დავუყვირე როცა კარი "გამოგლიჯა" და გარეთ გავარდა. -აღარავინ მყავს რომ მისთვის ვიცოცხლო!-ამოვიჩურჩულე,ნაილისკენ მივტრიალდი და ჩავეხუტე.ჰმ.რა არის სიკვდილი? ის მოდის და არავის ინდობს,ყველას გართმევს ვინც შენთვის საყვარელი ადამიანია.ჰარი აღარ არის.მას ვეღარასდროს ვნახავ,ვეღარ დავინახავ მის ღიმილს.ვეღარ გავიგებ მის ხმას....ზეინმა ყველა მომიკლა ვინც ჩემთვის რაღაცას ნიშნავდა.მაგრამ მასაც საკმაოდ მიეზღო.თუმცა ღირსია *** -ელისონ!-ამოიჩურჩულა ნაილმა.-გეყოფა ტირილი,მათ ტირილით ვერ დააბრუნებ! არაფერი მიპასუხია,მეორე მხარეს გადავბრუნდი და ფანჯარას მივაშტერდი. -უკვე 1 კვირა გავიდა!იქნებ ჯობია კი არ იტირო არამედ იმოქმედო? -რას მთვავაზობ?-ამოვიჩურჩულე და მიკსკენ მივტრიალდი. -დედაშენმა "ფენიქსი" რატომ გიწოდა არ იცი?-თავი გავაქნიე,ნაილი საწოლზე ჩემს გვერდით ჩამოჯდა. -"ფენიქს" შეუძლია ფერფლიდან აღდეგს და მისი მტერი ცეცხლში გაახვიოს!-თვალებში შემომხედა. -მაგრამ მე ვერ შევძლებ!-ამოვიჩურჩულე -ყოველ ადამიანს აქვს მთვარესავით გაუნათებელი ერთი მხარე, რომელსაც არავის აჩვენებს... -ნაილ,რისი თქმა გინდა? -კარგ ურთიერთობას არ სჭირდება პირობები, წესები და კანონები, სჭირდება მხოლოდ ორი ადამიანი, ერთი - ვინც ენდობა და მეორე- ვისაც ეს ნდობა ესმის... მაგრამ შენ და ზეინი ერთმანთს არ ენდობით! -ნაილ,რის თქმას ცდილობ?-შევუბღვირე. -მას შენ არ უყვარხარ!-ამოისისინა და მზერა მომაცილა. -ნაილ!-დავუყვირე. -მე ამ ქალაქიდან გაპარვას ვაპირებ...-ამოიჩურჩულა. -მარტო მტოვებ?-გულნატკენმა გავხედე. -მინდა რომ შენც წამოხვიდე... -წამოვალ ,როდის მიდიხარ?-ჩურჩულით ვკითხე.ამ სახლში კდელებსაც კი ყურები აქვს. -ხვალ,შუაღამეს!ჩემ და-ძმასთან და შენთან ერთად.-თავი დავუქნიე და გავუღიმე,ღიმილი არ ნიშნავს იმას რომ შენ ხარ ბედნიერი, ზოგჯერ უბრალოდ ნიშნავს რო შენ ხარ ძლიერი.ნაილი წამოფგა და კარი გამოაღო. -არ ყოფილა სიმართლე როცა ამბობენ რომ გოგონები უფრო სუსტები არიან ვიდრე ბიჭები რადაგან , ჭადრაკის თამაშში დედოფალი არის ყველაზე ძლიერი !-თვალი ჩამიკრა და ოთახიდან გავიდა. *** კედელს მივშტერებივარ,1 კვირა გავიდა დედაჩემის და ჰარის სიკვდილის შემდეგ,ნატალი სადღაც გაქრა...ვერავინ ვერ იპოვა,თვით ზეინმაც კი.ამბობენ ჰარისთან და ნინასთან ერთად იჯდა მანქანაში როცა მანქანა ააფეთქესო.ნაილი სულ ცდილობს ჩემს გვერდით იყოს და გამამხნევოს...მას ძალიან დავუახლოვდი. "-არ მისცე უფლება ცრემლებს სუსტი გაგხადოს!დაიმახსოვრე რომ ყველას იმ მონეტით უნდა გადაუხადო რითაც თვითონ გიხდიან!"-ჰარის სიტყვები გამახსენდა,გაუაზრებლად წამოვდექი და კარები გამოვაღე,უკვე 12 საათი იყო.3-ზე მე და ნაილი გაქცევას ვაპირებდით. სამზარეულოში ჩავედი და უჯრა გამოვაღე,ყველაზე დიდი დანა ხელში ავიღე და კვლავაც კიბეები ავიარე.ზეინის ოთახის წინ შევჩერდი და კარს წამით მივაშტერდი.მას არ ჰქონდა უფლება ჩემი ძმა მოეკლა! რაც არ უნდა მიყვარდეს არ დავინდობ!კარის სახელური ჩამოვწიე და ოთახში შევაბიჯე,ზეინს საზოლზე,საბანში გავხეულს ეძინა.რამდენიმე წუთი უემოციოდ ვუყურებდი ადამიანს რომელიც სიგიჟემდე მიყვარდა და სიკვდილამდე მძულდა.მან ყველა მომიკლა ვინც მიყვარდა,ის იმსახურებს სიკვდილს ! დანა ყელზე მივადე,წამით თვალები დავხუჭე და ღრმად ჩავისუნთქე,შემდეგ კი ზეინს გავხედე,ცივი მეტალი მის ყელს შევახე,ცრემლები წამომივიდა. მე ეს უნდა შევძლო!...ჰარის გულისთვის.მან თვალები გაახილა და მისი კარამელისფერი თვალები მე შემომანათა.მის თვალებში გაოცება და გაბრაზება გამოისახამაგრამ როგორც კი დანა დაინახა ყველა გრძნობა შიშმა შეცვალა. -ელისონ,რა ჯანდაბას აკეთებ!-დამიყვირა და წამომწევა სცადა მაგრამ დანამ შეაჩერა. -შენ სიცოცხლეს არ იმასხურებ,შენ მართლაც რომ დემონი ხარ!-ამოვისისინე და მივაშტერდი. #17 მან ყველა მომიკლა ვინც მიყვარდა,ის იმსახურებს სიკვდილს ! დანა ყელზე მივადე,წამით თვალები დავხუჭე და ღრმად ჩავისუნთქე,შემდეგ კი ზეინს გავხედე,ცივი მეტალი მის ყელს შევახე,ცრემლები წამომივიდა. მე ეს უნდა შევძლო!...ჰარის გულისთვის.მან თვალები გაახილა და მისი კარამელისფერი თვალები მე შემომანათა.მის თვალებში გაოცება და გაბრაზება გამოისახამაგრამ როგორც კი დანა დაინახა ყველა გრძნობა შიშმა შეცვალა. -ელისონ,რა ჯანდაბას აკეთებ!-დამიყვირა და წამომწევა სცადა მაგრამ დანამ შეაჩერა. -შენ სიცოცხლეს არ იმასხურებ,შენ მართლაც რომ დემონი ხარ!-ამოვისისინე და მივაშტერდი. -ელისონ გაწიე დანა!-დამიყვირა. -არ ხარ იმ მდგომარეობაში რომ რამე მიბრძანო! -შენ არ შეგიძლია რომ მომკლა!-ჩაიღიმა. -რატომ გგონია ასე? რადგან მიყვარხარ? მე ჩემი ძმაც მიყვარდა რომელიც მომიკალი! ერთადერთი ადამიანი იყო რომელზეც ნამდვილად ვღელავდი!შენ კი ის მოკალი და ამისთვის შენს სიცოცხლეს გამოგასალმებ!-ჩავისისინე,კარის გაღების ხმა გავიგე,დავიბენი და კარისკენ გავიხედე.ლუის გაფართოებულ თვალებს შევეჩეხე.მალევე ხელზე შეხება ვიგრძენი,ზეინმა ხელი მკრა და დანა ხელიდან გამომგლიჯა.რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი.ზეინი სწრაფად გაჩნდა ჩემს წინ.ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა რომ გააზრება ვერც მოვასწარი.მე და ზეინმა კვლავ გავცვალეთ პზიციები.ახლა დანის ცივი მეტალი ჩემს ყელს ეხებოდა. -ლუის მორფი მომიტანე!-სწრაფად წარმოსთქვა ზეინმა,ლუიმ დაბნეულმა დაუქნია თავი და ოთახის კარი მიხურა. -რას ელოდები?-შევუღრინე-დაამთავრე ყველაფერი!მომკლაი და ორივე დავისვენებთ! -ღისრი ხარ მოკლა რადგან ჩემი მოკვლა ჯერ არავის უცდია!-დაიყვირა და დანა უფრო მომაბჯინა,წამოვიკივლე როცა დანის პირმა ოდნავ გამიჭრა ყელი. -გგონია ძლიერი ხარ?-დავუყვირე-შენ მარტო ხარ! არავინ გყავს რომ შენს გვერდით იყოს!თუ გინდა მომკალი,ეს ერთადერთი გზაა იმისთვის რომ თავისუფალი ვიყო,იმისთვის რომ ჩემს საყვარელ ადამიანებს გვერდით ვიყო.მეზიზღები! ჩემი სიყვარული შენ დაასამარე! -მოკეტე!-დამიყვირა და დანა იატაკზე მოისროლა,წამებში კი შუბლზე იარაღის ცივი ლულა ვიგრძენი. -არ გავჩუმდები!-დავიყვირე-შენ შეგიძლია მომკლა მე მაგრამ შენ არ შეგიძლია დაასამარო მოგონებები!ყოველთვის გემახსოვრება რომ შენი და შენ მოკალი!ყოველთვის გემახსოვრება რომ შენ გაეცი ბრძანება ჰარი მანქანა აეფეთქებინათ! ყოველთვის გემახსოვრება როგორ აწამა დედაჩემმა შენს თვალწინ შენი ორი და! ყოველთვის გემახსოვრება რომ ბელა შენ გამო მოკლეს!ყოველთვის.......... სიტყვა გამიწყდა როცა ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი და ინერციით იატაკს დავასკდი.ცრემლები გაუაზრებლად გადმომცვივდა,ზეინს ავხედე რომელიც გაცეცხლებული თვალებით მიყურებდა.ლოყა საშინლად მეწვოდა. -მეტი არაფერი შეგიძლია?-დავუყვირე,ხელები მხრებში მომკიდა და წამომაყენა. -თუ არ მოკეტავ ჩემს თავზე პასუხა არ ვაგებ!-დამიყვირა.კარი ისევ გაიღო,ორივემ ლუის გავხედეთ რომელსაც ხელში შპრიცი ეჭირა.თვალები გამიფარტოვდა როცა ლუიმ შპრიცი ზეინს მიაწოდა."მორფი"-წამირად გამილევა თავში.ის რა ჩემს ნარკოტიკებზე "შესმას" აპირებს რომ ჩემი კონტროლი შეძლოს? -არა !-წამოვიკივლე თუმცა ზეინი ჩემზე ძლიერი იყო,ჩემი გაჩერება შეძლო.ვენაზე ჩხვლეტა ვიგრძენი.კიდევ ერთხელ წამოვიკივლე და მის მკავებში ავფართხალდი,თვალთახედვა დაიბინდა ,მისი ძლიერი მკლავები წელზე შემომეხვია. -ოდესმე აუცილებლად მოგეზღვება იმისთვის რაც გააკეთე!-ძალაგამოცლილმა ამოვილუღლუღე და ყველაფერი ბინდმა მოიცვა. **** #მესამე პირი ელისონი ზენის მკლავებში ჩაიკეცა,ზეინის სევდიანმა თვალებმა გოგონა შეათვალიერეს.ნუთუ კვლავ იგივს განმეორებას აპირებდა? ნუთუ ელისონითვისაც იგივეს გაკეთებას აპირებდა რაც ბელას გაუკეთა? -ლუი შეგიძლია გახვიდე!-უხეშად უთხრა,ლუიმ რაღაც გაუგრბრად ამობურტყუნა და ოთახი დატოვა,ზეინმა ელა ხელში აიყვანა და საჭოლზე დააწვინა,ისევ ელისონს შეხედა.ის ბელა არ იყო.ის ბელასავით არ აპატიებდა მისი ოჯახის ამოხოცვას.ის არ აპატიებდა იმას რომ ზეინმა ჰარი მოკლა.თუცა ზეინი ვერც თავის თავს პატიობდა ამაა.მან ხომ ბრძანება გასცა ბავშვობის მეგობარი მოეკლა.თუცა ისიც საკმარისად დაიტანჯა,საკმარისად მიეძღო როცა მისი დაც მოკვდა.ზეინი ელას გვერდით მიწვა და თმებზე მოეფერა.უყვარდა.იმაზე მეტად უყვარდა ვიდრე წარმოედგინა. You will never know I will never show What I feel What I need from you no You will never know I will never show What I feel What I need from you მის ტუჩებს ულამაზესი ჰანგები მოსწყდა,გაეღიმა .ეს სიმღერა მის გრძნობებს გამოხატავდა. With every smile comes my reality irony You won't find out what has been killing me Can't you see me, can't you see? You will never know I will never show What I feel What I need from you no You will never know I will never show What I feel What I need from you No no no no you will never know I will never show What I feel What I need from you no ელასკენ დაიხარა და მის ტუჩებს ემაბორა. No no no no you'll never know No no no no you'll never know No no no no Love me love me love me love me no You will never know I will never show no no no What I feel What I need from you no no no You will never know I will never show no no no What I feel What I feel What I feel What I need What I need from you no. გრძნობდა როგორ ივსებოდა მისი ული სითბოდი.მას ელა უყვარდა.მაგრამ ის ამას ელისონის წინაშე არასდროს აღიარებდა.არასდროს !ის მას სჭირდებოდა,მის გარეშე ვერ გაძლებდა.მის გარეშე ცხოვრება ვერ წრმოედგინა.ის ერთადერთი იყო ვინს გამოც ცოცხლობდა.ზეინს ელისონი მის სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა.. სახლის მეორე მხარეს კი ნაილმა ელისონის ოთახი შეღო და მალევე თვალებგაფართოებული დახურა კარები,ელისონი ოთახში არ დახვდა და სწრაფი ნაბიჯებით გაემართა ზეინის ოთახისკენ.ხოლო როცა კარი შეაღო და მოულოდნელად საშინლად შეშურდა ზეინის. -მე...ელისონი ოთახში არ იყო და მე... -იფიქრე რომ ჩემთან იყო!-სწრაფად დაასრულა,ნაილმა თავი დაუქნია და ძალით გაუღიმა. -დღეს ჩემთან დარჩება,მორფის დიდი დოზა აქვს გაკეთებული.!-ნაილმა ელისონს გახედა.გაქცევის შანსი მეტჯერ აღარ მიეცემოდა...მაგრამ ვერც ელისონს დატოვებდა ტირანის ხელში. -ლუიმ დაგაბარა რომ ვიღაცასთან გაქვს სასწრაფო შეხვედრა!-სწრაფად მოიფიქრა ტყუილი. -ვისთან? შუაღამეს?-დაიბნა ზეინი. -"კალოროს" კლანთან,ზუსტად ნახევარ საათში.ორეგანოს ქუჩაზე.ეფბიაიმ დაცვა მოგვიხსნა ამიტომ მოგიწევთ ყველაფერი მალულად გააკეთო!-კვლავ ერთი დიდი ტყუილი გამოაცხო ნაილმა,ზეინმა თავი დაუქნია,სწრაფად წამოდგა და ქურთუქი მოიხურა,შემეგ კი ელისონს საბანი გადააფარა და შუბლზე ეამბორა. -არასდროს დაგავიწყდეს რომ მიყვარხარ!-ჩუმად ჩასჩურჩულა ყურში შემდეგ კი ოთახი დატოვა,ნაილმა ელიოსნ გახედა,რაღაცნაირად შვება იგრძნო როცა ელსონმა ნაილის სახელი ამობურტყუნა და გაეღიმა კიდეც.დაელოდა როდის გავიდოდა ზეინი სახლიდან და ელისონი ხელში აიყვანა.უკანა ეზოში გავიდა და ელისონი წინ ჩასვა,შემდეგ კი ღვედი შეუკრა და უკან მჯდომ მის და ძმას გახედა. -ნაილ,მეშინია!-ამიჩურჩულა პატარა კენმა. -ყველაფერი,კარგად იქნება!ჩვენ აუცილებლად გავღწევთ აქედან! *** -ჰარი დამშვიდდი!უკვე ერთი კვირაა და ვერ მოისვენე!-დაიყვირა ნატალიმ. -რა მომასვენებს? ჩემი და კვლავ პალერმოშია,კვლავ ზეინის ხელშია.ზეინმა კი დედაჩემი მოკლა და ლიამის მანქანა ააფეთქა! -ჰარი!-წამოიყვირა ნატალიმ-დამშვიდდი,ყველაფერი მოგვარდება! -არ მეჯრა,ღმერთო!-თავი ხელებში ჩარგო.-არ მჯერა რომ ყველას მკვდარი ვგონივარ ! -ამით დროს მოვიგებთ!-მოისმა ლუისის ხმა,ჰარიმ მისკენ გაიხედა. -მოვიგებთ?-ჩაიცინა-ჯანდაბა! გგონიათ არ განვიცდი რომ ელისონი იმ ნაბიჭვრის ხელშია? ან რომ ლიამი ჩემს გამო დაიღუპა!-ბოლო ხმაზე ვიღრიალე. -გაგიმართლა,რომ შენი და ლიამის მანქანა ერთმანეთში აერიათ!ახლა ზეინი ყველაზე სუსტია.მას აღარ ჰყავს და,ყოველი შემთხვევისთვის მას ასე ჰგონია!-ჩაიღიმა ლუიმ -რატომ მეხმარები?-ამობურტყუნა ჰარიმ და ლუის გახედა. -ზეინმა ყველზე საყვარელი ადამინი მომიკლა,ელეონორი მომიკლა და ამას არ ვაპატიებ!-ამოიჩურჩულა ლუიმ და სწრაფად დატოვა ოთახი. -აი,ნახავ!-ყველაფერ კარგად იქნრბა!-ამოიჩურჩულა ნატალიმ და ჰარის ჩაეხუტა. მაგრამ ყცელასთვის მთვარი წინ იყო.ყველაფერი ხომ წამის მეასედში მოხდა.და ყოველთვის ყველაფერი უსწრაფესად იცვლება . #18 ნაილმა ვერ შეძლო გასულიყო კუნძულიდან მაგრამ შეძლო თავი დაეღწია პალერმოდან.მაფიის დედაქალაქიდან.თუმცა ზეინის "მმართველობა" არა მხოლოდ პალერმოზე ვრცელდებოდა არმედ მას ეკუთვნობა მთელი სიცილიის კონძული,ხოლო აკონტროლებდა მთელი მსოფლიოს .ახლა კი ქალაქ კატანიაში იყო.რატომღაც გაახსენდა რომ მისი უფროსი ძმა აქ ცხოვრობდა.არც დააყოვნა და მასთან წავიდა.სახლში მხოლოდ ძმის ცოლი კარენი დახვდა,მისი ძმა სამუშაოზე იყო. *** საწოლზე ელისონი იწვა,მის გვერდით კი ნაილი.ნაილი მთელი ძალით იხუტებდა ელისონს,ელისნი კი უგონოდ იყო,ზოგჯერ წამოიკივლებდა და კრუნჩხვებში ვარდებოდა,ნაილს კი მისი დაჭერა უჭირდა.ნაილმა იცოდა რომ მორფის დიდი დოზის შემდეგ შეიძლება ელისონი გონს ვერ მოსულიყო და მომკვდარიყო.ელისონის ორგანიზმი ხომ არ იყო მიჩვეული ნარკოტიკებს,მითუმტეს ძლიერმოქმედ მორფს.ელისონმა კიდევ ერთხელ წამოკივლა როცა მწველმა ტკივილმა მისი სხეული მოიარა და მუცელთან შეჩერდა. -მტკივა!-ამოიჩურჩულა მაგრამ მალევე წამიკივლა და თვალები გაახილა,ნაილმა სწრაფად გახედა. -ნაილ!-წამიკივლა ნაილის სახელი ელისონმა.ნაილის თვალები ახლა მას მიაპყრო,ელისონი კიდევ ერთხელ დაიკლაკნა. -მიშველე!-ამოიჩურჩულა და საწოლზე მოიკუნტა,ნაილმა სწრფადა შევალო თვალი და საწოლიდან წამოიწია.ელისონის ფეხები სისხლისგან წითლად შეჰღებვოდა,ელისონმა კიდევ ერთხელა მოიკვნესა,ნაილმა კი წელზე ხელი შეუცურა და წამოდგა,ხელში აიყვანა.სასწრაფოდ საავადმყოფოში უნდა წაეყვანა,არ უნდოდა ხელში ჩაკვდომოდა.და სულაც არ აინტერესებდა შემდეგში რა მოხდებოდა რადგან იცოდა ზეინი მათ აუცილებლად იპოვიდა.ახლა მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა რომ ელისონი გადაერჩინა. *** -რა ხდება გრეგ? როგორ არის?-ჰკითხა მის ძმას ნაილმა როცა გრეგი ელისონის პალატიდან გამოვიდა და თეთრი ხალათი შეისწორა. -რა ჯანდაბა გაუკეთე მას ნაილ?-შეუღრინა გრეგმა და -მე არაფერი ..... ზეინმა მორფი გაუკეთა!-ამოიჩურჩულა ნაილმა და ძმას იმედიანი თვალებით გახედა-კარგად არის? -გამოკეთდება,მაგრამ...ბავშვი დაკარგა! -რაა?-დაბნეულმა იკითხა ნაილმა. -ნაყოფი მხოლოდ 1 თვის იყო თუმცა ძლიერი. მორფის ისეთი დოზა იყო ორგანიზმში შეყვანილი რომ ეს გოგონა უნდა მომკვდარიყო,მაგრამ დარტყმა ბავშვზე განხორციელდა , ისე გამოდის რომ ბავსვმა დედის სიცოცხლე გადაარჩინა.ამასთანავე ეს გოგონას პირველი ორსულება იყო და აბორტი რადგანაც გავუკეთეთ და მკვდარი ნაყოფი მოვაშორეთ .მასზე ეს ცუდად აისახება,შეიძლება აღარასოდეს ეყოლოს შვილი.თუმცა არსებობს იმედიც მაგრამ ეს ძალიან მცირედი პროცენტია. -შეგიძლია რომ ბავშვთან ერთად მკვდრად ელისონიც გამოაცხადო?-ამოილუღლუღა ნაილმა და მის ძმას იმედით გახედა,დიდი ხვეწნის შემდეგ კი მან ნაილმა თანხმობა მიიღო.ახლა ყველაფერი ელისონისთვის უნდა ეთქვა.სიმართლეს ცოტა შეალამაზებდა და ზეინზე მოატყუებდა,ზეინის თავს შეაძულებდა. **** -იპოვეთ?-წამოიძახა ზეინმა როცა მის კაბინეტში ლუისი შევიდა,ლუისმა თავი დაუქნია და ფურცელი მაგიდაზე დააგდო. -ეს სიკვდილის მოწმობაა,ელისონი მორფის გადამატებული დოზისგან გარდაიცვალა და მასთან ერთად მისი შვილისც რომელიც 1 თვის იყო. -რა ?-დაბნეულმა იკითხა ზეინმა,ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა რასაც ლუისი ამბობდა. -ელისონი 1 თვის ორსული იყო,საყვარელ ქალთა ერთად შვილიც დაკარგე!-თვალი თვალში გაუყარა ლუისმა,არც შესცოდებია,ზეინმა ხომ დაიმსახურა ეს ყველაფერი. -დაიმსახურე მათი სიკვდილი!-ჩაისისინა ლუიმ-შენ ხომ ელეონორი მომიკალი!-სანამ ზეინი რაიმეს თქმას მოასწრებდა ლუი უკანმოუხედავად გავიდა,გაშტერებული იჯდა და ვერ ინძრეოდა,გულში მხოლოდ სიცარიელეს გრძნობდა.ჯერ კიდევ არ სჯეროდა,შემდეგ კი ხელის კანკალით აიღო ქაღალდი. "გარდაცვალებიც ცნობა" "20 წლის ასაკში გარდაიცვალა ელისონ კუპერი,გადაჭრბებული მორფის დოზის გამო.მასვე ემსხვერპლა მისი 1 თვის ნაყოფი" ზეინს თვალები ჩაუცრემლიანდა თუმცა არ უტირია,უბრალოდ არ შეეძლო მათი ემოციები გარეთ გამოესვა და ადვილად განთავისუფლებულიყო,ფუცელი ხელში მოკუჭა და კედელს ესროლა. არა!-დაიყვირა-ეს არ არის სიმართლე!-მაგდაზე რაც იყო ყველაფერი ძირს გადმოყარა,შემდეგ კი სკამი კედელს მიახთქა,რამდენიმე წუთში კი კაბინეტში დაკიდებულ სარკეს მიაშტერდა.მის ანარეკლს მიაშტერდა. -Darkness In Me Is Rising And I Can't Control It!-დაიღრიალა და მუშტი სარკეს დასცხო.მან სამუდამოდ დაკარგა მის თავზე კონტროლი.ნესტოებდაბერილი შეჰყურებდა რამდენიმე ნაწილად გაბზარულ სარკეს,თვალები აღარ ჰქონდა თაფლისფერი არამედ ჩაშავებოდა.მან მის სხეულში სიბნელე საბოლოოდ შეუშვა და მონსტრად იქცა.მას აღარ ჰყავდა არავინ! აღარ ჰქონდა სიცოცხლის აზრი .ის ვერასდროს დაივიწყებდა რომ მის გამო მოკლეს დედამისი,ვერასდროს დაივიწყებდა რომ მამაისი გაგიჭდა ,ვერასდროს დავივიწყდებდა რომ მისი დები მის თვალწინ აწამეს მხოლოდ იმიტომ რომ ზეინს მამამისი გაეცა.მაგრამ მან მამის ადგილსამყოფელი არ გასცა და სწორედ მას შემდეგ იქცა "დემონად",ის ვერასდროს დაივიწყებდა რომ მისი ბრძანებით მისი და მოკლეს,ვერასდროს ვერ დაივიწყებდა რომ მისი საყვარელი ქალი და შვილი სწორედ მან მოკლა.ის იყო დემონი რომელიც არავის ინდობდა.ის იყო დემონი რომელიც უფრო "შავი" და ძლიერი გახადა მისი ახლობლების სიკვდილმა.ამჯერად ის აღარავის დაინდობდა.სარკში ჩაიხედა და მის მზერას თვალი გაუსწორა.მის თალებში მხოლოდ სიბნელე და სისასტიკე იყო დაბუდებული.ის იყო მონსტრი.ის იყო დემონი! *** -მე ეს შევძელი!-წამოყვირა ნაილმა თუმცა ელისონს ყურადღება არ მიუქცევია,არც იცოდა რომელ ქალაქში იყვნენ,სასტუმროს ოთახში საწოლზე იწვა და ყურადღებას არავის და არაფერს არ აქცევდა.ხელები მის მუცელზე ეწყო და მის მუცელს დაშტერებოდა.როგორ უნდოდა შვილი.ეყოლებოდა კიდეც რომ არა ზეინი...მას რომ მისთვის მორფი არ გაეკეთებინა ყველაფერი კარგად იქნებოდა... -მე ეს შევძელი !-უფრო ხმამაღლა წარმოსთქვა ნაილმა. -რა შეძელი?- უინტერესოდ ჰკითხა ელისონმა -ჩვენ აქედან გემით წავალთ! -ეს შეძლებს დამიბრუნოს შვილი?-ნაილს გახედა,ნაილმა კი დაბნეული მზერა მიაპყრო. -არა! -ეს შეძლებს დამიბრუნოს დედა ან ძმა? -არა!-ამოიჩურჩულა ნაილმა. -მაშინ მე არ ვაპირებ აქედან წასვლას!-თვალი გაუსწორა ნაილს-მე აქ დავრჩები რომ ზეინმა მიპოვოს! ნაილი უბრალოდ წავიდა.ვერ დააძალებდა ელიოსნს რომ მასთან ერთად წასულიყო.წაიყვანა მისი უმცროსი და-ძმა ლოლა და კენი.ელისონი კი დარჩა...დარჩა ქალაქში რომელსაც არ იცნობდა. ზუსტად 2 თვე გავიდა,მალილად ცხოვრობდა.უნდოდა ძალები მოეკრიბა შურის საძიებლად,რომ ზეინი მოეკლა და სამყარო მინსაირი მონსტრისგან გაენთავიუსფლებინა.თუმცა ეს საჭირო არ გახდა,ზეინმა ყველაფერი მიატოვა და სამუდამოდ გაქრა.არავინ იცოდა სად წავიდა.ის აღარ იყო პალერმოს და საერთოდ მაფიის მმართველი.ის უბრალოდ გაქრა...თითქოს არც არსებობდა. *** არც ელისონი და არც ჰარი არ დაბრუნებულა პალერმოში,ორივემ ცალცალკე გააგრძელეს ცხოვრება.ორივეს ერთმანეთი მკვდარი ეგონათ.მაგრამ მთვარი წინ იყო.ცხოვრება არასდროს არის მშვიდი ითუმეტეს თუ 2 ოჯახი არსებობს ვინც შეიძლება "ომპერია" აღადგინოს.თუმცა ეს არცერთს არ უნდოდა. "ალერმოს იმპერია" დაეცა და ეს ახლა მთვაარი იყო.ყველა წავიდა პალერმოდან ვისაც შეეძლო.წავიდა ნატალი,ლუისი და მისი ოჯახი და თქვენ წარმოიდგინეთ ლიამიც.მანქანა? ის თავიდანვე მიხვდა რომ მას დაედევნებოდნენ და მანქანა დისტანციურ მართვაზე დააყენა,სე შეძლო მან გადარჩენა.შემდეგ კი მის დასთან ერთად ქალაქიდან წავიდა.მაგრამ ნინა დაბრუნდა და მისი ძმის ადგილი დაიკავა.მაგრამ როგორც ყოველთვის მაფია არასდროს იღებს გამოუცდელ მმართველს,მალევე ნინა მკვდარი იპოვეს მის საძინებელში გაგუდული.ამ ამბავმა მალევე მიაღწია ზეინის ყრამდე და რათქმუანდა იც კვლავაც დაბრუნდა ქალაქში.აღადგინა "მაფიის იმპერია" და ჰარის ზებნა განაახლა.ახლა მხოლოდ იმას ხვდებოდა რომ თუ მისი და ცოცხალი გადარჩა ,ჰარიც გადარჩა.ეს კი საშინლად არ აწყობდა. .....სწორედ ამიტომ დაბრუნდა ზეინი ,სასტიკი,პირქუში და უგულო.ის დაბრუნდა და არავის დაინდობდა. *** გავიდა ზუსტად 1 წელი და 2 კვირა მას შემდეგ რაც ელისოს დედა და ძმა "მოუკლეს" ,გავიდა 1 წელი რაც შვილი დაკარგა.დღითიდღე მის გულში უფრო და უფრო იზრდებოდა სიულვილით,ზოგჯერ მის თვალებს სიბნელე იპყრობდა და ცდილობდა ემართა ის,ის უკვე აღარ იყო გულუბრყვილო გოგონა.მას უკვე უამრავი ადამიანი ჰყავდა მოკლული.უმარავი ცრემლის მიზეზი იყო.ისიც დაუნდობელი ოყო როგორც ზეინი. -კლუბი თუ წვეულება?-ღიმილით იკითხა კლერმა როცა მანქანა კელტონი ქუჩაზე შუხვია. -ალბათ წვეულება!-მხრების ჩეჩვით წარმოსთქვა და ჯიბეში იარაღი დაატრიალა.-კერძო წვეულებაა? -კი!-ჩაიღიმა კლერმა-სთაილსი აწყობს! ელისონმა გულის არეში ტკივილი იგრძნო და თვალები დახუჭა,ყველაფერს გასცემდა ორონ კიდევ ერთხელ ჩახუტებოდა მას.თვალების გახელისთანავე მის თვალებში სიბნელემ დაისადგურა,იარაღს ხელი მოუჭირა რომ თავი გაეკონტროლებინა. მაქნანა უზარმაზარი სახლის წინ შეჩერდა და ისიც სწრაფად გადმოვიდა მანქანიდან. -რა ჰქვია იმას ვინც წვეულებას აწყობს?-ჰკიტხა კლერს როცა ისიც მანქანიდან გადმოვიდა. -მე ვაწყობ!-მშვიდი ხმა მოესმა ზურს უკნიდან,მისკენ გაშტერებული მიტრიალდა და წამებში ჰარის გაოცებულ თვალებს მიაშტერდა.ორივე დაბნეული მიაშტერდა ერთმანეთს. -ჰ-ჰარი?-გაოცებულმა ამობურტყუნა,სწრაფდა მივიდა მასთან და ჩაეხუტა,ახლა ორივე ერთმანეთს ეხუტებოდა.ორივე ტიროდა და ორივეს ერთი რამ აინტერესებდა.შურისძიება ზეინზე! #თავი 19 -არც კი მჯერა რომ ცოცხალი ხარ! -არც მე!-უკვე მეასედ უმეობდნენ ერთი და იგივეს და ერთმანეთს ეხუტებოდნენ,ახლა ჰარის ოთახში იყავნენ,წვეულებისგან და ხმაურისგან შორს. -ძალიან მენატრებოდი,მეგონა დაგკარგე!-მთელი ძალით მოეხვია ჰარი დაიკოს. -ჰარი,მეც იგივე მეგონა,დამპირდი რომ არასდროს დამტოვებ... -გპირდები!-შუბლზე აკოცა ელისონს.-მაპატიე...მასინ შენს წაყვანას ვცდილობდი და სახლში შემოპარვას...ჯერ ლიამი გამოვგზანე მაგრამ მისი მანქანა ააფეთქეს...შემდეგ კი ლუისი მოვისყიდე...მაგრამ უკვე გვიან იყო.ვერ მოვახერხე შენი წამოყვანა.ითრეს რომ ნაილთან ერთად გაიქეცი. შემდეგ კი საავადმყოფოში გარდაიცვალე. -მე არა ჩემი შვილი კი!-ამოიბურტყუნა ელიოსნმა- თვის ორსული ვიყავი როცა ზეინმა მორფი გამიკეთა.მაგრამ ბავშვმა გადამრცინა.შეიძლება მე მოვმკვდარიყავი... -მეგონა უყვარდი....-გაოცებით ამოილუღლუღა ჰარიმ -მეც ასე მეგონა თუმცა ვცდებოდი!-თვალებში შეხედა ელსონმა ძმას. -მოდი აღარ გავიხსენოთ წარსული!-უკმაყოფილოდ ამოიოხრა ჰარიმ-მთვარია ახლა ერთად ვართ....მაგრამ მე უნდა წავიდე!-ამოიჩურჩულა. -სად?-წამებში დაიბნა ელისონი-პაერმოდან წასვლას აპირებ.? -რათქმაუნდა მე არ დაველოდები როდის მიპოვის ზეინი და მომკლავს!-თვალები გადაატრიალა-მირჩევნია პარიზში წავიდე ,იქ სადაც ნატალია. -შენ გარბიხარ!-კბილებში გამოსცრა ელიოსნმა და ჰარის მკლავებისგან თავი დაიღწია.-ბლონკოები არასდროს გავრბივართ! -ელისონ...... -არა ჰარი!-დაიღრინა-არასდროს არ უნდა გაექცე შენს ბედს არამედ უნდა სცადო მისი შეცვლა. -შენ იმალები!-თვალი თვალში გაუყარა ჰარიმ. -ეს ერთი და იგივე არ არის,შენ გარბიხარ!-დაიკივლა ელისონმა და უკან დაიხია-მე კი დამალობანას თამაშში უფრო ძლიერი ხვდები! მე შურისძებისთვის ვემზადები....არ შევარჩენ დედის მოკლვას!შენ კი გარბიხარ! რისი გეშინია? არაფერი გაქვს დასაკარგი! -ეს შენ არაფერი გაქვს დასაკარგი,მე მაქვს! -მართლა?-დაცინვით იკითხა ელიოსნმა-და მაინც რა? მოსამსახურე რომელიც საწოლში ჩაგიგორდა და თავი შეგაყვარა? -მასზე ასე ნუ ლაპარაკობ!-დაიღრინა ჰარიმ-მე ის მიყვარს და მას ჩემგან შვილი ჰყავს,მე არ მინდა ჩემი შვილის დაკარგვა და ამისთვის თუ საჭიროა გავიქცევი კიდევაც! ელისონმა მის ძმას გახედა რომელიც დამუშტული ხელებით იდგა და თვალებიდან ნაპერწკლებსს ჰყრიდა.ჯერ კიდევ არ სჯეროდა! ნუთუ ძმიშვილი ჰყავდა? უაზროდ გაეღიმა,ზმის დამუშტულ ხელებს ხელები მოჰკიდა და ხელები გააშლევინა,ჰარის სახეზე გაოცება გამოისახა მაგრამ მალევე გაოცება ღიმილში გადაუვიდა როცა ელისონი მთელი ძალით ჩაეხუტა. -არ მინდა გეჩხუბო1-ამოჩურცულა ელისმა-ვფიქრობ რომ მეც უნდა გავიცნო ოდესმე ჩემი ძმიშვილი მაგრამ ჯერ ქალაქიდან წასვლას არ ვაპირებ!ჯერ შური უნდა ვიძიო!როდის მიდხარ? -ხვალ,დილით! იმედია ქალაქიდან გასვლას შევძლებ. -იმედია!-გაიღიმა ელისმაც როცა ჰარიმ კიდევ ერთხელ აკოცა შუბლზე,კარზე კაკუნი გაისიმა ,ჰარი ელისონს მოსორდა და კარი გამოაღო. -პრობლემა გვაქვს!-ძლივს ამოღერა გათეთრებულმა დაცვის უფროსმა. -რა ხდება?-შეშინდა ჰარიც. -ზეინმა გვიპოვა...ის ქვევით არის ... შენ გეძებს...! -ღმერთო!-აღმოხდა ჰარის და ელისონს გახედა,რომელიც ჯერ მზად არ იყო ზეინი ენახა,თვალებაგაფრთოებული იდგა,ჯიბიდან იარაღი ამოიღო და დახედა.ასე სწრაფად არ უნდა მომხვდრიყო! -დაიმალე!-სწრაფად უბრძანა ჰარიმ ,მაგრამ ელისონი არ განძრეულა,თვალი აარიდა და კარისკენ გაიხედა,ჰარიმ კარი სწრაფად მიხურა და გადაკეტა ,შმდეგ კი ელისონს ხელი მოჰკიდა და აივნის კარები გამოაღო. -არა!-ამოიჩურჩუულა ელისონმა როცა ჰარიმ აივანზე გაიყვანა. -ელსიონ,მისმინე! ახლა არაფერს მოგიტანს ზეინის ნახვა,მას ჰგონია რომ მკვდარი ხარ! რაც არ უნდა მოხდეს არაფერი მოიმოქმედო! -მაგრამ... -არა!-შეუბღვირა ჰარიმ-არაფერი გააკეთო,რაც არ უნდა მოხდეს და რაც არ უნდა დაინახო არაფერი გააკეთო და ხმა არ ამოიღო. -ჰარი!-უკმაყოფილოდ ამოიოხრა ელისონმა-ბრზოლისგარეშე დანებებას აპირებ? -ელისონ ერთხელ მაინც დამიჯერე,რაც არ უნდა მოხდეს არაფერი გააკეთო,ხმაც კი არ ამოიღო!-ჰარი დაიკოს ჩაეხუტა,შემდეგ კი ოთახში შებურუნდა და ელისონს კარი მიუხურა,ელისონი კი აივანზე დარჩა და კარებს ამოეფარა.ჰარიმ მინის კარებს ფარდა ჩამოაფარა და ელისონს გაუღიმა. -არაფერი გაკეთო,არაფერი მოიმოქმედო!-კვლავ გაიმორა ჰარიმ და როდესაც ელისონმა თავი დაუქნია ,საწლზე ჩამოჯდა.ელისონი ვეღარაფერს ხედავდა გარდა ჩრდილების არომლებმაც კარები შეოაღეს და მალევე გაისმა ნაცნობი ხმა. -ესეიგი,ცოცხალი ხარ სთაილს!-ზეინის ბოხი ხმა მთელს ოთახს მოედო,ჰარი წამოდგა და ზეინს გახედა. -მე კი მეგონა რომ მალიკები უკვე მკვდრები იყავით!-ჩაისისინა ჰარიმ. -შენ ჩემი და მოკალი ,!-დაიღრიალა ზეინმა,ელისონი აკანკალდა ,ვერაფერს ხედავდა.ვერ ხედავდა რა ხდებოდა ოთახში,მხოლოდ სილუეტებს არჩევდა.ოთახში მხოლოდ ზეინი და ჰარი. -მე არ მომიკლავს მაგრამ იმან ვინც მოკლა მშვენიერი სამსახური გამიწია! აი შენ კი ელისონი და შენი შვილი მოკალი! ზეინს კუნთები დაეჭიმა ამის გაგონებაზე,სწრაფად ამიღო იარაღი და ჰარის დაუმიზნა,ამჯერად აღარ აინტერესებდა არაფერი,მას არავის ჰყავდა ვინც შეაჩერებდა.ის ხომ მონსტრი იყო.გასროლის ხმა მთელს ოთახს მოედო,ჰარის გამწირავმა ყვირილმა კი აივნამდეც გააღწია,ელისონმა კი პირზე ხელი აიპარა რომ კივილი ჩაეხშო და ცრემლები წამოუვიდა.ჰარი იატაკზე დაეცა,ტყვია ფეხში მოხვედროდა. - სიკვდილის წინ ბოლო თხოვნას შეგისრულებ,რა გინდა?-ჩაისისინა ზეინმა და იარაღი ჩამუხლულ ჰარის შუბლზე მიადო. -როცა მომკლავ,თავიც მოიკლალი! -მაგ სურვილს სამწუხაროდ ვერ აგისრულებ!-ამოიჩურჩულა ზეინმა და მაშინ როცა სასხლეტზე ხელი უნდა გამოეკრა,ელისონი მთელი ძალით ჩებღაუჭა კარის სახელურს და აივსნის კარები გამოაღო. -ჩემს ძმას თუ რამეს დაუშავებ გეფიცები წამებში გაგათავებ!-დაიყვირა ელისონმა და იარაღი სწრაფად მიმართა ზეინისკენ.ზეინმა მალევე გახედა ელისონს,მის თვალებში ყველაფერი ერთდროულად გამოისახა.შიში,ტკივილი,სიყვარული.... ელისოსნაც თითქოს იგივე გამოესახა სახეზე,სიძულვილი და ზიზღი წამებში გაქრა მისი გულიდან და მხოლოდ სიყვარული დარჩა,თუმცა არ დაუშვებდა რომ ჰარის რამე დამართნოდა,ზეინს აღარ მისცემდა უფლებას მეორეჯერ რომ ყველაფერი დაენგრია.აღარ აპირებდა ჰარის კიდევ ერთხელ დაკარგვას. -ელ...ელაა?-გაოცებით ამოიჩურჩულა ზეინმა. -ელას ნუ მეძახი!-დაიყვირა ელისონმა-მე შენთვის ელა არ ვარ! მე შენი მხოლოდ მტერი ვარ!-ელისონი ჰარისთან მივიდა და წამოაყენა,ჰარი ელისონს დაეყრდნო.ზეინს კი კვლავაც მიშვერილი ჰქონდა მათთვის იარათი და ჯერ კიდევ გაშეშებული იყო ერთ ადგილას,უბრალოდ შოკისგან ვერც კი ინძრეოდა. -ახლა მე და ჰარი აქედან წავალთ შენ კი არც სცადო და არც გამოგვყე,თორემ გეფიცები მოგკლავ! -შენ ვერავის მოკლავ!-თვალი თვალში გაუყარა ზეინმა,შოკისგან გამოცოცხლდა და კვლავ ძველი ,თავდაჯერებული ზეინი დააბრუნა. -დაგენიძლავო?-ჩაიცინა ელიოსონმა-ცდები ზეინ,მე აღარ ვარ ის გულუბრყვილო გოგონა რომელიც გამოიყენე,რომელსაც მუცელშივე მოუკალი შგვილი,რომელსაც ცხოვრება გაუმწარე! მე აღარ ვარ ის ელისონი ვისაც იცნობდი! -ეს შენ ცდები ელისონ,შენ უბრალოდ არ შეგიძლია მოკლა ადამიანი! -ჩემი ოჯახის დასაცავად შენც კი მოგკლავ!-დაიყვირა ელსიონმა და სწრაფად გამოჰკრა სასხლეტს თითი,ტყვიის ზუზუნის ხმამ მთელი ოთახი ოთახი მოიარა,ზეინს კი მისი იარაღი ხელიდან გაუვარდა როდესაც ფეხში ძლიერი ტკივილი იგრძნო და წამოყვირა. -არასდროს თქვა არასდროს!-ჩაიღიმა ელისონმა რომელსაც თვალები ჩაშავებოდა-იყო დრო როცა არ შემეძლო ვინმესთვის რამე დამეშავებინა მაგრამ შენ ჩემი დემონები გააღვიძე! -წავედით!-ჰარის უთხრა და დაეხმარა ოთახიდან გასვლაში. *** -ჰარი დარწმუნებული ხარ რომ პარიზში ვერ მოგაგნებენ?-სწრაფად ჰკითხა ჰარის ელისონმა,ორი დღის განმავლობაში ჰარი გამოკეთდა და ახლა უკვე აეროპორტში იყვნენ. -მე კარგად ვიქნები,მთვარია შენ იყო კარგად,რატომ არ მომყვები? ნატალის და ტაილერს(ჰარის შვილი) ნახავ!-გაიღიმა ჰარიმ -მე აქ საქმეები მაქვს მოსაგვარებელი და გპირდები როცა ყველაფერს მოვაგვარებ აუციელბლად ჩამოვალ საფრანგეთში. -რა საქმეები? -ზეინი და მისი "ომპერია" უნდა დავაჩოქო.ყველაფერს ვაზღვევინებ !არაფერს შევრაჩენ!-ჩაისისინა ელისონმა. *** ჰარი გააცილა თუმცა თავს კარგად მაინც ვერ გრძნობდა,ყველანაირად ცდილობდა ჩაეხშო სიყვარული ზეინისადმი მაგრამ არაფერი გამოდიოდა,სიძულვილი ხომ ვერასდროს დაფარავს სიყვარულს! #თავი 20 კიდევ ერთი კვირა გავიდა ,ელისონი ყველანაირად ცდილობდა მის გულში ზიზღი დაებრუნებინა თუმცა არაფერი გამოსდიოდა ,უფრო და უფრო ეფლობოდა ჭაობში რომელსაც სიყვარული ერქვა. ვერც კი მიხვდა როდის მივიდა ზეინის სახლთან,გეგმა ნელ-ნელა ეფუშებოდა.სულ ზეინზე ფიქრობდა და ფიქრებისგან თავის დაღწევა არ შეეძლო. კარებზე დააკაკუნა,ეგონა რომ ზეინი გაუღებდა მაგრამ შეცდა,კარი მისთვის სრულიად უცნობმა ბიჭმა გაუღო. -ზეინი სახლშია?-ჰკითხა და ბიჭი შეავალიერა. -ერთობა!-მოკლედ მოუჭრა ბიჭმა-შენ ვინ ხარ? -ზეინს უთხარი რომ ელისონი მოვიდა!-კბილებში გამოსცრა და ბიჭს მიაშტერდა. -არ უყვარს როცა გართობას აწყვეტინებენ!-ამოიბუზღუნა ბიჭმა,ელისონმა თვალები გადატრიალა,ბიჭი განზე გაწია და სახლში შევიდა. -ჰეი,საით?-დაიყვირა ბიჭმა როცა ელისონი კიბეებისკენ წავიდა. -რა გქვია?რამდენი წლის ხარ?-ბიჭისკენ მიტრიალდა ელისონი -ეშტონი! ეშტონ ირვინი.20 წლის ვარ!-შეუბღვირა ეშტონმა -იცი მე ვინ ვარ?-კბილებში გამოსცრა ელისონმა.,ეშტონმა კი დაბნეულმა გახედა. -შენთვისვე აჯობებს არ შემაჩერო თორემ სიკვდილი არ აგცდება!-შეუღრინა ელისონმა და კიბეებისკენ წავიდა. -რა მნიშვნელობა აქვს შენ მომკლავ თუ ზეინი?-არც ეშტონმა არ დააკლო ,ელისოს მკლავში ხელი ჩაავლო და მისკენ შეატრიალა. -მისმინე,მართლა თუ არ მოგბეზრებია სიცოცხლე გზიდან ჩამომეცალე! -ვეტყვი რომ მოხვედი,აქ დარჩი!-შეუბღვირა ესტონმა და კიბებები აიარა,ელისმა თვალები დაგატრიალა და უკან მიჰყვა,იარღი რომელიც ჯიბეში მყდროდ განისვენებდა სწრაფად მოსინჯა და გადატენა. "ყოველი შემთხვევისთვის,იქნებ ეს უაზრო ბიჭი მოვიშორო"-გაიფიქრა და ეშმაკური ღიმილით უკან გაყვა,ეშტონმა ზეინის ოთახის კარი ზუსთად ცხვრიწინ მიუხურა ელიოსნს,ელიოსნს ხელები დაემუშტა როცა ეშტონი ღიმილით გამოვიდა ოთახიდან. -ასე თქვა გართობაში ხელს ნუ მიშლის და თუ სერიოზული საქმე აქვს დამელოდოსო! -რაა?-დაიღრინა ელისონმა,ეშნტონს მხარი გაჰკრა და ოთახის კარები სწრაფად შეაღო. გაბრაზებამ კი პიკს მიაღწია როცა დაინახა რომ ვიღაც გოგო ზეინის კალთაში იჯდა და ზეინს კოცნიდა. -ამიტომ არ გცალია ხომ?-დაიღრინა ელისონმა ,გოგონას თმებში სწვდა და ზეინის კალთიდან გადმოათრია. -ჰეი!-დაიყვირა გოგონამ როცა ელისონმა ხელი გაუშვა-ნორმალური ხარ? -შენთვისვე აჯობებს მოკეტო!-ჩაიღიმა ელისონმა და იარაღი სწრაფად დაუმიზნა გოგონას. -ჰეი,დაწყნარდი კარგი?-ამოლუღლუღა შეშინებულმა გოგონამ-მე და ზეინი უბრალოდ ვერთობოდით! -ვხედავ!-ჩაისისინა ელსიონმა და ზეინს გახედა რომელსაც ამაყი ღიმილი აეკრა სახეზე. -იეჭვიანე?-ჩაიცინა ზეინმა და წამოდგა. -ეგ არასდროს მოხვდება ზეინ!-ღიმილით უპასუხა ელისონმა-უბრალოდ არ მომწონს როცა ჩემს საკუთრებას ეხებიან! -შეიძლება წავიდე?-გოგონამ ხმა ამოიღო,ჯერ კიდევ ხელები ჰქონდა აწეული და შეშინებული იდგა. -შეგიძლია,წახვიდე სტეისი!-ზეინმა სტეისის გახედა ,სტეისიმ თავი დაუქნია და კარისკენ უდნა წასულიყო როდესაც ელისონის ხმამ შეაჩერა. -არსადაც არ წახვალ,აქ რჩები! -წადი!-უთხრა ზეინმა როცა მან ჯერ ელისონს ,შემდეგ კი ზეინს გახედა.წამებში ელისონი სტეისისკენ მიტრიალდა და სასხლეტს თითი გამოჰკრა,სტეისის წამოკივლება გაისმა და იატაკზე დავარდა.ხელები კი მუცელზე მიიჭირა სადაც გასროლილი ტყვია მოხვდა! -გაგიჟდი?-დაუყვირა ზეინმა. -არ მიყვარს როცა არ მემორჩილებიან!-ზეინს გახედა,ზეინმა სწრაფად დამალა მისი ემოციები და ბრაზი და ჩაიღიმა. -შეცვლილხარ! -და ეს კარგია თუ ცუდი?-დამცინავი ღიმილით გადახედა ზეინს. -ორივე საშუალო დონეზე! -ღმერთო ის რა მკვდარია?-გაისმა ეშონის ხმა რომელიც ოთახში შემოვიდა,ელისონმა ეშტონს გახედა და თვალები გადაატრიალა,სწრაფად გადატენა იარაღი და კიდევ ერთი გასროლის შემდეგ სტეისის შუბლი გაუხვრიტა . -ახლა მკვდარია!-მხრები აიჩეჩა ელისონმა და ზეინისკენ მიტრიალდა. -თუ 15 წუთში ქვევით არ იქნები ჩათვალე რომ დაუმთავრებელ ომს დაიწყებ!-ჩავისისინე,სტეისის გვამს გადავაბიჯე და ოთახიდან გამოვედი. *** დივანზე ფეხი-ფეხ გადადებული იჯდა და ფანჯარაში ღიმილით იხედებოდა,ესმოდა როგორ ეჩხუბებოდა ზეინი ესტონს თუმცა არ აინტერესებდა! რისთვის მოვიდა აქ? თვითონაც არ იცოდა.რატომ მოკლა სტეისი? არც ეს იცოდა,რატომღაც გაბრაზდა და ჯავრი სტეისიზე იყარა.კიბეებზე ნბიჯების ხმა გაიგონა თუ არა ზეინისკენ მიიხედა და გაუღიმა. -ვიფიქრე რომ ომის წამოწყებას აპირედი!-ჩაიღიმა და წამოდგა. -რა გინდა?რისთვის დაბრუნდი?-სწრაფად იკითხა ზეინმა ,სცადა მკაცრი და სასტიკი ხმით წარმოეთქვა ,ისე როგორც სხვებს ელაპარაკებოდა მაგრამ არ გამოუვიდა,ყველაფრისდამიუხედავად მისი ხმიდან სითბო "მოდიოდა" -ყველაზე ჭკვიანი ადამიანიც კი შეიძლება, ზოგჯერ შეცდეს!-თვალი ჩაუკრა ელისონმა. -ამით რისი თქმა გინდა? -ის რომ შეცდი და მინდა აღიარო!-მკაცრად წარმოსთქვა ელისონმა,თვითონც არ იცოდა როგორ აჩვენებდა ზეინს ძლიერად თავს ,არ იცოდა რატომ არ მისდიოდა გული და მის მკლავებში რატომ არ ვარდებოდა. -მხოლოდ ერთში შევცდი!-კბილებში გამოსცრა ზეინმა-შენთვის მორფი არ უნდა გამეკეთებინა! -წინ გადადგული ნაბიჯია რომ აღიარე!-ირონიით გახედა ელიოსნმა-ბევრი რამ არ უნდა გაგეკეთებინა! არ უნდა მიგესაკუთრებინა ძალაუფლება,ჩემზე ძალა არ უნდა გეხმარა! დედაჩემი არ უნდა მოგეკლა! არ უნდა მოგეკლა ლუის შეყვარებული რადგან ლუისმაც ზურგი გაქცია და მარტო დარჩი.შენი ესინიათ მაგრამ პატივს არ გცემენ!სიცილიაში შენ ან მაფიასთან ხარ შეკრული, ან სამართალდამცავებგთან! ლუი კი FBI-ს აგენტი გახდა! როცა გგონია რომ ყველაფერი კარგად არის მასინ გენგრევა ყველაფერი თავზე.არავინ გყავს,გესმის არავინ! -შენ მყავხარ!-ამოიჩურცულა ზეინმა და ელიოსნს გახედა,ელისონმა გაოცებით გახედა. -შვილიც გეყოლებოდა რომ არ მოგეკლა!-შეუბღვირა. -მე არ ვიცოდი... -ეს შენი ყველაზე დიდი შეცდომაა,ზეინ!შენ შენი შვილი მოკალი! ზეინს ხმა არ ამოუღია,თავი ჩახარა,იცოდა რომ დამნაშავე იყო მაგრამ მაინც არ იხევდა უკან.მისთვის უცხო იყო უკან დახევა. -შენი აზრით რა არის ჯოჯოხეთი? ადგილი სადაც შენ უნდა მოხვდე?-ჰკითხა ელისონმა. -რა არის ჯოჯოხეთი? ვფიქრობ ესაა ტანჯვა იმის გამო, რომ არ შეგიძლია გიყვარდეს!-უმალვე უპასუხა ზეინმა,რამაც ელისონის გაოცება გამოიწვია. -იცი რა არის ჩემთვის ჯოჯოხეთი?-ჩაიცინა ელისონმა- ის რომ მინდა ვერ გიტანდე! მძულდე! მეზიზღებოდე მაგრამ....მაინც მიყვარხარ!ყველაფრისდამიუხედავად!-ამოიჩურჩულა.საბოოლოოდ "გატყდა" და ცრემლებს საშუალება მისცა მისი ლოყები დაენამათ.ზეინი კი მას მიშტერებოდა და ბედნიერი უღიმოდა,რამენიმე ნაბიჯი გადადგა,მიუახლოვდა და წელზე ხელი შემოხვია და ყურში ჩასჩურჩულა. -სიყვარული ყველაზე ეგოისტური ვნებაა!-შემდეგ კი მის მონატრებულ ტუჩებს დაეწაფა. *** ლუისი ფანჯარასთან იდგა და ელისონს და ზეინს მშვიდი სახით უყურებდა.მისი გეგმის განხორციელება ახლა იწყებოდა.ლუისმა ნაილს გახედა და ღიმილით დაუქნია თავი,ნაილმა კი ჩაიცინა და კვლა ორივე ფანჯარას მიაშტერდა. ზეინმა მათ შეყვარებულები მოუკლა,ახლა კი ზეინის ჯერი იყო განეცადა საყვარელი ადამიანის დაკარგვით გამოწვეული ტანჯვა.ახლა ელისონის ჯერი იყო.ის უნდა მომკვდარიყო! #თავი21 იდგნენ და ერთმანეთს ეხუტებოდნენ,უბრალოდ ტკბებოდნენ ერთმანეთით,უყვარდათ ერთმანეთი და მათმა სიყვარულმა ყველაფერი გადალახა.სიბნელეში სინათლის სხივივით გამოკრთა და ზეინის გული გაათბო.მათ გადალახეს ყველაფერი და აპატიეს ერთმანეთს შეცდომები...მათ უყვარდათ ერთმანეთი და ყველაფერი თითქოს კარგად იყო რომ არა მტრები! კარზე კაკუნის გაგონებისთანავე ელისონი ზეინს მოშორდა,ზეინი კი კონცნის გაწყვეტამ გააღიზიანა და დაიყვირა. -შემოდი!-მალევე კარი გაიღო და ყველასდა გასაოცრად კარებში ნაილი გამოჩნდა,რომელსაც ეშმაკური ღიმილი გამოსახვოდა სახეზე. -ნაილ?-გაოცებით წამოიძახა ელისონმა და მისკენ უნდა წასულიყო რომ ხელზე ზეინის შეხება იგრძნო,რომელმაც შეაჩერა. -დიახ! თვით ნაილ ჰორანი გესტუმრათ!-ჩაიცინა ნაილმა-არ ჩაემხუტები?არ მოგენატრა შენი ერთადერთი მეგობარი? -რათქმაუნდა!-წამოიძახა ელისონმა და ნაილისკენ კიდევ ერთხელ გაიწია ,მაგრამ კვლავაც ზეინის ხელმა გახედა. -ელისონ!-გამაფრთხილებელი ხმით წარმოსთქვა ზეინმა,მაგრამ ელისონმა მისი ხელი მას გამოჰგლიჯა. -არ გაქვს უფლება რამე მიბრძანო!-დაისისინა და ზეინს მზერა მოაშორა,შემდეგ კი ნაილისკენ გაემართა რომელმაც ხელები გაშალა და ჩაეხუტა.თუმცა ჩახუტება დიდი ხანი არ გაგრძელებულა რადგან ელისონმა მკლავზე ჩხვლეტა იგრძნო და თვალთახედვა დაებინდა. -მისი მოპოვება იმაზე ადვილი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა!-ამოიბურტყუნა ნაილმა და ზეინს გახედა რომელიც თვალებგაფართოებული უყურებდა როგორ ჩაიკეცა ელისონი ნაილის მკლავებში,თუმცა მალევე მოვიდა აზრზე და არაადამიანურად დაიღრიალა. -რა ჯანდაბა გაუკეთე მას ნაილ!-და მათკენ წავიდა მაგრამ ნაილმა გამოყენებული შპრიცი რომელიც ხელში ეჭირა იატაკზე დააგდო და წამებში ელისონს შუბლზე იარაღი მიადო.ზეინი კი გაშეშდა და სიბრაზე თვალებში ჩაუქრა,ახლა მხოლდოდ სინანული დარჩა მის თვალებში და ინსტიქტი,რომ ელისონი უნდა გადაერჩინა. -კიდევ ერთ ნაბიჯს გადმოდგამ და მარიას სულს გეფიცები რომ ელისონს შუბლს წამებში გავუხვრეტ!-დაისისინა ნაილმა და ელისონი ხელში აიყვანა,თუმცა გათიშული ელასთვის იარაღი არ მოუშორებია. -რა ჯანდაბას მოითხოვ ჩემგან? გაუშვი ელისონი! ახლავე!-დაიყვირა ზეინმა. -რას მოვითხოვთ?-ლუისის ხმა გაისმა და წამებში ლუისი ნაილის გვერდით გაჩნდა-შენგან არაფერს! უბრალოდ შურისძიება გვინდა! -ელისონს თავი დაანებეთ!-დაიყვირა ზეინმა და მათკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა თუმცა შეჩერდა როცა ნაილმა იარაღის ლულა წამებში უფრო ძლიერად მიაჭირა ელიოსნს. -და ხელიდან გავუშვათ სანახაობა?-ჩაიცინა ლუიმ-გვინდა ისე დაიტანჯო როგორც ჩვენ დაგვტანჯე. -რის გაკეთებას აპირებთ?-ჩაიჩურჩულა ზეინმა.ლუიმ კი ნაილს ანიშნა ელისონი გაიყვანეო,მაგრამ როგორც კი ნაილი კარისკენ შეტრიალდა ზეინი სწრაფად წავიდა მათკენ. -მალიკ,მშვიდად!-ჩაიცინა ლუიმ როცა ზეინის დაჟერა შეძლო რომ ნაილს არ დასტაკებოდა. -ნაილ,ხომ იცი რაც უნდა გააკეთო,თუ გაიგე რომ რამე შემემთხვა ელისონი მოკალი!-ნაილს უთხრა ლუისმა ,ნაილმა თავი დაუქნია და საახლიდან ,ხელში აყვანილი ელისონით გავიდა. -მეგობარი მეგონე და მტერი ყოფილხარ!-ჩაისისინა ზეინმა და უკან დაიხია. საშინელ იმედგაცრუებას გრძნობდა,ძარღვებში სიბრაზისგან სისხლი ეყონებოდა.მან ელისონი გაატანა მათ ვისაც მისი მოკვლა უნდოდა... -შენი მტერი მასინ გავხდი როცა ელეანორი მოკალი! -მაგ ს გამო აკეთებ ასეთ სისულელეს?-დაიყვირა ზეინმა ,მალევე იგრძნო როგორ დაარტყა ლუისმა და იატაკზე გაიშხლართა. -ის არ იყო!-დაიყვირა ლუისმა-მე ის მიყვარდა და იმისდამიუხედდავად რომ იცოდი ჩემი გრძნოები მისდამი შენ მას მაინც აიძულე შენთან დაწოლილიყო და შემდეგ მოკალი! ზეინმა არაფერი თქვა,გახეთქილი ტუჩიდან სისხლი მოიწმინდა და წამოდგა. -შენ ის ჩემს თვალზეინ მოკალი!-ამოიჩურჩულა ლუისმა,თვალწინ კადრებმა გაურბინა თუ როგორ კლავდა ზეინი მის შეყვარებულს.-მის მუცელში ჩვენი შვილი მოკალი!-ისევ ჩურჩულით დაამატა და ზეინს ზიზღით გახედა. -მე..არ ვიცოდი...-ზეინმა სინანულით ამოილუღლუღა. -შენ მარიაც მოკალი! -მე არ ვიცოდი რომ ნაილს ის უყვარდა!-თავის მართლება სცადა ზეინმა. -რომც გცოდნოდა ეს არ შეწყვეტდა შენს გადაწყვეტილებას!-ჩაიღიმა-მაგრამ შეცვლიდა ჩემი და ნაილის გადაწყევეტილებას! -ვერ მივხვდი! -მე ვიცოდი რომ ელისონი ორსულად იყო!-ჩაისისინა ლუისმა-მხოლოდ ნახევარი გრამი მორფი იყო შპრიცში,დანარჩენი კი საწამლავი რომლის საშუალებითაც ბავშვის მოშორება შეიძლება! სწორედ ის უნდა გეგრძნო რაც მე ვიგრძენი როცა ელეონორიი და ჩემი შვილი მოკალი! ზეინი კი იდგა და არაფრის გაკეთება არ შეეძლო.მეგობრის მიმართ რომელსაც ყოველთვის ენდობოდა,ახლა მხოლოდ სიძულვილს გრძნობდა.მაგრამ ყველაფერი ბოლოს მაინც ზეინის საქციელზე მიდიოდა.ზეინს რომ ელეონორი და მარია არ მოეკლა,ახლა მისი და ელისონის პატარა ცოხცალი იქნედობა,ხოლო ელისონი მის გვერდით. უნდოდა ლუისი შუაზე გაეხია,სიბრაზეს ძლივს აკონტროლებდა რომ მისთვის არაფერი დაეშავებინა.ლუისის სიცოცხლე ხომ მისი ერთადერთი საყვარელი ადამიანის,ელიოსნის სცოცხლეს უდრიდა. -შენ მე წამომყვები თუ გინდა რომ ელისონი სიკვდილისგან იხსნა!-ჩაისისინა ლუიმ,ზეინი კი მას მართლაც გაჰყვა.ახლა მას მხოლოდ ელიოსნის გადარჩენა სურდა. *** ელისონმა თვალების გახელისთანავე იგრძნო სისუსტე მთელს სხეულში და საწოლიდან თავი წამოსწია,თვალებფარათოებულმა გახედა ნაილს რომელიც საწოლთან მდგარ სკამზე იჯდა,ხელში წიგნი ეჭირა და მას ჩაშტერებოდა -აქ რატომ ვარ?-გაოცებით იკითხა ელისონმა და მალევე ნაილმა წიგნიდან თავი "წამოყო" და მას გახედა. -მძევლად აგიყვანეთ!-უბრალოდ უპასუხა და თავი ისევ წიგნში ჩარგო. -რა?-დაბნეულმა იკითხა ელისონმა. -მე და ლუიმ მძევლად აგიყვანეთ რომ ზეინზე შური ვიძიოთ!-უბრალოდ უპასუხა,წიგნი გვერდზე გადადო და ამჯერად ელისონ მიაშტერდა. -მე რა შუაში ვარ? -ზეინმა ლუის შეყვარებული ელეანორი მოკლა,შემდეგ ჩემი შეყვარებული მარია... -მე მისი შეყვარებული არ ვარ!-ნაილს სიტყვები შეაწყვეტინა ელისონმა და გაბრაზებით წამოძახა. -მაგრამ შენ მას უყყვარხარ!-ჩაიღიმა ნაილმა-შენ მას ეკუთვნი! -მე ზეინს არ ვეკუთვნი!-ამოიჩურჩულა ელისონმა და წამოდგა,ერთმანეთის პირისპირ იდგნენ და ერთმანეთს თვალებში უყურებნდენ! -დაამტკიცე რომ ზეინს არ ეკუთვნი! -როგორ?-ინტერესით იკითხა ელისონმა. -ჩემთან დაწექი!-სწაფად უპასუხა ნალმა,ელისონს თვალები გაუფართოვდა. -რაა?არა!-შეუღრინა ნაილს. -დაამტკიცე რომ მისი არ ხარ!-ტუჩები ელისონის ყურს შეახო და დაიჩურჩულა-დაამტკიცე რომ მას არ ეკუთვნი!დაამტკიცე რომ მხოლოდ მისი არ ხარ!დაამტკიცე რომ მასზე შურისძიება გინდა იმის გამო რომ შენი შვილი მოგიკლა!დაამტკიცე! სახე წამებში მიუახლოვა ნაილმა და ელისონის ტუჩებს დაეწაფა,მალევე მის გასაოცრად ელისონიც აჰყვა.ნაილს თმაში ხელი შეუცურა და და კოცნა გააღრმავა,ნაილმა კი წამებში საწოლზე გადააწვინა და მის ზევიდან მოექცა. -მე მას დავუმტკიცებ რომ მხოლოდ მისი არ ვარ!-ამოიჩურჩულა კოცნებს შორის ელისონმა. *** კომპიუტერის ეკრანზე ოთახი ჩანდა.ზეინი კი კომპიუტერის წინ იჯდა და გაბრაზებული მისტერებოდა კომპიუტერის ეკრანს.ხედავდა როგორ ჟიმავდა მისთვის საყვარელ ქალს მისი ყოფილი მეგობარი,ესმოდა ელისონის კვნესა და თვალები ძალაუნებურად მიეხუჭა რომ ცრემლები შეეკავებინა.ელისონი უკვე მხოლოდ მისი აღარ იყო. -ესეც ასე მალიკ!-ჩაიცინა ლუისმა-ეს მხოლოდ პირველი ეტაპია! მალევე მეორე ეტაპი დაიწყება თუ შენ იმას არ გააკეთებ რაც მე და ნაილს გვსურს. -რა ჯანდაბა გინდათ?-ჩაისისინა ზეინმა. -მე და ნაილს გვინდა რომ ძალაუფლება ჩვენ გადმოგვცე!-ჩაისისინა ლუისმა. -ძალაუფლებას ვერასდროს ეღირსები! -მაშინ მეორე ერაპისთვის მოემზადე,მალიკ!-თვალი ჩაუკრა ლუისმა და ჩაიღიმა #თავი22 ელსიონმა მაისური სწრაფად გადაიცვა როცა ნაილის მობილუმა რეკვა ,ნაილმა თვალები გადაატრიალა როცა მობილურის ეკრანზე "ლუისი" დაეწერა. -გისმენ!-თავდაჯერებულმა წარმოსთქვა ნაილმა და ელისონს გახედა რომელმაც კაბაც ჩაიცვა და ფანჯრისკენ გაემართმა,მაგრამ ნაილის სახეზე მალევე გამოჩნდა სინანული. -ანუ მეორე ეტაპი უნდა დავიყწოთ?-დაბნეულმა იკითხა ნაილმა,ელისონმა მას გახედა. -მე ამას ვერ შევძლებ!-ამოიჩურჩულა ნაილმა,მობილური ყურზე უფრო ძლიერად მიიბჯინა და თავი ჩახარა. -მესმის ლუის,მაგრამ მადლობა თქვი რომ პირველ ეტაპზე და საერთოდ ელისონის მოტაცებაზეც რომ დაგთანხმდი!-ნაილის ხმაში გაბრაზება გამოიკვეთა. -კარგი,მე გამოვალ ზეინთან და შენ ელისონთან შემოდი!-ამოიჩურჩულა და ტელეფონი შარვლის ჯიბეში ჩააბრუნა. -რა ხდება?-სწრაფად იკითხა ელისონმა. -მე...მე... მაპატიე!-ამოილუღლუღა ნაილმა და კარისკენ დაიძრა,ელისონი კი მას წინ გადაეღობა,ნაილმა კი მას მისი ცისფერი თვალები მიანათა. -ნაილ.რა ხდება?-შიშით ამოილუღლუღა ელისონმა. -ეს...ეს გეგმის ნაწილი იყო!-ოდნავ ხმამაღლა წარმოსთქვა ნაილმა-ჩვენ გვინდოდა რომ ზეინსაც ის ტკივილი ეგრძნო რაც ჩვენ ვიგრძენით. -რა იყო გეგმის ნაწილი!-ხმა გაებზარა ელისონს და თვალებში ცრემლები ჩაუდგა. -ეს ყველაფერი!-ამოჩურჩულა ნაილმა-ზეინი კამერის საშუუალებით უყურებდა ყველაფეერს! ნაილმა სწრაფად ამოიჩურჩულა და სანამ გაოგნებული ელიოსნი გონს მოეგებოდა ოთახიდან გავიდა და კარი გაიხურა,ელისონი კი იდგა შუა ოთახში და ვერ ინძრეოდა.მხოლოდ ცრემლებს აძლევდა უფლებას მისი ლოყები დაენამა.ღრმად სუნთქავდა ,სულ რამდენიმე საათის წინანდელი ელისონი აღარ იყო.აღარ იყო ძლიერი და ეს მხოლოდ ერთმა ბიჭმა შესძლო.არა ზეინმა,არა ჰარიმ არამედ ნაილმა. თუმცა წამითაც არ ნანობდა ნაილთან გატარებულ დროს,კედელს აეყუდა როცა სუნთქვა გაუხშირდა,შემდეგ კი ჩასრიალდა და იატაკზე ჩაიკეცა. გრძნობდა როგორ "ილიჯებოდა" მისი გული ნაწილებად,არ ნანობდა არაფერს მაგრამ მაინც სტკიოდა გული ,რადგან ნაილი მხოლოდ გეგმას ასრულებდა...მან ის მოატყუა! *** ნაილმა ოთახში შეაბიჯა და ზეინს გახედა რომელიც ლუისს სკამზე მიება. -დამცინი?-ჩაიცინა ნაილმა-რა ჯანდაბად მიაბი ის სკლამზე? -შენი აზრით იმის მერე რომ ელისონს ეზასავე არ მოგკავს?-გაეცინა ლუისს და ზეინს გახედა.ზეინი კი ხმას არ იღებდა ,უბრალოდ დაბღვერილი უყურებდა ნაილს.ლუისი კი მართალი იყო.ზეინი მას არ აცოცხლებდა! -მე მასსავით ელისონი მაინც არ გამიუპატიურებია!-მკვახედ წარმოვთქვა და ზეინს მივაშტერდა რომლის თვალებშიც ტკივილი ამოიკითხა ,ნაილმა ამოვიოხრა და ლუისს გავხედა. -მეორე ეტაპზე გადავდივართ?-ჰკითხა,მან კი თავი დაუქნია და კომპიტერი ჩართო,სადაც კვლავ ოთახი გამოჩნდა რომელშიც ელისონი იმყოფებოდა.ლუისმა "პეპელა"(დანის სახეობა ანუ დასაკეცი დანა) გადახსნა და კარისკენ წავიდა. -ლუის!-დავუყვირა ნაილმა -გისმენ!-ლუი ლიმილით მიტრიალდა ნაილისკენ,თა გადახსნილ დანას დახედა. -იქნებ ჯობია არ იყოს მეორე ეპატი და უბრალოდ გავუშვათ?-ამოიხვნეშა ნაილმა. -და დავკარგო საშუალება ძალაუფლების მოპოვების?-ცალი წარბი ასწია -ორივემ კარგად ვიცით რომ ახლა თუ ელისონს გავუშვებთ,ზეინი არცერთს არ გვაცოცხლებს! -და რა მოხდება როცა ძალაუფლებას მივიღებთ? გგონია შემდგომ დაგვანებებს თავს? -მაშინ მისი მოკლვაც მოგვიწევს ,ისევე როგორც ელისონის! -არ გაბედოთ!!!=დაიღრიალა ზეინმა და თავის გათავისუფლება სცადა,თუმცა ხელბორკილებმა მისი შეკავება შეძლო. -რა არ გავბებოდოთ?-ახლა ლუისი ზეინს მიუტრიალდა-შენი მოკვლა თუ ელისონის? -ელისონის!-კბილებში გამოსცრა,ყველაფრისდამიუხედავად მის დაცვას აგრძელებდა.ყველაფრისდამიუხედავად მას უყვარდა ელისონი. -ვნახოთ!-ჩაიცინა და კარები ხმაურიანად გაიჯახუნა.ბიჭები ახლა კომპიუტერის ეკრანს მიაშტერდნენ. *** ელისონი ოთახის კუთხეში იყო ჩამუხლული და ტიროდა როცა ოთახის კარი ლუისმა შეაღო.ხელში დანა ეჭირა.ელისონს ეგონა რომ ოთახში კვლავ ნაილი დაბრუნდა,სწრაფად ასწია თავი და როცა ლუისი დაინახა,შეკრთა. -ლუის?-შიშნარევი გაოცებით იკითხა. -თურმე გახსოვარ!-ჩაიცინა ლუისმა-ბევრს არ გაგაწვალებ,უბრალოდ მეორე ეტაპს დავიწყებ! -არ მომიახლოვდე!-წამოიკივლა ელისონმა როცა ლუისი მას მიუახლოვდა,ხრებში ხელი ჩაავლო და წამოაყენო. -შენთვისვე აჯობებს თუ არ გამიძალიანდები!-ჩაისისინა,მაგრამ ელისონმა არ მოსმინა,სცადა ლუისიგან თავი დაღწია ,მაგრამ არ გამოვიდა .ლუიმ კი დანა სწრაფად მიადო ყელზე,ცივი მეტალის შეხევაბზე ელისონი უნებლიედ შეკრთა. -ჩვენ მივეცით ზეინს საშუალება გადაერჩინე,მაგრამ მან ეს არ ისურვა!-ჩაიჩურჩულა ლუისმა და ელისონის შეშინებულ სახეს მიაშტერდა. -ლუი...გთხოვ!-ამოიჩურჩულა ელისონმა და გაძალიანება შეწყვიტა. -ყველაფერი ზეინის ბრალია! მის დათესილ ბოროტებას შენ მოიმკი! -გამიშვი!-ბოლოჯერ ამოილუღლუღა შეშინებულმა-მე არაფერი დამიშავებია,მე არ მომიკლავს შენი შეყვარებული ,მე არაფერ შუაში ვარ....-ჩურჩულებდა ელისონი მაგრამ იცოდა რომ მისი სიტყვები ვერ გაამთელებდა ლუისის გულს,ვერ დააბრუნებდა ელიონორს და ვერ დაიცავდა მას სიკვდილისგან.იგრძნო როგორ გამოეცალა ფეხქვეშ მიწა,თვალები დაებინდა და ყველაფერი ბინდმა მოიცვა,გულწასული ლუისის მკლავებში ჩაიკეცა. *** -მე..მე არ შემიძლია!-ამოიჩურჩულა უეცრად ნაილმა,მაგიდაზე დადებულ გასაღებს ხელი დასტაცა და ზეინს სწრაფად მოხსნა ხელბორკილები,ზეინმა გაოცებულმა შეხედა,მასსძი კვლავ მძვინვარებდა ბრაზი და ნაილის მოკვლის სურვილი მაგრამამ გრძნობას ელისონის გადარჩენის სურვილი აჭარბებდა. -გადაარჩინე ის!-ამოიჩურჩულა,იარაღი ზეინის ხელებს შორის ჩააცურა და კარისკენ მიუთითა.ზეინს წამიერმა შოკმა სწრაფად გადაუარა,მისი კარამელისფერი თვალები ნაილს მიანათა.სწრაფად წამოდგა დასწრაფი ნაბიჯებით დატოვა ოთახი,ნაილი კი სავარძელზე "დაეშვა",თმებში ხელი შეიცურა და ამოიოხრა.მალევე გასროლის ხმა გაისმა რომელიც რამდენიმე წამში კვლავ განმეორდა.რა იგრძნო ნაილმა? არც არაფერი.თითქოს არაფერი არ დაუკარგავს.მაგრამ ამასთანავე მეგობარი დაკარგა.ლუისი დაკარგა. ახსოვს როცა ხუთივე მეგობრები იყვნენ.ზეინი,ლუისი,ნაილი,ლიამი და ჰარი.ერთმანეთს ყველაფერს უყვებოდნენ,მათი მეგობრობის ყველას შურდა.შემდეგ ზეინმა წოდება მიიღო და მამის საქმე გააგრძელა,ჰარიმ უცნაურად მოქცევა დაიწყო...შემდეგ კი ზეინმა ელეონორი მოკლა.სამეგობრო დაიშალა.ზეინი "დემონი" გახდა .ყველაფერი რისთვისაც იბრძოდნენ მეორეხარისხოვანი გახდა.ღრმად ჩაისუნთქა და თავი გააქნია ფიქრების თავიდან მოსაცილებლად.სტკიოდა გული,სტკიოდა რადგან ვერ მიიღო ის რისთვისაც ამდენი ხანი იბრძოდა,ვერ მიიღო ის რის გამოც ლუისს ყველაფერზე დასთანხმდა და FBI-ის აგენტი გახდა პალერმოში. მან ვერ შეძლო დაებრუნებინა ადრინედელი მეგობრობა და აღედგინა ხუთეულის მეგობრობა.მან უბრალოდ ვერ შეძლო.ნაილმა თავი გაატრიალა კარისკენ როცა ზეინის ხმა გაიგონა.ზეინს ელისონი ხელში ჰყავდა აყვანილი,ელისონი კი ზეინის მკერდზე მიედო თავი და თვალები დაეხუჭა. -მადლობა!-თითქმის ჩურჩულით უთხრა ზეინმა.-შენ დამეხმარე მის გადარჩენაში.ვიცი რომ ლუისი მის მოკვლას აპირებდა. -უბრალოდ გაუფრთხილი მას ,კარგი?-ამოილუღლუღა ნაილმა-ის არ იმასხურებდა,არაფერს რაც გადაიტანა. -ვიცი,ყველაფერი ჩემი ბრალია!-ხმას ოდნავ აუწია-ჩემი ბრალია რაც პალერმოში დატრიალდა,ჩემი ბრალია ყველაფერი რაც მოცდა და რაც ხდება...მე უბრალოდ აღარ შემიძლია აქ გაძლება.შეიძლება ეს ჩემი მშობლიური ქალაქია მაგრამ მე არ შემიძლია აქ გაძლება,არ მჭირდება სახელი და ძალაუფლება იმისთვის რომ ბედნიერი ვიყო... -შენ ელისონი გჭირდება!-ამოიოხრა ნაილმა და წამოდგა. -მე მას წავიყვან....იმ ქალაქში სადაც მაფია არ არსებობს. -პარიზში!-ჩაიცინა ნაილმა-სიყვარულის ქალაქში! ერთდროს მე და მარიას სწორედ იქ გვინდოდა გაპარვა. -მე..მე ...ბოდიში!მე მართლა არ ვიცოდი ვინ იყო ის შენთვის! მე მას არ წაგართმევდი. -ყველაფერი კარგად არის ,ზეინ!-გაუღიმა ნაილმა და ელისონს გახედა -მე ვიპოვე ადამიანი რომელიც მიყვარს,მე აღარ მივტირი მარიას... -ბოდიში!-კიდევ ერთხელ ამოიჩურჩულა ზეინმა და ოთახი დატოვა,ნაილი კი ისევ კედელს მიაშტერდა,თითქოს უსასრულობაში იხედებოდა.საშინელ მარტოობას გგრძნობდა.თავი ცახარა და მობილურს ხელი დაავლო.სწრაფად აკრიფა ნომერი და სანატრელი ხმის გაგონებას დაელოდა. -გისმენთ!-წკრიალა ხმა გაისმა . -ნაილი ვარ!-თითქმის ჩურჩულით წარმოსთქვა ნაილმა და წამებში გოგონას კივილი გაიგონა. -ღმერთო ნაილ1 ველოდი როდის დამირეკავდი,დედა ნერვიულობდა უკვე! ვიფიქრეთ რომ...ხომ ხვდები! -ვხვდები ეშლი!-ჩაიცინა-ჩემი ლოლა და კენი იქ არიან? -ყევლა აქ ვართ,კენიც,ლოლაც,დედაშენიც.გრეგიც...ვფიქრობ რომ აქ ზედმეტი ვარ,აქ მხოლოდ შენი ოჯახის ხევრები არიან! -შენც ჩემი ოჯახის წევრი ხარ ეშლი!-ჩაიღიმა ნაილმა-შენ ჩემი ერთადერთი იმედი ხარ,ერთადერთი სიყვარული.მიყვარხარ. -მეც ,ნაილ!-ამოიჩურჩულა ნაილის სიტყვებით გახარებულმა გოგონამ-მალე მოხვალ ? -მოვალ!-ჩურჩულით უპასუხა ნაილმა #თავი 23 მანქანის სალონში იდუმალი სიჩუმე იდგა,უკანა სავარძელზე ელისონი იწვა,ზევიდან კი ზეინის ქურთუკი ეფარა,ზეინი ნელა მართავდა მანქნას .არსად ეჩქარებოდა.მან უარი თქვა წოდებაზე,მის ქალაქზე.ძალაუფლებაზე.მან უარი თქვა ყველაფერზე რაც გააჩნდა,საყვარელი ქალის გამო.ის აღარ იყო "დემონი".მას უბრალოდ სურდა ნათელი ცხოვრება რომელიც არასდროს არ ღირსებია,მაგრამ სჯწროდა რომ ექნებოდა ელისონთან ერთად. ელისონმა ცისფერი თვალები გაახილა და სწრაფად მოავლო მანქნაის სალონს,შეკრთა როდესაც ზეინი მანქანის საჭესთან დაინახა. -ყველაფერი უკვე დასრულდა!-წარმოსთქვა ზეინმა და თვითონაც გაუკვირდა როგორ მოახერხა,რომ ეს სიტყვები საკმაოდ თბილად წარმოესთქვა. -მე...მე...მეგონა რომ ნაილი იქნებოდი!-ამოიჩურჩულა ელისონმა და წამოჯდა,ზეინის ქურთუკი კი მხრებზე მოიხვია. -ძალიან გინდოდა მისი ნახვა?-ზეინის სიტყვები ირონიით განიმსჭვალა -მე მინდოდა რომ მას დავმშვიდებოდი,რა მოხდა როდესაც გული წამივიდა. -ლუი მოვკალი!-ხმის კანკალით წარმოსთქვა ზეინმა-ჩემი მეგობარი მოვკალი,სამუდამოდ დავშალე სამეგობრო.ნაილის მოკვლაც მინოდდა ,იმის გამო რაც შენთან გააკეთა მაგრამ როცა გულწამუსლი ხელში აგიყვანე.... -ზეინ,სად მივდივართ?-ანერვიულდა ელისონი და ზეინს სიტყვები შეაწყვეტინა. P.O.V Zayn -ჩემთან ერთად არ გინდა?-თითქმის ჩურჩულით ვკითხე,ვიცი გაიგონა რადგან მის სახეზე წამით გაოცება და შოკი ამოვიკითხე,მაგრამ მალევე დამალა მისი ნამდვილი ემოციები.ის კარგი მსახიობი იქნებოდა. -რატომ,რომ მომკლა?-სწრაფად მკითხა,თავი ჩავხარე და ფეხი ტორმუზს მივაჭირე,მანქანის გაჩერებისთანავე,მისკენ მივტრიალდი. -შენი მოკვლა რომ მდომებოდა ლუისისგან არ გადაგრჩენდი,შენს გამო ძალაუფლებას ნაილს არ გადავაბარებდი,პალერმოდან არ წამოვიდონი და ....მოგკლავდი რომ მდომებოდა,მაგრამ მე ეს უბრალოდ არ შემიძლია. სიჩუმე ჩამოწვა,თვალებში მიყურებდა მაგრამ ხმას არ იღებდა. -მინდა რომ ჩემს ზმასთან წამიყვანო!-ამოიჩურჩულა ბოლოს,ამოვვიოხრე.ასეც ვიცოდი ის მე მიმატოვებდა. რამდენიმე საათის შემდეგ მე და ელისონი უკვე პარიზის ერთ-ერთ ქუჩაზე ვდექით და ელისონი მის ძმას ეხუტებოდა. -მადლობა!-გამიღიმა ჰარიმ როცა ელისონი მას მოშორდა და მე გამომხედა. -უბრალოდ გაუფრთხილდი მას!-გავუღიმე,ჩემი გული ნაწილებად იფშვნებოდა.ელისონმა საბოლოო გადაწყვეტილება მიიღო,მე მას ვეღარასოდეს ვნახავდი.ვეღარ მოვისმენდი მის ხავერდოვან ხმას... -მხოლოდ,რამდენიმე წუთით შეგიძლია ზეინთან მარტო დამტოვო?-სწრაფად იკითხა ელისონმა და მის ძმას გაუღიმა,ჰარიმ უბრალოდ ღიმილით დაუქნია თავი და სახლში შევიდა. -მადლობა რომ მომიყვანე!-გამიღიმა და მხარზე ნაზად შემეძლო. -ყველაფერი შენთვის!-გავურიმე თუმცა მისი ხელი მოვიშორე.ყველაფრისდამიუხედავად მე არ მჭირდებოდა მისი სინანული. -მე ყოველთვის დაგელოდები,იქ სადაც ერთმანეთს პირველად ვაკოცეთ!-ამოვიჩურჩულე და სწრაფი ნაბიჯებით გავიარე ქუჩა,როგორც კი ქუჩას მივეფარე,შენობას ამოვეფარე და ელიოსნს მივაშტერდი,მან ცრემლები მოიწმინდა.გაიღიმა და ჰარის სახლში შევიდა.აი რა მომწონდა მასში. ის ძლიერი იყო.ჩემზე ძლიერი. *** წლები უბრალოდ ქარივით მიფრინადა სადღაც,მე კი ყოველთვის ზღვის ნაპირას ვიჯექი.ჩემი ძველი სახლის წინ და ელისონზე ვფიქრობდი.მე არ გამაჩნდა ძალუფლება და სამუდამოდ ჩამოვშორდი "შავ" საქმეს.ვიმედოვნებდი რომ ელისონი ოდესმე დაბრუნდებოდა ჩემთან.უკვე 5 წელი იყო გასული ჩვენი ბოლო შეხვედრის შემდეგ და მას შემდეგ რაც პალერმოში დავბრუნდი.ახლაც ქვიშაზე ვიჯექი და ვუყურებდი როგორ ჩადიოდა მზე,"ზღვაში".ცას ლალისფერი დასდებოდა.გამეღიმა.... სწორედ ასე ჩადიოდა იმ დღეს მზე როდესაც მას პირველდა ვაკოცე,როდესაც ძალაუფლებისგან დაბრმავებული ბიჭი ვიყავი. -ზეინ?-კითხვასავით გაისმა ნაცნობი ხავერდოვანი ხმა,სწრაფად გავიხედე მისკენ,მისი თვალები ურცხვად და თავდაჯერებულად მომშტერებოდნენ.ნუთუ ის იყო? ნუთუ ის დაბრუნდა? -მე...მე... დავბრუნდი თუ ისევ მიმიღებ!-ღიმილით მითხრა,საზეზე გაოცება მეტყობოდა,სწაფად წამოვდექი და მის წინ დავდექი. -არ მჯერა რომ დაბრუნდი!-ამოვიჩურჩულე. -მაგრამ მოგიწვეს დაიჯერო,რადგან არცას წავალ!-თვითონაც დაიჩუჩულა ,მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.მისი სურნელი ხარბად შევუსნთქე და ხელები მოვხვიე,ჩემს მკავებში მყავდა მოქცეული ანგელოზი. -აღარასდროს წახვიდე!-ყურში ჩავჩურჩულე -აღარასდროს გამიშვა!-გამიღიმა,ჩემსკენ მოიწია და ჩვენი ტუჩები ერთანეთს შეერწყა. ჩვენ არასდროს ვიცავთ მათ ვისაც ჩვენი დაცვა სჭირდება,გვიყვარს მაგრამ ვერ ვამჟღავნებთ.მეგობრობა,დაძმობა და სიყვარული ყველაზე დიდი საჩუქრებია რაცცხოვრებაში გაგვაჩნია და უნდა ვცადოთ რომ არცერთი მათგანი არ დავკარგოთ,რადგან მათ ფასს მხოლოდ დაკარგვის შემდეგ ვხვდებით. დასასრული! |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
