იცი ყველაზე კარგად როდის ვარ? იცით ყველაზე ბედნიერი როდის ვარ? - როცა მთვარიანი ღამეა... არა ჩვეულებრივი მთვარე არა, სავსე მთვარე. როცა მუქი და ღრუბელგადარეცხილი ცის ზენიტშია...
მტვარე როცა მზეს ეფარება და მზის სხივები ანაზდად გამოსჭრის მთვარის ცივ და გოროზ, ქვებისგან შეკრულ მასას...
იცი ყველაზე მშვიდად როდის ვარ? - როცა ისეთ სიჩუმეშივარ, რომ საკუთარი გულის ფეთქვა და ძარღვებში სისხლის ჩანჩქერივით ჩხრიალი მესმის... ასეთ დროს გული საოცრად სწრაფად მიცემს, მაგიდაზე თითების კაკუნითაც კი ვერ ვაყოლებ ხელს მის სწრაფ მუშაობას...
კიდევ მაშინ როცა საღამოს იდუმალი სიოს გაურკვეველი, ნაზი ფიქრები მოაქვს ჩემამდე.
მიყვარს როცა სიჩუმეს სუფთა ფურცლები ახლავს, მიყვარს ცარიელი ფურცლების სიცარიელით გატენვა.
მაგრამ მაინც...
მაშინებს საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა... მეჩვენაბა რომ გავურბივარ საკუთრ თავს. მე არვარ მე. მე დიდიხანია აღარ ვარ მე. დავიკარგე... სადღაც ისევ დავიკარგე, ისე ბნელა საკუთარი ხელი ცხვირთან ვერ მიმაქვს...
მე მე აღარ ვარ...
რაზეც ვამბობდი მე არასდროს...
ახლა ყოველთვის...