წვიმაში ქარში უკრავენ ტანგოს,
უთქმელი სიტყვები შიგნიდან მახრჩობს.
მელანქოლია იგრძნობა რიტმში
გრძნობები შედის უცებ აზარტში...
ფიქრები უცებ მიტაცებს შენთან
ირგვლივ ყველაფერი ნელ–ნელა ქრება...
თეთრი ოთახი, სიჩუმე, ტანგო...
და მოგონება ვგრძნობ როგორ მაკრთობს...
შავი სმოკინგი და შენი მზერა
გრძნობას ვკარგავ და ოცნების მჯერა...
თუმცა მაფხიზლებს რაღაც სიშმაგით
და ვხვდები ისევ სიზმარში რომ ვარ...
ტანგო მთავრდება, ქრება ზმანება...
კვლავ რეალური ტანჯვა ბრუნდება...