თითქმის სამი თვე გავიდა მას მერე რაც მე და ალექსანდრე ერთად ვართ... ამ სამი თვის განმავლობაში ალექსანდრემ მომცა ის,რაც ჩემმა მეობლება 17 წლის განმავლობაში ვერ მომცეს.. მისი დაჟინებული თხოვნით პრობლებებისდა მიუხედავად, მაინც წარმატებით ჩავაბარე უნივერსტეტში და გარკვეულ წარმატებასაც მივახწიე უკვე... მანანა თავს უკეთ გრძნობს.. სიარულიც შეუძლია და დამხმარეც აღარ გვჭირდება... გიორგი ისევ ისეა... მხოლოდ თავის სურვულები დაიკმაყოფილოს დანარჩენი მეორე ხარისხოვანია...
ელენიკო სახლში წავიყვანე მისი დიდი სურვილიდან გამომდინარე.. ძალიან არ მინდოდა მისი იქ წაყვანა, მაგრამ ყოველდღე მისი ტირილი იმაზე რომ დედა მოენატრა, ცოტა არ იყოს არასასიამოვნო იყო, ამიტომ გადავაბიჯე ჩემ პრინციპებს და სახლში წავიყვანე..
რაც შეგვეხება მე და ალექსანდრეს ცალე გადავედით საცხოვრებლად.. დიდად არ მინდოდა მანანას დატოვება იმდენად შევეჩვიე....
-უკვე ჩემი ცოლი გქვია ფაქტიურად... სამი თვეა ერთ სახლში, ერთ ოთახში და ერთ საწოლში გვძინავს....
ყველა ჯერზე ერთი და იგივე პასუხი ქონდა რაზეც გულიანად მეცინებოდა და კოცნით ვაჯილდოვებდი...
ეხლაც ლოგინში ვწევარ მისი დაჟინებული თხოვნით.. მუცელზე ხელები აქვს შემოხვეული და არ მიშვებს....
-"გაგაფრთხილე პირველად რომ ეს იყო პირველი და უკანასკნელი"
გავაჯავრე და კიდევ ერთხალე გავიბრძოლე ასადგომად..
-ვხედავ კარგად დაგიმახსოვრებია სიტყვები და თუ საფიქრდები აზრსაც ჩაწვდები...
ხელები უფრო ძლიერად მომხვია და თავი ჩემ კისერში ჩარგო...
-აუ ალექსანდრე უნივერსიტეტში მაგვიანდება...
-კვირაა დღეს..
ჯანდაბა მოტყუება რომ გინდა მაშინ გაახსენდება ყველაფერი...
გავიფიქრე ჩემთვის და ბედს დავჯერდი.. ხელები გადავაჯვარედინე და თეთრ შერს მივაშტერდი....
დავფიქრდი თუ როგორი ბედნიერი ადამიანი ვარ მის გვერდზე.. სამ თვეში შეუძლებელი შეძლო...
კიდე ბევრ რამე სისულელეს ვიფიქრებდი ტელეფონზე გაბმულ ზარს რომ არ ჩამოვეყანე ციდან...
ლიზიკო იყო...
-ხო ლიზ...
-მარიტა... -ძალიან ცუდი ხმა ქონდა... შეძლებისდაგვარად წამოვჯექი ლოგინზე და არანაკლებ შეშინებული ხმით განვაგრძე ლაპარაკი...- სასწრაფოდ საავადმყოფოში მოდი..
-რა ხდება?
-შენები ავარიაში მოყვნენ... და მხოლოდ... მხოლოდ
-რა მხოლოდ
-მხოლოდ ელენიკო გადარჩა...
ტელეფონი ხელიდან გამივარდა და ბოლო ხმაზე ამივარდა ტირილი...
ალექსანდრესაც გაეღვიძა ჩემ "ღრიალზე" და გაფართოებული თვალებით შემომხედა.. ყველაფერი მოვიყევი და უარესად ავტირდი..
-გეხვეწები წამიყვანე და რაც შეიძლება მალე გთხოვ...
ძლივს დაწყნარებულმა ეს რამდენიმე სიტყვა ძლივს გადავაბი ერთმანეთს და ასადგომად მოვემზადე.. ამჯერად ალექსანდრსს არ შევუკავებუვარ.. ისიც ჩემთან ერთად ადგა და ჩაცმა დაიწყო...
თხუთმეტ წუთში მანქნაში ვიჯექით და საავადმყოფოს ფზაზე ვიდექით.. მთელი გზა გაუჩერებლად ვტიროდი... ალექსანდრეც ჩემი შემხედვარე საშინლად დაძაბული იჯდა საჭესთან...
მანქანას გაჩერება არ ვაცადე ისე გადავედი და შენიბაში შვვარდი..
თვალე ლიზიკოს მოვკარი, რომელიხ განადგურებული იჯდა სკამზე და უსასრულობაში იყურებოდა...
მის შემხედვარე უარესად გავხდი და რომ არა ალექსანდრე აუცილებლად წავიქცეოდი...
ნელა მივედი და სკამზე დავჯექი...
თვალი ლიზიკოს მზერას გავაყოლე და იმ პალატას შევეჩეხე სადაც დედა და მამა იყო დასვენებული...
ექიმებით სავსე პალატა.. ლურჯი და თეთრი ნაჭრები და ბოლოს ორი საკაცით გამოტანილი ორი ადამიანის გვამი...
მიუხედავად იმისა რომ მათზე საშინლად გაბრაზებული ვიყავო მაინც ჩემი მშობლები იყვნენ და მაინც ძალიან მიყვარდნენ ყველანაირი ტკივილის მოყენებიდან გამომდინარე...
ყველაფრის მიუხედავად მაინც მათი სისხლი და ხორცი ვიყავი და ვარ...
ჩემ სისხლში დედაჩემის და მამაჩემის "ბინძური" სისხლი ურევია, რომელც ჩემ შვილებში, შვილიშვილებში და შვილთაშვილებშიც იქნება...
ექიმებისკენ წასვლა გადავწყვიტე, მაგრ ალექსანდრემ შემავერა...
თვალებში საშინელი სევდა და წუხილი ჰქონდა ჩაბუდებული.. ცოტაც და იტირებდა...
უხმოდ დავემორჩილე მის "რჩევას" და ჩემი ადგილი დავიკავე...
ელენიკო კარგად იყო, უბრალოდ მცირედი დაბეჟილობები ჰქონდა.. სავადმყოფოდან მალე გამოწერეს...
მომდევნო ერთი კვირა საშინელი იყო...
მშობლები ერთად მივაბარე მიწას და იმქვეყნადაც ერთად გავუშვი...
-ეჰ დარჩი მარიტა შვილო ობოლი... ისედაც პრობლემები არ გყოფნიდა და ესეც დაგემატა...
დასაფლავების დღეს გამომიცხადა დეიდაჩემმა...
ნორმალური ადამინი ამ მომენტში მართლა ობოლახ ითვლება, მაგრამ თავს სულაც არ ვთვლი ობოლად....
მყავს არაჩვეულებრივი ბებია და ბაბუა.. დეიდა... და და "ქმარი"...
დღ კი ორი "ბავშვის" მომვლელი გახდა...
-ალექსნდრე, ელენიკო ადექით გვაგვინდება...
დილით როგორც ყოველთვის მე ვაღვიძებ და თან ჩაცმის პროცესში ვარ, რადგან ისევ გვაგვიანდება.. კარადა გამოვაღე და დიდად ფიქრი არ დამეირვებია რა უნდა ჩამეცვა... ყვაფერი შავი იყო... ალექსანდრე ამაზე კი მთელი ორი თვეა მეწუწუნება..
-"აღარ უნდა გაიხადო შავი?
-არა!"
ჩვენი ყოველი დილა ამ დიალოგით იწყება, მცირედი ჩხუბი, ჩახუტება და პრობლემაც "მოგვარებულია.."
-მარიტა..
-არა ალექსანდრე, არ გავიხდი შავებს...
-ეგ არ უნდა მეთქვა.. აზრიც არ აქვს.... უბრალოდ დღეს უნივერსიტეტის მერე მე გამოგივლი და ჩემებთან წავიდეთ.. ელენიკოს ბაღში არ წავიყვან და ჩემთან მეყოლება...
-კაი ოღონდ უნივერსიტეტის მერე სასაფლაოზე წავალ და იქ მოდით კაი...
მიხვდა რომ შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა და უხასიათოდ დამეთანხმა...
უნივერსიტეტში დამტოვა და სამსახურში წავიდა...
როგორც ყოველთვის ყველას ყურადღება მივქციე..
1. რადგან მოვყავარ ყოველ დღე მანქანით"ვიღაცას"
2.ის "ვიღაცა" ჯავახიშვილში ყველაზე სიმპატიური ტიპია
3. ახალთახალი BMW თი
და ბოლოს
4. გადმოსვლისას ისე მემშვიდობება თითქოს ბოლოჯერ ვხედავ...
ლექციები უაზროდ გაიწელა, ორი საათი იყო შენობიდან რომ გამოვედი და პირდაპირ სასაფლაოსკენ ავიღე გეზი..
გზაში ყვავილები ვიყიდე და ნაცნობი ადგილისკენ წავედი...
ვუყურებდი ქვაზე გამოსახული ორ-ნახევარი ადამიანის სხეულს... მამას და დედას ოდნავი მუცლით...
ობოლი ცრემლი გადმომივარდა, მაგრამ მალევე მოვიშორე...
-დაგჭირდება..
უკნიდან ბოხი ხმა გავიგე და თეთრი სალფეთქი მომაწოდეს..
გამოვართვი მადლობა გადავუხადე და მივტრიალდი...
-დიდიხანია გხედავ, ამოდიხარ ტირი, ვიღაც ბიჭი მოგაკითხავს წყნარდები და მიდიხარ.. ეს ყველაფერი თითქმის ერთასა და იმავე დროს ხდება... თან იგივე ბიჭს უნივერსიტეტში მოყავხარ...
ამდენ ლაპარაკში დამავიწყდა ჩემი სახელი მეთქვა კოტე...
ხელი გამომიწოდა ჩამოსართმევათ.. არც მე დავაყოვნე და ჩემი ხელი "შევაგებე"
-როგორც ვხედავ ჩემი გრაფიკი გცოდნია... ხო ეგ ბიჭი ჩემი "ქმარია"..
-ქმარი? ის პატარა შვილი? რამდენი წლის ხარ მითხარი გთხოვ..
-17ს ვარ.. ოფიციალური "ქმარი" არაა.... უბრალოდ დიდიხსნია ერთად ვცხოვრობთ გვიყვარს ერთმანეთი და "ცოლ-ქმარს" ვეძახით ერთმანეთს...ის პატარა ბავშვი კი ჩემი დაა..
-ესენი მშობლები...
თვალით საფლავისკენ მანიშნა..
მეც დუმილით დავეთანხმე და აწრიალებულ ტელეფონს დავეხე..
-ხო ალექსანდრე
-...
-კი კი მოვდივარ...
ტელეფონი გავუთიშე და კოტეს შევხედე რომელიც მომღიმარი სახით მიყურებდა
-იცი უნდა წავიდე ის რა ქვია...
-გასაგებია ალექსნდრემ მოგაკითხა... მოდი წავიდეთ მეც მივდიოდი უბრალოდ რო არ გამეცანი არ შემეძლო...
გამეღიმა და გასასვლელისკენ წავედით...
მანქანაში მომღიმარი ალექსანდრე იჯდა, თუმცა ჩემი ბიჭთან დანახვისთანავე სახე შეეცვალა.. მანქანიდან გადმოვიდა და ჩემკენ წამოვიდა..
-გამარჯობა ალექსანდრე...
-გამარჯობა...
-კოტე
-გამარჯობა კოტე...
-მე მარიტას კურსელი ვარ და თან რამდენიმე დღეა სასაფლაოზე სულ მხვდება და უბრალოდ გაცნობა გადავწყვიტე არაფერი ისეთი არ იეჭვიანო...
ბოლო სიტყვები კოტემ სიცილით დააყოლა და დაბღვერილ ალექსანდრეს გავხედე, რომელმაც წამებში შეიცვალა სახე და დაბღვერილიდან გახარებულ სახეში გადაიზარდა..
-წამო კოტე გაგიყვან სახლში ყუ გინდა...
-არ იყოს მადლობა მანქანით ვარ და თან მეგობარს უნდა შევხვდე... მადლობა შემოთავაზებისთვი...
კარგად და შეხვედრამდე..
ღიმილით დაემშვიდობნენ კოტე და ალექსანდრე ერთმანეთს.. ყურებამდე გაღიმებული ჩაჯდა მანქანაში და ყურებამდე გაღიმებული მიყურებდა..
-ვერ წარმოიდგენ როგორი იღბლიანი ვარ შენნაირი გოგო რომ მყავს გვერდზე....
გადმოიწია და ლოყაზე ხმაურით მაკოცა.. და ახსნაც მოაყოლა
-ბავშვია, თორემ ხო იცი რაც მოგივიდოდა...
ვიგრძენი სახეზე როგორ წამოვხურდი და ბეჭში მუჭი ვუთავაზე..