ნათანიელის POV.

მისი ხმა ყველაზე სასიამოვნო მოსასმენია,მისი სხეულის ნაზი მიმოხვრა,ჟასმინის სუნი,რომ ასდის,ამაყად მომზირალი ცხვირ-პირი და ჩემი დახშული თვალები,ამობრუნებული ყურები,გაპარტახებული გულმუცელი-მისი ყურებისგან,გაფუჭებული ჩემი სხეული.

ყველაფერი ზედმეტი იყო სიტყვები,ასოები,წინადადებები. შიშს ეჭირა ჩვენი ენა და სწორად ამიტომ იყო სიჩუმე გამეფებული ჩვენ შორის. ადამიანები უამრავ სახელს მეძახდნენ-დემონი,დესპოტი,კოშმარი,მაგრამ დავიჯერო სახელი ამდენს ნიშნავს? დავიჯერო ისიც მეძახდა ასე,მაშინ როდესაც გულს ვუხეთქავდი,როდესაც ვტკენდი და ვატირებდი?! ერთადერთი რასაც ვხედავ არის ის,რომ ახლა ჩემი ცოლია,რომ ის ახლა ნათანიელ კარპატს ეკუთვნის და არავის არ მივცემ უფლებას დამაშოროს მასთან.

ისევ არ ვსაუბრობდი,მეგონა,თუ დიდხანს არ ამოვიღებდი ხმას კოშმარიც წამში დასრულდებოდა-კოშმარი,რომელიც ახლა მის წინ დგას და ფერიას ესაუბრება. შეიძლება შემზარავი მოსასმენია და საოცარი აღსაქმელია,მაგრამ ჩემი ძველი გასართობი,ჩემ ცოლს ესაუბრება.

მოკლე, ყვითელ კაბაში გამოწყობილი თოჯინა,წითელი პომადითა და ლამაზი ხვეული თმებით,ვითომ რა სჯობს ამის ყურებას,მაგრამ ვხვდები,რომ აღარ მიზიდავს.

-როდის არის ქორწილი ?-რაც შეიძლება გაიწელა და ბოლოს მხარზე შემახო ხელი. ამრეზით დავხედე და შევეცადე მომეცილებინა,მაგრამ არ დამჭირდა ანინე თავად ჩამეხუტა.

-სავარაუდოდ ამ თვის ბოლოს-ღიმილით უპასუხა-თუ ნათანიელი დამთანხმდება შენც დაგპატიჟებთ-ისეთი ტონით უთხრა ვერ გაიგებდი,გულიდან ამოსული,უსუსური გოგოს სიტყვები იყო,თუ ბომბა,რომელიც ააფეთქებდა მთელს სასტუმროს.

-ვის დავპატიჟებ და ვის არა ამაზე მერე,სხვა დროისთვის ვიმსჯელოთ ახლა კი დაგტოვებთ, მაია!-ბოლო სიტყვები გამოკვეთით ვთქვი და იქაურობა დავტოვეთ.

გამოვეცალეთ ახმაურებულ ბრბოს, აჭიკჭიკებულ საზოგადოებას,შამპანიურის ჭიქებით სავსე თითებს და უბრალოდ წვეულებების მოყვარულ ხალხს.

-როგორც მე მივხვდი,მაიასთან დიდი ხანი იყავი და კარგადაც ერთობოდი-ნაწყენმა ჩაილაპარაკა.

-კი დიდხანს ვიყავი მასთან ერთად-ღიმილით ჩავილაპარაკე-და კი კარგადაც ვერთობოდი-თავზე ხელი გადავისვი. რა მინდოდა ბიზნესში,მშვენიერი მსახიობი დადგებოდა ჩემგან-რომ მახსენდება რა ტემპერამენტიანი იყო საწოლში,ყველა ქალი მავიწყდება.-აციმციმებული თვალებით ვუყურებ ანინეს აწყლიანებულ თვალებს.-ანინე ვხუმრობ-ძალიან მკაცრად გამომივიდა.

-შენ სულ ეგრე ხუმრობ და მერე რეალობა არის.-ნაწყენმა ჩაილაპარაკა.-საპირფარეშოში გავალ-ნაზი რხევებით დამტოვა ბაღში. ყვავილებს ვუყურებდი,შორი ახლოს აზალეაც დავინახე. მიყვარდა ეს ყვავილი,ანინეს მახსენებდა. მის ტანგოს ვიხსენებდი,ზურგზე ხელების შეხება,რომ ვიგრძენი. არ მესიამოვნა და წამში მოვიშორე.

-მაია გადი!-მკაცრად ვუთხარი და წასვლას ვაპირებდი ხელი,რომ მომკიდა.

-შენი ლამაზი გოგო,ვიღაცას კოცნიდა საპირფარეშოში,ამის სათქმელად მოვედი ჩიტო-რას გადამეკიდნენ ეს ქალები ამ ცხოველების და ფრინველების სახელებით,ამან ჩიტოო იმან ალიგატორიო.-იჩქარე,თორემ მე ვეღარ ვითმენ და აქვე დავიწყებ საქმის კეთებას.-ჩამჩურჩულა ყურში და მეც მოვშორდი.

სასტუმროში შევედი და საპირფარეშოსკენ წავედი. კედელზე აკრული ლოყებ აწითლებული ანინე და ხუჭუჭ თმიანი,მაღალი ბიჭი,რომ დავინახე ამდენი ხნის განმავლობაში აშენებული კოშკები თავზე დამემხო! ქალბატონი წინააღმდეგობას არც უწევდა,ლაღად და ნეტარედ იყო მიყუედებული კედელს. გააფთრებული ჩავაფფრინდი მამაკაცს პიჯაკში და ანინესგან გამოვწიე

-აორთქლდი ახლავე აქედან!-ჩუმად ,მაგრამ ისეთი ხმით ვუთხარი საკმარისი იყო მისთვის. დაბნეული სასხით გავიდა იქიდან. ამდროს ანინე? ანინე ისევ კედელთან იყო, არაფერს არ ამბობდა,თავდახრილი იყო.

-ნათანიელ მე...-გაჩუმდი ანინე!

-ეხლა ხმა არ ამოიღო,ჩუმად გადი გარეთ და ჩაჯექი მანქანაში,თუ არ გინდა,რომ ისეთი რაღაც გავაკეთო რაც სანანებელი გამიხდება!-არვიცი საიდან ამდენი სიმშვიდე,მაგრამ მანქანამდე ხელი-ხელ ჩაკიდებული მივდიოდით,მაგრამ ისე ვუჭერდი ანინეს,მისი მაჯა უკვე ნელ-ნელა თეთრდებოდა. არ მეცოდებოდა,ტკენოდა! ტკენოდა ისე,როგორც მე მეტკინა!

ავტორის POV.

მიყვარს ხალხის გაფრთხილება,მიყვარს,როდესაც წინასწარ ვიცი მათი ნაბიჯები და მიყვარს,როდესაც მათი ბედი ჩემ ხელშია. ნათანიელ არ მინდოდა ასე გამოსულიყო,მაგრამ შენ ხომ სიმართლე არც კი იცი და ისე აკეთებ ახლა ამას. მართლაც და ანინე რა შუაშია?

მიუახლოვდნენ თუ არა მანქანას და დაიგულა თუ არა,რომ არავინ უყურებდა ხელი კრა და მანქანის კარს მიაჯახა, ჩუმი კვნესა აღმოხდა საწყალ გოგოს და ძვლივს გასწორდა.

-ჩაჯექი მანქანაში!-უბრძანა და კარი გაუღო. ანინე ვერ ინძრეოდა,ამაზე კი უფრო ბრაზდებოდა .-ჩაჯექი მანქანაში!-ბოლოს დაიყვირა და შემხტარ ანინეს მკლავში ხელი ჩაავლო და მანქანაში ჩატენა,კარი მიუჯახუნა და თვითონ ისევ უკან სასტუმროში დაბრუნდა.

სუნთქვა გახშირებოდა, მკერდი აუდ-ჩაუდიოდა,თვალებში უბნელდებოდა,წონასწორორბას ძვლივს ინარჩუნებდა. სასტუმროს კარი შეუმჩნევლად შეაღო. დარბაზს თვალი მოავლო და მაიასკენ დაიძრა. უხეშად მოაშორა ჭორბიუროს და სასტუმროს ერთ-ერთ ოთახში შეათრია.

ჟინმორეული ეცა მის კისერს.თვალწინ ის კადრი ედგა,როგორ კოცნიდა,როგორ ურეაქციოდ იყო! კბენდა,ულურჯებდა და არ იმჩნევდა იმ გამაღიზიანებელ კვნესას,რომელიც ყურებში ჩამესმოდა! ანინეს ხელებ ჩამოყრილი სხეული გაახსენდა! კედლისკენ სახით შეაბრუნა და ისედაც აწეული კაბა,ლამის სულ შემოახია! ანინე გაახსენდა! შარვლისკენ წაიღო ხელი,მაგრამ ქალს მოშორდა!

-არ შემიძლია!-ხმა არეულმა ამოთქვა. არ შეეძლო,ტკენდა საკუთარ თავსაც და ანინესაც. ამას მაინც ვერ უზავდა! ამას ვერ გაუკეთებდა! მიუხედავად ყველაფრისა! მიუხედავად ანინეს საქციელისა,მას მაინც უყვარს და ამას მაინც ვერ გაუკეთებს.

-შენც ამაზრზენი ხარ!-დააყოლა ბოლოს ნათანიელმა და ოთახიდან გამოვიდა.

სასტუმრო დატოვა,მანქანას მიუახლოვდა და შიგნით ჩაჯდა. მძღოლს ხელი მხარზე დაარტყა და მიანიშნა,რომ წასულიყვნენ, ანინესთვის არც შეუხედავს. არც კი გაუხედავს. სამაგიეროდ ანინემ დაინახა, გახსნილი პერანგი,ამოჩაჩული შარვალი,გაფუჭებული ჰალსტუხის ბაფთა.

თვალები აუწყლიანდა,პირი გააღო რაღაცის სათქმელად,მაგრამ სიტყვები არ ამოვიდნენ,თავი ისევ ჩახარა და ფანჯარას მიადო. ხეებს ითვლიდა გზაში. გული ეტკინა,რომ არ მოუსმინა,თითები ტუჩებზე მიიდო და შეუმჩნევლად მოიწმინდა,მისი ტუჩების ნაკვალევი.

სახლის კარი გააღო და ანინე შიგნით შეაგდო. ლამის წაიქცა,მაგრამ არაფერი არ შეუმჩნევია ისე აპირებდა ოთახში ასვლას. ნათანიელიც უკან მიყვა,ვერ ითმენდა ისე უნდოდა,გაეგო სიმართლე,ისე უნდოდა გაეღვიძა და ეს ყველაფერი არ ყოფილიყო რეალობა,კოშმარი ყოფილიყო,რომელიც მალე მორჩებოდა. ოთახში საწოლზე დააგდო და მის წინ ჩამოჯდა.

-აბა დაიწყე გისმენ,როგორი შეგრძნება არის ბევრი კაცი,რომ გეალერსება და ნაირნაირ ტუჩებს,რომ გრძნობ შენსაზე,მიდი დაიწყე ანინე მოყევი.-ირონიული ღიმილით უცქერდა ნათანიელი და თვალს არ აშორებდა.-გისმენ-ბოლოს ირონიაც დაიკარგა სადღაც და იყვირა,ანინე,რაღა თქმა უნდა შეხტა ამაზე და თვალები აუცრემლიანდა.

-საპირფარეშოში,რომ შევედი იქ...იქ-ნერვიულობდა,ძალიან ნერვიულობდა.

-რატომ ჩაიხვიე ანინე?! გააგრძელე,გააგრძელე-მიუახლოვდა და თვალებში ჩააშტერდა.

-იქ მაია იყო,მითხრა,რომ ძალიან კარგი არჩევანი გააკეთე,რომ უნდა გამიფრთხილდე და,რომ ბევრს მოუნდება ჩემი...ჩემი...-აცრემლიანებული თვალები იატაკს მიაპყრო.

-კოცნა არა?-ირონიული ღიმილით ადგა ფეხზე-და შენც თავში აგივარდა და ვინც კი გეტაკა იმას ეცი-ფანჯარას მიუახლოვდა,უმძიმდა იმის,მოსმენა,როგრო კოცნიდნენ მის ფაფუკ ტუჩებს,როგორ ეხებოდა სხვა პირუტყვი. ამოისუნთქა-გააგრძელე ანინე!-ისევ გასცა ბრძანება და გოგონაც მორჩილად დაყვა მის ნებას.

-საწოლში შეტყუება-სლუკუნით ამოთქვა ორი სიტყვა და თვალები დახუჭა-მე ვუთხარი,რომ,რომ შენი ერთგული ვარ და ...-არ აცადა ნათანიელმა წინადადების დასრულება,რომ მიაჭრა და გვერდით ჩამოუჯდა,მისკენ მოატრიალა და მშვიდი,არაფრის მთქმელი ხმით მიახალა.

-ეს არის შენი ერთგულება?-წარბები აწია და ახლა ყბაზე მოკიდა ხელი,თავი ააწევინა-თვალებში შემომხედე ანინე!-ვერ გაბედა-თვალებში შემომხედე ანინე და ისე მომიყევი!-დაუყვირა მაინც. ანინემაც წვალებით ახედა და გააგრძელა.

-და არაფერს ისეთს არ გავაკეთებდი,რაც შენ გატკენდა,მაიაც დამეთანხმა და წარმატებები მისურვა,როდესაც გამოვდიოდი,ვიღაც მთვრალი მამაკაცი მოდიოდა,გვერდის ავლას ვაპირებდი,მაგრამ მიმანარცხა კედელს-თვალები ძლიერად დახუჭა და მაინც გააგრძელა-ლამაზი ხარო,კარგი ხარო,მინდიხარო,მაგრამ მე სახეში გავარტყი,როგრო მიბედავ თქო და...მანაც გამარტყა-თავი დახარა-ეხლა გაჩვენებ,როგორ უნდა გასიამოვნონო და მაკოცა,ვცდილობდი შევწინააღმდეგებოდი,მაგრამ შემდეგ ისევ გამარტყა და დავნებდი-მართლაც,თავიდანვე,რომ შეეხედა ანინეს ლოყებისთვის,დაინახავდა,როგორ იყო აწითლებული და,როგორ ეტყობოდა თითები.

ნათანიელს სახე შეეცვალა. ფერები გადაუვიდა,გაფითრდა და თითები ნაზად ჩამოატარა მის ლოყებს,სიტყვებს თავს ვერ უყრიდა,საკუთარი თავი შეზიზღდა,მარტო,რომ დატოვა,რომ უყვირა,ხელი,რომ ატკინა,მასში ეჭვი,რომ შეიტანა და ჯავრს მაიასთან კავშირით,რომ იყრიდა,მადლობა ღმერთს ნათანიელ,თავში ტვინი გაქვს და სულ არ გამოჩერჩეტებულხარ.

-ანინე...-აღმოხდა სასოწარკვეთილი ხმა და გულში ჩაიკრა-რა სულელი ვარ,როგორ შევიტანე შენში ეჭვი-თვალებ დახუჭული ბუტბუტებდა თავისთვის რაღაცებს და თან თავზე კოცნიდა. -ბოდიში ანინე,ბოდიში.-თავი ააწევინა, თვალებში ჩააშტერდა,ტუჩებზე თითები ნაზად გადაუსვა,თითქოს გაასუფთავა იმ მხეცის კოცნისგან და ანინეს მინაბულ სახეზე ჩაეღიმა.

ტუჩებისკენ დაიხარა და აკოცა. ანინეს ფაფუკი ტუჩებიც აყვნენ ცეკვაში და ერთად შეასრულეს სიტყვების ნაცვლად ყველანაირი მოძრაობა,აზრი თუ აღქმა. ფრთხილად ააყენა ანინე და მის წინ დაიყენა. შეაბრუნა და ლამაზი წითელი კაბაც ნელ-ნელა მის სხეულს ტოვებდა.

ჯერ მკლავებზე ჩამოსრიალდა,შემდეგ მკერდის მიდამო გაიარა და ბოლოს ლამაზ ფეხებთან დავარდა. ნათანიელის თითებმა გზა გაიკვლიეს გოგონას ხერხემალზე,ცალი ხელით მიცოცავდა,ცალით კი მისკენ მიიზიდა. მერე შემოატრიალა და მისკენ დახარა,ტუჩებზე აკოცა და ნელ-ნელა საწოლზე გადაწვა. ზემოდან მოექცა და აგონიაში მყოფ ანინეს ჩაჩურჩულა

-დარწმუნაებული ხარ,რომ მზად ხარ ანინე?-ანინემაც თვალებში ჩახედა და ტუჩებზე აკოცა,მიხვდით ალბათ ეს თანხმობის ნიშანი,რომ იყო.

ნათანიელმაც გააგრძელა თავისი საქმე. კისერში კოცნიდა და მისი კვნესის ხმა ყურებში სასიამოვნო მელოდიასავით ესმოდა,კისრიდან მკერდისკენ ჩაუყვა,ეფერებოდა და მოდუნების საშუალებას არ ძლევდა. მკერდიდან მუცლამდე ჩავიდა,ისე აგემოვნებდა თითოეულ ნაწილს,თითქოს შოკოლადის გემრიელი ნაჭერი ყოფილიყოს. სიყვარულის ჰანგები გამეფებულიყო ჰაერში,არაფერი არ ახსოვდა არცერთს ერთმანეთის გარდა. და სწორიც არის,სადაც სიყვარულია იქ ზედმეტი ფიქრები არ არის საჭირო.

-იმედი მაქვს მოგეწონება ვარსკვლავები,რომლებსაც შენთვის მოვიპარავ,მე შეიძლება დამიჭირონ,მაგრამ ეს მეორე ხარისხოვანია,მე ხომ ეს შენთვის გავაკეთე. ჩემი შიში უკან მოვიტოვე და დავკრიფე. ცხელი იყო,მაგრამ ხელში მეჭირა-შენთვის მომქონდა. ბევრ რაღაცაზე ვფიქრობ,მაგრამ ბოლოს შენთან მოვდივარ, შენ ჩემი ხარ,ოცნებებშიც ჩემი ხარ,ჩემთან ხარ. ვიცი ბედნიერება სიცოცხლის მთავარი გასაღებია,მაგრამ რა ვქნა თუ შენი სუნთქვა ჩემთვის ახალი დაბადებისავით არის? თუ გული ტკივილით არის სავსე,თვალები უფროდაუფრო სველდება. ესეთი არის ჩემი თვალები,ყოველ დღე და ღამე. მე მტკიოდა,ძალიან მტკიოდა. შენი ღიმილი კი ჩემი წამალი იყო,შენი თვალები-ეს არის ჩემი მკურნალი. შენი ხმა-ეს არის ჩემი მშველელი,შენი ხელები,რომლებიც მუდამ ღია არის უკვე ჩემთვის,შენ მიხსენი ტკივილისგან,რომელსაც თავად მაყენებდი,მაგრამ ახლა? შენ ხარ ის ვინც ხარ! დიდი ბედნიერება ხარ ანინე! ყველაფერი შეუძლებელია იქამდე სანამ არ იწამებ და შენ თავს არ დააჯერებ,რომ ეს სიმართლეა,რომ ეს რეალობაა,რომ ეს ცხოვრებაა! მიყვარს წარსული,მაგრამ უფრო მეყვარება აწყმყო და მომავალი,რადგან შენ აქ ჩემი ხარ! ერთადერთი ადგილი სადაც შენ ჩემი იყავი აქამდე სიზმარი იყო. მე შენ გულს გიტეხდი-მე მაინც მიყვარდი. შენ ჩემ გულს იპარავდი-მე მენატრებოდი,შენ ჩემი ცხოვრება ხარ და მე მაინც მენატრებოდი,მაგრამ ახლა,ახლა ვიცი,რომ შენც გიყვარვარ და მინდა,რომ იცოდე,იცოდე ანინე,რომ შენ მე ყველაზე ბედნიერ მამაკაცად მაქციე! შემცვალე და ამას არ განვიცდი. შენთან სხვანაირი ვარ,მაგრამ გარე სამყარო ისევ არ მიყვარს! არ მეგონა ამას თუ ვიტყოდი,მაგრამ მადლობა ჯოტოს,რომ გაცეკვებდა კაბარეში და მადლობა შენ,რომ გამოჩნდი ჩემ ცხოვრებაში!

---------------
კმაყოფილი ვარ ამ თავით ასე თუ ისე! მაგრამ მაინც მგონია,რომ არ მოგწონთ...
რაც არ უნდა იყოს მადლობა,რომ კითხულობთ და მადლობა,რომ გამოხატავთ თქვენ აზრს.
მიყვარხართ!