სამი თვის შემდეგ:
ვერ ვიტყვი, რომ ამ სამმა თვემ მალე გაიარა, მაგრამ ამ სამი თვის განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა. ჩემი შრომა დაფასდა. უნივერსიტეტი დავამთავრე, ჩემი დოსია სადაც ჩემი დახასიათება ეწერა ალექსანდრემ უნივერსიტეტს გადასცა, მაგრამ დოსია მას არ შეუვსია ეს ნიკამ გააკეთა, რადგან ალექსანდრემ შენი შეფასებისას შეიძლება ზედმეტი მომივიდესო, ამიტომ ეს საქმე ნიკამ იკისრა. უნივერსიტეტში ბოლოჯერ შესვლა სევდიანი იყო თითქოს მომენატრებოდა აქაურობა, აქ გატარებული ძილის გაკვეთილები, პატივცემულებისათვის ნერვების მოშლა ლაპარაკში ჩართვისას, გაცდენილი ლექციები და ამის ნაცვლად შეყვარებული წყვილები შერიგება, გიგასთან ერთად „მოსული“ტიპების დაცინვა და ნიძლავები იმის შესახებ რომ ბიჭის შებმა არ შემეძლო, დასასრულს კი რა თქმა უნდა გამარჯვებული მე ბიჭების ნომერებით. მაგრამ მაინც მიხაროდა, რადგან ჩემ მიზანს მივახწიე და ცხოვრება ავიწყე ეხლა ვიცი, რომ ალექსანდრეს გარეშეც შევძლებ, რომ ჩემი ბიზნესი წამოვიწყო და მასთან ერთად ბედნიერი ვიყო. იცით რა არის ბედნიერება? ეს კითხვა სულ მაწუხებდა, რა არის ბედნიერება? ბედნიერეს არ განიჭებს ნივთბი ან სიცოცლე ლამაზ ადგილას ან შენ გარშემო ბევრი ადამიანი, ბედნიერება არის, როდესაც შენ შენ თავს ეკუთვნი და შეგიძლია ის იყო ვინც ხარ, თუ შენ გარშემო არავინაა და ეს მხოლოდ, იმიტომ, რომ ნამდვილი ხარ, არამგონია ეს უბედურება იყოს, ვფიქრობ ეს ნიჭია, ყველას არ შეუძლია ნამდვილად ის ადამიანი იყოს როგორც არის და მხოლოს ის არის ვინც მის გარშემო მყოფებს უყვართ და აფასებენ. არავის ჭირდება გულახდილი გრძნობები, ნამდვლი შენ და ადამიანი რომელიც სულ სიმართლეს ეტყვის, არ ვიცი რამდენად შეგიმჩნევიათ, მაგრამ თუ ზედმეტად გულახდილი ხარ არავინ უნდა შენთან ყოფნა, მაგრამ თუ ატყუებ და იმ პასუხს აძლევ რაც უნდა მას სამუდამოდ მოუნდება შენთან ყოფნა, რადგან ის შენში მის თავს ხედავს და აბა ვის უნდა მისნაირის ხელიდან გაშვება? ამიტომაცაა ძნელი ადამიანს ნამდვილი მეგაბარი უწოდო და საერთოდ შეუძლებელია ყველა ადამიანს ნამდვილი უწოდო, ისინი ბრბოს ნაწილია და არანაიდად განსხვავებული იმ სარკისგან რომელშიც ყოველ დღე იყურები. ადამაინებში მათი ცუდია დასაფასებელი, რადგან ეს ნამდვილია და კარგის შთაბეწდილებას არ გიტოვებს, ადამიანში კარგი რა თქმა უნდა იყოს, მაგრამ მისი ეს უმეტესი ნაწილი ხელოვნურია, ამას კი გაჭირვებაში დაგიმტკიცებს ხოლო ცუდი ადამიანისადმი ლტოლვაც არ გექნება იმისა, რომ ის გადაგარჩენს, ან შეიძლება, იმიტომ გადაგარჩნინოს, რომ მასთან ვალში იყო და მერე ეს მთელი ცხოვრება ინანო, ამიტომ იცი ცუდისგან რასაც ელი, კარგისგან კი უბრალოდ არ წარმოგიდგენია. როგორც სინათლეში.... სინათლეში კარგად ხედავ რაც გელის და სხვაზე არაფერზე ფიქრობ, მაგრამ იმას ვერ ითვალისწინებ, რომ ყველანაირ სითლეს თავისი ჩრდილი აქ და არ იცი როდის გადაკვეთ ამ სინათლეს და თავს ჩრდილში როდის ამოყოფ მერე კი დარჩები გაურკვევლობაში და შიშში, ხოლო სიბნელეში არ უნდა მოდუნდე, რადგან იცი, რომ იქ არაფერია კარგი. ამ დროის განმავლობაში კი მე ჩემ თავად ვიქეცი. ისითი რომელიც მე მაწყობდა და არა სხვას. ამ დროის განმავლობაში ის წყეული დღეც დადგა, დღე როდესაც დავობლდი, გავტყდი, მეტკინა, მაგრამ ამ დღეს მაინც გავუძელი. ადრე ამ დღეს ჩემთან მოსვლის უფლება არავის ქონდა, რადგან მარტო ყოფნა მინდოდა. მათ საფლავზე მივდიოდი, მათი ტანსაცმელი მიმქონდა, ცივ, უსულო ქვასთან ვჯდებოდი და ჩემი ცხოვრების, გრძნობების , იმედების შესახებ ვუყვებოდი, თან ისე თითქოს მართლა იქ იყვნენ მისმენდნენ, მერე მთელი ღამე მათ გვრდით ტირილში ვატარებდი, სახლში წამოსული კი ცხოვრებას ვაგრძელებდი. მაგრამ ამ წელს არა ამ წელს გადავწყვიტე რომ ყველა იქ უნდა ყოფილიყო, ამიტომ ყველას ვისაც წამოსვლის სურვილი ქონდა ჩემთან ერთად გავიყოლე, ჩემ გვერდით ეხლა უფრო ბევრი ადამიანი იყო: ალექსანდრე, გიგა, ანა, ნინო დეიდა, გია ბიძია, სანდრო ცოლ-შვილით, ელენე, და ბატონი ლევანი. ყველამ მოინდომა ჩემთან ერთად იქ ყოფნა, მთელი საღამო იქ გავატარეთ. გიგაზე და ანაზე სწორედ მაგ დღეს გაიგეს ორივეს მშობლებმა თავიდან ცოტა არ იყოს არ მოეწონათ ასაკ შორის სხვაობა რო იყო და თან ასაკით ანა უფრო დიდი რომ იყო, მაგრამ დიდად არ შეიმჩნიეს. ეს დღე ალბათ იმ ყველაფრის შემდეგ მაინც კარგად დამამახსოვრდებოდა. რაც შეეხემა გიგას და ანას..... ნინომ ამ დღიდან რამოდენიმე დღის შემდეგ გამოცხადა, რომ ცოტა არ იყო უცნაური იყო მათი ურთიერთბა, მაგრამ თავისი შვილის ამბავი რომ იცოდა როგორი ბაბნიკიც იყოოოო... ეჭვი არ ეპარებოდა რომ ანა ნამდვილად უყვარდა ეს ამბავი ანას მშობლებმაც ასევე მიიღეს, რადგან ანასაც არასდროს ქონია სერიოზული ურთიერთობა, ამიტომ ბოლოს როგორც იქნა ყველა შეთანხმდა, მაგრამ ის სიმართლე რომ თქვათ ამათ დიდად არ აინტერესენდათ სხვისი აზრები.

-აუუ გაიღვიძეეეეეე-სიტყვას წელს ალექსანდრე, თან ჩემ გაღვიძებას ცდილობს. აი რა უნდა ეხლა? რატო მაღვიძებს?
-მმმმმ-ვბურტყუნებ მაგრამ ისე რომ მერე ძილის გაგრძელება შევძლო.
-წამო რა აგარაკზე ავიდეთ-მაწვდის იდეას.
-რა გვინდა?
-რაააა ....და ....-ინტერესით ვრუნდები მისკენ უკვე გამოფხიზლებული-კაი ეხლა არ დაიწყო ოღონდ-მაპარებს თავის ჭკუით-შენმა კლასემლა თეამ დარეკა გუშინ, გეძინა და არ გაგაღვიძე, მითხრა, რომ შეკრება უნდათ სადმე, რომ კლასლები შეხვდრა ქონდეთ რა.... ამიტომ მე ჩემი აგარაკი შევთავაზე.
-ვააა-სიხარულით ვხტები ლოგინიდან და ვეხვევი.
-ანუ კაი ვქენი რომ მერე მთელი სახლის დალაგება შენ შეგაჩეჩე?
-რაა?-უკან ვიწევი და ვუყურებ.
-ხოო იქაურობის დალაგება შენ მოგიწევს...
-ოოო... კაი როგორმე დავალაგებ
-ჯერ იქაურობა არ გინახავს, დიდია თან 4 წელია იქ არ ვყოფილვა-მაუბნება შეწუხებული სახით და მეც მიფუჭდება ხასიათი.
-ანუ... მე მომიწევს ყველაფერი დალაგება?
-....კი.
-უფფფ... კაი, რომელზე შეთახმდით? ჩემ გარეშე-ბოლო სიტყებს გამოვკვეთ.
-7-ზე.
-ეხლა რომელია?-საათს უყურებს და მპასუხობს:
-10
-კაი მოვემზადოთ-ლოგინიდან ვხტები და საამაბანოსკენ გავდოვარ, მაგრამ მერე ისევ მისკენ ვტრიალდები-იქ ხო იქნება საჭირო ნივთები დასალაგებლად?
-არა, არა მგონია თან მარკეტში ისედაც მოგვიწევს გავლა ამიტომ...-თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევ, შევდივარ მალე ვწესრიგდები და ჩვენც მივდივართ. საჭმელებისათვის საჭირო რაღაცეებსა და საწმენდ საშვალებებს ვყიდულობთ, 2 საათში ყველაფერი ნაყიდი გვაქ და აგარაკის კარებს ვაღებთ. ნოემბრისათვის დამახასიათებელ ცივ ჰაერს ღრმად ვუშვებ ფილტვებში და ჰაერში გაჟღენთილ წვიმის სუნს ღიმილით შევიგრძნობ. სახლი მართლაც რომ დიდია და ლამაზი, ამიტომ ესეც რო დავტოვო ვერავინ მიხვდება, მაგრამ მე გავხდები ცუდად. სახლის დათვარიელებასთან ერთად ყველგან ფანჯარას ვაღებ.
-შენ ეზოში გადი რა აქ ხელს შემიშლი-ვეუბნები ალექსანდრეს, ის კი მოწყვეტით მკოცნის და გარეთ გადის. თავზე ბენდენას ვიკრავ და სახლის დალაგებას ვწყებ, ვაპილასოსებ, ვწმენდ, ვრეცხარ, ვყრი და ადგილებს ახლიდან ვურჩევ თითქმის ყველაფერს. 3 საათში ყველაფერს ვაწესრიგებ, წყალს ვივლებ, შავ მოხლთან გახეულ ჯინსის შარვალს და თეთრ სვიტრს ვიცმევ. სამზარეულოში კი ბატონი ალექსანდრე მხვდება, პროდუქტების ამოლაგებით დაკავებული.
-ვინ თქვა კაცებს კუხნაში ყოფნა არ უხდებათო? ალბათ შენ არ უნახიხარ-ვეუბნები და ვეხმარები ამოლაგებაში.
-ყველას შენ ნაირად ხო არ გაგვიმართლებს არაა-იქებს თავს.
-რა შენ არ გაგიმართლაა?-შევურებ გაოცნებული.
-ნწ-მპასუხობს და სერიოზული სახით მიყურებს-არ გამიმართლა... ეჰჰ რა ვქნათ კი ადამიანო მინდოდა რო შემყვარებოდა მაგრამ... ანგელოზიც წავა-ღიმილით მკოცნის ყელში.
-რას მეფლირტავები-სიცილით ვეუბნები ჩემ საქმეში გართული, ის კი უკნიდან მეხვევა და მხარზე მადებს ნიკაპს.
-ვითომ არ მოგწონს-კიდევ ერთხელ მკოცნის კისერში- ისე სკოლაში არავინ მოგწონდა?-უცებ სერიოზულდება და მეკითხება.
-კი-მეც გულწფელად ვპასუხობ.
-მართლა?-ვითომ გაკავირვებული მეკითხება და ხმა ეხრიწება.
-ხო, ერთი ჩვენი პარალერი იყო მეთორმეტეში, ყველას მაგრა ევასებოდა რეზი, მაგრამ ჩემი ძმაკაცი იყო და ხო არ ვეტყოდი მომწონხარ-მეთქი, ამიტომ მალევე დავივიწყე და ეხლა ამას მხოლოდ იმიტომ გიყვები რომ რომც მოვიდეს მაინც შენ მეყვარები და არაფერი შეიცვლება, ამიტომ არ გვინდა...-მისკენ ვბუნდები და ღიმილით ვაკვირდები მის სახეს-მაგრამ შეგიძლია იეჭვიანო, მიყვარს შენი ეჭვიანი სახე, აი ეს ადგილი გებერება ხოლმე-შეუბლეზე ვუსმევ ხელს.
-ანუ მოგწონს რომ ვეჭვიანობ?-თანხმობის ნიშნად თავს ვუკრავ და მის თმებს ვეთმაშები-და მე რომ გაეჭვინო არა? თან იქნებ გადამიყვარდე კიდეც თუ ლამაზი კლასელები გყავს... თან ვის არ უნდა ჩემნაირი ბიჭი-კმაყოფილი მკიღილის.
-გიგას მამას სახლში ბენზო ხერხი აქ-ჩემ ნათქვამზე ეცინება, როგორც კი ფერზე მოდის ბაგეებზე გემრიელად მეკრება მისი ტუჩები.
-ხოოო მგონი არ მიღირს ლამაზი ქალი სიკვდილად-არ მცილდება ისე მეუბნება.
-მჰ ნამდვილა.... კაი გამიშვი თორე ვარაფერს მოვასწრებ-ვეუბნები და ვცილდები, მაცივრიდან რაღაცეებს ვიღებ.
-კაი ეხლა უკვე ვნანობ, რომ ისინი მოდიან-ბუზღუნებს. ტელეფონის ვიბრაციას ვგრძნობ, ვიღებ და მესიჯი მხვდება თეოსგან და გიგასგან.
„ სალო ჩვენ წამოვიღებთ სამწვადეს, სასმელს და კიდე რაღაცეებს ამიტომ ესენი ბევრი არაფერი იკისროთ რა თქვენ///“-მწერს თეა.
„კაი რა/// არც თქვენ წამოიღოთ ბევრი არაფერი, უბრალოდ დროზ მოდით<3“
„კაი, მისამართი მომწერე რა“
მეს მივწერე მისამართი და გიგას მესიჯის წაკითხვას შევდექი.
„აუუ შენც დაგირეკეს? ეხლა მითხრას სალოს ბოიფრებდი გვეპატიჟება თავის ბაითშიო. მე ცოტა გვიან შემოგიერთდებით და ანასაც წამოვიყვან, იქნებ იმ ჩვენ დებილ კლასელ ნინაჩკას რამე ასწავლოს, თორე ტიპი დღემდე მკერავ და ცოტა მაშინებს“
სიცილით ვურეკავ გიგას.
-რააა? კიდე გწერს?
-კიიიიი-ამოიხრა გიგამ- ცოლ-შვილი მყავს მეთქი და რა სასაცილო და საყვარელიც იყავი ისეთივე დარჩიო-გააჯავრა ნინოს, ამაზე უფრო ამიტყდა სიცილი ალექსანდრე კი ოდნავ შეშინებული მიყურებდა.
-აუუ ხოოო-ეხლა მე ვაჯარებ მის გასვეცკებულ ხმაას- ისევ ისეთი საყარელი ხარრრრ, გრრ-ალექსანდრესაც ეცინება და ძეხვის ნაჭერი ცდება, ხველება უტყდება- ბიჭი მეხრჩობაა-შევკივლე და ისეთი ჩავარტყი ზურგში ტკივილისგან წამოხტა, და აქეთ იქით დაიწყო სირბილი.
-ნეკნები ჩუმტვიე?-მეკითხება გიგა, და ზუსტად ვიცი ეხლა როგორი სახეც აქ რაღაც აი ესეთი -_-
-მგონი.. კაი წავედი მერე მომიყევი რომ მოხვალ და თუ რამეა მე ააქ ვარ ვაჟკაცურად დაგიცავ ნინაჩკასგან-სიცილით ვუთიშავ და ალექსანდრესკენ მივდივარ, ის შეშინებული უკან იხევს,
-არ მომეკარო კარატე ვიცი-რაღაც აცნაურ ილეთს აკეთებს და ბოლოს ცალ ფეხზე დგება, ორი ხელი კი ჰაერში ააქ და მტენებში ხრის.
-რა გაცანცარებს ამხელა ბიზნესმენ კაცს?
-და შენ რას მირტყავ ამავე ზემოთ ხსენებულ ბიზნესმენ კაცს.
-კაი რა პრობლემა შემდეგზე დაგაკვირდები როგორ კვდები-ვეუბნები და თეას მონაწერი მახსენდება-აუუ სამწვადე მოაქვთ ამათ და გაამზადე რა გარეთ საჭირო რაღაცეები-ისიც თავს მიქნევს და გადის. ყველაფრის გაკეთებას რომ მოვრჩით ორივე დივანზე დავენარცხეთ, მე ფეხები მტკიოდა უკვე ამდენი სიარულის და კეთებით, ეს ვაჟბატონი კიდე გაკრეჭილი მიყურებდა.
-რატო მიყურებ ეგრე?
-არა უცებ ჩემი ცოლის როლში ძაან შეიჭერი და...-ისევ ისეთივე გაკრეჭილი მიყურებს და მიხუტებს.
-მე ჩემი პირობა მახსოვს და არ გამოგწვები ცოლა-სიცილით ვეუბნები.
-ჩემი პირობაც ხომ გახსოვს ? ხელს ისე გთხოვ უარს ვერ მეტყვი-ისიც ისინის და უფრო მიკრავს, ესე სადღაც ოცი წუთი ვიჯექით მერე კი კარის ხმაზე წამოვიშალეთ. გახარფებული წამოვხტი და კარებში გავარდნას ვაპირებდი რომ ალექსანდრემ დამიჭირა.
-როგორ გამიხარეს გოგო-სიცილით მკოცნის და წელზე ხელს მხვევს.
-მაცადე კარების გაღება-ძლივს ვყდები მაგრამ მაინც მიწერს.
-ცოტა ხანი ალოდინე... ეფექტი ექნება-ისევ მკოცნის.
-ესე თუ გააგრძელე ეფექტი შენ უფრო გექნება-ვწდები და კარებს მხიარულად ვაღებ. თითქმის მთელი კლასი აქაა.
-სალლლოო-პირველი ნინა მეტაკება ჩასახუტებლად- რა იყო გოგო ვინმე მოხუცი ბაბუ დაითრიე და მისი ბაითია-მიებნება სიცილით მაგრამ ვაი ამ სიცილს სახე ეყინება ალექსანდრეს დანახვაზე. არა ისე ჩვეულებრივ ტანსაცმელშიც რა ეფექტს ახდენსს, ეს მაიკა რაღატო ჩაიცვა?!!! ალექსანდრეს სხეულის დემონსტრაციაზე დავპატიჟე ეს ხალხი მე?!
-ნუ გადააკვდი ჩემ ბაბუს ნინაჩკა-სიცილით ვეუბნები და მის ალექსანდრეზე გაშტერებულ სახეს ვაიგნორებ. თეა თვალებს ატრიალებს, მეხუტება და ყურში ჩამჩურჩულებს:
-წარმოდგენა არ მაქ ვინ უთხრა მე რო არ ვაპირებდით ფაქტია-სიცილი მივარდება და უფრო ვეხუტები.
-როგორ მომენატრეთ ყველა-ვამბობ ხმამაღლა და რა თქმა უნდა თევზაძე წინ მიხტება, კლასის მუდმივი მასხარა.
-თავი იმით ვიიმედოთ რომ ამ ტყლარწზე მეტად მეგენატრე ხო?-ნინაზე მანიშნებს და მის გარდა ყველას სიცილი უტყდება.
-აუ რა თქვი? კიდე თქვი რაა მეც გავიცენებ-ადგილზე ხტყუნავს და თან ტუჩება წინ წევს ამაზე უფრო მიტყდება სიცილი.
-არა საყვარელო ამას ჭკვიანები ვერ იგებენ, მხოლოდ დებილებს გვესმის-ეუბნება თევზაძე.
-აუ მართლა ლექსსს-იტყლარწება ნინა,
-კი სიხ -მისვე ინტონაციით გაიმორება თავზამ, თვალები გადაატრიალა და ჩამეხუტა-ათეისკი კი ვარ, მაგრამ ღმერთო შენ გვიშველე-ხელები ცაში ამართა ლექსომ.
-აუ ათეისტი რა არის?-იკითხა ნინამ.
-მაგისთივ ჯერ პატარა ხარ მერე გაიგებ სიხ-ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა.
-კაი წამოდით-გავუძეხი წინ ბავშვებს, ალექსანდრე კი ბედნიერი სახით შემომყურებდა მერე მომიახლოვდა და ყურში ჩამჩურჩულა:
-ეხლა უფრო გავხარ ჩემ ცოლს-მოწყვეტით მაკოცა კისერზე და ბიჭები ეზოში გაიყვანა ნუ ბიჭები რა ნინაც მათ გაყვა.
-მადლობა ღმერთს-ჰაერში ავწიე ხელები-ისინი შეჭამოს ოღონდ ჩვენ თავი დაგვანებოს, წომოდით სამზრეულოში.
-აუ ძაან გაგიმართლა სალო-ჩამეხუტა ლიზი-იმსახურებ კიდეც-ყოველთვის ესეთი თბილი როგორ შეუძლია იყოს არ მესმის.
-მადლობა ლიზი... ისე აქიდან რამოდენიმე ბიჭი ვერ ვიცანი და მერე გამაცანით ვინ ვისი შეყვარებულია.
-აუუ ბიჭებმა შედი ბოლის სუნი აგივაო-შემოკაკანდა ნინა-სალლლოო გიგა სადაა?
-გიგა თავის შეყვარებულთან ერთად მოვა მალე-ეხლა რეაქციის ჯერია.
-აუ კაი რა ვინმე მახინჯს აიკიდებდა ეხლა და არაუშავს მალე დაივიწყებს-ის ის იყო ნინასთვის სიცოცხე უნდა გამემწარებინა ალექსანდრეს ხმა რომ შეომიასმა.
-ჩემ დას მახინჯი ვინ უწოდაა? ჩქარა აიღე შენი ნივთები და ჰოპა-შემოვიდა ვითომ სერიოზული სახით.
-აუუუუ... მე ... მე-შეშინებული აცეცენდა თვალებს ნინა სანამ ალექსანდრეს სიცილი არ აუტყდა.-აუუ რა საზიზღარი ხარ-ხელზე ჩემოიკიდა ნინა და მის მკერდზე წრების ხაზვა დაიწყო, მაშინვე ყველამ მე შემომხედა, მე კიდე სიცილი როგორ შემოკავებინა არ ვიცოდი ტუჩებს რაც ძალა მქონდა ისე ვაჭერდი ერთმანეთს, არც ალექსანდრე იყო უკეთეს დღეში რო მიგეშვა ალბათ სიცილისგან დაბლა იხოხავდა.
-ხო აი ეგეთი საზიზღრი ვარ-ნინას წრიპინა ხმას მიბაძა და თავზე ხელი მოკიდა ისე გაწია, ამაზე სიცილი ვერავინ შევიკავეთ და ავკაკანდით, ვინ რას ურტყავდა სიცილისგან ვერ ვიტყვი. მე აივანზე გავედი და იქ ჩავიკეცე, ალექსანდრეც უკან გამომყვა.
-ამ გოგოს ხელში არ მოვიწყენთ-სიცილს ძლივს მოვრჩი დამეც ნინასავით მხარძზე დავეკიდე.
-რა საზიზღარი ხარ-ცხვირზე დავკრი თითი.
-შენ ესეთ ქმედებაზე უარს არ ვიტყვი-საკოცნელად წამოიწია მაგრამ ტუჩებზე ხელი ავაფარეა.
-დროის შერჩეა ვერ ისწავლე ხო?
-შენ მიწვევ და კიდე ჩემი ბრალია?
-რა თქმა უნდა-შევიცხადე- ეგ ჩემი მოვალეებაა რომ გამოგიწვიო და მერე მაინც მე ვიყო მართალი.-ვეუბნები და ისევ სახლში შევდივარ. ცოტა ხანში უკვე ყველას შეყვარებული გავიცანი და სკოლის დროინდელი სისულელეები გავიხსენეთ, მერე კი კარებში გიგა გამოჩნდა ნინა მაშინვე ჩამოეკიდა კისერზე მაგრამ ანა რომ დაინახა გაშეშედა.
-ნინაჩკა გაიცანი ეს ანაა გიგას შეყვარებული-კმაყოფილად გივიღიმე და გვერდზეე ამოვუდექი ანას. ის კი ირონიული მზერით უყურებდა გიგაზე აკრულ ნინას.
-უი-დაიბნა ნინა-არ ვიცოდი...-დაიწყო თავის მართლება.
-ამირიდან გეცოდინება-ნიშნის მოგებით უპასუხა ანამ და მაგიდასთან გიგას გვერდით დაუკდა მეორე მხარეს ნინა უნდოდა რომ დამჯდარიყო მაგრამ მე დავასწარი, მერე ჩემ გვერდით დააპირა დაჯდომა, რომ წამოვიყვირე:
-ალექსანდრე მოდი გვერდზე დამიჯექი-მანაც ირონიული ღიმილით დაიკავა ჩემ გვერდით ადგილი.
-რა კარგად მიყენებ რა-ჩამჩურჩულა ყურში.
-არა სიყვარულოოო-დავიწყე აფერისტობა- ხო იცი მე მაგას არ ვიზავდი გიგას რომ არ წირდებოდეს ჩვენი დახმარება. მერე ყველა ერთად ვიწყებთ საუბარს და სიცილს, არა უმეტესობა იმაზე ვიცინით რომ ნინა ვერაფერს იგებს და ყველაფერზე „რაა? აუუუ ვერ გავიგე“-ს ააყოლებს ამაზე უფრო ვიგუდებით მერე ლექსოს ცინიკური ნათქვამები და სრული ჩანჟირება, მაგრამ რად გინდა ნინამ ყველაფერი თ არ გააფუჭა.
-აუ გიგ ისე ანა შენზე დიდია ხო? არ გიტყდება და მერე? ქალი რომ შენზე გამოცდილია და რამე?-ამაზე ამეჭრა ლამის მივაკალი, მაგრამ ალექსანდრემ ისე გადმომხვია ხელი, რომ ვერც გავინძერი მერე ისეთი თვალებით შემომხედა არ გინდა აცადეო და მეც გავჩრდი.
-არა ნინაჩკა, მაგრამ იმის კი მიტყდება, რომ ჩემი შეყვარებულის წინ ჩემ დაკერვას კიდე ცდილობ-გიგამ აშკარად გაღიზიანებული უთხრა მაგრამ მაინც გაუღიმა. ნინა კი გაშეშდა აამის გაგებას ალბათ არ ელოდა.-ხო შემახსენე რამდენი ხანია უკან დამდევ?-კიდე რაღაცის თქმა, მაგრამ ანამ შეაჩერა თვალებით ანიშნა არ გიღირო.
-ცუდად არ მიმიღია ნუ გაგიშეგდა სახე ნინა-სიცილით უთხრა ანამ- არაუშავს პატარა როა გავზდი-ამაზე ყველას სიცილი აუტყდა, არა რა ამ გოგომ იცის როგორ უნდა გამოასწოროს სიტვაცია.
-აუ გაზდაზე რატო გამახსენდა, მაგრამ მაინც? -დაიწყო ლექსომ- იცით რა მოხდა? ნანა გათხოვდა.
-ქართული???-ლამის წვენი გავასხი ცხვირიდან.
-კიი ნუგზოზე(მათემატიკა) აუუუ სალო გახსოვს სამასწავლებლოში რო შევუსწარით-ეს იმ ერთ-ერთ მოგონებაში შედის რასაც არ დავივწყებ.
-რა არ მახსოვს ბიჭო ბავშვობა დამიმახინჯა ერთი თვე მესიზმრებოდა მაგათი კოცნა- ამაზე ყველას სიცილი აუტყდა. მერე რა თქმა უნდა იყო სადღეგძელოები და დალოცვები ალქსადრე სხმას დიდას არ იღებდა უმეტესად მეხუტებოდა ან ჩემ სიცილს უყურებდა, მაგრამ ყველასთან კარგად აეწყო განსაკუთრებით ლექსოსთან.
-აუ რო გავიგე, რომ ჩვენ თვისდროზე ძაან გაჩითულ გოგოს ვიღაც შეუყვარდა... აი როგორ გამიკვირდა არ იცი, ეს იყო რაც იყო, იმენა ყველაზე მაგარი და ჯიგარი გოგო, რაც არ უნდა მომხდარიყო სულ რო გაგიბდა და ისეთ რჩევას მოგცემდა, რომ ...შანსი არ იყო არ გამოგდგომოდა, ყველაზე მეტად კი ისაა დასაფასებელი რომ ყველაფერს ძალიან მაგრად უძლებს მე რომ მე ვარ და აი... ძაან მხიარული რო ვარ და რამე ... მაგრამ იმ ამბავმა იმენა .. მე ჩამაგდო შოკში და არ ვიცოდი რა მექნა... ეს კიდე ისე მაგრამ იდგა რო... ვერც წარმოიგენ როგორ იდგა, უძლიერესი ადამიანია და რაც არ უნდა იყო ეს არასდროს ისე არ მოიქცევა რო არასწორი იყოს და რამე, ამიტომ მოდი ეხლა ჩემ ულამაზას სალომეს გაუმარჯოს-ყველამ უსიტყვოდ გადაკრა, ამ სიტყვების მომენას არ ველოდი ამიტომ ისე ამევსო თვალები წყლით მეთვითონაც ვერ მივხვდი.
-კაი ეხლა უფრო უნდა გატირო-წამოიწყო ისევ ლექსომ და ჯიბისჯენ წაიღო ხელი.
-არ ვტირივარ-სიცილით ვუთხარი.
-ეხლა იტირებ-ხელში ფოტოები რო დავუნახე უკვე არ მომეწონა ეს იდეა.-აჰა ალექსანდრე ის სალომეს წარბებ გადაბმული ცხოვრების მოგონებებია-ამის თქმა და ჩემი წამოხტომა ერთი იყო.
-არ გაბედო!!!!-ჩემ წამოყვირებაზე ისიც ადგა და სურათბი ალექსანდრეს ჩქარა გაუწოდა მაგრამ არ ვაცადე ისე გადავაწექი ზედ რომ სურათები ამეღო, ლექსო უკან გაიწია და ბაღში გავიდა ალექსანდრეც უკან გაყვა სირბილით, მეც ჩქარა გავსწორდიი და უკან გავეკიდე, გამოართვა თუ არა ისე ვეტაკე თითქმის წავაქციე, ალექსანდრემ ომახიანი ხარხარით ზევით აწია ფოტოები, ხო მიდი გამოიყენე შენი სიმაღლე!!! მეც ხტუნვით ვცდილობდი რომ მივწდომოდი მაგრამ წელი დამიწირა და ხელი ისე მომხვია ვერაფრით ვერ გავინძევი, მაგრამ მალევე გავიგე ვაჟბატონის ხარხარი მაშინვე მიშვა ხელი და ჩაიკეცა მერე კიდე სიცილისგან მიწაზე გაწვა, ვსო ეხლა მოვლავდი ლექსოს უკან მოვბრუნდი , მაგრამ ეუკვე სახლშ შესულა მისკენ რომ წავედი წარებს ეტაკდა და ჩკეტა, წინა კარებისკენ გავიქეცი მაგრამ ისეც ჩაკეტილი დამხვდა, აალექსანდრესთან რომ მივედი სიცილისგან ძლივს სუნთქავდა, ფოტოები გამოვართვი და... ვაიმე.... ესსსს რააააა არისსსსსსსს? ფოტოზე მე ვიყავი წარბებ შეერთებული და ჩაცუცქული, ერთ წარბა მეს დანახვაზე მეც სიცილი ამიტყდა, მაგრამ მალე ვიგრძენი რომ ჰაერში ვიყავი.
-დამსვი-სიცილში ძლივს შევაპარე სიტყვა.
-არა ერთ წარბა-მანაც სიცილითვე მიპასუხა და სახლში შემიყვანა, დამსვა თუ არა ყველას ანახა ჩემი ფოტო,ისე იცინოდნენ გეგონება ამათი კლასელი არ ვყოფილიყავი და არ ვენაცო ერთ წარბა.
-აუ გიგა შენ მაინც რა გაცინებს, არ იცი როგორი ვიყავი თუ რა?-ვეკითხები გადაბჟრებულ გიგას რომელიც სიცილისგან ფეხებს ესე აბაკუნებს მალე წაგვლეკს.
-ვაიმე რა კაი ტიპი ხარ ლექსო, ეს გადმომიგზავნე მერე ამის შვილიბს უნდა ვანახო.
-გიგა მეც მაქ შენზე კომპრომატები და გინდა ანას ვანახო და გადაგიყვაროს.
-კაი ვჩერდები-ეგრევე დაასეროზულა სახე, ამ ხალისში ყველა დაავიწყდა სახლი და ყველა აქ დარჩა, ოღონდ ვის ვისზე ეძინა არ იკითხოთ, დამიჯერეთ. აი მე კი ალექსანდრემ ამყავა ნახევრად გათიშილი და ლოგინში ჩამაწვინა, დავწექი თუ არა ისე დამეძინა ვერაფერი ვერ გავიგე.


-----------------------
თუ ბევრი შეცდომა იყო მაპატიეთ... ძაან მიგვიანდებოდა და///