ავტორის POV.

ყველაფერი არაჩვეულებრივად მიდიოდა მათ ცხორებაში. ცოცხლობნენ ერთმანეთისთვის და იმ ბანალური სიყვარულით უყვარდათ ერთმანეთი ვნება და ჟინი,რომ არ აშორებდა თვალს. არ სურდათ არავინ და არც იწუხებდნენ თავს ზედმეტი ინფორმაციის შეშვებით თუ დამახსოვრებით. როლი შესაბამის სიახლეებს აწვდიდა ნათანიელს და ამითაც ძალიან კმაყოფილი იყო ვაჟბატონი.

რა საოცრებაა არა? ხედავდე შენ საყვარელ ადამიანს ყოველ დღე,ყოველ ღამე,სამზარეულოსა თუ აბაზანაში,როგორ ფუსფუსებს,როგორ ცდილობს გასიამოვნოს,გაგიკეთოს საჭმელი,შეგიქმნას კომფორტი და შენ ამ მცირედითაც კი ბედნიერი ხარ. ხედავ მის თვალებს და მხოლოდ იმაზე გეფიქრება,თუ რა ჩაიდინე ასეთი,რომ ის საჩუქრად გერგო.

მე თუ მკითხავ ცეკვამ დააკავშირა ერთმანეთთან ეს ორი მოკვდავი. უკვდავმა ცეკვამ,რომელიც მუდამ ცეცხლოვანი იყო,არის და იქნება. როდესაც გესმის სიტყვა ტანგო,რა გაფიქრდება პირველი ჟინი?დრამა?ძალადობა?რომანი? კავშირი ქალსა და კაცს შორის? რაც არ უნდა იყოს,ეს არის გრძნობა,რომელიც შენზე არის დამოკიდებული,ყველა სხვადასხვანაირად აღიქვავს ამ ცეკვას და ყველა განსხვავებულად გრძნობს ტანგოს. ეს არ არის საერო, საერისკაცო ეს არის ვნება თავდადება და თავდავიწყება. ტანგო-სუნთქვა და გაძლებაა.

ტანგო გეპატიჟება მის მკლავებში,იმ ადამინის ცხოვრებაში ვისი დატოვებაც არ გინდა არასდროს. ეს არის ცეკვა სადაც სხეულები ერთამენთზე არიან გადაჯაჭვულნი და ამის მერე,როგორ შეიძლება არ იცოდე ეს ცეკვა. შენ აქ საუბრობ,შენ აქ მოძრაობ ,შენ აქ საკუთარ ისტორიას გვიყვები ისე,რომ ემოცია მხოლოდ მანერებსა და სახეზე იკვეთება.

რთულია ტანგო,მუსიკა და ცეკვა! დეტალებს უნდა დააკვირდე და მიხვდე,თუ რა არის მნიშვნელოვანი,რა არის სასიამოვნო და რა არის ვნებიანი. ეს არის საოცარი ტყუილი,რომელიც სიმართლით არის შემკული,ემოციები უხვად არის,მაგრამ ის უფრო დიდია ამას,როგორ ასრულებს მოცეკვავე.

ყველაზე მარტივად,რომ ვთქვათ ტანგო ეს არის უბრალო სიარული სასურველი მამაკაცის მკლავებში,ეს არის სიარული ადამიანთან ერთად ვინც გიზიდავს,ეს არის ცეკვა სადაც მხოლოდ ერთმანეთს აღიქვავთ,ეს არის ცეკვა,რომელიც ცხოვრებასთანაა გაიგივებული,ეს არის ცეკვა,რომელიც ნათანიელს და ანინეს ეკუთვნით,ეს არის ცეკვა სადაც სხეული მიიკვლევს გზას და სადაც დაკარგვა გარდაუვალია...



ანინეს POV.

მინდოდა თვალები გამეხილა,სამყაროს ასე,რომ გავურბოდი,ისე დამენახა ცხოვრება,რომელიც ასე მტკენდა,ისევ შემეგრძნო მისი ხელები,ოღონდ თვალები გამეხილა! არ მინდოდა შეშინებულიყვნენ ჩემები... ვინ ჩემები? ვისთვის მინდა,რომ ჩემმა შავმა თვალებმა გაანათოს არემარე?მზე?-მზე ჩემი თვალების გარეშეც ანათებს. მთვარე?-მთვარეს მზე ჰყავს, ვარსკვლავები?!-მათ ერთმანეთი ჰყავთ! მე?! მე არავინ მყავს. არავინ არ ვარ-ვერავინ ვარ! წამწამებს ერთმანეთს ვაშორებ,ვცდილობ დავინახო,ვდილობ მივხვდე.
სინათლეს ვხედავ.
ვუახლოვდები-მიდის...
მივუახლოვდი-გაქრა...
თვალები გავახილე-გამომეღვიძა!
სიზმარი იყო!
მხოლოდ სიზმარი!

ღრმად დავიწყე სუნთქვა,არ მინდოდა ნათანიელი გამეღვიძებინა. საწოლიდან ჩუმად წამოვდექი და სამზარეულოში ჩავედი. ჭიქა წყლით ავავსე და აკანკალებული ხელებით ძვლივს დავლიე. წარსული დამესიზმრა,ჩემი არ არსებული ცხოვრება დამესიზმრა,რომელიც მართლაც არაფერს წარმოადგენდა ნათანიელის გამოჩენამდე. გული არ აჩერებს ენას,საუბრობს იმაზე,რომ მიყვარს და მასაც ვუყვარვარ მაგრამ გონება?! ის სულ სხვა აზრზე არის. იქნებ ვჩქარობთ?! მე ხომ მას არ შევეფერები...

-ანინე,რა მოხდა-შეშფოთებული სახით შემოვიდა ნათანიელი სამზარეულოში.-გული გამისკდა, გვერდით,რომ არ მყავდი-და ჩამიხუტა.-რაზე ნერვიულობ ფერია,რა მოხდა,მითხარი- თავზე მკოცნიდა და ისე ჩურჩულებდა. არაფერს არ ვუმალავდი და არც ამის დამალვა მინდოდა,მაგრამ სიტყვები არ ამოდიოდნენ.-ანინე-თვალებში ჩამხედა და უკვე ვეღარ მოვითმინე. ავტირდი! ის ჩამეხუტა და ამაზე უფრო ამიჩუყდა გული-ანინე ნუ მაშინებ ფერია,რა მოხდა მითხარი,ერთად მოვაგვაროთ-თავი დავუქნიე და სლუკუნით დავიწყე ლაპარაკი

-მე შენ არ შეგეფერები ნათანიელ,შენთავს შეხედე და მერე გაიხსენე მე ვინ ვარ...მე...მე... კაბარეს მოცეკვავე ვარ,შენ კი...შენ...-და ვეღარ შევძელი. თავი ჩავხარე და სლუკუნი გავაგრძელე. ნათანიელს კი სახეზე ღიმილი მოეფინა,თავი გააქნია და თვალებში ჩამახედა.

-მე შენ მიყვარხარ!-ეს სამი სიტყვა საკმარისი აღმოჩნდა,რომ თვალები გამბრწყინებოდა,გული ამჩქარებოდა და ისევ ავსლუკუნებულიყავი. ახლა უკვე ხარხარი დაიწყო ნათანიელმა და ჩემთან ერთად ისევ ოთახში ავიდა.

-დავიძინოთ!-ისევ მკაცრად განმიცხადა და შუბლზე მაკოცა. თვალები დავხუჭე და მასზე ფიქრში ჩამეძინა.

მეორე დღეს მარტომ გავიღვიძე. თვალების გახელვისთანავე კარზე დამიკაკუნეს. თავი ელეონორამ შემოყო.

-მოვიდნენ,ანინე ადექი.-მეც ბედნიერი ღიმილით, წამოვხტი საწოლიდან. სააბაზანოში შევედი თავი მოვიწესრიგე ისე,რომ ღიმილი ჩემ სახეს არ ტოვებდა. ოთახში შესულს ბევრი ვიღაც დავინახე,მაგრამ არცერთ მათგანს არ ვიცნობდი.

სკამზე მოვთავსდი და თვალები დავხუჭე. საკუთარი თავი მათ მივანდე. დღეს ჩემთვის ყველაზე ბედნიერი დღეა, დღეს ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვან სვლას ვაკეთებ. არ წარმომიდგენია,რომ დღეის მერე მე მისი ცოლი მერქმევა,რომ დღეის მერე ყველაზე ბედნირი ქალი ვიქნები.
დრო მალე გავიდა, უკვე მზად ვიყავი და საკუთარ თავს სარკეშიც ვათვალიერებდი. პირველად ვხედავ ასეთ „მეს“,პირველად მსიამოვნებს ჩემი თავის ხილვა ასე ძალიან.

-რა ლამაზი ხარ ანინე...-აღმოხდა გაოცებულ ელეონორას.-ახლა კაბის დროა-და მეც კაბისკენ გავიხედე. ბოლო შტრიხიც და ქვევით ჩავალ,იქ სადაც მელოდება,იქ სადაც ნათანიელის გული მელის.

ნათანიელის POV.

გული ამოგდებას ლამობს,ასე მაშინ არ ვიყავი,როდესაც მის ნატიფ სხეულს ვეხებოდი. ერთ ადგილას ვერ ვჩერდები, ტაროს,ჰეკას და ბიჭების წინ დავდივარ და ვფიქრობ,როგორი იქნება თეთრ კაბაში გამოწყობილი ანინე,როგორი ლამაზი,უსუსური და ნამდვილი იქნება.

-ღმერთო ჩემო,ნათანიელ დაჯექი, შემიწუხდა გული-ამოიბუზღუნა ტარომ და ხელით სავარძლისკენ მიბიძგა. დავემორჩილე და თვალები დავხუჭე.

-მოდის-ამოიჩურჩულა ალექსანდრემ და ფეხზე წამოდგა. მეც ავიხედე კიბისკენ და მივხვდი,რომ ნამდვილი სიყვარული შეუცნობია. და მაინც რას ვგრძნობ მის მიმართ! ვიცი,ვიცი ,რომ ახლა ამაზე არ უნდა ვიფიქრო,მაგრამ ის ისეთი სუფთა და სპეტაკია ცუდზე არ მეფიქრება.

ვუყურებ მის გაშლილ მხრებს,ლამაზად მომზირალ მკერდს,რომელიც ვარდის ფურცლების უკან ლამაზად იმალება, აწითლებულ ლოყებს და გაბრწყინებულ თვალებს,რომელიც დღემდე ვერ გამირკვევია რა ფერია.

მეც ფეხზე წამოვდექი და მივუახლოვდი,სიტყვები არ ამომდიოდა პირიდან მინდოდა,რომ მეყურა და თვალი არ მომეშორებინა. უბრალოდ ჩვენ ვყოფილიყავით მხოლოდ და შემძლებოდა თითებით შემესწავლა თითოეული ადგილი სადაც ჯერ არ შევხებივარ.
გამიღიმა და თვალები დახარა.ახლოს მოვიზიდე და ტუჩებზე ნაზად შევეხე,ისე,რომ მაკიაჟი არ გამეფუჭებინა,თორემ ელეონორა ისეთი სახით მიყურებდა მივხვდი ცოცხალი ვერ გადავრჩებოდი.

ცერემონიამ კარგად ჩაიარა,ბეჭდებზე,რომ მიდგა საქმე ალექსანდრე უნდა მოსულიყო,რომ მოეცა,მაგრამ ფეხები ერთმანეთში აებლანდა ამხელა კაცს და წაიქცა,ბეჭედი გაგორდა და პირდაპირ ჩემ ფეხებთან მოვიდა. ბედნიერმა ავიღე ხელში და მეგობარს მადლობა გადავუხადე,მასაც გაეცინა და არაფრისო მომაძახა,ურცხვად.

ვხვდებოდი,როგორ ვიბერებოდი ბედნიერებით და როგორ ვივსებოდი სიხარულით იმის გააზრებისას,რომ ანინე უკვე ოფიციალურად ჩემი ცოლი იყო! ამ უხასიათო ადამიანის,რომელსაც გულით უყვარს და გულით გააბედნიერებს.
ფეხზე წამოვიჭერი,ვანილის ფირფიტები ჩავდე და აი ისიც..
როგორც დაიწყო,ახალი დასაწყსისიც იგივე უნდა იყოს...
ტანგო...

ავტორის POV.

ტანგოში ყოველთვის არის ერთი-რომელსაც მიჰყავს ცეკვა, და მეორე-რომელიც ემორჩილება პირველს. კარგ ლიდერს ნაზი შეხება აქვს,მაგრამ ვნებიანი გამოხედვა,ლაღად უნდა ამოძრავებდეს ფეხებს და თამამად დაასრიალებდეს თითებს მამაკაცის სხეულზე. მიხვდით ალბათ ვის მიჰყავს ცეკვა-ქალს,კონკრეტულ შემთხვევაში ანინეს. გოგონას,რომელიც იბრძოდა სიცოცხლისთვის და გოგონას,რომელმაც გაიხადა ტანგო სიცოცხლედ.

ტანგო ეს ის ცეკვაა სადაც ქალი და კაცი ერთად მოძრაობს,მაგრამ ცალკ-ცალკე,სადაც დასასრული აუცილებლად კოცნა უნდა იყოს და სადაც დასასრულს ქალი განაგებს. ამ ცეკვის საშემსრულებლო მანერამ უნდა დაგიპყროს და სწორად ამან უნდა მიგიზიდოს ცეკვისკენ.

ცეკვა დოლის ხმაზე ნამდვილად ამაღელვებელი და ქარიზმატული იყო ყველასთვის! ტანგო ნამდვილად ყველაზე ვნებიანი ცეკვაა. გახსოვთ? ანინე,რომ აღწერდა ცეკვას,როგორი იყო ნათანიელთან ცეკვა და,რომ დაარღვია წესი! თვალებში ჩახედა. ამ ცეკვაში ლაპარაკიც კი არ შეიძლება,აქ მხოლოდ შენი სხეული საუბრობს.

გრძნობებს უნდა გამოხატავდეს მინიშნება,დეტალი.იმპროვიზაიცია მნიშვნელოვანია ტანგოში...მაგრამ არის ისეთი ელემენტები,რომლებიც აუცილებლად უნდა შესრულდეს ამ უტყუარი ცეკვისას.მთავარი კი რა თქმა უნდა პაუზაა.

მუსიკა გრძელდება,ნათანიელი და ანინე კი შეშდებიან... და სწორად აქ არის კულმინაცია,უსიტყვო დიალოგში უნდა მოახერხო და აუხსნა მეწყვილეს ყველანაირი გრძნობა,ყველანაირი სიტყვა და ყველაფერი ის რაც შენ მიგაჩნია,რომ სწორია.

ანინეც და ნათანიელიც,ერთდროულად გამოხატავდნენ თავშეკავებულობასაც და ვნებასაც,სიმკაცრესაც და თავისუფლებასაც,სინაზესაც და აგრესიულობასაც. ცეკვა სრულდებოდა,ასრულებენ ანინეს საყვარელ მომენტს, ჯერ „ჩერდებიან“ შემდეგ კი ტანგოს „სამკაულებს“ ასრულებენ თავისუფლად აძლევენ უფლებას ერთმანეთს,რომ ეროტიული მინიშნებები გაუკეთონ ერთი-მეორეს.

მუსიკა დასრულდა...

ცეკვა მორჩა...

ანინე კი გასასვლელისკენ დაიძრა და ნათანიელს ეშმაკური ღიმილით გახედა. თვალი ჩაუკრა და გაქრა.

ანინეც აორთქლდა.

ნათანიელს ჩაეღიმა და უკან გაყვა. თან ღიღინებდა

-ერთი...ორი...ტანგო...


---------------
არ მიყვარს გაწელილი ისტორიები და ვთვლი,რომ მათ ისტორიას გაგრძელება აღარ სჭირდება,მათი ურთიერთობა უკვე მათი საქმეა,მართალია მივერჩვიე,მაგრამ მაინც...
მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით და მათ ვინ კომენტარს მიწერდით! თქვენ არ იცით,როგორ მიხაროდა თქვენი დადებითი ტექსტების კითხვა! ყოველ ღამე იმაზე ფიქრში ვიძინებდი,როგორ გამეგრძელებინა ისტორია,ისე,რომ საინტერესო დამაინტიგებე და შედარებით ფორმალური ყოფილიყო. მემგონი შევძელი ასეთუისე თქვენი გული მოგება.
მაგრამ მაინც მგონია,რომ უფრო მეტიც შეიძლებოდა. ახლა პირველი თავიდან წავიკითხავ და გავაანალიზებ კარგად შეცდომებს, არ მიმიფუჩეჩებია გულით და სიყვარულით დავწერე ბოლო თავი.
მიყვარხართ და დროებით გემშვიდობებით! მალე დაგიბრუნდებით ახალი ისტორიით და უფრო დახვეწილი ჩემი თავით.

სიყვარულით AURORA M.