-ჩემი შვილი-დაიძახა როცა ბავშვის ტირილის ხმა გაიგო.
-ბავშვი დაიღუპა ვწუხვართ.-გაშტერდა. იყურებოდა იმ კაცისკენ რომელიც ვიღაცას ახსენებდა. მტირალა ბავშვით კი კარისკენ მიიწევდა.
-რა დაიღუპანიმ კაცს უჭირავს ჩემი შვილი.-დაიწყო ყვირილი და ხელებიბკარისჯენ გაიშვირა.
-ქალბატონო იქ არავინაა ბავშვი დაიღუპა. ვიცი ეს რასაც ნიშნავს.
-ჩრმი შვილი მომიყვანეთთთთთთთთ. ჩემი ბიჭი ტიროდა. იმ კაცმა წაიყვანა. ჩემი ლაზარე მომიყვანეთ.-კარისკენ გაიქცა, მაგრამ ექიმებმა შეალკავეს
-დამამშვიდებელი მალე.-ბოლომდე იბრძოლა მაგრამ ათი კაცი ერთად აკავებდა და ვერაფერს გახდა. ვენაში ჩხვლეტა იგრძნო, ნელნეა ეხუჭებოდა თვალები. ყველაფერი ბინდმა დაფარა, თუმცა გოგონას გაახსენდა იმ კაცის სახე. სწორედ მან მოიტაცა. მან მოსტაცა შვილი. მან, მან, მან...

-როგორ თუ ბავშვი დაიღუპა. ეს რას ნიშნავს-ალექსანდრემ მთელი დერეფანი დალეწა. ბიჭები ძლივს აკავებდნენ.
-მკვდარი დაიბადა.
-არა არა არა. იტყუებით მატყუებთ. ჩემი ბიჭი შიგნით არის პალატაში ხოო და ეხლა გამოიყვანთ.
-ვწუხვარ-თქვა ექიმმა და წავიდა.
-არა ექიმო არ წახვიდეთ.ჩემი ბიჭი მომიყვანეთ. -საყელოში სწვდა ექიმს
-ალექსანდრე დაწყნარდი. ყველლაფერი კარგად იქნრბა.
-არაფერი იქნება კარგად. ჩემი ბიჭი როგორ ველოდებოდით. მარი მარი.ამას ვერ გადიტანს.ჩემი მარი. ჩემი ბიჭი.ჩემი მარი. ვერ გადაიტანს, ვერ გადაიტანს,-პალატიდან ექთანი გამოვიდა-როგორ არის ჩემი ცოლი.
-დამაწუნარებელი გავუკეთეთ. ამ ამბის გაგებამ შოკში ჩააგდო.
-ხო გითხარით. როგორ ცუდად არის ალბათ. ეშმაკმა დასწყევლოს რატო?-ტირილი დაიწყო და კედელთან ჩაიკეცა.

-წაიყვანეთ ეს ბავშვი. უცხოეთში ან სადმე მაგრამ საქართველოში არავითარ შემთხვევაში არ უნდა დარჩეს.
-ნუ გეშინიათ ექიმო თქვენ საფრთხეში არ ჩავარდებით.აი თქვენი ავანსი.
-არ მჭირდება. უბრალოდ გაქრი გიორგი.გაქრი.

სასოწარკვეთილი ალექსანდრე მარიამის პალატაში შევიდა და მის გვერდით სკამზე ჩამოჯდა. დიდი ხანი გავიდა მაგრამ მარიამი არ იღვიძებდა.მეორე დღეს გაახილა გოგონამ თვალები ბოდვა დაიწყო.
-ლაზარეეე. ჩემი ლაზარე ჩემი ბიჭი.
-მარი-გამოიღვიძა საწოლთან მძინარე მამაკაცმა.
-ჩემი შვილი სად არის ალექსანდრე?-ცრემლები წამოსცვივდა-მომიყვანე ჩემი ბიჭი. ჩემი შვილი მინდა.
-მარი ის დაიღუპა.
-არააააა-აიყვირა ბოლო ხმაზე.-არაა ის არ მომკვდარა. მე დავინახე იმ კაცს მიჰყავდა. დავინახე ჩემი შვილი როგორ მიჰყავდა.
-მარი დაწყნარდი. მეც ცუდად ვარ. შევეგუებით ნელ-ნელა
-არაა ჩემი შვილი მოიტაცეს. ჩემი ბიჭუნა-რაღაც გაახსენდა-ფეხზე ლაქა ჰქონა. მარჯვენა ფეხზე ლაქა აქვს ლაზარეს. დავინახე, ჩემი თვალით დავინახე
-მარი არა. არანაირი ლაქა. ის მორგშია.
-ალექსანდრე გთხოვ დამიჯერე-დაუყვირა და მკერდზე მუშტების რტყმა დაუწრო. ალექსანდრე ეხუტებოდა როგორც შეეძლო. თან მის შეჩერებას ცდილობდა. სულ ბოლოს გოგონა დაწყნარდა და ტირილი დაიწყო. ტირიდა ბოლო ხმაზე.
და დღეს საფლავთან დგადს. სულ რამოდენიმე ეუთის წინ მისი შვილი მიწას მიაბარეს. ის ასე ფიქრობდა.
-ჩემი შვილი არ მომკვდარა. ის აქ არ წევს. ჩემი ბიჭი ცოცხალია ოს მოიტაცეს-მივარდა საფლავს და ხელებით თხრა დაუწყო.
-მარი არა. გაჩერდი ძვირფასო-მივარდა ალექსანდრე და გაკავება სცადა, თუმცა უშედეგოდ. ქალს რომელსაც შვილს მოსტაცებენ და დედობის უფლებას წაართმევენ ყველაზე საშიშია.
-არა გამიშვი უნდა დაგიმტკიცო ეს ჩემი შვილი არ არის. ის ცოცხალია ცოცხალი.
-მარი შემომხედე-ალექსანდრემ გოგონა შეანჯღრია-ვიცი შვილი დავკარგეთ. არც მე ვარ კარგად.ა არც ცუდად ვარ. საშინლად ვარ მაგრამ უნდა გაჩერდე. ლაზარე ცოცხალი არ არის-გოგონა ტიროდა და წყლიანი თვალევით შესცქეროდა ქმარს-მეც მტკივა მაგრამ უნდა გავუმკლავდეთ ამასაც. ერთად უნდა გადავიტანოთ. კიდე გვეყოლება შვილი და არა ერთი. გთხოვ დამიბრუნე ჩემი ცოლი. მასაც ნუ დამაკარგვინებ.ნუ დამტოვებ ამ ტკივილთან მარტოს. ჩვენ, მე და შენ ამას ერთად გადავიტანთ.-ხელებზე დახედა-წამო ადექი გადაგიხვევ.
-მეწვის-თქვა უეცრად-გული მეწვის.არა ჩემი გული უკვე დაიფერფლა. ჩემი პატარა ბიჭისვგარეშე რა უნდა ვაკეთო. ჩემი ლაზარე მინდა. ჩემი შვილივმინდა ალექსანდრე.
-მეც მინდა ჩვენ შვილთან.-სახლამდე უხმოდ მივიდნენ.მანქანა სახლის ჭიშკართან გააჩერეს. ალექსანდრე მარიამისკენ გადაიარა და შუბლზე აკოცა.
-ყველაფერს შევძლებთ.-მარიამი უხმოდ გადავიდაა მანქანიდან. ჯერ ნელა მიდიოდა, შემდეგ ნაბიჯს აუჩქარა და ბოლოს გაიქცა. გაიქცა და ბავშვის ოთახში შევარდა. საწოლზე დაემხო და აქვითინდა. ქვითინი ტირილში გადაიზარდა
-რატომ ვარ ასეთი უბედური? რატო მე? ნუთუ ამას ვიმსახურებ. მეც მინდა შვილი-წამოხტა ფეხზე და სათამაშოები თაროებიდან დაბლა გადმოყარა. ისევ ლოგინზე ჩამოჯდა და ვერვივიწყებდა იმ მომენტს როცა უცხო ადამიანი პალატიდან ბავშვით ხელში გავიდა.
-მე შენ გიპოვი-ბავშვოს სათამაშოს დაუწყო ლაპარაკი.
-მარი ჩავიდეთ რამე ჭამე
-არ მინდა-ჩაილაპარაკა თავისთვის
-გინდა
-არ მინდა არა. არაფერი არ მინდა. დამანებე თავი-მოიშორა ქმრის ხელები და ტირილი დაიწყო.
-კაი კაი იყავი.

ბიჭი განადგურებული იყო.ატ იციდა როგორ დახმარებოდა ცოლს. ორივე ცუდ დღეში იყო ნაჰრამ გოგონას განსაკუთრებით უჭირდა. დღეები გადიოდა მაგრამ მდგომარეობიდან ვერ გამოდიოდა.მთელი დღეები ჩაკეტილი იყო ბავშვის ოთახში და ტიროდა. სათამაშოებს ელაპარაკებოდა.სიგიჟის ზღვარამდეც მივიდა.
-შვილო რამე უნდა ვქნათ.ან საავადმყოფოში დავაწვინოთ ან ფსიწიატრიულში-ალექსანდრე ზურგით იდგა.მოტრიალდა და დედას აწყლიანებული თვალებით შეხედა.
-დედა შენ ნორმალური ხარ? ჰა? გეკითხები და მიპასუხე. მის ადგილას წარმოიდგინე თავი. ნუთუ იგივე რეაქცია არ გექნებოდა. ჩემი ცოლი ჩემ გვერდით იქნება და მეორედ მას გიჟი აღარ უწოდო.-გოგონა ზემოდან უსმენდა. გაბრაზდა როცა გიჟი უწოდეს
-ვინ არის გიჟი ვინ?-დედამთილისკენ გაიეია-ჩემი ბიჭი დავკარგე. აღარ არის ჩემი ლაზარე. გიჟები თქვენ ხართ. ასე წყნარად როგორ ხართ.ერთი ცრენლის ღირსიც არ არის ჩემი შვილი? გეკითხებით.-ალექსანდრე ძლივს აკავებდა მარიამს. ბოლოს დამამშვიდებელი დაალევინა და თავიანთ ოთახში დააწვინა. თვითონ დაბლა ჩავიდა და დივანზე ჩაეძინა. მხოლოდ მაშინ გაეღვიძა როცა კარებია გაჯახუნების ხმა გაიგო. მაშინვე წამოხტა და გარეთ გავარდა. მარიამი გარბოდა რაც ძალი და ღონე ჰქონდა. ისე რომ უკან აარ იხედებოდა.ალექსანდეე გაეკიდა და დაეწია.
-მარი რას აკეთებ-მაშინვე გულში ჩაიკრა.
-გამიშვი-მუშტები დაუშინა მკერდზე-ჩემ შვილთან მინდა. გამიშვი-კვლავ გაიბრძოლა თუმცა უშედეგოდ.ალექსანდრეს მაგრად ჰყავდა გულში ჩაკრული და განძრევის საშუალებას არ აძლევდა.
-ალექსანდრე გამიშვი გთხოვვვვ. ჩემ შვილთან მინდა.
-მარი გთხოვ შეეგუე იმ აზრს რო ბავშვი დავკარგეთ. თავსაც იტანჯავ და ჩვენც გვტანჯავ.მეც განვიცდი,მრც მტკივა და შენი ეს ქცევა უფრო მიღრმავებს ჭრილობებს. უკვე ერთი თვე გავიდა.უნდა შევეგუოთ.
-სახში წამიყვანე გთხოვ რა
-წამოდი-ხელშია. აიყვანა როცა გოგონას სისხლიანი ფეხები დალანდა.
სახლში მივიდნენ და ალექსანდრემ ჩაძინებული მარიამი ლოგინზე დააწვინა, შუბლზე აკოცა და წამოვიდა.
-დედი ჩაკეტე კარები ისევ სადმე არ გაიქცეს.
-დედა გაჩუმდი გაიგეე,გაჩუმდი. მეორედ ჩემ ცოლს გიჟი აღარ უწოდო თქო.
-დედაზე მეტად გიყვარს უკვე ეგ გოგო შენ.
-ჩვენი შვილი დაიღუპა. შენც იგივე დღეში ჩავარდი მგონი ლიზი რო დაიღუპა. ასე რომ დაწყნარდი კაი. და მეტჯერ ჩემი დის ხსემება აღარ დამჭირდეს. თუ არ მოგწონს წადი მამაჩემთან. მგობი უკვე მაგისნაირად ფიქრობ.-გამწარებულიბოთახში ავარდა და ცოლს გვერძე მიუწვა. ჩაეხუტა რაოდენ ძლიერადაც შეეძლო. ვერ ვიტყვი რომ ტკბილად ეძინათ. ახლა მათ გვერდით პატარა ბავშვი უნდა წოლილიყო და ყოველ ათ წუთში ერთხელ გაეღვიძებინა ისინი. ალექსანდრეს სწორედ ასეთ ფიქრებში ჩაეძინა.
-რამე უნდა მოვახერხოთ და დავარწმუნოთ რო გაშორდეს მარიამს.
-ალექსანდრე ამას არ იზავს.იმაზე მეტად შეუყვარდა თავისი ცოლი ვოდრე წარმომედგინა-შესჩივლა ცოლქმარმა ერთმანეთს
-დედა აკრიფე შენი ნივთები და წადი აქედან-დაიღრიალა ალექსანდრემ.
-შენ არასწორად გაიგე შვილო-თავის მართლება დაიწყო ქალმა
-წადიიიიი-მივარდა კარები გამოგლიჯა და ქურთუკი გადაუგდო.
-ალექსანდრე რას აკეთებ?-კიბეებოდან მოესმა ნამძინარევი მარიამის ხმა.
-რასაც ხედავვვ-კარი გაუჯახუნა მშობლებს.
-რა ქენი ეს. როგორ შეიძლება ასე მოქცევა.
-უნდათ რო დავშორდეთ-თქვა მოკლედ.
-რააა?-არ მინდა შენც დაგკარგო-მივიდა და ალექსანდრეს ჩაეხუტა.
-შენ სულ ჩემთან იქნები. არსად გაგიშვებ.
-მეშინიაა-ატირდა
-ჩემთან არაფრის არ უნდა გეშინოდეს. ნუ ტირიხარ.
-მეტირება-თქვა და მხრები აიჩეჩა.
-კაი მე აქ ვარ მორჩა. წამო ვჭამოთ მგელივით მშიერი ვარ.
-მეც მომშივდა-პატარა ბავშვივით მოიფშვნიტა თვალები, თუმცა არ გაუღიმია.ან როგორ გაიღიმებდა. შვილი დაკარგა. ახლა კი შესაძლოა ალექსანდრეც დაკარგოს. განა გაუძლებს მისი გული ამდენს. ნუთუ ამის მერე კიდევ შეძლებს ძველეებურად ცხოვრებას. თავად მარიამს ამაში ეჭვი ეპარებოდა. როცა ვახშმობას მორჩნენ მარიამი მაღლა ავიდა. ბავშვის ოთახი დაკეტა და გასაღები თავის სამ ბრელოკთან ერთად რომელთაგან ერთ ერთს ლაზარე ეწერა პატარა სკივრში ჩააგდო და მისაღებში ჩამოვიდა.

-ბატონო ალექსანდრე საბუთებზე არის ხელი მოსაწერი.
-მომეცი. იცი რეებიც არის?
-კი მშენებლობების დაწყებას დადასტურება უნდა.-ხელი მოაწერა ყველა საბუთს ისე რომ არც კი წაუკითსვს. საღამოს სახლში დაბრუნდა, გზაში ვარდები იყიდა და კარზე დააკაკუნა. არავინ გაუღო. მეორე დაკაკუნებაზეც იგივე პასუხი მიიღო. შეეშინდა და კარები შეშინებულმა შეაღო.თუმცა იქ უფრო შეეშინდა.
-მარიი აქ რა ხდებაა?-დაიყვირა როც გოგონას საფეთქელზე იარაღი მიადო მამამისმა.
-მიშველეე-ამოიკნავლა გოგონამ.ერთმანეთისკენ გაიწიეს თუმცა მარიამი მამამისმა შეაჩერა ალექსანდრეს კი მუხლებზე დაჩოქება აიძულეს.
-ესეიგი-ჩაახველა მარიამის მამამ.-ალექსანდრემ უკვე მოაწერა განქორწინების საბუთებს ხელი. დღეს კომპანიაში-ალექსანდრეს თანაშემწე გამოაყვანინა.
-რატო ქენი ეს ჰა-იღრიალა გამწარებულმა ალექსანდრემ
-ჩემი შვილი. მას მომიკლავდნენ
-მარიამ მამი ჯობია მოაწერო ხელი თორე ალექსანდრესაც მოვკლავ
-ალექსანდრეს არ გავშორდები.
-მოაწერე ხელი-ხმა გაიმკაცრა კაცმა
-არა არა და არა. მე ალექსანდრე მიყვარს და არ გავეყრები-ღაპა-თუპით წამოუვიდა ცრემლები
-მე გაგაფრთხილე-იარაღი გადატენა
-კარგი კარგი-დაიყვირა ბოლო წამს-მოვაწერ ხელს.
-მარი არა გაჩერდ
-არ შემიძლია, ვერ ვუყურებ რგორ გკლავენ. მირჩევნიორს იყო ვიდრე საერთოდ არ მყავდე.-უთხრა და ხელი მოაწერა.
-ესეც ასეე.წაიყვანეთ-გასცა მარიამის მამამ ბრძანება.სწვდნენ მარიამმს და გარეთ გაიყვანეს.წინააღმდეგობას უწევდა მაგრამ ვერაფერს ხდებოდა. თან ტიროდა და თვალები ებინდებოდა. ალექსანდრეს ცემა დაუწყეს.
-რა გინდა ჩემგან რატო მინგრევ ცხოვრებას. ვინ ხარ ჩემს ცხოვრებაში რომ ერევი?
-მე მამაშენი ვარ
-მამა ჰაჰ მამა ყოფილა. რა იცი შენ მამობის. ნეტა არ გამოჩენილიყავი. ვერ გიტან მძულხარ, გულს მირევ, ვერ გიტან.
-წესივრად ილაპარაკე პატარა კახპავ-სახეში გაულაწუნა
-მეზიზღები-თქვა და მანქანის კარი გააღო და მოძრავი მანქანიდან გადახტა.

-მარი საყვარელო გაიღვიძე.-თავია ასწია შეშინებულმა ქალმა ლოგინიდან.
-დეე-ისევ ტირილი დაიწყო
-როგორ ხარ რამეგტკივა. ხვალე გაგვწერენ.
-რა მოხდა-მამქანის კარი ღია ყოფილა მამამ როწამოგიყვანა და გადავარდნილხარ.
-არა დე არ არის ეგრე-სეორედ ამ დროს შემოვიდა მამამისიც.
-ჩაიცვით მივდივართ-უკან გაბრუნდა.
-რას ამბობდი დედა?
-დე ძალით მომაწერინეს ხელი განქორწინებაზე.
-ეგ როგორ.
-არ მინდოდა წამოსვლა და მანქანიდან გადავხტი. ძალით წამომიყვანეს დეე
-კაი დე დაწყნარდი.
-ალექსანდრე სად არის?
-მოვიდა მაგრამ არ შემოუშვეს-ისევ ტირილი აუვარდა საწყალ გოგონას-შეგახვედრებ დაწყნარდი.
-მართლაა-ჩაეხუტა დედას

გოგონა სახლში ჰყავდათ გამოკეტილი. მასთან მხოლოდ დედა შედიოდა. ელაპარაკებოდა აჭმევდ. ხან თმებზე ეფერებოდა,ხან მის მხარზე იძინებდა ტირილით დაღლილი მარიამი. ხან ლაზარეს მისტიროდა ხან ალექსანდრეს. ერთი თვეა ოთახიდან არ გამოსულა. ზალიან ცოტას ჭამდა იმასაც ძალითა აჭმევდა დედა. ალექსანდრესგან არაფერი იცოდა. არც ტელეფონი ჰქონდა არც კომპიუტერი.

-მარი დე სტუმრები გვყავს ნახე ვინ გაგაცნო-თავ შეყო ოთახში ქალმა.
-ესენი ჩემი მეგობრები არიან-ოთახში ნია დეიდა, გია ძია შემოვიდნენ-ეს კი მათი შვილი ანა..-არ დაამთავრებინა
-ანამარიააა-დაიძახა და გამხდარი გოგონაც მისკენ გაიქცა და ჩაეხუტა. დედას ყველაფერი მოუყვა. მათ შესახებ თუ საიდან იცნობდნენ ერთმანეთს. ბოლოს გოგოები მარტო დარჩნენ.
-მარი ნახე რა მაქვს?-ჩანთიდან ამოიღო ტელეფონი.
-მერე მე რა?-ჰკითხა მოწყენილმა.
-შენია. შენთან გამომატანეს-ამის გაგონებაზე ლოგინიდან წამოფრინდა
-ვინ? ვინ?
-ალექსანდრემ-გამოგიგზავნა-იმწუთში ეცა დარეკვა უნდოდა.
-არ დარეკო-გააჩერა ანამარიამ
-რატო?
-მისწერე. დარეკვითხმას გაიგონებენ!
მთელი საათი მესიჯობდნენ. აინაზღაურეს ეს ერთი თვე თქო რო ვთქვა არ.
-მარი კიბეებზე ამოდიან.-შეანჯშრია ანერვიულებულმა ანამარიამ.
-ვითომ მძინავს-აკოცა ლოყაზე და ფეხებზე თავი დაადო.
-ანამარია უნდა წავიდეთ.-აცცნობა ნიამ
-დე შენ ხარ გამისკდა გული ადე მარი-ხელი ჩაიქნია და აბუზღუნდა
-ტელეფონი კარგად დამალე-მოვიდა გადამკოცნა და ჩამჩურჩულა.
-მადლობა დიდი-მეც ჩავეხუტე. მეორე დღეს გაეღვიძა და ალექსანდრეს მესიჯი დახვდა.
"უნდა შევხვდეთ,მიყვარხარ"
-დეეე-დაიძახა ბოლო ხმაზე
-რა არის-მამამისი შევიდა ოთახში
-დედააააააა-დაიძახა ისე თითქოს არც შეემჩნიოს
-არ არის სახში-კარები გაიბრახუნა
-ნაგავი საქონელი.
-მეძახდი დე?-ცოტახანში ოთახში შევიდა დედამისი
-დე ალექსანდრეს უნდა შევხვდე.
-წამო.ხმა არ ამოიღო შენ.
-ჩვენ ფსიქიატრთან მივდივართ.
-ბიჭები წაგიყვანენ-თქვა მკაცრად
-ვითომ მამა-წაიჩურჩულა მარიამმა.
-თუ გგონია რო იმ არაკაც ალექსანდრეს მივუყვან ცდები. იმ ნაგავს ჩემ შვილს არ მივაკარებ და შენ ეს იცი.
-მე ვთქვი სათქმელი
-დე რა უნდა ვქნათ?
-ფსიქიატრთან წავალთ-გაუღიმა გოგონას და მანქანაში ჩასხდნენ. მთელი გზა ხმა არ ამოუღია მაგრამ როც ნაცნობი ქუჩა დაინახა გაოცება ვერ დამალა
-აქ რა გვინდა-თითქოს გაბრაზდა
-ანამარიამ მთხოვა
-ვერ გავიგე?
-ანამარიას შეყვარებული ვარ. შენი პირადი მძღოლი.-პირი დააღო გაოცებისგან-ალექსანდრესთან მიგიყვან.
-არ მინდა იმასთან
-ოო ნუ მსახიობობ რა. დაურეკე თუ გინდა ანას ხო მოგცა ტელეფონი.
-სამი სახლით ქვემოთ რატო გავჩერდით.
-აქ არის ალექსანდრე. მამაშენის ფინიები არინ თქვენ სახლთან.
და როგორ უნდა შევიდეთ?
-მაგდენი აღარ ვიცი.-თქვა და გაჩუმდა
-მარი-უკნიდან გაიგონა ძალიან საყვარელი ხმა. შემოტრიალდა და საყვარელ სხეულს ჩამოეკონწიალა.
-ალექსანდრე ძალიან მომენატრეეე
-მეც საყვარელო. წამო-უთხრა და ბილიკს გაუყვნენ.-ესე შემოიპარები ხოლმე როცა სახლიდან გამოხვალ ა რათქმაუნდა ჩემთან მოხვალ.
-წამო გავიქცეთ. აქედან. ამ ქვეყნიდან.
-კი მინდა მაგრამ ვერა
-რატოოო?-აწუწუნდა ჩვეულებისამებრ.
-მამაჩემმა ბიზნესი მე უნდა გადმომაბაროს. ისე ერთ თვესაც ვერ ვუცხოვრებთ რო გავიქცეთ აქედან.
-წავიდეთ რა და იქ დააიწყე ახალი ბიზნესი.
-ასეთი ადვილი არ არის ჩემო ჩერჩეტო.
-ოოოოაბა ესე უნდა შევხვდეთ ხოლმე მალულად?
-შეყვარებულების პონტში რა-გაეცინა
-ცანცარავ-ზარი დააყენა ტელეფონზე რომ დროულად მისულიყო სახლში, შემდგომ კი მონატრებულ სხეულს ჩაეხუტა და სიზმრების სამყაროში გადაეშვა...






იმედია მოგეწონებათ. გამოხატეთ თქვენი აზრი კომენტარებში